Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θυμάμαι τη γιαγιά μου. Ήταν βλέπετε ένα βροχερό βράδυ του Γενάρη λίγο μετά την Πρωτοχρονιά, που καθόμουν μαζί της και βαριόμουν αφόρητα. Μικρό κορίτσι του δημοτικού κι όσο σκεφτόμουν πως το σχολείο άρχιζε ξανά, μια μελαγχολία με κυρίευε. Είχαμε παίξει επιτραπέζια, μου είχε πει για πολλοστή φορά το αγαπημένο μου παραμύθι και δεν είχα τι άλλο να κάνω. Εκείνη συνέχιζε πια το πλεχτό της με περισσή προσήλωση κι εγώ, γυρνούσα γύρω από το τραπέζι και ψευτογκρίνιαζα αναζητώντας την απόλυτη προσοχή της.

Για μια στιγμή σταμάτησε, χαμήλωσε τα γυαλιά της και με κοίταξε στα μάτια. «Βαριέσαι; Έλα να σου μάθω τη ζωή!» μου είπε κι εγώ ξαναπήρα τη θέση μου δίπλα της γεμάτη περιέργεια. Έβγαλε τότε από τη ντουλάπα ένα ζευγάρι βελόνες, πήρε κι ένα κουβάρι νήμα και άρχισε να μου δείχνει πλέξιμο…

«Να κοίτα, έτσι μπαίνουν οι πόντοι και γίνεται η αρχή…» και με γοργές κινήσεις πέρασε το νήμα στη βελόνα για να συνεχίσει το μάθημα. Τα δάχτυλά της χρησιμοποιούσαν με τέτοια μαεστρία το νήμα και τη βελόνα, που για λίγα λεπτά έμεινα να κοιτώ κι ας μην καταλάβαινα. Όσο όμως εκείνη συνέχιζε, τόσο εγώ αναρωτιόμουν τι σχέση μπορεί να έχει όλο αυτό, με αυτό που μου υποσχέθηκε. Τη ζωή!

«Μου είπες θα μου μάθεις τη ζωή αλλά εσύ, μου μαθαίνεις πλέξιμο» τη σταμάτησα ενοχλημένη. «Πόσο μικρή με νομίζεις, δηλαδή;» αναρωτήθηκα φωναχτά κι εκείνη γέλασε καλοσυνάτα.

«Το αντίθετο! Σε νομίζω τόσο μεγάλη, που πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα» μου απάντησε σοβαρά. «Λοιπόν, η ζωή καρδιά μου, είναι σαν το πλέξιμο. Διαλέγεις το νήμα, τις βελόνες, το σχέδιο και ξεκινάς. Παίρνεις βαθιά ανάσα και ρίχνεσαι στη δουλειά για να φτιάξεις το δικό σου πουλόβερ. Αυτό, που δεν θα μοιάζει με κανένα άλλο! Πολλά θα έχουν το ίδιο χρώμα με το δικό σου, κάποια άλλα μπορεί να έχουν το ίδιο σχέδιο, αλλά αυτό που θα φτιάξεις εσύ θα είναι μοναδικό, όπως κι εσύ! Έτσι ακριβώς όπως και η ζωή σου. Τα υλικά είναι πάνω κάτω ίδια, όμως ο καθένας από μας, τη φτιάχνει με το τρόπο του και είναι τόσο διαφορετική από των άλλων, όσο διαφορετικοί είναι και οι άνθρωποι! Αν προσέξεις και διαλέξεις ωραίο σχέδιο, τότε η δημιουργία σου θα είναι όμορφη, αν πάλι κάνεις λάθος, το ξηλώνεις και ξεκινάς από την αρχή. Δεν θέλει βιασύνες, δε θέλει απογοήτευση, θέλει υπομονή!» μου είπε χαμογελώντας και μου έδωσε το νήμα και τις βελόνες.

«Έλα πάμε μαζί, μια καλή μια ανάποδη και ξανά. Όταν προχωρήσει κι άλλο θα το μετρήσουμε για να δούμε αν σου κάνει και μετά, θα συνεχίσουμε…»

Έτσι πέρασε εκείνο το βράδυ και πολλά, πολλά ακόμα βράδια. Με «μια καλή, μια ανάποδη», χιλιάδες σκέψεις, που μεσολάβησαν από τότε μέχρι σήμερα και ακόμα περισσότερες στιγμές και πράξεις. Όλες ήταν στο ίδιο μοτίβο, πάντα. Μια καλή, μια ανάποδη ακριβώς όπως το πλέξιμο, ακριβώς όπως τη ζωή!...

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό MakaZine και θέλησα μ' αυτό να ξεκινήσει η καινούργια χρονιά, αφού αναφέρεται σε ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, που δεν είναι πια στη ζωή, αλλά το κουβαλώ μέσα μου, πολύτιμο φυλαχτό.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, οι προετοιμασίες κορυφώνονται και η αναμονή της πιο χαρούμενης μέρας του χρόνου, μας κάνει όλους πιο ευαίσθητους, πιο δοτικούς αν θέλετε. Μέσα σ' αυτή γιορτινή ατμόσφαιρα, υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται περισσότερο από άλλους στήριξη, ένα καλό λόγο, ένα χέρι πλάι στο δικό τους. Εσείς θα βρείτε ποιοι είναι και πώς θα σταθείτε δίπλα τους!

