Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Blogoγειτονιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Blogoγειτονιά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Όταν οι bloggers μαζεύονται...

Όταν οι bloggers μαζεύονται...



Μπορεί για πολλούς το blogging να είναι για κείνους που δεν έχουν τι να κάνουν, για μας όμως που ασχολούμαστε με αυτό βάζοντας την ψυχή μας και εκθέτοντας σκέψεις, απόψεις, κατασκευές και ενδιαφέροντα, μπορεί να γίνει πολύ σημαντικό μέσα από τις δράσεις του.

Έτσι, στο κάλεσμα της Αλεξάνδρας από το A Button On The Moon ανταποκρίθηκαν 18 bloggers και έγραψαν τις 24 ιστορίες μαζί με τις συνταγές, που περιλαμβάνονται στο e-book με τίτλο "Αλάτι, ζάχαρη κι αλληλεγγύη" και διατίθεται για την ενίσχυση της Κοινωνικής Κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" και του μη κερδοσκοπικού σωματείου Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος".

Στο e-book αυτό, μπορείτε να διαβάσετε ιστορίες πραγματικές και φανταστικές καθώς και ποιήματα όπου πρωταγωνίστρια είναι η αλληλεγγύη και ο άνθρωπος. Στο τέλος κάθε ιστορίας ή ποιήματος υπάρχει και η συνταγή αλμυρή ή γλυκιά όπως ακριβώς είναι και η ζωή μας.

Αυτό το ηλεκτρονικό βιβλίο έγινε με πολλή αγάπη και για να το αποκτήσετε, πρέπει απλά να δώσετε λίγη αγάπη με τον ακόλουθο τρόπο: Στέλνετε ένα δέμα όπου εσείς επιθυμείτε (Κοινωνική Κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος" ή στο μη κερδοσκοπικό σωματείο "Γέροντας Παΐσιος"), προσθέτοντας τη λέξη blogaki μαζί με τη διεύθυνση. Η απόδειξη της αποστολής είναι και η τιμή του e-book. Φωτογραφίστε το πακέτο που στείλατε καθώς και την απόδειξη και στείλτε  τις φωτογραφίες στο womaninblog@gmail.com (με τίτλο e-book). Αμέσως θα λάβετε το βιβλίο που μπορείτε να διαβάσετε σε υπολογιστή, κινητό ή tablet.


Οι πάγιες ανάγκες της Κοινωνικής Κουζίνας "Ο Άλλος Άνθρωπος" είναι:
σχολικά βοηθήματα
παιχνίδια
παιδικές τροφές
παιδικά ρούχα
πάνες
-----
τρόφιμα
μπαχαρικά
μέλι
καφέδες (ελληνικός, φραπέ, γαλλικός)
γάλα εβαπορέ
χαρτί κουζίνας
χαρτοπετσέτες
πλαστικά πιρούνια και κουτάλια
μπολ μια χρήσης για συσκευασία φαγητού
γάντια μιας χρήσης
αλουμινόχαρτο
απορρυπαντικά
γκάζι και γκαζιέρα
μαρμίτα 150 λίτρων

Κοινωνική κουζίνα "Ο Άλλος Άνθρωπος"
(δωρεάν αποστολή με τη Γενική ταχυδρομική)
Πλαταιών 55 και Παραμυθιάς
Μεταξουργείο, 104 35 Αθήνα

Πάγιες ανάγκες Κοινωνίας αγάπης και προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος":
Τρόφιμα
Είδη μπακαλικής
Είδη υγιεινής
Ρουχαλάκια
Παιχνιδάκια
Σχολικά είδη
Χαρτικά
Βιβλία αναγνωστικά
Φάρμακα
Ό,τι διαθέτει ο καθένας.

Κοινωνία Αγάπης και Προσφοράς "Γέροντας Παΐσιος"
Κεντρικό κοινωνικό κατάστημα
Μ. Αλεξάνδρου 99, Τ.Θ. 305
ΤΚ 575 00 Τρίλοφος Θεσσαλονίκη

Αποκτήστε αυτό το e-book στέλνοντας ένα δέμα με ό,τι εσείς μπορείτε. Ελάτε να γεμίσουμε με αγάπη τους συνανθρώπους μας που είναι λιγότερο τυχεροί από μας.

Τις δράσεις, τις εκδηλώσεις και τις έκτακτες ανάγκες της Κοινωνικής κουζίνας και του σωματείου "Γέροντας Παΐσιος" μπορείτε να τις δείτε εδώ κι εδώ.

Το εξώφυλλο του e-book φιλοτέχνησε η blogger Χριστίνα - Adromeda.

