Μια ενδιαφέρουσα συλλογή από αποφθέγματα γνωστών και αγνώστων ανθρώπων...

(από πού προήλθε η φράση)

Το 1788 η Ρωσία ξεσήκωσε για δεύτερη φορά τον ελληνισμό εναντίων των Τούρκων. Μεγάλος ήρωας της επανάστασης αυτής αναδείχτηκε ο θαλασσομάχος Λάμπρος Κατσώνης.

Γεννημένος στη Λιβαδειά, λοχαγός τότε του ρωσικού στρατού, ετοίμασε τρία καράβια, ξανοίχτηκε στις θάλασσες και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Οθωμανών. Εχθρικά πλοία δεν τολμούσαν πια να ξεμυτίσουν στο Αιγαίο. Άλλα τα κυρίευε και άλλα τα έκαιγε και τα βούλιαζε. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε να κάνει ολόκληρο στόλο από δεκαπέντε καράβια. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να καταστρέψουν τη δύναμη του Κατσώνη.

Το 1790 ο Κατσώνης, συναντήθηκε με τον τουρκικό στόλο στο στενό ανάμεσα στην Άνδρο και την Εύβοια. Την πρώτη ημέρα της μεγάλης εκείνης ναυμαχίας ο ατρόμητος θαλασσομάχος κατατρόπωσε τις τουρκικές ναυτικές δυνάμεις, όμως την επόμενη βρέθηκε περικυκλωμένος και από τον τουρκικό και από τον αλγερινό στόλο. Τα επτά μικρά πλοία του δεν ήταν δυνατόν να αντισταθούν στα τριάντα επτά εχθρικά πολεμικά. Έτσι ο Κατσώνης έχασε τη ναυαρχίδα του, πέντε πλοία και πολλούς συντρόφους του. Πληγωμένος ο ίδιος, κατέφυγε στη Μήλο με το καράβι που του απέμεινε και συνέχισε τον πόλεμο από την Πελοπόννησο.
Από την άτυχη εκείνη ναυμαχία στα στενά της Άνδρου, προέκυψε το λαϊκό δίστιχο "αν σ' αρέσει μπάρμπα-Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Άνδρο", που λέμε κι εμείς σήμερα, όταν θέλουμε να θυμίσουμε σε κάποιον τις συνέπειες που είχε μια παλιά του ενέργεια!...

Όσο κι αν σήμερα, τα θεωρούμε δεδομένα στη ζωή μας, από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, αυτό φυσικά δεν ίσχυε πάντα. Ας δούμε μαζί, πότε άρχισαν να μπαίνουν στα σπίτια των Ελλήνων, αυτά τα αγαθά.

Το 1892 έγινε η εγκατάσταση δύο τηλεφωνικών πινάκων στην Αθήνα και ενός στον Πειραιά, κυρίως για τις ανάγκες επικοινωνίας, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Αρχικά αυτά τα τηλέφωνα εξυπηρετούσαν την Αυλή, τα υπουργεία, την αστυνομία, τις στρατιωτικές υπηρεσίες, τις εφημερίδες και τις τράπεζες. Το 1897 ιδρύθηκε το τηλεφωνικό κέντρο Νέου Φαλήρου. Το 1902 ο συνολικός αριθμός των συνδρομητών Αθηνών - Πειραιώς και Νέου Φαλήρου, δεν ξεπερνούσε τους 400.

Από το 1858, τις ανάγκες της επικοινωνίας εξυπηρετούσε ο τηλέγραφος. Τα τρία πρώτα τηλεγραφεία ήταν των Αθηνών, του Πειραιά και της Σύρου. Αργότερα ιδρύθηκαν στο Αίγιο και την Πάτρα, ενώ το 1861 άρχισαν να λειτουργούν τα τηλεγραφεία Λαμίας, Κορίνθου, Μεσολογγίου, Άργους, Ναυπλίου, Τρίπολης, Θήβας και Λιβαδειά.

Με ηλεκτρικό ρεύμα η Αθήνα άρχισε να βλέπει σιγά - σιγά από το 1898, που άρχισε η σταδιακή ηλεκτροδότηση και να λειτουργούν και τα πρώτα φανάρια στου κεντρικούς δρόμους. Πριν από το ηλεκτρικό ρεύμα υπήρχε το φωταέριο. Οι πρώτες εγκαταστάσεις εργοστασίου παραγωγής φωταερίου ήταν στο Γκάζι, στην οδό Πειραιώς, που ξεκίνησαν το 1860.

Όσο για το νερό στην Αθήνα, ήταν ...νεράκι μέχρι το 1925, που η γνωστή Αμερικανική Εταιρεία Ούλεν και η Τράπεζα Αθηνών, άρχισαν να κατασκευάζουν τα πρώτα σύγχρονα έργα για την ύδρευση της πρωτεύουσας. Μέχρι το 1924 η Αθήνα υδρευόταν από τα νερά των πηγών της Πάρνηθας.

Στα τέλη του 19ου αιώνα η Αθήνα υδρευόταν από 55 δημοτικές βρύσες που υπήρχαν σε διάφορα σημεία. Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας είχαν δύο επιλογές: να περιμένουν με τενεκέδες και στάμνες στις ατελείωτες ουρές στις βρύσες ή να προμηθευτούν το νερό σε τσουχτερές τιμές από τους νερουλάδες, που το μετέφεραν στα κάρα τους και το πωλούσαν στις γειτονιές.




Πηγή: "Η γειτονιά μας η παλιά", εκδόσεις Σαββάλα
Κείμενο: to e-periodiko mas

(από πού προήλθε η φράση)

Οι φόροι πριν το 19ο αιώνα (εποχή Τουρκοκρατίας) ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαινα στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, σύμφωνα με τον ιστορικό Χριστόφορο Άγγελο, γνωρίζουμε τα εξής χαρακτηριστικά:

Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Εκτός της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, κάθε οικογένεια κατέβαλε χωριστό φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Παρότι οι επιβληθέντες φόροι, ήταν βαρείς, βαρύτερους και αφόρητους, τους καθιστούσε ο τρόπος της εισπράξεώς τους και η δυναστεία των αποσταλλομένων (προς τους φορολογούμενους) υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Ένας ακόμα φόρος που επιβαλλόταν στους ραγιάδες (υπόδουλος-τουρκ.raya) ήταν ο φόρος της "μακριάς κόμης" για όσους είχαν μακριά μαλλιά. Έτσι έμεινε παροιμιώδης η φράση: "πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του".