Η ιστορία αυτή ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν...
Είναι μια ιστορία καθημερινή, ανθρώπινη, ίσως και συνηθισμένη. Με χαρές, λύπες, δάκρυα, πόνο αλλά και πολλή πολλή αγάπη... Όλα κατάφερε να τα απαλύνει ο χρόνος. Όλα, εκτός από την αγάπη...

Δυο αδελφές, που μεγάλωσαν σε μια γραφική γειτονιά της Ελλάδας, πλάι - πλάι. Έκαναν όνειρα, σχέδια...
Ήθελαν να κάνουν οικογένεια και να ζήσουν τις απλές καθημερινές χαρές μαζί, στηριζόμενες η μία στην άλλη.

Η ζωή όμως, είχε άλλα σχέδια για κείνες. Τις χώρισε πολλές φορές και τις ξανάσμιξε άλλες τόσες, με ένα πολύ περίεργο τρόπο. Πρώτη φορά, χώρισαν εκεί κοντά στην ενηλικίωση. Η μία ότι είχε συμπληρώσει τα είκοσι και η άλλη σχεδόν δεκαοκτώ.

Είναι η εποχή που ο έρωτας, καταλαμβάνει το νου και την καρδιά και δεν ζητά μονάχα μερτικό, αλλά την απόλυτη εξουσία. Αυτός στάθηκε αιτία για τον πρώτο χωρισμό τους. Αυτός που για χάρη του, κάνει κανείς τα πιο απίστευτα πράγματα. Αυτός, που σε κάνει να φτάσεις ως τα πέρατα της γης, γι' αυτόν που αγαπάς. Έτσι έγινε και με τη μια, τη Νεφέλη...

Όταν ο νεαρός, που αγάπησε της ανακοίνωσε πως θα φύγει στην Αμερική, εκείνη δε δίστασε λεπτό να τον ακολουθήσει. Μάταια η αδελφή της η Λήδα, της ζητούσε να το ξανασκεφτεί, μάταια η μάνα τους έκλαιγε κρυφά και φανερά, ολημερίς, μάταια ο πατέρας παρακαλούσε. Εκείνη, είχε πάρει την απόφασή της και κανείς δεν μπορούσε να την αλλάξει.

Έφυγε μαζί του, αφήνοντας τους τρεις τους με ένα τεράστιο κενό, που το συμπλήρωναν κατά καιρούς, τα γράμματα, τα τηλεφωνήματα και οι αραιές επισκέψεις...

Έτσι κάπως κυλούσαν τα χρόνια, από τη χαρά του ανταμώματος στη θλίψη του αποχαιρετισμού. Τους έφερε το γιο της, ένα όμορφο αγόρι που της έμοιαζε καταπληκτικά, για να γνωρίζει την οικογένειά του. Τον παππού, τη γιαγιά, τη θεία, τα ξαδέλφια... και τον έφερνε σε αραιά, αλλά τακτικά διαστήματα, για πολλά χρόνια.

Ώσπου, ήρθε η χρονιά που δεν επισκέφθηκε την Ελλάδα. Όλη η οικογένεια, παραξενεύτηκε. "Μα, γιατί δεν θα έρθει φέτος", αναρωτήθηκε η Λήδα, αλλά δεν μπορούσε και να φανταστεί το λόγο. "Ίσως να έχουν κάποιο οικονομικό πρόβλημα", σκέφτηκε. "Δεν είναι και μικρό ταξίδι, ούτε και κείνη πλούσια", καθησύχαζε τον εαυτό της και τους άλλους...

Όμως η σκέψη δεν καταλάγιαζε. Το μυαλό γυρνούσε συνεχώς στο "γιατί" και όσο η απάντηση δεν ερχόταν, τόσο η ανησυχία μεγάλωνε. Στο τηλέφωνο δεν απαντούσε κανείς και γρήγορα η ανησυχία μετατράπηκε σε αγωνία, για να τελειώσει με την ειδοποίηση της καλύτερής της φίλης εκεί στην ξενιτιά, όπως συνήθιζε να λέει η μάνα...

"Η Νεφέλη είναι άρρωστη βαριά, γι' αυτό και δεν θα έρθει. Δεν της το επιτρέπουν ακόμα οι γιατροί!"... Κεραυνός να έπεφτε, δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο κακό, από αυτό της είδησης που έλαβαν. Η προοπτική του μόνιμου αποχωρισμού, έκανε τις καρδιές όλων να ραγίζουν...

Παρόλα αυτά, η Νεφέλη ήρθε ξανά στην Ελλάδα. Ήταν η μοναδική φορά μάλιστα, που έμεινε τόσο πολύ, από τότε που ξενιτεύτηκε. Μαζί της είχε και το γιό της, παλικάρι δεκαοκτώ χρονών πια, που της στεκόταν βράχος και δεν την άφηνε λεπτό. Ήρθε, για να φύγει τρία χρόνια αργότερα, από τη ζωή αυτή τη φορά. Για πάντα...

