Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι, είναι απόλυτα συνδεδεμένο με τη γιορταστική διακόσμηση των γιορτών του Δωδεκαήμερου και η ύπαρξή του ξεκινά από τον 16ο με 17ο αιώνα, τότε που οι χριστιανοί τοποθετούσαν ένα στεφάνι έξω από την πόρτα τους, για να δηλώσουν πως γιορτάζουν τη γέννηση του Θεανθρώπου.

Τα υλικά με τα οποία φτιάχνεται είναι κυρίως έλατο, κουκουνάρια, ρόδια, γκι και ου και το σχήμα του κυκλικό.

Τίποτα όμως από αυτά τα υλικά δεν επιλέχθηκαν τυχαία, ούτε βεβαίως και το σχήμα του.

Είναι κυκλικό, γιατί συμβολίζει την αιωνιότητα, ενώ το αειθαλές έλατο συμβολίζει μαζί με τα κουκουνάρια και τα ρόδια, που πολλοί έβαζαν, την αφθονία και τη γονιμότητα. Μάλιστα χρησιμοποιούσαν κλαδιά έλατου ή άλλου δέντρου, γιατί συμβόλιζε τη δύναμη, αφού το δέντρο μπορεί να αντέξει στο βαρύ χειμώνα.

Η κόκκινη κορδέλα με την οποία το κρεμούσαν συμβολίζει τη χαρά και την ευτυχία για την καινούργια χρονιά.

Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι το κρεμούσαν και μέσα στο σπίτι, ενώ σε πολλές περιοχές το τοποθετούσαν στο κέντρο του τραπεζιού στο δείπνο των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, για να φέρνει γούρι στην οικογένεια την καινούργια χρονιά, τοποθετώντας πάνω του και κεριά, τα οποία άναβαν καθ' όλη τη διάρκεια του δείπνου.

Στις μέρες μας, το χριστουγεννιάτικο στεφάνι αποτελεί περισσότερο διακοσμητική επιλογή με πολλές ευφάνταστες παραλλαγές τόσο στα υλικά όσο και στα χρώματα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δίνει λιγότερη ζεστασιά στην ατμόσφαιρα και στη ματιά μας.

πηγή: en.wikipedia.org

Το όμορφο αυτό χριστουγεννιάτικο έθιμο, που κλείνει μέσα του όλη την αγωνία του αγρότη για τη σοδειά του και την επιβίωση της οικογένειάς του, υπήρχε στους Προμάχους και στη Σωσάνδρα της Μακεδονίας. 

Σύμφωνα μ' αυτό η γιαγιά της οικογένειας συνήθιζε το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων να βάζει στο τζάκι πέντε κάρβουνα. Το καθένα απ' αυτά συμβόλιζε και ένα αγροτικό προϊόν. Ένα για το σιτάρι, ένα για το καλαμπόκι, ένα για το κριθάρι κ.ο.κ. 
Περίμεναν να δουν αν μέχρι το πρωί τα κάρβουνα αυτά, θα γίνονταν στάχτη. Αν συνέβαινε αυτό και για τα πέντε κάρβουνα που έβαζε η γιαγιά, τότε η σοδειά θα ήταν καλή τη νέα χρονιά, για όλα τα αγροτικά προϊόντα. Αν κάποιο κάρβουνο δεν καιγόταν, τότε η σοδειά για το προϊόν που αντιστοιχούσε στο συγκεκριμένο κάρβουνο, θα ήταν κακή.

Ένα άλλο έθιμο, θέλει την παραμονή το βράδυ, να βγάζει η οικογένεια τρία κάρβουνα από τη φωτιά του τζακιού. Το ένα ήταν για την προστασία της οικογένειας από το Θεό, το δεύτερο για την πρόοδό της και το τρίτο για τα ζωντανά. 
Ο παππούς της οικογένειας έκοβε μάλιστα ένα ξύλο από ροδιά ή τζιτζιφιά και το έβαζε στη φωτιά στο τζάκι. Το ξύλο καιγόταν σιγά σιγά κατά τη διάρκεια του βραδινού φαγητού. Αυτό γινόταν κάθε βράδυ από την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι τα Φώτα. Στη συνέχεια ο παππούς έκοβε ένα κομμάτι από το ξύλο που δεν είχε καεί και το έδενε στο αλέτρι για να είναι γερό και να έχουν πλούσια σοδειά, ενώ το καμένο ξύλο το έκρυβαν σε κάποιο σημείο του χωραφιού. 


