Η Ζανέτα Κουτσάκη, γεννήθηκε  και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης, το 1985.

Ασχολείται με την συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Διακρίθηκε μάλιστα σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς από την εποχή που ήταν μαθήτρια του

δημοτικού σχολείου, ακόμα.
Σήμερα είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων αγοριών, εργάζεται ως νοσηλεύτρια, χωρίς όμως να σταματά να ασχολείται με αυτό που τόσο πολύ αγαπά, το γράψιμο! 

Ευτυχής αφορμή για να τη γνωρίσουμε, στάθηκαν τόσο τα social media όσο και το blogging και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν χάσαμε την ευκαιρία για μια κουβέντα μαζί της.

Ποια ήταν η αφορμή για το  βιβλίο σας;

Το μυθιστόρημα «Θυμάμαι τα πάντα» είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Πιο συγκεκριμένα, είναι εμπνευσμένο από την ζωή του παππού μου. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου ήταν αυτός, που με προέτρεψε να διηγηθώ τα όσα έζησε αυτός α άνθρωπος, για να θυμόμαστε εμείς τις ιστορίες που μας έλεγε και να τις μάθουν εκείνοι, που δεν πρόλαβαν να τον ακούσουν να τις αφηγείται. Γιατί μπορεί να ήταν ακόμη στην ζωή όταν ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο, όμως η κατάσταση της υγείας του δεν ήταν καλή και ξέραμε πως δεν θα αντέξει για πολύ ακόμη. Έτσι κι έγινε, πριν ολοκληρωθεί η συγγραφή του, δυστυχώς έφυγε από κοντά μας.

Πόσο δύσκολο ήταν να εκδοθεί και πώς αισθανθήκατε όταν το είδατε τυπωμένο;

Στην έκδοσή του, δεν μπορώ να πω ότι συνάντησα εμπόδια. Οι εκδόσεις bookstars το ενέκριναν σχεδόν αμέσως.  Όσο για το πώς αισθάνθηκα όταν το είδα τυπωμένο, δεν θα κρύψω πως ένιωσα μεγάλη υπερηφάνεια. Το γεγονός να το κρατήσω στα χέρια μου, ήταν η δικαίωση του κόπου μου και ταυτόχρονα η αναγνώριση της δουλείας μου.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το θέμα που πραγματεύεται το βιβλίο σας;

Η γερμανική κατοχή, ο εμφύλιος πόλεμος και η χούντα, ήταν γεγονότα και χρονικές περίοδοι που ο πρωταγωνιστής είχε βιώσει. Οπότε ασφαλώς δεν θα μπορούσε να λείπει τίποτα από όλα αυτά, μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο.

Πόσο δύσκολο είναι να συνδυάσετε τη συγγραφή, με την ανατροφή τεσσάρων παιδιών;

Ασφαλώς τα παιδιά απορροφούν πολύ χρόνο, όμως όταν υπάρχει θέληση, βρίσκεται και ο χρόνος.  Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζονται οι περισσότεροι. Τα αγόρια μου αν και μικρά σε ηλικίες, είναι υπεύθυνα άτομα και σχετικά ανεξαρτητοποιημένα από μένα. Παρόλα αυτά, συνηθίζω να γράφω τις νυχτερινές ώρες, έτσι ώστε τίποτα και κανείς, να μην μου αποσπά την προσοχή.

Ποια είναι η θέση του συζύγου σας και πόσο θεωρείτε ότι συνέβαλε στην επίτευξη του στόχου σας;

Βιβλιοφάγος και λάτρης του είδους ο σύζυγός μου, δεν υπήρξε ποτέ. Όμως είναι δίπλα μου σε κάθε βήμα και στηρίζει την προσπάθειά μου. Φροντίζει να έχω τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζομαι προκειμένου να καταφέρω να ολοκληρώσω την κάθε συγγραφική μου δουλειά.

Θα θέλατε να μας περιγράψετε μια μέρα της καθημερινότητάς σας;

Η καθημερινότητά μου δεν διαφέρει σε τίποτα από το συνηθισμένο πρότυπο μιας πολύτεκνης μητέρας. Ως γνωστόν "οι δουλειές ποτέ δεν τελειώνουν" , οπότε όλη μέρα έχω με κάτι να ασχοληθώ.  Αποτέλεσμα; Κάθε απόγευμα να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να πέρασε η μέρα τόσο γρήγορα!

Πώς βλέπετε την κατάσταση στην χώρα μας, σε σχέση με το βιβλίο και την οικονομική κρίση;

Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο στης μέρες μας έχει αδικηθεί. Έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε την πραγματική του άξια, προσθέτοντάς το στα "μη απαραίτητα είδη".  Για κάποιους έχει γίνει είδος πολυτελείας και για άλλους απρόσιτο, εδώ που έχουμε φτάσει.

Θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε κάποιο άλλο ρόλο;

Όχι! Θυμάμαι έντονα τον εαυτό μου, μικρό κοριτσάκι ακόμη να λέει το εξής «Όταν μεγαλώσω, θα κάνω πολλά παιδιά, θα είμαι νοσοκόμα και θα γράφω βιβλία».  Ούτε κι εγώ δεν μπορώ ακόμη να πιστέψω πως πέτυχα τον κάθε μου στόχο! Όταν θα το συνειδητοποιήσω, προφανώς θα βάλω καινούριους και μεγαλύτερους στόχους.

Πείτε μας λίγα λόγια για το επόμενο βιβλίο σας και πότε θα κυκλοφορήσει. Το επόμενο βιβλίο μου τιτλοφορείται «Αναμνήσεις με άρωμα espresso». Βρίσκεται σε στάδιο επιμέλειας και θα κυκλοφορήσει στα μέσα του καλοκαιριού από τις εκδόσεις εντύποις. 

Είναι ένα μυθιστόρημα το οποίο ανήκει στην κατηγορία του κοινωνικού δράματος. Η πρωταγωνίστρια, θα κάνει τα πάντα προκειμένου να μην χάσει την επαφή με το ένα και μοναδικό βιολογικό της παιδί, ενώ εκείνο δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το ποια είναι η γυναίκα που συναντά ως νταντά, αρχικά και με διάφορους άλλους ρόλους αργότερα.  Είναι ανατρεπτικό και εξελίσσεται με γρήγορους ρυθμούς, έτσι ώστε να κρατά τον αναγνώστη σε εγρήγορση.

Της Γεωργίας Δανέζη
Συμβουλευτική – Προγεννητική Ψυχολόγος

Το σώμα μας, επηρεάζεται από το τι νιώθουμε και τι σκεφτόμαστε. Αναλόγως με το αν οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας είναι θετικά ή αν είναι αρνητικά, επηρεάζουν όλη την χημεία του σώματος μας με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση ή την αποδυνάμωση της υγείας μας. Καθώς λοιπόν το σώμα επηρεάζεται, αρχίζει να μας δίνει κάποια σωματικά συμπτώματα, αρχίζει να μας μιλάει.

Μας μιλάει, γιατί θέλει να μας βοηθήσει να μάθουμε τι το ενοχλεί και τι το ευχαριστεί. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μας μιλάει. Πόσες φορές δεν έχουμε πει «δεν μπορώ να το χωνέψω» και αναφερόμαστε σε κάποιο πρόσωπο ή σε κάποια κατάσταση, ή «μου στάθηκε στο λαιμό» όταν δεν μπορούμε να καταπιούμε αυτό που ακούμε ή «νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό» όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε να πούμε τι αισθανόμαστε ή τι σκεφτόμαστε ή «μου κόπηκαν τα πόδια» θέλοντας να πούμε πως φοβηθήκαμε ή νιώσαμε αδύναμοι. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα συμπτώματα που μας δίνει και τα οποία με αυτές τις εκφράσεις τα εξωτερικεύουμε.

Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι το αίσθημα παλμών, η κόπωση, η ταχυκαρδία, η οσφυαλγία, το άσθμα, η ζάλη, τα δερματικά εκζέματα, η κνίδωση, η ανικανότητα και η πρόωρη εκσπερμάτιση στους άνδρες, οι διαταραχές του εμμήνου κύκλου και η ψυχρότητα στις γυναίκες, οι κεφαλαλγίες, η εφίδρωση, ο εμετός, η δυσκοιλιότητα, η διάρροια, η υπέρταση, οι ημικρανίες, η ανορεξία, η αυξημένη όρεξη, η αϋπνία και πάρα πολλά άλλα.

Τα συμπτώματα αυτά εμφανίζονται καθημερινώς, όταν εξωτερικοί παράγοντες, μας θυμίζουν γεγονότα, καταστάσεις, ανθρώπους από το παρελθόν. Ακόμα και αν τα έχουμε ξεχάσει, εκείνα παραμένουν χαραγμένα στη μνήμη μας και έτσι όταν κάτι μας τα θυμίσει, μια μυρωδιά, ένας ήχος, μια εικόνα, τότε το σώμα μας αντιδρά. «Όταν βλέπω κάποιον που του μοιάζει από μακριά, η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά». «Όταν ακούω αυτό το όνομα, μου θυμίζει εκείνη και το κακό που μου έκανε» λέμε. Αυτοί οι εξωτερικοί παράγοντες μας δημιουργούν συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία δεν είναι πάντα ευχάριστα και όσο πιο δυσάρεστα είναι, τόσο δεν τα θέλουμε και τα απωθούμε. Τι όμως δεν θέλουμε; Ένα κομμάτι του εαυτού μας;

