To 1913 μεταξύ των μεταρρυθμίσεων που έκανε η κυβέρνηση Βενιζέλου ήταν οι εξής:

Η υποχρεωτική φοίτηση στα νηπιαγωγεία από 4 ετών.
Καθιερώνεται υποχρεωτικό, αυτόνομο και εξαετές δημοτικό σχολείο.
Στη Μέση Εκπαίδευση καθιερώνονται δύο ανεξάρτητοι τύποι σχολείων. Το τριετές Αστικό σχολείο με τεχνικό και πρακτικό χαρακτήρα, όπου μπορούν να φοιτήσουν χωρίς εξετάσεις οι απόφοιτοι του δημοτικού σχολείου. Επίσης το εξαετές Γυμνάσιο, το οποίο χωρίζεται σε φιλολογικό και πραγματικό.
Φροντίδα για τη μόρφωση της Ελληνίδας.
Δημιουργία τεχνοεπαγγελματικής εκπαίδευσης, με σκοπό την προετοιμασία για την κοινωνική και οικονομική ζωή και σύνδεση του σχολείου με την παραγωγή.
Μέριμνα για την εξασφάλιση κτιριακής υποδομής.

Ακολουθούν το 1916 νέες και πιο ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Τα διδακτικά βιβλία του Δημοτικού αλλάζουν μορφή και περιεχόμενο και "οφείλουσι να είναι γεγραμμένα εις την κοινήν ομιλουμένην γλώσσαν, απηλλαγμένην παντός αρχαϊσμού". Αυτή την εποχή εκδίδονται τα πρότυπα αναγνωστικά, το "Αλφαβητάρι με τον ήλιο" και το αναγνωστικό της Γ' Δημοτικού "Σαν τα ψηλά βουνά".

Η λαμπρή συγκοινωνία των τραμ Αθηνών - Πειραιώς και Περιχώρων, η τροφοδοτούσα τόσο άφθονα τις θεατρικές επιθεωρήσεις και τις σατιρικές στήλες των εφημερίδων, αφού θριάμβευσε επί τόσα χρόνια, τώρα εισέρχεται πια σε δεύτερη μοίρα.

Στη ζωή και την κίνηση της πρωτεύουσας παίζει δευτερεύον μέρος. Την εκτόπισαν τα αυτοκίνητα και κυρίως τα αυτοκίνητα λεωφορεία, τα αυτοκίνητα που γεμίζουν με πληρωμή κατά θέση, με εισιτήρια.

Πάει πια! Τα κίτρινα οχήματα, έγιναν ντεμοντέ! Ο κομψός κόσμος πηγαίνει με την "μπερλιέ"* ή με τα ποικιλώνυμα άλλα αυτοκίνητα που γέμισαν τους δρόμους.

Και όμως τα τραμ, μας πρόσφεραν λαμπρές υπηρεσίες. Μαζί με τα θαυμάσια τηλέφωνά μας - με τα οποία είναι αδύνατον να συνεννοηθούμε - ήσαν και τα τραμ σημείο πολιτισμού.

Να ένα απόλυτα φυσικό μείγμα για να φτιάξετε το δικό σας πήλινγκ προσώπου με υλικά που σίγουρα έχετε στο σπίτι σας.

Χρησιμοποιήστε 1 κουταλιά της σούπας μέλι, 1 κουταλιά του γλυκού ζάχαρη (σε κόκκους, όχι σκόνη) και στίψτε λίγες σταγόνες λεμόνι!

Το μέλι πέρα από την υψηλή βιολογική του αξία, έχει ευεργετικές ιδιότητες αφού περιέχει συστατικά, αμινοξέα, βιταμίνες και μέταλλα που εξασφαλίζουν στο δέρμα ενυδάτωση!

Ενώ το λεμόνι καθαρίζει και δίνει λάμψη στην επιδερμίδα!

Εφαρμόστε και κάνετε κυκλικές κινήσεις στο πρόσωπο. Έπειτα ξεβγάλτε με άφθονο νερό και χαρείτε το λαμπερό σας πρόσωπο!

Κάντε το τώρα !


 πηγή

Μια ενδιαφέρουσα συλλογή από αποφθέγματα γνωστών και αγνώστων ανθρώπων...

(από πού προήλθε η φράση)

Το 1788 η Ρωσία ξεσήκωσε για δεύτερη φορά τον ελληνισμό εναντίων των Τούρκων. Μεγάλος ήρωας της επανάστασης αυτής αναδείχτηκε ο θαλασσομάχος Λάμπρος Κατσώνης.

Γεννημένος στη Λιβαδειά, λοχαγός τότε του ρωσικού στρατού, ετοίμασε τρία καράβια, ξανοίχτηκε στις θάλασσες και έγινε ο φόβος και ο τρόμος των Οθωμανών. Εχθρικά πλοία δεν τολμούσαν πια να ξεμυτίσουν στο Αιγαίο. Άλλα τα κυρίευε και άλλα τα έκαιγε και τα βούλιαζε. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφερε να κάνει ολόκληρο στόλο από δεκαπέντε καράβια. Οι Τούρκοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να καταστρέψουν τη δύναμη του Κατσώνη.

