2η συμμετοχή

Απόγευμα Σαββάτου, ξεκινά ένα επιβατηγό καράβι από τον Πειραιά για τη Μυτιλήνη με μπουνάτσα.Το ταξίδι μεγάλο, ξεπερνούσε τις δεκατέσσερις ώρες. Η νύχτα θα το έβρισκε στο πέλαγος και το λιμάνι δεν θα φαινόταν πριν από τις οχτώ το πρωί...

Αργά το βράδυ, καταμεσής του πελάγους, βρέθηκε σε θαλασσοταραχή μεγάλη. Κανείς από τους επιβάτες δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ενώ ξεκίνησαν με τόσο καλό καιρό και πέρασαν το Κάβο Ντόρο χωρίς πολλά κουνήματα, τώρα το καράβι έμοιαζε παραδομένο στο έλεος της φουρτούνας.

Όλο το πλήρωμα επί ποδός και ο καπετάνιος στη γέφυρα, κρατούσε μόνος του το τιμόνι! Κάτω από άλλες συνθήκες, με τη νύστα να βαραίνει τα βλέφαρα, οι επιβάτες θα είχαν γύρει το κεφάλι παραδομένοι στο κάλεσμα του Μορφέα. Τώρα όμως αναστατωμένοι, αφήνοντας τη νύστα κατά μέρος, κοιτούσαν τις καρέκλες στο σαλόνι του πλοίου, να πηγαίνουν πότε από τη μια και πότε από την άλλη, ακολουθώντας τον άγριο ρυθμό των μανιασμένων κυμάτων, που έκαναν το πολυταξιδεμένο σκαρί να μοιάζει καρυδότσουφλο...

Η νύχτα πυκνή και η θύελλα στο αποκορύφωμά της! Βροχή και δυνατός αέρας έκαναν αμφίβολη την έκβαση του ταξιδιού αυτού. Ο καπετάνιος κρατούσε με τα δυο του χέρια το τιμόνι με την αγωνία να αυλακώνει το πρόσωπό του. Δεν έκανε ζέστη, το αντίθετο μάλιστα, όμως στο μέτωπό του κόμποι ιδρώτα κυλούσαν και άλλαζαν δρόμο στα φρύδια του, για να καταλήξουν χαμηλά στους κροτάφους...

Έχω τόσες ψυχές να πάω στον τόπο τους, σκεφτόταν. Θεέ μου, βοήθα με να τους γλιτώσω!

Πριν προλάβει να τελειώσει τη σκέψη του, νιώθει δυο χέρια να κρατούν μαζί του το τιμόνι κι ένα πρόσωπο άγνωστο μα οικείο να του χαμογελά, μέσα στη στολή του καπετάνιου του Εμπορικού Ναυτικού, που φορούσε κι ο ίδιος!

Μη φοβάσαι, του είπε, θα τα καταφέρουμε!...
Λίγη ώρα αργότερα, σαν από θαύμα, η θύελλα καταλάγιασε και το καράβι άρχισε να πλέει με σιγουριά στους υδάτινους δρόμους του Αιγαίου, που οδηγούσαν στο νησί.

Ο καπετάνιος γύρισε με ανακούφιση προς τον αξιωματικό, που κρατούσε μαζί του το τιμόνι, αλλά δεν τον είδε εκεί...
Πού πήγε, μονολογούσε... θα τον βρω, να τον ευχαριστήσω για τη βοήθεια και τη συμπαράστασή του, θεωρώντας πως ήταν κάποιος από τους επιβάτες, που έβαλε στην κυριολεξία το χέρι του, για να σωθεί το καράβι!
Τότε, ακούει μια φωνή λίγο απόμακρη, σαν από το διπλανό δωμάτιο, να του λέει: "Δεν θέλω να μ' ευχαριστήσεις, μόνο όταν περνάς από το σπίτι μου στο Καγιάνι, σφύρα μου τρεις φορές"...

Στο Καγιάνι... σπίτια δεν υπήρχαν στο Καγιάνι, το ήξερε καλά! Χρόνια έκανε αυτό το δρομολόγιο και ήξερε τα παράλια του νησιού απ' έξω κι ανακατωτά. Στο Καγιάνι, το μόνο που μπορούσε να δει κανείς, ήταν ένα μικρό εκκλησάκι του Ταξιάρχη (όπως το λένε οι ντόπιοι) να ξεπροβάλει από την πυκνή φυλλωσιά των δέντρων, που άγγιζαν στην πανέμορφη ακρογιαλιά....

