Ένα ξεχασμένο έθιμο, από τα παλαιότερα του τόπου μας, που σχετίζεται με το Πάσχα. Δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ημερολόγιο, το οποίο μετρούσε τις μέρες που μεσολαβούν από το Σάββατο μετά την Καθαρή Δευτέρα, ως τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Το ιδιότυπο αυτό ημερολόγιο, είχε τη φιγούρα μιας γυναίκας, που έμοιαζε στην όψη με καλόγρια, είχε σταυρωμένα τα χέρια της γιατί προσευχόταν, είχε στο κεφάλι ή στο λαιμό της ένα σταυρό, γιατί πήγαινε στην εκκλησία, δεν είχε στόμα, γιατί νήστευε και είχε επίσης επτά πόδια, ένα για κάθε εβδομάδα της νηστείας.
Από το πρώτο Σάββατο μετά την Καθαρή Δευτέρα και κάθε Σάββατο, έκοβαν ένα πόδι. Το τελευταίο πόδι, ήταν αυτό του Μ. Σαββάτου. 

Έτσι ήξεραν πόσος χρόνος πέρασε και πόσος απομένει για το μεγαλοβδόμαδο.
Η φιγούρα αυτή ήταν φτιαγμένη σε άλλες περιοχές από χαρτί, όπως στη Χίο, σε άλλες από ζυμάρι, σε άλλες από πανί που το γέμιζαν με πούπουλα και σε άλλες όπως στον Πόντο, η κυρά Σαρακοστή ήταν από πατάτα στην οποία ένα κρεμμύδι ήταν το κεφάλι της και εφτά φτερά κότας, τα πόδια της. Το κρεμούσαν μάλιστα από το ταβάνι και αποτελούσε τον "Κουκουρά" που ήταν ο φόβος των μικρών παιδιών.
Αξίζει να θυμόμαστε, πως το τελευταίο πόδι στη Χίο που ήταν από χαρτί, το έκοβαν, το δίπλωναν και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο, το οποίο τοποθετούσαν μαζί με τα άλλα. Όποιος το έβρισκε τον θεωρούσαν γουρλή και τυχερό. Στις περιοχές που ήταν από ζυμάρι, το τελευταίο πόδι το έβαζαν μέσα στο ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε πίστευαν ότι του έφερνε γούρι.
Το παρακάτω τραγούδι, είναι ενδεικτικό του αγαπημένου αυτού εθίμου





 Το μέγεθος του κάθε κομματιού του πατρόν είναι όσο μια σελίδα Α4...




Έχει χρησιμοποιηθεί μεταλιζέ χαρτόνι, κανσόν χαρτόνι σε σχήμα καρό και καφέ και όσπρια...

Ποιος είπε ότι οι κρέμες προσώπου, πρέπει να είναι ακριβές για να είναι καλές; Είναι ένας μύθος που έχει προ πολλού καταριφθεί κι ας φοβόμαστε να το παραδεχθούμε…

Ένα, από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια της γυναικείας εμφάνισης, η κάλτσα, δεν ήταν πάντα ...γυναικείο, αφού μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα οι ψηλές πλεχτές κάλτσες, που έφταναν ως το μηρό ήταν ανδρικές. Οι γυναίκες βλέπετε, μια που δεν επιτρεπόταν να δείχνουν τα πόδια τους, φορούσαν κοντές μέχρι λίγο πάνω από το γόνατο και ήταν φτιαγμένες από βαμβάκι, μαλλί και λινό.
Μέχρι και το 1920 η χρήση τους, ήταν αποκλειστικά και μόνο για ζεστασιά.
Η μόδα (από τη δεκαετία του 20 και μετά), αλλάζει την χρήση της κάλτσας, αφού τα φορέματα κονταίνουν και υπάρχει η ανάγκη να "ντυθεί" η γυναικεία γάμπα με μια κομψή και λεπτή κάλτσα, που και να ζεσταίνει και να κολακεύει τη σιλουέτα.

