Ένα νέο βιβλίο της Ηλιάνας Βολονάκη μας παρουσιάζουν οι εκδόσεις Bookstars. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο "Η σκάλα του ουρανού". Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο, θα σας βάλει στο κλίμα...
"Σύρθηκε ως τη πόρτα της κάμαρης του παππού.
Στις παλάμες του έσφιγγε το μυστικό κλειδί. Το εναπόθεσε στη κλειδαρότρυπα και
εισχώρησε στο εσωτερικό. Του φάνηκε η σκιά του να περιπλανιέται στο χώρο. Μετά
από τόσα χρόνια, άνοιξε τα παραθυρόφυλλα. Δυνατός αέρας μπήκε και φύσηξε την
κουρτίνα. Το μπαουλάκι στην άκρη του κρεβατιού σκεπασμένο με ένα σεμέν.
Γονάτισε και το ξεσκέπασε. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του. Φωτογραφίες,
γράμματα, ημερολόγια… βρίσκονταν εκεί μέσα. Ασυναίσθητα χαμογέλασε. Ανάμεικτα
συναισθήματα γέμισαν τα σπλάχνα του.
"Κασταλία", μουρμούρισε καθώς
είδε την φωτογραφία της και από πίσω η αφιέρωση: ευχαριστώ. Δαγκώθηκε, να μην
ουρλιάξει. Βοήθεια, θέλησε, να φωνάξει. Τα μάτια του σκούρυναν, βάθυναν. "Γιατί σ’ εμένα όλα αυτά;" Αναρωτιόταν ρίχνοντας τη ματιά του,
στον απέναντι καθρέπτη. Πιο γερασμένος, του φάνηκε. Είχαν κιόλας γκριζάρει τα
μαλλιά του. Γοητεία, θα έλεγε ο αδερφός του, βάσανα, θα σχολίαζε, ο ίδιος.
Ήταν ο μεσαίος από τα τρία αδέρφια. Ο πιο
ευαίσθητος. Ούτε κατάλαβε πώς μπλέχτηκε σε εκείνο το φονικό.
Πόση σιωπή τον τύλιξε;
Πόση απόσταση δημιουργήθηκε ανάμεσα στα
αδέρφια;
Κι όλα αυτά, για μια γυναίκα.
Αλήθεια, πόσα χρόνια είχε να τους δει;
Κανείς τους δεν ζούσε, τώρα πια.
Το σπίτι στην Ελλάδα, ερήμωσε. "Κρίμα", λυπόντουσαν οι γείτονες. "Εξαναγκασμός",
διαμαρτυρόταν ο Σωσίπατρος."
Με αφορμή το βιβλίο αυτό, είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της. Διαβάστε τι μου είπε:
Κυρία Βολονάκη, έχετε γράψει συνολικά επτά βιβλία από
τα οποία τα πέντε απευθύνονται σε ενήλικες και πραγματεύονται κοινωνικά
θέματα, το ένα απευθύνεται σε παιδιά και τώρα, το έβδομο είναι αστυνομικό.
Θεωρείτε πως η αστυνομική λογοτεχνία είναι ένα ξεχωριστό είδος και τι σας έκανε
να καταπιαστείτε με αυτό;
Η αστυνομική λογοτεχνία
είναι πολύπλοκη υπόθεση, δεν είναι μόνο ο φόνος, η ανατροπή… Αλλά και ο παλμός
του κάθε ήρωα, διότι ο καθένας ευθύνεται, για την αρχική κατάσταση.
Υπάρχει κοινός παρανομαστής στα βιβλία σας, θεωρώ. Με μια
γρήγορη ματιά θα έλεγα πως σε όλα, η αγάπη είναι πρωταγωνίστρια. Για σας, η
αγάπη είναι προϋπόθεση ή ζητούμενο ζωής;
Χωρίς αγάπη, δεν υπάρχουμε! Θεωρούμαστε άδειες ψυχές, κενά σώματα!
Διαβάζοντας το σύντομο βιογραφικό σας, διαπίστωσα πως είστε
βραβευμένη. Τι σημαίνει για σας ένα βραβείο;
Δεν συνηθίζω, να μιλάω
γι’ αυτό, αλλά θα σας απαντήσω, το εξής: Υπάρχω, επειδή υπάρχουν, δηλαδή: οι
δικές μου αξίες, έχουν κοινό παρονομαστή, τις αξίες των άλλων!
Το γεγονός ότι ζείτε στην επαρχία πόσο σας επηρέασε ως άνθρωπο
πρωτίστως και έπειτα ως συγγραφέα;
Στην επαρχία, η ζωή
είναι διαφορετική! Επηρεάζει θετικά, αλλά και αρνητικά, όπως και σε μια πόλη.
