Άνοιξε για λίγο τα μάτια του κι ευθύς τα έκλεισε ξανά.
- Πες μου ένα παραμύθι, είπε με κόπο...
- Παραμύθι, αγόρι μου, μεγάλωσες πια!
- Ναι, έτσι για να ξεχαστώ, σαν αντιπερισπασμός στον πόνο...

Ο ήχος της φωνής του κι αυτό που ζητούσε, έκαναν τη μάνα να αναριγήσει. Μέρες τώρα ήταν εκεί στο προσκεφάλι του, του χάιδευε το μέτωπο και το χέρι του με τους φυτεμένους ορούς και τα λευκοπλάστ και παρακαλούσε το Θεό να της τον κάνει καλά!

Το παλικάρι της, το μοναχοπαίδι της, το μωρό της κείτονταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου ακίνητο και χλωμό κι εκείνη το κοίταζε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα και μάτωνε η ψυχή της.

Δεν έπρεπε να είσαι εδώ, σκεφτόταν τις ατέλειωτες ώρες του μαρτυρίου της... είσαι δεκαοχτώ χρονών, έπρεπε να είσαι έξω να κυνηγάς τα όνειρά σου, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να ζεις... τι δουλειά έχεις εδώ ανάμεσα σε γέρους να παλεύεις να κρατηθείς κι εγώ να σε κοιτώ, να σε παρακολουθώ που χάνεσαι μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα!

Δεν ήλπιζε πολλά η μάνα, μετά το τελευταίο ανακοινωθέν των γιατρών. Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να σώσει το παιδί της, αφού δεν βρέθηκε συμβατός δότης, της είχαν πει κι εκείνη παρόλο που κατέρρευσε μέσα της γινόμενη χίλια κομμάτια, το δέχτηκε με περίσσια αξιοπρέπεια, απαντώντας: "Ό,τι θέλει ο Κύριος".

- Δε σ' ακούω... ψιθύρισε ξανά το παιδί κι εκείνη έκλεισε με μιας την πόρτα του πόνου κι άνοιξε την πόρτα των αναμνήσεων...
- Θα σου πω το αγαπημένο σου, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι; Μ' αυτό σ' έπαιρνε ο ύπνος...

Μια φορά κι ένα καιρό, σ' ένα μακρινό πανέμορφο δάσος, ζούσε ένας ξυλοκόπος με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του, άρχισε... κι έλεγε, έλεγε, διηγόταν το παραμύθι κι εκείνος μίκραινε, μίκραινε ώσπου χώραγε στην αγκαλιά της και το κανάκευε, τον χάιδευε στοργικά και τον προστάτευε από κάθε τι κακό, οδυνηρό και άσχημο.

Γύριζε πίσω το μυαλό στα χρόνια της ξενοιασιάς, στα χρόνια των χαρούμενων γενεθλίων, στους επαίνους του στο σχολείο, στα ατέλειωτα καλοκαιρινά παιχνίδια στη διπλανή αλάνα, στα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα...

Η φωνή της ήρεμη, χρωμάτιζε την κάθε λέξη και την έκανε εικόνα, που σα βάρκα ταξίδευε το νεαρό, σε μέρη φανταστικά κι ονειρεμένα και κείνος ήρεμος άκουγε και πού και πού, χαμογελούσε.

Κάθε που πλησίαζε στο τέλος του παραμυθιού, πρόσθετε κάτι που το έκανε ν' αρχίσει από την αρχή, έτσι όπως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή μας και περνάμε από την απόγνωση, στην ελπίδα...

Ο άνθρωπος είχε πάντα την ανάγκη αναζήτησης και εξερεύνησης, ακόμα και πέρα από τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος και τα όρια του φυσικού περιβάλλοντος. Έτσι, δια μέσου των αιώνων σύγχρονοι άθλοι πραγματοποιήθηκαν δημιουργώντας νέα δεδομένα και ανατρέποντας τα όσα μέχρι τότε όλοι γνώριζαν.

Από το Μάρκο Πόλο και τον Κολόμβο, μέχρι το Γιούρι Γκαγκάριν, πλήθος ανθρώπων ονειρεύτηκαν, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν ταξίδια έξω από τα όποια όρια της εποχής τους. Ας τα δούμε όμως, λίγο καλύτερα.

