Όταν συμβαίνουν τραγικά γεγονότα όπως η δολοφονία της μικρής Άννυ, ο αποτροπιασμός και ο θυμός κατακλύζουν την ψυχή και τη σκέψη μας.

Επειδή όμως ο θυμός δεν είναι καλός σύμβουλος και δεν βοηθά στην κατανόηση των γεγονότων και των αιτιών που τα προκάλεσαν, επιλέξαμε να περιμένουμε μέχρι να καταλαγιάσουν τα συναισθήματα και να "αποσυρθεί" από τα δελτία ειδήσεων η υπόθεση, για να προσπαθήσουμε να πάρουμε απαντήσεις σε μερικά από τα ερωτήματα που γεννήθηκαν μαθαίνοντάς τη.
Πρόθεσή μας δεν είναι η "ανακύκλωση" πληροφοριών, αλλά η απάντηση στις απορίες, που έμειναν μετέωρες.

Για να μας βοηθήσει σ' αυτό, απευθυνθήκαμε στην Γεωργία Δανέζη (Συμβουλευτική - Προγεννητική Ψυχολόγος) και συζητήσαμε μαζί της αυτό το τρομακτικό και αδιανόητο έγκλημα.

Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το χαμόγελο ενός παιδιού! Για να χαμογελά όμως ένα παιδί, χρειάζεται να υπάρχει στη ζωή του (εκτός από την οικογένεια) αγάπη και ασφάλεια.
Αυτά προσπαθεί να εξασφαλίσει ο εθελοντικός οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα "Το χαμόγελο του Παιδιού", για όσα παιδιά το έχουν ανάγκη, ειδικά στη δύσκολη αυτή εποχή που ζούμε. Αρωγοί σ' αυτό, είναι η στήριξη όλων των καθημερινών ανθρώπων, που πιστεύουν πως βοηθώντας ένα παιδί να χαμογελάσει, δεν είναι πολυτέλεια, αλλά υποχρέωση. Μια υποχρέωση, που την υπαγορεύει περισσότερο η καρδιά από το μυαλό, που πολλές φορές μπορεί να σκέφτεται το οικονομικό κόστος.

Με γνώμονα αυτό, "Το χαμόγελο του Παιδιού" με το χαρούμενο παζάρι του, κατηφορίζει την Κυριακή 7 Ιουνίου 2015 στο αεροδρόμιο του Μάλεμε, στην Κρήτη, ανταποκρινόμενο στην πρόσκληση του Αθλητικού Σωματείου Αυτοκινήτων Χανίων (ΑΣΑΧ).

Σε μια μέρα, που θα περιλαμβάνει αγώνα Drift (τον 2ο αγώνα Κυπέλου Κρήτης σε συνεργασία με τον ΑΣΗ), Drag Day αυτοκινήτων & μοτοσικλετών και παζάρι, θα προσπαθήσει να φωτίσει κι άλλα χαμόγελα.

Όσοι λοιπόν, βρίσκεστε στα πανέμορφα Χανιά την Κυριακή (7 Ιουνίου), κάντε μια βόλτα και αποκτήστε κάποια είδη του οργανισμού "Το χαμόγελο του Παιδιού", στηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο το δύσκολο έργο του, δίνοντας του τη δυνατότητα να βρίσκεται δίπλα στα παιδιά που το έχουν ανάγκη, καθημερινά 24 ώρες την ημέρα, 365 μέρες το χρόνο, θέλοντας να εξασφαλίσει τα απαραίτητα για τη σωματική, ψυχική και πνευματική τους ισορροπία!...

Χθες, 2 Ιουνίου κυκλοφόρησε ένα νέο τραγούδι με τίτλο: "Δείξε μου δρόμο!", σε μουσική και ενορχήστρωση του Πασχάλη Τσιαλιάφα, στίχους του Χαράλαμπου Σάββα και με ερμηνευτή το Δημήτρη Νέζη. 