Το σώμα, μας μιλάει και μας λέει μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να φτάσουμε, τι είναι καλό γι’ αυτό και για μας και τι όχι. Μας μιλάει για όλα εκείνα τα συναισθήματα τα οποία δεν θέλουμε και τα αποδιώχνουμε και ας είναι μέρος του εαυτού μας. «Κάθε πρωί δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, τελικά όταν το κάνω το κάνω με βαριά καρδιά. Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται αυτό, αυτή η δουλειά μου αρέσει, μου δίνει χρήματα, ζω οχτώ ώρες την ημέρα εκεί, θα έπρεπε να ένιωθα καλά εκεί και να ήθελα να πάω. Βέβαια τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά εκεί, οι άνθρωποι έχουν αλλάξει, η πολιτική της εταιρίας το ίδιο, δεν υποφέρω κανέναν τους». Όταν δεν μπορούμε να αντιδράσουμε σε κάποια κατάσταση, τότε κάνουμε ότι μπορούμε για να ισοπεδώσουμε ή να εξαφανίσουμε τα συναισθήματα που αυτή η κατάσταση μας δημιουργεί.

Δυστυχώς όμως τα σωματικά συμπτώματα, μας λένε πως αυτό δεν γίνεται. Όταν δεν ακούμε το σώμα μας και εμπλεκόμαστε σε καταστάσεις που δεν τις αντέχουμε και μάλιστα κατ’ επανάληψη τότε αυτά τα προσωρινά συμπτώματα με τον καιρό εξελίσσονται σε ψυχοσωματικές παθήσεις και αν πάλι δεν ακούσουμε το σώμα μας, αυτές, θα εξελιχθούν σε ασθένειες με οργανικές βλάβες. Σήμερα γνωρίζουμε πως σχεδόν κάθε μεγάλη ασθένεια συνδέεται με το χρόνιο στρες, συναίσθημα που νιώθουμε όλοι, σχεδόν κάθε μέρα. Ασθένειες όπως το έλκος, ο διαβήτης, οι καρδιοπάθειες, η σπαστική κολίτιδα, ο υπερθυρεοειδισμός, ο καρκίνος, η κατάθλιψη ακόμα και η εκδήλωση της ασθένειας του aids έχουν τις ρίζες τους στην ψυχολογική κατάσταση του καθενός μας.

Όταν αυτή δεν είναι καλή, τότε ο οργανισμός μας λόγω της μεγάλης έντασης των συναισθημάτων που δεν εκφράζονται βρίσκει το πιο αδύναμο όργανο από κατασκευής του και το πιο συμβολικό και με αυτό τον τρόπο το σώμα λέει αυτό που δεν μπορούμε να εκφράσουμε αλλιώς.

Αιτίες της μη αποδοχής μέρους τους εαυτού μας ή αλλιώς οι αιτίες των ψυχοσωματικών, μπορούν να βρεθούν σε κάποιο ψυχολογικό τραύμα, σε παθολογικές διαπροσωπικές σχέσεις ή σε σωματικό τραύμα, της προγεννητικής, περιγεννητικής, βρεφικής ή της παιδικής ηλικίας.

Δύσκολες προγεννητικές καταστάσεις όπως έντονο στρες της εγκύου, σκέψεις ή και απόπειρες για αποβολή ή άμβλωση, τοξική μήτρα και άλλα, ενδέχεται να συμβάλουν στην μη αποδοχή του εαυτού και στην γένεση των ψυχοσωματικών μερικά χρόνια αργότερα για το έμβρυο που τα έζησε. Η διαδικασία της γέννας ενδέχεται να δώσει ψυχοσωματικούς πόνους, αναπνευστικά προβλήματα και άλλα. Μεταγεννητικά, παιδικές αρρώστιες, εγχειρίσεις, τραυματισμοί, λόγια που μας είπαν, το πως μας συμπεριφέρθηκαν και άλλα, επίσης ενδέχεται να συμβάλουν στη μη αποδοχή του εαυτού και στα ψυχοσωματικά.

Αγνοώντας αυτό που το σώμα μας λέει, αγνοώντας ένα πόνο που μας δίνει ή κάνοντας τον να σταματήσει για λίγο με αναλγητικά, αγχολυτικά και διάφορα άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα δεν καταφέρνουμε και πολλά, γιατί η αιτία που έχει δημιουργήσει τον πόνο θα συνεχίσει να δρα ύπουλα εις βάρος της υγείας μας.

Θεραπείες υπάρχουν πολλές. Η σημαντικότερη όμως κατά την γνώμη μου είναι η ψυχοθεραπεία. Μέσω αυτής, ερχόμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας, με τα συναισθήματά μας, με τις σκέψεις μας, με τον τρόπο που κρίνουμε τον εαυτό μας, με τις αποφάσεις που έχουμε πάρει από πολύ μικροί. Συνειδητοποιώντας τα αυτά, έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για την βελτίωση της σωματικής, ψυχικής και πνευματικής μας υγείας. Έχουμε κάνει το πρώτο βήμα, προς την ζωή.