Κρατήστε μια θέση στην καρδιά σας, στο τραπέζι σας, στη ζωή σας για εκείνους και να είστε σίγουροι πως η χαρά που θα πάρετε με αυτή σας την πράξη θα είναι ανεκτίμητη!

Καλά Χριστούγεννα με Αγάπη και Χαρά στις καρδιές όλων!

Εβδομάδα των Παθών, εβδομάδα κατάνυξης και περισυλλογής αυτή που διανύουμε.  Είναι οι ώρες, που παρά τις πυρετώδης προετοιμασίες για το βράδυ της Ανάστασης και την Κυριακή του Πάσχα, πάντα κοιτάμε μέσα μας. Άλλοτε για να βρούμε αποθέματα δύναμης για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες, άλλοτε για να δώσουμε από το περίσσευμα αγάπης στο διπλανό μας.

Γιατί η Ανάσταση, είναι Αγάπη! Γιατί οι γιορτές, είναι Αγάπη! Μπορεί η καθημερινότητα να μας κάνει συχνά να το ξεχνάμε, όμως οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να αγαπούν, να μοιράζονται, να χαμογελούν και να ελπίζουν.

Με κάθε πράξη αλληλεγγύης και συμπόνιας ένας μικρός Χριστός ανασταίνεται στις ψυχές. Με κάθε χάδι τρυφερό στα κουρασμένα χέρια κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στο λόγο για τον οποίο υπάρχουμε. Μπορεί πολλοί να σκέφτονται πως τα λόγια τούτα είναι ρομαντικά ή αφελή, όμως βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως είναι αλήθεια!

Ας προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο να σκοτώσουμε την κακία, τη μικροψυχία και την αδιαφορία κι ας αναστήσουμε την αγάπη στα λόγια, τις πράξεις, τις καρδιές όλων.

Είναι Χριστούγεννα!!! Η ομορφότερη ημέρα του χρόνου! Η μέρα που γεννήθηκε η αγάπη, η ταπεινοφροσύνη, η ελπίδα, το φως!
Κρατήστε τα στην καρδιά σας σα φυλαχτό και πολλαπλασιάστε τα δωρίζοντάς τα στους ανθρώπους γύρω σας. Γιατί αυτά τα πολύτιμα δώρα, έχουν κάτι μαγικό. Όσο πιο πολύ μοιράζονται, τόσο πιο πολύ αυξάνονται!...

Ο μήνας της πιο ζεστής γιορτής του χρόνου, έφτασε! Σε 25 μέρες έχουμε Χριστούγεννα!!
Φώτα, στολίδια, χαρά, ευφορία, γλυκά, ευχές, δώρα... Αυτό ήταν το "σκηνικό" των γιορτών, μέχρι να το ανατρέψει η οικονομική κρίση που περνάμε. Ο κόσμος ξεχυνόταν στους δρόμους και στα μαγαζιά, παρά το κρύο ή τη βροχή, για να ...ετοιμαστεί.

Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν πως μπορούσαν να περάσουν ευτυχισμένες γιορτές, αγοράζοντας... αγοράζοντας... αγοράζοντας...
Ήταν όμως πραγματικά έτσι; Χωρίς τη ζεστασιά. που δίνει στην καρδιά μας η αγάπη και η επικοινωνία με το συνάνθρωπο, το "σκηνικό" της γιορτής μοιάζει να είναι χωρίς φώτα, παγωμένο, μουντό.

Τα τελευταία χρόνια, όλο αυτό άλλαξε. Οι άνθρωποι περιορίζουν τις αγορές τους, τις βόλτες τους, αλλά και τα χαμόγελά τους... Τα φώτα αρχίζουν να λιγοστεύουν, τα στολίδια να θαμπώνουν και η καρδιά να σφίγγεται. Για πολλούς, όλα γυρνούν γύρω από την αγοραστική τους δύναμη, που ρυθμίζει τη διάθεση για γιορτή, τη διάθεση για χαρά και χαμόγελα και όχι άδικα ίσως...

Αν όμως αναλογιστούμε, πως αυτοί που πραγματικά δεν μπορούν να χαρούν, είναι όσοι βρίσκονται μόνοι στον κόσμο, όσοι έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, όσοι βρίσκονται στα νοσοκομεία, τα παιδιά που δεν έχουν οικογένεια ή αυτά που κακοποιούνται από τις οικογένειές τους, οι άστεγοι, τότε θα καταλάβουμε πως αυτό που έχει σημασία δεν είναι πόσα έχουμε στην τσέπη μας, αλλά πόσα έχουμε στην  καρδιά μας! 