Ο πόνος ανείπωτος για αυτούς που άφησε πίσω...
Για τη μάνα, τον πατέρα, τη αδελφή, το γιό της. Όμως ο χρόνος καταφέρνει πάντα, με ένα τρόπο θαρρείς μαγικό, να κάνει τις πληγές που αφήνει ένας θάνατος νέου ανθρώπου, να φαίνονται "επουλωμένες", να πονούν κάπως λιγότερο. Κάποιοι λένε, πως η ζωή είναι από μόνη της τόσο δυνατή, που σε τραβάει μπροστά. Δεν ξέρω τι απ' όλα είναι, όμως αυτοί οι άνθρωποι, κατάφεραν να επιζήσουν και να ζήσουν με την ανάμνησή της.

Ο γιος της, παντρεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα και έφερε στον κόσμο τρία πανέμορφα κορίτσια. Ζούσαν στην Αμερική και είχαν επαφή με την ελληνική οικογένειά τους. Τηλεφωνική τις πιο πολλές φορές. Έτσι περνούσε ο καιρός και θα έλεγε κανείς πως τα πράγματα, είχαν πάρει το δρόμο τους, όπως και οι άνθρωποι. Όσο κι αν το ήθελαν, δεν είχαν καταφέρει να ειδωθούν ξανά, μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που η μεσαία του κόρη, αυτή που κατά κοινή ομολογία έμοιαζε περισσότερο από τις αδελφές της στη χαμένη της γιαγιά, αποφάσισε να ταξιδέψει στην Ελλάδα.

"Να πας, στη θεία", της είπε ο πατέρας της, όταν του το ανακοίνωσε. "Ο παππούς και η γιαγιά μου, δεν ζουν πια, όμως θα γνωρίσεις τη θεία! Την αδελφή της μαμάς μου. Θα χαρεί να σε δει!".

Έτσι κι έγινε...
Όταν άνοιξε η πόρτα και αντίκρισε η Λήδα την Άμπερ, ένιωσε πως γύρισε ο χρόνος πίσω. Τα πόδια της δεν την βαστούσαν, όμως άντλησε κουράγιο από τη χαρά, που ένιωσε...
Το πρόσωπο της νεαρής κοπέλας ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο με της χαμένης της αδελφής. Προς στιγμή, νόμιζε πως έβλεπε τη Νεφέλη!... Τα μάτια της βούρκωσαν κι αν δεν προσπαθούσε να μη φέρει σε αμηχανία το νεαρό κορίτσι, θα έβαζε με μιας τα κλάματα!

Συγκρατήθηκε όμως και άνοιξε την αγκαλιά της για να κρατήσει την κοπέλα, που αν και δεν μιλούσε καν τη ίδια γλώσσα με τη θεία-Λήδα, ένιωθε τη συγκίνηση και την αγάπη με την οποία την υποδέχτηκε...

Ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς τις δυο γυναίκες να μιλούν, η μια στα ελληνικά και η άλλη στα αγγλικά και όμως να συνεννοούνται! Κοιτάζονταν στα μάτια και έλεγαν περισσότερα ακόμα με γλώσσα της ψυχής! Δεν τους χρειαζόταν διερμηνέας... μια χαρά τα έβγαζαν πέρα μόνες τους!

Η Λήδα  μίλησε στην Άμπερ για τη γιαγιά της, έτσι όπως μόνο η ίδια γνώριζε και μπορούσε, της έδειξε φωτογραφίες της Νεφέλης και της χάρισε ένα βραχιόλι για να τη θυμάται.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγει η κοπέλα, η Λήδα, εξομολογήθηκε στα παιδιά της, κλείνοντας την πόρτα πίσω της: "Ήταν σα να είδα εκείνη! Σα να μην πέρασε ούτε μέρα, από τότε που χωρίσαμε για πρώτη φορά!"...

Τα βιβλία πρωτίστως είναι για διάβασμα!
Όταν όμως μπορούν να αποτελέσουν και μέρος της διακόσμησης, κανείς δεν θα πει όχι. Για να γίνει αυτό το αόρατο ράφι στον τοίχο για τα βιβλία σας, τα βήματα είναι πανεύκολα και το αποτέλεσμα όπως βλέπετε άκρως εντυπωσιακό!


Το μόνο που χρειάζεται είναι μία γωνία και βίδες για τον τοίχο και φυσικά ένα τρυπάνι. Τα υπόλοιπα τα δείχνουν οι φωτογραφίες.



Αυτή την εντυπωσιακή κατασκευή τη βρήκαμε στο topdreamer.com

Ο μήνας της καρδιάς του Φθινοπώρου ο Οκτώβρης, μετρά την πρώτη του μέρα.
Τα χρώματα της φύσης γίνονται χρυσοκόκκινα και η ατμόσφαιρα μυρίζει υγρό χώμα και βροχή...
Σιγά σιγά όλα μας προετοιμάζουν για το Χειμώνα, αργά και σταθερά.