Το 1790 ο Κατσώνης, συναντήθηκε με τον τουρκικό στόλο στο στενό ανάμεσα στην Άνδρο και την Εύβοια. Την πρώτη ημέρα της μεγάλης εκείνης ναυμαχίας ο ατρόμητος θαλασσομάχος κατατρόπωσε τις τουρκικές ναυτικές δυνάμεις, όμως την επόμενη βρέθηκε περικυκλωμένος και από τον τουρκικό και από τον αλγερινό στόλο. Τα επτά μικρά πλοία του δεν ήταν δυνατόν να αντισταθούν στα τριάντα επτά εχθρικά πολεμικά. Έτσι ο Κατσώνης έχασε τη ναυαρχίδα του, πέντε πλοία και πολλούς συντρόφους του. Πληγωμένος ο ίδιος, κατέφυγε στη Μήλο με το καράβι που του απέμεινε και συνέχισε τον πόλεμο από την Πελοπόννησο.
Από την άτυχη εκείνη ναυμαχία στα στενά της Άνδρου, προέκυψε το λαϊκό δίστιχο "αν σ' αρέσει μπάρμπα-Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Άνδρο", που λέμε κι εμείς σήμερα, όταν θέλουμε να θυμίσουμε σε κάποιον τις συνέπειες που είχε μια παλιά του ενέργεια!...

Όσο κι αν σήμερα, τα θεωρούμε δεδομένα στη ζωή μας, από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, αυτό φυσικά δεν ίσχυε πάντα. Ας δούμε μαζί, πότε άρχισαν να μπαίνουν στα σπίτια των Ελλήνων, αυτά τα αγαθά.

Το 1892 έγινε η εγκατάσταση δύο τηλεφωνικών πινάκων στην Αθήνα και ενός στον Πειραιά, κυρίως για τις ανάγκες επικοινωνίας, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Αρχικά αυτά τα τηλέφωνα εξυπηρετούσαν την Αυλή, τα υπουργεία, την αστυνομία, τις στρατιωτικές υπηρεσίες, τις εφημερίδες και τις τράπεζες. Το 1897 ιδρύθηκε το τηλεφωνικό κέντρο Νέου Φαλήρου. Το 1902 ο συνολικός αριθμός των συνδρομητών Αθηνών - Πειραιώς και Νέου Φαλήρου, δεν ξεπερνούσε τους 400.

Από το 1858, τις ανάγκες της επικοινωνίας εξυπηρετούσε ο τηλέγραφος. Τα τρία πρώτα τηλεγραφεία ήταν των Αθηνών, του Πειραιά και της Σύρου. Αργότερα ιδρύθηκαν στο Αίγιο και την Πάτρα, ενώ το 1861 άρχισαν να λειτουργούν τα τηλεγραφεία Λαμίας, Κορίνθου, Μεσολογγίου, Άργους, Ναυπλίου, Τρίπολης, Θήβας και Λιβαδειά.

Με ηλεκτρικό ρεύμα η Αθήνα άρχισε να βλέπει σιγά - σιγά από το 1898, που άρχισε η σταδιακή ηλεκτροδότηση και να λειτουργούν και τα πρώτα φανάρια στου κεντρικούς δρόμους. Πριν από το ηλεκτρικό ρεύμα υπήρχε το φωταέριο. Οι πρώτες εγκαταστάσεις εργοστασίου παραγωγής φωταερίου ήταν στο Γκάζι, στην οδό Πειραιώς, που ξεκίνησαν το 1860.

Όσο για το νερό στην Αθήνα, ήταν ...νεράκι μέχρι το 1925, που η γνωστή Αμερικανική Εταιρεία Ούλεν και η Τράπεζα Αθηνών, άρχισαν να κατασκευάζουν τα πρώτα σύγχρονα έργα για την ύδρευση της πρωτεύουσας. Μέχρι το 1924 η Αθήνα υδρευόταν από τα νερά των πηγών της Πάρνηθας.

Στα τέλη του 19ου αιώνα η Αθήνα υδρευόταν από 55 δημοτικές βρύσες που υπήρχαν σε διάφορα σημεία. Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας είχαν δύο επιλογές: να περιμένουν με τενεκέδες και στάμνες στις ατελείωτες ουρές στις βρύσες ή να προμηθευτούν το νερό σε τσουχτερές τιμές από τους νερουλάδες, που το μετέφεραν στα κάρα τους και το πωλούσαν στις γειτονιές.




Πηγή: "Η γειτονιά μας η παλιά", εκδόσεις Σαββάλα
Κείμενο: to e-periodiko mas

(από πού προήλθε η φράση)

Οι φόροι πριν το 19ο αιώνα (εποχή Τουρκοκρατίας) ήταν τόσοι πολλοί στην Ελλάδα, ώστε όσοι δεν είχαν να πληρώσουν, έβγαινα στο βουνό. Για τη φοβερή αυτή φορολογία, σύμφωνα με τον ιστορικό Χριστόφορο Άγγελο, γνωρίζουμε τα εξής χαρακτηριστικά:

Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Εκτός της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, κάθε οικογένεια κατέβαλε χωριστό φόρον καπνού (εστίας), δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Παρότι οι επιβληθέντες φόροι, ήταν βαρείς, βαρύτερους και αφόρητους, τους καθιστούσε ο τρόπος της εισπράξεώς τους και η δυναστεία των αποσταλλομένων (προς τους φορολογούμενους) υπαλλήλων ή εκμισθωτών. Ένας ακόμα φόρος που επιβαλλόταν στους ραγιάδες (υπόδουλος-τουρκ.raya) ήταν ο φόρος της "μακριάς κόμης" για όσους είχαν μακριά μαλλιά. Έτσι έμεινε παροιμιώδης η φράση: "πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του".