Πάρτε μια γεύση από τη δική μου ιστορία με τίτλο 
"Το γαλακτομπούρεκο της προσφυγιάς"
"Όλες της οι αναμνήσεις από τη γιαγιά, είχαν σχέση με την κουζίνα, με μυρωδιές, με υλικά, με γεύσεις…
«Το μαγείρεμα είναι αγάπη, κόρη μ’», της έλεγε…
Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Όταν διαλέγεις προσεκτικά τα υλικά και αρχίζεις τη δημιουργία του φαγητού, σκέφτεσαι πάντα αυτούς που θα το γευτούν. Τους φέρνεις νοερά κοντά σου, τους χαϊδεύεις το πρόσωπο, τους μιλάς. Κι όταν κάνεις γλυκό, τότε τους κανακεύεις!..."






[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
   Σημάδια…

Σημάδια…



Γυρνούν οι δείχτες στο παλιό ρολόι
κρύβουν θύμησες και μυστικά. 
βέλη οι λέξεις που με λαβώνουν, 
όσο εσύ είσαι μακριά


Το φεγγάρι φωτίζει το άδειο σεντόνι
δάκρυα διαμάντια σε πρόσωπο χλωμό
που λαμπυρίζουν και  ξορκίζουν
της μοναξιάς μου το κενό

Κι έρχεσαι σαν τ’ αγέρι που χαϊδεύει
την πυρωμένη απ’ τον ήλιο ακρογιαλιά
και τότε τ’ όνειρο ζωντανεύει
 γίνεται ο χρόνος μια σταλιά.

Πού πας τα δειλινά τα μαγεμένα,
αυτά που είπες πως ειν’ δικά μου;
Ποιες λέξεις κλέβουν τις αναμνήσεις
που άφησε το άρωμά μου;

Τραγούδι βάζεις να λεν’ τ’ αστέρια
κι είναι σα να ΄χουν τη μορφή σου
κι εγώ κινούμαι στη γραμμή
που αφήνει η ρωγμή σου

Μετρώ τη ζωή μου με την ανάσα σου
μετρώ τις στιγμές μου με τα σημάδια σου
σαν κύμα έρχεσαι και φεύγεις
σαν παιδί γελάς και με μαγεύεις

Δεν ξέρω τι να περιμένω
δεν ξέρω πώς να κρατηθώ
φιλιά απλώνω κρυφά στη στράτα
να βρεις το δρόμο, το γυρισμό...

Με αυτό το ποίημα συμμετείχα στο 15ο Συμπόσιο Ποίησης της αγαπημένης φίλης Αριστέας και του blog της η ζωή είναι ωραία. Ευχαριστώ θερμά όσους το ξεχώρισαν και το βαθμολόγησαν.

[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Το σπιτάκι του βιβλίου...

Το σπιτάκι του βιβλίου...



Ήταν δεν ήταν επτά χρονών, ντυμένος με παντελόνι δανεικό πολύ μεγαλύτερο από το μέγεθός του και ένα μπουφάν, που αντίθετα του ήταν μικρό και φθαρμένο σε πολλά σημεία. Δεν κούμπωνε κι αυτό, τον έκανε κάθε τόσο να το τραβά με τα δυο του χέρια προσπαθώντας να ζεσταθεί…

Παιδί των φαναριών θα τον έλεγες και όχι άδικα. Ορφανός από μάνα με ένα πατέρα, που δούλευε μια φορά στο τόσο και ένα σπίτι σωστό ρημάδι, έμοιαζε με ήρωα του Καρόλου Ντίκενς, έτσι όπως στεκόταν στα φανάρια κοιτάζοντας τα αυτοκίνητα και απλώνοντας κάθε τόσο το χέρι για λίγα ψιλά.

Δεν ήταν μόνος! Κι άλλα παιδιά σ’ αυτό το «στέκι» έβγαζαν «μεροκάματο» είτε καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων, είτε ζητιανεύοντας. Ήταν όμως ο μικρότερος κι αυτό ήταν μεγάλο μειονέκτημα για κείνον, στον άγριο κόσμο που ζούσε. Την ηλικία του την είχε προ πολλού ξεχάσει, αφού έπρεπε να υπερασπίζεται τον εαυτό του απέναντι στους μεγαλύτερους της παρέας κι έτσι είχαν αρχίσει να τον αποδέχονται και να τον υπολογίζουν.

Σχολείο δεν πήγαινε. Για κείνον σχολείο ήταν ο δρόμος, η επιβίωση για μια ακόμα μέρα. Και μάλλον γινόταν καλός μαθητής αν σκεφτεί κανείς πως κατάφερνε να τρώει καθημερινά κάτι. Μια φορά τη μέρα, όχι υπερβολές, αλλά έτρωγε.

