Το παντελόνι σήμερα, δεν είναι ανδρική υπόθεση. Όμως η ιστορία του γυναικείου παντελονιού, ξεκινά από πολύ παλαιότερα από όσο νομίζουμε...

Το 1850 στη Νέα Υόρκη, εμφανίζονται τα πρώτα γυναικεία παντελόνια με πολύ φαρδιά μπατζάκια, τα οποία είναι καλυμμένα με φούστα και τα φορούν ποδηλάτισσες. Ο λόγος που είναι καλυμμένα βρίσκεται στο γεγονός ότι και μόνο η λέξη "παντελόνι" ήταν συνυφασμένη με την απρέπεια.

Μόλις στις αρχές του 20ου αιώνα, τα παντελόνια γίνονται αποδεκτά σαν γυναικείο ένδυμα. Οι γυναίκες την εποχή εκείνη φορούν μεταποιημένα ανδρικά παντελόνια και είναι αεροπόροι και γυναίκες που εργάζονται σε ορυχεία. Συνεχίζουν να τα καλύπτουν με φούστες, μέχρι τη στιγμή που η Coco Chanel σχεδίασε και φόρεσε παντελόνια και οι Marlen Dedrich και Kathryn Hepburn φωτογραφίζονται με αυτά και "επιβάλλουν" το ένδυμα ως γυναικείο και αποδεκτό, επηρεάζοντας όλο το δυτικό κόσμο. Οι γυναίκες που εργάζονται στα εργοστάσια ή στα χωράφια κατά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, φορούν παντελόνι και δεν το καλύπτουν πια με φούστα.

Μάρλεν Ντίντριχ - δεκαετία '50

Στη δεκαετία του '50 τα παντελόνια καθιερώνονται ως casual ρούχο ανδρών αλλά και γυναικών. Τα πρώτα capri παντελόνια κάνουν την εμφάνισή τους το 1948, από τη σχεδιάστρια Sonja de Lennard ενώ τα shors (κοντά) γίνονται μόδα στις αρχές της δεκαετίας (1950) για λίγο, αφού θεωρούνται κατάλληλα μόνο για μικρά αγόρια.

Μπορεί η δεκαετία του '60 να ξεκινά με συντηρητικές τάσεις στη μόδα και οι γυναίκες να φορούν παντελόνια μόνο σε casual περιστάσεις, όμως τα παντελόνια και η αυξανόμενη αγάπη των γυναικών σ' αυτά, αποδεικνύουν πως ήρθαν για να μείνουν. Έτσι όλο και περισσότερες φορούν παντελόνια capris και παντελόνια καμπάνες, τα οποία αγαπιούνται και από τον γυναικείο αλλά και από τον ανδρικό πληθυσμό. Τα παντελόνια καμπάνες έχουν έντονα εμπριμέ και από το γόνατο και κάτω φαρδαίνουν θυμίζοντας καμπάνα.

Το παντελόνι στις δεκαετίες '60 και '70

Η αγάπη στα παντελόνια καμπάνες θα συνεχιστεί και την δεκαετία του '70, που στις αρχές της οι hippies (όπως και αργότερα η Disco μουσική) επηρεάζουν έντονα τη μόδα. Κυριαρχούν τα φωτεινά χρώματα και τα μεγάλα λουλούδια, ενώ τα jean αποτελούν αγαπημένο πρωινό ντύσιμο, που φοριέται και από τα δύο φύλλα.

δεκαετία '80

Στη δεκαετία του '80 οι φίρμες και οι σχεδιαστές μόδας γίνονται δημοφιλείς και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές κυρίως των γυναικών. Τα τζιν ξεβάφουν, γίνονται γαλάζια, αποκτούν σκισίματα ή και κρόσσια, ενώ οι γραμμές είναι τώρα πιο χαλαρές και τα παντελόνια εφαρμοστά στη μέση, συνέχιζαν φαρδιά, για να καταλήξουν στο ύψος του αστραγάλου πάλι στενά. Είναι η εποχή που εμφανίζονται και τα πρώτα ελαστικά παντελόνια κολάν, τα οποία συνοδεύονται με γκέτες, όπως των χορευτών και γίνονται αγαπημένο κομμάτι της γυναικεία γκαρνταρόμπας.