Όσοι ζείτε στην εξοχή, θα έχετε δει ήδη τις αλλαγές γύρω σας. Όσοι ζείτε στις μεγαλουπόλεις, φέρτε τον Οκτώβρη στο χώρο σας όχι μόνο αλλάζοντας σελίδα στο ημερολόγιο, μα με μικρές πινελιές ζεστών ίσως και λίγο μελαγχολικών χρωμάτων, που όμως δίνουν μια ατμόσφαιρα θαλπωρής.

Το Φθινόπωρο είναι η εποχή που αρχίζουμε να "ζούμε" το σπίτι περισσότερο, ενώ όσο ψυχραίνει ο καιρός ζητάμε ζεστασιά στο μάτι και στα αντικείμενα γύρω μας. Οι σημερινές μας προτάσεις είναι μερικά μόνο από όσα μπορείτε να προσθέσετε στο χώρο.

Μη χάσετε όμως την ευκαιρία να τα μοιραστείτε όλα αυτά με αγαπημένα πρόσωπα και να περάσετε χαλαρές στιγμές γεμίζοντας την ψυχή με αγάπη.
Είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς κάθε αντιξοότητα...

Ευχόμαστε ένα όμορφο μήνα με υγεία και ζεστές στιγμές, σε όλους!

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, πήγαμε. όπως κάναμε συνήθως να μπούμε στο λογαριασμό του περιοδικού μας στο facebook. Μια κίνηση ρουτίνας, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα καταλήξει σε ...αποκλεισμό!

Πατώντας το κουμπί "σύνδεση", εμφανίστηκε στην οθόνη ένα μήνυμα που μας εξηγούσε πως επειδή το περιοδικό δεν είναι προσωπικός λογαριασμός, δεν μπορεί να έχει προφίλ γιατί είναι αντίθετο με τους κανόνες δεοντολογίας του facebook και θα πρέπει να μετατραπεί σε σελίδα.

Όλα καλά μέχρι εδώ σκεφτήκαμε και προχωρήσαμε στη δημιουργία σελίδας, αφού δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Το μόνο κουμπί που μπορούσαμε να πατήσουμε ήταν αυτό που έγραφε "δημιουργήστε σελίδα".

Αυτό ήταν! Η σελίδα δημιουργήθηκε μεν, χωρίς εμάς δε, αφού ούτε σαν διαχειρίστριες υπήρχαμε πουθενά, ούτε φυσικά και μπορούσαμε να μπούμε, πόσο μάλλον να την ενημερώσουμε!! Την κοιτάζαμε από μακριά σα να ήταν ξένη και καμαρώναμε τους 543 φίλους που είχαν μετατραπεί σε like...
Δεν μας αναγνώριζε, παρά τις προσπάθειές μας.

Στείλαμε μήνυμα ηλεκτρονικό στην τεχνική υποστήριξη του facebook και ενώ περιμέναμε λύση η απάντηση δεν ήρθε ποτέ! Αντί λύσης όμως, λίγες μέρες αργότερα, ήρθε ένα μήνυμα που μας έλεγε πως η σελίδα μας είναι έτοιμη και μπορούμε να τη δούμε! Να τη δούμε μόνο! Ούτε να την ενημερώσουμε, ούτε να τη διαχειριστούμε...
Ξανά καινούργια μηνύματα, ξανά αναμονή και φυσικά η απάντηση - λύση, δεν ήρθε ποτέ.

Με τούτα και με κείνα και ενώ ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν άλλαζε, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια καινούργια σελίδα που μπορείτε να δείτε εδώ και να κάνετε like για να αποκτήσουμε καινούργιους φίλους, μια και χάσαμε τους παλιούς...

με καινούργια βραβεία liebster!

Όσοι πιστεύουν πως η μοιρασμένη αγάπη πολλαπλασιάζεται, έχουν απόλυτο δίκιο. Αυτό συμβαίνει τις τελευταίες μέρες με τα Liebster βραβεία για bloggers. Ένας κύκλος αγάπης, που ολοένα μεγαλώνει, για να χωρέσει ακόμα περισσότερους.

Από τέσσερις φίλες bloggers ήρθαν στην πόρτα μας, αντίστοιχα βραβεία, με διαφορετικές ερωτήσεις έτσι ώστε οι απαντήσεις να μας κάνουν να γνωριστούμε ακόμα καλύτερα.

Με πολλή χαρά δεχόμαστε την αγάπη τους και απαντάμε στις ερωτήσεις τους παρακάτω με τη σειρά, που ενημερωθήκαμε γι' αυτά.

Πρώτη, άφησε ένα βραβειάκι αγάπης για μας η Σωτηρία με το "my little cosy world". Επειδή σε κάποιες έχουμε ήδη απαντήσει, θα απαντήσουμε στις καινούργιες μόνο, για να μη σας κουράζουμε...