Η μέρα άρχισε σιγά - σιγά να κάνει την εμφάνισή της. Ένας λαμπερός ήλιος ξεπρόβαλε από το βάθος του γαλάζιου ορίζοντα και έριχνε χρυσαφένιες ματιές στα καταγάλανα νερά. Το βαπόρι σίγουρο και ατάραχο πλησίαζε το νησί. Εκείνος εκεί, στητός στη γέφυρα με τα κιάλια στο χέρι, έψαχνε να δει όσο πιο γρήγορα γινόταν τα πρώτα ίχνη γης.

Λίγο - λίγο και η στεριά με την καταπράσινη ομορφιά της έμοιαζε να πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Άρχισε να κοιτά ξανά με τα κιάλια και να ψάχνει πόντο - πόντο για σπίτια...
Δάσος, ελιές και πεύκα μέχρι την αμμουδιά. Να, το Καγιάνι, δέντρα, φυλλωσιές, να και το εκκλησάκι, σπίτια όμως, δεν φαίνονταν!...

Έδωσε εντολή να σφυρίξει το πλοίο τρεις φορές! Ο ήχος έσκισε την ησυχία του πρωινού, κάνοντας όλους να απορούν, αφού το λιμάνι δεν είχε καν φανεί!

- Καπετάνιε, θέλουμε τουλάχιστον μισή ώρα για να πιάσουμε λιμάνι! του είπε ο δεύτερος με απορία...
- Από σήμερα εδώ θα σφυράμε, του απάντησε, με τρόπο που δεν σήκωνε ούτε άλλη ερώτηση, αλλά ούτε και την παραμικρή αμφισβήτηση...

Πατώντας το πόδι του στη στεριά, πρωί Κυριακής πια, το πρώτο που θέλησε να κάνει ήταν να πάει στο εκκλησάκι του Ταξιάρχη στο Καγιάνι. Ένα ταξί τον οδήγησε γρήγορα τόσο, που η λειτουργία δεν είχε ακόμα τελειώσει.

Μπήκε μέσα, έκανε το σταυρό του, άναψε ένα κεράκι και προσκύνησε την εικόνα του, που δέσποζε στο μικρό ναό και περίμενε. Με το τέλος της λειτουργίας, ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί με τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί, την εμπειρία του. Στόμα με στόμα διαδόθηκαν από άκρη σ' άκρη σ' όλο το νησί, αλλά και σ' όλους τους ναυτικούς που έκαναν αυτό το ταξίδι, από τότε και μέχρι τις μέρες μας, τα λόγια του.

Όλα τα καράβια, από εκείνη την Κυριακή σφυράνε πάντα τρεις φορές, όχι μπαίνοντας στο λιμάνι, αλλά μισή ώρα νωρίτερα, όταν αντικρίζουν τον Ταξιάρχη και το "σπίτι" του!
Όσοι έχετε ταξιδέψει δια θαλάσσης για τη Μυτιλήνη, σίγουρα θα το έχετε παρατηρήσει...

Αυτή η ιστορία, είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στις "Ιστορίες της Νύχτας" #2 της αγαπημένης φίλης Αριστέας, με αφορμή τη γιορτή των Ταξιαρχών. Για να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές, μην παραλείψετε να περάσετε από το blog της, "η ζωή είναι ωραία". Θα τις βρείτε συγκεντρωμένες όλες εκεί.

Το ψωμί, είναι απαραίτητο στο ελληνικό τραπέζι, καθημερινά. Σκεφτήκατε ποτέ, πόσο εύκολο είναι να το φτιάξετε στο σπίτι, χωρίς αρτοπαρασκευαστές και πολλούς μπελάδες;

Αν όχι, ελάτε να σας δείξουμε τον τρόπο...

Τα υλικά που χρειάζεστε είναι:
Αλεύρι, για όλες τις χρήσεις ή μαύρο (η επιλογή δική σας)
1 φακελάκι ξερή μαγιά μπύρας
1 κουτ. της σούπας ζάχαρη
1 κουτ. του γλυκού αλάτι
λίγο ελαιόλαδο
300 gr νερό

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Πρώτα βάλτε το φούρνο σας στον αέρα να ζεσταθεί στους 50 οC. Στο μεταξύ θα ζεστάνετε, όσο το αντέχει το χέρι σας, το νερό και θα το βάλετε σε μια λεκάνη. Προσθέστε τη μαγιά και τη ζάχαρη και αφού βάλετε και λίγο αλεύρι ανακατέψτε καλά δημιουργώντας ένα πηχτό χυλό.
Σκεπάστε τη λεκάνη με μεμβράνη και βάλτε τη στο φούρνο να διπλασιαστεί σε όγκο.