δεκαετία '90

Τα στρατιωτικά χακί παντελόνια έρχονται να προστεθούν στις προτιμήσεις του νεαρόκοσμου τη δεκαετία του '90. Η μέση χαλαρώνει και φτάνει μέχρι λίγο πάνω από τους γοφούς, ενώ το πρώτο κουμπί συνηθίζεται να μένει ανοιχτό και το εσώρουχο να φαίνεται στο πάνω μέρος του παντελονιού. Τα κολάν δεν εγκαταλείπονται, τα οποία φοριούνται με μακριά πουλόβερ και αθλητικά παπούτσια.

Στη δεκαετία του '00 το γυναικείο παντελόνι, απαλλαγμένο από προκαταλήψεις βρίσκεται στην κορυφή των προτιμήσεων, για όλες τις ώρες της μέρας, ακόμα και από γυναίκες που είναι μέσης ή και μεγαλύτερης ηλικίας. Τα jean φοριούνται από το πρωί ως το βράδυ από γυναίκες και άντρες εκτοπίζοντας πολλές φορές, κάθε άλλο ρούχο. Δίνεται μεγάλη σημασία στα παπούτσια και τα αξεσουάρ και υπάρχει μεγάλη ελευθερία για πειραματισμού που δημιουργούν μοναδικές εμφανίσεις.




Πηγές πληροφοριών: slideshare.net, queen.gr, fe-mail.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Βρέχει ξανά, βρέχει ασταμάτητα...
πυκνή ατέλειωτη βροχή πέφτει με ορμή στη γη,
στα πλακόστρωτα,  στους δρόμους,
σα να θέλει να ξεπλύνει κάθε ασχήμια, κάθε βρωμιά...

Ανοίγει ρωγμές παντού, ρωγμές μέσα μου,
βροχή σα δάκρυα λυγμών ανθρώπων που πονούν
αυλάκια φτιάχνει στην ψυχή, που λύτρωση ζητά.

Πυκνή ατέλειωτη βροχή,
πέφτει με ορμή στα βρώμικα πεζοδρόμια
μουλιάζει το χαρτόκουτο, μουλιάζει την κουβέρτα,
μουλιάζει την ψυχή κι εγώ,
απελπισμένα περιμένω το ουράνιο τόξο...

Ξέρω πως θα βγει, μαζί με την ελπίδα
αυτή, που κρατώ με νύχια και δόντια ζωντανή.
Αυτή, που ψυχορραγεί σε κάθε πόνο, σε κάθε βογκητό...
αυτή, που αναθαρρεί με κάθε χαμόγελο
αυτή, που ξαναζεί σε κάθε χέρι ανθρώπινο, που απλώνει η αγάπη!

Πέφτει πυκνή, ατέλειωτη βροχή...

Η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256) φιλοξενεί το 6ο Athens Video Dance Project στις 22, 23 και 24 Ιανουαρίου. Πρόκειται για ένα ετήσιο διεθνές φεστιβάλ, το οποίο ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια με σκοπό να ενώσει την τέχνη του χορού με την τέχνη του video. Το φεστιβάλ προωθεί την τέχνη του videodance στην Ελλάδα, δημιουργώντας καλλιτεχνικές ζυμώσεις μεταξύ σπουδαστών, επαγγελματιών και όλων όσων ενδιαφέρονται ή γοητεύονται από αυτή την τέχνη και δραστηριοποιούνται στο χορό, τον κινηματογράφο, τη μουσική και την εικαστική τέχνη, με στόχο την ανάπτυξη μιας σύγχρονης πλατφόρμας συνεργασία και δημιουργίας videodance έργων και δραστηριοτήτων. 

