(από πού προήλθε;)
(από πού προήλθε η φράση)
Την φράση «σπουδαία τα λάχανα» (εναλλακτικά και «σιγά τα
λάχανα»), τη χρησιμοποιούμε σήμερα ειρωνικά, όταν θέλουμε να δηλώσουμε την
δυσανάλογη αξία που προσδίδεται σε κάτι, σε σχέση με την πραγματική του αξία.
Χρησιμοποιείται δηλαδή απαξιωτικά.
Προήλθε από το εξής περιστατικό:
Σε κάποιο χωριό, πριν από το 1821, πέρασε ο απεσταλμένος του Μπέη, για να εισπράξει τη «δεκάτη». Η δεκάτη ήταν κι αυτή μία από τις πολλές φορολογίες τών χρόνων εκείνων. Όλοι όμως οι χωρικοί του απάντησαν πως δεν είχαν να πληρώσουν τον φόρο, γιατί τα λάχανά τους (λάχανα ήταν η παραγωγή τους) έμεναν απούλητα. Τότε ο φοροεισπράκτορας τους είπε πως θα έστελνε ζώα και ανθρώπους, για να φορτώσει τα λάχανα και έτσι να «πατσίζανε» με το χρέος τους. Έτσι και έγινε.
Από τότε, έμεινε να λένε οι χωρικοί (προφανώς ειρωνικά): «Σπουδαία τα λάχανα», όταν επρόκειτο να «πατσίσουν» τους οφειλόμενους φόρους, με λάχανα.
Προήλθε από το εξής περιστατικό:
Σε κάποιο χωριό, πριν από το 1821, πέρασε ο απεσταλμένος του Μπέη, για να εισπράξει τη «δεκάτη». Η δεκάτη ήταν κι αυτή μία από τις πολλές φορολογίες τών χρόνων εκείνων. Όλοι όμως οι χωρικοί του απάντησαν πως δεν είχαν να πληρώσουν τον φόρο, γιατί τα λάχανά τους (λάχανα ήταν η παραγωγή τους) έμεναν απούλητα. Τότε ο φοροεισπράκτορας τους είπε πως θα έστελνε ζώα και ανθρώπους, για να φορτώσει τα λάχανα και έτσι να «πατσίζανε» με το χρέος τους. Έτσι και έγινε.
Από τότε, έμεινε να λένε οι χωρικοί (προφανώς ειρωνικά): «Σπουδαία τα λάχανα», όταν επρόκειτο να «πατσίσουν» τους οφειλόμενους φόρους, με λάχανα.
(από πού προήλθε η φράση)
Ο ψηφοφόρος παρήγγειλε στον σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα γλυκό βύσσινο, για να κεράσει τον βουλευτή κι έτσι να πετύχει το - τί άλλο; - το ρουσφετάκι του. Ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι, δε φαινόταν διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δε θα γινόταν τίποτα, φώναξε δυνατά στον σερβιτόρο: «Να μένει το βύσσινο!".
Ξαφνικά, βλέπει μια χελώνα, που ήταν έτοιμη να περάσει απέναντι.
Της λέει: "Μπορείς να με περάσεις απέναντι;"
"Θα το ήθελα, μα σε φοβάμαι" του απαντά εκείνη.
"Μη φοβάσαι" της λέει ο σκορπιός, κι εκείνη τον ανεβάζει πάνω στο καβούκι της.
Όπως κολυμπά η χελώνα και βρίσκεται στα μισά του ποταμού, ο σκορπιός γυρίζει και την κεντρίζει στο κεφάλι.
Τότε έκπληκτη η χελώνα του λέει: "Μα γιατί το έκανες αυτό; Μου υποσχέθηκες πως θα είσαι καλός. Τώρα θα πνιγούμε και οι δύο!"
Και ο σκορπιός της απαντά: "Συγχώρεσέ με, δεν το έκανα επίτηδες. Έτσι είναι η φύση μου!..."
Κάποιες συμπεριφορές, αδίκως περιμένουμε να αλλάξουν... είναι στη φύση των ανθρώπων που τις χρεώνονται. Σκεφτείτε το!...
Στο πλαίσιο της έρευνάς τους, οι επιστήμονες ανακάλυψαν τυχαία ότι οι αχινοί χρησιμοποιούν το μέταλλονικέλιο για να μετατρέψουν το διοξείδιο του άνθρακα σε κέλυφος.
Η φυσική αυτή ικανότητα των αχινών μπορεί να συμβάλλει στη δημιουργία μιας νέας τεχνικής για την μετατροπή των εκπομπών από τις ρυπογόνες μονάδες ηλεκτροπαραγωγής σε ακίνδυνο ανθρακικό ασβέστιο.
Πολλά θαλάσσια είδη μετατρέπουν το διοξείδιο του άνθρακα σε ανθρακικό ασβέστιο, που αποτελεί στην ουσία «φυσική κιμωλία».
Τα μύδια τα στρείδια και τα κοράλλια χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο στοιχείο για να φτιάξουν το κέλυφος και άλλα σκληρά μέρη.
Η σχετική έρευνα δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Catalysis Science and Technology».
ΠΗΓΗ: econews.gr
Η μάσκα αυτή, εγγυάται σύσφιξη, ειδικά όταν χρησιμοποιείται τακτικά, δηλαδή μια φορά το μήνα, χωρίς ενδιάμεσα να ξεχνάμε βέβαια την κρέμα ημέρας σε καθημερινή βάση.
