Σ' αυτό το βιβλίο η Βελγίδα συγγραφέας του, Κίτυ Κρόουθερ, που έχει κάνει και την εικονογράφηση και είναι βραβευμένη με το σουηδικό βραβείο παιδικής λογοτεχνίας Άστριντ Λίντγκρεν το 2010, μεταφέρει τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας, στο χωριό των άσπρων γλάρων, όπου καταφθάνει ένας μαύρος κότσυφας. Ένας ξένος!...

Όλοι τον κοιτάζουν με δυσπιστία. Κανείς δεν τον θέλει...
Ώσπου διαπιστώνουν με τον καιρό, πόσο σπουδαίος είναι αυτός ο παράξενος ξένος.

Μια ιστορία για την πραγματική φιλία, την ξενοφοβία, το ρατσισμό αλλά και την αγάπη για το βιβλίο και τη γνώση.

Από τις εκδόσεις Σύγχρονοι Ορίζοντες

Και, καλά, το σχολείο δεν είναι και τόσο ωραίο πράγμα. Δεν έχουν όμως όλα τα άλλα ωραία που έχουμε κι εδώ, όπως τηλεόραση, μπάλα, μπαμπάδες, ίντερνετ, παγωτά; Και, αν τα έχουν, γιατί έφυγε ο Ναβίντ;
Μέσα από τις σχολικές του εκθέσεις ο Άλκης θα προσπαθήσει να βρει απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα και θα ανακαλύψει ότι η χώρα του φίλου του, του Ναβίντ, έχει όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά διαφορετικά από την Ελλάδα. Είναι μια χώρα μαγική, ωστόσο βασανίζεται από ένα μεγάλο πρόβλημα...

Ένα βιβλίο για το ρατσισμό και την ξενοφοβία, ένα βιβλίο για όλους τους Ναβίντ που ζουν δίπλα μας.

Ο συγγραφέας έχει παραχωρήσει όλα τα δικαιώματα από την πώληση του βιβλίου στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες. Αγοράζοντάς το, συμβάλλετε στην ενίσχυση και προστασία των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στην Ελλάδα.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα

Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά και αποφασίζουν να τις εξολοθρεύσουν με δηλητήρια, παγίδες και χίλιους δύο απάνθρωπους τρόπους. Σε λίγο έχουν σχεδόν επιτύχει τον σκοπό τους.

Μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα να τη βρουν και να την εξοντώσουν.

Αλλά και η γάτα είναι αποφασισμένη να επιζήσει. Αυτή είναι η ιστορία ενός ανελέητου διωγμού, ενός απελπισμένου έρωτα, μιας πικρής προδοσίας – αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας.

Η Tελευταία μαύρη γάτα: ένα μυθιστόρημα από τον «ποιητή παραμυθιών» Ευγένιο Τριβιζά, που κερδίζει από την πρώτη σελίδα και κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, μια συναρπαστική περιπέτεια που συνδυάζει τον λυρισμό με το χιούμορ, τη συγκίνηση με το μυστήριο, την απόγνωση με την ελπίδα, ένα δριμύ «κατηγορώ» κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της δεισιδαιμονίας.

Ευγένιος Τριβιζάς
Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι εξερευνητής, εφευρέτης και ζογκλέρ μελάτων αυγών. Έχει ανακαλύψει το Νησί των Πυροτεχνημάτων, τη Φρουτοπία, το Πιπερού, το Κουτσουλιστάν, την Κουμασιλάνδη, τη Χώρα των Χαμένων Χαρταετών και την Πολιτεία με Όλα τα Χρώματα εκτός από το Ροζ.

Οι γνωστότερες εφευρέσεις του Ευγένιου είναι: ο γαργαλιός (ένα μηχάνημα που σε γαργαλάει όταν είσαι λυπημένος), το ηλεκτρικό ρουφοσκόπιο (ένας συνδυασμός τηλεσκόπιου και ηλεκτρικής σκούπας, με το οποίο όχι μόνο βλέπει κανείς τα αστέρια, αλλά άμα θέλει τα ρουφάει και τα κάνει γιρλάντες), ο φαγώσιμος χαρτοπόλεμος, η μπανιέρα με τις δώδεκα τρύπες, ο ιπτάμενος ανεμόμυλος, η τσουλήθρα με τα σκαλοπάτια, η μελωδική ομπρέλα, το παπιγιόν για νάνους και ο αναδρομικός καθρέφτης (που σε δείχνει όπως ήσουνα πριν από δέκα χρόνια).

Ο Ευγένιος ζει στο Νησί των Πυροτεχνημάτων με τον παπαγάλο του, τη Σύνθια, τον άσπρο του ελέφαντα, τον Πουκιπόν, τη Λιλή, την παρδαλή λεοπάρδαλη, τον Οράτιο Αοράτιο, το αόρατο πράσινο καγκουρό, και άλλους πολλούς γνωστούς και φίλους.

Ο Ευγένιος έχει μία μοναδική συλλογή από κομμάτια παλιών παραμυθιών. Η σπάνια συλλογή του περιλαμβάνει: ένα πούπουλο από το μαξιλάρι που κοιμόταν η πεντάμορφη πριγκιποπούλα, το κορδόνι από το δεξί παπούτσι του παπουτσωμένου γάτου, ένα τούβλο απ’ το σπίτι που είχαν χτίσει τα τρία γουρουνάκια, τα γυαλιά της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας και το φυτίλι από το λυχνάρι του Αλαντίν.

Πηγή: newsbeast

(από πού προήλθε η φράση)

Κάποτε η σκούφια, το κάλυμμα δηλαδή του κεφαλιού που φορούσαν άνδρες, γυναίκες και μωρά κατά τη διάρκεια της ημέρες, αλλά και ο σκούφος που φορούσαν οι μεγάλοι τη νύχτα, φανέρωνε την καταγωγή. Κι αυτό όχι μόνο επειδή διέφερε από τόπο σε τόπο, αλλά και επειδή διέφερε ως προς το σχήμα και το υλικό από το οποίο ήταν φτιαγμένη, ανάλογα με το είδος της εργασίας που έκαναν εκείνοι που το φορούσαν και την κοινωνική τους θέση.

Κι ενώ οι σκούφιες των ευγενών ήταν από μετάξι ή βελούδο, διακοσμημένες με κεντήματα ή χρυσές ταινίες και κατέληγε σε φτερωτό λοφίο, των πιο φτωχών ήταν από μάλλινο ή βαμβακερό ύφασμα χωρίς κέντημα από απλή κλωστή με λίγα κρόσσια στην κορυφή.
Υπήρχαν και σκούφοι για πιο ειδικές χρήσεις: πράσινο σκούφο, φορούσαν όσοι είχαν χρεοκοπήσει και αργότερα, όσοι είχαν καταδικαστεί σε ισόβια φυλάκιση, τετράγωνο σκούφο φορούσαν οι δικτάτορες, οι καθηγητές, οι δικαστές και άλλοι αξιωματούχοι, ενώ κόκκινο φορούσαν οι κατεργάρηδες, δηλαδή οι δούλοι κωπηλάτες σε πολεμικά πλοία.

Έτσι, σήμερα ρωτάμε "από πού κρατάει η σκούφια του;" εννοώντας "ποια είναι η καταγωγή του" ή ακόμα "τι είδους άνθρωπος είναι"...