Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόσωπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πρόσωπα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Συνέντευξη με τον Αστέρη Κούτουλα, σκηνοθέτη της ταινίας - αφιέρωμα στο Μ. Θεοδωράκη

Συνέντευξη με τον Αστέρη Κούτουλα, σκηνοθέτη της ταινίας - αφιέρωμα στο Μ. Θεοδωράκη

Από Απριλίου 17, 2015






Ένας από τους διασημότερους Έλληνες καλλιτέχνες της Γερμανίας μιλά για την Ελλάδα του σήμερα αλλά και για την ταινία - αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη, στην Ελένη - Βασιλική Μπαμπαλιούτα.


Ο Αστέρης Κούτουλας, διάσημος έλληνας καλλιτέχνης στη Γερμανία, ζει και δραστηριοποιείται εδώ και πάνω από 30 χρόνια στο Βερολίνο.
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας Γερμανική Φιλολογία και Ιστορία της Φιλοσοφίας και έχει μεταφράσει στα γερμανικά Κωνσταντίνο Καβάφη, Γιώργο Σεφέρη, Νίκο Εγγονόπουλο, Γιάννη Ρίτσο και Οδυσσέα Ελύτη.

Το 1980 ξεκίνησε να συνεργάζεται με το Μίκη Θεοδωράκη, παράγοντας περίπου τριάντα δίσκους με τη μουσική του, ενώ οργάνωσε πάνω από εκατό συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ανέλαβε πολλές μουσικές παραγωγές Ελλήνων καλλιτεχνών (Μ. Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Ντέμης Ρούσσος, Έλλη Πασπαλά, Άλκιστις Πρωτοψάλτη κα) στην Ευρώπη και συμμετείχε στη διοργάνωση συναυλιών διεθνών σταρ, όπως οι Μερσέντες Σόσα, Scorpions, Στιγκ, Μίλβα, Ζουλφί Λιβανελί κ.α.
Συναντήσαμε τον Αστέρη Κούτουλα, με αφορμή την ταινία που ετοιμάζει για τον μεγάλο μας συνθέτη με τίτλο "Ταξιδεύοντας με το Μίκη" αλλά, όντας βαθιά πολιτικοποιημένος και ζώντας βέβαια στο Βερολίνο, η κουβέντα αναπόφευκτα επεκτάθηκε στην άποψη που έχουν οι Γερμανοί για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το κλίμα που επικρατεί στη Γερμανία για τους Έλληνες.

Σας συνδέει μακρόχρονη φιλία και συνεργασία με το Μίκη Θεοδωράκη και τώρα αναλαμβάνετε ως σκηνοθέτης μια νέα πρωτοβουλία για την παρουσίαση του έργου του. Θα θέλατε να μας μιλήσετε γι' αυτό;
Συνεργάζομαι με το Μίκη εδώ και 35 χρόνια. Είμαστε φίλοι και συνεργάτες από το 1980, που ήμουν στην Ανατολική Γερμανία. Η καινούργια μου δουλειά είναι μια ταινία με τίτλο "Ταξιδεύοντας με το Μίκη" και έχει ως αφετηρία τις backstage καταστάσεις των συναυλιών, που οργανώσαμε ανά τον κόσμο. Βάση της ταινίας είναι εξήντα διαφορετικές μουσικές από το σύνολο του έργου του Μίκη. Μιλάμε για πλάνα, από το 1987 μέχρι σήμερα από πρόβες, συναυλίες, ηχογραφήσεις, παραγωγές όπερας και μπαλέτου καθώς και προσωπικές συναντήσεις.
Πρόκειται για ένα αμοντάριστο κινηματογραφικό υλικό, έναν εικονογραφημένο θησαυρό διάρκειας περίπου εξακοσίων ωρών, το οποίο καταγράφει συναρπαστικές στιγμές από τη ζωή ενός χαρισματικού καλλιτέχνη.
Όλο αυτό θα καταλήξει σε ένα φιλμ ενενήντα λεπτών, με εξήντα διαφορετικές μουσικές και εξήντα μικρές ιστορίες. Θα είναι μια συνολική και αυθεντική ματιά στον κόσμο του συνθέτη και "αναρχικού" Μίκη Θεοδωράκη.
Θα δείτε τον Ευρωπαίο Μίκη, τον διάσημο Μίκη, αλλά και τον απλό και ολόδικό μας Έλληνα Μίκη. Θα ακούσετε μέσα από την ταινία διαφορετικά είδη μουσικής του - όπερα, κλασσική, λαϊκή, συμφωνική, δωματίου, τζαζ κ.ο.κ. Ο ίδιος έχει δει ένα κομμάτι και ενθουσιάστηκε. Είναι πάντως η πρώτη φορά που γίνεται μια τέτοια ταινία, για ένα καλλιτέχνη και πιστεύουμε ότι μέχρι τον Ιούλιο, θα είναι έτοιμο ένα πρώτο rough cut ως δώρο για τα γενέθλιά του.

Ζείτε στο Βερολίνο. Γνωρίζετε λοιπόν, από πρώτο χέρι ότι υπάρχουν πολιτικά ζητήματα μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Πού βρίσκονται οι σχέσεις αυτές σε κοινωνικό επίπεδο και τι πρέπει, κατά τη γνώμη σας να γίνει;
Οι περισσότεροι Γερμανοί μορφωμένοι και μη, έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου από ορισμένους πολιτικούς και μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ. Μα έχουν στιγματίσει ως "πτωχευμένους Έλληνες". Φωνάζουν "πουλήστε την Ακρόπολη!" ή "ο πολιτισμός σας των τελευταίων δύο αιώνων δεν έχει προσφέρει τίποτα στον παγκόσμιο πολιτισμό" κ.α. Είναι η πρώτη φορά που οι Γερμανοί δημοσιογράφοι και πολιτικοί προχωρούν σε τέτοια ρατσιστική μεταχείριση ενός ολόκληρου λαού. Στα δημοσιεύματά τους δεν αναφέρουν ως υπαίτιους τους Έλληνες πολιτικούς ή τους Έλληνες ολιγάρχες, αλλά γενικά τους "Έλληνες".
Υπάρχουν αρκετοί Έλληνες στη Γερμανία που δέχονται φραστικές επιθέσεις. Προσωπικά μου έχει πει Γερμανός: "Δεν μπορείτε να ησυχάσετε εσείς οι Έλληνες; Αν συνεχίσετε έτσι, θα σας στείλουμε τανκς"... Ο Έλληνας πρέσβης εδώ στο Βερολίνο, μου έλεγε τις προάλλες ότι δέχονται συνέχεια απειλητικά τηλεφωνήματα, μέχρι "θα σας σκοτώσουμε" τους λένε, χώρια οι στοίβες από υβριστικά γράμματα. Διάφοροι Γερμανοί πολιτικοί λένε στα πολιτικά talk shows ότι η Γερμανία έχει δώσει λεφτά για εμάς, ενώ ξέρουν ότι προς το παρόν η χώρα τους έχει κερδίσει πολλά δις από την ελληνική κρίση.
Βεβαίως, αν και σε άλλο βαθμό, κι εμείς το ίδιο κάνουμε στην Ελλάδα, όταν αποκαλούμε την κ. Μέρκελ ή τον κ. Σόιμπλε ναζί, κάτι που βρίσκω απαράδεκτο. Γιατί το χειρότερο κακό το κάναμε εμείς οι ίδιοι στη χώρα μας, που ψηφίζαμε επί χρόνια αυτούς που ψηφίζαμε και δώσαμε αυτά τα δικαιώματα προς τα έξω.

Πώς σας φάνηκε το δελτίο Τύπου συμπαράστασης της Γερμανικής Ομοσπονδίας Συνδικάτων προς την Ελλάδα;
Υπάρχουν και στα συνδικάτα και στους κόλπους όλων των γερμανικών κομμάτων έξυπνοι και ρεαλιστές άνθρωποι. Από την άλλη, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δεν είναι πια και... δράκουλες. Πιστεύουν πως η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει και να νοικοκυρευτεί, καθώς για χρόνια καταχράστηκαν δημόσια χρήματα, πακέτα Ντελόρ κ.ο.κ. Η Παγγερμανική Ομοσπονδία Συνδικάτων συμπαρίσταται ξεκάθαρα στη χώρα μας. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι που πιστεύουν ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι αυτή των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Πιστεύουν ότι πρέπει να είναι ανθρώπινη. Στη Γερμανία αυτή τη στιγμή έχουμε αυτούς που υποστηρίζουν τη σκληρή πολιτική και αυτούς που αντιτίθενται.

