Όπως όλοι γνωρίζουμε η μόδα δεν εκφράζει μόνο την ανάγκη ανανέωσης της εξωτερικής εμφάνισης ανά εποχή. Επηρεάζεται άμεσα και από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επικρατούν. Έτσι, η οικονομική κρίση του 1929 είναι φυσικό να επηρεάσει και τη μόδα.

Στη δεκαετία του 30 οι γυναίκες εργάζονται περισσότερο εκτός σπιτιού με αποτέλεσμα να χρειάζονται ρούχα που θα εξασφαλίζουν μεγαλύτερη άνεση και πρακτικότητα. Τα πολυτελή φορέματα τα κρατούν για τις βραδυνές εμφανίσεις τους.

Οι σημαντικές αλλαγές, οι καινοτομίες που χαρακτηρίζουν την εποχή αυτή, αφορούν και τα υλικά. Λόγω της κρίσης το μετάξι έδωσε τη θέση του στο νάιλον, το μεταλλικό λαμέ ύφασμα για τις βραδυνές εμφανίσεις, το φερμουάρ έγινε γνωστό ευρύτερα και τα φορέματα απέκτησαν πιο θηλυκές γραμμές, κόψιμο V στο λαιμό με μεγαλύτερη εφαρμογή στο πάνω μέρος του σώματος και πιο ανοιχτά προς τα κάτω. Τα χρώματα της εποχής είναι κυρίως το κόκκινο, το ναυτικό μπλε, το λευκό και το μαύρο. 



Το μήκος της φούστας βρίσκεται στα 20 εκατοστά από το έδαφος για τη μέρα και φυσικά μέχρι τον αστράγαλο για τις βραδυνές εμφανίσεις. Η πλάτη όμως συχνά έμενε ακάλυπτη στις βραδυνές τουαλέτες. 
Στενή γραμμή επικρατούσε και στις ζακέτες και τα παλτό. 

Τα καπέλα, τα γάντια και τα γυαλιά ηλίου ήταν τα απαραίτητα αξεσουάρ, μαζί με τις τσάντες φακέλους, τα μικρά πουγκιά, τις γούνινες εσάρπες και ετόλ από ζώα. Τα παπούτσια είναι μυτερές γόβες, μπαλαρίνες ή πέδιλα, ενώ κάνουν την εμφάνισή τους οι πρώτες πλατφόρμες.



Η ηλιοθεραπεία αρχίζει να γίνεται όχι απλώς μόδα, αλλά μανία ενώ για το πρόσωπο η μόδα επιβάλλει μέσω και των χολιγουντιανών σταρ, όπως οι Marlene Dietrich, Greta Garbo, Joan Crawford, Genger Rogers, Bette Davis, τα έντονα βγαλμένα φρύδια και τις ψεύτικες βλεφαρίδες. 

Αξίζει να θυμόμαστε πως η Marlen Dietrich ήταν η πρώτη γυναίκα που κάπνισε δημόσια και φόρεσε ανδρικό κοστούμι, αποτελώντας έτσι πρότυπο για τις γυναίκες της εποχής.

Τα πρώτα καλλυντικά ανήκουν στις εταιρείες Revlon και Germain Monteil τα οποία και διαφημίζονται αναλόγως. 


Οι σχεδιαστές που μεσουρανούν εκτός από την Coco Channel (που έκανε την εμφάνισή της την προηγούμενη δεκαετία) είναι οι Nina Ricci, Marcel Rochas, Molyneux, Maggy Routt.

Για να μην αφήσουμε στην άκρη τους άνδρες να αναφέρουμε πως η ενδυμασία τους παρέμεινε συντηρητική. Μόνο στην καθημερινότητά τους οι άνδρες γίνονταν πιο σπορ. Στις εξόδους τους φορούσαν μεσάτα σακάκια, που τόνιζαν τους ώμους και παντελόνια σε ευθεία γραμμή με φαρδιά ρεβέρ.
πληροφορίες: "Η γειτονιά μας η παλιά" των Ν. & Γ. Σαραντόπουλου

κείμενο: to e-periodiko mas

Αυτό που συνέβη με τον ΕΝΦΙΑ και την πληρωμή του, ξεπέρασε τη φαντασία μου. Δε λέω μπορεί να έχω και περιορισμένη φαντασία, αλλά περίμενα κάτι άλλο από αυτό που είδα και έζησα χθες και σήμερα...

Τελευταίες μέρες πληρωμής της πρώτης δόσης του και το τι γίνεται στα ταμεία Τραπεζών, Ταχυδρομείων και γενικώς όπου πληρώνεται ο νέος αυτός φόρος, είναι απίστευτο!

Κόσμος και λαός, ο ένας πίσω από τον άλλο περιμένουν στην ουρά, που φτάνει ως τα πεζοδρόμια, για να πληρώσουν!

Θα μου πείτε, τι να μη πληρώσουν;... Μια στιγμή να σας πω τι σκέφτομαι...