Στις 25 Αυγούστου του 1875, ο 27χρονος Matthew Webb αξιωματικός του βρετανικού Ναυτικού, έκανε κάτι που θεωρούνταν ακατόρθωτο: διέσχισε κολυμπώντας τα στενά μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας. Πριν ξεκινήσει, άλειψε το σώμα του με λάδι φώκιας και χρειάστηκε να παλέψει με τα κύματα για 22 ολόκληρες ώρες, διανύοντας μια απόσταση 63 χιλιομέτρων, μέχρι να αντικρίσει τις ακτές του Καλαί θριαμβευτής.

Οι επί πέντε χρόνια ταξιδιωτικές περιπέτειες του Καρόλου Δαρβίνου, άλλαξαν για πάντα το πρόσωπο της σύγχρονης επιστήμης. Με το περίφημο σκάφος του το "Beagle" φτάνοντας κάποια στιγμή σ' ένα απομονωμένο ηφαιστειακό αρχιπέλαγος στα Νησιά Γκαλαμπάγκος του δόθηκε η δυνατότητα να κάνει μελέτες και να συλλάβει μια διαφορετική εξήγηση (από αυτή που μέχρι τότε υπήρχε) για την καταγωγή των ειδών, που θα ανέτρεπε αμετάκλητα τις δοξασίες για την προέλευση του ανθρώπου.

Ο Charles Lindbergh ή αλλιώς "Lucky Lindy" όπως τον αποκαλούσαν ήταν εξαιρετικά τυχερός, αφού κατάφερε να επιβιώσει από την πτήση των 5.809 χιλιομέτρων πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό με το μονοκινητήριο αεροπλάνο του. Για να φτάσει από τη Ν. Υόρκη στο Παρίσι ξεφορτώθηκε τα φρένα, τον ασύρματο ακόμα και το αλεξίπτωτό του. Αντιμετώπισε την ομίχλη, το χιονόνερο, το σκοτάδι, την έλλειψη ύπνου, τις κακουχίες και όταν το αεροπλάνο του το "Spirit of St Louis" εμφανίστηκε στον παριζιάνικο ουρανό, είχαν περάσει 33,5 ώρες από την απογείωσή του και ένα πλήθος 150.000 ανθρώπων τον υποδέχθηκε με τιμές.

Το 1909 ο μηχανικός του αμερικανικού Ναυτικού Robert Peary μετά από ένα παγωμένο και δύσκολο ταξίδι 37 ημερών πάνω σε έλκηθρα, καταφέρνει να καρφώσει την αμερικανική σημαία στο βορειότερο σημείο του πλανήτη. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να προσεγγίσουν το σημείο με διάφορους τρόπους, ακόμα και με αερόστατο, αλλά δεν τα κατάφεραν. Κάτι τέτοιο ισχυρίστηκε και ο εξερευνητής Frederic Cook, λίγο μετά την επιστροφή του Peary από το ταξίδι του, όμως λίγοι τον πίστεψαν κι έτσι μηχανικός του αμερικανικού Ναυτικού διατηρεί την τιμητική πρωτιά.

Το 1911 δύο άνθρωποι προσπαθούν και ανταγωνίζονται για το ποιος θα πατήσει πρώτος το Νότιο Πόλο. Ο Βρετανός Robert Scott και ο Νορβηγός Roalad Amundsen. Ο ένας κέρδισε, ενώ ο άλλος πέθανε προσπαθώντας. Ο R. Scott αξιωματικός του βρετανικού Ναυτικού και η αποστολή του, έφτασαν μετά από πολλές κακουχίες και αντιξοότητες που κράτησαν 78 ημέρες και προς μεγάλη τους έκπληξη αντίκρισαν τη νορβηγική σημαία που είχε τοποθετήσει 33 ημέρες νωρίτερα ο R. Amundsen. Το ταξίδι της επιστροφής για τον Scott αποδείχθηκε χειρότερο για κείνος και την ομάδα του, αφού άφησαν την τελευταία τους πνοή στους πάγους του Ν. Πόλου. Αυτό που έκανε επιτυχημένη την αποστολή του R. Amundsen δεν ήταν τίποτα άλλο από το σωστό σχεδιασμό και την άψογη εκτέλεση.