Κάθε που βράδιαζε και έπαιρνε το δρόμο για το σπίτι σκεφτόταν αν ο πατέρας του θα ήταν εκεί και προτιμούσε να μην είναι, για να χωθεί γρήγορα στα βρώμικα σκεπάσματα του κρεβατιού του και να κάνει πως κοιμάται. Αν ήταν ο πατέρας σπίτι, τότε τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Τον έβλεπε να μονολογεί, να κλαίει, να πίνει και προσπαθούσε να κρυφτεί σε μια γωνιά για να τον ενοχλεί όσο γίνεται λιγότερο…
Όχι δεν τον χτυπούσε! Δεν τον είχε χτυπήσει ποτέ, όμως η απελπισία που έβλεπε στα μάτια του μετέτρεπε το μικρό σε μεγάλο και το μεγάλο σε μικρό κι αυτό, δεν το άντεχε κανένας από τους δύο!

Όταν πάλι ο πατέρας έλειπε, ξαπλωμένος στο κρεβάτι ξεφύλλιζε το ένα και μοναδικό του βιβλίο. Του το είχε χαρίσει ένα κορίτσι μια ηλιόλουστη μέρα, που καθόταν με το χέρι απλωμένο όπως συνήθιζε στο φανάρι. Όσο η μαμά έψαχνε ψιλά, η μικρή του έδωσε το βιβλίο για να του κάνει παρέα, όπως του είπε.

Το άνοιγε με προσοχή και γυρνούσε τις σελίδες του βιαστικά μέχρι να φτάσει σ’ εκείνη που είχε τη φωτογραφία με το σπιτάκι στο δάσος. Πόσο αγαπούσε αυτή τη φωτογραφία! Πόσο θα ήθελε να υπήρχε στην πραγματικότητα αυτό το σπίτι που τόσο είχε θαυμάσει…

- Κύριε Παπαπέτρου, ο μεσίτης στη γραμμή τρία, ακούστηκε η φωνή της γραμματέα.
- Πες του πως θα του τηλεφωνήσω εγώ Λίζα, ευχαριστώ…

Σηκώθηκε απότομα, προσπαθώντας να συνέλθει… ακόμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως μια φωτογραφία τον είχε γυρίσει τόσα χρόνια πίσω. Του είχε ξυπνήσει τόσες μνήμες οδυνηρές…
Το σπίτι που ονειρευόταν από παιδί, το σπίτι του βιβλίου, που ακόμα φύλαγε στο γραφείο του και δεν το αποχωρίστηκε ποτέ, υπήρχε!! Το είχε μπροστά του ανάμεσα σε τόσα άλλα, που ο μεσίτης του πρότεινε. Τόσα χρόνια με όσα μεσολάβησαν και η παιδική λαχτάρα είχε παραμείνει αναλλοίωτη να τον κρατά δεμένο με το παρελθόν σε ένα σκοπό, που για κανένα δεν είχε νόημα, παρά μονάχα για κείνον!

Δεν ξέχασε! Δεν μπορούσε να ξεχάσει κι ας βρέθηκαν άνθρωποι να τον αγαπήσουν, να τον μεγαλώσουν, να τον σπουδάσουν. Τίποτα δεν κατάφερε να σβήσει τη λαχτάρα να ζήσει στο σπιτάκι της εξοχής, που ονειρευόταν στο ερειπωμένο δωμάτιο με το μισόκλειστο παντζούρι που άφηνε το φως της λάμπας του δρόμου να περνά και να φωτίζει τα ταξίδια που έκανε με το νου…

Σχημάτισε τον αριθμό του μεσίτη βιαστικά. Μάταια εκείνος προσπαθούσε να τον πείσει πως στα σπίτια, που του έστειλε, υπήρχαν πολύ καλύτερες επιλογές από αυτή που είχε κάνει. Έτσι, το όνειρο έγινε πραγματικότητα!

Πήγε μόνος του, το περιποιήθηκε, το επίπλωσε απλά, το εξόπλισε με όλα τα απαραίτητα και λίγες εβδομάδες αργότερα οδηγούσε στο μικρό επαρχιακό δρόμο την οικογένειά του, στο σπιτάκι του δάσους όπως το αποκαλούσε.
Ήταν φθινόπωρο πια και ο δρόμος υγρός από τις συχνές βροχές. Οδηγούσε αργά για να μπορούν όλοι να θαυμάζουν τη φύση γύρω τους, που καταπράσινη τους υποδεχόταν. Σταμάτησαν έξω από τη μικρή αυλή και διέσχισαν το πλακόστρωτο μονοπάτι, που έφτανε μέχρι την είσοδο. Τα παιδιά του χαρούμενα τιτίβιζαν όλο ενθουσιασμό για το νέο τους απόκτημα και η γυναίκα του δεν σταματούσε να μιλά για το γούστο και την καλαισθησία της ανακαίνισης.