Τα φετινά Χριστούγεννα ας μην απασχολήσουμε άλλο το μυαλό μας με σκέψεις, που αφορούν τα υλικά αγαθά, όσο απαραίτητα κι αν είναι αυτά. Περισσότερο απαραίτητη είναι η αγάπη, η ζεστασιά και η αλληλεγγύη που μας εξασφαλίζει.
Γι' αυτό, μην ανησυχείτε για κείνα που αγοράζοντα, αλλά γι' αυτά που δεν αγοράζονται ακόμα και με όλο το χρυσάφι του κόσμου! Για να περάσουν οι φετινές γιορτές, αν όχι με χαρά τουλάχιστον με χαμόγελο...

Το Καλοκαίρι τυπικά τουλάχιστον, τελείωσε. Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη είναι και η πρώτη του Φθινοπώρου ανεξάρτητα από τον καιρό, που ευτυχώς για μας, είναι ακόμα σε τόνους καλοκαιρινούς.

Πάντα, κάθε πρώτη της εβδομάδας, του μήνα, της εποχής, του χρόνου, σηματοδοτεί και κάτι νέο. Μια καινούργια αρχή, ένα καινούργιο πρόγραμμα, ένα καινούργιο σχέδιο, ένα καινούργιο στόχο. Τις περισσότερες φορές είναι η δική μας ανάγκη να αναθεωρήσουμε ή να ανασχεδιάσουμε τα "θέλω" και τις προτεραιότητές μας και η αφορμή της πρώτης, μας δίνει ώθηση και όρεξη να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο ή να δώσουμε ενέργεια σε κάτι, που έχουμε ήδη ξεκινήσει για να το πραγματοποιήσουμε.

Ο Σεπτέμβρης μας πηγαίνει με ήπιο τρόπο από τη χαλάρωση της ξεκούρασης του καλοκαιριού (κυρίως του Αυγούστου), στην φάση της εγρήγορσης, της δουλειάς, του "τώρα τρέχουμε" (ανεξάρτητα από το αν φτάνουμε). Ξεκινούν τα σχολεία, τα ξυπνητήρια, οι έγνοιες, το μποτιλιάρισμα, οι υποχρεώσεις. Παράλληλα όμως, μας κάνει δημιουργικούς, με ένα τρόπο που μπορεί να μη τον αντιλαμβανόμαστε άμεσα, αλλά υπάρχει.

Είναι στο χέρι μας, πώς θα το εκλάβουμε. Αντί για "ζυγό" και τα "κεφάλια μέσα", μπορεί να είναι "σηκώνω τα μανίκια" και ξεκινώ. Μπορεί να είναι "χαίρομαι που έχω πράγματα να κάνω", "χαίρομαι που δουλεύω" αν σκεφτούμε τις στρατιές ανέργων που ανεβαίνουν το δικό τους μαρτυρικό Γολγοθά. Μπορεί να είναι "χαίρομαι που υπάρχω για να παλεύω"...

Διανύουμε ένα καλοκαίρι διαφορετικό (για μας προσωπικά) από αυτά που ζήσαμε ως τώρα... είχε χαρές, εντάσεις, λύπες και απώλειες...

Λένε πολλά για την αγάπη! Την κοσμούν με επίθετα όμορφα, γλυκά, ρομαντικά, τα περισσότερα στον υπέρτατο βαθμό. Συχνά όμως βαφτίζουν αγάπη το πάθος, την έλξη, τον εγωισμό. Άλλοτε βαφτίζουν αγάπη την κτητικότητα, τη παρέα ακόμα και τη συναλλαγή...

Η αγάπη όμως εκφράζεται μέσα από την επικοινωνία, την προσφορά, την ανιδιοτέλεια και μπορεί να υπάρχει παντού! Στο λουλούδι, που ανοίγει τα πρώτα του πέταλα στον ήλιο ή στο κρύο εκεί στο κακοτράχαλο βουνό, στο πρόσωπο του ηλικιωμένου ζητιάνου, που του απλώνεις το χέρι κι εκείνος σκύβει και το φιλά, στο χαμόγελο του μωρού, που ανοίγει τα ματάκια του μετά τον ύπνο και σε κοιτά με το πιο αθώο βλέμμα του κόσμου, στα χρώματα του ουρανού, που παίρνουν μαβί χρώμα όταν βασιλεύει ο ήλιος παίζοντας με τα σύννεφα...

Υπάρχει παντού, όπου θέλουμε να τη δούμε! Γιατί πρέπει να θέλουμε να τη δούμε, πρέπει να θέλουμε και να μπορούμε και να την ξεχωρίσουμε και να την προσφέρουμε. Βλέπετε η αγάπη είναι μαγική! Δεν τελειώνει ποτέ, μα ποτέ! Τη μοιράζεις κι εκείνη πολλαπλασιάζεται, τη σκορπάς κι εκείνη γυρίζει πίσω σε σένα, την προσφέρεις και σου προσφέρεται!

