Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο, αγαπούν τη σοκολάτα. Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει πως ένα ολόκληρο σοκολατένιο δωμάτιο, είναι κάτι συνηθισμένο. Κι όμως το εμπορικό κέντρο "Kaliningrad Plaza" στη Λιθουανία, για να γιορτάσει τα πέντε χρόνια λειτουργίας του, ανέθεσε στη γλύπτρια Elena Climent τη δημιουργία ενός δωματίου φτιαγμένο αποκλειστικά και μόνο από σοκολάτα και να κάνει τους επισκέπτες του να νιώσουν σαν τους ήρωες του παραμυθιού Χάνσελ και Γκρέτελ, χωρίς μάλιστα να κινδυνεύουν από την κακιά μάγισσα...


Έτσι, μέσα σε 20 τετραγωνικά μέτρα του εμπορικού κέντρου, δημιουργήθηκε ένα δωμάτιο με σοκολατένια έπιπλα, κουρτίνες, χαλιά, τζάκι και διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα φτιαγμένα από μαύρη και λευκή σοκολάτα. Ακόμα και σκάκι έφτιαξε η ομάδα της γλύπτριας!


Παρά τη δυσκολία του υλικού, αφού πρέπει να διατηρείται συνεχώς σε θερμοκρασία 22 - 24 οC για να μη λιώνει αλλά και να μην είναι πολύ σκληρή, η γλύπτρια παραδέχεται πως ήταν μια μοναδική εμπειρία που τη χάρηκε τόσο εκείνη όσο και τα μέλη της ομάδας της. Φυσικά υπήρχαν και αντικειμενικές δυσκολίες από τη στιγμή που έπρεπε να δουλεύουν εναλλάξ τη λευκή και τη μαύρη σοκολάτα για να έχουν όσο το δυνατό πιο πειστική αντιγραφή. Ένα άλλο σημείο που τους δυσκόλεψε ήταν το άρωμά της, που τους έκανε κάθε τόσο να θέλουν να φάνε ένα κομμάτι.


Το σοκολατένιο δωμάτιο δέχτηκε πολλούς επισκέπτες και μετά το τέλος της διαφημιστικής καμπάνιας και του εορτασμού, κόπηκε σε μικρά κομμάτια και μοιράστηκε στον κόσμο. Θα πρέπει να αναφέρουμε πως το εμπορικό κέντρο "Kaliningrad Plaza" έχει συνεργαστεί με τον Καρλ Λάγκεφερντ σε ανάλογα project.

Πηγή πληροφοριών - φωτογραφιών: perierga.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Άνοιξε για λίγο τα μάτια του κι ευθύς τα έκλεισε ξανά.
- Πες μου ένα παραμύθι, είπε με κόπο...
- Παραμύθι, αγόρι μου, μεγάλωσες πια!
- Ναι, έτσι για να ξεχαστώ, σαν αντιπερισπασμός στον πόνο...

Ο ήχος της φωνής του κι αυτό που ζητούσε, έκαναν τη μάνα να αναριγήσει. Μέρες τώρα ήταν εκεί στο προσκεφάλι του, του χάιδευε το μέτωπο και το χέρι του με τους φυτεμένους ορούς και τα λευκοπλάστ και παρακαλούσε το Θεό να της τον κάνει καλά!

Το παλικάρι της, το μοναχοπαίδι της, το μωρό της κείτονταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου ακίνητο και χλωμό κι εκείνη το κοίταζε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα και μάτωνε η ψυχή της.

Δεν έπρεπε να είσαι εδώ, σκεφτόταν τις ατέλειωτες ώρες του μαρτυρίου της... είσαι δεκαοχτώ χρονών, έπρεπε να είσαι έξω να κυνηγάς τα όνειρά σου, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να ζεις... τι δουλειά έχεις εδώ ανάμεσα σε γέρους να παλεύεις να κρατηθείς κι εγώ να σε κοιτώ, να σε παρακολουθώ που χάνεσαι μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα!

Δεν ήλπιζε πολλά η μάνα, μετά το τελευταίο ανακοινωθέν των γιατρών. Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να σώσει το παιδί της, αφού δεν βρέθηκε συμβατός δότης, της είχαν πει κι εκείνη παρόλο που κατέρρευσε μέσα της γινόμενη χίλια κομμάτια, το δέχτηκε με περίσσια αξιοπρέπεια, απαντώντας: "Ό,τι θέλει ο Κύριος".

- Δε σ' ακούω... ψιθύρισε ξανά το παιδί κι εκείνη έκλεισε με μιας την πόρτα του πόνου κι άνοιξε την πόρτα των αναμνήσεων...
- Θα σου πω το αγαπημένο σου, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι; Μ' αυτό σ' έπαιρνε ο ύπνος...

Μια φορά κι ένα καιρό, σ' ένα μακρινό πανέμορφο δάσος, ζούσε ένας ξυλοκόπος με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του, άρχισε... κι έλεγε, έλεγε, διηγόταν το παραμύθι κι εκείνος μίκραινε, μίκραινε ώσπου χώραγε στην αγκαλιά της και το κανάκευε, τον χάιδευε στοργικά και τον προστάτευε από κάθε τι κακό, οδυνηρό και άσχημο.

Γύριζε πίσω το μυαλό στα χρόνια της ξενοιασιάς, στα χρόνια των χαρούμενων γενεθλίων, στους επαίνους του στο σχολείο, στα ατέλειωτα καλοκαιρινά παιχνίδια στη διπλανή αλάνα, στα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα...

Η φωνή της ήρεμη, χρωμάτιζε την κάθε λέξη και την έκανε εικόνα, που σα βάρκα ταξίδευε το νεαρό, σε μέρη φανταστικά κι ονειρεμένα και κείνος ήρεμος άκουγε και πού και πού, χαμογελούσε.

Κάθε που πλησίαζε στο τέλος του παραμυθιού, πρόσθετε κάτι που το έκανε ν' αρχίσει από την αρχή, έτσι όπως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή μας και περνάμε από την απόγνωση, στην ελπίδα...