Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής λένε πολλοί και όχι άδικα. Παράλληλα είναι και ο καθρέφτης της ομορφιάς μιας γυναίκας. Είναι τα πρώτα, που μαρτυρούν το χρόνο που περνά και γι' αυτό το λόγο, όλες θέλουμε να τα κρατήσουμε μακριά από τα σημάδια του.

Έτσι από πολύ νωρίς φροντίζουμε να προμηθευτούμε με κρέμες ματιών που κυκλοφορούν σε αφθονία στο εμπόριο και υπόσχονται να προστατέψουν το δέρμα της ευαίσθητης περιοχής των ματιών από τις ρυτίδες, τις σακούλες και τους μαύρους κύκλους.

Όλες μας έχουμε ξοδέψει πολλά χρήματα για το σκοπό αυτό. Αν όμως μας έλεγαν πως μπορούμε να φτιάξουμε μια σπιτική κρέμα ματιών που θα λειτουργήσει καλύτερα και από την καλύτερη κρέμα του εμπορίου, τότε σίγουρα όλες θα τη δοκιμάζαμε.

Βρήκα αυτή τη συνταγή και τη μοιράζομαι μαζί σας, γιατί τα αποτελέσματά της είναι ζηλευτά!

Δύο υλικά χρειαζόμαστε μόνο κι αυτά είναι το λάδι καρύδας και η βιταμίνη Ε. Το λάδι καρύδας είναι αντιφλεγμονώδες, αντιμικροβιακό, αντιμυκητιακό και βελτιώνει την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών, ενώ η βιταμίνη Ε, που πολλοί τη γνωρίζουν και ως "βιταμίνη του δέρματος" είναι ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό με αντιγηραντικές ιδιότητες καθώς βοηθά στην προστασία του δέρματος από τον ήλιο και στη μείωση των ρυτίδων και των σημαδιών γήρανσης.

Ας δούμε πώς τη φτιάχνουμε:

Σε ένα γυάλινο δοχείο βάζουμε 20 με 30 ml λάδι καρύδας. Επειδή το λάδι αυτό είναι αρκετά "στερεό", ίσως χρειαστεί να το ζεστάνουμε ελάχιστα. Κατόπιν θα προσθέσουμε το περιεχόμενο από 3 κάψουλες βιταμίνης Ε και θα ανακατέψουμε με ένα πλαστικό κουταλάκι ή και μια οδοντογλυφίδα τα υλικά, πολύ καλά. Αδειάζουμε το μείγμα σε ένα καθαρό βαζάκι που κουμπώνει καλά και το βάζουμε για λίγη ώρα στο ψυγείο για να στερεοποιηθεί λιγάκι.

Αυτό είναι όλο! Η κρέμα μας είναι έτοιμη να μας χαρίσει μάτια νεανικά, χωρίς να ξοδευτούμε!

Δοκιμάστε τη!


Τη συνταγή βρήκα στο dynamikhgynaika.gr

Με τη Μαρία Κανελλάκη συναντηθήκαμε εντελώς τυχαία στα διαδικτυακά μονοπάτια. Ήταν ίσως λίγο καρμική η συνάντηση αυτή, γιατί από την ανάρτηση, που διάβασα στο blog της το Απάγκιο, κατάλαβα πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι και πόσα κοινά έχουμε. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω σ' εκείνη την ανάρτηση του 2015 για τους τόπους της σύγχρονης ιστορικής μνήμης πρέπει να πω πως δεν έπαψα ούτε στιγμή να ανακαλύπτω πτυχές ενός ανθρώπου με ευαισθησίες και δυνατή πένα.

Από τότε μεσολάβησαν πολλές αναρτήσεις και φορά τη φορά τη γνώριζα όλο και καλύτερα, μέσα από τα κείμενά της, την ευαισθησία της σε κοινωνικά θέματα και την αγάπη της για τον καθημερινό άνθρωπο, που αγωνίζεται σε δύσκολους καιρούς. Θα μπορούσα να σας μιλήσω για τη Μαρία, αλλά προτίμησα να σας μεταφέρω μια κουβέντα που είχα μαζί της με αφορμή το βιβλίο της "Ιστορίες της διπλανής κρίσης", που το αγάπησα πραγματικά. Σας αφήνω να την απολαύσετε...