Διαπερνά ακόμα και το ψυχρό γυαλί της οθόνης ενός υπολογιστή! Εκεί ανάμεσα στις εικόνες, τις λέξεις, τα νοήματα και τα μηνύματα υφαίνεται σιγά σιγά και γιγαντώνεται αργά και σταθερά, φέρνοντας ανθρώπους από μακρινά μέρη κοντά, δίνει λύση σε προβλήματα, διαδίδει τρόπους να αντιμετωπιστούν οι δυσκολίες, ζεσταίνει την ψυχή χιλιάδων ανθρώπων, που μπορεί να μην έχουν συναντηθεί ποτέ από κοντά, αλλά γνωρίζονται, επικοινωνούν, αγαπιούνται και αλληλοστηρίζονται.

Σαν blogger έχω συναντήσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Εκφράζονται, δημιουργούν, επικοινωνούν, βοηθούν άλλους ανθρώπους και φτιάχνουν κοινότητες και ιστορία οι παρέες, όπως λέει και το τραγούδι. Ενδεικτικά θα αναφέρω τη Δράση Ελληνίδων Blogger, το Ξεblogαρισμα και την Πρωτοβουλία για το παιδί, που κινητοποιούνται μέσα από το blogging και με όπλο τη δημιουργία, βοηθούν ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Αυτό, είναι αγάπη! Καθαρή, αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο και είναι σημαντική η προσφορά του blogging σ' αυτό. Γιατί ενώνει, πληροφορεί, κινητοποιεί με τρόπο γρήγορο, άμεσο και ουσιαστικό.

Πριν λίγες μέρες το blogging γιόρταζε την παγκόσμια ημέρα του κι όσο κι αν πέρασε στα ψιλά, η Πέτρα μας στο blog της, μας παρακίνησε να το γιορτάσουμε με αναρτήσεις αφιερωμένες σ' αυτό. Δεν θα μπορούσα να λείπω, γιατί η ασχολία αυτή είναι για μένα αγάπη κι όσο κι αν ακούγεται περίεργο, μπορεί να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους! Αρκεί να το θέλουν! Αρκεί να προσπαθήσουν!

Παράλληλα η Αριστέα μας, γιορτάζει την αγάπη μέσα από το καινούργιο της δρώμενο "Κοινωνία ώρα αγάπης", που τρέχει για όλο το μήνα. Θέλησα η πρώτη μου συμμετοχή να μιλά για την αγάπη μου για το blogging, για την αγάπη που έδωσα, γι' αυτή που απλόχερα μου δόθηκε, γι' αυτή που μας ένωσε σε μια μεγάλη παρέα, που προσπαθεί μέσα από τη δημιουργία και κόντρα σε καιρούς δύσκολους να μοιραστεί ομορφιά και αξίες κάνοντας ένα βήμα στο φως και τους ανθρώπους να χαμογελούν, να προβληματίζονται και να κινητοποιούνται, για καλό!

Κορίτσια μου αγαπημένα, ευχαριστώ πολύ για όσα μοιραστήκατε μαζί μου και για την αγάπη που μου δώσατε! Αν δεν υπήρχε το blogging δεν θα γνώριζα ποτέ, ούτε εσάς ούτε και τόσους άλλους αγαπημένους φίλους και φίλες, που τιμούν με τις επισκέψεις τους τούτη εδώ τη διαδικτυακή γωνιά, που επιμένει να εκφράζεται, να δημιουργεί, να ενημερώνει, να προτρέψει και να βάζει ψυχή, σε κάθε ανάρτηση...

"Αν ήσουν βιβλίο, ποιο θα ήσουν;" ρωτούσε η Αριστέα σε μια ανάρτησή της.

Αν ήμουν βιβλίο! Δεν θα ήμουν κανένα από τα βιβλία που αγαπώ, τολμώ να πω... κι ο λόγος είναι απλός. Ποτέ μου δε χώρεσα σε μέτρα, ποτέ μου δεν ανήκα σε μια κατηγορία. Πάντα απέξω! Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο κι ας επιζητούσα (κυρίως ως έφηβη) το αντίθετο διακαώς!

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, μη φανταστείτε πως η "μεγαλειότης" μου δεν χωρά πουθενά για τη μοναδικότητά της, το αντίθετο θα έλεγα. Πάντα κάτι έλειπε από τα χαρακτηριστικά μιας κατηγορίας σε μένα. Λειψά μονίμως, όσο κι αν προσπαθούσα...

Ψάχνοντας λοιπόν να βρω ποιο βιβλίο θα ήμουν, συνειδητοποίησα πως δεν θα ήμουν καν βιβλίο (με την ακριβή έννοια). Θα ήμουν θεατρικό έργο, που υπάρχει και σε βιβλίο και μέσα από αυτό, θα μιλούσα για δικαιοσύνη, αγάπη, τρυφερότητα με τρόπο ανατρεπτικό, επαναστατικό.
Θα ήμουν, "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπέρτολ Μπρεχτ. Σ' ένα κόσμο που υμνεί τον υλισμό και θριαμβεύει η αδικία και η αλαζονεία της εξουσίας και του πλούτου, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο, από μια έκφραση πίστης στον θρίαμβο της δικαιοσύνης και της ανθρωπότητας.


