Ένα λουλούδι η αφορμή και η Μαρία μας, η αιτία, που στο "Life images" #22 ζητά να αποτυπώσουμε εικόνες ομορφιάς πολύτιμες κι απλές, όσο και η ζωή!
Έτσι κι εγώ, βγήκα στον κήπο να φωτογραφίσω την ομορφιά που θεωρούμε δεδομένη, αλλά μόνο όταν μας λείψει καταλαβαίνουμε την αξία της...
Το πρώτο ζουμπούλι στο παρτέρι μου χαμογελούσε μέσα στα τόσα άλλα φυτά, που ακόμα δεν άνθισαν, μικρό, γλυκό και πρωτοπόρο, πήρε σκυτάλη από τις μυγδαλιές...


Πιο κει στη γλάστρα, το κόκκινο τριφύλλι μου έδειχνε χαρούμενο τα λευκά του ανθάκια, που φάνταζαν σαν ψεύτικα, τόσο λεπτά και ντελικάτα,


ενώ η πασχαλιά τώρα σιγά - σιγά μοιράζεται ανθούς και ευωδιές.
Λίγο πιο κάτω το δεντρολίβανο, ζητούσε κι αυτό την προσοχή και όχι άδικα...


Πόσο γκρίζο μπορεί να χωρέσει σε τούτη δω τη γωνιά της γης, που φυτά και άνθρωποι ανθίζουν κόντρα σε χαλεπούς καιρούς, σύννεφα και καταιγίδες;...

Μαράκι μου, σ' ευχαριστώ που έγινες αφορμή να κοιτάξω λίγο καλύτερα γύρω μου.

Μπορούσατε να φανταστείτε πως υπάρχουν αποτυπώματα απολιθωμένων σταγόνων, τα οποία βρέθηκαν πάνω σε πετρώματα με ηλικία 2,7 δισεκατομμυρίων χρόνων;
Ναι, καλά διαβάσατε! Αυτό το εύρημα οδηγεί στο συμπέρασμα πως η ατμόσφαιρα της γης από τη γέννησή της δεν διέφερε και πολύ από τη σημερινή σε πυκνότητα και πίεση.

Πριν από 2,7 δισεκατομμύρια χρόνια η γη δεν ήταν όπως σήμερα, αφού ο ήλιος ήταν λιγότερο λαμπρός και μάλιστα, κατά 30% με αποτέλεσμα οι ακτίνες του να φτάνουν στη γη, πιο αδύναμες.
Ακόμα, η γη περιστρεφόταν ταχύτερα γύρω από τον άξονά της και για το λόγο αυτό, η ημέρα ήταν μικρότερη. Μάλιστα, η Σελήνη βρισκόταν σε κοντινότερη απόσταση (από τη γη) δημιουργώντας έτσι μεγαλύτερα παλιρροϊκά ρεύματα.Ζώα και φυτά δεν υπήρχαν. Μόνο αρχαίοι μικροοργανισμοί και ο αέρας περιείχε κυρίως διοξείδιο του άνθρακα και μεθάνιο και όχι οξυγόνο.

Οι σταγόνες ανακαλύφθηκαν στη Νότια Αφρική και έχουν αφήσει τα ίχνη τους πάνω σε βράχια, που τότε ήταν ηφαιστειακή στάχτη. Αυτός είναι και ο λόγος που οι σταγόνες της αρχαίας βροχής δημιούργησαν μικρά βαθουλώματα, τα οποία με τα χρόνια επικαλύφτηκαν με άλλες στάχτες και στερεοποιήθηκαν δια μέσου των χιλιετιών.

Οι επιστήμονες παίρνοντας ως δεδομένο ότι η διάμετρος του αποτυπώματος καθορίζεται από την τελική ταχύτητα με την οποία η σταγόνα προσκρούει στο έδαφος και είναι περίπου εννέα μέτρα το δευτερόλεπτο (με βάση τη σημερινή πυκνότητα του αέρα) έκαναν τους υπολογισμούς τους και κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως η πίεση του αέρα πριν από 2,7 δισεκατομμύρια χρόνια θα ήταν σχεδόν ίδια σε σχέση με σήμερα, χωρίς να αποκλείουν το ενδεχόμενο να ήταν λίγο μεγαλύτερη ή μικρότερη. Σ' αυτό το συμπέρασμα βοήθησαν και τα πειράματα με σημερινές σταγόνες πάνω σε ηφαιστειακή στάχτη από ύψος 25 μέτρων.

