Η ευτυχία πηγάζει από μια ισορροπημένη προσέγγιση που μας κάνει να σκεφτόμαστε με τρυφερότητα το παρελθόν, να απολαμβάνουμε το παρόν και να έχουμε όνειρα για το μέλλον, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.

Επιστήμονες από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, με επικεφαλής τον δρα Ράιαν Χάουελ, διευθυντή του Εργαστηρίου Προσωπικότητας & Ευεξίας, ανακάλυψαν πως όσοι έχουν αυτού του είδους την «ισορροπημένη προσέγγιση του χρόνου» αισθάνονται πιο ζωντανοί, πιο ευγνώμονες και πιο ικανοποιημένοι από τη ζωή τους.

Τα ευρήματά τους δημοσιεύονται στη διαδικτυακή έκδοση της επιθεώρησης «Journal of Happiness Studies».

«Εάν ένας άνθρωπος βασίζεται πολύ σε μία από τις συνιστώσες του χρόνου, αυτή τον κυριεύει και μπορεί να τον οδηγήσει σε καταστροφικές συμπεριφορές», δήλωσε ο δρ Χάουελ. «Το καλύτερο είναι να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον».

Αν και μοιάζει προφανές πως θα είναι ευτυχέστεροι όσοι έχουν θετική άποψη για το παρελθόν τους, απολαμβάνουν το παρόν και έχουν στόχους για το μέλλον, ο δρ Χάουελ είπε πως το αίσθημα της ευεξίας εξαρτάται από την ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα τρία στοιχεία.

«Για να αντιμετωπίσει κανείς ό,τι συμβαίνει στη ζωή του, πρέπει να έχει νοητική ευλυγισία», είπε. «Αυτός πιθανώς είναι ο λόγος που ευτυχέστεροι είναι όσοι έχουν καλά ισορροπημένη χρονική αντίληψη».

Και εξήγησε πως ασφαλώς είναι υπέροχο να έχει κανείς καλές αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία, αλλά αν περνάει πολύ χρόνο αναπολώντας τες, χάνει στιγμές του παρόντος.

Αντίστοιχα, μπορεί κανείς να έχει θαυμάσια όνειρα για το μέλλον, αλλά δεν τον ωφελεί να ονειρεύεται και να χάνει το παρόν. Ούτε μπορεί να νιώθει ευτυχισμένος όταν απλώς θέλει «να σταματήσει» το χρόνο για να μην χάσει τις καλές στιγμές που τώρα ζει, επειδή δεν έχει κάτι άλλο να ονειρευτεί για το μέλλον.

Το γενικό συμπέρασμα της μελέτης είναι πως πρέπει να συμφιλιωθούμε με το παρελθόν μας και να κρατήσουμε τις καλές στιγμές, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απολαμβάνουμε τις καλές στιγμές του παρόντος και να προσδοκάμε κάτι από το μέλλον, κατά τον δρα Χάουελ.

ΠΗΓΗ: tanea.gr

(από πού προήλθε;)

Όταν κάποιος σε μία συζήτηση μας λέει πράγματα με τα οποία διαφωνούμε ή μας ακούγονται παράλογα, συνηθίζουμε να λέμε: "Μα τί είναι αυτά που μου λες? Αυτά είναι αηδίες και πράσσειν άλογα!".

Το "πράσσειν άλογα" λοιπόν, δεν είνα πράσινα άλογα όπως πιστεύει πολύς κόσμος, όπως τα μικρά μου πόνυ, αλλά αρχαία ελληνική έκφραση.
Προέρχεται εκ του ενεργητικού απαρέμφατου του ρήματος "πράττω" ή/και "πράσσω" (τα δύο τ, αντικαθίστανται στα αρχαία και από δύο σ), που είναι το "πράττειν" ή/και "πράσσειν" και του "άλογο" που είναι ουσιαστικά το ουσιαστικό "λόγος"=λογική (σε μία από τις έννοιες του) με το α στερητικό μπροστά. Α-λογο=παράλογο =>Πράσσειν άλογα, το να κάνει κανείς παράλογα πράγματα.

(από πού προήλθε;)

Ίσως η χαρακτηριστικότερη πρόταση για την περιγραφή της ασυναρτησίας. Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες, η πραγματική μορφή της φράσης είναι: "Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή καν' έλα'', που σημαίνει: έρχομαι από την Κωνσταντινούπολη και σε προσκαλώ να έρθεις στην κορυφή. 
Αποτελούσε μήνυμα των Σταυροφόρων, όταν επέστρεφαν από την κατακτημένη πλέον Κωνσταντινούπολη και καθόριζαν ως σημείο συνάντησης τους την κορυφή του λόφου. Όσο για την συνέχεια της φράσης...
"και βγάζω το καπέλο μου να μη βραχεί η ομπρέλα μου", φαίνεται ότι αποτελεί νεότερη προσθήκη όσων δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σχέση είχε η Πόλη με την κανέλα.