Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά μέσα στη νύχτα. Αυτό, γινόταν τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά. Δύο δεκαπεντάχρονα κορίτσια συζητούν. Όχι με λόγια ξενοιασιάς, όχι κουβέντες για αγόρια, ρούχα, διακοπές ή βόλτες...

"Πάλι το ίδιο σκηνικό" έλεγε η μια στην άλλη. "Ήρθε ο πατέρας μου από το δω, λες και χρειαζόταν να συνεχίσουν τον καυγά, που άρχισαν από το τηλέφωνο εδώ και ώρες". Η απόγνωση ήταν τόσο φανερή στον τόνο της φωνής της, που η φίλη της ένιωσε ένα κόμπο στο στομάχι και τα λόγια να χάνονται, πριν προλάβουν να γίνουν λέξεις και να βγουν από τα χείλη της.

Τι να της έλεγε; Πώς να την παρηγορούσε, πώς να τη βοηθούσε; Δεν ήξερε, ούτε και μπορούσε να σκεφτεί. Το μόνο που έκανε ήταν να την ακούει με προσοχή και συμπόνοια. Και το κορίτσι χείμαρρος, ξεδίπλωνε όλο τον πόνο που βίωνε, όλη την αποστροφή που αισθανόταν για όσα συνέβαιναν στο σπίτι της και στη ζωή της.

Δυο γονείς χωρισμένοι, ανίκανοι να συζητήσουν, ούτε καλά καλά να συνυπάρξουν για πέντε λεπτά χωρίς να αρπαχτούν και δυο παιδιά, που καλούνται άλλοτε από τις περιστάσεις κι άλλοτε από τους ίδιους (τους γονείς) να πάρουν θέση. Να γίνουν κριτές και δικαστές και να αποδώσουν δικαιοσύνη σε μια οικογένεια, που γίνεται μέρα τη μέρα όλο και πιο τοξική γι' αυτά.

Οι φωνές της μάνας κάλυπταν όλους τους ήχους κάνοντας αδύνατη ακόμα κι αυτή την τηλεφωνική επαφή με ένα πρόσωπο,που μπορεί να ακούσει, που θέλει να ακούσει!
Βγήκε από το δωμάτιο και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι, προσπαθώντας να βρει ένα μέρος που να μην φτάνουν οι φωνές και οι κατηγορίες της. Ο πατέρας είχε μόλις αποχωρήσει, αφήνοντας πίσω του μια μαινόμενη μάνα, η οποία μη έχοντας πού να ξεσπάσει, μιλούσε με τα χειρότερα λόγια για κείνον στο μικρότερο παιδί της, ένα αγοράκι μόλις δέκα χρονών.Εκείνο δεν έβγαζε λέξη. Άκουγε, άκουγε, άκουγε και στο τέλος ξέσπασε σε γοερά κλάματα.

"Θέλω να φύγω", σκέφτηκε σχεδόν φωναχτά η μικρή. Μόλις το ξεστόμισε τρόμαξε, όχι γι' αυτό που είπε, αλλά μη την ακούσει η μητέρα της. Δεν άντεχε άλλες φωνές, άλλες κενές νουθεσίες, που φαίνονταν τόσο ψεύτικες, τόσο υποκριτικές.
Ήθελε να φύγει, αλλά σκεφτόταν τον αδελφό της. Δεν μπορούσε να τον πάρει μαζί της, αλλά ούτε και να τον αφήσει πίσω. Κι εκείνη, πού θα πήγαινε; Τόσο κοντινούς συγγενείς δεν είχε. Οι γονείς της ήταν μοναχοπαίδια και παππούδες και γιαγιάδες δεν υπήρχαν στη ζωή. Κι έπειτα ήταν ανήλικη! Κανείς δεν θα καταλάβαινε πως στα δεκαπέντε της, ήταν πιο "ενήλικη" από τους γονείς της. Κανείς δεν θα καταλάβαινε πώς είναι να ζεις σ' ένα σπίτι, που αντί να σε αγκαλιάζει η αγάπη και να σε προστατεύει από τα δύσκολα, σου προκαλεί πόνο...

Αισθανόταν εγκλωβισμένη από τη ηλικία της. "Μετράω τα χρόνια και προσπαθώ να κάνω υπομονή" είχε πει στη φίλη της. "Μόλις γίνω δεκαοχτώ, θα φύγω... ο αδελφός μου όμως;". Ένιωθε υπεύθυνη για κείνον περισσότερο από ό,τι οι γονείς της. Έτσι τουλάχιστον φαινόταν στα δικά της μάτια.