Θα ήμουν ένα παραμύθι, μια τρυφερή ιστορία μητρότητας η οποία σαρκάζει τη δικαιοσύνη και την εξουσία, την ίδια στιγμή, που υμνεί την αγάπη. Αυτή την αγάπη, που είναι έτοιμη να απαρνηθεί τα πάντα και ενσαρκώνεται στη Γρούσα, που προτιμά να απαρνηθεί το παιδί που έσωσε και μεγάλωσε, προκειμένου αυτό. να μην πονέσει. Αυτή την αγάπη, που γίνεται οδηγός του δικαστή Αντζάκ, που παρά την κουτοπονηριά και την ακαταλληλότητά του να γίνει δικαστής, καταφέρνει να φωτίσει την κρίση του.

Ο Αντζάκ που ήταν μέθυσος, κλεφτοκοτάς και κουτοπόνηρος γίνεται δικαστής γιατί στην επανάσταση έκρυψε το Μεγάλο Δούκα στο σπίτι του, σώζοντάς του τη ζωή και ο διορισμός του σε δικαστή ήταν η ανταμοιβή του.

Τη σολομώντεια λύση επιλέγει ο Αζντάκ και τοποθετεί το παιδί στο κέντρο του κύκλου με την κιμωλία, ζητώντας από τις δύο μάνες (θετή και βιολογική) να τραβήξουν από ένα χέρι η κάθε μια το παιδί κι όποια το πάρει με το μέρος της, να το κερδίσει. Και είναι η αγάπη προς το παιδί, που κάνει τη θετή μάνα να παραιτηθεί, για να μην το πονέσει. Να το στερηθεί, για να μην υποφέρει, κάνοντας ταυτόχρονα, το δικαστή να τη δικαιώσει δίνοντάς το της, γιατί όπως γράφει στο έργο ο Μπρέχτ: "Το κάθε τι πρέπει να ανήκει σ' εκείνον που είναι άξιος, τα παιδιά σε κείνους που με αγάπη και φροντίδα τα ανατρέφουν..."

Με τη σκληρή κριτική του στην εξουσία και τη δικαιοσύνη ο Μ. Μπρέχτ, σ' αυτό το έργο του που γράφτηκε το 1943-45 και αποτελεί μια αντιπολεμική φωνή, δίνει διέξοδο στην ελπίδα με δρόμο την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Το είδα στο θέατρο για πρώτη φορά πολύ μικρή και με γοήτευσε τόσο, που το αναζήτησα στη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης που έμενα τότε, για να το διαβάσω ξανά και ξανά...

Αλήθεια, εσείς αν ήσασταν βιβλίο, ποιο θα ήσασταν;





Υ.Γ. Μια που το μήνυμα του βιβλίου και της ανάρτησης είναι η αγάπη, μπορεί να αποτελέσει  παράλληλα και την πρώτη μου συμμετοχή, στο νέο δρώμενο της Αριστέας "Κοινωνία ώρα Αγάπης"....

Πρωί - πρωί, μη σας πω αξημέρωτα για μένα, χτυπάει το τηλέφωνο. Πετιέμαι αλαφιασμένη... όλοι ξέρουν πως δεν είμαι του πρωινού ξυπνήματος.
Πριν καλά καλά απαντήσω αυτό το βαρύ "ναι" του αγουροξυπνημένου, ακούω τη φίλη μου τη Νατάσα σε μεγάλα μεράκια!

- Θέλω ν τα πιώωωω....
- Τι λες κοπέλα μου πρωί πρωί, με τη τσίμπλα στο μάτι;
- Ναι, να τα πιω να μην καταλαβαίνω! Απαντά με σθένος.
- Τι να μην καταλαβαίνεις, μανούλα μου, ρωτώ ως αδαής, ψάχνοντας σαν υπνωτισμένη την καφετιέρα...
- Να μην καταλαβαίνω, ό,τι συμβαίνει γύρω μου!...

Αυτό ήταν!!! Λες και μου πέταξε ένα κουβά με κρύο νερό, πήρα μπρος! Για να μιλάει έτσι η Νατάσα, κάτι συμβαίνει σοβαρό, σκέφτομαι κι αρχίζω τις ερωτήσεις.

- Εσύ, που τρομάζουμε να σε ξεκολλήσουμε απ΄τα ειδησιογραφικά; Εντύπωση μου κάνει!
- Εγώ, εγώ!!! Τόσο καιρό που παρακολουθούσα, τι βγήκε; Θόλωσα ένα εκατομμύριο φορές μέχρι τώρα, χώρια που δεν προλαβαίνω να μετρώ κολοτούμπες. Νισάφι πια, βαρέθηκα!
- Έτσι ξαφνικά; παίρνω το διερευνητικό μου
- Τι ξαφνικά καλέ; Εδώ χάνεται ο κόσμος κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ανοίγω το "κουτί" και δεν ακούω τίποτα άλλο από δύσκολα. Κρα κάνω για μια ευχάριστη είδηση, να σκάσει κι εμένα το χειλάκι μου, αλλά πού!...
- Βρε καρδούλα μου, πιες λίγο καφεδάκι να ισιώσεις κι έλα να το συζητήσουμε...

