Έρωτας είναι θαρρώ...

Τον περιέγραψαν πολλοί, τον ύμνησαν περισσότεροι και άλλοι τόσοι τον θεώρησαν υπεύθυνο για τον πόνο τους. Ένα συναίσθημα που φέρνει αναστάτωση στην ψυχή και στο σώμα. Φέρνει αντάρα στο μυαλό, παγιδεύοντας γλυκά τους ανθρώπους μέσα στη δίνη του πάθους.

Οι αρχαίοι τον είχαν θεό, οι νεότεροι κέντρο της ύπαρξής τους! Ο λόγος φυσικά, για τον έρωτα που η 14η του Φλεβάρη, αφιερώθηκε σε κείνον και τους απανταχού ερωτευμένους.
Άλλοι γιορτάζουν τη μέρα αυτή (υιοθετώντας τη δυτική συνήθεια), άλλοι  την αγνοούν πεισματικά και κάποιοι προσπαθούν να γιορτάζουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο.

Σε όποια κατηγορία κι αν βρίσκεται ο καθένας από μας, δεν είναι δυνατό να αρνηθεί, πως ο έρωτας είναι ένα δυνατό κομμάτι της ύπαρξής μας, καθορίζει τη ζωή μας, τις αποφάσεις μας, τις πράξεις μας πολλές φορές. Μπορεί όταν τελειώνει, να μας γεμίζει πόνο και αμέτρητα δάκρυα, αλλά καμιά φορά αν κανείς είναι τυχερός, τη θέση του παίρνει η αγάπη! Η ολοκληρωτική, άδολη, ατελείωτη αγάπη!

Ο,τι όμως κι αν συμβεί, όλοι συμφωνούν πως όποιος δεν ένιωσε αυτό το συναίσθημα, όποιος δεν ερωτεύτηκε, δεν έζησε!!!
Οι εύγλωττοι στίχοι του Γιάννη Πάριου, στο τραγούδι που ακολουθεί, το αποδεικνύουν...
Η μουσική είναι του Χάρη Βαρθακούρη και μοιράζονται την ερμηνεία.