Το Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης γιορτάζει φέτος όπως κάθε χρόνο,τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων δημιουργώντας εικαστικά προγράμματα κάτω από τον τίτλο "Μαζί ζωγραφίζουμε όσα δεν λέμε", το Σάββατο 20 Μαΐου 2017 με ελεύθερη είσοδο και δωρεάν κόστος συμμετοχής.

Απευθύνεται και προσκαλεί όλα τα παιδιά από 5 ως 11 χρόνων, ανεξάρτητα από την εθνικότητά τους με τους γονείς τους και του ενήλικες συνοδούς τους να επικοινωνήσουν μέσα από μια κοινή και πανανθρώπινη γλώσσα, την Τέχνη και να μεταφέρουν τα μηνύματά τους σε όλο τον κόσμο.


Συνεχίζοντας τη συνεργασία με το Κέντρο Στήριξης Παιδιού & Οικογένειας Αθηνών των Παιδικών Χωριών SOS Ελλάδας στην Κυψέλη, την Εταιρεία Ανάπτυξης & Προβολής του Δήμου Αθηναίων και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, στο πλαίσιο του προγράμματος "Προσωρινή Στέγαση Προσφύγων" του Δήμου Αθηναίων, την Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων ΑΡΣΙΣ και την Solidarity Now, το Μουσείο προσφέρει την ευκαιρία σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες να εμπλουτίσουν την εμπειρία τους στην πολύπλευρη δράση "Φροντίζω με Τέχνη". Η δράση υλοποιείται με αποκλειστικά δωρεά από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και θα διαρκέσει ως τον Σεπτέμβρη του 2017.


Σκοπός είναι η καλλιέργεια της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας από τη νηπιακή ηλικία μέσω της Τέχνης. Το Σάββατο 20 Μαΐου οι επισκέπτες θα περιηγηθούν δημιουργικά στις δύο εκθέσεις του Μουσείου Ελληνικής Παιδικής Τέχνης "Μόνος ή Μοναδικός, διαφορετικότητα & ρατσισμός" και "Φροντίζω με τέχνη. Από τον μικρόκοσμο του εγώ, στον πλανήτη του εμείς" με ζωγραφιές που "μιλούν" για τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, για γεγονότα και αδικίες που βλέπουν, ακούν και αντιλαμβάνονται τα παιδιά με το δικό τους τρόπο.

Στο τέλος του προγράμματος κάθε παιδί θα πάρει μαζί του (εκτός από τη μοναδική αυτή εμπειρία) τη δική του ζωγραφιά κοινωνικής συμφιλίωσης και αρμονικής συμβίωσης των ανθρώπων.
Τα προγράμματα διαρκούν 55 λεπτά και επαναλαμβάνονται κάθε μισή ώρα.


Η είσοδος είναι ελεύθερη και δωρεάν το κόστος συμμετοχής, αφού όλα τα υλικά τα παραχωρεί το Μουσείο. Δεν χρειάζεται κράτηση θέσης, θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Ώρες προγραμμάτων: 11:00/11:30/12:00/12:30/13:00/13:30/14:00

Μουσείο Ελληνικής Παιδικής Τέχνης - Κόδρου 9, προέκταση οδού Βουλής, Πλάκα
Μέρες & ώρες λειτουργίας: Τρίτη - Σάββατο: 10:00 - 14:00, Κυριακή:11:00 - 14:00
Τηλέφωνα: 210 3312 621, 210 3312 750

Μια ξεχωριστή παράσταση διαλέξαμε για να τιμήσουμε την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου "Το Παζάρι", που παίζεται στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια του Βασίλη Βλάχου. Πρόκειται για μια κοινωνική κωμωδία του Ισπανού κινηματογραφικού σκηνοθέτη και θεατρικού συγγραφέα Νταβίντ Πλανέλ, που πρωτοπαίχτηκε στη Μαδρίτη το 1996 και το 1997 στο Royal Court του Λονδίνου.