Γλίστρησε αθόρυβα έξω από το διαμέρισμα και κατευθύνθηκε προς την ταράτσα. Πυκνή η νύχτα και μόνη της παρέα το κινητό, η αγαπημένη της μουσική και η φίλη της, που ξενυχτούσε μαζί της...

Κοίταξε τα αστέρια στον ουρανό. Μικρές φωτεινές κουκκίδες ήσυχες, γαλήνιες στέκονταν εκεί ανίκητα λες και την έβλεπαν... Η συζήτηση με τη φίλη της είχε πια σταματήσει, αφού ο ύπνος έκανε τη δική του παρέμβαση σε μια κουβέντα που δεν οδηγούσε πουθενά...

Κάθισε σε μια ξεχασμένη σεζλόνγκ, έβαλε το αγαπημένο της τραγούδι και φορώντας την κουκούλα του μπουφάν της, μάζεψε τα πόδια της στο στήθος και έριξε το βλέμμα στο κενό. Λίγο αργότερα τα βλέφαρα βάρυναν και ο Μορφέας ήρθε να ξεκουράσει τα μάτια και την ψυχή.

Τα πρώτα φωτεινά βήματα της αυγής δεν στάθηκαν ικανά να την ξυπνήσουν, όμως το χέρι του πατέρα της στον ώμο της την τίναξε ψηλά.
"Εδώ είσαι καρδιά μου!" της είπε τρυφερά ανοίγοντας την αγκαλιά του. Η μαμά σου κι εγώ φάγαμε τον κόσμο να σε βρούμε. Μέχρι και τη φίλη σου ξυπνήσαμε. Αυτή μας οδήγησε εδώ!

"Μπαμπά, ήθελα να φύγω... " ψέλλισε. "Δεν είχα όμως πού να πάω. Κι έπειτα εσείς είστε η οικογένειά μου. Με πονάτε, αλλά είστε η μόνη οικογένεια που έχω...".

Πίσω τους αναστατωμένη και ανακουφισμένη μαζί η μητέρα της, έτρεξε να την αγκαλιάσει κι εκείνη. Έμειναν εκεί, αγκαλιασμένοι για ώρα, κλαίγοντας, γελώντας, σιωπώντας. Δεν ξέρω καλά καλά να σας πω, πότε κατέβηκαν από την ταράτσα. Ίσως, να είναι ακόμα εκεί...

Ήταν κάποτε μια πολιτεία όμορφη σα ζωγραφιά. Ήλιος την έλουζε απ’ άκρη σ’ άκρη και η θάλασσα τη φιλούσε τρυφερά. Τα βουνά γύρω της, ύψωναν ένα τοίχο προστασίας θαρρείς, για να μην είναι ορατή από μακριά κι ένα όμορφο δάσος τη στόλιζε και της έδινε δροσιά.

Ο αέρας περνούσε ανάμεσα απ’ τα κλαδιά των δέντρων σα να τα χάιδευε και κατέληγε στην αμμουδιά με τα άσπρα βότσαλα. Τόσο άσπρα, που λαμπύριζαν κάτω από το ζεστό φως των ηλιαχτίδων σαν μικρά πολύτιμα πετράδια και το δειλινό, έδειχναν ακόμα πιο όμορφα όπως έπεφτε το χλωμό φως του φεγγαριού, λες και ήταν κιμωλίες ακουμπισμένες προσεκτικά δίπλα στο μαυροπίνακα.

Σ’ αυτή την πολιτεία παλάτια δεν υπήρχαν. Μόνο μικρά σπίτια με λογιών – λογιών λουλούδια στα παράθυρα. Όλα τα χρώματα μπορούσες να τα δεις σ’ αυτή την πόλη. Όλα! Όπως κι όλα τα χαμόγελα του κόσμου. Στις αυλές και τους δρόμους της έπαιζαν παιδιά. Πολλά παιδιά, χαρούμενα, ξένοιαστα, ευτυχισμένα. Και ζώα, αμέτρητα ζώα ζούσαν στο δάσος της.

Μια μέρα όμως ο ήλιος δε βγήκε να τη ζεστάνει. Πυκνά σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό της κι ένας αδιόρατος φόβος περιπλανιόταν σε κάθε γωνιά της. Δεν ήταν σύννεφα βροχής, ήταν αλλιώτικα αυτά. Μαύρα, άγρια, απειλητικά σα να ήθελαν να τη σκεπάσουν, να την εξαφανίσουν.