Ποια είναι η άποψή σας για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και πώς αντιμετωπίζει η Γερμανία τη χώρα μας σήμερα σε πολιτικό επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεται η πολιτιστική πολιτική της χώρας μας;
Η Ελλάδα είναι σε φάση αλλαγής. Χαίρομαι γι' αυτό. Το δικομματικό εξουσιαστικό μοντέλο ΠΑΣΟΚ - ΝΔ δεν άντεξε πλέον τις καταστάσεις για τις οποίες το ίδιο ευθύνεται και κατέρρευσε. Οι Έλληνες έκαναν επιτέλους το πρώτο βήμα. Εύχομαι κι ελπίζω να κάνουν και το επόμενο, που είναι να φύγουμε από το ευρώ, που μας έκανε μεγάλο κακό οικονομικά και ηθικά. Με τον ΣΥΡΙΖΑ  στην εξουσία έχουμε τουλάχιστον για πρώτη φορά μια ελληνική κυβέρνηση που ασκεί ελληνική πολιτική.
Για την Ευρώπη των Βρυξελλών, με τη Γερμανία ισχυρότερη δύναμη, η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα "συστημικό λάθος" (system error). Δεν θέλουν η Ελλάδα να βγει από το ευρώ, όμως μας θέλουν μέσα στο παιχνίδι με τους δικούς τους όρους. Θέλουν να δείξουμε υποταγή και "μετάνοια". Με τέτοιο ρατσισμό δεν αντιμετώπισαν ούτε τους Πορτογάλλους ούτε τους Ισπανούς.
Σε ό,τι αφορά την πολιτιστική πολιτική της χώρας μας, κάποιος πρέπει επιτέλους να αρχίσει να διαφημίζει τον ελληνικό πολιτισμό - αρχαίο, νεότερο, σύγχρονο - ανά τον κόσμο. Να υποστηρίξει νέους καλλιτέχνες, να ανοίξει πόρτες στις διάφορες χώρες, να αξιοποιήσει μεγάλους ξένους καλλιτέχνες για τη διάδοση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. Μπορούν να γίνουν μεγάλα πράγματα χωρίς να απαιτούνται χρήματα. Χρειάζεται όραμα, προγραμματισμός και δουλειά. Υπήρχαν Κέντρα Ελληνικού Πολιτισμού σε πολλές χώρες, που έπαιρναν χρήματα και έκαναν από ελάχιστα έως τίποτα. Κάντε σύγκριση με το Ινστιτούτο "Θερβάντες" ή το "Γκαίτε". Πού είναι η διεθνής ανάδειξη του πολιτισμού μας; Δώσαμε δικαιώματα στους ξένους να μας συμπεριφέρονται έτσι...
[ Διαβάστε περισσότερα ]
Marina
0 Σχόλια
Κατίνα Παξινού, η μεγάλη κυρία του Εθνικού Θεάτρου

Κατίνα Παξινού, η μεγάλη κυρία του Εθνικού Θεάτρου

Από Μαρτίου 08, 2015
Η Κατερίνα Κωνσταντοπούλου - Παξινού, γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά και ήταν κόρη του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου. Οι σπουδές της ξεκινούν από τη σχολή Χιλλ, για να ακολουθήσει η σχολή Καλογραιών της Τήνου.

Ζωηρός χαρακτήρας η νεαρή Κατίνα "πληρώνει" το τίμημα γι' αυτό το χαρακτηριστικό της φοιτώντας εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας. Σπουδάζει μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης και σε αντίστοιχες σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης, ενώ 17 μόλις χρόνων, παντρεύτηκε το βιομήχανο Παξινό και απέκτησε μαζί του δυο κόρες, από τις οποίες η πρώτη έφυγε νωρίς από τη ζωή. Έξι χρόνια μετά το γάμο της θα ζητήσει διαζύγιο.

Η καλλιτεχνική της σταδιοδρομία ξεκινά σε ηλικία μόλις 20 χρόνων, με πρώτο σημαντικό ρόλο αυτόν της Βεατρίκης στην ομώνυμη όπερα "Αδελφή Βεατρίκη". Η όπερα γράφτηκε αποκλειστικά γι' αυτή, από τον Δημήτρη Μητρόπουλο και ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 1920.

Εννιά χρόνια αργότερα (1929) θα έρθει ο πρώτος θεατρικός ρόλος στο θέατρο Κοτοπούλη στο έργο "Γυμνή Γυναίκα" του Μπατάιγ, ο οποίος θα την καθιερώσει ως πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων. Στο καμαρίνι του θεάτρου, θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί κεραυνοβόλα τον Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και θα παντρευτεί πολύ αργότερα το 1940. Η κοινή τους ζωή και η δυνατή τους σχέση, θα κρατήσει 40 ολόκληρα χρόνια.

Το 1931 έρχεται η συνεργασία με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Αλέξη Μινωτή σε συνεταιρικό θίασο με τον οποίο ανεβάζουν έργα του διεθνούς ρεπερτορίου. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα: "Θείος Βάνιας" του Τσέχωφ, "Πατέρας του Αυγούστου" του Στριντμπεργκ, "Πόθοι κάτω από τις λεύκες" του Ευγένιου Ο' Νιλ. Η αποδοτική αυτή συνεργασία κρατά από το 1932 ως το 1940, που γίνεται μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου.

Με το Εθνικό Θέατρο η Κατίνα Παξινού εμφανίζεται σε Λονδίνο, Φραγκφούρτη και Βερολίνο σε ρόλους που την καταξιώνουν σε κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής και όχι μόνο. Μεταξύ άλλων ερμήνευσε Ηλέκτρα (Σοφοκλής), Γερτρούδη στον "Άμλετ" (Σαίξπηρ), Κυρία Άλβινγκ στους "Βρικόλακες" (Ίψεν) κ.α.

Την περίοδο του πολέμου, πηγαίνει στις ΗΠΑ, για να εμφανιστεί στο θέατρο Μπροντγουέι ερμηνεύοντας σπουδαίους ρόλους, παίζει σε κινηματογραφικές ταινίες και κερδίζει διεθνή αναγνώριση.


Το 1944 κερδίζει το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου με την ταινία "Για ποιον χτυπά η καμπάνα", όπου υποδύθηκε το ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας Πιλάρ. Όταν παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο δήλωσε: "Το δέχομαι για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου του Εθνικού Θεάτρου, ζωντανών και νεκρών" γιατί κανείς δεν γνώριζε πόσοι έμειναν ζωντανοί, από το πόλεμο.

Μάλιστα όταν της πρότειναν το ρόλο και της έστειλαν το σενάριο το δέχτηκε, αλλά αρνήθηκε να κάνει δοκιμαστικό, εξηγώντας στους παραγωγούς της Paramaout πως για το ρόλο της Πιλάρ είναι η κατάλληλη γιατί: "Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Η γιαγιά μου, έμαθε αλφάβητο από έναν οπλαρχηγό των ανταρτών σε μια σπηλιά. Την ξέρω την Πιλάρ. Την ξέρω καλά!".
Πέντε χρόνια αργότερα το 1949 τιμήθηκε με το βραβείο Κοκτώ στο φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα".