Τα υλικά που χρειαζόμαστε, είναι:
1 κουταλιά σούπας μέλι
1 ασπράδι ωμού αυγού
1 κουταλάκι γλυκού γλυκερίνη
λίγο αλεύρι
Πώς τη φτιάχνουμε:
Ανακατεύουμε το μέλι, το αυγό και τη γλυκερίνη για να ομογενοποιηθούν. Στη συνέχεια προσθέτουμε το αλεύρι, για να γίνει πιο κρεμώδης η μορφή της και να μπορούμε να την απλώσουμε στο πρόσωπο και το λαιμό. Θα την αφήσουμε για 10 λεπτά της ώρας και μετά θα την αφαιρέσουμε με χλιαρό νερό.
Λένε, πως
τώρα με την κρίση, οι άνθρωποι έγιναν πιο ευαίσθητοι με το συνάνθρωπό τους και
πιο ζεστοί… Ασφαλώς και δεν περίμενα να ισχύει για όλους. Όμως αυτό που
συνάντησα τις προάλλες, με ξεπερνά.
Βρίσκομαι
στο τρένο με προορισμό το Σταθμό Λαρίσης. Μόλις έχω επιβιβαστεί και κάθομαι σε
ένα βαγόνι σχεδόν άδειο… δίπλα μου, ένας νεαρός με σοβαρό πρόβλημα όρασης, που
έχει μαζί του, ένα πανέμορφο και υπάκουο λυκόσκυλο να τον βοηθά στις
μετακινήσεις του. Επέλεξα να καθίσω κοντά του, όχι μόνο γιατί μ’ αρέσουν τα
σκυλιά, αλλά και γιατί θα μπορούσα να έχω παρέα στη διαδρομή. Να πούμε και
καμιά κουβέντα, βρε αδερφέ…
Σ’ ένα από
τους ενδιάμεσους σταθμούς, ανεβαίνει μια καλοζωισμένη κυρία, από αυτές που πριν
την κρίση δεν είχαν ποτέ ανέβει, όχι μόνο στο συγκεκριμένο τρένο, αλλά γενικώς
σε μέσα μαζικής μεταφοράς…
Κοιτά γύρω
της και κάθεται δυο θέσεις μακριά μας, χωρίς να έχει αντιληφθεί το λυκόσκυλο,
που καθόταν ήρεμο και νωχελικό στα πόδια του νεαρού. Αφού βολεύτηκε στη θέση
της και έδωσε το εισιτήριο στον ελεγχτή, άρχισε να κοιτά γύρω της σαν περιπολία
που έλεγε και το λαϊκό τραγούδι… Έτσι, έπεσε το μάτι της και πάνω στο ζωντανό,
που έδινε την εντύπωση ότι ήθελε να πάρει έναν υπνάκο μέχρι να φτάσουν στον
προορισμό τους.
Αυτό
ήταν!... Για πότε γούρλωσε το μάτι, για πότε πετάχτηκε από τη θέση της έξαλλη
και έβαλε τις φωνές, για τις «τριτοκοσμικές συνθήκες» που επικρατούν στα τρένα,
για πότε φώναξε τον ελεγχτή, να πετάξει έξω το σκυλί μαζί με το αφεντικό του,
κανένας μας δεν κατάλαβε!...
Την
κοιτούσαμε (στην αρχή) αποσβολωμένοι,
μην πιστεύοντας στα αυτιά και τα μάτια μας. Μάταια ο ελεγχτής
προσπαθούσε να της εξηγήσει ότι ο σκύλος είναι σκύλος – οδηγός, συνοδεύει
άνθρωπο με σοβαρό πρόβλημα όρασης και δεν πειράζει κανένα (παρόλο που τη
συγκεκριμένη έπρεπε τουλάχιστον να της γαυγίσει, αποδοκιμάζοντάς τη). Μόνο όταν
η κυρία είπε τη φράση «ή ο κύριος θα
κατέβει ή εγώ και θα σας καταγγείλω» σα να ήταν το σύνθημα, αρχίσαμε να
διαμαρτυρόμαστε για τη συμπεριφορά της και τη «λογική» της και ούτε λίγο ούτε
πολύ, της ζητήσαμε να κατέβει εκείνη, πριν μας οδηγήσει σε λεκτικές
βιαιοπραγίες…
Ο νεαρός,
δεν μίλησε καθόλου σχεδόν… Κάποια στιγμή προσπάθησε να εξηγήσει τι είναι ο
σκύλος – οδηγός, αλλά οι φωνές της κυρίας τον καθήλωσαν…
Αφού αποχώρησε,
με πάταγο και σαματά, (όχι από το τρένο, όχι, από το βαγόνι), ρωτώ το νεαρό,
που αντί να είναι εκνευρισμένος από τη συμπεριφορά της, αντίθετα ένιωθε και
άσχημα για ό,τι συνέβη:
«Σου έχει
ξανασυμβεί αυτό;»
«Ναι, αν και
όχι πολύ συχνά», «ευτυχώς» τον συμπληρώνω…
«Είναι
τουλάχιστον ντροπή, αυτό που συνέβη», του λέω «και νιώθω την ανάγκη να ζητήσω
εγώ συγγνώμη για λογαριασμό της».
Η απάντηση
ήρθε να με ταρακουνήσει, ακόμα περισσότερο και από το περιστατικό:
«Πάντα ζητούν συγγνώμη, αυτοί που δεν
φταίνε, σπάνια το αντίθετο!»…
Αφιερωμένο
σε όλους όσους κουβαλούν φοβικές νοοτροπίες και καθωσπρεπισμούς!...
Μαρίνα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)