Έχετε σκεφτεί πόσα φλιτζάνια περνούν από τη ζωή ενός ανθρώπου;
Κάποια στολισμένα σε βιτρίνες και μπουφέδες, πολλά σπασμένα από νεύρα, ατύχημα, μετακόμιση. Όλη η ζωή μας ένα φλιτζάνι πότε γεμάτο και πότε άδειο, πότε περίτεχνο κι εντυπωσιακό, πότε απλό. πότε καθαρό και πότε βρώμικο, πότε γερό και πότε σπασμένο...

Πόσες ανθρώπινες ιστορίες δεν ακούστηκαν πάνω από ένα φλιτζάνι καφέ ή τσαγιού! Χαρούμενες, λυπητερές, αγωνίας, προσμονής, παρηγοριάς.


Διαμέσου των αιώνων οι άνθρωποι πνίγουν τον πόνο τους εκεί ή βαφτίζουν τη χαρά τους, φλερτάρουν, παρακολουθούν, διαβάζουν, κουτσομπολεύουν, ονειρεύονται, εξομολογούνται!

Τα μικρά κοριτσάκια παίζουν με τα (άδεια τις περισσότερες φορές) σερβίτσια τσαγιού τους, τις κουμπάρες, τις μαμάδες και προσφέρουν με περίσσια προσοχή η μία στην άλλη, αλλά και στις κούκλες και τους αρκούδους της συντροφιάς, ένα φλιτζάνι παιχνιδιού, φιλίας και αγάπης.

Οι φίλες θα δώσουν ραντεβού για καφέ και κουβεντούλα για να πουν τα νέα τους και να περάσουν στιγμές χαλάρωσης και ξενοιασιάς. Άλλες φορές πάλι θα συζητήσουν το πρόβλημα με ένα φλιτζάνι στο χέρι, θα πουν λόγια κατανόησης, θα βρουν λύσεις. Το ίδιο και οι φίλοι, θα πιουν ένα φλιτζάνι καφέ και θα μοιραστούν τα νέα της σκορδόπιστης που τους έκανε τη ζωή πατίνι ή θα παινέψουν την κόρη που πήρε το πτυχίο της!

Ένα φλιτζάνι κάνει παρέα στην αγωνία, όταν περιμένεις να μάθεις για την υγεία ή την τύχη αγαπημένου σου προσώπου κι άλλο ένα όταν περιμένεις μια καινούργια ζωή να έρθει στον κόσμο!

Οι νέοι θα φλερτάρουν μαζί του... η φράση "πάμε για καφέ" που ήταν τόσο διαδεδομένη στις δεκαετίες του 80 και του 90, μπορεί να έχει ξεχαστεί αλλά η ουσία της παραμένει. Με ένα φλιτζάνι καφέ γεννήθηκαν τα μεγαλύτερα ειδύλλια και με ένα τσαγιού οι δυνατές αγάπες.

Πιο μεγάλη απ' όλες η αγάπη στην ανθρώπινη επαφή, που κάνει τον πόνο να κόβεται στα δυο και τη χαρά να ξεχυλίζει! Και το φλιτζάνι πάντα εκεί στη μοναξιά, στην παρέα, μ' αυτό να ξεκινά η μέρα και μ' αυτό να τελειώνει, όλες τις εποχές, όλα τα χρόνια αιώνες τώρα...

Αφετηρία αυτού του μαγικού ταξιδιού το blog της Πέτρας, αφού σ' εκείνη ανήκει η ιδέα! Όσοι φίλοι/φίλες bloggers θέλετε να πάει μακριά αυτό το φλιτζάνι, δεν έχετε παρά να συνεχίσετε το ταξίδι του ενημερώνοντάς τη!
Πετράδι μου, σ' ευχαριστώ, πέρασα υπέροχα...

Ο μήνας της καρδιάς του Φθινοπώρου ο Οκτώβρης, μετρά την πρώτη του μέρα.
Τα χρώματα της φύσης γίνονται χρυσοκόκκινα και η ατμόσφαιρα μυρίζει υγρό χώμα και βροχή...
Σιγά σιγά όλα μας προετοιμάζουν για το Χειμώνα, αργά και σταθερά.

Όσοι ζείτε στην εξοχή, θα έχετε δει ήδη τις αλλαγές γύρω σας. Όσοι ζείτε στις μεγαλουπόλεις, φέρτε τον Οκτώβρη στο χώρο σας όχι μόνο αλλάζοντας σελίδα στο ημερολόγιο, μα με μικρές πινελιές ζεστών ίσως και λίγο μελαγχολικών χρωμάτων, που όμως δίνουν μια ατμόσφαιρα θαλπωρής.

Το Φθινόπωρο είναι η εποχή που αρχίζουμε να "ζούμε" το σπίτι περισσότερο, ενώ όσο ψυχραίνει ο καιρός ζητάμε ζεστασιά στο μάτι και στα αντικείμενα γύρω μας. Οι σημερινές μας προτάσεις είναι μερικά μόνο από όσα μπορείτε να προσθέσετε στο χώρο.

Μη χάσετε όμως την ευκαιρία να τα μοιραστείτε όλα αυτά με αγαπημένα πρόσωπα και να περάσετε χαλαρές στιγμές γεμίζοντας την ψυχή με αγάπη.
Είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς κάθε αντιξοότητα...

Ευχόμαστε ένα όμορφο μήνα με υγεία και ζεστές στιγμές, σε όλους!

Εδώ και αρκετές εβδομάδες, πήγαμε. όπως κάναμε συνήθως να μπούμε στο λογαριασμό του περιοδικού μας στο facebook. Μια κίνηση ρουτίνας, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα καταλήξει σε ...αποκλεισμό!

Πατώντας το κουμπί "σύνδεση", εμφανίστηκε στην οθόνη ένα μήνυμα που μας εξηγούσε πως επειδή το περιοδικό δεν είναι προσωπικός λογαριασμός, δεν μπορεί να έχει προφίλ γιατί είναι αντίθετο με τους κανόνες δεοντολογίας του facebook και θα πρέπει να μετατραπεί σε σελίδα.

Όλα καλά μέχρι εδώ σκεφτήκαμε και προχωρήσαμε στη δημιουργία σελίδας, αφού δεν είχαμε και άλλη επιλογή. Το μόνο κουμπί που μπορούσαμε να πατήσουμε ήταν αυτό που έγραφε "δημιουργήστε σελίδα".