πηγή: 7dim-ampel.thess.sch.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Κάθε τόσο, κάποιος αγαπημένος μας έχει γενέθλια και σύμφωνα με τη προσφιλή μας συνήθεια, η τούρτα γενεθλίων μαζί με έστω και ένα κεράκι συμβολικό, είναι απαραίτητα. 

Ποια είναι όμως η προέλευση της τούρτας γενεθλίων; Πώς ξεκίνησε αυτή η συνήθεια, που έχει κερδίσει όλο το δυτικό κόσμο και όχι μόνο;

Η ιστορία του κέικ γενεθλίων ή του γλυκού ψωμιού ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα, όπου για να τιμήσουν τη γέννηση της θεάς Αρτέμιδος, έφτιαχναν ένα γλυκό στρογγυλό ψωμί, στο οποίο τοποθετούσαν ένα ή περισσότερα αναμμένα κεριά, που συμβόλιζαν τη λάμψη του φεγγαριού, αφού η θεά Άρτεμις ήταν θεά του κυνηγιού, της φύσης, του φεγγαριού και της γονιμότητας.

Η πρώτη τούρτα γενεθλίων όπως την ξέρουμε σήμερα, πιστεύεται ότι έγινε το μεσαίωνα στη Γερμανία. Οι Γερμανοί για να γιορτάσουν τα γενέθλια των μικρών παιδιών, χρησιμοποίησαν την τούρτα και ονόμασαν τη γιορτή Kinderfest. Από την εποχή αυτή και μετά, οι τούρτες αρχίζουν να έχουν παραπάνω από ένα στρώματα - επίπεδα και να χρησιμοποιούνται υλικά, που κάνουν το ψωμί πιο γλυκό και πιο αφράτο. Αυτό το είδος κέικ ή ψωμιού ονομάζεται από τους Γερμανούς Geburtstagorten και από τον 17ο αιώνα αρχίζει να διακοσμείται περίτεχνα, έχοντας όμως τη δυνατότητα να το αποκτήσουν μόνο οι πλούσιοι της εποχής. Πιο προσιτό γίνεται από τον 18ο αι και μετά.

Η ιστορία των γενέθλιων κεριών
Όπως ήδη αναφέραμε στην Αρχαία Ελλάδα, τοποθετούσαν πάνω στο γλυκό ψωμί κεριά, συμβολίζοντας τη λάμψη του φεγγαριού. Πίστευαν πως ο καπνός μεταφέρει τις προσευχές πιο γρήγορα στη θεά. Ορισμένοι ερευνητές βέβαια δεν αποδίδουν την προέλευση των γενέθλιων κεριών στους αρχαίους Έλληνες αλλά στους Γερμανούς του 17ου αιώνα και στην αντίληψη ότι ένα κερί πάνω στην γενέθλια τούρτα συμβολίζει το φως της ζωής. Στις μέρες μας πολλοί λαοί τοποθετούν κεριά πάνω στο γενέθλιο γλυκό, ένα για κάθε χρόνο που κλείνει, πιστεύοντας ότι μια σιωπηλή ευχή πριν το σβήσιμό τους, θα πραγματοποιηθεί μόνο αν τα κεριά σβήσουν όλα μαζί.

Όσο για το πασίγνωστο τραγουδάκι "Happy birthday" που τραγουδούν όλες οι αγγλόφωνες και μη χώρες καθιερώθηκε από την πρώτη δεκαετία του 1900 σαν μια ταυτόχρονη ευχή όλων των καλεσμένων για χαρούμενα γενέθλια του προσώπου που γιόρταζε.

πηγή: wikipedia.org

Το όνομα αναστενάρια πάρθηκε από το αναστενάρι, το εικόνισμα που κρατούν σ' όλη τη διάρκεια της γιορτής στα χέρια τους και που θεωρείται ο ανώτατος αρχηγός των αναστενάρηδων. Είναι πολύ πιθανό, τα Αναστενάρια να είναι επιβίωση αντίστοιχων θρησκευτικών πρακτικών της αρχαιότητας και συγκεκριμένα πρακτικών από τη λατρεία του θεού Διόνυσου.