Το τραγούδι αυτό, θα λάβει μέρος στον 5ο διαγωνισμό τραγουδιού “PIROGOVSKY RASSVET” της Μόσχας στη Ρωσία, που θα γίνει στις 8 Αυγούστου 2015, εκπροσωπώντας την Ελλάδα, ανάμεσα σε δεκάδες χώρες απ' όλο τον κόσμο. 

Ο διαγωνισμός ξεκίνησε το 2011 και στα χρόνια αυτά, πρόσφερε μια ευκαιρία ανταλλαγής δημιουργικών ιδεών, προάγοντας τη φιλία μεταξύ των λαών, αφού στο διαγωνισμό συμμετέχουν χώρες και από τα δύο ημισφαίρια, από τη Βραζιλία ως την Ινδονησία. Οι χρήστες του διαδικτύου μπορούν να παρακολουθήσουν ζωντανά το show και να ψηφίσουν το τραγούδι της αρεσκείας τους, μέσω διαδικτύου. 
Η διαδικτυακή ψηφοφορία ξεκινά από τα μεσάνυχτα της 7ης Ιουνίου. Μπορείτε να δείτε λεπτομέρειες και να ψηφίσετε εδώ.

Αυτό όμως που κάνει αυτό το τραγούδι να δείχνει πραγματικά το δρόμο και να ξεχωρίζει είναι ότι, το 100% των εσόδων (Itunes/Amazon), θα διατεθούν για την προμήθεια αντιρετροϊκών φαρμάκων στους ασθενείς του Αids στο νοσοκομείου "Αττικόν".

Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού θα γυριστεί σε σκηνοθεσία της "Phonographic Society", με την καλλιτεχνική επιμέλεια της Ισιδώρας Καψαλάκη κι εμείς ευχόμαστε να έχει καλή επιτυχία και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση και για άλλους καλλιτέχνες η κίνηση αυτή, γιατί μπορεί η οικονομική κρίση που μας ταλαιπωρεί να συνεχίζεται, αλλά οι καλλιτέχνες και η μουσική μπορούν να την απαλύνουν μέσα από τέτοιες προσπάθειες.

Όλοι τον γνωρίζουμε! Όλοι γελάσαμε με τους ρόλους, που ενσάρκωσε στον κινηματογράφο. Αυτό, που δεν γνωρίζουμε όλοι, είναι η πορεία και η ιστορία του Θανάση Βέγγου, αυτού του τόσο ευγενικού και ξεχωριστού ανθρώπου.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 89 χρόνων από τη γέννησή του (29 Μαΐου), θελήσαμε να κάνουμε το αφιέρωμα αυτό, για να τον γνωρίσουμε όλοι καλύτερα, έστω και αργά...
Βλέπετε κάποιοι άνθρωποι, μπορούν να ξεχωρίζουν και να εμπνέουν, ακόμα και μετά θάνατον.

Ο Θανάσης Βέγγος γεννήθηκε στο Ν. Φάληρο το 1926 και ήταν το μοναχοπαίδι του Βασίλη Βέγγου και της Ευδοκίας. Ο πατέρας του υπήρξε υπάλληλος της Ηλεκτρικής Εταιρείας στο Φάληρο και αντιστασιακός. Μάλιστα, την περίοδο της Κατοχής, αγωνίστηκε για να σώσει το εργοστάσιο από την ανατίναξη που σχεδίαζαν οι Γερμανοί. Παρά το γεγονός αυτό (υπάρχουν μαρτυρίες που αναφέρουν πως χάρη στις δικές του προσπάθειες σώθηκε), ο Βασίλης Βέγγος απολύθηκε στη συνέχεια, λόγω των αριστερών φρονημάτων του.

Ο Θανάσης βιώνει δύσκολα παιδικά χρόνια και εργάζεται από μικρός για να βοηθήσει την οικογένειά του. Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την επεξεργασία δερμάτων αλλά και κάνοντας μικροθελήματα, στη γειτονιά του.