Το αεράκι το αλλοτινό, έγινε τώρα αέρας δυνατός που λυσσομανούσε σηκώνοντας πελώρια κύματα στη θάλασσα. Τα βότσαλα της αμμουδιάς χλώμιασαν. Πήραν ένα θλιμμένο χρώμα, όμοιο μ’ αυτό που απέκτησαν κι όλα της τα λουλούδια λίγο πριν μαραθούν. Τα κλαδιά των δέντρων άδειασαν από φύλλα και τα ζώα έτρεχαν τρομαγμένα να κρυφτούν όπου μπορούσαν.

Πίσω από τα παράθυρα των σπιτιών απορημένα βλέμματα παιδιών κοιτούσαν έξω. Τα χαμόγελα σβήστηκαν και στους δρόμους απέμειναν μόνο τα ξερά φύλλα να θροΐζουν λυπημένα. Παγωνιά απλώθηκε παντού κι όλα τα χρώματα με μιας έγιναν γκρίζο. Ένα απέραντο γκρίζο, που έφτανε ως τη θάλασσα και την έβαφε κι αυτή με το ίδιο χρώμα.

Θα νόμιζε κανείς πως ήταν μια καταιγίδα που έτσι όπως ξαφνικά ήρθε, έτσι ξαφνικά θα περνούσε. Όμως, δεν ήταν έτσι. Ο καιρός διάβαινε και τίποτα δεν άλλαζε.
Ώσπου, ένας παράξενος ταξιδιώτης με μακριά γενειάδα και άσπρα μαλλιά, που κρατούσε στα ροζιασμένα χέρια του ένα πελώριο μπαστούνι βρέθηκε εκεί. Αναζήτησε ανθρώπους, μα κανείς δεν κυκλοφορούσε και οι πόρτες, ήταν όλες ερμητικά κλειστές.

Κάθισε να ξαποστάσει στην έρημη πλατεία, όταν δειλά τον πλησίασε μια αλεπουδίτσα.
- Ξένε, τι ζητάς εδώ; ρώτησε
- Ανθρώπους, απάντησε εκείνος.
- Είναι όλοι κλεισμένοι στα σπίτια τους μετά το κακό που μας βρήκε, απάντησε η αλεπού
- Ξέρω…
- Ξέρεις; Πώς ξέρεις;
- Κάθε φορά, που χάνεται η συμπόνια από την καρδιά των ανθρώπων, το μαθαίνω! της είπε με νόημα
- Θες να πεις, πως οι άνθρωποι ευθύνονται για ό,τι συνέβη;
- Ακριβώς! Όσο αδιαφορούσαν για τον πόνο άλλων ανθρώπων, προστατεύοντας τη δική τους ευτυχία, έβαζαν γκρίζο στην ψυχή τους κι αυτό τελικά απλώθηκε παντού. Η αγάπη δίνει χρώμα σε όλα, μικρή μου κι αυτή προστατεύει κάθε πολύτιμο!...

Μ' ένα βιβλίο στο χέρι ταξίδευε πάντα. Ήταν συντροφιά, ψυχαγωγία, ανάγκη να χάνεται μέσα στις εικόνες, που έφτιαχναν οι λέξεις σελίδα - σελίδα. Σαν πρόσκληση, να ζήσει ζωές που δεν έζησε!

Έκλεισε την πόρτα πίσω της κι αφέθηκε σ' ένα σπαρακτικό κλάμα...
Μόλις είχε αποχαιρετήσει τον άντρα της κι αυτό, τη συγκεκριμένη στιγμή την πονούσε διπλά!
Είχε πολλές φορές προετοιμάσει τον εαυτό της για τους αποχαιρετισμούς και κάποιους κατάφερνε να τους αντιμετωπίσει με περισσή δύναμη. Κάποιους άλλους με γοερούς λυγμούς, λυτρωτικούς, από κείνους που σε κάνουν να αδειάζεις θαρρείς από κάθε συναίσθημα...

Αυτή τη φορά όμως, είχε να του πει κάτι που τελικά, δεν κατάφερε. Το έμαθε δυο μέρες πριν φύγει ξανά ο καπετάνιος της για το πολύμηνο ταξίδι του και στριφογύριζε στο μυαλό της, μέχρι να βρει την κατάλληλη στιγμή. Όσο όμως ξεψυχούσαν οι ώρες και τα λεπτά της κοινής τους ζωής, τόσο απομακρυνόταν η μέρα της ανακοίνωσης.

Έξι μήνες έμειναν μαζί αυτή τη φορά και για κείνη ήταν Θεού δώρο, που κατέληγε σε μια εγκυμοσύνη ξαφνική και αναπάντεχη! Το πρώτο τους παιδί!!! Δεν τολμούσε να το πιστέψει στην αρχή και δεν τολμούσε να το ξεστομίσει στη συνέχεια. Φοβόταν πως αυτό θα άλλαζε τις ισορροπίες, που με τόσο κόπο είχαν δημιουργήσει μεταξύ τους.