Αυτό ήταν! Η σελίδα δημιουργήθηκε μεν, χωρίς εμάς δε, αφού ούτε σαν διαχειρίστριες υπήρχαμε πουθενά, ούτε φυσικά και μπορούσαμε να μπούμε, πόσο μάλλον να την ενημερώσουμε!! Την κοιτάζαμε από μακριά σα να ήταν ξένη και καμαρώναμε τους 543 φίλους που είχαν μετατραπεί σε like...
Δεν μας αναγνώριζε, παρά τις προσπάθειές μας.

Στείλαμε μήνυμα ηλεκτρονικό στην τεχνική υποστήριξη του facebook και ενώ περιμέναμε λύση η απάντηση δεν ήρθε ποτέ! Αντί λύσης όμως, λίγες μέρες αργότερα, ήρθε ένα μήνυμα που μας έλεγε πως η σελίδα μας είναι έτοιμη και μπορούμε να τη δούμε! Να τη δούμε μόνο! Ούτε να την ενημερώσουμε, ούτε να τη διαχειριστούμε...
Ξανά καινούργια μηνύματα, ξανά αναμονή και φυσικά η απάντηση - λύση, δεν ήρθε ποτέ.

Με τούτα και με κείνα και ενώ ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν άλλαζε, αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια καινούργια σελίδα που μπορείτε να δείτε εδώ και να κάνετε like για να αποκτήσουμε καινούργιους φίλους, μια και χάσαμε τους παλιούς...

Μπορεί να ήταν πολύ σύντομη αυτή η προεκλογική εκστρατεία, αλλά ήταν πλούσια σε "πληροφόρηση" και κονταροχτυπήματα... Σαν την τράπουλα και τα ζευγάρια στη μπιρίμπα. Όταν δεν έρχονται οι πόντοι, σου φταίει το φύλλο και το ζευγάρι σου, που δεν παίζει σωστά.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν πάντα ίδιες, αρνούνται να αλλάξουν ακόμα κι όταν πρεσβεύουν αλλαγή. Οι πολίτες ωθούνται σε κοντή μνήμη, αφού κοντύτερη είναι εκείνη των πολιτικών.
Ακούσαμε πολλά και από αυτά, τίποτα ή ελάχιστα αφορούσαν την ουσία των προβλημάτων που ταλανίζουν μια πενταετία τώρα, τη χώρα.

Θα μου πείτε, τι περίμενα... Μα το αυτονόητο περίμενα, έστω και από δημοσιογράφους (!) ή πολίτες που καλούνται εντελώς τυχαία σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών. Κανείς; Τίποτα; Όλοι την ίδια αμνησία, όλοι στο σήμερα μόνο; Λήθη στο παρελθόν, πίστη στο μέλλον, που έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος στην ταινία;...

Ποιος κερδίζει απ' αυτό;
Ρητορικό το ερώτημα, θα σκεφτείτε αφού ούτε τον Άρειο Πάγο έλαβαν υπ' όψη τους, έστω και για λίγο. Όχι για να τον χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα στις μεταξύ τους προεκλογικές μάχες, αλλά ως την αρχή των μνημονιακών δεινών της χώρας.
Βέβαια, τα άσχημα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, όταν μπήκαμε στο ευρώ, με μαγειρεμένα στοιχεία!!!

Τι είπατε;... Λεπτομέρειες; Καθόλου!!! Έτσι ξεκινά πάντα ένα έγκλημα. Από μια "ασήμαντη" αφορμή, που όμως έχει στη βάση της το χρήμα.
Κάποιος τότε έπιασε την "κουτάλα" κι άρχισε το "μαγείρεμα", για το καλό της χώρας. Κάποιος με ονοματεπώνυμο! Κι εμείς του κλείναμε πονηρά το μάτι, νομίζοντας ότι τους τη φέραμε και μπήκαμε στο νόμισμα της γης της επαγγελίας, από την πίσω πόρτα και στρογγυλοκαθίσαμε στο σαλόνι, στο βαρύ δερμάτινο καναπέ κι ας είχαμε τρύπια παπούτσια. Ήταν τόση η λάσπη πάνω τους, που δεν φαίνονταν οι τρύπες...

Δεν τους τη φέραμε όμως εμείς, αλλά αυτοί! Γιατί και με τους πολιτικούς μας έκαναν κολεγιά και σιγούρεψαν πως το αλισβερίσι αυτό, θα τους απέφερε όχι απλά κέρδη, αλλά μια χώρα στο πιάτο!
Κι άρχισε μετά το παραμύθι για τους κακούς αλλοδαπούς που μας έπαιρναν τις δουλειές που δεν καταδεχόμασταν να κάνουμε εμείς...
Τότε θυμηθήκανε το Θεό και την Ορθοδοξία και τα βάλανε στον πολιτικό στίβο για να χειραγωγηθούν κι εκείνοι που πιστεύουν σε Θεό, από κείνους που δεν έχουν το Θεό τους.

Έτσι ανδρώθηκε η άκρα δεξιά, από το πολύ σπρώξε (στα δεξιά) και σταυροκοπήσου, αφού έπρεπε να υπάρχει για να μπορεί να "παίξει" στη συνέχεια η θεωρία των δύο άκρων. Άκρα δεξιά = Άκρα αριστερά = τσουβάλιασμα...
Στο μεταξύ, οι κρατούντες παρέα με τους κυβερνούντες έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και πετάγανε και καταναλωτικά δάνεια στο λαό (είδατε εδώ δεν λέω πολίτες), αφού από πολίτες μετατράπηκαν σε καταναλωτές! Και κατανάλωναν τα πάντα. Από αγαθά μέχρι ψέμματα, χωρίς διάκριση!

Πάνω λοιπόν στον καταναλωτικό παροξυσμό, τα καγιέν, τις διακοπές στο Ντουπάι, τα σινιέ ρούχα και το "λεφτά υπάρχουν", σκάνε το παραμύθι: "λεφτά, τέλος" και να ΄σου ο Γιωργάκης από το Καστελόριζο (που το ανέδειξε - άκουσον άκουσον - σε must ταξιδιωτικό προορισμό) να μας καλοσορίζει στη νέα εποχή! Αυτή των σωτήρων!!!