Σήμερα, Αναστενάρια γίνονται στην Αγία Ελένη Σερρών, στην Κερκίνη Σερρών στο Στρυμωνικό Σερρών, στο Λαγκαδά, στη Μελίκη της Ημαθίας και στη Μαυρολεύκη της Δράμας. Άμεση είναι η σύνδεσή τους με τη γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στις (21 Μαΐου). 
Οι εκδηλώσεις ξεκινάνε την παραμονή της 21ης Μαΐου και τελειώνουν το βράδυ της 23ης.

Η τελετή αρχίζει από την παραμονή της 21ης Μαΐου  με την “Ιερή ζωοθυσία” και την μεταφορά των Αναστενάρηκων Εικόνων από την εκκλησία του χωριού στο κονάκι, όπου τελείται η αγρυπνία και γενικά η προετοιμασία των Μυστών για οιστροπληξία.

Την επόμενη μέρα το πρωί (21 Μαϊου) οι Αναστενάρηδες μεταφέρουν τα Αναστενάρικα κωδωνοφόρα εικονίσματα και τα βάζουν στο Άγιασμα, τόπο ιερό χωρισμένο μέσα στο άλσος, που καθόρισαν Μύστες σε στιγμές ένθεης οιστροπληξίας. Οι εικόνες αυτές «οι χάρες», όπως λέγονται, παριστάνουν το Ιερό ζεύγος των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Κατά τους Αναστενάρηδες οι «χάρες» τους δίνουν την ικανότητα να περπατάνε πάνω στα κάρβουνα. Το απόγευμα γίνεται η πρώτη μεγάλη πυροβασία. Η Ιερή πυρά ανάβεται νωρίς το απόγευμα από ορισμένο Μύστη, που κατέχει το προνόμιο του λειτουργήματος αυτού, από προγονική κληρονομιά. 

Όταν κατακαθίσουν οι φλόγες και σχηματιστεί παχιά ανθρακιά, τότε ειδοποιούνται και καταφθάνουν οι Αναστενάρηδες με πομπή και αρχίζουν κυκλικό χορό γύρω από την Ιερή ανθρακιά, ενώ η μουσική συνεχώς δυναμώνει και γίνεται πιο γρήγορη. Το τύμπανο, σαν πιο βροντερό, μαστιγώνει τα νεφρά τους και με το διεγερτικό ρυθμό, που ολοένα επιταχύνεται, δίνει ρυθμό στην παράφορη ορχήστρα, που οδηγεί τους Μύστες σε εκστατική μέθη. Ο πρώτος Μύστης κατειλημμένος από την Ιερή μανία προχωρεί  ξυπόλυτος στα αναμμένα καρβουνά και χορεύει, κρατώντας το κωνοφόρο Εικόνισμα ή το Ιερό Μαντήλι. Ακολουθούν οι Αναστενάρηδες σε ένα χορό μονότονο, στατικό αλλά και συγκλονιστικό που διαρκεί μέχρι αργά τη νύχτα, για να ακολουθήσει το ιεροτελεστικό κοινό δείπνο με κρέας από το ζώο, που θυσιάστηκε το πρωί. Ο εκστατικός χορός επαναλαμβάνεται τις δύο επόμενες ημέρες και η αναστενάρικη τελετουργία θα τελειώσει με πυροβασία το βράδυ της 23ης Μαίου.

Δείτε το ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ από τη σειρά ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΚΟ εδώ: http://www.hprt-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000007951&tsz=0&autostart=0
Παρουσιάζεται η προετοιμασία των πυροβατών, καθώς και πλάνα από την ίδια την τελετή πυροβασίας, με τους Αναστενάρηδες να χορεύουν στη φωτιά κρατώντας μια ιερή εικόνα. Παρουσιάζεται η ιστορία του εθίμου, ενώ Αναστενάρηδες αφηγούνται τις εμπειρίες και τα συναισθήματά τους από τη συμμετοχή στην τελετή αυτή. 

Πηγές: Wikipedia.org, hprt-archives.gr

Πολλά και διαφορετικά τα έθιμα της Μ. Παρασκευής, στην Ελλάδα και την Κύπρο, με αποκορύφωμα τον Επιτάφιο, που ανάλογα με τη μορφολογία του εδάφους και τις ιδιαίτερες συνθήκες της κάθε περιοχής, ποικίλουν δίνοντας ξεχωριστό χρώμα στην κορύφωση του Θείου Δράματος.