Την περίοδο του εμφυλίου, (1948 - 1950) βρίσκεται εξόριστος στη Μακρόνησο, όπου βιώνει τον εξευτελισμό, αλλά ταυτόχρονα μαθαίνει να υπομένει, υιοθετώντας την αξιοπρέπεια ως στάση ζωής. Υπηρέτησε με αυτό τον τρόπο τη θητεία του, ως ανεπιθύμητος στρατιώτης. Εκεί θα γνωρίσει και τον άνθρωπο που θα του αλλάξει τη ζωή, το Νίκο Κούνδουρο.

Η πορεία του στον ελληνικό κινηματογράφο, ξεκινά το 1953 όταν ο Ν. Κούνδουρος τον καλεί να παίξει στην πρώτη ταινία της καριέρας του τη "Μαγική πόλη", όπου υποδύεται ένα πωλητή λεμονιών στη λαχαναγορά, ο οποίος ονομάζεται Θανάσης, όπως ο ίδιος και είναι το όνομα που έχει κάθε ρόλος που ενσαρκώνει στη μεγάλη οθόνη. Ως το 1958, παίζει διάφορους μικρούς ρόλους και παράλληλα δουλεύει και σαν φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό. Είναι η περίοδος όπου εμφανίζεται σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως ο "Δράκος", " Μανταλένα", "Διακοπές στην Αίγινα", "Ο Ηλίας του 16ου", "Ποτέ την Κυριακή".

Στο "Δράκο" τη δεύτερη ταινία του Νίκου Κούνδουρου, υποδύεται ένα μπάρμαν που είναι συγχρόνως και μπράβος του αρχηγού μιας συμμορίας απατεώνων. Σ' αυτή την ταινία, θα φάει τις πρώτες σφαλιάρες, οι οποίες τον ακολούθησαν σ' όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής του καριέρας.

Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε βιοπαλαιστής, όπως και κάποιοι ρόλοι που ενσάρκωνε και δεν σπούδασε υποκριτική. Είχε όμως πηγαίο ταλέντο που στάθηκε (ευτυχώς) αρκετό, για να του δοθεί το 1959 η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και να εμφανιστεί στο θέατρο, στην επιθεώρηση "Ομόνοια πλατς - πλουτς", δίπλα στο Νίκο Ρίζο και το Γιάννη Γκιωνάκη ενώ το 1960 να πάρει τον πρώτο μεγάλο του ρόλο στην ταινία "Οι δοσατζήδες", δίπλα στο Νίκο Σταυρίδη.

Ακολουθεί η συνεργασία του με τον Πάνο Γλυκοφρύδη, στις ταινίες: "Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ", "Μην είδατε τον Παναή", "Ζήτω η τρέλλα!", "Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης".
Το 1964 ιδρύει τη δική του εταιρία παραγωγής ΘΒ - Ταινίες Γέλιου στην προσπάθειά του να ενσαρκώσει το όραμά του, το όραμα της απόλυτης ελευθερίας, να υπερβεί τις συμβάσεις και να "χτίσει τη δική του Οκτάνα", σύμφωνα με το Σολδάτο. Συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές γυρίζουν τις ταινίες: "Φανερός πράκτορ 000", "Τρελλός, παλαβός και Βέγγος", "Ποιος Θανάσης;", οι οποίες χαρακτηρίζονται από το σουρεαλιστικό χιούμορ, τον αυτοσχεδιασμό και την πηγαία ερμηνεία. Οι ταινίες, είχαν μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία και αγαπήθηκαν από το κοινό, όμως αυτά δεν στάθηκαν αρκετά για να τον προστατέψουν από την οικονομική καταστροφή, από την οποία άργησε πολύ να συνέλθει.

Το 1971 η συνεργασία του με τον Ντίνο Κατσουρίδη, θα του φέρει το βραβείο ερμηνείας πρώτου ανδρικού ρόλου, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με την ταινία "Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση;". Ένα χρόνο αργότερα, η ταινία "Θανάση πάρε το όπλο σου" θα του χαρίσει ένα ακόμα βραβείο ερμηνείας.