Μάταια η κ. Γεωργαντά (μέλος της ΕΛΣΤΑΤ) φώναζε πως το έλλειμμα "μαγειρεύτηκε" και φούσκωσε σαν κέηκ στο φούρνο. Κανείς δεν την έλαβε υπ' όψη του. Κανείς δεν έλεγε ν' ακούσει. Λίγο πριν την ακούσουν οι δικαστές, κινδύνευε να γίνει γραφική... Μέχρι δε, να αποφασίσει το οφθαλμοφανές ο Άρειος Πάγος, μεσολάβησαν τρία μνημόνια, εκατομμύρια άνεργοι, χιλιάδες νεκροί και εκατομμύρια νεόπτωχοι!

Επειδή όλα και πάντα έχουν ονοματεπώνυμο, αυτή τη φορά καλό είναι να πάμε την κάλπη με τη σκέψη όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν! Διαφορετικά, θα είναι μια ακόμα χαμένη ψήφος...

Καλό μήνα!

Μαζί με το Σεπτέμβρη κι εμείς, αφού ξεκουραστήκαμε γεμίσαμε τις μπαταρίες με ήλιο, θάλασσα και αγαπημένα πρόσωπα, παρά τις όποιες δυσκολίες και ανατροπές που μας βρήκαν αυτό το καλοκαίρι, είμαστε εδώ!

Έτοιμες για καινούργια διαδικτυακά ταξίδια, για καινούργιες προκλήσεις με ακόμα περισσότερη όρεξη να αποτελούμε μέρος της συντροφιάς και των ενδιαφερόντων σας.

Ελπίζουμε να σας λείψαμε έστω και λίγο...

Σας ευχόμαστε καλό Σεπτέμβρη, καλό Φθινόπωρο με υγεία, χαμόγελο σε πείσμα των καιρών και των δυσκολιών!...



    

Ο Αύγουστος, μετρά την πρώτη του μέρα.
Οι διακοπές των περισσότερων εργαζόμενων ξεκινούν ή ξεκίνησαν όπως οι δικές μας λίγο νωρίτερα...

Εκμεταλλευτείτε το χρόνο ελευθερίας που χαρίζουν οι διακοπές, για να περάσετε όμορφα με τα πρόσωπα που αγαπάτε. Δεν έχει σημασία αν θα ταξιδέψετε για κάποια όμορφη γωνιά της πατρίδας μας ή θα μείνετε στο σπίτι. Σημασία έχει με ποιους θα μοιραστείτε τη χαλάρωση και την ξενοιασιά, αυτών των ημερών.
Άλλωστε τα ομορφότερα ταξίδια τα κάνει το μυαλό και όταν οι Έλληνες μαζεύονται γράφουν ιστορία οι παρέες, όπως λέει και το τραγούδι, του Δ. Σαββόπουλου.

Ευχόμαστε τα δικά σας καράβια, αυτά της ψυχής, να μη μείνουν αραγμένα σε κάποιο λιμάνι, αλλά να ταξιδέψουν σε ήσυχα νερά και να επιστρέψουν γεμάτα ευφορία, χαμόγελο και αισιοδοξία!...

Το δικό μας ραντεβού θα είναι κάπου εκεί προς το τέλος του μήνα.
Καλό μήνα και καλές διακοπές σε όλους!!!

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων και πολλοί απ’ αυτούς σπεύδουν κάθε τόσο να τους βοηθήσουν, ενώ άλλοι κάνουν σοβαρό φιλανθρωπικό έργο, προκειμένου να ανακουφίσουν όσους το έχουν ανάγκη.

Βλέποντας τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τον χάρτη της Ελλάδας με ένα μόνο χρώμα, θυμήθηκα το Μακρυγιάννη...

Γνωρίζαμε πολύ καλά, πως το χθεσινό δημοψήφισμα ανεξάρτητα από την απάντηση των πολιτών, δεν θα σταματούσε τις εκβιαστικές τάσεις των δανειστών.
Αυτό, όμως δεν ήταν το ζητούμενο όσων πήγαν στις κάλπες. Αυτό που οι πολίτες ήθελαν να δηλώσουν, ήταν τη γνώμη τους για την κατάσταση που ζουν τα τελευταία πέντε χρόνια. Να ακουστεί η φωνή τους δυνατά! Να πάψουν να μιλούν όλοι εξ ονόματός τους!

Προσπάθησαν μια βδομάδα τώρα να μας τρομοκρατήσουν και να μας διχάσουν. Βοηθήθηκαν από τη φυσική ανασφάλεια των ανθρώπων, αλλά δεν κατάφεραν τα αποτελέσματα που ήθελαν. Προσπάθησαν να επέμβουν στις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας μας, με δηλώσεις προκλητικές, εθελοτυφλώντας ακόμα και απέναντι στους πολίτες των δικών τους χωρών, που διαδήλωναν μαζί μας...

Στις Βρυξέλλες υπήρχαν αφίσες που έγραφαν: "Αν η Ελλάδα ήταν Τράπεζα, θα είχε σωθεί"... Έκλεισαν τ' αυτιά τους, προσπαθώντας να μας χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα!...
Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, που διέθεταν και φυσικά θα τα χρησιμοποιήσουν και από δω και μπρος. Ακόμα και το διακύβευμα του δημοψηφίσματος το μετέτρεψαν σε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεχνώντας ότι δύσκολα ένας λαός μπορεί να υπερασπιστεί ένα νόμισμα που δεν έχει, αφού τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες χάνουν όλο και περισσότερα ευρώ από το πορτοφόλι τους...

Τι κατάφεραν; Κατάφεραν να ενώσουν τους πολίτες και όλοι μαζί να πουν ουσιαστικά, ΟΧΙ άλλη σωτηρία, σαν αυτή που μας προσφέρετε! Όχι άλλα δάνεια θανάτου, όχι άλλο πόνο!
Κατάφεραν να μας φέρουν στο "εμείς" που έλεγε ο Μακρυγιάννης!!!

Μπορεί οι λύκοι να μην έγιναν αρνιά, αλλά οι Έλληνες έπαψαν να είναι πρόβατα και όλοι μαζί θα αγωνιστούν για όσα δικαιούνται!

Γι' αυτό κύριοι της Ευρώπης, μην προσπαθήσετε να μας διχάσετε ξανά. Αυτό που θα καταφέρετε, είναι να μας ενώσετε περισσότερο και δεν θα σας αρέσει!