"Κι αν αυτό το μωρό, τον κάνει να νιώσει παγιδευμένος; Αν τον ωθήσει σε μεγαλύτερα ταξίδια, για περισσότερα χρήματα;" ... Χίλιες δυο σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της και θόλωναν τη κρίση της και τώρα που έμεινε μόνη, η ιδέα να του το πει από τηλεφώνου φάνταζε τελείως ανάρμοστη!
Δεν είχε όμως άλλη επιλογή!

Περίμενε με αγωνία την πρώτη τους επικοινωνία και αφού κόμπιασε αρκετά και δίστασε άλλο τόσο, τελικά ξεστόμισε την κλασσική φράση: "Ξέρεις Παύλο, σε εφτάμιση μήνες θα είμαστε τρεις!". Παύση!... Εκείνος λίγο από τη χαρά του, λίγο από την αργή σύνδεση, λίγο από συγκίνηση είχε μείνει αποσβολωμένος!

"Δεν λες, τίποτα;" ρώτησε με ανησυχία...
"Σ' αγαπώ!!! Ακούστηκε διακεκομμένη η φωνή του...
"Δεν σ' ακούω καλά, τι μου λες;" αποκρίθηκε για να σιγουρευτεί
"Σ' αγαπώ καρδιά μου, τι υπέροχο νέο είναι αυτό!!" είπε σχεδόν φωνάζοντας
"Παύλο, φοβάμαι... το μωρό θα γεννηθεί κι εσύ θα λείπεις. Όταν ξαναπιάσετε λιμάνι, ούτε καν ξέρουμε τι ηλικία θα έχει. Μερικών μηνών ή μερικών ετών..." ακούστηκε σπασμένη από τη συγκίνηση η φωνή της. "Παύλο!... Παύλο!!!"... η σύνδεση είχε διακοπεί.

Ένιωσε ξαφνικά μια ψύχρα. Η σύνδεση είχε διακοπεί, έτσι ακριβώς όπως διακόπτεται κάθε λίγο η κοινή τους ζωή...
"Θεέ μου, πώς θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Μ' ένα πατέρα σε φωτογραφία, που θα του μιλά μέσω skype και θα το βλέπει ανά διαστήματα σαν άλμπουμ φωτογραφιών; Εδώ, 2 ετών με το μπαμπά. Εδώ 3 μόνο με τη μαμά..." σκέφτηκε και βούλιαξε ξανά, σ' ένα απελπισμένο κλάμα. Έτσι την πήρε ο ύπνος. Εκεί στην πολυθρόνα του, που είχε το άρωμά του και ένιωθε σα να βρίσκεται στην αγκαλιά του...

Ξύπνησε το πρωί, με τις πρώτες ηλιαχτίδες, που τρύπωσαν από το μισοκατεβασμένο στόρι. Σηκώθηκε κουρασμένα, προσπαθώντας να ξεπιαστεί και έβαλε τη μουσική που αγαπούσε. Μετά από ένα χλιαρό ντους κι ένα φλιτζάνι τσάι, βρέθηκε να μιλά στη φωτογραφία του, κοιτώντας τα γελαστά του μάτια. Αυτή τη φορά, ούτε τον μάλωνε, ούτε του κάκιωνε για τη δύσκολη δουλειά του και τις στιγμές μοναξιάς της. Αντίθετα, του έδινε υπόσχεση πως θα σταθεί δυνατή και αποφασισμένη να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, αρκεί εκείνος να είναι καλά!

Γύρισε το βλέμμα στο παράθυρο και τράβηξε την κουρτίνα... στο δρόμο έπαιζαν δυο τρία παιδιά των φαναριών, εκείνα που πολλές φορές είχε συναντήσει να πουλούν χαρτομάντιλα και τα είχε φιλέψει φαγητό.

Κάποια από αυτά δεν έχουν καθόλου πατέρα, σκέφτηκε, ενώ κάποια άλλα έχουν πατέρα, που τα εκμεταλλεύεται...
Τουλάχιστον το δικό μας παιδί, θα έχει ένα πατέρα που το αγαπά κι ας βολοδέρνει στις θάλασσες! Θα έχει αγάπη κι εμένα, δίπλα του! Και μόνο γι' αυτά, θα είναι τυχερό!...


Αφιερωμένη  στις φίλες, που ζήτησαν τη συνέχεια της αρχικής ιστορίας, που όσοι δεν την έχετε διαβάσει, θα τη βρείτε εδώ. Κορίτσια, ευχαριστώ πολύ για την παρότρυνση...