Αν όμως η αρχαία ατμόσφαιρα ήταν όπως η σημερινή, γιατί η γη δεν είχε παγώσει με τις πιο αδύναμε ακτίνες του ήλιου; Οι επιστήμονες εξηγούν πως ο λόγος είναι μια ισχυρή συγκέντρωση "αερίων του θερμοκηπίου" και το φαινόμενο αυτό ονομάζεται "Παράδοξο της Πρώιμης Γης ή του Ασθενικού Νεαρού Ήλιου". Αν ο υπολογισμός τους αυτός είναι σωστός, τότε, εφόσον η αρχαία ατμόσφαιρα δεν ήταν πυκνότερη για να παγιδεύει τη ζέστη, το ρόλο αυτό έπαιζαν το διοξείδιο του άνθρακα και τα άλλα "αέρια του θερμοκηπίου".

Πηγές πληροφοριών: 24wro.com.g, obelix7.blogspot.gr,
Κείμενο: to e-periodiko mas

Μπορεί ημερολογιακά η Άνοιξη να κάνει τα πρώτα της βήματα, όμως ο καιρός δεν συμφωνεί! Κόντρα στις κακές καιρικές συνθήκες είναι η μικρή κατασκευή που προτείνω, μια που "φυλακίζει" το πνεύμα της άνοιξης, με χειροποίητα λουλούδια.
Θέλετε να δείτε πώς γίνονται;...


Είναι εύκολο, αρκεί να θυμηθούμε τα παιχνίδια που κάναμε με τις πλαστελίνες, όταν ήμασταν παιδιά. Βέβαια, εδώ τη δουλειά της πλαστελίνης αναλαμβάνει ο λευκός πηλός που στεγνώνει στον αέρα και με λίγη υπομονή δίνει αυτό το αποτέλεσμα...


Πρώτα, τα τριανταφυλλάκια, μετά τα κρινάκια και τελευταία τα φύλλα... Έτσι τα έφτιαξα και τα άφησα να στεγνώσουν. Με τον ίδιο τρόπο έγιναν και τα πιο μεγάλα (σε μέγεθος) λουλούδια, τα οποία όταν στέγνωσαν εντελώς, τα τοποθέτησα σ' ένα κομμάτι ξύλου (περίσσευμα από κατασκευές στο σπίτι). Στη συνέχεια έβαψα τα φύλλα χρυσά και κάποιες λεπτομέρειες από τα λουλούδια, έτσι για να δώσω έμφαση στη σύνθεση.
Ιδού λοιπόν, το αποτέλεσμα.


Μόλις αυτά, πήραν τη θέση τους, πάνω στο γραφείο μου, σκέφτηκα να φτιάξω δύο ακόμα για το τραπέζι του σαλονιού. Εδώ τα πράγματα ήταν πιο απλά και λίγο πιο μεγάλα...
Δύο μόνο λουλούδια που θυμίζουν νούφαρα, μπήκαν πάνω στο ξύλο, που βάφτηκε με πιο σκούρο από το φυσικό του, βερνίκι για να τονίσω την αντίθεση. Μαζί, έφτιαξα και τρία ...βραχάκια, θέλοντας να αντιγράψω το πνεύμα των κινέζικων κήπων...


Εύχομαι καλή Σαρακοστή σε όλους!...

Από ευτυχή σύμπτωση, η ανάρτηση αυτή συνέπεσε με την αρχή του νέου δρώμενου στη blogoγειτονιά της αγαπημένης μας Αριστέας "Μέρες Άνοιξης" και είναι μεγάλη η χαρά μου, που έτυχε να το ξεκινήσω εγώ...

Έκλεισε την πόρτα πίσω της κι αφέθηκε σ' ένα σπαρακτικό κλάμα...
Μόλις είχε αποχαιρετήσει τον άντρα της κι αυτό, τη συγκεκριμένη στιγμή την πονούσε διπλά!
Είχε πολλές φορές προετοιμάσει τον εαυτό της για τους αποχαιρετισμούς και κάποιους κατάφερνε να τους αντιμετωπίσει με περισσή δύναμη. Κάποιους άλλους με γοερούς λυγμούς, λυτρωτικούς, από κείνους που σε κάνουν να αδειάζεις θαρρείς από κάθε συναίσθημα...

Αυτή τη φορά όμως, είχε να του πει κάτι που τελικά, δεν κατάφερε. Το έμαθε δυο μέρες πριν φύγει ξανά ο καπετάνιος της για το πολύμηνο ταξίδι του και στριφογύριζε στο μυαλό της, μέχρι να βρει την κατάλληλη στιγμή. Όσο όμως ξεψυχούσαν οι ώρες και τα λεπτά της κοινής τους ζωής, τόσο απομακρυνόταν η μέρα της ανακοίνωσης.