Μαρίνα

Από την ώρα που ο πρωθυπουργός ανήγγειλε δημοψήφισμα, έγινε ο κακός χαμός!
Βροχή τα σχόλια και οι αντιδράσεις. Όχι πως δεν το περίμενα δηλαδή, αλλά πίστευα πως θα είναι περισσότερο μετριοπαθή από αυτά που άκουσα, στο δρόμο, στη γειτονιά μιλώντας με ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Ανθρώπους όμως που ψηφίζουν, είτε σκεπτόμενοι, είτε και όχι, βέβαια...
Δεν ξέρω τι γίνεται στη δική σας γειτονιά, στη δική μου πάντως οι αντιδράσεις για το δημοψήφισμα ήταν πολλές και τα επιχειρήματα λίγο πολύ ίδια.
Δεν θέλουν να πάρουν θέση!!!
Δεν θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις τύχες τους, θέλουν να πάρουν την απόφαση άλλοι. Αποποιούνται τις ευθύνες;...
Δεν ξέρω αν καν το συνειδητοποιούν!
Φοβούνται;...
Δεν ξέρω αν είναι φόβος ή η λογική του "μη χείρον βέλτιστον"!

Αυτό που ξέρω είναι η δική μου απορία. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το δημοψήφισμα γιατί είναι κακό;
Δεν είναι έκφραση Δημοκρατίας; Δεν είναι δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει;
Μας αρέσει να είμαστε λαός άβουλος και έρμαιο όσων θέλουν το θάνατό μας;

Ο Τουσκ απευθύνθηκε στον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του: "game is over". Εμείς δηλαδή βαλθήκαμε να του αποδείξουμε πως είμαστε τα πιονάκια στο παιχνίδι τους; Βαλθήκαμε να τους αποδείξουμε πως είμαστε χάρτινα ανθρωπάκια, που σκίζονται και πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων κατά το δοκούν;

Τι είμαστε τελικά, πολίτες ή λαός; Άνθρωποι ή μαριονέτες;
Φοβόμαστε μη φύγουμε από την Ευρώπη, που μας ρουφά το αίμα και θέλει το θάνατό μας. Τι πάθαμε δηλαδή, το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα στο τέλος αγαπά και ταυτίζεται με το θύτη;
Δεν χορτάσαμε από τη "σωτηρία" τους;

Από τη στιγμή που οι εντός και εκτός της χώρας "σωτήρες" κατέστησαν την Οικονομία μας ασταθή, μας εμπαίζουν λέγοντάς μας, πέντε χρόνια τώρα, πως για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να σταθεροποιηθεί πρώτα, αυτή η έρμη η Οικονομία.
Ξέρετε με τι μοιάζει αυτό;

Είναι σαν ένα τραπέζι τεσσάρων ποδιών, που λείπει το ένα. Ζητάς να βάλει κάποιος το πόδι που λείπει για να σταθεί σωστά κι εκείνος απαντά, όχι, γιατί είναι ασταθές, κόψε και τα υπόλοιπα!!!...
Δεν είναι σχιζοφρενικό, ξέροντας μάλιστα, πως το πόδι που λείπει, κάποιοι "σωτήρες" το πριόνισαν και τώρα αρνούνται να το αποκαταστήσουν;

Μας θέλουν λέει, στο αεροσκάφος της Ευρώπης, γιατί αν ανοίξουμε την πόρτα, αυτό θα πέσει!...
Μας θέλουν όμως, σαν αποσκευές, όχι σαν επιβάτες!!!
Δεν βαρεθήκαμε να κάνουμε τις αποσκευές;

Ένα εκατομμύριο άνεργοι, τρία εκατομμύρια νεόπτωχοι (θεόφτωχοι θα πω εγώ) και περισσότεροι από 10.000 νεκροί, δεν είναι αρκετοί για να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας;
Μας πέφτει, τόσο βαριά αυτή η τύχη, όσο και η Δημοκρατία;

Μαρίνα

Εποχή για κήπο, λουλούδια και φύση είναι η Άνοιξη και μια και βρισκόμαστε στον τελευταίο μήνα της, σκεφτήκαμε το σημερινό μας moodboard να είναι αφιερωμένο στον κήπο, με ιδέες διακόσμησης...

Πρωτότυπα υλικά, που όλοι έχουμε σε μια άκρη, άλλα χρηστικά και άλλα διακοσμητικά, με την κατάλληλη "αξιοποίηση" μπορούν να γίνουν οι αφορμές για να δείτε τον κήπο σας με άλλο μάτι, αφού δημιουργούν ξεχωριστή ατμόσφαιρα, κάνοντάς τον φιλόξενο και ακαταμάχητο...

Τα χρήματα που θα χρειαστούν για να υιοθετήσετε τις ιδέες αυτές είναι ελάχιστα έως μηδαμινά κι αυτό τις κάνει ακόμα πιο δελεαστικές!

Τολμήστε το!

Μπορεί κάποιες έννοιες και λέξεις να έχουν χάσει το νόημά τους στις μέρες μας, αλλά για μένα, παραμένουν ακόμα με τη σημασία τους. Ο λόγος για την εκδήλωση - εορτασμό της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, στις ΗΠΑ!

Δεν θα σταθώ στα πολιτικά γεγονότα και στη συνάντηση του Έλληνα Υπουργού Γ. Βαρουφάκη με τον πρ. Ομπάμα. Αυτά τα αφήνω στους "πολιτικούς αναλυτές"...
Αυτό που θέλω να παρατηρήσω εγώ, είναι την ειρωνεία του πράγματος, ας μου επιτραπεί ο όρος.
Γιατί είναι ειρωνικό πώς να το κάνουμε να εορτάζεται η "ανεξαρτησία" μιας χώρας που δεν είναι ανεξάρτητη και ίσως να μην υπήρξε ποτέ!

Αλλά ας αφήσουμε το παρελθόν. Τώρα, εορτάζεται η ανεξαρτησία μιας χώρας που "δέρνεται" πανταχόθεν από εκβιασμούς και αρνητικά σχόλια, επειδή επέλεξε μια κυβέρνηση που δεν αρέσει στους "μεγάλους" αυτού του πλανήτη! Αυτό μπορεί να ονομαστεί ανεξαρτησία;

Λίγες μέρες νωρίτερα, αξιωματούχοι της Ευρώπης δήλωσαν καθαρά, πως δεν τους αρέσει η κυβέρνηση των Ελλήνων, κάτι που φυσικά το γνωρίζουμε από τους αλλεπάλληλους εκφοβισμούς που έχει υποστεί αυτός ο λαός, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες.
Πόση ανεξαρτησία χωρά αυτό;

Και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, απειλούν συνεχώς με "αφανισμό" μια χώρα αν δεν κάνει το θέλημά τους! Ακόμα ηχεί στ' αυτιά μου, το "σκοτώστε τους" του κ. Σόιμπλε!