Σε μερικά μέρη της Κύπρου, τη μέρα αυτή, όπως και στη Μακεδονία και τη Θράκη, πίνουν ξύδι ή τρώνε φαγητά με ξύδι, όπως φακές και κουκιά για να θυμηθούν το μαρτύριο του Χριστού , που όταν ζήτησε νερό, τον πότισαν ξύδι. Άλλες οικογένειες δε μαγειρεύουν καθόλου γιατί είναι μέρα μεγάλης νηστείας. Σε όλα τα μέρη της Ελλάδας τη Μ. Παρασκευή δεν κάνουν δουλειές, ούτε μαστορέματα αντιμετωπίζοντας τη μέρα αυτή σαν μέρα όπου όλοι συμμετέχουν στο Θείο Πένθος.

Πολλοί από μας πιστεύουν ότι τη Μ. Τετάρτη γίνεται μόνο το ευχέλαιο στην εκκλησία, χωρίς να υπάρχουν ιδιαίτερα έθιμα για τη μέρα αυτή. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας τα έθιμα της Μ. Τετάρτης έχουν ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Όπως στο Κορωπί του περασμένου αιώνα, όπου σύμφωνα με τον κ. Δ Κιούση (mesogianews.gr) τη μέρα αυτή, κάθε νοικοκυρά πήγαινε στο σπίτι του παπά της ενορίας της, ένα πιάτο αλεύρι και το έδινε στην παπαδιά.

Εκείνη το άδειαζε σε μια μεγάλη λεκάνη (σκάφη) και το βράδυ, έχοντας μαζευτεί εν τω μεταξύ μαζευτεί μεγάλη ποσότητα, το ζύμωνε χωρίς να ρίξει μέσα μαγιά (προζύμι) και στη συνέχεια το άδειαζε σε μια μεγάλη λεκάνη, το πασπάλιζε με λίγο αλεύρι και τοποθετούσε πάνω του ένα κλωνάρι βασιλικό.

Έπειτα ο παπάς τοποθετούσε επάνω το σταυρό, που χρησιμοποιούσε στα ευχέλαια και διάβαζε μια ευχή. Στη συνέχεια σκέπαζαν το ζυμάρι με ένα πανί και το πρωί της Μ. Πέμπτης, κατά ένα ανεξήγητο τρόπο το έβρισκαν φουσκωμένο. Το πρωί της Μ. Πέμπτης το μετέφεραν στην εκκλησία με κάρο. Το έθιμο αυτό διατηρήθηκε στο Κορωπί μέχρι τον 20ο αιώνα, ενώ στην Παιανία μέχρι το 1920.

Το ευχέλαιο που γίνεται στις εκκλησιές, σε κάποιες περιοχές όπως τον Πόντο, γινόταν και στο σπίτι.

Στα Κοτύωρα (δυτικά της Κερασούντας), ο παπάς γύριζε στα σπίτια για το ευχέλαιο. Σε κάθε σπίτι είχαν έτοιμα αυγά ωμά, αλεύρι και αλάτι. Ο παπάς τους έκανε ευχέλαιο και την επομένη (Μ. Πέμπτη) αφού έβαφαν τα αυγά, τα πήγαιναν μαζί με το "ευχελιασμένο" αλεύρι και το αλάτι στην εκκλησία στον Εσπερινό, μέσα σε καλαθάκια και σκεπασμένα καλά με πανί.

Η ζύμη του ψωμιού που αποτελούσε το προζύμι σε κάθε καινούργιο ζύμωμα μέσα στη διάρκεια του χρόνου, είχε χάσει την αρχική του δύναμη και για το λόγο αυτό, έπρεπε να ανανεωθεί.

Έτσι στην Αθήνα τη Μ. Τετάρτη η εκκλησιάρισσα όπως διαβάζουμε στο madata.gr πήγαινε από σπίτι σε σπίτι και μάζευε αλεύρι και το ζύμωνε χωρίς προζύμι. Ο παπάς (όπως και στα Μεσσόγεια) ακουμπούσε πάνω του το Σταυρό με το Τίμιο Ξύλο και το ζυμάρι φούσκωνε. Αυτό θα αποτελούσε το προζύμι της χρονιάς και για το λόγο αυτό μοιραζόταν ξανά στα σπίτια. Μ' αυτό ζύμωναν και τις κουλούρες της Λαμπρής.