Το 1947 ο Νορβηγός ανθρωπολόγος Thor Heyerdahl με μια πρωτόγονη σχεδία (Kon - Tiki) που κατασκεύασε από κορμούς τροπικών δέντρων και σχοινιά ξεκίνησε για τον Ειρηνικό Ωκεανό από το Περού. Ήθελε να αποδείξει ότι οι ιθαγενείς της Λατινικής Αμερικής θα μπορούσαν να είχαν αποικήσει την Πολυνησία πολύ νωρίτερα από την εποχή του Κολόμβου. Το εντυπωσιακό είναι πως για το ταξίδι αυτό ο Heyerdahl έπρεπε να ξεπεράσει το φόβο που είχε για το υγρό στοιχείο, κάτι που το κατάφερε και μαζί με το πενταμελές πλήρωμά του πέρασαν 101 συναρπαστικές ημέρες, καλύπτοντας μια απόσταση 6.920 χιλιομέτρων με δύσκολες, σχεδόν τρομακτικές συνθήκες, για να φτάσουν στην Πολυνησία που ήταν ο προορισμός τους. Η συγκλονιστική ιστορία του ανθρώπου που διακινδύνευσε τη ζωή του για να αποδείξει μια θεωρία καταγράφηκε σε βιβλίο από τον ίδιο και έγινε αμέσως παγκόσμιο best seller.

Το Μάιο του 1953 ο Νεοζηλανδός μελισσοκόμος Edmund Hillary θα γινόταν ο πρώτος άνθρωπος που πατούσε την κορυφή του ψηλότερου βουνού (8.848 μ) στον πλανήτη του όρους Έβερεστ. Οι ορειβάτες Charles Evans και Tom Bourdillon, που ως αντίπαλη ομάδα προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο εγκατέλειψαν μόλις 300 μέτρα από την κορυφή, αφήνοντας στον E. Hillary και τον σύντροφό του στην περιπέτεια αυτή T. Norgay, τη δόξα.

Ο μόλις 27 χρόνων κοσμοναύτης από τη Σοβιετική Ένωση, Yuri Gagarin, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήγε στο Διάστημα. Στις 12 Απριλίου του 1961 με το διαστημόπλοιο Vostok 1 βγήκε από την ατμόσφαιρα, (αφού έφτασε σε ύψος 177 χιλιομέτρων) έκανε μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον πλανήτη γη και έζησε για να διηγηθεί την ιστορία αυτή. 108 λεπτά κράτησε η διαστημική του περιπέτεια και σφραγίστηκε από τα λόγια του: "Η γη είναι μπλε. Είναι απίστευτο!".

Στις 16 Απριλίου του 1969, το πλήρωμα του Apollo 11 προσεδαφίστηκε στη Σελήνη. Οι κίνδυνοι που αντιμετώπισαν ήταν πολύ και πρωτόγνωροι, όπως να μείνουν για πάντα στην επιφάνεια του φεγγαριού ή να χαθούν στο διάστημα. Η ηλιακή ακτινοβολία και η θερμότητα της επιστροφής στην ατμόσφαιρα θα μπορούσε να τους ψήσει ζωντανούς, αλλά και οποιαδήποτε βλάβη στη διαστημική τους στολή θα προκαλούσε ασφυξία και μαρτυρικό θάνατο. Αξίζει να αναφέρουμε πως η τεχνολογία του Apollo 11 με τα σημερινά δεδομένα ήταν πρωτόγονη. Αρκεί να σκεφτούμε πως ο υπολογιστής ταξιδιού του διαστημόπλοιου διέθετε μνήμη 74 kilobyte.  Το βήμα όμως του Neil Armstrong πάνω στο έδαφος της Σελήνης σηματοδότησε την κατάκτηση του Σύμπαντος, που μόλις ξεκινούσε.