Και αντί να παρατηρήσουν τα παραπάνω οι έγκριτοι τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι, αρκούνται στο σχολιασμό της αμφίεσης του Έλληνα Υπουργού, η οποία συνεχίζει να είναι εκτός "πρωτοκόλλου"!!!
Η ουσία της εκδήλωσης, που παραμένει εκτός λογικής, δεν απασχόλησε κανένα; Μόνο εγώ το βλέπω;
Από πότε τα ράσα κάνουν τον παπά ή έλειπαν από το μάθημα της λαογραφίας, που απ' ότι φαίνεται είναι χρήσιμο για μια σφαιρική παιδεία;

Η ανεξαρτησία δεν προσδιορίζεται στα λόγια, ούτε στις εκδηλώσεις και τις γιορτές, αλλά στην ουσία και την πράξη που την καθιστά, υπαρκτή ή και όχι!...

Μαρίνα

Χριστός Ανέστη!
Θέλουμε να ευχηθούμε ο Αναστημένος Χριστός να παραμείνει ζωντανός στις καρδιές όλων και να τις γεμίζει Αγάπη  και όμορφα χαμόγελα, όπως τα χαμόγελα που απλόχερα και ανιδιοτελώς χαρίζουν τα παιδικά πρόσωπα.
Να είστε όλοι καλά και ευτυχισμένοι!
Μαρίνα - Όλγα

Με αφορμή την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, επιλέξαμε να θυμηθούμε ένα απόσπασμα από τη "Ρωμιοσύνη" του Γιάννη Ρίτσου, (απὸ τα Ποιήματα 1930-1960, B´, Κέδρος 1961) μαζί με κάποιες λεπτομέρειες που βρήκαμε στην προσωπική ιστοσελίδα του Κώστα Παπαδόπουλου, που έπαιζε μπουζούκι όταν μελωποιήθηκε από το Μ. Θεοδωράκη και τραγουδήθηκε από το Γ. Μπιθικώτση.

Ένας και μόνο είναι ο λόγος που επιλέξαμε τη Ρωμιοσύνη. Γιατί μέσα από τη διαχρονικότητά της θέτει τον ορισμό των ελληνικών αγώνων...

Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.
Ὁ δρόμος χάνεται στὸ φῶς κι ὁ ἴσκιος τῆς μάντρας εἶναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τὰ δέντρα, τὰ ποτάμια κ᾿ οἱ φωνὲς μὲς στὸν ἀσβέστη τοῦ ἥλιου.
Ἡ ρίζα σκοντάφτει στὸ μάρμαρο. Τὰ σκονισμένα σκοίνα.
Τὸ μουλάρι κι ὁ βράχος. Λαχανιάζουν. Δὲν ὑπάρχει νερό.
Ὅλοι διψᾶνε. Χρόνια τώρα. Ὅλοι μασᾶνε μία μπουκιὰ οὐρανὸ πάνου ἀπ᾿ τὴν πίκρα τους.
Τὰ μάτια τους εἶναι κόκκινα ἀπ᾿ τὴν ἀγρύπνια,
μία βαθειὰ χαρακιὰ σφηνωμένη ἀνάμεσα στὰ φρύδια τους
σὰν ἕνα κυπαρίσσι ἀνάμεσα σὲ δυὸ βουνὰ τὸ λιόγερμα.

Τὸ χέρι τους εἶναι κολλημένο στὸ ντουφέκι
τὸ ντουφέκι εἶναι συνέχεια τοῦ χεριοῦ τους
τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους -
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.

Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένειά τους
ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους
ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα.

Τόσα χρόνια ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι διψᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα,
ἔφαγε ἡ κάψα τὰ χωράφια τους κ᾿ ἡ ἁρμύρα πότισε τὰ σπίτια τους
ὁ ἀγέρας ἔριξε τὶς πόρτες τους καὶ τὶς λίγες πασχαλιὲς τῆς πλατείας
ἀπὸ τὶς τρῦπες τοῦ πανωφοριοῦ τους μπαινοβγαίνει ὁ θάνατος
ἡ γλῶσσα τους εἶναι στυφὴ σὰν τὸ κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τὰ σκυλιά τους τυλιγμένα στὸν ἴσκιο τους
ἡ βροχὴ χτυπάει στὰ κόκκαλά τους.

Πάνου στὰ καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τὴ σβουνιὰ καὶ τὴ νύχτα
βιγλίζοντας τὸ μανιασμένο πέλαγο ὅπου βούλιαξε
τὸ σπασμένο κατάρτι τοῦ φεγγαριοῦ.

Τo ψωμὶ σώθηκε, τὰ βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τὰ κανόνια τους μόνο μὲ τὴν καρδιά τους.

Τόσα χρόνια πολιορκημένοι ἀπὸ στεριὰ καὶ θάλασσα
ὅλοι πεινᾶνε, ὅλοι σκοτώνονται καὶ κανένας δὲν πέθανε -
πάνου στὰ καραούλια λάμπουνε τὰ μάτια τους,
μία μεγάλη σημαία, μία μεγάλη φωτιὰ κατακόκκινη
καὶ κάθε αὐγὴ χιλιάδες περιστέρια φεύγουν ἀπ᾿ τὰ χέρια τους
γιὰ τὶς τέσσερις πόρτες τοῦ ὁρίζοντα.


Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε ραδιοφωνική συνέντευξη του, τον Ιανουάριο του 1990 λέει: Ήταν η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας μου και της ζωής μου… Από τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη, εκείνο που με δυσκόλεψε πάρα πολύ και το θεωρώ από τα μεγαλύτερα είναι η Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου. Σ’ αυτό το έργο χάθηκα. Έκανα πρόβα δυόμισι μήνες για να μπω στο νόημα της μελωδίας και του στίχου. Τότε βρήκα τον αληθινό μου εαυτό. Ήταν αυτό που με γέμισε.

Το σημερινό moodboard για το link-party του caseperlatesta είναι αφιερωμένο και εμπνευσμένο στα χελιδόνια, Ένα ακόμα σύμβολο της άνοιξης που αγαπάμε από παιδιά...