Από το 1950 που επιστρέφει στην Ελλάδα, ξεκινά τις εμφανίσεις της στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή ανεβάζοντας έργα Ίψεν και Λόρκα και αρχαίων τραγικών. Μεταξύ άλλων να θυμίσουμε το "Σπίτι της Μπερνάντα Άλμα" του Λόρκα, με το οποίο περιόδευσε και σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Ντύρενματ, "Η τρελή του Σαγιώ" του Ζιρωντού, το "Μακρύ ταξίδι" του Ο' Νήλ. Από το 1957 γίνεται μόνιμο μέλος στη σκηνή του Εθνικού δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να τη θαυμάσει σε έργα διεθνούς ρεπερτορίου, αλλά και του αρχαίου θεάτρου όπως "Εκάβη", "Μήδεια", "Φόνισσες" και "Βάκχες" του Ευρυπίδη, ενώ λαμβάνει μέρος σε πολλά φεστιβάλ της δεκαετίας του ΄50 σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο Ηρώδειο και την Επίδαυρο.

Στη διάρκεια της δικτατορίας Παξινού και Μινωτής συγκροτούν δικό τους θίασο και ανεβάζουν το "Ματωμένο γάμο" του Λόρκα, την "Ήρα και το παγώνι" του Ο' Κέισυ, τους "Παλαιστές" του Στρατή Καρρά κ.α.
Τελευταία της παράσταση στο θέατρο και τελευταία της μεγάλη επιτυχία στο "Μάνα Κουράγιο" του Μπέρτολ Μπρεχτ, όπου ερμήνευσε μοναδικά τον ομώνυμο ρόλο. Τελευταία της εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όχι όμως ως ηθοποιός ήταν το καλοκαίρι του 1972. Μερικούς μήνες αργότερα το Φεβρουάριο (22) του 1973 αφήνει την τελευταία της πνοή χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 72 χρόνων.

Παρά το μοναδικό ταλέντο της και τη μεγάλη ζήτηση από παραγωγές του εξωτερικού η Κατίνα Παξινού έκανε ελάχιστε ταινίες, τις οποίες αναφέρουμε παρακάτω:
1. "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" Σαμ Γουντ (1943)
2. "Πυρ!" Φρανκ Τατλ (1943)
3. "Ο εμπρηστής" Χέρμαν Σάμλιν (1945)
4. "Η οργή του Θεού" Τσάρλς Φρανκ (1947)
5. "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" Ντάντλεϊ Νίκολς (1947)
6. "Καίσαρ Βοργίας" Χένρι Κινγκ (1949)
7. "Ο κύριος Αρκάντιν" Όρσον Γουέλς (1955)
8. "Το θαύμα" Έρβιν Ρέιπερ (1959)
9. "Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του" Λουκίνο Βισκόντι (1960)
10. "Πώς γνώρισα τον έρωτα" Ρομπέρ Ανρικό (1968)
11. "Un ete Fauvage" Μαρσέλ Καμί (1969)
12. "Το νησί της Αφροδίτης" Γιώργος Σκαλενάκης (1969)

Αξίζει να αναφέρουμε πως η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ, ενώ έγραψε τη μουσική για την παράσταση "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή. Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη του Γεωργίου Α΄και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δ. Γερμανίας. Βραβεύτηκε ακόμη με το βραβείο "Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ" και της δόθηκε το τίτλος της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας.

Η Κατίνα Παξινού ήταν γιαγιά του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου. Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που πήρε όσκαρ στην πρώτη της εμφάνιση στην οθόνη,

Πληροφορίες: lifo.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e - periodiko mas"
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Κάρολος Κουν, ο πατέρας του Θεάτρου Τέχνης

Κάρολος Κουν, ο πατέρας του Θεάτρου Τέχνης

Από Μαρτίου 01, 2015

Ο Κάρολος Κοέν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1908 στην Προύσα από πατέρα (Ερρίκος Κοέν) κατά το ήμισυ έλληνα χριστιανό και κατά το άλλο ήμισυ γερμανοπωλονοεβραίο και μητέρα (Μελπομένη Παπαδοπούλου) ελληνίδα χριστιανή. 


 Ο Κάρολος μεγάλωσε με πρωσογερμανίδα γκουβερνάντα και με κατ' οίκον δασκάλους και ήταν ένα μοναχικό παιδί που πολύ γρήγορα άρχισε να ξεδιπλώνει τα καλλιτεχνικά του χαρίσματα. Συχνά σχημάτιζε μελωδίες στην πιανόλα του σαλονιού και έκοβε τα μοντέλα από τα περιοδικά μόδας της μητέρας του, για να κάνει θέατρο. Τα έπιπλα του σαλονιού αποτελούσαν το σκηνικό, που με τη φαντασία του μετέτρεπε σε ό,τι χρειαζόταν το "έργο". 

 Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης εσώκλειστος. Το 1928 με την αποφοίτησή του, εγκαταλείπει την Πόλη και σπουδάζει Αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Ένα χρόνο αργότερα, το 1929, θα εγκατασταθούν με τη μητέρα του στην Αθήνα και θα διοριστεί καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. 

 Η πρώτη εμφάνισή του ως σκηνοθέτης είναι με μαθητές του Κολλεγίου με το έργο του Σέριφ "Το τέλος του ταξιδιού" ενώ παρουσιάζει έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Κύκλωπας, Πλούτος) αλλά και του Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός). 

 Καθοριστική είναι η γνωριμία του με το Φώτη Κόντογλου, που τον βοηθά να γνωρίσει κάθε τι ελληνικό, κάτι που θέλει να μεταφέρει και στη σκηνή και για το λόγο αυτό, ιδρύει μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη και το δημοσιογράφο Διονύσιο Δεβάρη, το χειμώνα του 1933 τη Λαϊκή Σκηνή. Η πρώτη παράσταση ήταν με την "Ερωφίλη" του Χορτάτση τον Απρίλιο του 1934, στο θέατρο Ολύμπια και ο Κουν τοποθετεί τους ηθοποιούς σύμφωνα με τις αγιογραφίες του Κόντογλου, φωτίζοντάς τους σαν από φως καντηλιού. 
Δυο χρόνια λειτούργησε η Λαϊκή Σκηνή, παρουσιάζοντας έργα όπως: "Άλκηστις", "Πλούτος", "Ο κατά φαντασίαν ασθενής", και "Παντρολογήματα", συνεργαζόμενη με διάφορους θιάσους όπως της κ.Κατερίνας, της Μ. Κοτοπούλη κ.α.
Όνειρό του είναι να δημιουργήσει τη δική του μόνιμη ομάδα, να διδάξει ηθοποιούς που θα βλέπουν το θέατρο ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα και το καταφέρνει το 1942, ιδρύοντας το Θέατρο Τέχνης. Πρώτο έργο που ανέβασε η "Αγριόπαπια" του Ίψεν, ενώ ακολούθησαν έργα του Μπέρναρντ Σω, του Λ. Πιραντέλλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζει έργα του Λόρκα, του Τενεσί Ουίλιαμς, του Μίλερ και άλλων. Την ίδια χρονιά (1942) ιδρύει και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου του, στην οποία μαθητεύουν οι σημαντικότεροι ηθοποιοί και σκηνοθέτες της μεταπολεμικής γενιάς. 

 Κοντά του μαθήτευσαν και θεωρούνται πνευματικά του παιδιά ο Β. Διαμαντόπουλος, η Ε. Χατζηαργύρη, ο Λ. Καλλέργης, ο Π. Ζερβός, η Δ. Ζαβιτσιάνου, η Μ. Λυμπεροπούλου, ο Γ. Φέρτης, ο Γ. Μιχαλακόπουλος, ο Θ. Καρακατσάνης, η Ρ. Πιττακή, η Ε. Κοταμανίδου, ο Μ. Χρυσομάλλης, ο Γ. Αρμένης, ο Κ. Μπάκας, ο Γ. Λαζάνης, ο Γ. Γκιωνάκης, ο Μ. Κουγιουμτζής, αν και παιδιά του μπορούν να θεωρηθούν και οι στενοί του συνεργάτες, όπως ο Μ. Πλωρίτης, ο Μ. Χατζηδάκης, ο Γ. Τσαρούχης, ο Κ. Σταματίου, ο Γ. Σεβαστικόγλου και οι περισσότεροι ηθοποιοί του Κυπριακού Θεάτρου.