Τότε λοιπόν, κάνει την εμφάνισή της η μεταξωτή κάλτσα, με χαρακτηριστικό της, τη διάφανη όψη και τη ραφή κατά μήκος, σε όλο το πίσω μέρος της. Είναι όμως ακριβή και καθόλου ελαστική, γι' αυτό και συγκρατείται με ζαρτριέρα ή καλτσοδέτα. 
Η υψηλή τιμή, κάνει μόνο λίγες να έχουν τη δυνατότητα να τις αποκτήσουν και να τις φορέσουν.
Ένα συνθετικό νήμα, το οποίο είναι γνωστό και ως συνθετικό μετάξι, το ρεγιόν (rayon) με τιμή πολύ χαμηλότερη, έτσι ώστε να μπορούν όλες οι γυναίκες να αγοράσουν τις κάλτσες αυτές, δημιουργεί επανάσταση, κάνοντας τες όλες κομψές, ανεξάρτητα από την οικονομική τους επιφάνεια. 
Το νέο νήμα μπορεί βέβαια να "μιμείται" το μετάξι, αλλά είναι εξαιρετικά ευαίσθητο και τρυπάει με το παραμικρό, κάνοντας έτσι τις γυναίκες να τρέμουν στην απώλεια του πόντου, που θα κατέστρεφε τις κάλτσες και την εμφάνισή τους.
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν είκοσι χρόνια χρήσης αυτών των δύο υλικών (μετάξι και ρεγιόν) και να φτάσουμε στο 1936, όπου ένας αμερικανός καθηγητής ο Δρ Wallace Carothers, θα κατασκευάσει για την εταιρεία DuPont ένα πολύ ανθεκτικό νήμα και  συγχρόνως ελαστικό, το οποίο είναι και αδιάβροχο, το γνωστό σε όλους μας, νάυλον (nylon).
Δύο χρόνια αργότερα (1938) η εταιρεία Dupont, παρουσιάζει στην επιστημονική κοινότητα το νέο της επίτευμα, ενώ φτάνουμε στο 1939, για να δημιουργηθεί το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής νάυλον κάλτσας και αρκετούς μήνες αργότερα το Μάιο του 1940, δίνεται στην κατανάλωση το προϊόν, που σπάει κυριολεκτικά τα ταμεία. Μέσα σε τέσσερεις μόλις μέρες πουλήθηκαν περισσότερα από 4 εκατομμύρια ζευγάρια κάλτσες ενώ τον πρώτο χρόνο οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα 64 εκατομμύρια. 



Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '50, βασικό "αξεσσουάρ" της γυναικείας γκαρνταρόμπας θα παραμείνει η νάυλον κάλτσα, αφού δεν έχει "ανταγωνισμό"...
Τα πράγματα όμως αλλάζουν όταν εμφανίζεται στην αγορά το pantyhose (Αμερική) ή tights (Βρετανία) με το επαναστατικό νήμα lycra (spandex για την Αμερική - αναγραμματισμός της λέξης expand=τέντωμα) δημιουργώντας το γνωστό μας καλσόν που έχει κυκλική πλέξη, είναι δηλαδή χωρίς ραφή ενώ είναι εξαιρετικά ελαστικό. 
Παρόλο που το είδαν με δυσπιστία στην αρχή οι γυναίκες, στη διάρκεια των χρόνων, ιδιαίτερα από την εμφάνιση της μίνι φούστας, το αγάπησαν, ίσως τόσο, όσο και το ...κραγιόν τους!...

κείμενο: to e-periodiko mas

Ο έλληνας σεφ και δάσκαλος μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, που συνέδεσε το όνομά του με τους οδηγούς μαγειρικής, από τη στιγμή που εξέδωσε τον "Οδηγό της Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής" το 1926. Ο Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς, έγραψε ότι "έσπρωξε την ελληνική κατσαρόλα στον πολιτισμό".
Γεννημένος στη Σίφνο το 1878 και μεγαλωμένος στα γυμνασιακά χρόνια στην Αθήνα, αρχικά δουλεύει σε συμβολαιογραφείο, μέχρι τη στιγμή που ξεκινά να ασχολείται με τη μαγειρική στο εστιατόριο του θείου του. Θα σπουδάσει στη συνέχεια για ένα χρόνο μαγειρική στη Βιέννη και θα επιστρέψει για να δουλέψει ως σεφ σε διάφορες πρεσβείες.
Ο κόσμος τον μαθαίνει από το περιοδικό "Οδηγός Μαγειρικής" που ξεκινά την έκδοσή του το 1910 και περιείχε εκτός από συνταγές, διατροφικές συμβουλές, διεθνή κουζίνα και νέα για τη μαγειρική. 

Το 1919 γίνεται διευθυντής του ξενοδοχείου "Ερμής" και τον επόμενο χρόνο πηγαίνει στην Αμερική για να δουλέψει σε μερικά από τα ακριβότερα εστιατόρια του κόσμου, ενώ παράλληλα κάνει ανώτερες σπουδές μαγειρικής, ζαχαροπλαστικής και διαιτολογίας.
Ο "Οδηγός της Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής" κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1926 και υπήρξε το πρώτο ολοκληρομένο βιβλίο μαγειρικής στη χώρα μας, γνωρίζοντας όπως είναι φυσικό, μεγάλη επιτυχία.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1932 ιδρύει στην Αθήνα μια μικρή σχολή μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής και το 1950 εκδίδει ένα βιβλίο για την ελληνική μαγειρική στα αγγλικά, το "Greek Cookery".
Αναμφισβήτητα υπήρξε ο εκσυχρονιστής της ελληνικής κουζίνας, αφού μέσα από το βιβλίο του οι ελληνίδες έμαθαν τη μπεσαμέλ, τη μπουγιαμπέσα, τα πυροσκί.
Έφυγε από τη ζωή το Μάρτιο του 1958, σε ηλικία 80 χρόνων, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο έργο, όχι μόνο για όσους αγαπούν τη μαγειρική και θέλουν να τη μάθουν, αλλά και για την διάδωση της ελληνικής κουζίνας και της μεσογειακής διατροφής, κατ' επέκταση.