Τίποτα! Η Νατάσα ανένδοτη συνέχιζε να τραγουδά και να επιμένει, πως ο καλύτερος τρόπος για να τα βγάλει πέρα με τα δυσάρεστα, τα παράξενα και όλα τα περίεργα, είναι η κατάσταση μέθης.

Να της ρίξω άδικο, δεν μπορούσα με όσα γίνονται. Από πού να το πιάσω και να μη μπω σε πειρασμό; Από το εσωτερικό, από το εξωτερικό; Δες θες και πολύ να χάσεις τη μπάλα.

Λες και δε φτάνουν όσα περάσαμε, η παράνοια συνεχίζεται, τα μνημόνια συνεχίζονται, οι πρόσφυγες πνίγονται, τα οικονομικά μας πηγαίνουν κατά διαόλου, οι αγρότες παρατάνε τα χωράφια και βγαίνουν ξανά στους δρόμους, το ασφαλιστικό είναι σα να θέλουν να μας περάσουν το βραχιόλι αντί στο χέρι στο λαιμό, οι εθνικές συντάξεις κλειδώνουν σε τιμή σινιέ πορτοφολιού και πάει λέγοντας...

Πώς να τα αντέξει κανείς όλα αυτά; Με αγώνα θα μου πείτε. Με αγώνα, δε λέω όχι, αλλά κι αυτά τα έρημα τα νεύρα, κλωστές γίνανε τόσα χρόνια ταλαιπωρίας, σπάνε. Κι άμα σπάσουν ολονών, μας βλέπω να βγαίνουμε στους δρόμους, να χαστουκίζει ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί να αυτομουτζωνόμαστε!

Άδικο;...

Συμμετέχοντας σ' αυτή την υπέροχη σκυταλοδρομία αναμνήσεων, που ξεκίνησε ο καλός μας φίλος ο Γιάννης (idipoton.blogspot.gr), ακολούθησε η Μαρία μας (mytripssonblog.blogspot.gr) και μετά η Αριστέα μας (princess-airis.blogspot.gr) θέλω κι εγώ, να κάνω μαζί σας, αυτό το ταξίδι...

Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι όπου ποτέ δεν έλειπε η βιβλιοθήκη, γεμάτη με λογιών - λογιών βιβλία. Οι γονείς μου, τα αγαπούσαν ιδιαίτερα και με έκαναν να τα αγαπήσω κι εγώ, από πολύ μικρή. Τα πρώτα, που βέβαια δεν διάλεξα εγώ και φυσικά δεν μπορούσα να διαβάσω μόνη μου, ήταν μικρές ιστορίες σε στίχους και ήμουν δεν ήμουν τριών...

Ακολούθησαν τα παραμύθια κατά δεκάδες και σε τόμους ακόμα, που δεν τα χόρταινα. Πάντα μέσα στα δώρα γιορτών και γενεθλίων υπήρχε και ένα βιβλίο κι άλλες φορές έτσι, χωρίς καμιά
αφορμή.

Το πρώτο βιβλίο, που διάλεξα μόνη μου, ήταν το "Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν" της Μπέτυ Σμιθ. Ο λόγος που το διάλεξα ήταν το μικρό κειμενάκι στην πρώτη του σελίδα, αμέσως μετά τον τίτλο: "Είναι κάποιο δέντρο που φυτρώνει στο Μπρούκλιν. Μερικοί το λένε Δέντρο του Ουρανού. Όπου κι αν τύχει να πέσει σο σπόρος του θα φυτρώσει ένα δέντρο που παλεύει να φτάσει στον ουρανό. Φυτρώνει μέσα σε μαντρωμένες αυλές και σε σωρούς πεταμένα σκουπίδια. Ξεφυτρώνει μέσα από σκάρες υπογείων. Είναι το μοναδικό δέντρο που φυτρώνει ακόμα και στο τσιμέντο. Ψηλώνει και θεριεύει... Ζει χωρίς ήλιο, χωρίς νερό και όπως φαίνεται και χωρίς χώμα. Θα το πρόσεχαν και θα το έβρισκαν ίσως και ωραίο αν δεν ήταν τόσο κοινό...".

Αυτό ήταν! Το κείμενο με μάγεψε! Λειτούργησε σαν μαγνήτης! Ήθελα οπωσδήποτε να διαβάσω γι' αυτό το δέντρο... ήθελα οπωσδήποτε να μάθω για την ιστορία της οικογένειας του Τζόνυ Νόλαν, που βρέθηκε στην Αμερική, όπως τόσοι άλλοι, από την Ευρώπη κάπου εκεί στα 1912, αναζητώντας μια θέση στον ήλιο. Διάβασα για τις σκέψεις τους, για τον τρόπο που μεγάλωναν τα παιδιά τους, για τον αγώνα τους να αποκτήσουν ένα τάφο, ο οποίος ήταν το μοναδικό κομμάτι γης που μπορούσε να είναι δικό τους.