Στη δεκαετία του 80, ο Θανάσης Βέγγος θα γυρίσει μόνο μερικές βιντεοταινίες, για να επιστρέψει στον κινηματογράφο το 1991 στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ήσυχες μέρες του Αυγούστου" με μια ερμηνεία εντελώς διαφορετική χαμηλών τόνων και μεγάλης εκφραστικότητας. Το 1995 συμμετέχει στην ταινία του Θ. Αγγελόπουλου "Το βλέμμα του Οδυσσέα" και το 1998 στην ταινία "Όλα είναι δρόμος" που αποτελεί κορυφαία του στιγμή.
Την ίδια περίοδο εμφανίζεται και στην Επίδαυρο παίζοντας το ρόλο του Δικαιόπολι στους "Αχαρνής", το 1997 και το 2001 στην "Ειρήνη" του Αριστοφάνη με τεράστια επιτυχία.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση (2002), ερμηνεύει ένα από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά "Περί ανέμων και υδάτων", σε σενάριο της Κάκιας Ιγερινού, που αγαπήθηκε από όλους.
Δεν ήταν όμως η μόνη. Ο Θανάσης Βέγγος εμφανίστηκε στις σειρές: "Βεγγαλικά" (ΕΡΤ, 1988), "Έρωτας, όπως έρημος" (ΝΕΤ, 2003), "Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου" (ΑΝΤ1, 2006) και "Η Θεσσαλονίκης της νοσταλγίας μας" (ΕΤ3, 2009).

Τελευταία του κινηματογραφική συμμετοχή, ήταν στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη "Ψυχή βαθιά" το 2009.

Παρά το γεγονός ότι συμμετείχε σε μερικές από τις πιο ονομαστές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου καθιερώθηκε ως κινηματογραφικός τύπος, από άλλες κωμικές παραγωγές στις οποίες ενσάρκωνε το μέσο Έλληνα, το φουκαρά, τον γκαφατζή, τον αγαθό, τον κυνηγημένο αλλά και τον καπάτσο. Ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές διαμόρφωσε ένα κινηματογραφικό ήρωα, ολοκληρωμένο και αναγνωρίσιμο, με σταθερά χαρακτηριστικά και πολύ αγαπητό στο κοινό.

Ήταν παντρεμένος με την Ασημίνα Βέγγου και απέκτησε δύο γιους. Έφυγε από τη ζωή στις 3 Μαΐου του 2011.

Τα καλλιτεχνικά του βραβεία

Έτος	Φορέας	Βραβείο	Ταινία
1962	Ένωση Ελλήνων κριτικών
1971	Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης	Α' Ανδρικού Ρόλου	Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;
1971	Ένωση Ελλήνων κριτικών		Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;
1972	Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης	Ερμηνείας Α' Ανδρικού Ρόλου	Θανάση, πάρε τ' όπλο σου
1991	Κρατικό βραβείο	Ερμηνείας Β' Ανδρικού Ρόλου	Ήσυχες μέρες του Αυγούστου
1993	Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης	Ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του
2008	Πρόσωπα 2008	Ειδικό βραβείο για το σύνολο του έργου του

• Το 2002 ο Δήμος Κορυδαλλού τίμησε τον καταξιωμένο ηθοποιό δίνοντας το όνομά του στο 1.900 θέσεων, δημοτικό αμφιθέατρο της περιοχής.
• Τον Οκτώβριο του 2008 ο Δήμος Πειραιά μετονομάζει, ύστερα από απόφαση του Δ.Σ., την πλατεία Ευαγγελισμού στο Νέο Φάληρο, γενέτειρα του ηθοποιού, σε πλατεία Θανάση Βέγγου.
• 2008 Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας τον τιμά χρίοντας τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικα.

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του είχε πει: "Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα. Εδώ είναι αποτυπωμένη όλη η μιζέρια, όλη η δυστυχία, όλος ο πόνος του ασήμαντου Έλληνα".
Αυτή του η ποιότητα ήταν που τον έκανε το δικό μας, καλό άνθρωπο!...



