Αυτό το χώμα έχει μια μυρωδιά από αίμα,
που στάλαξε απ' άκρη σ' άκρη μαζί με ατέλειωτα δάκρυα.
Όπου κι αν σκάψεις βρίσκεις Ιστορία
όπου κι αν σταθείς νιώθεις κι ένα Ήρωα
εκεί πλάι στην κερκόπορτα που άνοιξε ένας Εφιάλτης.
Μια χούφτα ήλιος στη άκρη της Μεσογείου,
ένα μικρό περβόλι ονείρων που όλοι θέλησαν δικό τους.
Μια γη Αθανάτων η Πατρίδα μου,
το σπόρο του προδότη δε ξερίζωσε!
Την πόρτα των κατακτητών δεν κλείδωσε...
Μικρή και ύπουλη έστεκε εκεί σκουριασμένη θαρρεις
έμοιαζε ξεχασμένη, αλλά δεν ήταν!
Κι άνοιξε τρίζοντας ξανά,
για να περάσουν οι βέβηλοι με τα χρυσά παπούτσια
αλαφροπατώντας να ρίξουν ψευδαισθήσεις
σ' αυτούς που έμαθαν τον κόσμο να πολεμά!
Σ' αυτούς, που όρισαν τη λέξη Αγώνας!