Δεν θα σας πω, πώς τελειώνει το βιβλίο, ούτε αν έχει ευχάριστο ή δυσάρεστο τέλος. Αυτό που θα σας πω, είναι πως αυτό το βιβλίο με βοήθησε να καταλάβω πολλά πράγματα για τη ζωή των ανθρώπων, τις σκέψεις τους, τα θέλω τους, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους, τα όνειρά και τις επιδιώξεις τους. Με μάγεψε και το φυλάω ακόμα στη βιβλιοθήκη μου, με πολύ αγάπη...
Αν δεν το έχετε διαβάσει, αναζητήστε το, είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει!

Θέλω με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω θερμά, τη Μάνια για την ιδέα και το Γιάννη, που έκανε γνωστό σε μένα και τους υπόλοιπους φίλους, το blog game αυτό!

Μπορεί μια ίωση να με κράτησε τόσες μέρες, μακριά από το περιοδικό κι όλους τους αγαπημένους φίλους, δεν μπορεί όμως να με εμποδίσει να ευχηθώ σε όλους εσάς που με επισκέπτεστε και με τιμάτε με την αγάπη σας, να έχετε μια όμορφη, δημιουργική, αισιόδοξη και χαρούμενη χρονιά, γεμάτη υγεία και πολλά χαμόγελα!

Εύχομαι επίσης, από την καρδιά μου, στον καθένα ξεχωριστά, ό,τι του στέρησε η χρονιά που έφυγε, απλόχερα να του το δώσει η χρονιά που μόλις ήθρε!!!

Χρόνια πολλά, φίλοι!

Πολλές φορές γίνονται δράσεις διαμαρτυρίας για την προστασία του περιβάλλοντος και του μέλλοντος του πλανήτη. Άλλες είναι διαδικτυακές και άλλες είναι στο δρόμο... καμιά φορά και τα δύο. Κάποιοι τις βλέπουν θετικά και συμμετέχουν ενεργά και κάποιοι τις θεωρούν μάταιες.

Όταν όμως οι πολίτες γνωρίζουν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους συντονισμένα και με συνέπεια, τότε κάποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Οι φωνή τους ακούγεται δυνατά, καθαρά και δεν αφήνει περιθώρια για συμβιβασμούς.

Όλη αυτή η προσπάθεια που έγινε τους τελευταίους μήνες με διαδηλώσεις, υπογραφές, μηνύματα, δωρεές, έφεραν αποτέλεσμα σημαντικό για την Ιστορία της ανθρωπότητας. Πρόσφατα στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα οι ηγέτες συμφώνησαν στο μηδενισμό των ανθρωπογενών ρύπων. Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει πως θα υπάρξει μια εξισορρόπηση του τι μπορούμε να εκπέμπουμε στην ατμόσφαιρα και τι μπορεί να απορριφθεί και όταν πλέον η συμφωνία περάσει στα χέρια των νομοθετών, η καθαρή ενέργεια θα αναδειχθεί ως ο καλύτερος, φθηνότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος, για να κρατηθεί αυτή η υπόσχεση. Έτσι θα μπει το πρώτο λιθαράκι για να εξασφαλίσουμε ένα ασφαλές μέλλον για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές.

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες τα μέλη του Avaaz έπαιξαν κρίσιμο και καθοριστικό ρόλο με την πίεση, που άσκησαν για τη συμφωνία αυτή. Έσπασαν ένα παγκόσμιο ρεκόρ διαδηλώνοντας κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο και φέρνοντας τις φωνές όλων των ανθρώπων του πλανήτη στη διάσκεψη, την ώρα που οι διαπραγματευτές έμπαιναν στο κτίριο και παρέδωσαν το ψήφισμα απευθείας στο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ. Η φωνή όλων όσων ψήφισαν με το γνωστό διαδικτυακό τρόπο, ήταν εκεί, στην πρώτη γραμμή και ακούστηκε δυνατά και ξεκάθαρα.

Όταν ο Ινδός Υπουργός Οικονομικών δήλωσε ενάντια στην 100% καθαρή ενέργεια, οι Avaazίτες τράβηξαν βίντεο από την πλημμυρισμένη πόλη Τσεννάι και το πρόβαλαν σε γιγαντοοθόνη μέσα στη διάσκεψη, μαζί με τα μηνύματα από κάθε γωνιά της Ινδίας. Αυτό έκανε τον πρωθυπουργό Μόντι την άλλη μέρα να ανακοινώσει στα ΜΜΕ ότι άλλαξε στάση!

Αυτή, ήταν μία μόνο, από τις 45 διαφορετικές δράσεις που έκαναν τα μέλη του Avaaz μέσα σε 14 μέρες και ήταν οι αρχή για να ξεκινήσουν οι ηγέτες να ακούνε τους πολίτες και την έκκλησή τους ή καλύτερα την απαίτησή τους, να σωθεί το μέλλον του πλανήτη.