 Οι οικονομικές δυσκολίες αναστέλλουν τη λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης το 1949, το οποίο ανοίγει πάλι το 1954 σε μορφή κυκλικού θεάτρου. Την περίοδο αυτή (1950 - 53) ο Κάρολος Κουν συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο σκηνοθετώντας Τσέχοφ, Λ. Πιραντέλο, Σαίξπηρ (Ο θείος Βάνιας, Οι τρεις αδερφές, Άνθρωποι και ποντίκια, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας).

 Το 1954 με μαθητές της Δραματικής σχολής του, συγκροτεί πάλι το Θέατρο Τέχνης και παρουσιάζει έργα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου (Μπρέχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.α), έργα νέων ελλήνων συγγραφέων (Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη, Ευθυμιάδη) καθώς και αρχαίων τραγικών και φυσικά Αριστοφάνη. Η στέγη πια μόνιμη δική του στο κυκλικό υπόγειο της Στοάς Ορφέως.

 Το 1959 παρουσιάζει τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (Φεστιβάλ Αθηνών) σε μια παράσταση σκάνδαλο λόγω της πρωτοποριακής μορφής της. Μάλιστα διακόπηκε από τις διαμαρτυρίες των θεατών. Τρία όμως χρόνια αργότερα στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι θα μοιραστούν το πρώτο βραβείο με το Εθνικό Θέατρο!

 Όπως συμβαίνει συνήθως, ενώ κέρδισε την εκτίμηση, το σεβασμό και την αναγνώριση από την Ευρώπη, στον τόπο του εισπράττει περιφρόνηση και χλευασμό, αλλά παρόλα αυτά μένει στην Ελλάδα και αρνείται να σκηνοθετήσει στα μεγαλύτερα θέατρα Ευρώπης και Αμερικής που του προτάθηκε. 
Μία φορά μόνο το 1967 σκηνοθέτησε στο Στράτφορντ "Ρωμαίο & Ιουλιέτα", αποδεχόμενος πρόσκληση από το Βασιλικό Σαιξπηρικό Θέατρο της Αγγλίας. Η αγγλική κριτική χαρακτήρισε την παράσταση αυτή ως την καλύτερη σαιξπηρική παράσταση της δεκαετίας.

 Χάρη στον Κάρολο Κουν το ελληνικό κοινό γνωρίζει τα σύγχρονα ξένα θεατρικά ρεύματα αλλά και τους σπουδαιότερους έλληνες συγγραφείς. 
Τη δεκαετία 1974 - 1983 δημιουργεί και δεύτερη σκηνή τη "Λαϊκή", η οποία λειτούργησε στο Θέατρο Βεάκη. 

 Το 1980 το θέατρο Τέχνης μπήκε στην Επίδαυρο με τη μεγαλειώδη παράσταση της τριλογίας «Ορέστεια» του Αισχύλου και οργώνει με παραστάσεις αρχαίου δράματος την Ευρώπη. 
Η ερευνά του πάνω στην αναβίωση του Αρχαίου Δράματος θεωρείται από τις εγκυρότερες. Οι παραστάσεις των «Ορνίθων» και των «Περσών» γίνονται πρότυπα για τους νεότερους σκηνοθέτες. Ο ίδιος, όμως, ο Κουν έλεγε πως δε φτάνουν δυο ζωές για να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ερμηνευτική προσέγγιση του Αρχαίου Δράματος.

 Το 1984 με τη βοήθεια του ελληνικού κράτους αποκτά στην Πλάκα δεύτερη θεατρική στέγη, το Θέατρο Καρόλου Κουν, ενώ τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών. 

 Τρία χρόνια αργότερα το 1987 στις 8 Φεβρουαρίου μπαίνει στο νοσοκομείο με έντονους πόνους στο στήθος και φεύγει από τη ζωή έξι μέρες αργότερα στις 14 Φεβρουαρίου και ενώ κάνει πρεμιέρα το έργο "Ο ήχος του όπλου" της Λούλας Αναγνωστάκη που είχε αρχίσει να σκηνοθετεί στο "Υπόγειο", στο Θέατρο Τέχνης. Ήταν 78 χρόνων.

 Αμέτρητα τα έργα που σκηνοθέτησε και παρουσίαση στην πολύχρονη θεατρική διαδρομή του. Το ελληνικό θέατρο οφείλει πολλά σ' αυτή τη μεγάλη καλλιτεχνική μορφή, που το σημάδεψε με την ποιότητα και το όραμά του. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς παραστάσεις, ενώ ειναι δύσκολο να τις αναφέρει όλες. 

 Ενδεικτικά αναφέρουμε: 
"Το παιχνίδι της σφαγής" του Ε. Ιονέσκο (1970-71), "Τρωίλος και Χρυσηίδα" του Σαίξπηρ (1972-73), "Ο τρόμος και η αθλιότητα του Γ΄ Ράιχ" του Μπ. Μπρεχτ (1974-75), "Τρεις αδερφές" του Α. Τσέχοφ (1975-76), "Η αληθινή απολογία του Σωκράτη" του Κ. Βάρναλη (1976-77), "Ο αυτόχειρ" του Ν. Έρντμαν (1977-78), "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού" του Ι. Καμπανέλλη (1978-79), "Δάφνες και Πικροδάφνες" των Δ. Κεχαΐδη - Ε. Χαβιαρά (1979-80), "Το σόι" του Γ. Αρμένη (1980-81), "Το Πιστοποιητικό" του Ν. Έρντμαν (1981-82), "Το Πανηγύρι" του Δ. Κεχαΐδη (1982-83), "Θαμμένο παιδί" του Σ. Σέπαρντ (1983-84), "Ούτε κρύο ούτε ζέστη" του Φ. Κρετς (1984-85), "Ριχάρδος Γ΄" του Σαίξπηρ (1985-86), "Εσωτερικές φωνές" του Ε. ντε Φιλίππο (1986-87), "Ο ήχος του Όπλου" της Λ. Αναγνωστάκη (1986-87). Το Θέατρο Τέχνης συμμετείχε σε πολλά ελληνικά (Αθηνών, Επιδαύρου, Φιλίππων κ.ά.) και ξένα (Λονδίνου, Παρισιού, Μονάχου, Βιέννης κ.ά.) φεστιβάλ.

 Στη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν.

 πηγές: wikipedia.org, sansimera.gr
κείμενο: to e-periodiko mas
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Frida Kahlo, η γυναίκα που ζωγράφισε τη ζωή της

Frida Kahlo, η γυναίκα που ζωγράφισε τη ζωή της

Από Φεβρουαρίου 16, 2015
Η Φρίντα Κάλο γεννήθηκε από γερμανοεβραίο πατέρα και ισπανομεξικάνα μητέρα στο Κογιοακάν στην πόλη του Μεξικού, τον Ιούλιο του 1907. Μορφωμένος άθεος ο πατέρας της βρέθηκε σε νεαρή ηλικία στο Μεξικό και ασχολήθηκε με τη φωτογραφία. Εκεί γνώρισε την καθολική μητέρα της.

 Σε ηλικία έξι χρόνων η Φρίντα αρρωσταίνει από πολιομυελίτιδα κάτι που έχει ως αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο.
Υπήρξε ένα από τα 35 κορίτσια που παρακολούθησαν την Escola Preparatoria, όπου και είδε για πρώτη φορά τον μετέπειτα συζυγό της, τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε στους τοίχους της σχολής.

Σε ηλικία 18 χρόνων (1925) μετά από ένα ατύχημα υποβάλλεται σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων κάτι που τη σημάδεψε, αφού στη μεγάλη της ταλαιπωρία προστέθηκε ο πόνος και η θλίψη για την αδυναμία της να κάνει παιδιά.
Ένα χρόνο μετά κι ενώ αναρρώνει από το ατύχημα ξεκινά μαθήματα ζωγραφικής. Μια που η οικογένειά της δεν μπορούσε να υποστηρίζει οικονομικά την καλλιτεχνική της δραστηριότητα, εικονογραφεί βιβλία ιατρικής και δείχνει το 1929 δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα. Την ίδια χρονιά, παντρεύτηκαν.