Πηγές: wikipedia.org, sansimera.gr, veggos.gr
Κείμενο: "to e - periodiko mas"

Πρωτομηνιά σήμερα και σκεφτήκαμε να υποδεχτούμε τον Ιούνιο, με περισσότερες ιδέες διακόσμησης για βεράντα και κήπο, όπως σας υποσχεθήκαμε.
Έτσι, σήμερα έχουμε δύο moodboards, αφιερωμένα στις καλοκαιρινές μέρες, που όλοι περιμένουμε...

Βεράντα




Καλό και ...ζεστό μήνα!...

Εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει πως σε μια δεκαετία, που σημαδεύτηκε από ένα Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως αυτή του 40, η μόδα δεν θα έχει και πολλά να επιδείξει.
Ασφαλώς  οι πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες μπορούν να καθορίσουν ως ένα μεγάλο βαθμό τη μόδα, όμως η ανάγκη των ανθρώπων και κυρίως των γυναικών να νιώσουν ευπαρουσίαστες και ελκυστικές δεν σταματά.
Έτσι, οι γυναίκες της εποχής με τα ελάχιστα μέσα, που διαθέτουν προσπαθούν να μετατρέψουν τα ρούχα τους, σύμφωνα με αυτά που φορούν τα είδωλα του κινηματογράφου όπως η Rita Hayworth.     
Βρισκόμαστε σε περίοδο πολέμου και το γεγονός αυτό, αλλάζει τον κόσμο της μόδας για πάντα. Χαρακτηριστικό της εποχής οι δυσεύρετες πρώτες ύλες για την κατασκευή των ρούχων. Το βαμβάκι, το μετάξι, το δέρμα, το μαλλί είναι σε αστρονομικές τιμές, όταν βρεθούν. Οι μεγάλοι οίκοι μόδας έχουν να αντιμετωπίσουν την μηδενική ζήτηση από τη μια, αλλά και τη δυσκολία εύρεσης υφασμάτων και άλλων υλικών από την άλλη.


Κόντρα στις όποιες αντιξοότητες οι γυναίκες δημιουργούν με φαντασία και εφευρετικότητα τις δικές τους εναλλακτικές βάφοντας τα πόδια τους με τσάι και ζωγραφίζοντας στο πίσω μέρος της γάμπας μια γραμμή, έτσι ώστε να φαίνεται ότι φορούν μεταξωτές κάλτσες ή ράβουν ρούχα από κουρτίνες. Τα παπούτσια πλέον έχουν ξύλινες σόλες και αποτελούν ένα επίσης σπάνιο είδος. Το στρατιωτικό και επιβλητικό look με τους τονισμένους ώμους, τα ταγιέρ σε αρρενωπή γραμμή καθώς και τα μουντά χρώματα, αντικατοπτρίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις οδυνηρές συνθήκες που επικρατούν.


Όταν στις 14 Σεπτεμβρίου του 1940 το Παρίσι παραδίνεται στους Γερμανούς, οι δυνάμεις κατοχής ξεκινούν τον έλεγχο της υψηλής ραπτικής, αφού οι Γερμανοί εξετάζουν τη μετακόμιση των γαλλικών οίκων στο Βερολίνο και την ίδρυση εκ νέου έδρας υψηλής ραπτικής, λεηλατώντας τα αρχεία των Γάλλων. Στόχος τους ήταν το Βερολίνο να γίνει γνωστό ως η πρωτεύουσα της μόδας για όλο τον κόσμο.

Το Παρίσι μοιάζει να χάνει τον ηγετικό του ρόλο, όταν η κυβέρνηση μοιράζει τα λιγοστά αγαθά με δελτίο και θεσπίζει ενδυματολογική νομοθεσία, θέτοντας περιορισμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επιβολή της απλής στενής φούστας, που απαιτεί σαφώς λιγότερο ύφασμα. Ένα είδος μόνο ξεφεύγει από τους περιορισμούς, το καπέλο, δίνοντας έτσι μια αίσθηση ελευθερίας, ενώ δεν είναι λίγοι οι Γάλλοι που θεωρούν πως το να ντυθεί κανείς κομψά και προσεγμένα, αποτελεί αντίσταση προς τις δυνάμεις κατοχής.