Ποια είναι η αγαπημένη σου ανάρτηση;

Είναι πολύ δύσκολο να διαλέξουμε μια ανάρτηση, πραγματικά! Είναι σα να ρωτάμε ένα γονιό, ποιο παιδί του αγαπά περισσότερο... Έχουμε βάλει πολύ αγάπη στην κάθε μια από αυτές και τις αγαπάμε όλες!

Περιέγραψε την ιδανική βόλτα με το σύντροφο ή την οικογένειά σου.

Παρόλο που είμαστε δύο και η ερώτηση είναι προσωπική, θα απαντήσουμε μαζί, γιατί λόγω πολλών υποχρεώσεων των συζύγων και των παιδιών, τις περισσότερες φορές λέμε απλά, "αρκεί που είμαστε μαζί"... Αν τώρα μιλήσουμε για βόλτα, όλοι αγαπάμε πολύ το Μοναστηράκι.

Τι σχέση έχεις με το κινητό σου;

Μαρίνα: Τη χειρότερη!... Δεν το ακούω, δεν το βλέπω, τις περισσότερες φορές. Οι άλλοι μου το θυμίζουν... χαχα

Όλγα: Σχέση, αγάπης και μίσους! Όταν έχω δουλειά και δεν μπορώ να απαντήσω με μισεί, αλλά όταν έχω ελεύθερο χρόνο, το αγαπώ πολύ!... χαχα

Αν σου έκανα έκπληξη τι θα σε χαροποιούσε ιδιαίτερα;

Όλγα: Αν πω, τότε δεν θα είναι έκπληξη!!! Γενικότερα όμως έκπληξη για μένα θα ήταν οποιαδήποτε πρόσκληση για θέατρο, μουσική παράσταση, συναυλία...

Μαρίνα: Έκπληξη... Έκπληξη, θα ήταν για μένα (αυτή την εποχή), ένα ταξίδι!...

Πικ νικ ή εστιατόριο;

Πάλι κοινή η απάντηση: Και τα δύο!! Το καθένα έχει τη χάρη του και δεν τα ξεχωρίζουμε καθόλου!


Σειρά έχει η Ρούλα με το "roula the cat".



Τι σε ώθησε να ξεκινήσεις το blogging;

Δουλεύαμε και οι δύο σε έντυπο περιοδικό, που λόγω της κρίσης σταμάτησε την κυκλοφορία του. Μας έλειπε πολύ, όσο περνούσε ο καιρός, αυτή η δημιουργική ασχολία... Να βρίσκεις θέματα, να κάνεις έρευνα, να φτιάχνεις κείμενα. Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια ηλεκτρονική version με περισσότερα δικά μας στοιχεία.

Μια χαρούμενη ή συγκινητική εμπειρία σου ως blogger.
Όλγα: Είναι πολλές, αν σκεφτεί κανείς, πως μέσα από το blogging γνωρίσαμε πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, ζεστούς, δοτικούς, φιλικούς. Κάθε μια γνωριμία είναι και μια συγκινητική και χαρούμενη ταυτόχρονα εμπειρία και για τις δυο μας. Αυτή που εγώ ξεχωρίζω είναι όταν διαβάσαμε την ανάρτηση της Βίκυς (Ποδηλάτισσα) για τα ράφια του Front, που σε χρόνο ρεκόρ για μας, ετοιμάσαμε τα μπρελοκάκια που στείλαμε, νιώθοντας τη χαρά της προσφοράς...

Μαρίνα: Πρέπει να πω μόνο μία; Είναι πολύ περισσότερες, αφού τα αγαπημένα πρόσωπα πίσω από τα blogs είναι πολλά και μου έχουν δώσει πολλές χαρές!

Εκτός από αυτή που είπε η Όλγα, δεν μπορώ να μην αναφέρω τις δύο συναντήσεις με φίλες bloggers, που σηματοδότησαν μια ειλικρινή φιλία για κάθε μια μας και νιώθω πολύ τυχερή γι' αυτό. Η Όλγα δεν κατάφερε να έρθει, αλλά το μέλλον είναι μπροστά.

Ούτε και τη συμμετοχή μου στα διαδικτυακά δρώμενα, που έγινε αφορμή να γνωρίσω μια πολύ όμορφη, λογοτεχνική και όχι μόνο blogoγειτονιά, αυτή της Αριστέας, η οποία έγινε γρήγορα αγαπημένη φίλη.

Εξ ίσου συγκινητική είναι η γνωριμία μου με τον Δ. Κονταρίνη, ένα ξεχωριστό και εξαιρετικά ταλαντούχο συγγραφέα και άνθρωπο, που με τιμά με τη φιλία του. Σταματάω εδώ, γιατί ήδη έκανα υπέρβαση... Πολύ θα ήθελα να αναφέρω κι άλλες!