Έξι μήνες έμειναν μαζί αυτή τη φορά και για κείνη ήταν Θεού δώρο, που κατέληγε σε μια εγκυμοσύνη ξαφνική και αναπάντεχη! Το πρώτο τους παιδί!!! Δεν τολμούσε να το πιστέψει στην αρχή και δεν τολμούσε να το ξεστομίσει στη συνέχεια. Φοβόταν πως αυτό θα άλλαζε τις ισορροπίες, που με τόσο κόπο είχαν δημιουργήσει μεταξύ τους.

"Κι αν αυτό το μωρό, τον κάνει να νιώσει παγιδευμένος; Αν τον ωθήσει σε μεγαλύτερα ταξίδια, για περισσότερα χρήματα;" ... Χίλιες δυο σκέψεις περνούσαν από το μυαλό της και θόλωναν τη κρίση της και τώρα που έμεινε μόνη, η ιδέα να του το πει από τηλεφώνου φάνταζε τελείως ανάρμοστη!
Δεν είχε όμως άλλη επιλογή!

Περίμενε με αγωνία την πρώτη τους επικοινωνία και αφού κόμπιασε αρκετά και δίστασε άλλο τόσο, τελικά ξεστόμισε την κλασσική φράση: "Ξέρεις Παύλο, σε εφτάμιση μήνες θα είμαστε τρεις!". Παύση!... Εκείνος λίγο από τη χαρά του, λίγο από την αργή σύνδεση, λίγο από συγκίνηση είχε μείνει αποσβολωμένος!

"Δεν λες, τίποτα;" ρώτησε με ανησυχία...
"Σ' αγαπώ!!! Ακούστηκε διακεκομμένη η φωνή του...
"Δεν σ' ακούω καλά, τι μου λες;" αποκρίθηκε για να σιγουρευτεί
"Σ' αγαπώ καρδιά μου, τι υπέροχο νέο είναι αυτό!!" είπε σχεδόν φωνάζοντας
"Παύλο, φοβάμαι... το μωρό θα γεννηθεί κι εσύ θα λείπεις. Όταν ξαναπιάσετε λιμάνι, ούτε καν ξέρουμε τι ηλικία θα έχει. Μερικών μηνών ή μερικών ετών..." ακούστηκε σπασμένη από τη συγκίνηση η φωνή της. "Παύλο!... Παύλο!!!"... η σύνδεση είχε διακοπεί.

Ένιωσε ξαφνικά μια ψύχρα. Η σύνδεση είχε διακοπεί, έτσι ακριβώς όπως διακόπτεται κάθε λίγο η κοινή τους ζωή...
"Θεέ μου, πώς θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Μ' ένα πατέρα σε φωτογραφία, που θα του μιλά μέσω skype και θα το βλέπει ανά διαστήματα σαν άλμπουμ φωτογραφιών; Εδώ, 2 ετών με το μπαμπά. Εδώ 3 μόνο με τη μαμά..." σκέφτηκε και βούλιαξε ξανά, σ' ένα απελπισμένο κλάμα. Έτσι την πήρε ο ύπνος. Εκεί στην πολυθρόνα του, που είχε το άρωμά του και ένιωθε σα να βρίσκεται στην αγκαλιά του...

Ξύπνησε το πρωί, με τις πρώτες ηλιαχτίδες, που τρύπωσαν από το μισοκατεβασμένο στόρι. Σηκώθηκε κουρασμένα, προσπαθώντας να ξεπιαστεί και έβαλε τη μουσική που αγαπούσε. Μετά από ένα χλιαρό ντους κι ένα φλιτζάνι τσάι, βρέθηκε να μιλά στη φωτογραφία του, κοιτώντας τα γελαστά του μάτια. Αυτή τη φορά, ούτε τον μάλωνε, ούτε του κάκιωνε για τη δύσκολη δουλειά του και τις στιγμές μοναξιάς της. Αντίθετα, του έδινε υπόσχεση πως θα σταθεί δυνατή και αποφασισμένη να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, αρκεί εκείνος να είναι καλά!

Γύρισε το βλέμμα στο παράθυρο και τράβηξε την κουρτίνα... στο δρόμο έπαιζαν δυο τρία παιδιά των φαναριών, εκείνα που πολλές φορές είχε συναντήσει να πουλούν χαρτομάντιλα και τα είχε φιλέψει φαγητό.

Κάποια από αυτά δεν έχουν καθόλου πατέρα, σκέφτηκε, ενώ κάποια άλλα έχουν πατέρα, που τα εκμεταλλεύεται...
Τουλάχιστον το δικό μας παιδί, θα έχει ένα πατέρα που το αγαπά κι ας βολοδέρνει στις θάλασσες! Θα έχει αγάπη κι εμένα, δίπλα του! Και μόνο γι' αυτά, θα είναι τυχερό!...