πηγή: wikipedia.org

Η γυναικεία ομορφιά από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα βραβευόταν όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ελλάδα.

Το 1930 μάλιστα αναδεικνύεται η πρώτη "Μις Ευρώπη" η οποία ήταν Ελληνίδα και άκουγε στο όνομα Αλίκη Διπλαράκου με καταγωγή από τη Μάνη και γεννημένη στις 28 Αυγούστου του 1912. Ήταν καστανή με μεγάλα μάτια, λεπτά χείλη, ύψος 1.68 και αδύνατη, σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής.

Τα καλλιστεία εκείνη την εποχή διοργανώνονταν από την Ένωση Συντακτών και η Αλίκη Διπλαράκου βρέθηκε, μάλλον τυχαία να διαγωνίζεται, αφού κάποιος γνωστός της τη δήλωσε εν αγνοία της και κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού, που παρακολουθούσε με την οικογένειά της στο θέατρο "Ολύμπια", άκουσε την κριτική επιτροπή να φωνάζει το όνομά της καλώντας τη στη σκηνή.

Αργότερα θα δήλωνε στο Times του Λονδίνου, πως θέλησε να αρνηθεί, αλλά ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που παραβρισκόταν στην εκδήλωση, της είπε πως η συμμετοχή της στο διαγωνισμό, είναι εθνική υπόθεση, πείθοντάς τη να λάβει μέρος. Η μόλις 18 χρόνων Αλίκη, κέρδισε το διαγωνισμό και στέφτηκε "Μις Ελλάς" παρά τον κοινώς ομολογούμενο μεγάλο ανταγωνισμό.

Να πώς περιγράφει τη βραδιά η εφημερίδα "Βραδυνή".

«Βραδυνή» της 14ης Ιανουαρίου του 1930: «...φοράει ένα γαλάζιο πενιουάρ με μια γουνίτσα λευκή στο λαιμό που κυματίζει αρμονικά, σύμφωνα με τις κινήσεις του φιδίσιου κορμού, που όλο μαζί είναι ένα ποίημα. Ηγεμονικό παράστημα, χάρις και αρμονία κινήσεων, βάδισμα μεγαλοπρεπές, ελαφρότης νεράιδας. Τα δυο υπογάλανα μάτια της σπινθηροβολούν ασυνήθιστα, δείχνουν ένα πάθος ακαθόριστο, μια μελαγχολική διάθεση, που είναι αποτέλεσμα υπερβολικής αισθηματικότητας.(...) Κι έπειτα τα λεπτότατα χείλη που υπομειδιούν διαρκώς, με μια ανείπωτη γλυκύτητα.(...) Λαιμός χυτός, χέρια λεπτά, μπράτσα τορνευτά, που λεπταίνουν όσο ανεβαίνουν και απολήγουν σε λεπτότατα δάκτυλα, όπως μια μελωδία που σβήνει. Και το φινάλε, τα μακριά υπόξανθα μαλλιά, που κυματίζουν πάνω στους ώμους».

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1930, στο Παρίσι λαμβάνει μέρος στο διαγωνισμό για την ανάδειξη της "Μις Ευρώπη" όπου κερδίζει επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά. Η επιτυχία της αυτή πανηγυρίστηκε στην Αθήνα όπως ήταν αναμενόμενο. Χιλιάδες κόσμου συνωστίσθηκαν στην οδό Ερμού στις 9 Ιουνίου, για να τη δουν από κοντά και να τη συγχαρούν.

Στις 13 Οκτωβρίου του 1930, ένα ακόμα ταξίδι περίμενε την Αλίκη Διπλαράκου στη μακρινή Βραζιλία (Ρίο ντε Ζανέιρο), για να λάβει μέρος στο διαγωνισμό για την ανάδειξη της "Μις Υφήλιος" όπου πήρε τη δεύτερη θέση, πίσω από τη "Μις Βραζιλία".

Η συνέχεια για την Ελληνίδα "Μις Ευρώπη" ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, γιατί αφού ασχολήθηκε λίγο με το θέατρο, στη συνέχεια περιόδευσε στις Η.Π.Α. δίνοντας διαλέξεις για τον ελληνικό πολιτισμό, αποδεικνύοντας ότι όσοι πιστεύουν πως, οι όμορφες δεν μπορούν να είναι και έξυπνες, είναι πέρα για πέρα λανθασμένο. Οι τρεις γλώσσες που μιλούσε με άνεση (αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά) τη βοήθησαν ιδιαίτερα σ' αυτή της την προσπάθεια.

Πρωτοσέλιδο η Αλίκη Διπλαράκου έγινε ξανά στα μέσα τις δεκαετίας του ΄30, όταν ντυμένη άνδρας παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους, για να γνωρίσει την απαγορευμένη για τις γυναίκες Αθωνική Πολιτεία.

Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τρία παιδιά. Έφυγε από τη ζωή πριν δώδεκα χρόνια, το 2002.




πηγή πληροφοριών: sansimera.gr

κείμενο: to e-periodiko mas