Τόσα ειπώθηκαν γι' αυτό τον άδικο φόρο. Σχόλια, επικρίσεις, ανταπαντήσεις, εξηγήσεις, συμπεράσματα...

Όλοι κατέληγαν στο γεγονός πως ο ΕΝΦΙΑ, είναι ένας ληστρικός φόρος, που δεν είναι μόνο άδικος, αλλά καταλήγει δημευτικός της όποιος μικρής ή μεγάλης ιδιοκτησίας του έλληνα πολίτη, χωρίς να εξαιρεί τουλάχιστον, την πρώτη κατοικία. Μια χαρά όλα αυτά τα όμορφα και δημοκρατικά, αλλά συμπερασματικά.

Στην πράξη, τι ακριβώς έγινε; Δεν διαμαρτυρηθήκαμε, δεν βγήκαμε στους δρόμους, δεν αγανακτήσαμε! Αν μια ομάδα με (χρέη ή χωρίς) έπαιρνε πρωτάθλημα, κύπελλο ή ευρωπαϊκή διάκριση, θα πλημμύριζαν οι δρόμοι.

Τώρα, περιοριστήκαμε στα επικριτικά σχόλια των δημοσιογράφων στα ΜΜΕ (όπου κι αυτά έγιναν), στα προσωπικά μηνύματα στα social media και μετά πήγαμε όλοι, (δεν εξαιρώ την αφεντιά μου) και τον πληρώσαμε!

Και σαν να μην έφτανε αυτό στηθήκαμε στην ουρά για τα γκισέ, επί ώρες! Μην πείτε τώρα το χαρακτηριστικό του έλληνα, που είναι της τελευταίας στιγμής, γιατί στην περίπτωση αυτή, μόνο τελευταία στιγμή μπορούσε να πληρωθεί ο ΕΝΦΙΑ, αφού όλο το μήνα προσπαθείς να τα μαζέψεις και δε μαζεύονται...

Κι αφού κουτσά στραβά, τα μαζέψαμε, πήγαμε να πληρώσουμε για να ακούσουμε και το ανεκδιήγητο (για τα αυτιά μου): "Σιγά παιδιά ένας - ένας, μη σπρώχνεστε!

Η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ) ανακοίνωσε στους κατόχους κινητών τηλεφώνων, πως από την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014 θέτει σε ισχύ την υποχρέωση προς τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας να μπλοκάρουν όλες τις συσκευές κινητών τηλεφώνων, που δηλώνονται από τους συνδρομητών τους ως κλεμμένες, μέσω του κωδικού ΙΜΕΙ (International Mobile Equipment Identity). 

Για να γίνει αυτό θα πρέπει να είναι γνωστός ο κωδικός ΙΜΕΙ της κλεμμένης συσκευής από τον συνδρομητή, στον πάροχό του. Ο κωδικός αυτός περιλαμβάνει πληροφορίες για τον κατασκευαστή και το μοντέλο της συσκευής και αποτελεί ουσιαστικά την "ταυτότητα" κάθε συσκευής. 

Ο συνδρομητής μπορεί να εντοπίσει τον κωδικό ΙΜΕΙ πολύ εύκολα με τρεις τρόπους: 
1. ανατρέχει στη συσκευασία της συσκευής όπου αναγράφεται ο κωδικός. 
2. πατώντας τα πλήκτρα *#06# στη συσκευή του. 
3. με σχετική εφαρμογή του λογισμικού της συσκευής. 

Για να γίνει η απενεργοποίηση της συσκευής σε περίπτωση κλοπής, ο συνδρομητής θα πρέπει αρχικά να δηλώσει την κλοπή του κινητού του στην Αστυνομία και στη συνέχεια να υποβάλει γραπτό αίτημα απενεργοποίησης της συσκευής του, στον πάροχό του (εταιρία κινητής τηλεφωνίας) επισυνάπτοντας τη δήλωση κλοπής. 

Κάθε εταιρία απενεργοποιεί τις κλεμμένες συσκευές από το δίκτυό της, ενώ αναλαμβάνει την υποχρέωση - ευθύνη, να ενημερώσει τις άλλες εταιρίες κινητής τηλεφωνίας να κάνουν το ίδιο στο δικό τους δίκτυο. 

Αν ο δηλούμενος κωδικός ΙΜΕΙ δεν είναι έγκυρος, σύμφωνα με τις σχετικές διεθνείς προδιαγραφές ή δεν έχει αποδοθεί από τον κατασκευαστή, τότε το αίτημα απενεργοποίησης απορρίπτεται.

πηγή: ΕΕΤΤ

Η δασκάλα είναι φωνακλού, στριμμένη, κακίστρω, φωνάζει συνέχεια ακούγεται μέχρι έξω, τρομοκρατεί τα παιδιά... Όπα.... Μισό.. Πάρε ανάσα..
Το παιδί σου είναι στο σχολείο και όχι φαντάρος στο Αφγανιστάν.. Πάμε λοιπόν πάλι από την αρχή με ψυχραιμία.