Όσοι οίκοι υψηλής ραπτικής παρέμειναν ανοιχτοί, δεν στερούνταν κοινό στις επιδείξεις μόδας, μόνο που το κοινό αυτό, το αποτελούσαν τώρα οι σύζυγοι και οι ερωμένες των υψηλόβαθμων αξιωματικών του Γ' Ράιχ.

Αν υπολογίσει κανείς πως κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η εξαγωγή ενός φορέματος της γαλλικής υψηλής ραπτικής ισοδυναμούσε με την εισαγωγή ενός τόνου κάρβουνου και η εξαγωγή ενός λίτρου αρώματος με την εισαγωγή δύο τόνων πετρελαίου, εύκολα μπορεί να κατανοήσει πως η μόδα ήταν και παραμένει ένας παράγοντας με μεγάλη δύναμη.

Έτσι αλλάζει και το ύφος της μόδας. Οι τροπικές εκτυπώσεις με τα εξωτικά florals όπως τα φύλλα φοίνικα και τα άνθη ιβίσκου, γίνονται αμέσως αγαπητά, όπως και το χρώμα της terracotta και του τυρκουάζ, αφού οι γυναίκες λαχταρούν να ζήσουν μετά το τέλος της πιο καταστροφικής και ζοφερής εποχής της ανθρωπότητας. Η Frida Kahlo και τα χρώματα και το στυλ της Λατινικής Αμερικής αποτελούν πηγή έμπνευσης και τα ρούχα αποκτούν μια απαλή, δροσερή θηλυκότητα.


Το 1947 ο Dior παρουσιάζει το "New Look" επιστρέφοντας στην κλασσική θηλυκότητα με την τονισμένη μέση. Η μόδα αποκτά ξανά μια μαλακή και ρομαντική εικόνα. Ο ποδόγυρος ήταν μακρύς σε φούστες και φορέματα, ενώ τα πλατιά καπέλα με τη σφιχτή περίμετρο της μέσης δίνουν στις γυναίκες μια εικόνα που παραπέμπει στην προ του πολέμου εποχή.


Το σχήμα κλεψύδρας που αποκτά η γυναικεία σιλουέτα αγαπιέται και υιοθετείται απ' όλες τις γυναίκες παρόλο, που η μεγάλη ποσότητα υφάσματος που χρησιμοποιούνταν στις φούστες μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα ως υπερβολή, όταν ο περισσότερος κόσμος μόλις και μετά βίας μπορούσε να εξασφαλίσει φαγητό.

Οι πιο σημαντικοί και γνωστοί σχεδιαστές της δεκαετίας του 40 ήταν:


Christian Dior (1905 - 1957) Η γραμμή του 1947 με τις φαρδιές φούστες, που χαρακτηρίστηκε ως "New Look" προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση. Αναβίωσε την υψηλή ραπτική του Παρισιού, που είχε παρακμάσει στη διάρκεια του πολέμου. Ήταν εκείνος που συνέλαβε την ιδέα του "τέλους αδείας" δηλαδή την αμοιβή για κάθε ένα σχέδιο που σχεδίαζε. Ο σχεδιαστής, που καθιέρωσε τις γραμμές tulip, H, A και Υ.


Cristobal Balenciaga (1895 - 1972) Ο Ισπανός σχεδιαστής που κατέκτησε το Παρίσι. Από το 1960 πειραματίστηκε με αφηρημένα σχήματα, τα οποία τον οδήγησαν στις γραμμές tunupue, sac και balloon, οι οποίες και συνδέθηκαν με το όνομά του, ενώ τα βραδινά του φορέματα, που συχνά ήταν εμπνευσμένα από το φλαμέγκο, τον έκαναν  ένα από εκείνους, που ανύψωσαν την υψηλή ραπτική στο χώρο της τέχνης.