 Οι πίνακές της είναι τελείως αντίθετοι από τους πίνακες του Ριβέρα. Εκείνος αντλούσε τα θέματά του από το Μεξικό της προκολομβιανής εποχής, ενώ η Φρίντα παρέμεινε πιστή στην τάση της mexicanidad, τη μεξικανική κουλτούρα που ανθούσε εκείνη την περίοδο. Συχνά οι πίνακές της επηρεάζονται από τα δημοφιλή λαϊκά χριστιανικά τάματα και αποτελούν ευχαριστία στην Παρθένο Μαρία για την πραγματοποίηση μιας ευχής.

 Όντας ο Ριβέρα ήδη αναγνωρισμένος ζωγράφος και οι τοιχογραφίες του είχαν μεγάλη ζήτηση στις Η.Π.Α., το ζευγάρι μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο και αργότερα στο Ντητρόιτ. Εκεί η Φρίντα απέβαλλε και ο πόνος της για τις αποβολές της αποτυπώνεται στους πίνακές της "Αποβολή στο Ντητρόιτ" και "Νοσοκομείο Χένρι Φόρντ". 

Στη μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής της η Φρίντα Κάλο ήταν γνωστή ως η γυναίκα του Ριβέρα και όχι ως καλλιτέχνης. Το 1938 ο Αντρέ Μπρετόν γνώρισε τη Φρίντα και τον Ριβέρα στη διάρκεια του ταξιδιού στο Μεξικό. Εντυπωσιασμένος από τη δουλειά της, την καλεί να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρεαλιστές ζωγράφους, ενώ οργανώνει μια έκθεση της προσωπικής της δουλειάς στο Παρίσι. Πραγματοποιεί μόνο τρεις εκθέσεις στη διάρκεια της ζωή της, στο Παρίσι, στη Ν. Υόρκη και στο Μεξικό.

Όταν το 1939 χώρισε προσωρινά από το Ριβέρα, αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο "Γαλάζιο σπίτι". Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα "Οι δύο Φρίδες", στον οποίο απεικονίζει το δίλημμά της για διαζύγιο. Μια εξωσυζυγική σχέση κατά τη διάρκεια της διάστασης με τον Νίκολας Μάρεϊ, φέρνει το διαζύγιο ενώ ένα χρόνο μετά το 1940 χωρίζει τον Μάρεϊ και ξαναπαντρεύεται τον Ριβέρα.

Η Φρίντα Κάλο επηρεάστηκε από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό, έχοντας όμως δεχτεί και επίδραση ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο ρεαλισμός, ο συμβολισμός και ο υπερρεαλισμός και στους πίνακές της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα.

Πέθανε το 1957 και ο Ριβέρα, δώρισε το "Γαλάζιο σπίτι" της στην πόλη του Μεξικού. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο στο οποίο εκτίθενται προσωπικά της αντικείμενα, ενώ η λήψη φωτογραφιών επιτρέπεται μόνο στην αυλή του σπιτιού και τους εξωτερικούς χώρους.

Το 2010 η κυβέρνηση του Μεξικού αναγνωρίζοντας τη συνεισφορά της Φρίντα Κάλο και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ης επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρα και της 100ης επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης.
πληροφορίες: wikipedia.org
κείμενο: "to e - periodiko mas"

[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
ΑγκαλιάΖΩντας τον συνάνθρωπο!

ΑγκαλιάΖΩντας τον συνάνθρωπο!

Από Οκτωβρίου 03, 2014
Πολλές φορές ακούμε για εθελοντικές δράσεις, χωρίς να γνωρίζουμε πάντα τα πρόσωπα, που βρίσκονται πίσω από αυτές, τα οποία με τη θέρμη και τη διάθεσή τους να προσφέρουν στο συνάνθρωπο, κάνουν όλους μας να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο κόσμο. Βλέπετε ο εθελοντισμός βασίζεται στην προσφορά κι όχι την αυτοπροβολή!

 Μια τέτοια γυναίκα θέλουμε να σας παρουσιάσουμε σήμερα, μέσα από τη δράση της στο ΑγκαλιάΖΩ Αχαΐας, αφορμή από την εκδήλωση που πραγματοποιεί ο όμιλος εθελοντών, το Σάββατο 4 και την Κυριακή 5 Οκτωβρίου στην Πάτρα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η ιστορία ξεκινά το 1976, όταν η αείμνηστη Λέλα Καλογιάννη ίδρυσε αυτό τον όμιλο εθελοντών με σκοπό την ηθική και οικονομική στήριξη των απόρων ασθενών με καρκίνο, που νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο "Μεταξά". Με τα χρόνια διαπιστώνοντας τις αυξημένες ανάγκες, εξελίχθηκε σε ένα οργανωμένο εθελοντικό φορέα με 1200 μέλη και 160 εκπαιδευόμενους εθελοντές. Ο όμιλος διοικείται από 11μελές Δ. Σ. αποτελούμενο από εθελόντριες και εθελοντές. Η Επιστημονική του Επιτροπή αποτελείται από καταξιωμένους και έμπειρους επιστήμονες του αντικαρκινικού χώρου, όλων των ειδικοτήτων και έχει την ευθύνη όλου του επιστημονικού έργου του ΑγκαλιάΖΩ, το οποίο οφείλει το συμβολικό όνομά του στην ιδρύτριά του. Για την υλοποίηση των προγραμμάτων του εκτός από τους εθελοντές έχει οργανωμένη Γραμματεία και Κοινωνική και Ψυχολογική Υπηρεσία, καθώς και σταθερή εξωτερική συνεργασία με Ογκολογική Νοσηλεύτρια για τις ανάγκες των ειδικών προγραμμάτων.
Το 2001 η Λέλα Καλογιάννη θέλησε να ιδρύσει ένα παράρτημα στην Πάτρα και απευθύνθηκε στην κ. Λαμπρινή Παπαχρυσανθάκη, μια γυναίκα με πολυετή προσφορά στο χώρο της υγείας αφού υπήρξε προϊσταμένη επί 40 χρόνια στα νοσοκομεία "Σωτηρία", "Γενικό Κρατικό" και "Ν. Πατρών", ενώ έχει διδάξει και στα ΤΕΙ Νοσηλευτικής Πατρών.

 Μιλώντας μαζί της διαπιστώσαμε πως δεν είναι τυχαίο, που ηγείται από τότε μέχρι και σήμερα του ομίλου των Πατρών, εκλεγμένη πάντα. Η αγάπη της για τον συνάνθρωπο και η διάθεσή της για προσφορά είναι φανερά από το πρώτο λεπτό. Μας μίλησε με τέτοια θέρμη για τις δραστηριότητες του ΑγκαλιάΖΩ Αχαΐας κερδίζοντας αμέσως την εκτίμηση και την συμπάθειά μας.

 Το παράρτημα της Πάτρας έχει να επιδείξει ένα αξιοθαύμαστο έργο, αυτά τα 13 χρόνια που δραστηριοποιείται στην Αχαΐα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Ξεκινώντας με 23 άτομα, σήμερα έχει 400 μέλη και 150 εθελόντριες, με ένα 7μελές Διοικητικό Συμβούλιο και Επιστημονική Επιτροπή και Κοινωνική Λειτουργό.