Σε μια τάξη με είκοσι πέντε νήπια ,ίσως και προνήπια, η φασαρία που φυσιολογικά υπάρχει είναι τόση, που αν καθίσεις σε μια γωνιά για δέκα λεπτά έχεις σίγουρη την ημικρανία. Μη ρωτάς πώς τα καταφέρνουμε εμείς. Έχουμε συνηθίσει αν και αυτό δεν μας προστατεύει πάντα. Το παράλογο θα ήταν να επικρατούσε ησυχία ειδικά στην αρχή, ακριβώς διότι είμαστε σε σχολείο και όχι σε στρατώνα. Σκέψου ότι μέσα στην οχλαγωγία αυτή, η δασκάλα θα χρειαστεί πολλές φορές να πει κάτι στα παιδιά και αυτά πρέπει να το ακούσουν...

Μαγικοί τρόποι δεν υπάρχουν! Απλώς τραβάει την προσοχή τους για να σταματήσουν και να ακούσουν. Μπορεί να έχει ένα ταμπουρίνο στο χέρι και να το χτυπάει ρυθμικά, μια σφυρίχτρα, ένα ντέφι, μπορεί να χτυπήσει παλαμάκια ή μπορεί απλώς να ανεβάσει τη φωνή της τόσο, ώστε να ακουστεί πάνω από τις φωνές των παιδιών της και πάνω από τους θορύβους που κάνουν την ώρα που παίζουν.

Είκοσι πέντε μαθητές σε μια τάξη αγαπητέ γονιέ σημαίνει είκοσι πέντε στόματα, πενήντα πόδια και πενήντα χέρια.

Προσπάθησε μόνο να φανταστείς πόσο δυνατή πρέπει να είναι η φωνή της δασκάλας για ακουστεί πάνω από όλα αυτά!!! Φαντάσου επίσης πόση προσπάθεια πρέπει η ίδια να καταβάλει γι' αυτό και πόσο κουραστικό και δύσκολο είναι όταν χρειάζεται να το κάνει συχνά.

Επίσης πρέπει να έχεις υπόψη ότι σε μια τάξη με πολύ ζωηρά παιδιά εκτός από ομιλίες, φωνές, γέλια, υπάρχουν και θόρυβοι που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, όπως όταν χτυπούν τα παιχνίδια ή τις καρέκλες τους ή τα συρτάρια τους.

Άλλος λόγος που φωνάζει η δασκάλα είναι επειδή κάποιες φορές θα χρειαστεί να μαλώσει κάποιον. Εσύ στο σπίτι τι κάνεις όταν το παιδί σου κάνει αταξίες και μάλιστα με κίνδυνο να χτυπήσει το ίδιο ή κάποιος άλλος;

Ακριβώς το ίδιο κάνει και η δασκάλα. Και όταν μαλώνεις κάποιον ασφαλώς ο τόνος της φωνής είναι ανάλογος.

Παρ΄όλα αυτά επειδή μπορεί να μην σε έχω πείσει κι επειδή όντως μπορεί να αντιμετωπίζεις περίπτωση υπερβάλλοντος ζήλου υπάρχει και γι' αυτό λύση. Αν υποψιάζεσαι ότι η δασκάλα φωνάζει, στριγκλίζει, ουρλιάζει ή μαλώνει τα παιδιά ή ανεβάζει τη φωνή της αδικαιολόγητα, πήγαινε να της μιλήσεις.

Αν οι εξηγήσεις που θα σου δώσει δεν σε καλύψουν τότε μπορείς να απευθυνθείς στον προϊστάμενο της και να κάνεις εγγράφως τα παράπονα σου και όχι παίρνοντας ανώνυμα τηλέφωνο ή αραδιάζοντας διάφορα άλλα που θεωρείς ότι πρέπει για να γίνεις πειστικός/ή. Εκείνος τότε θα ελέγξει τι ακριβώς συμβαίνει και θα πάρεις απάντηση.

Πίστεψε με, το να κατασκοπεύεις κάτω από τα παράθυρα και να περιμένεις πότε θα ακουστεί η φωνή λίγο πιο έντονη είναι γελοίο και σε εξουθενώνει κι εσένα. Δεν θα ανακαλύψεις τίποτα έτσι. Ούτε φτιάχνοντας πηγαδάκια με άλλους γονείς και κατηγορώντας τη δασκάλα. Ούτε προσπαθώντας να εκμαιεύσεις από το παιδί σου αυτά που σε βολεύουν για να στηρίξεις την εικόνα που έχεις σχηματίσει. Εκτός αυτού αν όντως υπάρχει πρόβλημα, σίγουρα δε θα το λύσεις έτσι.

Να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι η καλή προαίρεση λύνει τα προβλήματα και όχι η δυσπιστία και η καχυποψία.



To κείμενο ανήκει στη φίλη μου νηπιαγωγό Ματίνα από το mikroseisaikaifainesai.blogspot.com