Τελευταίο αφήσαμε το Δρόμο του Μεταξιού γιατί μας διέφυγε και μας τον θύμισε η αγαπημένη μας φίλη η Πέτρα. Το γνωστό δίκτυο των εμπορικών δρόμων μεταξύ της Κίνας και των κρατών που βρίσκονται στα δυτικά και νότιά της. Απλωνόταν σ' όλη την Ασιατική ήπειρο, έχοντας αφετηρία την Κίνα και προορισμό την Ινδία, την Περσία και τη Μεσόγειο, ενώ μέσω του Ινδικού Ωκεανού, τα προϊόντα μεταφέρονταν στην Ινδοκίνα, την Ινδία και την Αραβική χερσόνησο, αλλά και στις χώρες της ανατολικής Αφρικής. Η ονομασία "Δρόμος του μεταξιού" χρησιμοποιήθηκε επίσημα από τον Γερμανό γεωγράφο Φερδινάνδο φον Ριντχόφεν, τον 19ο αιώνα. Όταν εγκαταστάθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία τον 15ο αιώνα δημιουργήθηκε η ανάγκη εύρεσης νέων διαδρομών, για να οδηγήσει αυτή η ανάγκη στην ανακάλυψη του Νέου Κόσμου.
.
Πηγές πληροφοριών: newsbeast.gr, eugenfound.edu.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Όλοι γνωρίζουμε πως η διατροφή μας είναι το Α και το Ω της υγείας μας, αλλά και της καλής μας εικόνας. Αυτό υποστηρίζει και η Δρ. Nigma Talib στο βιβλίο του, ο οποίος ειδικεύεται σε θέματα περιποίησης της επιδερμίδας και ζει και δουλεύει στο Λονδίνο. Μέσα από την εμπειρία του, κατέταξε τους ανθρώπους ανάλογα με την υπερβολή στην κατανάλωση τροφών σε τέσσερις κατηγορίες σύμφωνα με την εμφάνισή τους: "πρόσωπο κρασί", "πρόσωπο γαλακτοκομικά", "πρόσωπο ζάχαρη" και "πρόσωπο γλουτένη".
Τα σκίτσα που η ίδια η Δρ. Talib δημιούργησε είναι ένας πρακτικός οδηγός για να καταλάβουμε ποιες τροφές πρέπει να περιορίσουμε.


Πρόσωπο Κρασί
Κανείς δεν αμφισβητεί τα οφέλη που υπάρχουν από την κατανάλωση κόκκινου κρασιού. Όταν όμως αυτή η κατανάλωση υπερβαίνει το μέτρο εκτός από τα λεκιασμένα δόντια δημιουργεί και προβλήματα στην επιδερμίδα.
Τι συμβαίνει στο σώμα μας και αποτυπώνεται στο πρόσωπό μας στην περίπτωση αυτή; Βασικά το κρασί περιέχει ζάχαρη και ενδεχομένως φυτοφάρμακα και θειώδη άλατα με αποτέλεσμα να προκαλεί αφυδάτωση. Με υπερβολική κατανάλωση το σώμα χάνει νερό, το συκώτι είναι καταπονημένο κι η πέψη μπορεί να λειτουργεί ανεξέλεγκτα με αποτέλεσμα το δέρμα να δείχνει ρυτιδωμένο, κατακόκκινο και χαλαρό.
Αν μάλιστα η κατανάλωση γίνεται σε υπερβολικό βαθμό και σε τακτική βάση ο γιατρός προειδοποιεί ότι μπορεί να διαταραχθούν τα βακτήρια του εντέρου πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να προκληθούν διάφορες ασθένειες βραχυπρόθεσμα.
Για το λόγο αυτό η ευεργετική στον οργανισμό κατανάλωση κρασιού πρέπει να γίνεται με μέτρο και αν αυτό το μέτρο το υπερβούμε, θα πρέπει να απέχουμε από το κρασί και το αλκοόλ γενικότερα για ένα διάστημα, δίνοντας την ευκαιρία στον οργανισμό, να ισορροπήσει, λέει η Δρ. Talib.

Πρόσωπο γαλακτοκομικά
Όσοι δεν μπορούν να πιουν καφέ χωρίς γάλα ή δεν ζουν χωρίς παγωτό, θα πρέπει να γνωρίζουν πως μπορούν να διαταράξουν σοβαρά την επιδερμίδα τους ακόμα κι αν δεν έχουν δυσανεξία στη λακτόζη. Η μεγάλη κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια των ενζύμων που επιτρέπουν στον οργανισμό να χωνέψει σωστά τη λακτόζη. Αυτό προκαλεί φλεγμονή σε όλο το σώμα και στο πρόσωπο το οποίο μπορεί να έχει εμφάνιση κόκκινη και κουρασμένη.
Αν το πρόσωπό σας έχει αρχίσει να φαίνεται πρησμένο και νυσταγμένο και το δέρμα σας θαμπό και ανώμαλο, καλό είναι να κάνετε ένα διάλειμμα από τα γαλακτοκομικά για μερικές εβδομάδες και να παρατηρήσετε τις αλλαγές στην επιδερμίδα σας.