Μόλις διπλασιαστεί, βγάλτε τη από το φούρνο. Μην τον κλείσετε όμως, θα χρειαστεί στη συνέχεια...

Τώρα, θα προσθέσετε και όσο αλεύρι χρειαστεί για να πάρετε μια μαλακιά ζύμη, που δεν θα κολλά στα τοιχώματα της λεκάνης και το αλάτι. Αφού την αλείψετε με ελαιόλαδο πλάστε τη σε φρατζόλα και βάλτε τη στη μακρόστενη φόρμα του κέηκ. Πιέστε με τα δάχτυλά σας έτσι ώστε να ακουμπήσει καλά στα τοιχώματά της και να έχει ομοιόμορφη όψη στο πάνω μέρος.

Ξαναβάλτε το τώρα στο φούρνο. Μόλις διπλασιαστεί ξανά σε όγκο, γυρίστε το φούρνο στους 200 οC και ψήστε, μέχρι να ροδίσει.

Αυτό ήταν όλο! Θα έχετε τώρα λαχταριστό ψωμάκι οποιαδήποτε στιγμή το χρειαστείτε! Φανταστείτε να ξεκινάτε μ' αυτό τη μέρα σας...



Σημείωση: Αν η φόρμα σας δεν είναι αντικολλητική χρησιμοποιήστε χαρτί ψησίματος.

Η δεκαετία αυτή ξεκινά με ένα Παγκόσμιο Πόλεμο και σημαδεύεται από ένα Εμφύλιο. Στα χρόνια του πολέμου η φωνή που κυριαρχεί είναι αυτή της Σοφίας Βέμπο. Μια ξεχωριστή τραγουδίστρια η οποία δίκαια χαρακτηρίστηκε ως η τραγουδίστρια της νίκης.


Η δισκογραφία, που σταμάτησε (λόγω του πολέμου) ξεκινά ξανά από τον Ιούνιο του 1946 και κινείται σε ένα αυστηρό πλαίσιο λογοκρισίας. Οι ξένες "συμμαχικές" δυνάμεις (ιδιαίτερα οι Άγγλοι) παρεμβαίνουν έντονα, καθώς και ο Εμφύλιος διχαστικός πόλεμος.

Το στιχουργικό ύφος έχει περισσότερο ποιητικό χαρακτήρα και στην ενορχήστρωση χρησιμοποιούνται πρόσθετα πολυφωνικά όργανα όπως το ακορντεόν και το πιάνο (από το Βασίλη Τσιτσάνη). Στα χρόνια της Κατοχής, συνθέτες όπως ο Β. Τσιτσάνης, ο Μ. Βαμβακάρης, ο Μπαγιαντέρας, ο Α. Καλδάρας και άλλοι γράφουν τραγούδια με στίχους που έχουν προσαρμοστεί στα σκληρά χρόνια που περνούν οι Έλληνες. Κάποια από αυτά, ίσως τα περισσότερα, δεν θα κυκλοφορήσουν ποτέ σε δίσκους και δεν θα γίνουν γνωστά.


Τα τραγούδια που ακούγονται αυτή την περίοδο είναι τραγούδια που δημιουργήθηκαν για να εξυμνούν τα κατορθώματα των αντιστασιακών οργανώσεων. Έλληνες συνθέτες και ποιητές δημιουργούν παραλλαγές διεθνών επαναστατικών τραγουδιών. Ο Μιχάλης Σουγιούλ έπαιξε για τους στρατευμένους σε φυλάκια και συγκεντρώσεις του στρατού. Το πασίγνωστο "Παιδιά της Ελλάδος παιδιά" σε στίχους του Μ. Τραϊφόρου, είναι βασισμένος στη μελωδία του τραγουδιού "Ζεχρά" του Μ. Σουγιούλ, ενώ έγραψε και δύο πρωτότυπα τραγούδια με αφορμή τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, το "Δύο αγάπες" και το "Μας χωρίζει ο πόλεμος".