Κινηματογράφος, θέατρο, τηλεόραση ή [ταινίες - σειρές στο] διαδίκτυο;

Μαρίνα: Θέατρο!!! Το αγαπώ πολύ και είτε είναι σε σκηνή, είτε είναι στην τηλεόραση, είτε στο ραδιόφωνο, είναι η πρώτη μου επιλογή.

Όλγα: Θέατρο, ταινίες και στον κινηματογράφο και στη μικρή οθόνη!

Ένα βιβλίο που διάβασες και σε εντυπωσίασε ή σε απογοήτευσε;

Όλγα: Σπάνια με απογοητεύουν βιβλία. Αυτό που διάβασα και με εντυπωσίασε ο τρόπος γραφής ήταν η Μικρά Αγγλία, της Ι. Καρυστιάνη.

Μαρίνα: Με εντυπωσίασε το βιβλίο του Δ. Κονταρίνη "οι Αντίθετοι", το έχω ήδη γράψει... Είναι για μένα ένα βιβλίο, που όλοι θα έπρεπε να διαβάσουν.

Βράδυ. Ψυχαγωγία ή περισυλλογή;

Κοινή η απάντηση, αφού συμφωνούμε. Και τα δύο με εναλλαγές, γιατί είναι και τα δυο απαραίτητα!

Αγαπημένος προορισμός στην Ελλάδα ή αλλού. Τι σε “τραβά” εκεί;

Μαρίνα: Κάθε σπιθαμή της Ελλάδας είναι πανέμορφη και θα μπορούσε να γίνει για τον καθένα μας, αγαπημένος προορισμός. Για μένα, ο Πλαταμώνας έχει συνδεθεί με πολύ όμορφες στιγμές και αποτελεί αγαπημένο προορισμό, ακριβώς γι' αυτό το λόγο.

Όλγα: Παντού! Δεν υπάρχει αγαπημένος προορισμός. Το ταξίδι έχει την ομορφιά του και ο κάθε τόπος το ενδιαφέρον του.

Η γυναίκα είναι... (συνέχισε τη φράση)

Όλγα: Η γυναίκα είναι... πολλά, τα πάντα πολλές φορές! Μάλλον θα πρέπει να πω τι δεν είναι...

Μαρίνα: Η γυναίκα είναι... η αιτία και η αφορμή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Ο άντρας είναι... (συνέχισε τη φράση)

Μαρίνα: Ο άντρας είναι... η πράξη, η δράση!

Όλγα: Ο άντρας είναι... για πολλές γυναίκες ο σκοπός, για άλλες ο σύντροφος και ο αγαπημένος...

Αν σ' ένα ταξίδι σου έπρεπε να πάρεις μαζί σου πέντε αντικείμενα μόνο, ποια θα ήταν αυτά;

Όλγα: Το τζην μου, ένα βιβλίο, το κινητό μου, ένα κραγιόν κι ένα μπουφάν...

Μαρίνα: Τις μπαλαρίνες μου, ένα βιβλίο, το κινητό (συμφωνούμε), το νεσεσέρ μου και τη βαλίτσα μου... χαχαχα

Το πιο κοντινό κι αγαπημένο σου πρόσωπο είναι...;

Μαρίνα: Εκτός από την κόρη μου, ο άντρας μου φυσικά. Είναι το φιλαράκι μου, ο αγαπημένος μου, ο συνεργάτης μου, το άλλο μου μισό!

Όλγα: Θα συμφωνήσω. Πέρα από τα παιδιά μου, ο άντρας μου!!!

Οι ερωτήσεις της Μίνας με το "αγαπημένο ημερολόγιο".

Πόσο καιρό έχεις το blog σου;

Από το 2012! Είναι κιόλας τρία χρόνια...

Πώς νομίζεις πως θα είναι το blog σου σε 5 χρόνια;

Ειλικρινά, δεν ξέρουμε. Πιστεύουμε πως τα blogs είναι ζωντανοί οργανισμοί, αφού εξαρτώνται από ανθρώπους και αλλάζουν μαζί τους, πολλές φορές ανάλογα με τις συνθήκες, που δεν είναι πάντα προβλέψιμες.

Η οικογένειά σου σε στηρίζει σε αυτό;

Πάρα πολύ, ευτυχώς! Αυτό μας εξασφαλίζει την κατανόηση που χρειαζόμαστε, όταν αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο, απ' ό,τι συνήθως.

Αν το έλεγες αλλιώς το blog σου, πώς θα ήταν;

Δεν θα το λέγαμε αλλιώς. Από την πρώτη στιγμή κολλήσαμε στο όνομα και παρόλο που το ψάξαμε πολύ, δεν μας ακουγόταν καλά, κανένα άλλο.