Το πρόσωπο της ζάχαρης
Δεν είναι μυστικό, πως η κατανάλωση ζάχαρης σε τακτική βάση μπορεί να καταστρέψει το βάρος, την ενέργεια και τη γενική υγεία. Μπορεί όμως να δημιουργήσει χάος και στο δέρμα. Γραμμές και ρυτίδες στο άνω μέτωπο, χαλάρωση κάτω από τα μάτια, εκτεταμένες κηλίδες και φλυκταινώδη ή κυστική ακμή, είναι κάποια τα εμφανή σημάδια στο πρόσωπο.
Η ζάχαρη οδηγεί σε γλυκοζυλίωση, μια διαδικασία στην οποία τα περίσσια μόρια γλυκόζης προσκολλώνται στο κολλαγόνο της επιδερμίδας και το αλλοιώνουν με αποτέλεσμα να σκληραίνει.
Αν πραγματικά θέλουμε ένα εκπληκτικό δέρμα και αρρωσταίνουμε στη θέα ενός προσώπου όπως το περιγράφει το σκίτσο, θα πρέπει να αποφεύγουμε τη ζάχαρη όσο το δυνατό περισσότερο. Δεν έχει καμιά διατροφική αξία, οπότε όσο λιγότερη τόσο καλύτερα.

Το πρόσωπο γλουτένης
Ακόμα και οι άνθρωποι που δεν έχουν διαταραχή με τη γλουτένη, μπορεί να εμφανίσουν ευαισθησία σ' αυτή. λέει η Δρ Talib. Η γλουτένη μπορεί να οδηγήσει σε φλεγμονώδεις κυτοκίνες στο έντερο και αυτή η αντίδραση οδηγεί τα κύτταρα του δέρματος να παράγουν μελάχρωση. Αυτός είναι και ο λόγος που μπορεί να αναπτυχθούν στο δέρμα σκοτεινές κηλίδες και στίγματα. Η λύση απλή και ριζική. Αφαίρεση της γλουτένης από το καθημερινό διαιτολόγιο.


Η συνέντευξη δόθηκε στην Samantha Escobar από το goodhousekeeping.com
Κείμενο - μετάφραση: "to e-periodiko mas"

Το ανθρώπινο είδος και η εξέλιξή του απασχόλησε πολλούς επιστήμονες και ερευνητές που με πολλές μελέτες προσπάθησαν να ανακαλύψουν τον τρόπο διαβίωσης των πρώτων ανθρώπων. Αυτό που επί μακρόν απασχόλησε τους ανθρωπολόγους είναι πώς κατάφερναν να ανταπεξέλθουν σ' ένα κόσμο με συνθήκες που οι σημερινοί τους απόγονοι δεν μπορούν ούτε να φανταστούν.

Κύριο ερώτημα για αρκετά χρόνια ήταν πότε ακούστηκε από το στόμα των πρωτόγονων η πρώτη λέξη και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή. Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα τα αποτελέσματα των πρώτων ερευνών σχετικά με αυτό. Οι πρώτες λέξεις δεν ήταν λέξεις, αλλά απλές συλλαβές. Οι επιστήμονες θεωρούν πως μια από αυτές ήταν το "ντα" ή "ντο". Μάλιστα σύμφωνα πάντα με τους ερευνητές χρειάστηκε να περάσουν περίπου τρία εκατομμύρια χρόνια από την εμφάνιση του πρώτου ανθρώπου μέχρι το είδος μας να μπορέσει να επικοινωνήσει μέσω της ομιλίας.

Όπως γνωρίζουμε τα περισσότερα είδη ζώων επικοινωνούν με ήχους. Ο άνθρωπος κατάφερε να αναπτύξει τους ήχους σε ομιλία και μάλιστα σε διαφορετικές γλώσσες, κάνοντας την υπέρβαση. Μέσα στα εκατομμύρια χρόνια που μεσολάβησαν μια σημαντική αλλαγή στη φωνητική ανατομία του ανθρώπου αποτέλεσε τη βασική αιτία εξέλιξης της ομιλίας. Η περίφημη Λούσι (Australopithecus afarensis) πριν από 3,3 εκατομμύρια χρόνια, διέθετε ένα όργανο όμοιο μ' αυτό των πιθήκων. Το όργανο αυτό το οποίο μοιάζει με μπαλόνι,βοηθούσε τα πρωτεύοντα θηλαστικά να παράγουν βροντερούς ήχους ενώ οι λέξεις έμοιαζαν ίδιες μεταξύ τους έτσι ώστε η επικοινωνία με τη σημερινή της μορφή να είναι αδύνατη.