Με αφορμή τη συνομιλία, που άκουσε σε ένα μπαρ της Μαδρίτης, ανάμεσα σε ένα νεαρό Μαροκινό και ένα Ισπανό τυχοδιώκτη, ο συγγραφέας δημιουργεί ένα έργο πολιτικό, που μέσα από ένα πρωτότυπο εύρημα και μαύρο χιούμορ, μας μιλά για την ταυτότητα των μεταναστών στο καπιταλιστικό πλαίσιο του 21ου αιώνα, κάνοντας το θεατή να αναρωτηθεί ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει σαν λαούς της Μεσογείου.


Το ανέβασμα (του έργου) στην Αθήνα στις μέρες που διανύουμε, είναι αναμφίβολα ένα γεγονός φορτισμένο από συμβολισμό, αφού η Ελλάδα στα μάτια της Ευρώπης αποτελεί την πρωτοπορία του αγώνα ενάντια στις καθαρά οικονομικές αξίες, που παραβιάζουν την ανθρωπιά των πολιτών για να κάνουν ακόμα πλουσιότερη την παγκόσμια ελίτ, σημειώνει ο συγγραφέας ο οποίος, όπως μάθαμε, ήταν παρών στην πρεμιέρα.

Στον υπέροχο χώρο του Θεάτρου "Αλεξάνδρεια" (Σπάρτης 14 - Πλατεία Αμερικής), που υπήρξε το σπίτι του Μ. Καραγάτση, απολαύσαμε μια καλοδουλεμένη παράσταση με εκπληκτικές ερμηνείες σκηνοθετημένη με τρόπο που ισορροπούσε έξοχα ανάμεσα στο αστείο και το σοβαρό, περνώντας με αμεσότητα και άνεση τα μηνύματα του έργου.

Τις άψογες ερμηνείες έδωσαν οι ηθοποιοί Βασίλης Βλάχος, Αντώνης Γουγής και Σάκης Σιούτης, η εξαιρετική σκηνοθεσία ήταν του Νίκου Γκεσούλη, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Λέας Κούση, η μουσική του Γιάννη Ψειμάδα και οι φωτισμοί του Δημήτρη Τσιούμα.

Οι παραστάσεις δίνονται: Κυριακή (στις 19:00), Δευτέρα (στις 20;30), Τρίτη (στις 21:00) ως τις 10/4/2017.

Μην τη χάσετε!...

Γεννήθηκε το 1943 στις 15 Ιουλίου, μεσ' την καρδιά του καλοκαιριού στην Αθήνα και έμελλε να μπει στις καρδιές όλων μας. Ο "φτωχός και μόνος καουμπόι" ο Λουκιανός Κελαηδόνης μεγάλωσε σε μια γειτονιά της Κυψέλης και από τα πέντε του χρόνια άρχισε να μαθαίνει πιάνο, χωρίς ποτέ να πάρει πτυχίο μουσικής. Αντίθετα πήρε πτυχίο Αρχιτεκτονικής από το ΕΜΠ, χωρίς ποτέ να εξασκήσει το επάγγελμα αυτό.

Μεγάλη του αγάπη η μουσική, τον κέρδισε ολοκληρωτικά και μέσω αυτής, εκείνος κέρδισε εμάς! Ξεκίνησε το 1970 γράφοντας μουσική για τη θεατρική παράσταση του έργου της Κωστούλας Μητροπούλου "Η Πόλη μας". Η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς ερμηνεύουν στο δίσκο τα τραγούδια της παράστασης αυτής, ένα χρόνο αργότερα. Το 1972 συνεχίζοντας τη συνεργασία του με το Μ. Μητσιά κυκλοφορεί ο δίσκος με τίτλο "Κόκκινη Κλωστή" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, έχοντας μαζί τους και τη Δήμητρα Γαλάνη.

Ένα χρόνο αργότερα (1973) έρχονται τα "Μικροαστικά" σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και έχουν ως ερμηνευτή τον ίδιο. Τραγούδια που ήδη κυκλοφορούσαν παράνομα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας τώρα συγκεντρωμένα σε ένα δίσκο γίνονται η αφετηρία της ερμηνευτικής πορείας του καλλιτέχνη. Η συνεργασία του με το Γιάννη Νεγρεπόντη συνεχίστηκε και στον επόμενο δίσκο του όπου έδινε "Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας", ενώ το 1976 κυκλοφορεί ένα ορχηστρικό δίσκο με τίτλο "Media Luz".