Σε επηρέασε κάποιος άλλος να το ανοίξεις ή ήταν δική σου απόφαση;

Ήταν ιδέα του άντρα της Όλγας, όταν του είπαμε πόσο μας λείπει όλη αυτή η "δράση" που είχαμε στο έντυπο περιοδικό.

Πόσοι άνθρωποι το έχουν διαβάσει μέχρι τώρα;

Πολλοί για μας! Ίσως λίγοι για άλλους, άλλα ήδη μετράμε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες...

Σκέφτεσαι να βγάλεις χρήματα από αυτό;

Δεν θα λέγαμε όχι, αλλά δεν ξέρουμε πώς! Όσοι γνωρίζουν ας μας διαφωτίσουν...

Διαβάζεις κάποιο βιβλίο αυτό το καιρό; Αν ναι, ποιο είναι αυτό;

Όλγα: Αυτό τον καιρό, όχι. Δεν προλαβαίνω δυστυχώς.

Μαρίνα: Διαβάζω τη "Μικρά Αγγλία" που εντυπωσίασε την Όλγα.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον της πατρίδας μας;

Πάντα υπάρχει και μια καλή πλευρά στα πράγματα κι εμείς επιμένουμε να κοιτάμε από αυτή. Δεν λένε άλλωστε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία;...

Ποιο είναι το μότο της ζωής σου;

Μαρίνα: Δεν έχω μότο, τώρα που το λες... απλά, πολλές φορές σκέφτομαι πως η ζωή είναι πολύ μικρή για να την πάρει κανείς στα σοβαρά!

Όλγα: Ουδέν κακόν, αμιγές καλού! Νομίζω πως πρέπει να διδαχτούμε όλοι απ' αυτό...


Και οι ερωτήσεις της φίλης και συνεργάτιδας Γεωργίας από το "iraio.blogspot.gr".


Ποιες τρεις λέξεις περιγράφουν καλύτερα τον εαυτό σου;

Επειδή λένε πως οι φίλοι, μας γνωρίζουν καλύτερα, θα απαντήσει η καθεμιά μας, για την άλλη.

Μαρίνα: Η Όλγα είναι, ήρεμη, δίκαιη, και η προσωποποίηση της καλοσύνης.

Όλγα: Η Μαρίνα είναι ενθουσιώδης, ονειροπόλα και ειλικρινής. Ένα καλό παιδί!

Ποια είναι τα επαγγελματικά σου όνειρα;

Όλγα: Δεν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια. Απλά να πάει καλά η τωρινή μου δουλειά.

Μαρίνα: Δεν ξέρω αν είναι επαγγελματικό (θα δείξει), στόχο έχω πάντως να τελειώσω το βιβλίο που ξεκίνησα να γράφω.

Πώς νομίζεις ότι το blog σου μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτά;

Μαρίνα: Το blog βοηθά να μετρήσω τις δυνάμεις μου, ας το πούμε έτσι. Μπορεί να γράφω από τότε που έπιασα μολύβι, αλλά μέσα από το blog, μπορώ να δω αν οι ιστορίες που γράφω ενδιαφέρουν ή και αρέσουν σε άλλους ανθρώπους.

Όλγα: Για μένα το blog, είναι χαλάρωση, δεν έχει καμιά σχέση με το επάγγελμά μου. Άλλωστε δεν έχω πάντα χρόνο να ασχοληθώ με αυτό, όπως θα ήθελα.

Ποια είναι η συμβουλή σου σε κάποιον που θέλει να αυξήσει τα μέλη αναγνώστες του;

Ας μην την πούμε συμβουλή. Ας πούμε τι κάνουμε εμείς. Προσέχουμε τις αναρτήσεις μας, ερευνούμε για κάθε θέμα (που δεν είναι άρθρο) και δεν κάνουμε ποτέ copy - paste από άλλα ιστολόγια. Πληροφορίες παίρνουμε, αλλά τα κείμενα είναι δικά μας. Αυτό, μπορεί νομίζουμε να κάνει αργά αλλά σταθερά, τη διαφορά. Αν ξέρετε κάτι άλλο, μας το λέτε κι εμάς, έτσι;

Αν εξαιρέσεις την οικογένειά σου, ποιο νομίζεις ότι είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά σου μέχρι στιγμής;

Μα, ότι ζούμε έχοντας ειλικρίνεια και αγάπη στις σχέσεις μας, κάτι που για πολλούς ανθρώπους είναι ζητούμενο...

Σε τι νομίζεις ότι είσαι πραγματικά καλή; Πάλι, θα απαντήσουμε η μία για την άλλη.

Μαρίνα: Η Όλγα είναι εξαιρετική στο να ηρεμεί τους πάντες γύρω της. Μπορεί και μπαίνει πανεύκολα στα παπούτσια του άλλου και βλέπει τα πράγματα σφαιρικά!

Όλγα: Η Μαρίνα έχει μυαλό που γεννά, από ιστορίες μέχρι λύσεις... δεν κλαίει ποτέ πάνω από το χυμένο γάλα!