Είναι και η πιο τρανταχτή απόδειξη πως όταν οι πολίτες ενημερώνονται, ενώνονται και διεκδικούν με πίστη και όραμα, μπορούν να εξασφαλίσουν για τις επόμενες γενιές, ένα καλύτερο μέλλον.

Η ιστορία της ανθρωπότητας αλλάζει και αυτή την αλλαγή προς το καλύτερο, την πέτυχαν οι πολίτες, τα μέλη του Avaaz, την πετύχατε εσείς! Ας συνεχίσουμε ενωμένοι να διεκδικούμε και να ελπίζουμε...


Σημείωση: Διαβάστε όλη την ιστορία του αγώνα για το κλίμα εδώ.

Δευτέρα σήμερα, καινούργια εβδομάδα ξεκινά και με αφορμή την όμορφη προτροπή της συνονόματης αγαπημένης μου blogger της διπλανής πόρτας, "Κάθε σκέψη κι ένα γράμμα", θέλησα να ξεκινήσω δημιουργικά...

Ανοίγω τα μάτια μου στο φως και καλωσορίζω την καινούργια μέρα με χαμόγελο.

Βλέπω το σκύλο μου να τεντώνεται και να κουνά την ουρά του με χαρά, καθώς ξυπνάει... είναι το δικό του χαμόγελο αυτό!

Γυρνώ την πλάτη στα μίζερα και βάζω μουσική να συνοδέψει τον πρώτο καφέ της μέρας.

Διαβάζω τα νέα και δακρύζω με τον πόνο των ανθρώπων, που ζητούν μια ευκαιρία ν' αντικρίσουν τη μέρα όπως εγώ, αλλά αντικρίζουν μια κόλαση.

Έχω αγάπη γύρω μου και θέλω να τη μοιράσω, να τη σκορπίσω στα πέρατα της γης, να πάρουν όλοι μια φουχτίτσα, να την κάνουν φυλαχτό.

Ζωή είσαι μικρή, είσαι γλυκιά, μα είσαι και ζαβολιάρα. Γλεντώ μαζί σου, δε σε παίρνω πια στα σοβαρά.

Η σκέψη τρέχει σε κείνους, που κάνουν τη θλίψη ενέργεια και προσφορά σε όσους χρειάζονται βοήθεια...

Θέλω να διώξω κάθε πόνο, κάθε δάκρυ, κάθε αγωνία από τα μάτια των παιδιών.

Ίσως μια μέρα, ποιος ξέρει πότε, να μην υπάρχουν πια παιδιά ανασφαλή, παιδιά που κινδυνεύουν!

Κόκκινα γυαλιά φοράω για να ξορκίσω το κακό, να δω τον κόσμο μ' άλλα μάτια και μη σταματήσω να ελπίζω.

Λυπάμαι με την αδιαφορία για τις ανθρώπινες ψυχές, αυτών, που κρατούν τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους.

Μετρώ τον πλούτο μου με ανθρώπους γύρω μου, που λένε "καλημέρα" και το εννοούν.

Νιώθω ευγνώμων που μπορώ να ασχολούμαι με όλα όσα αγαπώ.

Ξέρω πως πολλές φορές πετώ στα σύννεφα, αλλά αρνούμαι να σταματήσω να το κάνω. Είναι όμορφα εκεί πάνω...

Όσοι διαφωνούν, μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους κολλημένοι στη γη. Δικαίωμά τους, ψέμματα;...

Παρατηρώ τους ανθρώπους και τις αντιδράσεις τους. Θεέ μου, πόσο εύκολα αλλάζουν όταν αποκτήσουν χρήμα ή εξουσία!

Σιωπώ και υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο των ανθρώπων εκείνων, που ενώ βιώνουν μια απώλεια βρίσκουν δύναμη να δώσουν αγάπη και βοήθεια σε άλλους.

Τραγούδι είναι η ζωή μας σκέφτομαι, πότε χαρούμενο και πότε λυπημένο. Δική μας δουλειά δεν είναι να διαλέξουμε το σκοπό, μα να το τραγουδήσουμε καλά!

Υψώνω ανάστημα σε κάθε "πρέπει" που επιχειρεί να με βάλει σε καλούπι που δε χωράω. Άλλωστε ποτέ δε χώρεσα σε καλούπια...

Φιλιώνω με τις αδυναμίες μου. Όσες αλλάζουν τις αλλάζω, τις άλλες τις αποδέχομαι...

Χτίζω γέφυρες σε γερά θεμέλια και γκρεμίζω τα σαθρά.

Ψάχνω την ουσία στο κάθε τι. Δεν με αφορούν οι λέξεις αλλά η σημασία τους.

Ωραία βδομάδα να ξεκινήσει για όλους εσάς που διαβάσατε αυτές τις σκέψεις! Και για τη διπλανούλα που τις ξεκίνησε, ένα γλυκό φιλί!...