Όταν ανακαλύφθηκε ο Hommo heidlbergensis ο οποίος έζησε 600.000 χρόνια πριν, αυτό το όργανο, ο φωνητικός αερόσακος, δεν υπήρχε. Η ανακάλυψη αυτή, οδήγησε τους ερευνητές σε ένα πείραμα, για να διαπιστώσουν πώς αυτή η ανατομική μεταβολή επηρέασε την παραγωγή των ήχων. Στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ έφτιαξαν δύο τεχνητές φωνητικές κοιλότητες από πλαστικούς σωλήνες. Η μία λειτουργούσε με τρόπο ανάλογο του φωνητικού αερόσακου, ενώ η άλλη όχι. Όταν εθελοντές κλήθηκαν να αναγνωρίσουν τους ήχους που παρήγαγαν οι δύο μηχανισμοί, διαπιστώθηκε από τους ερευνητές πως ο μηχανισμός που δεν διέθετε αερόσακο παρήγαγε πιο καθαρούς ήχους, αλλά και λέξεις.

Έτσι, η ανάγκη για επικοινωνία και ανταλλαγή πληροφοριών για την προστασία και την αναζήτηση τροφής, έφεραν σταδιακά την εξαφάνιση του οργάνου που έκανε τους ήχους ή τις λέξεις να είναι ακατάληπτε ή να μοιάζουν ίδιες μεταξύ τους και να βοηθηθούν οι πρωτόγονοι άνθρωποι στην εκφορά λέξεων και ομιλίας, όπως αναφέρει η έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση "Journal of Human Evolution".

Πηγή πληροφοριών: tovima.gr, videocosmos.eu
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Θα μπορούσατε να σκεφτείτε άλλο χρώμα από το λευκό, μιλώντας για το χιόνι; Άλλο χρώμα εκτός από το λευκό, μιλώντας για τα παγόβουνα και την Ανταρκτική, που καταλαμβάνει περισσότερα από 14 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα;


Οι περισσότεροι, θα απαντούσατε αμέσως και αρνητικά, ειδικά σε ό,τι αφορά την Ανταρκτική και το Νότιο Πόλο, που είναι μονίμως καλυμμένη από μεγάλα κομμάτια πάγου και χιονιού. Αυτοί οι τεράστιοι όγκοι πάγου που δημιουργούν τα επιβλητικά παγόβουνα, σχηματίζονται από χιόνι που πέφτει πάνω στις ήδη παγωμένες εκτάσεις γης.


Το αποτέλεσμα είναι το χιόνι με τον καιρό, να συμπιέζεται και να σχηματίζει περισσότερο πάγο ο οποίος πολλές φορές γλιστρά στην επιφάνεια της θάλασσας. Όταν ο πάγος είναι στο μεγαλύτερο μέρος του διαυγής όπως το γυαλί, τα παγόβουνα φαίνονται ολόλευκα αφού στο εσωτερικό τους έχουν παγιδευτεί μικροσκοπικές φυσαλίδες αέρα, οι οποίες αντανακλούν το φως σε όλες τις κατευθύνσεις.


Υπάρχουν όμως παγόβουνα που δεν είναι ολόλευκα, αλλά έχουν ρίγες και μάλιστα διαφόρων χρωμάτων. Μπλε, πράσινες, κίτρινες ακόμα και καφέ. Κάθε χρώμα, έχει διαφορετική αιτιολογία σχηματισμού. Οι μπλε ρίγες που είναι και οι πιο συνηθισμένες εμφανίζονται όταν οι ρωγμές στα παγόβουνα γεμίσουν με νερό και παγώσουν πάρα πολύ γρήγορα, ώστε να μην προλάβουν να σχηματιστούν φυσαλίδες αέρα.


Οι πράσινες εμφανίζονται όταν το νερό που παγώνει είναι πλούσιο σε φύκια, ενώ οι καφέ και οι κίτρινες δημιουργούνται από τα ιζήματα. Το ίδιο και οι μαύρες! Μάλιστα οι μαύρες!
Οι φωτογραφίες επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές...


Πηγή πληροφοριών: dinfo.gr, diaforetiko.gr
Κείμενο - μετάφραση: "to e-periodiko mas"