Πως χαλαρώνεις μετά από μια αγχωτική μέρα; Κοινή κι εδώ η απάντηση. Πίνουμε ένα ποτηράκι λικέρ ή γλυκό κρασί (που αγαπάμε και οι δύο) και κουβεντιάζουμε..

Ποια είναι η ομορφότερη ανάμνηση σου από όταν ήσουν παιδί;

Όλγα: Τα ξένοιαστα καλοκαιρινά παιχνίδια με τα αδέρφια και τους φίλους μας, φυσικά.

Μαρίνα: Κοντά είμαι κι εγώ. Το ταξίδι στο νησί για τις καλοκαιρινές διακοπές. Ήταν πάντα πανηγύρι, για μένα.

Ο συνθέτης του πιο αγαπημένου "δρόμου" στην Ελλάδα!

Ο Μάνος Λοΐζος γεννήθηκε στους Αγίους Βαβατσινιάς της Λάρνακας, στην Κύπρο το 1937 (22 Οκτωβρίου) και ήταν το μοναχοπαίδι του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, που καταγόταν από τη Ρόδο. Λίγα χρόνια αργότερα και όταν εκείνος ήταν επτά χρόνων η οικογένεια μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Η πρώτη του επαφή με τη μουσική γίνεται μέσα από το βιολί στα μαθητικά του χρόνια, στο τοπικό Ωδείο. Συνέχισε με την αγαπημένη του κιθάρα και μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας ήρθε στην Αθήνα, το 1955.

Σκοπός του ήταν να σπουδάσει γι' αυτό και αρχικά γράφτηκε στη Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως στις αρχές του 1956 εγκαταλείπει τη Φαρμακευτική για να φοιτήσει στην Ανωτάτη Εμπορική. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα θα περάσει και από τη Σχολή Βακαλό, θέλοντας να σπουδάσει ζωγραφική. Χρειάστηκε όμως ένα χρόνο αργότερα να εγκαταλείψει τις σπουδές του για να εργαστεί προκειμένου να επιβιώσει. Οι δουλειές που κάνει είναι πολλές, από σερβιτόρος ως γραφίστας σε διαφημιστικές εταιρείες, αλλά και μουσικός σε μπουάτ.


Το 1962 η γνωριμία του με το Μίμη Πλέσσα θα γίνει η αφορμή να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι. Είναι το "Τραγούδι του δρόμου" σε ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου του ποιήματος του Λόρκα. Ερμηνευτής ήταν ο Γιώργος Μούτσιος.

Την ίδια περίοδο συμμετέχει σε μια πρωτοβουλία συγκρότησης του Συλλόγου Φίλων της Ελληνικής Μουσικής, στον οποίο πολύ γρήγορα θα γίνουν μέλη ο Χρήστος Λεοντής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Νότης Μαυρουδής, ο Φώντας Λάδης, ο Μάνος Ελευθερίου και πολλοί άλλοι. Μάλιστα χρησιμοποιήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη ως διευθυντής της χορωδίας του Συλλόγου, στις παραστάσεις της Όμορφης Πόλη στο θέατρο Παρκ.

Το 1965, παντρεύεται την πρώτη του σύζυγο τη Μάρω Λημναίου (μετέπειτα γνωστή συγγραφέα παιδικών βιβλίων Μάρω Λοΐζου) και αποκτά μαζί της μια κόρη τη Μυρσίνη. Με την επιβολή της Χούντας των Συνταγματαρχών φεύγει για την Αγγλία, για να επιστρέψει στις αρχές του 1968. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπαίνει πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων (ήταν μέλος του ΚΚΕ).
Ένα χρόνο αργότερα (1972) θα αποτελέσει ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Μουσικοσυνθετών και Στιχουργών Ελλάδας (ΕΜΣΕ), με σκοπό την καταπολέμηση της κασετοπειρατείας και της λογοκρισίας. Το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973, συλλαμβάνεται στο σπίτι του στο Χολαργό και κρατείται για δέκα μέρες στα κρατητήρια της Ασφάλειας.

Με τη μεταπολίτευση συμμετέχει σε πολλές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο "Τα τραγούδια του Δρόμου" με όλα τα τραγούδια που ήταν απαγορευμένα κατά τη διάρκεια της επταετίας. Ως το 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού της Ελλάδας.
Ένα χρόνο μετά (1978) αναλαμβάνει πρόεδρος της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης πνευματικών δικαιωμάτων. Τη χρονιά αυτή, θα παντρευτεί τη δεύτερη σύζυγό του, ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.

