Αν θέλαμε να δώσουμε ένα ορισμό για τη γελοιογραφία, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι κάθε ζωγραφική παράσταση όπου πρόσωπα και καταστάσεις αποδίδονται παραλλαγμένα με κωμικό τρόπο, με στόχο τη σάτιρα.
Η ιστορία της χάνεται στα βάθη των αιώνων αφού ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους. Πιο συγκεκριμένα, κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο (4ο π.Χ αι.) όπως αναφέρει ο Αριστοτέλης, ζούσε ο Παύσων ο οποίος ήταν ζωγράφος και παρίστανε τους ανθρώπους όπως οι κωμικοί ποιητές, έχοντας ως στόχος τη διακωμώδησή τους.
Στην Αίγυπτο το δεύτερο μισό του 4ου π.Χ. αι. ζούσε ο Αντίφιλος γνωστός γελοιογράφος, ο οποίος στα έργα του σατίριζε κάποιο Γρύλλο και για το λόγο αυτό τα έργα του ονομάστηκαν "Γρύλλοι". Λέγεται μάλιστα πως αυτός εισήγαγε τη γελοιογραφία ως είδος ζωγραφικής.
Στη Νότια Ιταλία στα ερυθρόμορφα αγγεία υπήρχαν παραστάσεις όπου παρωδούνταν μύθοι θεών και Ομηρικών επεισοδίων. Γνωστός γελοιογράφος εκεί ήταν ο Ασστέας.
Η Αλεξάνδρεια στην Ελληνιστική περίοδο είναι εκείνη που εκπροσωπεί κάθε γελοιογραφικό είδος στην Τέχνη. Γελοιογράφοι της εποχής είναι ο Γραφικός, ο Καλάτις κ.α. Λέγεται πως ο Γαλάτων που ζωγράφισε τον Όμηρο και άλλους ποιητές καυτηριάζοντας τους έτσι, ότι δεν φτιάχνουν τίποτε νέο, έχοντας μόνη πηγή έμπνευσής τους τον Όμηρο, ήταν Αλεξανδρινός.
Κατά το Μεσαίωνα η Εκκλησία με όπλο της τη γελοιογραφία, θα σατιρίσει τους άπιστους και τους αιρετικούς, ενώ η κοσμική Τέχνη με τη γελοιογραφία θα σατιρίσει τον έκλυτο βίο μοναχών.
Η ανάπτυξη της γελοιογραφίας όμως συντελείται με την ανάπτυξη της τυπογραφίας (16ος αι.). Τα θέματά της είναι κυρίως από την καθημερινότητα, παρά το γεγονός πως η πολιτική ζωή παρείχε άφθονο υλικό. Βλέπετε τα μοναρχικά καθεστώτα καταδίωκαν κάθε σάτιρα κατά των ισχυρών...
Στη μεγαλύτερη ακμή της θα φτάσει από την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ' μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση (1789), αφού χρησιμοποιήθηκε και σαν μέσο προπαγάνδας, μέσα από εκδόσεις γελοιογραφικών περιοδικών, όπως το Le Charival (1832, Γαλλία), το Φλίγκεντε Μπέττερ στη Γερμανία, το Νόυε Ιλλουστρίτε Τσάιτουνγκ και το Χουμοριστίσε Μπλέττερ στην Αυστρία και το Punch (1841 Αγγλία).
Στην Ελλάδα, πατέρας της γελοιογραφίας θεωρείται ο Θεμιστοκλής (Θέμος) Άννινος (1843 - 1916), ο οποίος διέθετε κομψότητα γραμμής και πληρότητα σχεδίου και ήταν παράλληλα εκδότης των σατιρικών περιοδικών "Ασμοδαίος" και "Άστυ" που ήταν τα πρώτα στο είδος αυτό.
Ακολούθησαν, ο βραβευμένος από την γαλλική εφημερίδα "Le Journal" Δημήτρης Γαλάνης, ο Ζαχ. Παπαντωνίου, ο Φρ. Αριστεύς, ο Στ. Σταματίου, ο Η. Κουμετάκης, ο Σ. Αντωνιάδης, (ΣΟΦΟ), ο Φ. Δημητριάδης, ο Γ. Γκέιβελης, ο Σ. Πολενάκης, ο Αρχέλαος Αντώναρος, ο Μ. Πιμπλής, ο Μ. Μποστατζόγλου (Μποστ), ο Σ. Σταυρόπουλος, ο Κ. Μητρόπουλος, ο Αρκάς, ο Γ. Κυριακόπουλος (ΚΥΡ), ο, Σ. Ορνεράκης, ο Γ. Καλαϊτζής, ο Ι. Ανανιάδης, ο Γ. Ιωάννου και πολλοί ακόμα αξιόλογοι γελοιογράφοι.
Πληροφορίες: wikipedia.org, 24grammata.com
Κείμενο: "to e-periodiko mas"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!