 Όπως μας εξήγησε η κ. Παπαχρυσανθάκη, οι εθελόντριες χωρίζονται σε τέσσερις ομάδες, αναλαμβάνοντας ένα ξεχωριστό τομέα δράση η κάθε μια.
1. Ομάδα εκδηλώσεων, η οποία αναλαμβάνει να οργανώσει κάθε εκδήλωση του ΑγκαλιάΖΩ για την ενημέρωση του κόσμου, σε ότι αφορά την πρόληψη και την έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση του καρκίνου.
2. Ομάδα διεκδίκησης δικαιωμάτων των καρκινοπαθών, η οποία διαθέτει δικηγόρο και νομικούς συμβούλους, έτσι ώστε να μπορεί να βοηθήσει κάθε καρκινοπαθή, που έχει ανάλογη ανάγκη.
3. Ομάδα πρώιμης και έγκυρης διάγνωσης του καρκίνου στην οποία ηγείται η ίδια. Η κ. Παπαχρυσανθάκη, θεωρεί πολύ σημαντική την έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση του καρκίνου και για το λόγο αυτό γίνονται συχνά ημερίδες ενημέρωσης αλλά και δωρεάν εξέτασης για διάφορες μορφές καρκίνου στην περιοχή της Αχαΐας και όχι μόνο.
4. Ομάδα νοσοκομείου, η οποία αποτελείται από εθελόντριες οι οποίες σε καθημερινή βάση για δύο και πλέον ώρες βρίσκονται στο νοσοκομείο κοντά σε καρκινοπαθείς, προσπαθώντας όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό, να βοηθήσουν τους πάσχοντες. Όπως χαρακτηριστικά μας είπε η κ. Παπαχρυσανθάκη, "ακόμα και ένα χάδι πολλές φορές, είναι πολύτιμο".

 Με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας, εδώ και δύο χρόνια το ΑγκαλιάΖΩ μπαίνει στα σχολεία και ενημερώνει τους μαθητές για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και τον ιό HIV, για το κάπνισμα και τον καρκίνο των πνευμόνων και για τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.

 "Κάποια στιγμή συνάντησα την κ. Γιάννα Αγγελοπούλου" μας διηγείται η κ. Παπαχρυσανθάκη "και της είπα πως, το 2004 αναδείξατε τον εθελοντισμό σε ένα γεγονός χαράς, εμείς προάγουμε τον εθελοντισμό σε στιγμές πόνου και θλίψης. Εκείνη συγκινήθηκε από την κουβέντα μου", μας λέει, "και αποφάσισε να προσφέρει όλα τα έσοδα από το βιβλίο της στο ΑγκαλιάΖΩ! Έτσι λειτουργούμε, με χορηγίες, προσφορές και δωρεές", εξηγεί και συνεχίζει: "Θέλω μέσα από την ευκαιρία που μου δίνετε να ευχαριστήσω το ΓΣΕΒΕ, γιατί από τις 15 Οκτωβρίου θα βρισκόμαστε στο χώρο που μας παραχώρησε δωρεάν, γλιτώνοντας έτσι ένα σημαντικό ποσό που καταβάλαμε για ενοίκιο μηνιαίως".

 Μας μίλησε και για την εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί αύριο Σάββατο 4 Οκτωβρίου και Κυριακή 5 στην Πάτρα. Συγκεκριμένα, η δράση Ενημέρωσης του ΑγκαλιάΖΩ για Πρόληψη και Έγκαιρη Διάγνωση του Καρκίνου του Προστάτη συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία της σε όλη την Ελλάδα, με προτελευταίο της σταθμό την Πάτρα και σε συνεργασία πάντα με το Πυροσβεστικό Σώμα, υπό την αιγίδα του δήμου, θα υλοποιηθεί τις δύο αυτές μέρες, στην Πλατεία Γεωργίου στο κέντρο της Πάτρας από τις 10.00 π.μ. ως τις 17.00 μ.μ.
Στο πλαίσιο της δράσης, από 4 – 11 Οκτωβρίου 2014 θα γίνονται δωρεάν εξετάσεις PSA για άνδρες από 50 ως 75 ετών, ενώ όπως και στις προηγούμενες δράσεις, θα πραγματοποιηθεί στις 5 Οκτωβρίου στις 11.30 π.μ. Επιστημονική Ημερίδα σε αίθουσα του ξενοδοχείου Βυζαντινό, με θέμα: “ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ’’
Τη ρωτήσαμε να μας πει, αν τώρα με την κρίση και τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι, η διάθεση προσφοράς ή εθελοντισμού, έχει μειωθεί στην Πάτρα, για να πάρουμε την ελπιδοφόρα απάντηση: "Το αντίθετο, θα έλεγα. Ο κόσμος προσφέρει από το υστέρημά του, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Μέχρι και τρόφιμα, που φροντίζουμε να φτάσουν στις οικογένειες απόρων καρκινοπαθών που τα έχουν ανάγκη".

 Στην ερώτησή μας, αν οι δυσκολίες την έκαναν κάποια στιγμή να μετανιώσει, που ανέλαβε ένα τέτοιο έργο, η απάντηση ήταν χωρίς καθόλου σκέψη: "Ποτέ! Οι δυσκολίες είναι για να τις ξεπερνάμε, όσο είμαι γερή και όρθια, θα προσφέρω το καλύτερο που μπορώ!"

 Το μόνο που μένει σε μας να πούμε είναι, πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που ΑγκαλιάΖΟΥΝ τον διπλανό τους, μπορούμε να αισιοδοξούμε, να εμπνεόμαστε και να συμμετέχουμε!...



[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Μηνάς Τσικριτσής, ένας καθηγητής με όραμα!

Μηνάς Τσικριτσής, ένας καθηγητής με όραμα!

Από Σεπτεμβρίου 22, 2014

Ο Μηνάς Τσικριτσής είναι καθηγητής  Πληροφορικής, ερευνητής αιγαιακών επιγραφών και συνεργάτης στον τομέα Αστροφυσικής, Αστρονομίας και Μηχανικής του Πανεπιστημίου Αθηνών με πλούσιο επιστημονικό έργο. 

Τα τελευταία δύο χρόνια είχε την ιδέα να διδάξει αφιλοκερδώς την ιστορία της μινωικής Κρήτης και τη Γραμμική Β γραφή, σε ομάδες επαγγελματιών που σχετίζονται με τον τουρισμό, βοηθώντας με τον τρόπο αυτό τόσο την τουριστική όσο και την οικονομική ανάκαμψη της περιοχής.
Οργάνωσε κύκλους σεμιναρίων οι οποίοι απευθύνοντας σε επαγγελματίες του κλάδου του τουρισμού, αλλά και στο σύνολο του εκπαιδευτικού κόσμου. Η φήμη του μέσα από αυτή τη μοναδική προσπάθεια, εξαπλώθηκε και εκτός συνόρων με αποτέλεσμα τη δημιουργία του πρώτου ευρωπαϊκού Κέντρου Αρχαιοαστρονομίας στις Βρυξέλλες, ενώ μαζί με ένα φίλο του πλαστικό χειρουργό δημιούργησαν λογισμικό για ηλεκτρονικό υπολογιστή και φορητές συσκευές, έτσι ώστε οι τουρίστες να μπορούν να γράφουν μια λέξη ή μια φράση (π.χ. το όνομά τους) στη Γραμμική Β γραφή.


Όταν το 1952 ο ερασιτέχνης αρχαιολόγος Μάικλ Βέντρις κατάφερε να αποκρυπτογραφήσει τη Γραμμική Β καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ελληνική γλώσσα, κανείς ίσως δεν φανταζόταν ότι θα χρειαστούν σχεδόν 50 χρόνια και το πάθος του καθηγητή, ο οποίος το 2001 κατάφερε να αποκωδικοποιήσει τη Γραμμική Α, σε ποσοστό 65% αποδεικνύοντας ότι ανήκει σε μια πρώιμη αιολική διάλεκτο, που παρέμενε μέχρι τώρα μυστήριο.
Το σημαντικό όμως είναι η εκλαΐκευση της μινωικής γραφής και της αρχαίας αστρονομίας και η αξιοποίησή τους για την τουριστική προβολή της Κρήτης και κατ’ επέκταση της Ελλάδας με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Αν κάποιος θέλει να μάθει για τη μινωική γραφή ή πώς γράφεται το όνομά του στο μινωικό αλφάβητο, μπορεί να έχει στον ηλεκτρονικό υπολογιστή του το λογισμικό της Γραμμικής Β γραφής και με τη βοήθεια της εφαρμογής που δημιούργησαν ο καθηγητής Τσικριτσής και ο Ανδρέας Μανιός, η πρώτη αποκωδικοποιημένη γραφή της Ευρώπης, βρίσκεται στη διάθεσή του.