Οι άνθρωποι που απαρτίζουν την ομάδα του Athens Video Dance Project είναι άνθρωποι με γνώση, θητεία και πείρα στις παραστατικές τέχνες, τις κοινωνικές επιστήμες και την πολιτιστική διαχείριση και σχεδιάζουν και υλοποιούν εκπαιδευτικά, καλλιτεχνικά και κοινωνικά προγράμματα, αφού το AVDP αναπτύσσεται μέσα από εκπαιδευτικά, καλλιτεχνικά προγράμματα, εργαστήρια,σεμινάρια και μαθήματα αλλά και προβολές έργων videodance, παραγωγές διαδραστικών παραστάσεων και συνεργατικά εγχειρήματα τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. 



Φέτος το AVDP κινείται σε δύο παράλληλους άξονες. Το διεθνές ετήσιο φεστιβάλ του AVDP official 2016 το οποίο διεξάγεται στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στον εκθεσιακό χώρο Ν. Κεσανλής της ΑΣΚΤ και στο AVDP.edu. 

Στο AVDP official 2016 θα παρουσιαστούν κάθε είδους έργα videodance, ταινίες και ντοκυμαντέρ χορού, παραστάσεις από καταξιωμένους καλλιτέχνες όπως οι Daniel Lepkoff, Jevan Chowdhury, Angeliki Stellatou, Patricia Apergi και πολλοί άλλοι από 40 διαφορετικές χώρες του κόσμου.
Οι διακρατικές συνεργασίες με άλλα διεθνή φεστιβάλ videodance εξασφαλίζονται μέσα από το πρόγραμμα AVDP on TouR και θα υπάρχουν παρουσιάσεις από το αντίστοιχα φεστιβάλ της Βουργουνδίας, του Βερολίνου, της Φινλανδίας κ.α. 



Αξίζει να αναφέρουμε πως το AVDP official 2016 για τρίτη συνεχόμενη χρονιά πλαισιώνει τη δράση Promenade και παραστάσεις που αναπτύσσουν ένα καλλιτεχνικό διάλογο ανάμεσα στο χορό και άλλων μορφών τέχνης.

To AVDP.edu 2016, είναι εκπαιδευτικό πρόγραμμα, που αποτελεί πλατφόρμα παρουσίασης σύντομων έργων από νέους καλλιτέχνες, σπουδαστές και απόφοιτους Ανώτερων Σχολών Χορού. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και Ιδιωτικές Προβολές και videodance activities για τους σπουδαστές Ανώτερων Σχολών Χορού, καθώς και για τους μαθητές των Καλλιτεχνικών Σχολείων. 
Φέτος, θα πραγματοποιηθούν τα εξής εργαστήρια: Choreography lab, Promenade lab και 1 min Videodance. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα διαρκέσει από 16 - 24 Ιανουαρίου. 




Στο πλαίσιο του 6ου AVDP, θα παρουσιαστεί το videodance έργο "Moving Cities/Athens" του καταξιωμένου Βρετανού Καλλιτεχνικού Διευθυντή του project Moving Cities, Jevan Chowdhury, του οποίου τα γυρίσματα έγιναν σε διάφορα σημεία της Αθήνας, με τη συμμετοχή μερικών από τους πιο ταλαντούχους χορευτές της Ελλάδας. 

Το αναλυτικό πρόγραμμα του 6ου Athens Video Dance Project, μπορείτε να δείτε εδώ.

Η είσοδος είναι 5 ευρώ. Για τους φοιτητές στης ΑΣΚΤ είναι δωρεάν (με την επίδειξη της φοιτητικής ταυτότητας) καθώς και για τους καλλιτέχνες (δημιουργοί) οι οποίοι συμμετέχουν στο φεστιβάλ.

Μια γεύση μπορείτε να πάρετε στο βίντεο που ακολουθεί, το οποίο είναι από το περσινό φεστιβάλ.



Πηγή πληροφοριών: elculture.gr, athensvideodanceproject.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Συμμετέχοντας σ' αυτή την υπέροχη σκυταλοδρομία αναμνήσεων, που ξεκίνησε ο καλός μας φίλος ο Γιάννης (idipoton.blogspot.gr), ακολούθησε η Μαρία μας (mytripssonblog.blogspot.gr) και μετά η Αριστέα μας (princess-airis.blogspot.gr) θέλω κι εγώ, να κάνω μαζί σας, αυτό το ταξίδι...

Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι όπου ποτέ δεν έλειπε η βιβλιοθήκη, γεμάτη με λογιών - λογιών βιβλία. Οι γονείς μου, τα αγαπούσαν ιδιαίτερα και με έκαναν να τα αγαπήσω κι εγώ, από πολύ μικρή. Τα πρώτα, που βέβαια δεν διάλεξα εγώ και φυσικά δεν μπορούσα να διαβάσω μόνη μου, ήταν μικρές ιστορίες σε στίχους και ήμουν δεν ήμουν τριών...

Ακολούθησαν τα παραμύθια κατά δεκάδες και σε τόμους ακόμα, που δεν τα χόρταινα. Πάντα μέσα στα δώρα γιορτών και γενεθλίων υπήρχε και ένα βιβλίο κι άλλες φορές έτσι, χωρίς καμιά
αφορμή.

Το πρώτο βιβλίο, που διάλεξα μόνη μου, ήταν το "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" της Μπέτυ Σμιθ. Ο λόγος που το διάλεξα ήταν το μικρό κειμενάκι στην πρώτη του σελίδα, αμέσως μετά τον τίτλο: "Είναι κάποιο δέντρο που φυτρώνει στο Μπρούκλιν. Μερικοί το λένε Δέντρο του Ουρανού. Όπου κι αν τύχει να πέσει σο σπόρος του θα φυτρώσει ένα δέντρο που παλεύει να φτάσει στον ουρανό. Φυτρώνει μέσα σε μαντρωμένες αυλές και σε σωρούς πεταμένα σκουπίδια. Ξεφυτρώνει μέσα από σκάρες υπογείων. Είναι το μοναδικό δέντρο που φυτρώνει ακόμα και στο τσιμέντο. Ψηλώνει και θεριεύει... Ζει χωρίς ήλιο, χωρίς νερό και όπως φαίνεται και χωρίς χώμα. Θα το πρόσεχαν και θα το έβρισκαν ίσως και ωραίο αν δεν ήταν τόσο κοινό...".

Αυτό ήταν! Το κείμενο με μάγεψε! Λειτούργησε σαν μαγνήτης! Ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω γι' αυτό το δέντρο... ήθελα οπωσδήποτε να μάθω για την ιστορία της οικογένειας του Τζόνυ Νόλαν, που βρέθηκε στην Αμερική, όπως τόσοι άλλοι, από την Ευρώπη κάπου εκεί στα 1912, αναζητώντας μια θέση στον ήλιο. Διάβασα για τις σκέψεις τους, για τον τρόπο που μεγάλωναν τα παιδιά τους, για τον αγώνα τους να αποκτήσουν ένα τάφο, ο οποίος ήταν το μοναδικό κομμάτι γης που μπορούσε να είναι δικό τους.

Δεν θα σας πω, πώς τελειώνει το βιβλίο, ούτε αν έχει ευχάριστο ή δυσάρεστο τέλος. Αυτό που θα σας πω, είναι πως αυτό το βιβλίο με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων, τις σκέψεις τους, τα θέλω τους, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους, τα όνειρά και τις επιδιώξεις τους. Με μάγεψε και το φυλάω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου, με πολύ αγάπη...
Αν δεν το έχετε διαβάσει, αναζητήστε το, είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει!

Θέλω με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά, τη Μάνια για την ιδέα και το Γιάννη, που έκανε γνωστό σε μένα και τους υπόλοιπους φίλους, το blog game αυτό!

Όλες τα αγαπάμε, οι περισσότερες από μας τα φοράνε, κάποιες μόνο τα θαυμάζουν, αλλά δεν το επιχειρούν. Αναμφισβήτητα τα ψηλά τακούνια, αποτελούν ένα άκρως εντυπωσιακό κομμάτι της γυναικείας εμφάνισης, σύμβολο θηλυκότητας και γοητείας.

Η ιστορία τους ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους, αφού σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα ψηλοτάκουνα παπούτσια υπήρχαν τόσο στην αρχαία Αίγυπτο, όσο και στην αρχαία Ελλάδα (από τον μεγάλο Έλληνα υποδηματοποιό Ιφικράτη), αλλά και τη Μογγολία. Με την πάροδο των χρόνων τα ψηλοτάκουνα αγαπήθηκαν και φορέθηκαν όχι μόνο από γυναίκες, αλλά και από άνδρες.