Pierre Balmain (1914 - 1982) Ο Γάλλος σχεδιαστής που μεγάλωσε μέσα στα υφάσματα και παράτησε την αρχιτεκτονική για τη μόδα. Πίστευε (και όχι άδικα) πως τίποτα δεν είναι σημαντικότερο σε ένα φόρεμα, από την κατασκευή του. Τα εφαρμοστά στη μέση φορέματα, που παρουσίασε με μακριές φούστες σε σχήμα καμπάνας θεωρήθηκαν ο "προάγγελος" του "New Look" του Dior. Τα ρούχα του σε απαλούς τόνους, ήταν συχνά διακοσμημένα με περίτεχνα κεντήματα και γούνα στο γιακά και τις μανσέτες. Ήταν εκείνος, που λάνσαρε την εσάρπα για τις βραδυνές αλλά και τις κοκτέιλ εμφανίσεις.



Jacpues Fath (1912 - 1954) O σχεδιαστής που αγαπούσε το βελούδο για τα βραδινά φορέματα και ήταν γνωστός για τις φαρδιές αέρινες φούστες του. Η συλλογή Lily που παρουσίασε το 1950 ήταν φορέματα με τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα ώστε να θυμίζουν λουλούδια.


Jean Desses (1903 - 1970) Ο ελληνικής καταγωγής σχεδιαστής, που γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, σχεδίασε το πρώτο του φόρεμα σε μικρή ηλικία για τη μητέρα του, σπούδασε νομικά, αλλά υπηρέτησε τη μόδα. Χαρακτηριστικές είναι οι πτυχωτές βραδινές τουαλέτες του, από μουσελίνα και σιφόν, τα ολοκέντητα φορέματα και τα κοστούμια με εφαρμοστά σακάκια και αέρινες φούστες.

Αυτά που σημάδεψαν τη δεκαετία του 40:
Τουρμπάνι: Μεταξύ καπέλου και μπαντάνας, το τουρμπάνι γνωρίζει μεγάλες δόξες, τη δεκαετία αυτή. Το αξεσουάρ που ήταν κατασκευασμένο από τελειώματα κουρτινών έμελλε να γίνει εξαιρετικά δημοφιλές στις γυναίκες της υψηλής κοινωνίας.

Φούστα pencil: Ίσια γραμμή όπως το μολύβι, ψηλή μέση και μήκος μέχρι το γόνατο. Συνοδευόμενη από γάντια μεγάλου μήκους, έγινε συνώνυμο της φινέτσας και αγαπημένη όλων των γυναικών ανά τις δεκαετίες.

Τσάντα ώμου: Η τσάντα που βόλευε κατά τις μετακινήσεις με ποδήλατο και απέδειξε πως η μόδα έχει και πρακτικότητα, αφού πολλές φορές κινείται σύμφωνα με τις ανάγκες της κάθε εποχής.
Ψάθινο καπέλο με κορδέλα: Στην απλή του μορφή πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αι. για να πάρει τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το σχεδίασε ξανά κάνοντάς το πιο θηλυκό η Coco Chanel.

Φόρεμα με ζώνη: Θέλοντας να δώσουν λίγη έμφαση στα απλοϊκά φορέματα οι γυναίκες της εποχής, υιοθέτησαν τη ζώνη στη μέση.

Μπλούζα και φόρεμα με ίσιους ώμους: Στα πρότυπα των στρατιωτικών στολών οι δημιουργίες της εποχής θέλουν το ύφασμα δεν πρέπει να αγκαλιάζει τους ώμους, αλλά να τους προσδίδει μια αυστηρή γραμμή και κύρος.

Παπούτσια με ξύλινη σόλα: Αφού το δέρμα προοριζόταν κατ' αποκλειστικότητα για στρατιωτικά παπούτσια, οι γυναίκες καταφεύγουν στην κατασκευή παπουτσιών με ξύλινη σόλα, για να δημιουργήσουν παπούτσια άκαμπτα, άβολα και κουραστικά, αλλά και αναγκαία.