Kλωνιά κρύψανε τον ουρανό, τ' αστέρια.
Στα χαμοπούλια του βοριά λέω το όνειρό
μου.
κι εκεί τ' αφήνω να γερνά μαζί με τις
ανάσες
όσων καταδικάστηκαν ήλιο να μη
γνωρίσουν...
Σα νάν' παιδιά άλλου Θεού, παλεύουν μες τη
λάσπη
και μόλις παν να σηκωθούν και βλέμμα να
ορθώσουν
μια καταιγίδα τους πετά ξανά μες την
αφάνεια…
Πώς να κοιτάξω ουρανό, πώς να αρθρώσω
λέξη!
Μια αχτίδα ήλιου αναζητώ να ΄ρθει να τους
ζεστάνει
κι ένα χαμόγελο γλυκό κάποιες πληγές να
γιάνει
Αφού ξωμείναν οι άνθρωποι μες τα δικά τους "θέλω"
κι άλλο δεν βλέπουν δίπλα τους, παρά τον
εαυτό τους
φωνή να γίνω στη φωνή, όλων που υποφέρουν!…
...
Οι πρώτοι τέσσερις στίχοι συμμετείχαν στις "25 Λέξεις #10" του blog "το Κείμενο" της καλής φίλης Μαρίας Νικολάου, όπου μας έδωσε ως πηγή έμπνευσης τη εκπληκτική της φωτογραφία και μας ζήτησε να εκφράσουμε με 25 λέξεις τα συναισθήματα που μας γεννά...
Ευχαριστώ θερμά όσους φίλους το ξεχώρισαν και το ψήφισαν
και σένα Μαρία μου για την έμπνευση που κάθε φορά μας χαρίζεις!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μου τη γνώμη σας αφού πρώτα διαβάσετε την "Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων" του blog, που θα βρείτε στην κορυφή της πλαϊνής μπάρας, αν μπαίνετε από υπολογιστή ή κάτω από τη φόρμα σχολίων, αν μπαίνετε από smartphone ή tablet. Ευχαριστώ!