Πριν λίγες μέρες τελείωσε το 26ο Διεθνές Συνέδριο
Φιλοσοφίας. Ε, και; Θα μου πείτε….
Λοιπόν εμένα, αυτό το «ε, και;» με τρώει! Και σπεύδω να σας εξηγήσω, γιατί.
Επί 26 χρόνια γίνεται στη χώρα μας ένα συνέδριο διανόησης το οποίο το
μαθαίνουν μόνο όσοι ασχολούνται με το αντικείμενο αυτό. Επί 26 χρόνια η χώρα μας
είναι το κέντρο της παγκόσμιας διανόησης και δεν γίνεται γνωστό! Τα μέσα (για
τουλάχιστον 24 χρόνια) δεν ασχολούνται, ακόμα και αν τα σκουντήσεις!!! Ψιλά
γράμματα!... Τι τον ενδιαφέρει τον κόσμο τώρα ένα παγκόσμιο συνέδριο, ακόμα κι
αν γίνεται στην Ελλάδα, ακόμα και αν χαίρει της εκτίμησης της διεθνούς
κοινότητας, ακόμα κι αν είναι ανοιχτό για όποιο ενδιαφέρεται!
Το βρίσκετε φυσικό; Εγώ καθόλου, παρόλο που όσο κι αν
κοιτάξω πίσω δεν μπορώ να βρω στιγμές της Νεοελληνικής Ιστορίας όπου η Πολιτεία, να επένδυσε ουσιαστικά στην παιδεία και την καλλιέργεια του ελληνικού
λαού. Και για να μη παρεξηγηθώ, δεν εννοώ την εκπαίδευση ή το εκπαιδευτικό
σύστημα, αλλά τις γνώσεις, την ποιότητα αυτών και την αξιοποίηση του πλούτου
του πολιτισμού μας, στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και πολίτες. Με δεδομένα
όλα αυτά, δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση!...
Δεν μπορώ όμως να μη στεναχωριέμαι και να μη θυμώνω, όταν βιώνουμε
μια πολυεπίπεδη κρίση, η οποία μας έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο την οποία δεν
μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε και λόγω έλλειψης παιδείας.
Όταν γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές με το «ωχ, αδερφέ» ή το «ξέρεις
ποιος είμαι εγώ», όταν πρώτα ήμασταν καταναλωτές και μετά άνθρωποι ή πολίτες,
όταν βάζαμε το προσωπικό μας συμφέρον, πάνω από το κοινωνικό, ποιος θα
ενδιαφερόταν για τη Φιλοσοφία, τα διεθνή συνέδρια ή την καλλιέργεια;
Μας ήταν
αρκετά τα βιβλία του συρμού, τα τραγούδια του συρμού και η Prada βαλίτσα μας, για να πάμε στις ακριβές
και με πιστωτική κάρτα πληρωμένες, διακοπές μας, όχι τόσο για να περάσουμε
καλά, αλλά κυρίως για να πείσουμε τον εαυτό μας, ότι είμαστε καλά.
Και τώρα που όλα αυτά σταμάτησαν, νιώθουμε σαν ψάρι έξω από
το νερό, γιατί μέχρι τώρα ψάρια ήμασταν, σε μια γυάλα που έσπασε!
Υπάρχουν πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, που έχουν ως προϋπόθεση
τη γνώση Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας για να γίνουν δεκτοί οι φοιτητές και μεις
δεν είμαστε σε θέση να πούμε, σε όποιον μας ρωτήσει, τι έλεγε ο Πλάτωνας ή ο
Αριστοτέλης, ενώ μπορούμε να ενημερώσουμε τον καθένα τι λέει και τι τραγουδάει
ο κάθε τραγουδιστής της μοδός…
Δεν μάθαμε στα παιδιά μας να διαβάζουν κλασσικούς συγγραφείς
και θεωρούν την κάθε νουβέλα της ξαπλώστρας, λογοτεχνία. Κάναμε το διάβασμα
καταναγκαστική δουλειά και αγκαρία, που ούτε για την ενημέρωσή μας δεν το «χρησιμοποιούμε».
Προτιμάμε να ακούμε παρά να διαβάζουμε και γενικώς προτιμάμε ό,τι πιο εύκολο.
Το αναγνωστικό κοινό περιορίζεται στο καταπληκτικό(!) ποσοστό
του 7% του πληθυσμού, σε μια χώρα που μετρά δύο νόμπελ λογοτεχνίας!!!
Είμαστε μια χώρα, που ενώ έχει (για παράδειγμα) τμήμα
Κοινωνιολογίας σε Πανεπιστήμιό της δεν έχει Κοινωνιολόγους σε θέσεις που τους χρειάζεται
και τους «αντικαθιστά» με Κοινωνικούς Λειτουργούς.
Είμαστε μια χώρα που είναι απ’ τη μια άκρη ως την άλλη
αρχαιολογικός χώρος και εμείς δεν έχουμε ιδέα για την αξία του, με αποτέλεσμα
να μη μπορούμε να υπερασπιστούμε την κληρονομιά μας, όπως της αξίζει.
Είμαστε ένας λαός, που ενώ όλοι έχουμε άποψη για την παιδεία,
δεν έχουμε παιδεία, έχουμε μόνο εκπαίδευση!!!
Δεν είναι κρίμα;…
