Άφησες τη ζωή να προσπεράσει
μικρά τα βήματα, φοβόσουν το γκρεμό...
Άφησες τη χαρά να σε γελάσει
πικρό μειδίαμα σε πρόσωπο γλυκό.
Τον έρωτα τον είδες συμφορά,
αφού σε πόνεσε στην πρώτη σου τη νιότη.
Άφησες να χαθεί στη λησμονιά
ακίνητος, αγέλαστος σα το στρατιώτη.
Πού πας μονάχος το μονοστράτι της ζωής,
με ποιον μοιράζεσαι την κάθε πίκρα;
Ταξίδι ως την άκρη της κλωστής
μοιάζει η κάθε σου η νύχτα.
Πολύβουο ποτάμι συναντάς
πρόσωπα λάγνα και ματιές που καίνε...
μα εσύ αφέθηκες να προσπερνάς
λέξεις πολλές, που τίποτα δε λένε.
Μία είναι αυτή που μολογά
τα μύχια της ψυχής, τα ξεχασμένα
Αγάπη τη φωνάζουν κι ας γελάς...
Μαζί της, αλλάζουν όλα τα γραμμένα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!