Στα είκοσι χρόνια της μουσικής του διαδρομής έγραψε κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της Ελληνικής Μουσικής σκηνής συνεργαζόμενος με το Γιάννη Καλατζή, το Γιώργο Νταλάρα, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Γιάννη Πουλόπουλο, το Γιάννη Πάριο, το Στέλιο Καζαντζίδη, τη Μαρία Φαραντούρη και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή στις 17 Σεπτεμβρίου του 1982 μετά από ενός χρόνου άνιση μάχη με τον καρκίνο. Το έργο του όμως παραμένει εδώ, πάντα ανεξίτηλο στο χρόνο, διαχρονικό και επίκαιρο.

Η βασική δισκογραφία του Μ. Λοΐζου

«Ο Σταθμός» (1968): Επτά τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και πέντε ορχηστρικά. («Minos») Επιτυχίες: «Δελφίνι, Δελφινάκι», «Το παλιό ρολόι», «Η δουλειά κάνει τους άντρες», «Ο Σταθμός». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Λίτσα Διαμάντη, Δημήτρης Ευσταθίου και Γιώργος Νταλάρας.

«Θαλασσογραφίες» (1970): 11 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Έχω ένα καφενέ», «Τζαμάικα», «10 παλληκάρια». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής, Γιώργος Νταλάρας, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Πάριος και ο συνθέτης.

«Ευδοκία» (1971): Το σάουντρακ της ομώνυμης ταινίας του Αλέξη Δαμιανού. («Minos») Επιτυχία: «Το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας».

«Να 'χαμε τι να 'χαμε...» (1972): 10 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου. («Minos») Επιτυχίες: «Παποράκι», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Κουταλιανός», «Ελισσώ». Τραγουδούν: Γιάννης Καλατζής και Γιώργος Νταλάρας.

«Τραγούδια του δρόμου» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, Δημήτρη Χριστοδούλου, Νίκου Γκάτσου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Μέρμηγκας», «Τσε», «Τ' Ακορντεόν», «Τρίτος Παγκόσμιος». Τραγουδούν: Αλέκα Αλιμπέρτη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χορωδία Γιώργου Κακίτση και ο συνθέτης.

«Καλημέρα ήλιε» (1974): 12 τραγούδια σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Καλημέρα Ήλιε», «Μια καλημέρα», «Με φάρο το φεγγάρι», «Θα έρθει μόνο μια στιγμή», «Δώδεκα παιδιά» και «Όταν σε είδα να ξυπνάς». Τραγουδούν: Κώστας Σμοκοβίτης, Χάρις Αλεξίου, Αλέκος Αλιμπέρτης και ο συνθέτης.

«Τα νέγρικα» (1975): Κύκλος 10 τραγουδιών σε ποίηση Γιάννη Νεγρεπόντη. («Minos») Επιτυχία: «Ο γερο νέγρο Τζιμ». Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη και Μανώλης Ρασούλης.

«Τα τραγούδια μας» (1976): 12 τραγούδια σε στίχους Φώντα Λάδη με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. («Minos») Επιτυχίες: «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Το Δέντρο». Ο δίσκος έγινε πλατινένιος, αλλά τα περισσότερα τραγούδια κόπηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, λόγω των πολιτικοκοινωνικών τους μηνυμάτων.

«Τα τραγούδια της Χαρούλας» (1979): 12 τραγούδια σε στίχους Μανώλη Ρασούλη και Πυθαγόρα. («Minos») Επιτυχίες: «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Τέλι, Τέλι, Τέλι», «Όλα σε θυμίζουν». Τραγουδούν: Χάρις Αλεξίου και Δημήτρης Κοντογιάννης. Ο δίσκος έγινε πλατινένιος.

«Για μια μέρα ζωής» (1980): 12 τραγούδια σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, Μανώλη Ρασούλη, Δώρας Σιτζάνη, Φώντα Λάδη, Τάσου Λειβαδίτη και Μάνου Λοΐζου. («Minos») Επιτυχίες: «Σ' ακολουθώ», «Κι αν είμαι ροκ», «Η ημέρα εκείνη δεν θα αργήσει». Τραγουδούν: Δήμητρα Γαλάνη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Δώρα Σιτζάνη και ο συνθέτης.

«Γράμματα στην αγαπημένη» (1983): Μελοποιημένη ποίηση του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου. («Minos»)

«Εκτός Σειράς. Σαράντα σκόρπιες ηχογραφήσεις» (2002): Συλλογή με επιτυχίες του που δεν είχαν συμπεριληφθεί σε δίσκους. («Minos»)

«Τα τραγούδια του Σεβάχ» (2003): Συλλογή με τις μεγάλες επιτυχίες του («Minos»)

Πληροφορίες: sansimera.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Ένα άκρως σημαντικό mail, έφτασε στο e - περιοδικό μας, χθες και λόγω της μεγάλης του σημασίας για τη χώρα μας, το δημοσιεύουμε αυτούσιο. Διαβάστε, ενημερωθείτε, πράξτε!...

"Φίλοι και φίλες στην Ελλάδα,
Ας μην αφήσουμε κανένα, να παίξει άλλο με την Ελλάδα και την υγεία μας.