Κάποτε, σε μια πολιτεία με πολλά κτίρια και λιγοστά δέντρα, ζούσε ένας σκύλος ανάμεσα σε ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους....
Καθημερινά περνούσε την ώρα του, δίπλα τους, ανάμεσά τους και το μόνο που λαχταρούσε ήταν να γίνει και κείνος σαν αυτούς. Να γίνει άνθρωπος!

Μια μέρα, εκεί που μονολογούσε στεναχωρημένος τον άκουσε ένα περιστέρι.
- Τι έχεις; τον ρωτά
- Θέλω να γίνω άνθρωπος, αλλά δεν μπορώ. Απάντησε χωρίς να του ρίξει ματιά
- Άνθρωπος; Μα πώς στο καλό σκέφτηκες κάτι τέτοιο! Γιατί θες να γίνεις άνθρωπος;
- Για να μπορώ να τους μιλώ και να με καταλαβαίνουν!... απάντησε συνεχίζοντας να κοιτά στο κενό
- Είσαι σίγουρος πως θες κάτι τέτοιο; ρωτά διερευνητικά το περιστέρι
- Σίγουρος απαντά, με πυγμή ο σκύλος
- Αφού είναι έτσι, ξέρω τον τρόπο! είπε το περιστέρι

Ο σκύλος τώρα, κοίταζε το φτερωτό του φίλο κατευθείαν στα μάτια, περιμένοντας να ακούσει πώς θα καταφέρει να γίνει άνθρωπος.
- Θα πας, του είπε, σε μια μάγισσα που βρίσκεται στην άλλη άκρη της πολιτείας και θα την παρακαλέσεις να σε βοηθήσει!
- Και πώς θα τη γνωρίσω;
- Ζει στο μοναδικό σπίτι με κήπο, που υπάρχει στην πόλη, απάντησε το περιστέρι...
- Και θα με καταλάβει, αν της μιλήσω σκυλίσια; ρωτά ξανά
- Αφού είναι μάγισσα, σου λέω! Όλα τα ζώα τα καταλαβαίνει όπως κι αν της μιλούν, απαντά με σιγουριά το περιστέρι και πετά μακριά του, αφήνοντάς τον στο πεζοδρόμιο να αποφασίσει.

Δεν έχασε καιρό. Ξεκίνησε αμέσως για το μοναδικό σπίτι με κήπο της πόλης. Είχε ακούσει τους ανθρώπους να μιλούν γι' αυτό. Άλλοι μιλούσαν με θαυμασμό για τα κόκκινα τριαντάφυλλα του κήπου και για ψηλά του δέντρα κι άλλοι μιλούσαν με απορία... τι στο καλό ήθελαν τόσα δέντρα και φυτά, που χρειάζονταν περιποίηση και πότισμα και σκάλισμα και κόστιζαν τόση κούραση και ταλαιπωρία!

Περπατούσε ώρες ανάμεσα σε αυτοκίνητα, φανάρια, κορναρίσματα, ανθρώπινες φωνές, μποτιλιάρισμα και μπόλικο καυσαέριο. Τίποτα όμως δεν τον έκανε να σταματήσει. Ήθελε να φτάσει όσο γινόταν γρηγορότερα στη μάγισσα που θα τον έκανε άνθρωπο....
Στη διαδρομή, προσπαθούσε να φανταστεί πώς θα ήταν και πώς θα τον υποδεχόταν. Φοβόταν και λίγο μήπως τον κοροϊδέψει, μήπως γελάσει μαζί του, ή τον διώξει και ετοίμαζε τα λόγια που θα της έλεγε για να την πείσει. Τίποτα όμως δεν του φαινόταν καλό και κάθε τόσο τα άλλαζε και ξανά από την αρχή.

Με τούτα και με κείνα, βγήκε έξω από την πόλη χωρίς να το καταλάβει. Τώρα οι δρόμοι γίνονταν πιο μικροί χωρίς πεζοδρόμια, αλλά με περισσότερα δέντρα και ελάχιστα σπίτια. Όσο απομακρυνόταν τόσο ανησυχούσε που δεν έβλεπε το σπίτι...
Ώσπου, μια όμορφη μυρωδιά λουλουδιών ήρθε να γαργαλίσει τα ρουθούνια του. Κατάλαβε πως ήταν κοντά στον όμορφο κήπο της μάγισσας κι άρχισε σχεδόν να τρέχει. Λίγο αργότερα βρισκόταν έξω από τη χαμηλή μάντρα και θαύμαζε τα πολύχρωμα, ευωδιαστά λουλούδια. Ένα μικρό κορίτσι έκανε κούνια στην άκρη της αυλής και τραγουδούσε.

