Νομίζω αυτή την ερώτηση την έχουν ακούσει οι περισσότεροι γονείς και έχουν βρεθεί σε αμηχανία. Δεν θα σας πω, τι να πείτε στο παιδί σας. Δεν είμαι ειδικός για να ξέρω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος. Είμαι όμως μαμά και μπορώ να σας διηγηθώ τι συνέβη με την κόρη μου, όταν ήταν 7 χρονών και στο σχολείο, άρχισε αυτή η συζήτηση μεταξύ συμμαθητών...
Ήταν λοιπόν τέτοιες μέρες, καλή ώρα, που στο σχολείο ετοίμαζαν γιορτή για τα Χριστούγεννα και ένα θεατρικό έργο όπου υπήρχε και ο Αη Βασίλης. Από κει ξεκίνησαν όλα...
Μέχρι τότε η μικρή μου, του έγραφε γράμμα ή προσπαθούσε να με πείσει να τον πάρουμε τηλέφωνο για ν' ακούσει τη φωνή του (παιδί της τεχνολογίας, βλέπετε). Εντέχνως κάθε φορά το τηλέφωνο μιλούσε ασταμάτητα κι έτσι γλιτώναμε την κακοτοπιά. Αμέσως παίρναμε χαρτί και μολύβι και αρχίζαμε το γράμμα για τον Άγιο, ζωγραφίζοντας κιόλας πάνω στο χαρτί και στο φάκελο και βάζοντας ένα χριστουγεννιάτικο αυτοκόλλητο αντί για γραμματόσημο.
Πάντα υπήρχε η αγωνία στο βλέμμα της... Θα το πάρει το γράμμα, θα μπορεί να το διαβάσει (είναι και γεράκος) θα μπορεί να φέρει το παιχνίδι που του ζήτησε;... Και μετά οι ερωτήσεις: "Θα πάει δώρα σ' όλα τα παιδιά; Και σ' αυτά που έγραψαν και σ' αυτά που δεν έγραψαν γράμμα; Και στα φτωχά και στα πλούσια; Σ' όλη τη γη; Και πώς θα τα καταφέρει, πώς θα προλάβει;"...
Αυτό που πάντα με εντυπωσίαζε, δεν ήταν η ποικιλία των ερωτήσεων και των προβληματισμών, που όσο μεγάλωνε μεγάλωναν μαζί της, αλλά το ότι έδινε μόνη της τις απαντήσεις, περιοριζόμενη μόνο στο "σωστά, μαμά;". Έτσι γινόταν πιο εύκολη η δική μου, δουλειά ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι τη μέρα, που θυμωμένη και στεναχωρημένη ήρθε από το σχολείο...
"Τι έγινε αγάπη μου, γιατί είσαι έτσι;" ρώτησα αφελώς...
"Τσακωθήκαμε με κάποια παιδιά στο σχολείο, την ώρα της πρόβας!" έρχεται η απάντηση
"Γιατί, τι μοιράζατε;" συνεχίζω να ρωτάω αφελώς...
"Γιατί, κάποια παιδιά, είπαν ότι δεν υπάρχει Αη Βασίλης! Υπάρχει μαμά;"...
Αυτό ήταν! Μετά τα δευτερόλεπτα αμηχανίας κι ενώ περίμενα να δώσει πάλι μόνη της τις απαντήσεις όπως έκανε μέχρι τότε, κατάλαβα πως αυτή τη φορά η απάντηση έπρεπε να είναι δική μου. Σκέφτηκα όμως να απαντήσω με ...ερώτηση. "Εσύ, αγάπη μου τι νομίζεις;" Παύση... η μικρή μου, προβληματισμένη και με ύφος σοβαρό, απαντά κατηγορηματικά: "Εγώ νομίζω ότι υπάρχει, θέλω να υπάρχει!".
Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να εξηγήσω κάποια πράγματα, που θα ακροβατούσαν ανάμεσα στην αλήθεια και την φαντασία, αλλά θα την ηρεμούσαν χωρίς να την πικράνουν.
"Ξέρεις, ο Αη Βασίλης είναι Άγιος, είναι πνεύμα. Το πνεύμα της αγάπης και της χαράς και αυτό θέλει να δίνει τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά στα παιδιά, αλλά και στους μεγάλους. Υπάρχει με πολλούς τρόπους, χωρίς πάντα να τον βλέπουμε. Όταν χαρίζουμε δώρα και κάνουμε χαρούμενους τους ανθρώπους γύρω μας, είναι σε μια μεριά, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν προσπαθούμε να κάνουμε χαρούμενα τα παιδάκια που δεν έχουν οικογένεια ή που οι γονείς τους δεν έχουν τη δυνατότητα να τους αγοράσουν δώρα, πάλι είναι εκεί, μας βλέπει και χαίρεται... Όταν αγαπάμε τους ανθρώπους και προσπαθούμε να τους κάνουμε να χαρούν, είναι πάντα εκεί!... Δεν χρειάζεται να τον βλέπουμε για να ξέρουμε ότι υπάρχει. Χρειάζεται να μοιραζόμαστε και να δίνουμε αγάπη."
Παρόλο το φόβο μου, ότι δεν θα καταλάβει και πολλά απ' όσα της έλεγα, η μικρή μου με αγκάλιασε ευχαριστώντας με, που τις έλυσα τις απορίες της και μου είπε: "Τώρα ξέρω... ο Αη Βασίλης υπάρχει εδώ (δείχνοντας την καρδούλα της), όπως ο Χριστούλης".
Δεν χρειάστηκε να ξανακάνουμε ποτέ αυτή την κουβέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!