Γυρίζω στα γνώριμα μονοπάτια
αυτά, που σε πληγώνουν κι όμως τα περπατάς
αυτά, που σε λυτρώνουν κι όμως τα προσπερνάς
Οι φεγγαροαχτίδες μαζί μου παίζουν και με ρωτούν
«πού είναι αυτοί που λένε πως σ’ αγαπούν;»
Σκέψου να ήταν τώρα εδώ,
όσοι μου είπαν «σ’ αγαπώ»!
Πόσο γεμάτη θα ήταν η ψυχή
πόση χαρά θα είχε μοιραστεί…
Το βλέμμα ρίχνεις πάνω μου με απορία
πώς γίνεται να είναι μισή η ευτυχία;
Κλείσε με μέσα στην αγκαλιά σου
να δω την αυγή μέσα απ΄ τα μάτια τα δικά σου
Κράτα με πάνω σου να αισθανθώ
πως ο κόσμος όλος τελειώνει εδώ.
Στην άκρη των χεριών και των ματιών σου
στο άπειρο της ψυχής και των φιλιών σου!
Παράξενοι αλήθεια οι άνθρωποι γίνονται!
Αποζητούν ό,τι δεν μπορούν να έχουν
ενώ, ξεχνούν ό,τι απλόχερα τους δίνεται…
