Ως άνθρωποι πιθανών να έχουμε κοντή μνήμη. Από την άλλη
μεριά τα πρόσφατα γεγονότα με την τραγικότητά τους καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της
προσοχής και της μνήμης μας. Πώς όμως να χαρακτηρίσει κανείς μια χρονιά, που σε
επίπεδο παγκόσμιο ή τοπικό αφήνει μια γεύση πίκρας και μια επίγευση αγωνίας,
μέχρι τις τελευταίες της μέρες;
Αυτό που χαράχτηκε στη μνήμη μου είναι νεκροί και αίμα.
Ουκρανία, Αφγανιστάν, Συρία, Τζιχαντιστές, αεροπλάνα που εξαφανίστηκαν, παιδιά που
δολοφονήθηκαν στο σχολείο τους, η νωπή τραγωδία της Αδριατικής…
Και στη χώρα μας, ανεργία, φτώχεια, άστεγοι, εκβιασμοί…
Μοιάζει σχεδόν ειρωνικό να ευχηθεί κανείς «καλή χρονιά» όταν
όλα γύρω είναι τόσο άσχημα…
Δε λέω, ο άνθρωπος πάντα ελπίζει και πάντα κοιτά μπροστά,
προσπαθώντας για το καλύτερο, θεωρητικά τουλάχιστον. Γιατί στην πράξη ειλικρινά
δεν μπορώ να βρω σ’ όλα τα παραπάνω γεγονότα καλές προθέσεις, όσο κι αν
προσπαθώ. Τι σόι καλές προθέσεις να υπάρχουν σε πολέμους; Τι σόι καλές
προθέσεις να υπάρχουν σε φόνους; Τι σόι καλές προθέσεις να υπάρχουν σε
εκβιασμούς λαών;
Κι εκείνο, που συχνά βασανίζει τη σκέψη μου είναι, τι στην
ευχή την κάνανε αυτή την έρμη τη συνείδηση, όσοι είναι υπεύθυνοι όλων αυτών. Γιατί
υπάρχουν υπεύθυνοι, είτε κατονομάζονται είτε όχι. Υπάρχουν οι υπαίτιοι, όσο
καλά κι αν κρύβονται. Είναι άνθρωποι; Με δυο χέρια, δυο πόδια, ας πούμε; Έχουν ψυχή,
αισθήματα, οικογένεια, αγαπημένους; Δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω, γιατί αν
είναι σαν και μένα ή σαν και σας, τότε θα ήθελα πολύ να ξέρω πώς καταφέρνουν
και κοιμούνται μακάριοι. Πώς καταφέρνουν και ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο,
ευτυχισμένοι ή έστω ευχαριστημένοι! Πώς γίνεται να ζουν καλά, όταν γύρω τους υπάρχει
τόση δυστυχία, τόσος πόνος!
Θα με πείτε ρομαντική, πολύ ευαίσθητη ή και γλυκανάλατη
ακόμα… κάποιοι μπορεί να βάλετε και τις φωνές…
πού ζεις χρυσή μου, δεν βλέπεις γύρω σου… και άλλα τέτοια!... Επειδή ζω
στον κόσμο, επειδή βλέπω γύρω μου, γι’ αυτό αναρωτιέμαι!…
Ναι, εντάξει να το καταλάβω, όλα γίνονται για το χρήμα, όλα
γίνονται για τη δύναμη που φέρνει αυτό, μα με οποιοδήποτε κόστος; Μπορεί αυτό
να χαρακτηρίζει ένα άνθρωπο; Μπορεί αυτό να γίνει ο μοναδικός σκοπός; Μπορεί να
δημιουργήσει σχέσεις;
Το χρήμα είναι μέσο συναλλαγής, δεν είναι δημιουργός ούτε σχέσεων
ούτε δεσμών. Αγοράζει κάτι που πουλιέται. Η ανθρωπιά όμως δεν πουλιέται, όσο κι
αν κάποιοι το επιχείρησαν και το επιχειρούν. Τα αισθήματα δεν πουλιούνται όσο
κι αν κάποιοι επιμένουν να προσπαθούν να τα αγοράσουν. Η ψυχή δεν αγοράζεται
όσο κι αν κάποιοι προσπάθησαν να την πουλήσουν στο διάβολο!...
Όσοι νομίζουν ότι το κατάφεραν, αργά ή γρήγορα θα βρεθούν στη θέση να πουν: «Τι
χρονιά κι αυτή!»…