Η ανταπόκριση στα σεμινάρια που οργάνωσε ο κ. Τσικριτσής σε συνεργασία με τα σχολεία και τους επαγγελματικούς φορείς, ήταν πέρα από κάθε προσδοκία, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην δημοσιογράφο Ελένη Μπαμπαλιούτα και στο περιοδικό «Επίκαιρα», ο καθηγητής. Η Ένωση Ξενοδόχων, το Σωματείο Ξεναγών, επαγγελματικά σωματεία όπως οι αυτοκινητιστές ταξί, έμποροι λαϊκής τέχνης, ζωγράφοι, εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης ήταν μόνο μερικοί, από το πλήθος των συμμετεχόντων που παρακολούθησαν τα δωρεάν σεμινάρια για την πρώτη γραφή της Ευρώπης και την ιστορία του μινωικού πολιτισμού.  «Από το Ηράκλειο μέχρι τις Βρυξέλλες, εκπαίδευσα αρκετούς δασκάλους και μαθητές από το Νηπιαγωγείο έως και το Λύκειο και η ανταπόκριση ήταν μεγάλη, καθώς τα παιδιά έμαθαν να γράφουν ονόματα και λέξεις στη Γραμμική Β», αναφέρει χαρακτηριστικά ο καθηγητής.


Κλείνοντας να επισημάνουμε ότι πριν από δέκα μήνες περίπου ο κ. Τσικριτσής και ο γνωστός αστρονόμος καθηγητής Ξ. Μουσάς δημοσίευσαν από κοινού σε επιστημονικό περιοδικό τη λειτουργία των τηγανοσχήμων, τα οποία εκτίθενται στη Σητεία, βρέθηκαν στο προϊστορικό Αιγαίο και αποτελούν κανονικά αστρονομικά ημερολόγια. Στο άρθρο τους σκιαγραφείται η λειτουργία ορισμένων εξ αυτών ως υπολογιστών – ημερολογίων κύησης, η οποία σχετίζεται με τον πλανήτη Αφροδίτη. Όπως σημειώνει ο κ. Τσικριτσής στα «Επικαιρα», η Αφροδίτη εμφανίζεται στην Ανατολή ή Δύση διακόσιες εξήντα τρεις μέρες ή εννιά μήνες «σεληνιακούς», περίοδος η οποία αντιστοιχεί στον τοκετό. Αυτά τα ευρήματα είναι υπολογιστές παλαιότεροι και από τον μινωικό υπολογιστή εκλείψεων! 

Στο πρωτότυπο περίπτερο της Σητείας εκτίθεται μαζί με τα τηγανόσχημα και ένα παλαιότερο αρχαιολογικό εύρημα, το οποίο λειτουργεί προβλέποντας εκλείψεις. Αναφερόμαστε στην απεικόνιση ενός αναλογικού υπολογιστή πρόβλεψης εκλείψεων (κάτι ανάλογο με τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων) ο οποίος χρονολογείται 1.400 χρόνια νωρίτερα από αυτόν των Αντικυθήρων.  

Με τέτοια εκθέματα θεωρούμε απολύτως φυσικό το περίπτερο της Αρχαιοαστρονομίας στη Σητεία να σημειώνει εξαιρετική επιτυχία στην πρώτη έκθεσή του, αφού οι ξένοι τουρίστες που το επισκέπτονται εντυπωσιάζονται από τη λειτουργία του μινωικού υπολογιστή. 
Σκοπός αυτού θα είναι να ενημερώσει το μαθητικό κοινό για την προϋπάρχουσα γνώση της αστρονομίας και των μαθηματικών, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές την εξέλιξη της σημερινής τεχνολογίας μέσα από την αρχαία τεχνολογία και γνώση, αναφέρει ο καθηγητής Τσικριτσής, που θεωρεί πολύ σημαντικό το περίπτερο της Αρχαιοαστρονομίας, γιατί δίνει την ευκαιρία στον επισκέπτη να έρθει σε επαφή με αυτή τη γνώση. 

Το επόμενο βήμα θα είναι όπως και στην περίπτωση της μινωικής γραφής, προγράμματα εκλαΐκευσης, ενημέρωσης και αξιοποίησης της αρχαιολογικής κληρονομιάς για τη σύνδεσή της με το παρόν και για την προβολή του ελληνικού τουρισμού.


Πηγή: περιοδικό «Επίκαιρα»
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Επετειακή συναυλία, για τα γενέθλια του Μ. Θεοδωράκη

Επετειακή συναυλία, για τα γενέθλια του Μ. Θεοδωράκη

Από Ιουλίου 29, 2014

Φέτος τον Ιούλιο, ο συνθέτης της "Ρωμιοσύνης", Μίκης Θεοδωράκης γίνεται 89 χρόνων. 
Ο Σύλλογος Φίλων του Μουσείου "Μίκης Θεοδωράκης Ζάτουνας" διοργανώνει μια επετειακή συναυλία προς τιμήν του σε συνεργασία με το δήμο Γορτυνίας στη Ζάτουνα, που είναι ο τόπος εξορίας του συνθέτη την εποχή της δικτατορίας.
 Η μουσική αυτή εκδήλωση, θα πραγματοποιηθεί την ημέρα των γενεθλίων του, Τρίτη 29 Ιουλίου 2014, στις 9:00 το βράδυ, στον προαύλιο χώρο του μουσείου "Μίκης Θεοδωράκης" στην κεντρική πλατεία του χωριού.

Πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες θα συμμετέχουν σ' αυτή τη μουσική βραδιά, όπως ο Λάκης Χαλκιάς, ο Μπάμπης Τσέρτος, η Νάντια Καραγιάννη, ο Κώστας Πατσιάς, η Μπέτυ Χαρλαύτη, ο Νίκος Καραγιάννης, η Μαργαρίτα Γκινοσάτη πλαισιωμένοι από τη λαϊκή ορχήστρα "Μίκης Θεοδωράκης". Θα ακουστούν τραγούδια που έγραψε ο μεγάλος μας συνθέτης στα χρόνια της εξορίας καθώς και άλλα γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του.

 Αξίζει να σημειώσουμε πως τα τραγούδια της Ζάτουνας από τον Αύγουστο του 1968 μέχρι τον Οκτώβριο του 1969 περιλαμβάνονται σε 11 συλλογές, με την ονομασία "Αρκαδίες" και είναι από τους σημαντικότερους κύκλους τραγουδιών στην πολύχρονη καριέρα του συνθέτη.
Η είσοδος για το κοινό στη συναυλία αυτή, είναι φυσικά ελεύθερη!

 Λίγα λόγια για το μεγάλο μας δημιουργό...
Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 
Ιουλίου 1925 στη Χίο.
Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής 
επαρχίας όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πύργο, Πάτρα 
και κυρίως στην Τρίπολη.
Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη 
μουσική και στον αγώνα για τον Άνθρωπο.
Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία 
παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην 
αντίσταση κατά των κατακτητών. 
Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται 
για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται.
Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται 
κατά των Γερμανών κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο 
Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. 
Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο εμφύλιος. 
Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται 
από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην 
Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. 
Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία 
και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, 
τη Μακρόνησο. 
Τελικά αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, 
αντίστιξη και φούγκα.

Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται 
στο Conservatoire και σπουδάζει μουσική ανάλυση με τον Olivier 
Messiaen και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot.

Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας
 για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. 
Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, 
το Covent Garden, Stuttgart Ballet και επίσης για τον 
κινηματογράφο.

Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της 
Μόσχας από τον Schostakovitch για το έργο του, Suite No 1 
για πιάνο και ορχήστρα.Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα 
συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. ΄Έχει ήδη μελοποιήσει 
τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την "στροφή" 
του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών 
που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό.

Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές 
συναυλίες σ΄ όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο 
με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής.

Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η 
"Νεολαία Λαμπράκη", της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή 
εκλέγεται Βουλευτής της ΕΔΑ.

Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει 
την πρώτη έκκληση για Αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 
23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη 
αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται 
πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Μπουμπουλίνας, απομόνωση, 
φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, νοσοκομείο, αποφυλάκιση 
και κατ΄οίκον περιορισμός, εκτόπιση με την οικογένεια στη Ζάτουνα 
Αρκαδίας, στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει 
συνεχώς. 
Πολλές από τα καινούρια έργα κατορθώνει με διάφορους τρόπους 
να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία 
Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.
Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. 
Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, 
όπως ο Δημήτρης Σοστάκοβιτς, Arthur Miller, Laurence Olivier, 
Yves Montand κ.λ.π. δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή 
του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο 
Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.

Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο το χρόνο του σε περιοδείες σ` όλο 
τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και 
προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας 
και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του 
γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς 
που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ισπανούς, Πορτογάλους, 
Ιρανούς, Κούρδους, Τούρκους, Χιλιανούς, Παλαιστίνιους.
Γιατί πεποίθησή του ήταν πάντα, ότι η δημοκρατία και η ελευθερία 
είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εδραίωση της ειρήνης. Γιατί ο 
πόλεμος αποφεύγεται μόνο από ανθρώπους ελεύθερους, που 
μπορούν να ρυθμίσουν οι ίδιοι τις τύχες τους.
Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται 
με τον τότε Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να 
μεταφέρει μήνυμα στον Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά 
συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα 
της Ισραηλινής Κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να 
αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη 
πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή 
μεταξύ των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά 
στο ΄Οσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών 
και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την 
παρουσίαση του Μαουτχάουζεν που στο μεταξύ έχει γίνει 
"εθνικό τραγούδι" του Ισραήλ και του Ύμνου για την 
Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και 
της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην 
περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, 
Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον 
διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.

Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. 
Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο 
εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα 
κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (1981-86 
και 1989-92) είτε ως Υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις 
από τις οποίες τελικά παραιτείται.

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα ¨Πολιτισμός της Ειρήνης¨ και δίνει διαλέξεις 
και συναυλίες σ΄ όλη την Ελλάδα.

Το 1983 του απονέμεται το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.
Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει 
υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών 
ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και 
στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων 

Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις 
παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ 
των δύο λαών.
Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, 
μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του 
Α. Παπανδρέου και του Κ. Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση, 
ενώ μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ (1986) πραγματοποιεί 
μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ΄ όλη την Ευρώπη κατά της 
ατομικής ενέργειας.

Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε 
άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την 
επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της 
ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς 
Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την 
απελευθέρωση των Τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού 
και Σαργκίν που τελικά επιτυγχάνουν.
Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους 
Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια "Ολυμπιάδα του 
Πνεύματος".
Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον Κουρδικό λαό.

Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, 
όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.
Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την 
ενίσχυση Πολιτιστικού κέντρου των ομογενών, η Σύγκλητος του 
Québec υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον 
τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του 
για τον Άνθρωπο.
Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του "Ηλέκτρα" (1995) 
και "Αντιγόνη" (1999) ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα 
στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά 
θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, 
σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος 
στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κλπ.).
Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του "Λυσιστράτη", ένας αληθινός ύμνος 
στην Ειρήνη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε όλα τα είδη της μουσικής: όπερες, 
συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλέτα, χορωδιακή 
εκκλησιαστική μουσική, μουσική για αρχαίο δράμα, για θέατρο, για 
κινηματογράφο, έντεχνο λαϊκό τραγούδι, μετασυμφωνικά έργα.
Επίσης έχει γράψει πολλά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες 
γλώσσες.
Συνθέσεις του έχουν ερμηνευτεί από καλλιτέχνες παγκοσμίου φήμης, 
όπως οι Beatles, η Shirley Bassey και η Edith Piaf, ενώ έχει γράψει 
μουσική για γνωστές ταινίες όπως: Φαίδρα (1962), Αλέξης 
Ζορμπάς (1964), Ζ (1969) και Σέρπικο (1973).
Το πιο σημαντικό του έργο θεωρείται η μελοποιημένη ποίηση, δηλαδή 
η σύνθεση λαϊκής μουσικής, χρησιμοποιώντας ως στίχους ποιήματα 
βραβευμένων ποιητών ελληνικής και ξένης καταγωγής, όπως οι 
Γιώργος Σεφέρης (Νόμπελ 1963), Πάμπλο Νερούδα (Νόμπελ 1971), 
Οδυσσέας Ελύτης(Νόμπελ 1979). Χάρη στην μελοποιημένη ποίηση 
του Μ.Θεοδωράκη, η Ελλάδα αποτελεί ίσως τη μοναδική χώρα στον 
κόσμο, στην οποία μεγάλο ποσοστό ανθρώπων συνήθιζε να 
ακούει μελοποιημένη βραβευμένη ποίηση, κατά τη διάρκεια των 
καθημερινών δραστηριοτήτων τους.

Κυριότερα Έργα του Μίκη Θεοδωράκη

α) Κύκλοι τραγουδιών: Τα Παιδικά, Επιτάφιος, Επιφάνια, Πολιτεία 
Α΄,Β΄,Γ΄και Δ΄, Λιποτάκτες, Μικρές Κυκλάδες, Μαουτχάουζεν, 
Romancero Gitano, Θαλασσινά Φεγγάρια, Ο Ήλιος και ο Χρόνος, 
12 Λαϊκά, Νύχτα Θανάτου, Αρκαδίες, Τα τραγούδια του Αγώνα, 
Τα τραγούδια του Ανδρέα, 18 Λιανοτράγουδα, Μπαλλάντες, 
Στην Ανατολή, Τα Λυρικά, Χαιρετισμοί, Επιβάτης, Ραντάρ, Διόνυσος, 
Φαίδρα, Καρυωτάκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, Μνήμη της πέτρας, 
Ως αρχαίος άνεμος, Μήπως ζούμε σ΄άλλη χώρα;, Μια θάλασσα 
γεμάτη μουσική, Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν, Ασίκικο Πουλάκη, 
Λυρικώτερα, Λυρικώτατα, Σερενάτες.

β) Μουσική για θέατρο: Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, 
Ένας Όμηρος, Εχθρός Λαός, Προδομένος Λαός, Καποδίστριας, 
Χριστόφορος Κολόμβος, Περικλής, Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε 
υπομονή, Το θεριό του Ταύρου, Μάκβεθ.

γ) Μουσική για Αρχαίο Δράμα: Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, 
Ευμενίδες), Αντιγόνη, Ιππής, Λυσιστράτη, Προμηθεύς Δεσμώτης, 
Οιδίπους Τύραννος, Εκάβη, Ικέτιδες, Τρωάδες, Φοίνισσες, Αίας.

δ) Μουσική για κινηματογράφο: Ζορμπάς, Ζ, Σέρπικο, Ιφιγένεια, 
Ηλέκτρα, Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, Σουτιέσκα (Τίτο), 
Μπιριμπί, Φαίδρα, Κατάσταση Πολιορκίας, Actas de Marusia.

ε) Ορατόρια: 'Αξιον Εστί, Μαργαρίτα, Επιφάνια Αβέρωφ, Κατάσταση 
Πολιορκίας, Πνευματικό Εμβατήριο, Requiem, Canto General, Θεία 
Λειτουργία, Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο.

στ) Συμφωνικά και Μουσική Δωματίου: 1η, 2η, 3η 4η, 7η Συμφωνία, 
Κατά Σαδδουκαίων, Canto Olympico, Τρίο, Σεξτέτο, Το Πανηγύρι της 
Αση-Γωνιάς, Ελληνική Αποκριά, Κύκλος, Σονατίνα για πιάνο, Σουίτα 
αρ. 1, 2 και 3, Σονατίνα αρ. 1 και αρ. 2 για βιολί και πιάνο, 
Οιδίπους Τύραννος, Κοντσέρτο για πιάνο, Ραψωδία για τσέλλο και 
ορχήστρα, Sinfonietta, Adagio.

ζ) Μπαλέτα: Οι Εραστές του Τερουέλ, Αντιγόνη, Ζορμπάς.

η) Όπερες: Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου),
 Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη.

πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ, el.wikipedia.org
[ Διαβάστε περισσότερα ]
to e-periodiko mas
0 Σχόλια
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

find "to e-periodiko mas" on instagram