Λέγεται, ότι το 1533 η Ιταλίδα Αικατερίνη των Μεδίκων στο γάμο της με τον Δούκα της Ορλεάνης (που αργότερα έγινε ο βασιλιάς Ερρίκος ο 2ος της Γαλλίας), θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις του χαμηλού της ύψους, φορώντας τακούνια. Οι κυρίες της Αυλής και οι ευγενείς, έσπευσαν να υιοθετήσουν το παράδειγμά της με τακούνια, που συχνά άγγιζαν τα δώδεκα εκατοστά. Παράλληλα γίνονται σύμβολο εξουσίας και ισχύος, αφού ήταν ένα προϊόν, που είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μόνο οι εύποροι.

Τον 17ο και τον 18ο αιώνα ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος φορά τακούνια ύψους δεκατριών εκατοστών, σε σχήμα κλεψύδρας, για να φαίνεται πιο ψηλός και φυσικά απαγορεύει στους κοινούς θνητούς να κάνουν το ίδιο. Επιβάλλει μάλιστα ποινή θανάτου, σε όσους παραβούν τον κανόνα. Η Γαλλική επανάσταση έβαλε τέλος στη μοναρχία, αλλά και στα τακούνια...



Στα μέσα του 19ου αιώνα ανοίγει το πρώτο εργοστάσιο παπουτσιών στην Αμερική. Έτσι, οι πλούσιες Αμερκανίδες, που αγαπούσαν τη μόδα, δεν χρειαζόταν πια να φέρουν τα παπούτσια τους από το Παρίσι.

Στις αρχές του 20ου αιώνα η χειραφέτηση της γυναίκας, σηματοδοτεί την κατάργηση του κορσέ αλλά και την επιστροφή σε χαμηλότερα και πιο πρακτικά παπούτσια. Όταν (μετά το 1920) το μήκος της φούστας άρχισε να ανεβαίνει η εμφάνιση απαιτούσε όχι μόνο πρακτικά αλλά και όμορφα παπούτσια, που θα κολακεύουν τη γυναικεία σιλουέτα. Στη δεκαετία του 30, τα παπούτσια βάφονται σε διάφορα χρώματα, φωτεινά και ζωηρά, κάνουν την εμφάνισή τους τα πρώτα πέδιλα και κατασκευάζονται παπούτσια και από δέρμα φιδιού και σαύρας. Το ύψος των τακουνιών, φτάνει τα πεντέμισι εκατοστά.


Κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, δεν ήταν δυνατό οι γυναίκες να φορούν ψηλοτάκουνα. Το χαμηλό κόστος και η άνεση, που πρόσφεραν τα χαμηλά παπούτσια, ήταν ο βασικότερος λόγος για να τα προτιμούν.

Στη δεκαετία του '50 η γόβα στιλέτο ανεβάζει το γυναικείο τακούνι σε νέα ύψη, για να ξανακατέβει τη δεκαετία του '60 και του '70 σε ύψη κατάλληλα για swing και disco. Θα επιστρέψει πάλι στη δεκαετία του '80, για να παραμείνει στο προσκήνιο σταθερά.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ρήση του διάσημου σχεδιαστή ψηλοτάκουνων παπουτσιών Manolo Blahnik (έκανε την εμφάνισή του τη δεκαετία του '90), ο οποίος είπε: "Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα, που τα ίσια παπούτσια φαίνονται πολύ ωραία, αλλά για το βράδυ προτιμώ μόνο τα ψηλά τακούνια και όσο πιο ψηλά, τόσο πιο καλά".

Η Μαίρλιν Μονρό, η γυναίκα που ανέδειξε καλύτερα από κάθε άλλη τα ψηλοτάκουνα, είχε πει: "Δεν ξέρω ποιος εφηύρε τα ψηλά τακούνια, αλλά όλες οι γυναίκες του οφείλουμε πολλά". Τι κρίμα, που δεν τον γνωρίζουμε...