Μιχάλης Σογιούλ

Με το τέλος της γερμανικής κατοχής έρχεται η επαναλειτουργία των στούντιο στη Ριζούπολη και μια νέα γενιά δημιουργών κάνει την εμφάνισή της. Εμπνευσμένοι στιχουργοί όπως οι Χ. Βασιλειάδης (Τάντας), Ε. Παπαγιαννοπούλου, Χ. Κολοκοτρώνης, Κ. Μάνεσης, Κ. Βίρβος, Δ. Γκούτης, Ν. Μουράκος αλλά και συνθέτες όπως οι Σ. Χρυσίνης, Α. Καλδάρας, Μ. Χιώτης, Γ. Μητσάκης, Θ. Δερβενιώτης, Μ. Μπακάλης, Γ. Κλουβάτος, Γ. Λαύκας, Κ. Καπλάνης, Β. Καραπατάκης και άλλοι που οι περισσότεροι είχαν παιδεία και μόρφωση σύμφωνα και με τις συνθήκες της εποχής. Μέσα από το δικό τους ταλέντο τραγουδήθηκε η σκληρή καθημερινότητα στα ερείπια του πολέμου.


Βρισκόμαστε στο τέλος της κλασικής περιόδου του ρεμπέτικου τραγουδιού (1932 - 1942) και την αρχή της εποχής της ευρείας διάδοσης και αποδοχής του. Δύο χαρακτηριστικές φωνές αναδεικνύονται τη δεκαετία αυτή η Σωτηρία Μπέλλου και ο Πρόδρομος Τσαουσάκης.

Το ελαφρύ τραγούδι γνωρίζει επίσης ευρεία διάδοση και κυριαρχεί στα μεγάλα αστικά κέντρα. Στη διάδοσή του αυτή, συντέλεσαν το ραδιόφωνο, η ανάπτυξη της δισκογραφίας, η εισβολή του κινηματογράφου (κυρίως του αμερικανικού), η επιθεώρηση που εξακολουθεί να φιλοξενει πολλά τραγούδια παρόλο που δεν βρίσκεται στην ακμή της και η ανασυγκρότηση της κοινωνικής ζωής (ταβέρνες, κοσμικά κέντρα, χώροι διασκέδασης).


Ο Αττίκ, ο Χαιρόπουλος, ο Γιαννίδης και ο Σουγιούλ έχουν ήδη διαμορφώσει τη μουσική γλώσσα του ελαφρού τραγουδιού. Κοινός παρανομαστής των τραγουδιών είναι οι ρυθμοί της χαμπανέρας, του ταγκό, του βαλς και του φοξ τροτ στους οποίους προστέθηκαν το μπολερό, το μπούκι μπούκι, η ρούμπα, το μάμπο και η κόγκα.

Στα θέματα των στίχων ο έρωτας κυριαρχεί, όπως και η γυναίκα αλλά και η ομορφιά της Αθήνας και της Πλάκας, αφήνοντας στην άκρη την καθημερινότητα, αφού η νοοτροπία των ανθρώπων αλλάζει και αποζητά τώρα, μια ανώδυνη φυγή από τη θλιβερή πραγματικότητα. Αυτές οι αλλαγές νοοτροπίας και οι κοινωνικές ανακατατάξεις οδηγούν σε μια προσπάθεια συνάντησης της αστικής τάξης με τις λαϊκές μάζες, έχοντας σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία των λεγόμενων "αρχοντορεμπέτικων" τραγουδιών, όπως "Το Μονοπάτι", "Το τραμ το τελευταίο" και άλλα, ενώ δεν λείπουν και οι μεταγλωττίσεις ξένων τραγουδιών, προερχόμενα από την ευρωπαϊκή δισκογραφία και τον κινηματογράφο.

Δανάη

Ξεχωριστοί, ρομαντικοί και ευαίσθητοι οι ενορχηστρωτές των τραγουδιών αυτών ήταν ο Μ. Κατριβάνος, ο Σ. Ιωαννίδης, ο Γ. Βέλλας, ο Γ. Σπάρτακος, ο Ζ. Κορίνθιος, ο Ν. Χατζηαποστόλου, ο Γ. Μουζάκης, ο Τ. Μωράκης, ο Κ. Γιαννίδης, ο Χ. Χαιρόπουλος, ο Ι. Ριτσιάδης, ο Λ. Μαρκέας, ο Μ. Σουγιούλ, ο Ζ. Ιακωβίδης, ο Κ. Καπνίσης ενώ στίχους έγραψαν ο Γ. Οικονομίδης, ο Α. Σαββίδης, ο Μ. Τραϊφόρος, ο Α. Σακελλάριος, ο Μ. Μάτσας, ο Π. Μενεστρέλ.