Το πιο γνωστό από τα αποδημητικά πουλιά, το χελιδόνι, έγινε σύμβολο της λαχτάρας για αναζήτηση ήλιου και ζεστής ατμόσφαιρας και είναι αυτό που επιστρέφει πάντα στη φωλιά, που αφήνει πίσω...

Όλοι γνωρίζουμε πως όταν δούμε τα χελιδόνια να τιτιβίζουν χαρούμενα στον ουρανό, η Άνοιξη είναι πια εδώ και ο καιρός, όσα σκαμπανεβάσματα κι αν έχει κάνει, θα γλυκάνει και θα ζεστάνει.

Σύμβολο της ελευθερίας δημιουργεί όμορφα μοτίφ, τόσο στα ρούχα, όσο και στα κοσμήματα, δίνοντας έμπνευση ακόμα και στους διακοσμητές!

Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για το bullying ειδικά όσο εκτυλισσόταν η τραγωδία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Τώρα, που δυστυχώς ολοκληρώθηκε με την κηδεία του και πριν προλάβουμε να το ...ξεχάσουμε και να γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας, ας αφήσουμε λίγο την οργή και το θυμό στην άκρη και ας καταλάβουμε πως όπως αργά αλλά σταθερά δομήθηκε η βία έτσι αργά αλλά σταθερά, πρέπει να αποδομηθεί. 

Δεν αρκεί να συζητάμε, δεν αρκεί να προβληματιζόμαστε, δεν αρκεί να θυμόμαστε, πρέπει να δράσουμε! Να δράσουμε όλοι, σαν άνθρωποι, γονείς, πολιτεία, κοινωνία. Όχι με events και happening μόνο. Καλά είναι αυτά για να θυμούνται όλοι, αλλά η δράση βρίσκεται στη σκέψη και στην καθημερινότητα.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι, πως οι πράξεις και ο τρόπος που ζούμε και αντιδρούμε, παραδειγματίζουν πολύ περισσότερο τα παιδιά, από τα λόγια, που ίσως και να βαριούνται να ακούσουν. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές, που τα λόγια μας δεν συμφωνούν με τις πράξεις μας. 

Λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά κλωτσάμε το σκυλί για να κάνει στην άκρη... λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά κορνάρουμε ακατάπαυστα στον μπροστινό μας, που πηγαίνει αργά.... λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά μόλις νευριάσουμε με κάτι που διαφωνούμε, σηκώνουμε τα μανίκια έτοιμοι, να λύσουμε το θέμα με τα μπράτσα!...

Φαντάζεστε πως θα υπάρξει παιδί, που θα πάρει στα σοβαρά τα λεγόμενά μας, αν φερόμαστε έτσι; Κάθε μας πράξη συμβάλει στον παραδειγματισμό των παιδιών, που άλλοτε τα αντιμετωπίζουμε ως παιδιά, άλλοτε ως κούκλες (που θέλουμε να κάθονται όπου τα βάζουμε), άλλοτε σαν στρατιωτάκια (που πρέπει να εκτελούν χωρίς να σκέφτονται) και άλλοτε ως μαριονέτες (προέκταση του μεγάλου "εγώ" μας)... Τι μπορούμε να περιμένουμε με αυτή τη λογική, εκτός από παιδιά μπερδεμένα και χαμένα ανάμεσα στη σκέψη και το ένστικτο;...

Ας μάθουμε λοιπόν πρώτα εμείς, πως η βία δεν λύνει προβλήματα, αντιθέτως τα δημιουργεί! 
Ας καταλάβουμε πως βία δεν είναι μόνο το ξύλο. Βία είναι και ο εκφοβισμός, βία είναι και οι φωνές, βία είναι και η επιβολή του "θέλω" μας, επειδή είμαστε γονείς και μπορούμε...

Ας ξεκινήσουμε να συζητάμε και να κατανοούμε! Ας αρχίσουμε να αιτιολογούμε την άποψή μας, ακόμα και στο παιδί μας και να περιμένουμε να ακούσουμε τι σκέφτεται γι' αυτή. Ας ρωτήσουμε και τη δική του γνώμη και ας παραδεχθούμε, πως μπορεί να είμαστε γονείς, αλλά ούτε τα ξέρουμε όλα, ούτε είμαστε αλάθητοι!

Όσοι το έχουν ήδη εφαρμόσει χαίρονται ευτυχισμένα παιδιά, που δεν διστάζουν να μοιραστούν το κάθε τι με τους γονείς τους, που μπορούν να κάνουν διάλογο, που σέβονται τη διαφορετικότητα και δεν λειτουργούν φασιστικά. Γιατί μη νομίζετε η βία, η επιβολή και ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό, είναι φασισμός. Κι ας λέμε πως είμαστε δημοκράτες!...
Μαρίνα

Ναι, είμαι!
Βέβαια, σε μια Ευρώπη που τα μετρά όλα με το χρήμα, πάντα κάποιος θα βγαίνει ...φτωχός! Όμως ο δικός μου πλούτος, δεν μετριέται με το χρήμα. Ποτέ δε μετρήθηκε έτσι. Απλά, τώρα μοιάζει να είναι η ώρα του απολογισμού...

Ο δικός μου πλούτος Ευρώπη, είναι στην ιστορία της χώρας μου. 
Όταν πηγαίνω βόλτα στο Θησείο, περπατώ μέσα σ' αυτή την ιστορία! 
Όλη η Ελλάδα απ΄άκρη σ' άκρη, είναι ένας αρχαιολογικός χώρος. Παντού η ιστορία μας είναι ζωντανή και μιλά μαζί μου...
Έχω μια Ακρόπολη εγώ, που με βλέπεις άλλοτε με οίκτο και άλλοτε με αποστροφή! 
Έχω ένα Ηρώδειο, μια Επίδαυρο... 
Οι πρόγονοί μου, δημιούργησαν το θέατρο. Οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί, που κι εσύ τους γνωρίζεις και τους μελετάς είναι δική μου κληρονομιά, δική μου ρίζα! 

Γνωρίζεις τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους. Κι αυτοί, δική μου κληρονομιά είναι, όπως και οι νομπελίστες ποιητές μας. Εσύ Ευρώπη, τους έδωσες το νόμπελ, αλλά εγώ τραγουδούσα τα ποιήματά τους, εγώ μεγάλωσα μ' αυτά και αποτελώ μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, τον μοναδικό λαό που είχε τόσο μεγάλη επαφή με νομπελίστες ποιητές στην καθημερινότητά του.

