Τα ξύλα έτριζαν στο τζάκι δίνοντας μια αίσθηση θαλπωρής στο χώρο.
Οι φλόγες που ξεπηδούσαν ανάμεσά τους, του έκαναν παρέα και ζέσταιναν
περισσότερο την ψυχή του παρά το τεράστιο δωμάτιο με τα παλιά ακριβά έπιπλα,
που είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν όπως και η αλλοτινή του θέση...
Έκλεισε το βιβλίο
που κρατούσε στα χέρια του... τέλειωσε κι αυτό, σκέφτηκε...όπως τελειώνουν
όλα!
Σηκώθηκε
βαριεστημένα κι έκανε ένα γύρω στο δωμάτιο. Απ' έξω ακουγόταν η ήρεμη βροχή που
στάλαζε αργά και ρυθμικά στην πλακόστρωτη αυλή του παλιού αρχοντικού. Θα
μπορούσε να μετρήσει τις σταλαγματιές μία μία, έτσι όπως έπεφταν!
Ήταν μόνος. Από επιλογή, από τις συγκυρίες ούτε κι ο ίδιος ήξερε.
Το μόνο που ήξερε καλά πια, ήταν πως ήταν μόνος σ’ ένα τεράστιο σπίτι που κάθε
γωνιά του, είχε να διηγηθεί και μια ιστορία. Πατρική κατοικία μιας πολυμελούς
μεγαλοαστικής οικογένειας, που σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, έτσι όπως
σκορπούν τα κομφετί στο πρώτο φύσημα.
Κι έρχονταν γιορτές! Πόσο οδυνηρά άδειο μοιάζει ένα σπίτι στις γιορτές!
Άλλοτε αποζητούσε τη μοναξιά για να χωθεί στα χαρτιά του και να γράψει χωρίς περισπασμούς.
Κάθε ήχος, κάθε χτύπημα στην πόρτα του ήταν αφόρητα ενοχλητικό. Πολλές φορές
ήθελε να ουρλιάξει «αφήστε με ήσυχο, γράφω»… τώρα όμως που τον είχαν αφήσει «ήσυχο»
όλοι, ήταν αβάσταχτο. Και δεν είχε πια τίποτα να γράψει. Δεν υπήρχε τίποτα, που
να μην έχει ειπωθεί…
Ένιωθε άδειος! Όχι από έμπνευση όπως λένε όσοι εκφράζονται μέσα
από τις λέξεις, αλλά από συναισθήματα. Γιατί, τι είναι οι λέξεις όταν δεν
φορτίζονται συναισθηματικά; Σχήματα πάνω σε λευκό χαρτί που αγωνίζονται να
ενώσουν νοήματα και υπάρξεις…
Το μόνο συναίσθημα, που κατά καιρούς του έκανε συντροφιά ήταν αυτό
που γεννά η απορία. Πώς έγιναν όλα έτσι! Πώς άδειασε η ζωή του!
Ήξερε πως αν έψαχνε πιο βαθειά η αιτία ήταν ολοφάνερη μπροστά του,
όμως πονούσε να τη δει! Πονούσε όχι γιατί είχε ευθύνη, αλλά γιατί ο χρόνος δεν
γυρίζει πίσω, ούτε αναπληρώνεται. Αυτό τον έκανε να αποφεύγει το παρελθόν και
το έκλεινε με πείσμα πίσω από τη σκέψη πως ό,τι έγινε, έγινε και δεν αλλάζει!
Πλησίασε στο παράθυρο... Η βροχή συνέχιζε τον αργό χορό της. Έριξε μια
ματιά στη βρεγμένη αυλή. Πόσο ζωντάνευαν τα χρώματά της κι ας είχε συννεφιά!
Έτσι όπως ζωντανεύουν τα μάτια μέσα από τα δάκρυα κι ας έχει σκοτάδι η ψυχή.
Το χτύπημα του τηλεφώνου τον έβγαλε από τις σκέψεις. Απάντησε με
μια δόση απορίας, λες και είχε ξεχάσει ακόμα και την ύπαρξή του. Η φωνή του
εκδότη του τον έκανε να θυμηθεί πως είχε ακόμα κάποιες υποχρεώσεις που ήθελε να
αποφύγει.
- Κωστή σε πήρα για το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, του είπε
ξαφνιάζοντάς τον. Θα είμαστε όλοι μαζεμένοι σπίτι μου, θα σε περιμένω. Μην το
ξεχάσεις όπως πέρσι!...
Η απάντησή του αυθόρμητη όσο και ψεύτικη, ήρθε σαν κεραυνός.
- Δεν
θα μπορέσω Γιώργο φέτος. Θα έχω κόσμο στο σπίτι.
- Εσύ; Την τελευταία φορά, που
είχες κόσμο στο σπίτι ήταν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά σου, πλάκα μου κάνεις;
- Ε, καιρός είναι να ξαναέρθουν, δε νομίζεις; είπε αποστομωτικά
και τελείωσε την κουβέντα εκεί…
Λίγο αργότερα φτιάχνοντας τη λίστα για τα ψώνια μονολογούσε με ένα
φτερούγισμα χαράς στην καρδιά: «Πόσο απλό ήταν! Ένα τηλεφώνημα και όλα τα παλιά
έμειναν πίσω. Ένα τηλεφώνημα και όλοι θα είναι εδώ στο ρεβεγιόν!»
Μπορεί ο χαμένος χρόνος να μην αναπληρώνεται, αλλά ποτέ δεν είναι
αργά να περπατήσουμε γέφυρες ξεχασμένες. Αρκεί να το θέλουμε…