Πλησίασε την ξύλινη πορτούλα που άνοιξε με το πρώτο άγγιγμα και δειλά - δειλά, κατευθύνθηκε προς το κορίτσι. Η απορία του μεγάλωσε όταν διαπίστωσε πως η μικρούλα, μπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν! Δεν χρειαζόταν να μιλήσει, να γαυγίσει, να κάνει το παραμικρό!!! Εκείνη καταλάβαινε τι ήθελε να πει μόνο με ένα χάδι!!!
Αυτή θα είναι η μάγισσα, σκέφτηκε!
- Μάγισσα; απάντησε γελώντας το κορίτσι. Δεν είμαι μάγισσα, ούτε και υπάρχουν μάγισσες καλέ μου, του είπε χαϊδεύοντάς τον.

Ψέμματα μου είπε το περιστέρι, σκέφτηκε ο σκύλος. Τι κρίμα, δεν πρόκειται ποτέ να γίνω άνθρωπος!
- Να γίνεις άνθρωπος; Αυτό, θες; Γι' αυτό ήρθες μέχρι εδώ; ρώτησε ξανά.
Αυτό θέλω, απάντησε με τη σκέψη του ο σκύλος. Ή τουλάχιστον να μπορώ να μιλάω όπως οι άνθρωποι. Αλλιώς δεν με καταλαβαίνουν. Με φοβούνται όταν γαυγίζω για να τους τραβήξω την προσοχή, με διώχνουν όταν απλώνω το μπροστινό μου πόδι για να τους χαϊδέψω, με κρατούν μακριά από τα παιδιά, γιατί είμαι μεγαλόσωμος και δεν θέλουν να τα δαγκώσω, χώρια που με ξεχνάνε νηστικό και μόνο, στη βροχή και στο κρύο. Θέλω τόσο να τους πω πως θα προτιμούσα να είμαι νηστικός αλλά μαζί τους, παρά χορτάτος και μόνος μου...

Το κορίτσι, τον άκουγε προσεκτικά κι όταν τελείωσε τη σκέψη του, τον αγκάλιασε σφιχτά και με δάκρυα στα μάτια του είπε: Δεν είμαι μάγισσα, δεν μπορώ να σε κάνω άνθρωπο, ούτε μπορώ να σε κάνω να μιλήσεις ανθρώπινα. Ένα μόνο μπορώ να κάνω. Να σ' αγαπώ!

Όπως καταλαβαίνετε αυτοί οι δυο έμειναν μαζί, αχώριστοι και έζησαν καλά και πολύ καλύτερα από εκείνους που αποκλείουν από τη ζωή τους, τα υπέροχα αυτά ζώα!

Γιατί, η αγάπη φέρνει την επικοινωνία, όχι η γλώσσα, ούτε η ομοιογένεια...

Το παραμύθι αυτό, έγινε για το δρώμενο της αγαπημένης φίλης της Αριστέας και στο blog της "η ζωή είναι ωραία", θα βρείτε όλες τις εξαιρετικές συμμετοχές, που έχουν ήδη δημοσιευθεί!

Αριστέα μου, σ' ευχαριστώ που με ξανάκανες για λίγο παιδί...


Σημείωση: Κάποιο τεχνικό πρόβλημα, που δεν είναι δυνατό να λυθεί από μας, εμφανίζει κάποια σχόλιά σας και κάποια άλλα, τα εξαφανίζει δυστυχώς! Όσοι φίλοι αφήσατε σχόλιο, αλλά δεν σας απάντησα, οφείλεται σ' αυτό και όχι σε αδιαφορία ή οτιδήποτε άλλο!
Σας ευχαριστώ θερμά όλους, για την αγάπη σας και τα καλά σας λόγια!

Πάντα αγαπούσε το φθινόπωρο. Της έδινε την αίσθηση ότι ταιριάζει με τη μελαγχολία, που είχε το βλέμμα της.
Αυτός ο υγρός καιρός που ενώ δεν κάνει κρύο, ξέρεις καλά ότι δεν είναι καλοκαίρι, ακόμα κι αν έχεις χάσει την αίσθηση του χρόνου, δίνει το προμήνυμα του χειμώνα λες και σε παίρνει από το χέρι σιγά - σιγά για να σε πάει στο ψυχρό του κατώφλι...