Σε γνώρισα μέσα από την πένα σου στο «Απάγκιο» σου, που έγινε και δικό μου απάγκιο κάθε φορά που σε διάβαζα. Μίλησέ μου για το blog σου. Τι σε έκανε να το ξεκινήσεις;

Το “καύσιμo” για το ξεκίνημα του Απάγκιου, ήταν αυτό που βιώσαμε όλοι μας, τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Ο θυμός και η λύπη. Η απογοήτευση κι αυτό το γενικευμένο αίσθημα της ματαίωσης. Η εθνική μας κατάθλιψη, με δυο λόγια. Ήταν η προσωπική ανάγκη να μετατρέψω όλα τα τοξικά συναισθήματα και το θυμό κυρίως, σε δημιουργικότητα. Το μεγάλο μου στοίχημα βέβαια, ήταν να αναδείξω τους προσωπικούς μου – ανώνυμους- ήρωες. 

Έχεις συμμετάσχει κατά καιρούς σε δεκάδες διαδικτυακά projects, e-books και σε συλλογικά έντυπα έργα με την ξεχωριστή γραφή σου. Τι είναι για σένα το γράψιμο;

Καταφύγιο. Ψυχοθεραπεία. Συντροφικότητα, που έχω δει να εξελίσσεται σε έμπρακτη αλληλεγγύη. Η πραγμάτωση της διαδρομής, απ’ το “ΕΓΩ” στο “ΜΑΖΙ”. 

Κάθε σου κείμενο ξεχειλίζει από κοινωνική ευαισθησία, θα έλεγε κανείς. Πες μου για τη Μαρία, τι κάνει εκτός διαδικτύου;

Παρατηρεί κι “οπλοφορεί”. Εργάζεται σκληρά και ασταμάτητα, από τότε που θυμάται τον εαυτό της και διανύει επιτέλους την περίοδο, που κάνει αυτό που της αρέσει. Ήταν ένα δώρο στον εαυτό της, που της το φύλαγε από χρόνια κι ευχαριστεί τον Πανάγαθο που αξιώθηκε να το βιώσει. 

Οι «Ιστορίες της διπλανής κρίσης» ήρθαν να σηματοδοτήσουν μια καινούργια πορεία. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

Ευγνώμων! Σαν να έχω γεννήσει το τρίτο μου παιδί και συμπωματικά, όλες οι γέννες μου, συνέβησαν ένα σαββατιάτικο πρωί. Τα δυο μου αγόρια και το βιβλίο μου επίσης. Το παρέλαβα απ’ τον εκδότη, ένα σαββατιάτικο πρωινό του περασμένου Ιούνη. Νιώθω ξανά την ευθύνη, το νοιάξιμο, τη φροντίδα και την αγωνία να μην “κακοπέσει”. Να βγάλει τα κλαράκια του και να καρπίσει. Να ακουμπήσει σε ράφια ανήσυχων ανθρώπων κι  όχι σε βιτρίνες με ευπώλητα βιβλία. Να ενεργοποιήσει δακρυγόνους αδένες, χαμόγελα και να ταυτιστεί με αληθινές ιστορίες. Οι ήρωές του άλλωστε δεν είναι χάρτινοι και δεν κατοικούν στις σελίδες του, αλλά υπάρχουν τριγύρω μας∙ στο δρόμο, στο λεωφορείο, στο σχολείο των παιδιών μας, στην πολυκατοικία μας, παντού…

Θέμα του βιβλίου σου, η κρίση. Πώς τη βιώνεις και τι σκέφτεσαι για το μέλλον της χώρας μας;

Το βιβλίο δεν αναφέρεται τόσο στην οικονομική κρίση, αλλά κυρίως στην κρίση που προϋπήρχε. Στην πολιτιστική και την κοινωνική. Στην αξιακή μας κατρακύλα κατά την περίοδο της ψευδο-ευδαιμονίας. Την ένδοξη εποχή της ροζ τσιχλόφουσκας και του ακατάσχετου καταναλωτισμού. Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει εδώ και χρόνια. Πολιτιστικά κυρίως. Το αξιακό μας σύστημα νοσεί βαριά και μαζί του νοσούμε κι εμείς. Το μέλλον μας είναι οι νέοι άνθρωποι. Όσοι δεν εγκατέλειψαν το πλοίο. Η νέα γενιά που ετοιμάζεται να βγει στην αρένα, έχει να τα βάλει με άγρια θηρία και η μάχη θα είναι άνιση. Τα (λίγα ενδεχομένως) παιδιά που δεν θα εκστασιαστούν με τα “καθρεφτάκια” των brands και των iPhone, είναι αυτά που θα δημιουργήσουν τη νέα φουρνιά πνευματικών ανθρώπων και έντιμων αγωνιστών της ζωής. Που θα ξαραχνιάσουν τα βιβλία του Ελύτη, του Ρίτσου και του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, του Μίσσιου, της Σωτηρίου και του Βάρναλη, την ιστορία του τόπου και τους αληθινούς ήρωες, που ακόμα ζητούν δικαίωση. Και είναι αυτά τα παιδιά, που θα βγουν αλώβητα απ’ τα κέντρα εξουσίας, που επιδιώκουν και ποντάρουν τις μάρκες τους στην αποθέωση του ατομικισμού και της μοναξιάς. Στη “σέλφι” που κατατρόπωσε το οικογενειακό κάδρο και τη συλλογικότητα.

Κάνεις σχέδια και ποια είναι αυτά;

Μπα, δεν πιάνει το χέρι μου στο σχεδιασμό και στη στρατηγική εν γένει. Προτιμώ να έχω τις κρυφές προσδοκίες μου και να μένω προσηλωμένη σ’ αυτές. Να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι σε καινούργια πράγματα. 

Το βιβλίο σου έχει χαρακτηριστεί ως οδηγός επιβίωσης στη μνημονιακή Ελλάδα. Συμφωνείς με αυτό το χαρακτηρισμό; Μίλησέ μου για το περιεχόμενό του…

Οδηγός επιβίωσης είναι συνήθως το εγχειρίδιο που, αντί για διαπιστώσεις, περιέχει  χρήσιμες οδηγίες για την αντιμετώπιση μιας κρίσης. Μ’ αυτή την οπτική, επιλέχτηκε κι ο χαρακτηρισμός. Χωρίς να υπάρχουν μαγικές συνταγές, αυτό που ενδεχομένως να βοηθήσει τον αναγνώστη, είναι να εκτιμήσει τα απλά και αυτονόητα της καθημερινότητάς του, που για πολλούς συνανθρώπους, είναι άπιαστο όνειρο [π.χ. πατρίδα, υγεία, τροφή, οικογένεια, στέγη, δουλειά, φίλους, ψυχαγωγία, παρέα, ένα σύντροφο, γονείς εν ζωή και διάφορα άλλα]. Με την ελπίδα να περιορίσουμε τη γκρίνια και την ηχορύπανση. Νομίζω πως είναι μια καλή άσκηση, για να κρατάμε τα σωστά γράδα στη ζωή μας. Και να παραμένουμε αντάμα ο ένας με τον άλλο. Η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη, κράτησαν την κοινωνία όρθια όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν ένα καλό πείραμα που πέτυχε, κι ας μην έχει προβληθεί στις σωστές του διαστάσεις απ’ τα ΜΜΕ. Αυτό το  αλισβερίσι είναι το πιο ακριβό εργαλείο του ανθρώπου. Κι εδώ δεν χωράνε σύνορα και σημαίες. Δεν χρειάζεται να μιλάς την ίδια γλώσσα με τον άλλο. “Μιλάνε” μόνο οι καρδιές που χτυπούν στην ίδια διάλεκτο.

Η οικογένειά σου πώς βλέπει το blogging και τώρα το βιβλίο;

Αρχικά, με στραβό μάτι. Έριχνα κάτι ξεγυρισμένα ξενύχτια και δεν έβρισκαν το λόγο να αφιερώνω τόση ενέργεια και χρόνο, σε διαδικτυακές παρέες. «Τι πας και μπλέκεις ρε πουλάκι μου; Έλα να ρημαδοκοιμηθούμε, γιατί θα σέρνεσαι πάλι αύριο…» Με τον καιρό το συνήθισαν. Αργότερα, άρχισαν να με διαβάζουν. Πολύ αργότερα, μου έκαναν και σχόλια ή  κριτικές. Στην πρώτη παρουσίαση του βιβλίου, είχαν πιάσει πρώτη θέση-πίστα∙ παιδιά, φίλοι παιδιών, σύντροφος και κάτι ξεχασμένα ξαδέρφια, κι ήταν η πιο συγκινητική διαπίστωση, να βλέπω στα μάτια τους, τη χαρά και το “χειροκρότημά τους” για ό,τι κατάφερα. Κοντολογίς, ήταν μοναχικός ο δρόμος και μόνο η μητρική φωνή εκ Κρήτης, με στήριζε τηλεφωνικώς και αδιαλείπτως. Θυμάμαι ότι της έστειλα το βιβλίο, χωρίς να της έχω πει τίποτα για την έκδοσή του. Το παρέλαβε και με πήρε τηλέφωνο κι αν ήταν τρόπος, θα διαπερνούσε τις οπτικές ίνες για να μ’ αγκαλιάσει. 

Από το «κλικ» που πάτησες για την πρώτη σου ανάρτηση ως σήμερα, ο δρόμος ήταν μακρύς. Έτσι είχες στο μυαλό σου αυτή τη διαδρομή; Τι θα άλλαζες αν μπορούσες;

Αυτό το πρώτο «κλικ», είναι σαν το πρώτο μας φιλί, τον καιρό της νιότης μας. Δειλό, τρυφερό και αμήχανο, με την απειρία του “πρωτάρη” να το σηματοδοτεί. Δεν θα άλλαζα τίποτα απολύτως. Ούτε στις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μου, δεν υπήρχε αυτή η διαδρομή. Την οποία, μετράω σε φίλους. Όχι σε κλικ, ούτε σε λάικ. Σε φίλους χειροπιαστούς, που ανταμώσαμε, μοιραστήκαμε στιγμές και νιώσαμε ευγνωμοσύνη που οι δρόμοι μας συναντήθηκαν. Το θεωρώ υπέρτατη τύχη το συναπάντημα με ανθρώπους, που σε δένουν κοινές αξίες και μιλάτε την ίδια “γλώσσα”. 

Είσαι από εκείνους, που όχι μόνο παρατηρεί τους ανθρώπους, αλλά «μπαίνει στα παπούτσια τους»… Πώς θα ήθελες να έχουν εσένα στο μυαλό τους όσοι σε γνωρίζουν;

Ναι όντως, έχω κάνει μεγάλη κατάχρηση σε ξένα παπούτσια. Από σαλονάτες γόβες, μέχρι πλαστικές σαγιονάρες. Ωραία ήταν… Να μ’ έχουν στην καρδιά τους θα ήθελα. Το μυαλό είναι για άλλες χρήσεις, που δεν με αφορούν.

Αν σου έλεγαν να αλλάξεις χώρα και να ζεις κάνοντας αυτό που αγαπάς περισσότερο, με ιδανικές συνθήκες, θα έφευγες;

Όχι. Το «Μαζεύω τα μπογαλάκια μου και φεύγω», καθόλου δεν μου ταιριάζει. Γιατί μ’ αυτή τη λογική, θα άλλαζα ξανά χώρα και συνθήκες, αν δεν μου άρεσε ο τόπος που θα πήγαινα. Το ζητούμενο είναι να διαμορφώνεις τις ιδανικές συνθήκες, στον τόπο που είναι οι ρίζες σου. Και ν’ αγαπάς αυτό που κάνεις. Και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς. Ξέρω πολύ καλά πώς είναι να δουλεύεις για επιβίωση κι όχι από μεράκι, να αγωνιάς αν αύριο θα έχεις δουλειά, να δίνεις καθημερινές μάχες για να κρατήσεις τη θέση σου, αλλά και την αξιοπρέπειά σου.
Με την ευκαιρία, οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εκδότη των 24γραμμάτων, Γιώργο Δαμιανό. Αν και δεν γνωριζόμασταν μέχρι τη μέρα που παρέλαβα το βιβλίο, πίστεψε σε μένα και με στήριξε με όλες τους τις δυνάμεις.