Μερικές από τις ωραιότερες φωνές της ελληνικής μουσικής σκηνής εμφανίζονται εκτός από τη Σ. Βέμπο, όπως η Δανάη, ο Πέτρος Επιτροπάκης, ο Νίκος Γούναρης, η Νινή Ζαχά, ο Τώνης Μαρούδας, η Μάγια Μελάγια, ο Σώτος Παναγόπουλος, ο Φώτης Πολυμέρης, ο Ορέστης Μακρής, η Ρένα Βλαχοπούλου.

Πηγές πληροφοριών: tar.gr, allotino.pblogs.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

Ως πότε θα ακούμε για καινούργια ναυάγια στο Αιγαίο; Πόσα νεκρά παιδιά ακόμα πρέπει να μετρήσουμε, για να βρούμε λύση; Ο χειμώνας έρχεται αμείλικτος και οι λαθρέμποροι της ελπίδας συνεχίζουν το αναίσχυντο έργο τους, στέλνοντας ανθρώπους στο θάνατο μέσα στα παγωμένα νερά.

Αφού δεν μπορούμε να σταματήσουμε τις αιτίες, που κάνουν τους ανθρώπους αυτούς να έρχονται στην πόρτα μας ζητώντας μια θέση στον ήλιο, ας βοηθήσουμε να βρουν μια γωνιά στην Ευρώπη με ασφάλεια.

Υπάρχει τρόπος να πιέσουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Μάθετε πώς, μέσα από το μήνυμα του Σπύρου Λημναίου μέλους του Avaaz.
"Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

«Τα μωρέλια μωρέ να σώσουμε!», φώναζε ο 70χρονος Μυτιληνιός ψαράς. Παλεύοντας στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, προσπαθούσε να δώσει ζωή στα ξέπνοα κορμάκια δεκάδων παιδιών που ξέβραζαν τα κύματα. 

O αδιαπέραστος φράχτης στα σύνορα του Έβρου αναγκάζει οικογένειες προσφύγων να επιβιβάζονται στις βάρκες του θανάτου. Όμως, αυτή την εβδομάδα, μπορεί να δοθεί μια λύση που θα σώσει χιλιάδες ζωές. 

O πρωθυπουργός Α. Τσίπρας και ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς θα επισκεφτούν τη Λέσβο. Aν κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, παραδώσουμε χιλιάδες υπογραφές στους ίδιους και στα διεθνή ΜΜΕ που θα τους συνοδεύουν, μπορούμε να τους πιέσουμε να ανοίξουν μια ασφαλή, νόμιμη και ελεγχόμενη δίοδο στο φράχτη του Έβρου για να σωθούν χιλιάδες ζωές. 

Μένουν 48 ώρες... Υπόγραψε τώρα το επείγον ψήφισμα, πριν χαθούν κι άλλες ζωές, και διάδωσέ το μέσω Facebook, email και Twitter:

avaaz.org

Ο φράχτης του Έβρου, που ολοκληρώθηκε πέρυσι από την κυβέρνηση Σαμαρά, ως μέτρο απέτυχε παταγωδώς να περιορίσει το προσφυγικό κύμα. Το μόνο που κατάφερε ήταν να μετατοπιστούν οι ροές προς τα νησιά μας και να αυξηθούν οι πνιγμοί στο Αιγαίο. 

Οι ειδικοί στα θέματα αντιμετώπισης προσφυγικών ροών παγκοσμίως είναι ξεκάθαροι: Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν οι πνιγμοί είναι η δημιουργία ασφαλών και νόμιμων οδών μέσω στεριάς. Μία δίοδος στο φράχτη του Έβρου, σε συνεργασία με τις τουρκικές αρχές και την ΕΕ, θα μπορούσε να διευκολύνει την αποτελεσματική καταγραφή και μεταβίβαση προσφύγων στις χώρες προορισμού, ενώ παράλληλα θα έπληττε τους διακινητές και θα αποσυμφορούσε τα νησιά μας και τα αστικά κέντρα όπως η Αθήνα. 