Κοίταξε έξω από το μισάνοιχτο παράθυρο. Φαινόταν μεγάλο κομμάτι του κήπου και  πολλά δέντρα του δρόμου, που είχαν ήδη φορέσει την καινούργια φορεσιά τους. Τα χρώματα, μαγικά. Λες και πέταξε κάποιος μια φούχτα χάλκινο χρώμα δεξιά κι αριστερά στα φυλλώματα... αλλού πήγε περισσότερο, αλλού λιγότερο, αλλού είχε παραμείνει πράσινο σαν να μην έφτασε για κει...
Αχ και να ήταν εδώ! σκέφτηκε... πόσο την αγαπούσε κι εκείνη, αυτή την εποχή του χρόνου!..
Της έλειπε η κόρη της και κάθε φθινόπωρο της έλειπε λίγο περισσότερο. Οι σπουδές της στάθηκαν ικανές να τις χωρίσουν και δεν ήταν λίγες οι φορές, που ευχόταν να μην είναι για πάντα!
Για πάντα!... Πόσο βαρύγδουπη έκφραση της φαινόταν αυτό το "για πάντα" πολλές φορές. Κι άλλες πάλι το έτρεμε!...

Δεν ήταν από τις συνηθισμένες μαμάδες, που θέλουν τα παιδιά τους πάντα κοντά τους, που τρέχουν να τους φορέσουν ζακέτα κάθε φορά που φυσά λίγο παραπάνω αεράκι ή που κάθε τόσο θα ρωτήσουν το κλασσικό, "έφαγες;". Από την πρώτη στιγμή που την κράτησε στα χέρια της, αποφάσισε πως αυτό το παιδί πρέπει να μεγαλώσει χτίζοντας τη δική του προσωπικότητα και να ζήσει τη δική του ζωή, όχι τα "θέλω" και τα όνειρα της μαμάς και του μπαμπά. Την έμαθε να πιστεύει στον εαυτό της, να κάνει όνειρα και να τα κυνηγά!
Δεκαοχτώ χρόνια έστηνε τις φτερούγες στη ράχη του παιδιού της, φτερό - φτερό, για να έρθει η ώρα να τις χρησιμοποιήσει και να πετάξει, πραγματοποιώντας κάθε σχέδιο που θα έβαζε στο νού του, το κορίτσι της.

Όταν πια ήρθε η ενηλικίωση της είπε: "Έχεις δυο ατσάλινα φτερά και δυο γονείς που πιστεύουν σε σένα και τις επιλογές σου. Πέτα και μη φοβάσαι!". Και η μικρή το έκανε, κάνοντας τους περήφανους, για τη θέληση και την αποφασιστικότητά της.
Η φωλιά όμως, το σπιτικό της, είχε αδειάσει κι αυτό, κάθε φθινόπωρο, το ένιωθε πιο έντονα. Της έλειπαν οι βόλτες τους, τα κλαδιά, που μάζευαν, με φύλλα σ' όλα αυτά τα υπέροχα χρώματα του φθινοπώρου, τα Κυριακάτικα μεσημέρια που έτρωγαν όλοι μαζί, η ζεστή σοκολάτα που έπιναν συζητώντας και φιλοσοφώντας τα απογεύματα. Μάλωνε τον εαυτό της για τις σκέψεις αυτές συχνά, μα κάποιες φορές άφηνε κι ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλό της...

Πήρε στα χέρια της το τηλέφωνο κι έκανε να σχηματίσει τον αριθμό, μα το άφησε πάλι στην άκρη... "δεν έχει χρόνο για κουβέντες", σκέφτηκε. "Μάθημα δίνει, διαβάζει! Οι δικοί μου συναισθηματισμοί της λείπουν τώρα, για να αποσυντονιστεί!"...

Παράτησε το τηλέφωνο δίπλα στην κούπα με τον καφέ και ανέβηκε στο δωμάτιο της μικρής. Κάθισε στο κρεββάτι της, άγγιξε τις φωτογραφίες της, πήρε αγκαλιά τον αγαπημένο της αρκούδο... "Να είναι καλά, το παιδάκι μου" σκέφτηκε "κι ας είναι μακριά".

Ξαφνικά, το γάβγισμα του σκύλου την έβγαλε από τις σκέψεις. Ήταν αλλιώτικο, επιτακτικό, χαρούμενο θα έλεγες. Πριν προλάβει να κατέβει τη σκάλα, ο σκύλος κουνώντας την ουρά είχε ορμήσει μέσα στο δωμάτιο και την παρακινούσε να κατέβει κάτω.