Τώρα που το σκέφτομαι και το όνομά σου στην δική μου κληρονομιά το οφείλεις! Ελληνικό είναι όπως και η παιδεία που δίνεις στα πανεπιστήμιά σου. Με κουβαλάς Ευρώπη στη μόρφωσή σου κι ας μοιάζει να θες να με εξαφανίσεις από το χάρτη σου...

Είμαι "πλούσια" ,γιατί έμαθα να κάνω τον πόνο μου τραγούδι και να μη λυγίζω! Έμαθα να τραγουδώ κάθε στιγμή της ζωής μου και να γλεντώ με κάθε ευκαιρία, έτσι απλά!...
Είμαι πλούσια γιατί έχω το δημοτικό τραγούδι εγώ, που με συνδέει με τις ρίζες μου, τις πολλές μου ρίζες, μιας και γεννήθηκα σε μια χώρα σταυροδρόμι. 
Έχω το νησιώτικο, που κάθε του στίχος είναι κι ένα αεράκι του Αιγαίου στ' αυτιά μου. 
Έχω το ρεμπέτικο, που μιλά κατευθείαν στην ψυχή μου και την ποτίζει με λεβεντιά, με φιλότιμο και υπομονή. 
Έχω το Ρίτσο, το Χατζηδάκι, το Θεοδωράκη... έχω το Ζορμπά μέσα μου, Ζορμπάς κι εγώ... Ανοίγω τα χέρια μου και χορεύω σαν αετός, πότε χαμηλώνω και πότε σηκώνομαι, αλλά Ζω!

Και ζω "πλούσια", μ' ένα πλούτο που γράφεται σε κάθε κύτταρό μου ανεξίτηλα, γιατί είναι ζωντανός, αληθινός! Και είναι αυτός που με κρατά όρθια να αντιμετωπίζω τα όποια χτυπήματα... 
Έχω μέσα μου κάτι από το Λεωνίδα και από τον Περικλή, κάτι από τον Τσιτσάνη και κάτι από τον Μπιθικώτση, όταν τραγουδούσε τη "Ρωμιοσύνη"...

Έχω κάτι από την επιβλητικότητα του Ολύμπου, την αντάρα του Αιγαίου όταν φυσά ο αγέρας, το ρομαντισμό από το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, τη λεβεντιά της Κρήτης, αλλά έχω και την επιμονή της φύσης που γέννησε το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου. Κι επιμένω να "πλουτίζω" από τον ήλιο, τους ανθρώπους μου και τον πολιτισμό των Ελλήνων, που κοιτάς με μισό μάτι...

Όσο τα έχω όλα αυτά, θα είμαι πλούσια και μάντεψε, αυτά κανείς δεν μπορεί να μου τα πάρει!!!
Μαρίνα

Μπορεί ο καιρός να είναι βροχερός, μπορεί τίποτα ακόμα να μη θυμίζει την άνοιξη που όλοι περιμένουμε, όμως πάντα μετά τη βροχή, ένα ουράνιο τόξο αισιόδοξα διαγράφεται στον ορίζοντα, για να μας θυμίζει όλα τα όμορφα της φύσης και της ζωής...
Το σημερινό μας moodboard για το link - party του Caseperlatesta, εμπνέεται από το ουράνιο τόξο που ακολουθεί τη βροχή!
Όπως πάντα, περιμένουμε τη γνώμη σας...

Μια ανοιχτή επιστολή έκανε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, περισσότερο ουσιαστική από λόγους, λογίδρια, ευχές και happenings. Πρόκειται για την ανοιχτή επιστολή που απηύθυναν 36 διάσημες γυναίκες μεταξύ αυτών η Meryl Streep, η Beyonce και η Lady Gaga στην καγκελάριο της Γερμανίας Agela Merkel και την υπουργό Υγείας της Ν. Αφρικής και της Αφρικανικής Ένωσης, Nkosazana Dlamini - Zuma, οι οποίες θα είναι οικοδέσποινες της Συνόδου κορυφής των G7, που θα γίνει στην Ευρώπη αλλά και στη Νότιο Αφρική.

Στην επιστολή αυτή, ζητούν από τις δύο γυναίκες να μεριμνήσουν για την παγκόσμια φτώχεια και ειδικά για τη φτώχεια των γυναικών με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Μεταξύ άλλων στην επιστολή που δημοσιεύτηκε στο site κατά της φτώχειας της ΟΝΕ, αναφέρουν:

"Αν στις Συνόδους επιτυγχάνεται τις σωστές συμφωνίες, τότε μπορείτε να πάρετε θέση και σπουδαίες αποφάσεις για την χειραφέτηση των κοριτσιών και των γυναικών, ώστε αυτό το αίτημα να γίνει ο νέος παγκόσμιος στόχος. Αν καταφέρουμε οι ηγέτες και οι πολίτες του κόσμου αυτή την αλλαγή, θα συμβάλλουμε στην μείωση της φτώχειας των γυναικών, μέχρι το 2030. Έτσι θα προάγουμε όλο τον κόσμο. Αν το πάρουμε από την λανθασμένη κατεύθυνση όμως, η ακραία φτώχεια, η ανισότητα και η αστάθεια θα εξαπλωθούν σε όλες τις χώρες, επηρεάζοντας το μέλλον μας".

Συνεχίζουν ζητώντας να δώσουν φωνή και να σκεφτούν σοβαρά "το κορίτσι που δεν μπορεί να ακολουθήσει μια αξιοπρεπή εκπαίδευση ή που δεν έχει πρόσβαση στην περίθαλψη, τις μητέρες που απειλούνται με θάνατο όταν γεννούν το παιδί τους και που δεν έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν πότε θα κάνουν το επόμενο παιδί τους. Τις γυναίκες που δεν μπορούν να κατέχουν ή να κληρονομούν τη γη που καλλιεργούν, που δεν μπορούν να ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό, να αγοράσουν κινητό τηλέφωνο, που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και πρόσβαση στο νομικό σύστημα. Το νεογέννητο που δεν υφίσταται νομικά , γιατί η γέννησή του δεν έχει καταχωρηθεί, αλλά και όλες τις γυναίκες που δεν μπορούν να βρουν τη δικαιοσύνη που τους αξίζει, όταν κάποιος τις κακοποιεί".