Στην Κεφαλλονιά, οι γυναίκες πηγαίνουν για το ευχέλαιο της Μ. Τετάρτης στην εκκλησία με αλεύρι μέσα σε πορσελάνινη λεκάνη. Εκεί ο παπάς τοποθετεί το καντήλι με το λάδι και 7 κεριά. Κατά την ανάγνωση των 7 ευαγγελίων του Ευχελαίου ανάβει ένα ένα τα κεριά. Στο τέλος μυρώνει τους πιστούς και οι γυναίκες παίρνουν το αλεύρι για να ζυμώσουν μ' αυτό το πρόσφορο που θα λειτουργήσει ο παπάς τη Μ. Πέμπτη.

Όπως διαβάζουμε στο glixouri.blogspot.gr οι παραπάνω ακολουθίες πραγματοποιούνται το πρωί και δύο μαζί στην ιερά μονή Κορωνάτου πολλά χρόνια τώρα, με μεγάλη συμμετοχή πιστών.

Στο Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης οι γυναίκες μάζευαν χόρτα με τα οποία έφτιαχναν τη χορτόπιτα της Μ. Πέμπτης, ημέρα που ήταν η μοναδική σ' όλη τη Σαρακοστή που επιτρεπόταν να φάνε λάδι. Το μάζεμα των χόρτων τη Μ. Τετάρτη συμβόλιζε τη σύλληψη του Χριστού μέσα στον κήπο των Ελαιών.

Στην Κέρκυρα, το μεσημέρι της Μ. Τετάρτης οι πιστοί πηγαίνουν στους ναούς για την Ακολουθία του Μεγάλου Ευχελαίου και το βράδυ συμμετέχουν στο Θείο Δράμα γεμίζοντας το χώρο του Δημοτικού Θεάτρου για τη συναυλία Εκκλησιαστικής Μουσικής και Μεγαλοβδομαδιάτικων Μελωδιών από τη Δημοτική Χορωδία.

πηγή: kapilesvos.gr

Θυμάστε εκείνο το ασπροκόκκινο βραχιολάκι που φόραγαν τα παιδιά από την 1η Μαρτίου και όλο το μήνα;
Αυτός είναι ο "Μάρτης" ένα έθιμο πολύ παλιό, που είναι κοινό σε πολλές Βαλκανικές χώρες, όπως τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Π.Γ.Δ.Μ., τη Μολδαβία και φυσικά την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα λοιπόν, φορούσαν και φοράνε ακόμα σε πολλές περιοχές, στο αριστερό χέρι ή και στα δύο ένα βραχιολάκι φτιαγμένο από κόκκινη και λευκή κλωστή. Μπαίνει στο χέρι την πρώτη μέρα του Μάρτη και ή φθείρεται και πέφτει μόνη της ή την βγάζουν την τελευταία μέρα του μήνα που δίνει στο βραχιόλι το όνομά του. Στη Βουλγαρία μάλιστα το φορούν άντρες και γυναίκες. Οι άντρες χοντρότερο και οι γυναίκες λεπτότερο.
Πρόκειται για ένα έθιμο, σύμφωνα με το οποίο, αυτός που το φορά, προστατεύεται από τον ήλιο, τις ασθένειες ή και το κακό μάτι. Από την αρχαιότητα όπως αναφέρει και ο Αρτεμίδωρος στα Ονειροκριτικά του, το βραχιόλι σχετιζόταν με την προστασία από το κακό. Έτσι πέρασε και στα Βυζαντινά χρόνια. Στα Ελευσίνια μυστήρια μάλιστα, οι νεαροί μύστες φόραγαν κρόκους στο δεξί χέρι και στο πόδι, αποδεικνύοντάς μας ότι το έθιμο είναι πανάρχαιο ή όμοιο με αντίστοιχο πανάρχαιο έθιμο.
Όταν ο Μάρτης πέρναγε, έβγαζαν το βραχιόλι και το κρεμούσαν στο πιο ψηλό κλαδί των δέντρων που ήταν κοντά στα σπίτια με τις χελιδονοφωλιές, για να το πάρουν τα χελιδόνια και μ' αυτό να φτιάξουν τη φωλιά τους. 
Βλέπετε ο Μάρτιος, είναι ο μήνας της εαρινής μετανάστευσης των πουλιών από την Αφρικανική ήπειρο στην Ελλάδα και κατ' επέκταση στα Βαλκάνια. 
Τα χελιδόνια μάλιστα, αν είναι άρρωστα, αποφεύγουν το κόκκινο χρώμα. Έτσι μαζεύοντας (τα υγειή) το ασπροκόκκινο βραχιολάκι για τη φωλιά τους, κρατούσαν μακριά τα ασθενή πουλιά, από τα αυγά που γεννούσαν και οι ένοικοι του σπιτιού που φιλοξενούσε τη φωλιά, ήταν σίγουροι πως τα χελιδόνια αυτά, είναι υγειή. 
Γνωρίζοντας παρ' όλα αυτά, πως τα χελιδόνια μετέφεραν ασθένειες θερμότερων κλιμάτων που με την αυξημένη υγρασία της άνοιξης επωάζονται, μάθαιναν στα παιδιά, να μην πειράζουν τα χελιδόνια και να σέβονται τις φωλιές τους και τα μικρά τους. Έτσι απεφευγαν την επαφή των παιδιών με μικρόβια που μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία τους.
"Μάρτη" όμως, δεν φορούσαν μόνο οι άνθρωποι. Σε κάποιες περιοχές της χώρας κρεμούσαν την κλωστή, όλη τη νύχτα, στα κλαδιά μιας τριανταφυλλιάς για να χαρίσουν ανθοφορία, ενώ σε άλλες περιοχές την έβαζαν γύρω από τις στάμνες για να προστατέψουν το νερό από τον ήλιο, διατηρώντας το κρύο. 
Σε άλλες πάλι περιοχές, φορούσαν το "Μάρτη" μέχρι το βράδυ της Ανάστασης και το έβγαζαν για να το δέσουν στις λαμπάδες της Λαμπρής, να καεί μαζί τους ή το έκαιγαν στη φωτιά που έκαιγαν τον Ιούδα.


