Αρχική photo by Annie Spratt on Unsplash

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιόμασταν αν το φετινό Πάσχα θα είναι ίδιο με το περσινό. Αν θα μπορούμε να γιορτάσουμε με τους αγαπημένους μας όλοι μαζί, αν θα μπορούμε να μετακινηθούμε, αν θα μπορούμε να πάμε στην εκκλησία... Θέλαμε να είναι καλύτερο από το Πάσχα της καραντίνας που ζήσαμε, τουλάχιστον σε σχέση με τις συνθήκες και τους περιορισμούς.

Και όχι άδικα, αφού δοκιμαστήκαμε και φέτος πολλούς μήνες ποικιλοτρόπως. Αυτοί που δοκιμάστηκαν όμως περισσότερο από όλους είναι εκείνοι που έχασαν τους αγαπημένους τους από την πανδημία και όχι μόνο.
Αυτοί που κι αν ακόμα δεν υπήρχαν οι περιορισμοί, θα είχαν μια θέση άδεια στο τραπέζι τους και στη ζωή τους. Αυτοί που αξίζουν την υποστήριξη και το σεβασμό μας, γιατί η απώλεια αγαπημένου προσώπου, είναι οδυνηρή και αμετάκλητη.

Δεν άρεται, δεν αναιρείται και δεν μετριάζεται από εορτασμούς.
Αυτούς τους ανθρώπους ας σκεφτούμε με στοργή και ας τους δώσουμε λίγο από το χρόνο μας, με ένα μήνυμα αγάπης, ένα τηλεφώνημα συμπαράστασης.

Κάποιοι από αυτούς μπορεί να έμειναν εντελώς μόνοι κι αυτό πονάει διπλά! Γιατί η μοναξιά όταν είναι επιλογή είναι διαχειρίσιμη, διαφορετικά είναι καταδίκη, που το μόνο που την απαλύνει είναι μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα χτύπημα στην πλάτη και η σιγουριά πως είναι κάποιος εκεί έξω, που τους νοιάζεται!


Ας κάνουμε την Αγάπη του Θεανθρώπου πράξη, γεμίζοντας το κενό της μοναξιάς των συνανθρώπων μας.