"Η φτώχεια είναι σεξιστική" αναφέρουν με σθένος κι εμείς προσυπογράφουμε θεωρώντας πως αν και το πιθανότερο είναι να αγνοηθεί και η επιστολή αλλά και οι συγγραφείς της, τα λόγια αυτά, έπρεπε να ειπωθούν και να λέγονται με κάθε ευκαιρία!

πηγή: followme.gr

Κατά την προσφιλή μας συνήθεια, μια φούχτα bloggers μαζευόμαστε κάθε τόσο και συζητάμε, πίνοντας καφέ, διαδικτυακά... Όλοι θα το έχετε προσέξει, φαντάζομαι.
Η τελευταία συνάντηση εκτός από γέλια μέχρι δακρύων μου έφερε όμως και νοσταλγία...
Πόση ομορφιά είχαν τα παιδικά μας χρόνια! Πόση ξενοιασιά, πόσο γέλιο, πόση ελευθερία!

Έβγαινες στη γειτονιά για παιχνίδι και ήταν όλα τα παιδιά μαζί, μικρά μεγάλα, εκεί! Δεν ξεχώριζαν ηλικίες, κοινωνικές τάξεις, τραπεζικοί λογαριασμοί...
Στη δική μου γειτονιά, έπαιζαν μαζί χέρι - χέρι χέρι, η κόρη ενός γιατρού, με την κόρη ενός γεωργού, το γιο ενός φούρναρη, την κόρη και το γιο ενός εμπόρου παπουτσιών, τα παιδιά του δάσκαλου...

Άλλοτε μαζευόμασταν στις αυλές των σπιτιών μας κι άλλοτε, όταν ζαλίζαμε από τις φωνές και τα γέλια μας τις μαμάδες μας ή δεν μπορούσαμε να βρούμε κρυψώνες για το κρυφτό, στο δρόμο που παρ' ότι ήταν φαρδύς (για τα δικά μας μάτια τουλάχιστον), δεν περνούσε εύκολα αυτοκίνητο!
Εκεί παίζαμε "τα μήλα" με μπάλα κοινή, γιατί πού να μας φτουρήσουν οι μπάλες!
Κάθε τόσο έσκαγαν και αγοράζαμε εκ περιτροπής για να έχουμε πάντα. Αυτός που την αγόραζε την έπαιρνε και σπίτι του να την προσέχει μέχρι να σκάσει και να αγοράσει άλλη, ο επόμενος.

Όταν ο καιρός δεν ήταν για παιχνίδι έξω, μαζευόμασταν σε σπίτια, σκεπασμένες αυλές, υπόστεγα και τότε παίζαμε "το σχολείο" με τη δασκάλα και τους μαθητές ή μαζευόμασταν τα κορίτσια και παίζαμε "τις κουμπάρες"!!! Ναι, παιχνίδι ήταν όχι έκφραση (μιλάω στους νεότερους...).

Οι κούκλες μας, όλες ξεμαλλιασμένες από την πολλή περιποίηση, ήταν πάντα καλά προφυλαγμένες είτε σε καρότσια, είτε στην αγκαλιά μας, ενώ τα αγόρια, που τύχαινε να μας δουν έβαζαν τα γέλια και άρχιζαν τα πειράγματα, όταν τις αφήναμε στην άκρη, για να παίξουμε κυνηγητό... ή όταν κάναμε τις πρώτες μας απόπειρες να μάθουμε ποδήλατο!...

Και το ποδήλατο, δεν ήταν πάντα, αγορασμένο για μας. Μπορεί να ήταν του μεγαλύτερου αδερφού/αδερφής ή και κάποιου στη γειτονιά, που μεγάλωσε και δεν τον χωρούσε πια. Αγορίστικα - κοριτσίστικα ποδήλατα, ποτέ δεν μας απασχόλησαν. Είχε δύο ρόδες; Για μας ήταν ποδήλατο και έπρεπε να μάθουμε να ισορροπούμε πάνω του, για να μη φάμε τα μούτρα μας, κάτι που κανείς μας δεν γλίτωσε!

Φέρνοντας στο μυαλό αυτές τις αναμνήσεις, συνειδητοποιεί κανείς, πως δεν χρειαζόμασταν τίποτα το τρομερό, για να είμαστε ευτυχισμένα παιδιά! Ούτε λαπ τοπ, ούτε κινητό, ούτε κονσόλα, ούτε σινιέ φόρμες, ούτε ακριβά παπούτσια...

Μόνο τους γονείς μας, τη ζεστασιά του σπιτιού μας και την παρέα της γειτονιάς με τα ατελείωτα παιχνίδια στους δρόμους. στις κοντινές αλάνες και τις αυλές με τα γιασεμιά και τους βασιλικούς, τις μολόχες και τα γαρύφαλλα μέσα στις πήλινες γλάστρες, που κάθε τόσο έσπαγαν όταν έπεφτε, πάντα κατά λάθος, το ποδήλατο πάνω τους.
Αυτές, που με τον καιρό αντικαταστάθηκαν από τενεκέδες του λαδιού, για να γλιτώσουν οι μανάδες μας το μπελά της συχνής αλλαγής και τα μαλώματα.

Δεν μας μάλωναν συχνά πάντως ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι... Εκείνο που θυμάμαι, είναι να μας φωνάζουν να γυρίσουμε στο σπίτι, όταν έπεφτε το βράδυ ή όταν παρά τη βροχή, εμείς επιμέναμε να συνεχίζουμε απτόητοι το παιχνίδι μας, έχοντας πολλές φορές μαζί μας και τα μικρά μας αδέλφια που φορούσαν πάνες! Συμμετείχαν όμως επί ίσοις όροις σε όποιο παιχνίδι επέλεγε η παρέα. Διαλέγαμε ένα ρόλο και γι' αυτά, αφού ήθελαν ντε και καλά να είναι μαζί μας.

Έτσι μεγάλωναν τα παιδιά τότε... ελεύθερα από άγχη, φοβίες. τέσσερις τοίχους, dvd και πλαστικά πλέγματα στα μπαλκόνια! Χωρίς δικό τους δωμάτιο τα περισσότερα, αλλά με δική τους παρέα και γειτονιά, που τη μάθαιναν μόλις μάθαιναν να περπατούν και να επικοινωνούν.

Και πάνω στην ώρα, θαρρείς και συνωμοτούσε ακόμα και ο ραδιοφωνικός σταθμός, ακούγεται το τραγούδι! "Θέλω να γυρίσω στα παλιά..."

Αφιερωμένο στις τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
Μαρίνα