πηγή πληροφοριών

Ένα ξεχασμένο έθιμο, από τα παλαιότερα του τόπου μας, που σχετίζεται με το Πάσχα. Δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα ημερολόγιο, το οποίο μετρούσε τις μέρες που μεσολαβούν από το Σάββατο μετά την Καθαρή Δευτέρα, ως τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Το ιδιότυπο αυτό ημερολόγιο, είχε τη φιγούρα μιας γυναίκας, που έμοιαζε στην όψη με καλόγρια, είχε σταυρωμένα τα χέρια της γιατί προσευχόταν, είχε στο κεφάλι ή στο λαιμό της ένα σταυρό, γιατί πήγαινε στην εκκλησία, δεν είχε στόμα, γιατί νήστευε και είχε επίσης επτά πόδια, ένα για κάθε εβδομάδα της νηστείας.
Από το πρώτο Σάββατο μετά την Καθαρή Δευτέρα και κάθε Σάββατο, έκοβαν ένα πόδι. Το τελευταίο πόδι, ήταν αυτό του Μ. Σαββάτου. 

Έτσι ήξεραν πόσος χρόνος πέρασε και πόσος απομένει για το μεγαλοβδόμαδο.
Η φιγούρα αυτή ήταν φτιαγμένη σε άλλες περιοχές από χαρτί, όπως στη Χίο, σε άλλες από ζυμάρι, σε άλλες από πανί που το γέμιζαν με πούπουλα και σε άλλες όπως στον Πόντο, η κυρά Σαρακοστή ήταν από πατάτα στην οποία ένα κρεμμύδι ήταν το κεφάλι της και εφτά φτερά κότας, τα πόδια της. Το κρεμούσαν μάλιστα από το ταβάνι και αποτελούσε τον "Κουκουρά" που ήταν ο φόβος των μικρών παιδιών.
Αξίζει να θυμόμαστε, πως το τελευταίο πόδι στη Χίο που ήταν από χαρτί, το έκοβαν, το δίπλωναν και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο, το οποίο τοποθετούσαν μαζί με τα άλλα. Όποιος το έβρισκε τον θεωρούσαν γουρλή και τυχερό. Στις περιοχές που ήταν από ζυμάρι, το τελευταίο πόδι το έβαζαν μέσα στο ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε πίστευαν ότι του έφερνε γούρι.
Το παρακάτω τραγούδι, είναι ενδεικτικό του αγαπημένου αυτού εθίμου





 Το μέγεθος του κάθε κομματιού του πατρόν είναι όσο μια σελίδα Α4...




Έχει χρησιμοποιηθεί μεταλιζέ χαρτόνι, κανσόν χαρτόνι σε σχήμα καρό και καφέ και όσπρια...