Όσο κι αν σήμερα, τα θεωρούμε δεδομένα στη ζωή μας, από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, αυτό φυσικά δεν ίσχυε πάντα. Ας δούμε μαζί, πότε άρχισαν να μπαίνουν στα σπίτια των Ελλήνων, αυτά τα αγαθά.
Το 1892 έγινε η εγκατάσταση δύο τηλεφωνικών πινάκων στην Αθήνα και ενός στον Πειραιά, κυρίως για τις ανάγκες επικοινωνίας, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Αρχικά αυτά τα τηλέφωνα εξυπηρετούσαν την Αυλή, τα υπουργεία, την αστυνομία, τις στρατιωτικές υπηρεσίες, τις εφημερίδες και τις τράπεζες. Το 1897 ιδρύθηκε το τηλεφωνικό κέντρο Νέου Φαλήρου. Το 1902 ο συνολικός αριθμός των συνδρομητών Αθηνών - Πειραιώς και Νέου Φαλήρου, δεν ξεπερνούσε τους 400.
Από το 1858, τις ανάγκες της επικοινωνίας εξυπηρετούσε ο τηλέγραφος. Τα τρία πρώτα τηλεγραφεία ήταν των Αθηνών, του Πειραιά και της Σύρου. Αργότερα ιδρύθηκαν στο Αίγιο και την Πάτρα, ενώ το 1861 άρχισαν να λειτουργούν τα τηλεγραφεία Λαμίας, Κορίνθου, Μεσολογγίου, Άργους, Ναυπλίου, Τρίπολης, Θήβας και Λιβαδειά.
Με ηλεκτρικό ρεύμα η Αθήνα άρχισε να βλέπει σιγά - σιγά από το 1898, που άρχισε η σταδιακή ηλεκτροδότηση και να λειτουργούν και τα πρώτα φανάρια στου κεντρικούς δρόμους. Πριν από το ηλεκτρικό ρεύμα υπήρχε το φωταέριο. Οι πρώτες εγκαταστάσεις εργοστασίου παραγωγής φωταερίου ήταν στο Γκάζι, στην οδό Πειραιώς, που ξεκίνησαν το 1860.
Όσο για το νερό στην Αθήνα, ήταν ...νεράκι μέχρι το 1925, που η γνωστή Αμερικανική Εταιρεία Ούλεν και η Τράπεζα Αθηνών, άρχισαν να κατασκευάζουν τα πρώτα σύγχρονα έργα για την ύδρευση της πρωτεύουσας. Μέχρι το 1924 η Αθήνα υδρευόταν από τα νερά των πηγών της Πάρνηθας.
Στα τέλη του 19ου αιώνα η Αθήνα υδρευόταν από 55 δημοτικές βρύσες που υπήρχαν σε διάφορα σημεία. Οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας είχαν δύο επιλογές: να περιμένουν με τενεκέδες και στάμνες στις ατελείωτες ουρές στις βρύσες ή να προμηθευτούν το νερό σε τσουχτερές τιμές από τους νερουλάδες, που το μετέφεραν στα κάρα τους και το πωλούσαν στις γειτονιές.
Πηγή: "Η γειτονιά μας η παλιά", εκδόσεις Σαββάλα
Κείμενο: to e-periodiko mas
