Αν ήμουν βιβλίο...

"Αν ήσουν βιβλίο, ποιο θα ήσουν;" ρωτούσε η Αριστέα σε μια ανάρτησή της.

Αν ήμουν βιβλίο! Δεν θα ήμουν κανένα από τα βιβλία που αγαπώ, τολμώ να πω... κι ο λόγος είναι απλός. Ποτέ μου δε χώρεσα σε μέτρα, ποτέ μου δεν ανήκα σε μια κατηγορία. Πάντα απέξω! Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο κι ας επιζητούσα (κυρίως ως έφηβη) το αντίθετο διακαώς!

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, μη φανταστείτε πως η "μεγαλειότης" μου δεν χωρά πουθενά για τη μοναδικότητά της, το αντίθετο θα έλεγα. Πάντα κάτι έλειπε από τα χαρακτηριστικά μιας κατηγορίας σε μένα. Λειψά μονίμως, όσο κι αν προσπαθούσα...

Ψάχνοντας λοιπόν να βρω ποιο βιβλίο θα ήμουν, συνειδητοποίησα πως δεν θα ήμουν καν βιβλίο (με την ακριβή έννοια). Θα ήμουν θεατρικό έργο, που υπάρχει και σε βιβλίο και μέσα από αυτό, θα μιλούσα για δικαιοσύνη, αγάπη, τρυφερότητα με τρόπο ανατρεπτικό, επαναστατικό.
Θα ήμουν, "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπέρτολ Μπρεχτ. Σ' ένα κόσμο που υμνεί τον υλισμό και θριαμβεύει η αδικία και η αλαζονεία της εξουσίας και του πλούτου, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο, από μια έκφραση πίστης στον θρίαμβο της δικαιοσύνης και της ανθρωπότητας.


Θα ήμουν ένα παραμύθι, μια τρυφερή ιστορία μητρότητας η οποία σαρκάζει τη δικαιοσύνη και την εξουσία, την ίδια στιγμή, που υμνεί την αγάπη. Αυτή την αγάπη, που είναι έτοιμη να απαρνηθεί τα πάντα και ενσαρκώνεται στη Γρούσα, που προτιμά να απαρνηθεί το παιδί που έσωσε και μεγάλωσε, προκειμένου αυτό. να μην πονέσει. Αυτή την αγάπη, που γίνεται οδηγός του δικαστή Αντζάκ, που παρά την κουτοπονηριά και την ακαταλληλότητά του να γίνει δικαστής, καταφέρνει να φωτίσει την κρίση του.

Ο Αντζάκ που ήταν μέθυσος, κλεφτοκοτάς και κουτοπόνηρος γίνεται δικαστής γιατί στην επανάσταση έκρυψε το Μεγάλο Δούκα στο σπίτι του, σώζοντάς του τη ζωή και ο διορισμός του σε δικαστή ήταν η ανταμοιβή του.

Τη σολομώντεια λύση επιλέγει ο Αζντάκ και τοποθετεί το παιδί στο κέντρο του κύκλου με την κιμωλία, ζητώντας από τις δύο μάνες (θετή και βιολογική) να τραβήξουν από ένα χέρι η κάθε μια το παιδί κι όποια το πάρει με το μέρος της, να το κερδίσει. Και είναι η αγάπη προς το παιδί, που κάνει τη θετή μάνα να παραιτηθεί, για να μην το πονέσει. Να το στερηθεί, για να μην υποφέρει, κάνοντας ταυτόχρονα, το δικαστή να τη δικαιώσει δίνοντάς το της, γιατί όπως γράφει στο έργο ο Μπρέχτ: "Το κάθε τι πρέπει να ανήκει σ' εκείνον που είναι άξιος, τα παιδιά σε κείνους που με αγάπη και φροντίδα τα ανατρέφουν..."

Με τη σκληρή κριτική του στην εξουσία και τη δικαιοσύνη ο Μ. Μπρέχτ, σ' αυτό το έργο του που γράφτηκε το 1943-45 και αποτελεί μια αντιπολεμική φωνή, δίνει διέξοδο στην ελπίδα με δρόμο την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Το είδα στο θέατρο για πρώτη φορά πολύ μικρή και με γοήτευσε τόσο, που το αναζήτησα στη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης που έμενα τότε, για να το διαβάσω ξανά και ξανά...

Αλήθεια, εσείς αν ήσασταν βιβλίο, ποιο θα ήσασταν;





Υ.Γ. Μια που το μήνυμα του βιβλίου και της ανάρτησης είναι η αγάπη, μπορεί να αποτελέσει  παράλληλα και την πρώτη μου συμμετοχή, στο νέο δρώμενο της Αριστέας "Κοινωνία ώρα Αγάπης"....