η ηθοποιός που έδωσε νέες διαστάσεις στην υποκριτική τέχνη.
Η Έλλη Λούκου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής το 1926 (13 Απριλίου). Πατέρας της ο Κώστας Λούκος και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της γνωστός ως "καπετάν Σταμάτης" πολέμησε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη στην επανάσταση του 1821.
Δύο χρόνια μετά τη γέννησή της (1928) η οικογένειά της μετακομίζει στην Αθήνα.
Σε ηλικία 15 χρόνων (1941) η Έλλη δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και απορρίπτεται. Παράλληλα έδωσε εξετάσεις και στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη,όπου αναγνωρίστηκε το ταλέντο της και γίνεται η αγαπημένη μαθήτρια της μεγάλης ηθοποιού. Την ίδια εποχή αλλάζει και το επώνυμό της σε Λαμπέτη, επηρεασμένη από τον "Αστραπόγιανο" του Α. Βαλαωρίτη.
Ένα χρόνο μετά (1942) κάνει το ντεπούτο της στο θέατρο στην παράσταση "Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο" του Χάουπτμαν και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα με τον "Γυάλινο Κόσμο" του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, καθιερώνεται ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας. Ακολουθούν η "Αντιγόνη" και το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του "Ματωμένου Γάμου" με μουσική γραμμένη από το Μάνο Χατζηδάκι. Είναι η χρονιά, που κάνει και την πρώτη της ταινία με τίτλο "Αδούλωτοι σκλάβοι".
Δύο χρόνια αργότερα (1950) παντρεύεται το Μάριο Πλωρίτη για να χωρίσουν τρία χρόνια αργότερα όταν η Έλλη Λαμπέτη γνωρίζει και ερωτεύεται το Δημήτρη Χορν. Οι δυό τους μαζί με το Γιώργο Παππά συγκροτούν θίασο και ανεβάζουν έργα όπως ο "Βροχοποιός", το "Νυφικό κρεββάτι", το "Παιχνίδι της μοναξιάς" και άλλα γράφοντας τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης. Παράλληλα συμπρωταγωνιστούν στον κινηματογράφο στις ταινίες, "Κυριακάτικο ξύπνημα" (1954), "Κάλπικη λίρα" του Γιώργου Τζαβέλα (1956), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956) και το "Τελευταίο ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος στη ζωή της μεγάλης ηθοποιού, αφού μέχρι το 1959 έχει χάσει τη μητέρα της, το δίδυμο αδελφό της, δύο αδελφές και ένα μωρό...
Η γνωριμία της με το συγγραφέα Φρέντερικ Γουέκιμαν, αποτελεί μια όαση για κείνη στα τραγικά γεγονότα που βίωνε. Παντρεύτηκε μαζί του και έμειναν παντρεμένοι ως το 1976.
Αλλά, και η δεκαετία του 70 ήταν εξίσου δύσκολη για κείνη. Λαχταρούσε να αποκτήσει παιδί και αυτό στάθηκε αφορμή να εμπλακεί σε μια δικαστική περιπέτεια (για την υιοθεσία ενός μωρού) η οποία κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Οι βιολογικοί γονείς της μικρής Ελίζας που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και τελικά κατάφεραν να πάρουν την κηδεμονία της μικρής, το 1974, κάτι που την άφησε απαρηγόρητη.
Έχοντας χάσει μητέρα και αδελφές από καρκίνο του μαστού, νοσεί κι εκείνη και προχωρεί σε ολική μαστεκτομή στις ΗΠΑ, χωρίς όμως να καταφέρει να τον νικήσει αφού 11 χρόνια μετά (1980), ο καρκίνος επιστρέφει με συνεχείς μεταστάσεις. Υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες, που όμως πλήττουν τις φωνητικές της χορδές, χάνοντας σταδιακά τη φωνή της.
Στην τελευταία της παράσταση το 1981, "Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", παίζει την κωφάλαλη Σάρα, με τρόπο όχι απλά θαυμαστό, αλλά υποδειγματικό.
Δύο χρόνια αργότερα στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, αφήνει την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο των ΗΠΑ, αφού πρώτα συναίνεσε για να δωρηθούν τα μάτια της.
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, πως είχε βραβευθεί με το βραβείο Μ. Κοτοπούλη, καθώς και ότι ήταν υποψήφια για το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών (BAFTA) πρώτο γυναικείου ρόλου στην ταινία το "Τελευταίο ψέμα".
Ο καλός της φίλος, Φρέντυ Γερμανός έγραψε βιβλίο για τη ζωή της, το οποίο έγινε best seller δεκατρία χρόνια από το θάνατό της.
"Ή Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο", λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946, μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον "΄Γυάλινο κόσμο" όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: "Μια ποιητική στιγμή!" Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά: "Τελικά, βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο - η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μια ανάσα".
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός - περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές: "Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό" λέει ο Σικελιανός. "Είναι το ποιητικό πράγμα που είδα ποτέ μου".
(Φρέντυ Γερμανός - "ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ", Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ)
Ο Λυκούργος Καλλέργης γράφει για την Έλλη Λαμπέτη:
"Ήταν μια ύπαρξη απλή, αιθέρια, σαγηνευτική, με μια βαθύτατη όμως πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια, ειδικότερα σε ό,τι αφορούσε το θέατρο και την υποκριτική τέχνη..."
(Λυκούργος Καλλέργης - "ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ", Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)
Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, sansimera.gr, logomnimon.wordpress.com
Κείμενο: to e-periodiko mas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!