Βέβαια, η επαρχία, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα και πάνω απ’ όλα, έχει ηρεμία!
Ως άνθρωπος, αλλά και ως
συγγραφέας, δεν είναι το μέρος που μένεις, αλλά η στιγμή, που σε καθορίζει,
στο: τι θα γράψεις εκείνη τη περίοδο!
Σε μια συνέντευξή σας δηλώσατε πως, αν μπορούσατε θα σβήνατε
από τον κόσμο την αδικία. Πιστεύετε πως οι γυναίκες στις μέρες μας εξακολουθούν
να έρχονται αντιμέτωπες με την αδικία όπως παλιότερα;
Δεν έχει αλλάξει τίποτα,
από την εποχή του: τότε!
Καθότι μάλιστα, δίπλα
στις καταπιεσμένες γυναίκες, λέω: να μην φοβούνται, να τολμούν! Η αδικία,
πάντα, θα υπάρχει, στο χέρι μας, είναι όμως, σαν γυναίκες, να μην το
επιτρέψουμε!
Καταγγέλλουμε τη
διαφθορά και ζούμε ελευθέρα!
Ο φόβος, είναι κακός
σύμβουλος!
Θεωρείτε πως η τεχνολογία και τα social media ενισχύουν ή μειώνουν
το ενδιαφέρον των ανθρώπων για ανάγνωση;
Η τεχνολογία, για έμενα
είναι απλά: ένα μέσο πληροφοριών!
Δυστυχώς, οι άνθρωποι,
έχουν ξεχάσει την επικοινωνία, είναι προσκολλημένοι σε μια οθόνη και ξεχνούν τα
όμορφα πράγματα της ζωής!
Παρατηρείτε κι εσείς μια τάση των χρηστών των social media να
έλκονται από τις φωτογραφίες και τα μικρά κείμενα, περισσότερο από το διάβασμα
ενός βιβλίου ή ενός μεγάλου κειμένου στο διαδίκτυο; Πώς νομίζετε ότι μπορεί
αυτό να αλλάξει;
Συμπληρώνω, με την
παραπάνω απάντησή μου: οι χρήστες των κοινωνικών δικτύων, οι περισσότεροι θα
έλεγα, ενδιαφέρονται, για γνώμη του άλλου και όχι, τί τους ενδιαφέρει
πραγματικά!
Θα δεχόσαστε να γράψετε ένα e-book;
Δεν το έχω σκεφθεί! Δεν
είμαι κατά, αλλά μου αρέσει η μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού!
Εκτός αυτού, τα βιβλία
μένουν και σε επόμενες γενιές. Οι υπολογιστές; Ξέρουμε, αν καταστραφούν;
Έχουμε, άραγε,
αναρωτηθεί, πως θα είναι η ζωή μας, μηχανικά;
Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσω θερμά γι’ αυτή την κουβέντα,
θα ήθελα μια συμβουλή για όσους «ταξιδεύουν» γράφοντας και μια ευχή για τη
χρονιά που έρχεται.
Μια ζωή χωρίς άγχος και
αντοχή, για τα δύσκολα που ακόμα έρχονται!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
Η Ηλιάνα Βολονάκη, γεννήθηκε στην Αθήνα,
αλλά μετακόμισε στο Μεσολόγγι. Εργάστηκε, στο παρελθόν σε παιδικό σταθμό.
Σπούδασε τραπεζικό στέλεχος και οργάνωση γραφείου. Την κέρδισε όμως, η λογοτεχνία
και η αρθρογραφία.
Είναι βραβευμένη συγγραφέας, μάλιστα το
βιβλίο της: Λευκά περιστέρια, ήταν υποψήφιο για βραβείο αναγνωστών, καθώς έχει,
τιμηθεί, με πολλές διακρίσεις.
Είναι μέλος της εθνικής εταιρείας Ελλήνων
λογοτεχνών Κύπρου, γνωστή μάλιστα, για τη δράση της, στη βία κατά των γυναικών
και κοντά στα άτομα με καρκίνο.
Πιστεύει, πως οι γυναίκες, έχουν, όλες
δικαίωμα στη μόδα, γι’ αυτό και δεν αντέχει τις διακρίσεις, λέγοντας: Είσαι
γυναίκα… Είσαι δύναμη.
Ο φωτογραφικός φακός, τη λατρεύει, γι’
αυτό, έχει τιμήσει, πολλές βιομηχανικές αυτοκρατορίες ρούχων, κοσμημάτων και
ένα σωρό άλλων.
Κρατάει χαμηλό προφίλ, πάντα απλή και
χαμογελαστή.
Θέλω να πιστεύω ότι βοήθησα να τη γνωρίσουμε όλοι, λίγο καλύτερα!
