Τόσα χρόνια χωριστά, είχε συνηθίσει την απουσία του. Μπορεί η απόσταση που μπήκε ανάμεσά τους να μην κατάφερε να εξαφανίσει την αγάπη τους, όμως η ζωή της δεν ήταν αυτή που ονειρεύτηκε.
Ένα σπιτικό ζητούσε, ένα σύντροφο, δυο κουτσούβελα να τρέχουν και να τιτιβίζουν ανάμεσά τους και ένα γεράνι στη γλάστρα να το ποτίζει κάθε πρωί. Όμως τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι…
Δεν φανταζόταν όταν τον γνώρισε ψηλό, ηλιοκαμένο, μ’ ένα χαμόγελο που φώτιζε τα πράσινα μάτια του, ότι σ’ αυτό τον έρωτα, που γεννιόταν με το πρώτο βλέμμα, δεν θα ήταν δύο, αλλά τρεις! Δεν φανταζόταν πως θα τον μοιραζόταν με μια άλλη μεγάλη αγάπη, τη θάλασσα…
Όταν το συνειδητοποίησε ήταν πια αργά για κείνη! Η καρδιά είχε πάρει τις αποφάσεις και προτιμούσε το λίγο, απ’ το καθόλου!
Πολλές φορές καθισμένη στην αγαπημένη του πολυθρόνα, μετρούσε το χρόνο, που ήταν μαζί του, να δει αν ήταν περισσότερος από το χρόνο, που ήταν χώρια του. Ένιωθε τόσο όμορφα εκεί… σαν αγκαλιά της φαινόταν, που κουβαλά το άρωμά του, ατόφιο, ανεξίτηλο, έφτιαχνε εικόνες, έφερνε αναμνήσεις τρυφερών ιδιαίτερων στιγμών. Δικών τους στιγμών…
Άλλες φορές, μιλούσε στη φωτογραφία του. Της έλεγε αυτά που έκρυβε στην ψυχή της και δεν ήθελε να πει σε εκείνον. Τον μάλωνε, τον αποζητούσε, του κάκιωνε…
Ήταν σα να ζούσε δυο ζωές παράλληλα. Αυτή που ήταν μόνη της κι αυτή που ήταν μαζί του. Γινόταν δυο άνθρωποι, που πάλευαν ο ένας απέναντι στον άλλο. Η λογική με το συναίσθημα σε ένα αέναο πόλεμο, κέρδιζαν κάθε τόσο και μια μικρή μάχη, πότε ο ένας και πότε ο άλλος.
Ώσπου, ερχόταν η ώρα ο καπετάνιος της να γυρίσει. Τότε η χαρά της δεν χωρούσε πουθενά! Όλα της φαίνονταν όμορφα. Ακόμα και το παραπονιάρικο τραγούδι που αγαπούσε και κάθε φορά έκλαιγε ακούγοντάς το, τότε γινόταν ύμνος χαρούμενος!
Τον περίμενε πάντα στο σπίτι, στην πολυθρόνα του, εκεί όπου την άφηνε να προσπαθεί, με περίσσια γενναιότητα, να πνίξει τα αναφιλητά της, κάθε φορά που έφευγε…
Λίγο πριν περάσει το κατώφλι, ένιωθε την αύρα του και την καρδιά της να φτερουγίζει. Έπεφτε στην αγκαλιά του με λαχτάρα, αφήνοντας όλα τα δάκρυα της μοναξιάς να ξεχυθούν ελεύθερα, δίχως κόπο, δίχως συστολή.
Έσμιγαν ξανά και ξανά, σα να ζητούσαν να καλύψουν το χαμένο χρόνο. Το ξημέρωμα τους έβρισκε πάντα αγκαλιά, να μοιράζονται τα κομμάτια της ζωής τους τα χωριστά, να ενώνουν απ’ την αρχή τα νήματα στη σχεδία του σήμερα, που θα τους ταξίδευε, για όσο θα έμεναν μαζί, στον ωκεανό της καθημερινής συμβίωσης…
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις #6" της αγαπημένης φίλης μου της Μαρίας από το My trips on blog, ένα παιχνίδι που ξεκίνησε από τη Φλώρα του TEXNIS STORIES. Οι υποχρεωτικές λέξεις είναι χρωματισμένες με κόκκινο και νικητές αναδείχθηκαν η Μαρία μας από το Απάγκιο και ο Γιάννης μας από το Ηδύποτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!