"Εντάξει έρχομαι, έρχομαι, μη χαλάς τον κόσμο!" είπε χαμογελώντας και βγήκε. Την ώρα που άνοιξε την πόρτα για να βγει στην αυλή, να δει τι συνταρακτικό συμβαίνει και ο μαλλιαρός φιλαράκος της έκανε σαν τρελός, αντίκρισε την κόρη της με ένα πλατύ χαμόγελο να της λέει: "Έκπληξη μαμά, τάξε μου! Πήρα πτυχίο!!!"
"Μα, πώς;... Θέλω να πω, ήξερα ότι έχεις ένα μάθημα ακόμα και ότι θα το έδινες τώρα. Πώς έγινε;"...
"Απλό μαμά, ήταν όλα ένα μικρό καταχθόνιο σχέδιο, για να σας κάνω έκπληξη! Δε χαίρεσαι:"...
Αν χαιρόταν!... Περιττό και να ειπωθεί ακόμα. Το πλατύ χαμόγελο μιλούσε πολύ εύγλωττα και η σφιχτή αγκαλιά, άλλο τόσο!
"Λοιπόν, τι λες μαμά, θα κάνουμε τη φθινοπωρινή μας βόλτα ή άργησα πολύ;"...
Αντί για άλλη απάντηση πήρε τα κλειδιά και την αλυσίδα του σκύλου και έκλεισε την πόρτα πίσω τους. Πιασμένες χέρι χέρι, όπως όταν ήταν μικρούλα, βγήκαν στο δρόμο συζητώντας δυνατά και χαρούμενα.

Άνοιξε για λίγο τα μάτια του κι ευθύς τα έκλεισε ξανά.
- Πες μου ένα παραμύθι, είπε με κόπο...
- Παραμύθι, αγόρι μου, μεγάλωσες πια!
- Ναι, έτσι για να ξεχαστώ, σαν αντιπερισπασμός στον πόνο...

Ο ήχος της φωνής του κι αυτό που ζητούσε, έκαναν τη μάνα να αναριγήσει. Μέρες τώρα ήταν εκεί στο προσκεφάλι του, του χάιδευε το μέτωπο και το χέρι του με τους φυτεμένους ορούς και τα λευκοπλάστ και παρακαλούσε το Θεό να της τον κάνει καλά!

Το παλικάρι της, το μοναχοπαίδι της, το μωρό της κείτονταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου ακίνητο και χλωμό κι εκείνη το κοίταζε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα και μάτωνε η ψυχή της.

Δεν έπρεπε να είσαι εδώ, σκεφτόταν τις ατέλειωτες ώρες του μαρτυρίου της... είσαι δεκαοχτώ χρονών, έπρεπε να είσαι έξω να κυνηγάς τα όνειρά σου, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να ζεις... τι δουλειά έχεις εδώ ανάμεσα σε γέρους να παλεύεις να κρατηθείς κι εγώ να σε κοιτώ, να σε παρακολουθώ που χάνεσαι μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα!

Δεν ήλπιζε πολλά η μάνα, μετά το τελευταίο ανακοινωθέν των γιατρών. Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να σώσει το παιδί της, αφού δεν βρέθηκε συμβατός δότης, της είχαν πει κι εκείνη παρόλο που κατέρρευσε μέσα της γινόμενη χίλια κομμάτια, το δέχτηκε με περίσσια αξιοπρέπεια, απαντώντας: "Ό,τι θέλει ο Κύριος".

- Δε σ' ακούω... ψιθύρισε ξανά το παιδί κι εκείνη έκλεισε με μιας την πόρτα του πόνου κι άνοιξε την πόρτα των αναμνήσεων...
- Θα σου πω το αγαπημένο σου, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι; Μ' αυτό σ' έπαιρνε ο ύπνος...

Μια φορά κι ένα καιρό, σ' ένα μακρινό πανέμορφο δάσος, ζούσε ένας ξυλοκόπος με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του, άρχισε... κι έλεγε, έλεγε, διηγόταν το παραμύθι κι εκείνος μίκραινε, μίκραινε ώσπου χώραγε στην αγκαλιά της και το κανάκευε, τον χάιδευε στοργικά και τον προστάτευε από κάθε τι κακό, οδυνηρό και άσχημο.

Γύριζε πίσω το μυαλό στα χρόνια της ξενοιασιάς, στα χρόνια των χαρούμενων γενεθλίων, στους επαίνους του στο σχολείο, στα ατέλειωτα καλοκαιρινά παιχνίδια στη διπλανή αλάνα, στα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα...

Η φωνή της ήρεμη, χρωμάτιζε την κάθε λέξη και την έκανε εικόνα, που σα βάρκα ταξίδευε το νεαρό, σε μέρη φανταστικά κι ονειρεμένα και κείνος ήρεμος άκουγε και πού και πού, χαμογελούσε.

Κάθε που πλησίαζε στο τέλος του παραμυθιού, πρόσθετε κάτι που το έκανε ν' αρχίσει από την αρχή, έτσι όπως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή μας και περνάμε από την απόγνωση, στην ελπίδα...