Αφιερωμένη  στις φίλες, που ζήτησαν τη συνέχεια της αρχικής ιστορίας, που όσοι δεν την έχετε διαβάσει, θα τη βρείτε εδώ. Κορίτσια, ευχαριστώ πολύ για την παρότρυνση...

Το 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2016. ανοίγει τις πύλες του από τις 11 Μαρτίου, στις αίθουσες Ολύμπιον, Παύλος Ζάννας, Τζον Κασσαβέτης, Σταύρος Τορνές, Φρίντα Λιάππα και Τώνια Μαρκετάκη.
Όπως κάθε χρόνο μέσα από ένα πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα με ταινίες από όλο τον κόσμο, αφιερώματα και παράλληλες δράσεις, το Φεστιβάλ στοχεύει στην ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση του κοινού, γύρω από κρίσιμα ζητήματα, που απαιτούν κριτική στάση και ενεργή συμμετοχή, όπως μαρτυρά και ο τίτλος του "Εικόνες του 21ου αιώνα".

Την αυλαία ανοίγει η ταινία "Landfill Harmonic - ASymphony of the Human Spirit" των Μπράντ Ολγκουντ και Γκρέιχαμ Τάουνσλι, στην αίθουσα Ολύμπιον. Η "Recycled Orchestra" που πρωταγωνιστεί, έχει έδρα της μια από τις πιο υποβαθμισμένες παραγκουπόλεις - σκουπιδότοπους της Παραγουάης και τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιεί είναι φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από σκουπίδια. Αυτό βεβαίως δεν την εμπόδισε να γίνει διάσημη σ' όλο τον κόσμο και να πρωταγωνιστήσει και στην εναρκτήρια ταινία ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ.

Φέτος το φεστιβάλ εστιάζει στο προσφυγικό ζήτημα, μέσα από το αποκαλυπτικό αφιέρωμα "Πρόσφυγες: Απόδραση προς την ελευθερία;" και παράλληλα τιμά δύο σκηνοθέτες το Δανό Γιον Μπανγκ Κάρλεσεν και τον Ιρλανδό Μαρκ Κάζινς, οι οποίοι θα παραστούν για να παρουσιάσουν τις ταινίες τους και να συνομιλήσουν με το κοινό.

Ειδική και ιδιαίτερη θέση του επίσημου προγράμματος κρατούν τα ελληνικά ντοκιμαντέρ αφού το Φεστιβάλ στηρίζει ενεργά τους Έλληνες δημιουργούς. Φέτος 73 ταινίες θα παρουσιαστούν οι οποίες αποτυπώνουν μια πραγματικότητα που αναδιαμορφώνεται στη δίνη κοινωνικών ζυμώσεων.

Για δέκατη συνεχή χρονιά το τμήμα του Φεστιβάλ με τίτλο "Ανθρώπινα Δικαιώματα", που πραγματοποιείται σε συνεργασία με τη Διεθνή Αμνηστία, θα απονείμει ένα ειδικό βραβείο στην καλύτερη ταινία του τμήματος, σε μια προσπάθεια να πέσει φως στη βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Παράλληλα, αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ που αποτυπώνουν τις τραγικές συνέπειες της ανθρώπινης παρέμβασης στο περιβάλλον, θα συγκλονίσουν και θα ευαισθητοποιήσουν κάθε θεατή στο πλαίσιο του τμήματος "Περιβάλλον". Μάλιστα έχει καθιερωθεί ένα βραβείο το οποίο απονέμει η περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς στην καλύτερη ταινία της ενότητας.

Άλλες βασικές ενότητες του προγράμματος του Φεστιβάλ αποτελούν οι: "Όψεις του κόσμου", "Μικρές Αφηγήσεις", "Πορτραίτα", "Μουσική" και "Τέχνες", ενώ θα πραγματοποιηθεί και μια μοναδική κοινωνική καταγραφή της Ελλάδας της κρίσης μέσα από εικόνες του αστικού τοπίου της Αθήνας έτσι όπως τις αποτύπωσαν με το φακό τους οι διανομείς του περιοδικού δρόμου "Σχεδία" και θα παρουσιαστούν στην έκθεση "Εικόνες του άλλου μας εαυτού". Η έκθεση διοργανώνεται από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το περιοδικό δρόμου "Σχεδία", το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης που θα τη φιλοξενήσει από τις 12 μέχρι τις 26 Μαρτίου 2016.

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ.