Κι επειδή η Πρωτομαγιά ως γνωστόν δεν είναι αργία, είναι απεργία, αλλά και μια ευκαιρία για αποδράσεις εις τας εξοχάς, είπα να συνδυάσω τα ασυνδύαστα και να πάω μια εκδρομή στην Κρήτη. Μικρότερη, έμεινα επί μία ολόκληρη δεκαετία στο Ηράκλειο της Κρήτης κι επειδή οι δικοί μου ζούσαν πάντα στην Αθήνα έχω κάνει άπειρα δρομολόγια με το καράβι και μάλιστα τις περισσότερες φορές ταξίδευα μόνη. Όταν γνώρισα τον άντρα μου, μια από τις πρώτες ερωτήσεις που μου έκανε (δεδομένου ότι τότε ήταν ναυτικός) ήταν η εξής: “Φαντάζομαι ότι πάντοτε ενημερώνεις στη ρεσεψιόν του πλοίου για το θέμα της ακοής σου, έτσι δεν είναι;
“H δική μου αντίδραση ήταν να πέσω από τα σύννεφα, που λένε οι δημοσιογράφοι (είπα να κάνω πιο γλαφυρό το κείμενο) και να απαντήσω: “όχι βέβαια, δεν έχω ενημερώσει ποτέ κανέναν, θα έπρεπε;!”
“Και βέβαια θα έπρεπε”, μου απάντησε, “σοβαρολογείς; Αν κινδυνέψει πχ να βυθιστεί το καράβι, πως θα το ξέρει το πλήρωμα να έρθει να ειδοποιήσει εσένα ειδικά; ” “E, καλά”, είπα εγώ, “πρώτον σιγά μην βυθίζονται τα πλοία στο Αιγαίο στην εποχή μας, το τελευταίο ήταν στη Φαλκονέρα πριν από 40 χρόνια. Δεύτερον, άμα δω τους άλλους να τρέχουν πανικόβλητοι, δεν μπορεί, θα την ψυλλιαστώ την δουλειά.”
“Κι αν κοιμάσαι και δεν πάρεις πρέφα τίποτα; ” μου λέει. “E, τότε δεν βαριέσαι, θα πάω σούμπιτη στον βυθό, χι χι” απάντησα με την χαρακτηριστική άνεση και αφέλεια της (τότε) ηλικίας μου. Μέχρι που έγινε το ναυάγιο του Σάμινα και μου κόπηκαν τα γελάκια…Μαχαίρι, όμως.
Από τότε αποφάσισα πως, αν ξαναταξιδέψω μόνη με οποιοδήποτε μέσο θα ενημερώνω ασφαλώς το πλήρωμα. Στην πραγματικότητα δεν τίθεται θέμα για τα καράβια (απ’ όσο γνωρίζω), ωστόσο εκεί που υπάρχει πρόβλημα είναι με τα αεροπλάνα. Στα οποία, όπως με πληροφόρησαν, δεν επιτρέπεται να ταξιδεύουν περισσότερα από 4 άτομα με ειδικές ανάγκες στην ίδια πτήση, επειδή οι αεροσυνοδοί είναι επιφορτισμένοι να προσέχουν ο καθένας από έναν ΑμεΑ επιβάτη σε περίπτωση που συμβεί ο,τιδήποτε.
Έτσι, για παράδειγμα τα μέλη ενός αναπηρικού συλλόγου που θα θελήσουν να κάνουν μια ομαδική εκδρομή με αεροπλάνο (πχ τα μέλη κάποιας από τις ομοσπονδίες ή τους συλλόγους κωφών Ελλάδας – υπάρχουν πάνω από 15 διαφορετικοί σύλλογοι), θα πρέπει, για λόγους ασφαλείας, να χωριστούν σε τετράδες και να ταξιδέψουν με διαφορετικές πτήσεις.
Αυτή τη φορά στο ταξίδι μου συνοδευόμουν από τη μητέρα και τον αδερφό μου, με θάλασσα κάλμα μπουνάτσα (άλα της και ναυτική ορολογία η δικιά σου! ) και, εφ’ όσον δεν μας σάστιζε κανένα ξαφνικό προβέτζο του καιρού, που θα έλεγε και ο Καββαδίας, θα φτάναμε στη Μεγαλόνησο σε εξίμιση ωρίτσες και μάλιστα ταξιδεύοντας μέρα μεσημέρι.
Θεώρησα, λοιπόν, εντελώς περιττό να ενημερώσω για την κώφωσή μου. Την ώρα όμως που πίναμε καφέ στο σαλόνι με τους δικούς μου άρχισε να στριγγλίζει το μεγάφωνο.
Το μεγάφωνο εγώ, όπως και άλλα παιδιά με παρόμοιο πρόβλημα με το δικό μου, το αντιλαμβάνομαι. Δηλαδή, όταν φοράω το ακουστικό μου αντιλαμβάνομαι το στρίγγλισμα και τη μεταλλική φωνή και ξέρω ότι μιλάει το μεγάφωνο. Φυσικά, είναι αδύνατον να ξεχωρίσω έστω και μία λέξη. Μάταιος κόπος.
Όταν λοιπόν αντιλαμβάνομαι το γνωστό στρίγγλισμα, αν είμαι με παρέα κάθομαι και περιμένω ήσυχα ήσυχα να τελειώσει η ανακοίνωση και στη συνέχεια να μου εξηγήσουν (αν έχουν την ευγενή καλωσύνη) τι ειπώθηκε.
Σε αυτή τη φάση, βλέπω τη μαμά και τον αδερφό μου να σκάνε στα γέλια ακούγοντας την ανακοίνωση. Μετά γύρισαν και μου είπαν: “Ξέρεις τι είπε; Είπε, αν είστε άτομο με ειδικές ανάγκες ή έχετε πρόβλημα όρασης ή ακοής παρακαλούμε να ενημερώσετε αμέσως στη ρεσεψιόν! ”
Έτσι, μου λύθηκε κι εμένα η απορία γιατί τόσα χρόνια δεν με είχε ενημερώσει κανείς γι’ αυτό το θέμα. Αφού…στρίγγλιζε το μεγάφωνο, βρε! Πως και δεν το είχα αντιληφθεί ως τώρα;
Όταν μάλιστα τελείωσαν οι ανακοινώσεις, με διαβεβαίωσαν ότι στη συνέχεια ακούστηκε το εξής τραγούδι από τα μεγάφωνα:
Με αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
και όμως εσύ δεν μας ακούς
Σοφία Κολοτούρου
από το βιβλίο της: "Κουφός είσαι ρε, δεν ακούς;"