Χθες το μεσημέρι ένα μήνυμα με περίμενε στον υπολογιστή. Ένα βραβείο για το e-periodiko mas με ειδοποιούσε να "παραλάβω" η αγαπημένη μου φίλη η Άννα από το "Ατενίζοντας", το όμορφο blog όπου εκφράζεται και δημιουργεί τα τελευταία χρόνια.

Είχα ξεχάσει πόση χαρά δίνει ένα βραβείο από φίλη blogger. Το υποδέχτηκα με ενθουσιασμό και ευχαριστώ θερμά την Άννα, που με συμπεριέλαβε στη λίστα της. Λίγη ώρα αφού βγήκε στον διαδικτυακό αέρα η δημοσίευση αυτή, η επίσης πολύ αγαπημένη φίλη Νατάσα, από το ξεχωριστό "Μολύβι και χαρτί" με ειδοποιούσε πως έλαβε το μήνυμά μου για το βραβείο της τη στιγμή που δημοσίευε τη δική της ανάρτηση με τα δεκαπέντε προτεινόμενα από κείνη blog, μέσα στα οποία είναι και το e-periodiko mas. Η χαρά, όχι μόνο από την καταπληκτική συγκυρία, αλλά και ενός ακόμα βραβείου, πολλαπλασιάστηκε, ξέροντας πως δεν είναι μια ανταποδοτική κίνηση αβρότητας, όπως και η ίδια επισημαίνει στο σχόλιό της και την ευχαριστώ από καρδιάς!

Και τώρα, σύμφωνα με τους κανόνες θα πρέπει να σας πω επτά πράγματα για μένα, που δεν γνωρίζετε και θέλετε(;) να μάθετε...

1. Γεννήθηκα ένα πρωινό του Νοέμβρη, όταν το ημερολόγιο έδειχνε 28, σ' ένα νησί πανέμορφο που πάντα έχω στην καρδιά μου κι ας μην έζησα πολύ εκεί. Στη Λέσβο.

2. Οι ρίζες μου πολλές, κρατούν τόσο από την Αττική, όσο και από τη Μ. Ασία κάνοντάς με πολύ περήφανη γι' αυτό. Μεγάλωσα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, γι' αυτό ίσως να είμαι ευπροσάρμοστη σε κάθε καινούργιο.

3. Σπούδασα αριθμούς αγαπώντας τις λέξεις και δεν είναι το μόνο αντιφατικό που μπορεί να βρει κανείς σε μένα... Λατρεύω το χιόνι, αλλά και το καλοκαίρι. Είμαι ονειροπόλα, αλλά και πρακτική. Αγαπώ τις πολύβουες παρέες, αλλά περνώ καλά και μόνη μου...

4. Πιστεύω στους ανθρώπους και τους κοιτώ στα μάτια προσπαθώντας να τους καταλάβω. Θεωρώ πως ό,τι δίνεις παίρνεις σ' αυτή τη ζωή, χωρίς να αποκλείω βέβαια και τις εξαιρέσεις.

5. Είμαι καλή ακροάτρια (έτσι λένε οι φίλες μου), αλλά λατρεύω και την κουβέντα, χάνοντας ενίοτε την αίσθηση του χρόνου...

6. Το μεγαλύτερο στήριγμά μου, είναι ο άντρας μου και η κόρη μου. Χωρίς αυτούς δεν αναπνέω...

7, Γράφω συνεχώς από παιδί, όχι από χόμπι ούτε από συνήθεια, αλλά γιατί έτσι είναι η φύση μου. Μ' αυτό τον τρόπο ξορκίζω το κακό, μ' αυτόν καλωσορίζω τη χαρά, μ' αυτόν ορίζω τον εαυτό μου...

Μια νέα διαδραστική παραγωγή εικονικής πραγματικότητας, στην αίθουσα "Θόλος" του Κέντρου Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος", του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, μας υπόσχεται ένα ταξίδι στο χώρο, το χρόνο και την ιστορία, παρουσιάζοντας την Ακρόπολη του Χρυσού Αιώνα του Περικλή, έτσι όπως ήταν όταν δημιουργήθηκε.


Μια μαγική περιήγηση - ξενάγηση, όπου ο επισκέπτης μπορεί να δει με κάθε λεπτομέρεια όλα τα κτίρια, που βρίσκονταν στον "Ιερό Βράχο" στις πραγματικές τους διαστάσεις και έχει την ευκαιρία να θαυμάσει τόσο τον Παρθενώνα, το Ερεχθείο, το Ναό της Απτέρου Νίκης, τα Προπύλαια, όσο και τα αγάλματα στα φυσικά τους χρώματα και όχι μόνο.

Το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθηνάς που δεν διασώζεται. Το σώμα από ελεφαντόδοντο και τα ρούχα από χρυσό. Τα σανδάλια διακοσμημένα και οι σόλες τους είχαν παράσταση κενταυρομαχίας. Η δεξαμενή νερού μπροστά στο άγαλμα, εξασφάλιζε την απαραίτητη υγρασία για το ελεφαντόδοντο.

Με τη βοήθεια του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας Πάνου Βαλαβάνη, ομάδες ειδικών, ζωγράφοι 3Dmodelers, προγραμματιστές και αρχαιολόγοι δημιούργησαν ένα θέαμα μοναδικό που παρουσιάζει εκτός των παραπάνω, ναούς και αγάλματα που δεν διασώζονται ως τις μέρες μας, όπως το Αρρηφόριον, το Ιερό του Διός Πολιέως, το Ιερό της Αρτέμιδος Βραυρωνίας, τη Χαλκοθήκη, το γλυπτό διάκοσμο του Παρθενώνα με το χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς Αθηνάς και άλλα.


Κι όλα αυτά γίνονται ακόμα πιο συναρπαστικά με την ξενάγηση από τους Μουσειοπαιδαγωγούς του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού, προσφέροντας ένα αξεπέραστο μάθημα ιστορίας και πολιτισμού στους επισκέπτες.


Η περιήγηση θα διαρκέσει μέχρι τις 29 Απριλίου και πραγματοποιείται στην αίθουσα "Θόλος" - Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος", Πειραιώς 245 στον Ταύρο. Τα εισιτήρια ξεκινούν από 8€. Για κρατήσεις τηλεφωνήστε στο 212 254 0000. Αν μετακινηθείτε με αυτοκίνητο, υπάρχει δωρεάν χώρος στάθμευσης.


Το ΙΜΕ είναι ένας κοινωφελής μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που ιδρύθηκε το 1993, με σκοπό τη διατήρηση και παρουσίαση της ιστορίας και του πολιτισμού του Ελληνισμού εντός και εκτός Ελλάδας, με τη χρήση της τεχνολογίας και η έδρα του είναι στην Αθήνα. Ο "Ελληνικός Κόσμος" το Κέντρο Πολιτισμού του ΙΜΕ, δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα υπερσύγχρονο διαδραστικό μουσείο που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς σε πρώην βιομηχανικό χώρο. Η "Θόλος" είναι ένα ημισφαιρικό "θέατρο" εικονικής πραγματικότητας με μοναδική τεχνολογική υποδομή έτσι ώστε να φιλοξενεί τις ψηφιακές συλλογές του ΙΜΕ και αφορούν θέματα ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού, καθώς και θέματα ευρύτερου κοινωνικού προβληματισμού και ευαισθητοποίησης. Εκτός από τη "Θόλο" προβολές εικονικής πραγματικότητας στον "Ελληνικό Κόσμο" γίνονται και στην "Κιβωτό" ανά ομάδες δέκα ατόμων. Εκεί οι επισκέπτες φορώντας τα ειδικά στερεοσκοπικά γυαλιά, συμμετέχουν σε εικονικά ταξίδια σε πόλεις που δεν υπάρχουν πια, όπως στην αρχαία Μίλητο και την αρχαία Ολυμπία. Οι περιηγήσεις στους αρχαίους τόπους βασίζονται στην ακριβή ιστορικά τρισδιάστατη αναπαράστασή τους.