Έβαλε μέσα τις βαλίτσες τους, άναψε το τζάκι και βγήκε στην αυλή… δεν μπορούσε άλλο να συγκρατήσει τα δάκρυά του και δεν ήθελε να τα μοιραστεί με κανένα! Μόνο με τη βροχή, που άρχισε ξανά να πέφτει σιγανή, καθάρια και να μουσκεύει το χώμα. Κι έμεινε μαζί της για αρκετή ώρα, ώσπου να κλείσουν όλες οι πόρτες απ’ τα παλιά κι όλες οι χαραμάδες…
...

Αυτή η ιστορία γεννήθηκε από τη φωτογραφία που βλέπετε και ανήκει στην Ελένη από το Καρυδότσουφλο. Εκείνη, μας ζήτησε να γράψουμε μια ιστορία κοιτώντας τη και δεν μπορούσα φυσικά να αρνηθώ.  
Δείτε τις υπόλοιπες ιστορίες, που έχουν ήδη δημοσιευτεί πατώντας, εδώ.


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Ο Άι Βασίλης ήρθε νωρίτερα!...

Ο Άι Βασίλης ήρθε νωρίτερα!...



Στο σπίτι μου ο Άι Βασίλης έρχεται πάντα Πρωτοχρονιά!. Όμως αυτό που μοιραζόμαστε οι bloggers μεταξύ μας, το οποίο μπορεί να μη σας αφορά ή και να μη σας ενδιαφέρει διόλου, έρχεται να  ενισχύσει την άποψη πως οι διαπροσωπικές σχέσεις χτίζονται με βάση τον αλληλοσεβασμό και την εκτίμηση και δεν εμποδίζονται διόλου από την οθόνη του υπολογιστή και τις αποστάσεις.

Άνθρωποι, που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν άγνωστοι μεταξύ τους, μοιράζονται δημιουργίες, σκέψεις, απόψεις και δημιουργούν σχέσεις που αντέχουν στο χρόνο και στις αποστάσεις, αφού το διαδίκτυο τους φέρνει κοντά!...
Μοιράζονται αγάπη και την εκφράζουν με κάθε τρόπο όπως οι καλές μου φίλες, που έστειλαν δωράκια και ευχές σκορπώντας χαρά σαν άλλοι Άι Βασίληδες...


Ο λόγος για την Joanna από τη Σύρο, που η εξαιρετικά πρωτότυπη κάρτα της και το διπλής όψης παιχνιδάκι της κοσμούν το δέντρο και την καρδιά μου, από τη μέρα που τα έλαβα. Γιάννα μου αγαπημένη σ' ευχαριστώ θερμά, που με σκέφτηκες!!!


Το στολίδι σου με την κόκκινη πλευρά του βρήκε τη θέση του στο δέντρο μου!...


Ακολούθησε η Αλεξάνδρα, που με δύο υπέροχες κάρτες μία για την κάθε μια μας, μας έστειλε τις πιο θερμές ευχές της για τις γιορτές και τον καινούργιο χρόνο και την αγάπη της!
Αγαπημένη μου Αλεξάνδρα σ' ευχαριστούμε πολύ πολύ!!!


Τρίτο έφτασε το τόσο επιμελημένο δώρο της Μαρίας. Παρά το γεγονός πως ήταν γιατί ήμουν η τυχερή στην κλήρωση του blog της, η αγαπημένη φίλη φρόντισε το δώρο να είναι υπερπαραγωγή, αφού η χειροποίητη κάρτα περιείχε εκτός από τις θερμές ευχές της και ένα στολίδι, που εύκολα σκαρφάλωσε στο δέντρο μου, όπως μπορείτε να δείτε και στη φωτογραφία! Μαζί του ένα βιβλίο και τσάι του βουνού για τις κρύες νύχτες! Μαράκι μου σ' ευχαριστώ πολύ!!! Να ξέρεις πως το τσάι και το βιβλίο, μου κάνουν ήδη συντροφιά αυτές τις μέρες που χιονίζει διαρκώς...



Η Όλγα κι εγώ ευχόμαστε από καρδιάς, να έχετε όλοι μια χρονιά με υγεία, χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία. Να είστε με πρόσωπα που αγαπάτε και σας αγαπούν και να περάσετε ξεχωριστές στιγμές.

Θα τα πούμε ...του χρόνου!!!


[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια

find "to e-periodiko mas" on instagram