Ο δίσκος "φτωχός και μόνος καουμπόι" είναι ο πρώτος, που αποτελεί ολοκληρωτικά δική του δουλειά, αφού σ' αυτόν, γράφει, συνθέτει και ερμηνεύει. Θα ακολουθήσουν οι δίσκοι: "Ψυχραιμία παιδιά", "Χαμηλή πτήση", "Τραγούδια για κακά παιδιά", "Γιατί να γίνω μαραγκός" και ο νοσταλγικός δίσκος "Fifties και ξερό ψωμί".

Μέσα από το άλμπουμ "Αχ πατρίδα μου γλυκειά" που κυκλοφόρησε το 1993, κάνει μια καταγραφή της μουσικής πορείας της Ελλάδας του τελευταίου μισού αιώνα. Σ' αυτό το δίσκο παρουσιάζονται (δισκογραφικά) για πρώτη φορά τραγούδια που ανήκουν στην προφορική παράδοση. Είναι σχολικά τραγούδια, τραγούδια της γειτονιάς, του δρόμου, της κατασκήνωσης αλλά και καντάδες, ελαφρά και ρεμπέτικα. Ο δίσκος αυτό αποτέλεσε την ηχογραφημένη εκδοχή του λαϊκού μιούζικαλ που παρουσίασε το καλοκαίρι του 1993 στο Λυκαβηττό.

Πέντε χρόνια αργότερα κυκλοφορεί ο ζωντανός δίσκος "Νέα Κυψέλη - Νέα Ορλεάνη" κάνοντας ένα όνειρό του πραγματικότητα. Στο δίσκο αυτό συμμετέχει η Preservation Hall Jazz Band από τη Ν. Ορλεάνη, ενώ το 2002 "Τα φανταρίστικα"σε στίχους ανώνυμων φαντάρων που δημοσιεύονταν στη στήλη "Φαντάρε πού πας;" της Κ. Ελευθεροτυπίας ντύνουν με μουσική τη φωνή των νέων και γίνονται τραγούδια που αγαπήθηκαν.

Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν περιορίστηκε μόνο σε δισκογραφικές δουλειές. Έγραψε μουσική όχι μόνο για το θέατρο αλλά και τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πολλές από αυτές έγιναν άλμπουμ, όπως το "Πάμε μαέστρο" που περιέχει μουσική από τις παραστάσεις του "Ελεύθερου Θεάτρου" και της "Ελεύθερης Σκηνής". Υπήρξε ο βασικός συνθέτης των παραστάσεων της πρώτης περιόδου του "Θεσσαλικού Θεάτρου, ενώ συνεργάστηκε και με το Εθνικό, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Λαϊκό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά και την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Το 1971 έγραψε μουσική για την ταινία του Παύλου Παρασχάκη "Δάκρυα για έναν αλήτη" και το 1975 έκανε την επιμέλεια της μουσικής για την ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Ο θίασος" και το 1977 για την ταινία "Οι κυνηγοί". Το 1980 έγραψε μουσική για την ταινία του Π. Βούλγαρη "Ελευθέριος Βενιζέλος".

Πολλές και οι συναυλίες που έδωσε ο αγαπημένος τραγουδοποιός σε όλη την Ελλάδα αλλά και την Κύπρο. Αυτό όμως που έχει μείνει ανεπανάληπτο και έχει καταγραφεί στη μνήμη όλων σαν το ελληνικό Woodstock είναι το περίφημο "Πάρτυ στη Βουλιαγμένη" στην πλαζ της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983. Περισσότεροι από 70.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν εκείνο το βράδυ, κάνοντας το Λουκιανό, τον πρώτο καλλιτέχνη που έβγαλε τις συναυλίες από τα θέατρα και τα γήπεδα. Στο πάρτυ αυτό πήραν μέρος ο Δ. Σαββόπουλος, η Μ. Ζορμπαλά, η Α. Μάνου, ο Β. Γερμανός, ο Γ. Νταλάρας και η Μαντώ και αξίζει να θυμίσουμε πως δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από την παραλιακή ως τη Λ. Συγγρού.

Μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο την Α. Βαγενά, δημιούργησε τον πολυχώρο "Μεταξουργείο" το 1999, όπου δραστηριοποιώταν μέχρι την τελευταία του στιγμή. Το 2006 έκανε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα με την Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, οι οποίες επεκτάθηκαν και στο εξωτερικό, καταλήγοντας στο Ηρώδειο. Ο δίσκος "Μ' αγιόκλημα και γιασεμιά" ήταν το αποτέλεσμα αυτών των συναυλιών.

Ο γάμος του με την ηθοποιό Άννα Βαγενά, του χάρισε δύο κόρες την ηθοποιό Γιασεμή Κηλαηδόνη και την τραγουδίστρια Μαρία Κηλαηδόνη. Έφυγε από τη ζωή στις 7 Φεβρουαρίου του 2017 μετά από πολυετή προβλήματα, που αντιμετώπιζε με την καρδιά του.
O "φτωχός και μόνος καουμπόι" περιδιαβαίνει τώρα στα μονοπάτια του ουρανού...


Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, sansimera.gr

Ένα πολύ ενδιαφέρον εφηβικό μυθιστόρημα με τίτλο "Ο Χορός Των Νεράιδων", έρχεται να προστεθεί στη συλλογή της συγγραφέα Ηλιάννας Βολανάκη και στις δικές μας προτάσεις. Πρόκειται για μια ιστορία ανατρεπτική και τρυφερή συνάμα, που κρατά το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα, δίνοντας τροφή στη φαντασία και στη σκέψη όσων το διαβάσουν.

Σε ένα κόσμο όπου η φαντασία μοιάζει να παραγκωνίζεται, με την πληροφορία να ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός και να χάνεται μέσα στην πληθώρα των ειδήσεων ανά τον κόσμο, το βιβλίο αυτό προσφέρει το ταξίδι στη φαντασία και το όνειρο, δίνοντας έμφαση σ' αυτά που έχουμε, άλλος πολύ και άλλος λιγότερο, ξεχασμένα μέσα μας.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars.

Τη συγγραφέα Ηλιάνα Βολανάκη, μπορείτε να τη γνωρίσετε στο προσωπικό της ιστολόγιο πατώντας εδώ.

Απόσπασμα του βιβλίου, για να πάρετε μια μικρή γεύση...

Σε ένα μακρινό μέρος όπου οι άνθρωποι είναι λιγοστοί, τα δάση, τα ρυάκια, τα ποτάμια, τα βουνά και τα ερειπωμένα σπίτια υπερισχύουν και αποκτούν δικά τους πλάσματα. Πλάσματα, πού συναντάμε στη μυθολογία και τους θρύλους κάθε λαού… κάπου, εκεί κοντά, γεννιέται και η ιστορία μας. Σε ένα απομακρυσμένο σπίτι, κρυμμένο στα δέντρα και στα νερά των καταρρακτών.

Μέσα στις νεράιδες και τις παραδόσεις τους.

Κάπου, εκεί, γεννήθηκε ένα κοριτσάκι. Αννούλα, την έλεγαν. Οι γονείς της και τα αδέρφια της, χάρηκαν αφόρητα. Ένα πανέμορφο κορίτσι, με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια, έδινε πνοή, στη νέκρα του σπιτιού. Νεράιδα, την ονόμασαν. Η μορφή της σε γαλήνευε, σε ταξίδευε και πολλές φορές σου έδινε μια έλξη δύναμης. Γελούσαν, με τα καμώματά της κι όσο μεγάλωνε, τηρούσαν τις προϋποθέσεις, απέναντί της.

Όμως, ένα πρωί, εξαφανίστηκε. Τα αδέρφια της και οι γονείς της, την έψαξαν παντού. Μα το δάσος ήταν τόσο μεγάλο… Κάποιοι, είπαν, πώς την απήγαγαν εξωτικά πλάσματα, κάποιοι, πώς πνίγηκε στο ποτάμι. Ορισμένοι, μίλησαν, για τις νεράιδες. Μα, κανείς τους με σιγουριά.


Δεν μένει παρά να ευχηθούμε, καλοτάξιδο!...