Η ελληνική κυβέρνηση είπε ότι εξετάζει αυτό το ενδεχόμενο. Ήρθε όμως η στιγμή να κάνει τα λόγια της πράξη: ανοίγοντας το φράχτη της ντροπής. Ας κάνουμε την Ελλάδα ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρωπιάς μέσα στο σκότος της Ευρώπης-φρούριο. Υπόγραψε τώρα και διάδωσέ το στους πάντες: 

avaaz.org

Από την αρχή κιόλας της προσφυγικής κρίσης, τα μέλη του Avaaz συσπειρωθήκαμε για να βοηθήσουμε: Περίπου 2.000 από εμάς δηλώσαμε εθελοντές σε προγράμματα στήριξης προσφύγων, συγκεντρώσαμε 500.000 $ για τη χρηματοδότηση θαλάσσιων διασώσεων στη Μεσόγειο, οργανώσαμε ανθρωπιστική αποστολή στα ελληνικά νησιά και ασκήσαμε σφοδρή πίεση στην ΕΕ μέχρι που υπέγραψε συμφωνία για τη μετεγκατάσταση δεκάδων χιλιάδων προσφύγων. Τώρα, ήρθε η στιγμή να ενώσουμε ξανά τις δυνάμεις μας ενάντια στο φράχτη του μίσους. 

Με ελπίδα, 
Σπύρος και η ομάδα του Avaaz 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ 

Νέα τραγωδία: 13 παιδιά και 9 ενήλικες πρόσφυγες νεκροί στο Αιγαίο (Πρώτο Θέμα)
protothema.gr 

Στο στόχαστρο ο φράχτης στον Έβρο (Καθημερινή) kathimerini.grΆρατε πύλας! Ο φράχτης και οι προτεραιότητες – Η Αυγή avgi.gr "

Ήταν μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη όταν βρόντηξε την πόρτα πίσω του κι έφυγε...
Το κρύο τσουχτερό και το χιονόνερο τρυπούσε ό,τι άγγιζε. Ο αέρας λυσσομανούσε και ξεκολλούσε βίαια τα λιγοστά φύλλα από τα δέντρα της αυλής. Έβαλε το σακίδιο στον ώμο και προχώρησε με την ορμή του θυμού, που τον είχε κυριεύσει.

Ένας ακόμα καυγάς με τον πατέρα του, τον έκανε να φύγει αυτή τη φορά, οριστικά. Κοίταξε γύρω του. Τα λιγοστά φώτα στην πλατεία της μικρής πόλης τρεμόπαιζαν λες κι ο αέρας προσπαθούσε να τα σβήσει. Ερημιά! Απόλυτη ερημιά! Στο δρόμο, στην ψυχή του, στο βλέμμα του...

Περπατούσε με γοργά βήματα, προσπαθώντας να αποφύγει όσα τον κυνηγούσαν. Θύελλα γύρω του, θύελλα και μέσα του. Τα συναισθήματα φουσκωμένο ποτάμι, έτοιμο να ξεχειλίσει, έφερναν δάκρυα στα μάτια του κι ας επέμενε να τα αγνοεί. Δεν ήθελε να κλάψει, δεν είχε μάθει να κλαίει! "Οι άντρες δεν κλαίνε" έλεγε συχνά ο πατέρας του. "Πονάνε, μα δεν κλαίνε!"...

Ο πατέρας του, το πρότυπό του κι ο μεγάλος του αντίπαλος! Έτσι τον ένιωθε...
Προσπαθούσε να είναι αντάξιος των προσδοκιών του και κάθε φορά, βρισκόταν υπόλογος. Το "μέτρημα" τον έβγαζε πάντα λιγότερο απ' όσο έπρεπε κι αυτό τον πίκραινε βαθιά και τον πείσμωνε. Και προσπαθούσε να γίνει καλύτερος, να πετύχει περισσότερα, να βγει νικητής, στην αναμέτρηση με τα "θέλω" του πατέρα του, τόσο που ποτέ του δεν αναρωτήθηκε ποια ήταν τα δικά του "θέλω". Τι ζητούσε εκείνος; Με τι θα ήταν ευτυχισμένος;

Ένας ήταν ο στόχος του και μόνο. Να ακούσει από τον πατέρα του τη φράση "είμαι υπερήφανος για σένα". Αυτό όμως ως τώρα παρέμενε όνειρο ανεκπλήρωτο...
Τόσα χρόνια ο πρώτος μαθητής στην τάξη, από τους πρώτους στο Πολυτεχνείο, με άριστα το πτυχίο του, αλλά ο πατέρας ποτέ δεν του είπε τη "μαγική" φράση. Αντίθετα όταν η κρίση τον έκανε ένα ακόμα άνεργο στη μεγάλη λίστα, εκείνος τον θεώρησε ένα αποτυχημένο, που ξόδεψε τσάμπα χρήματα για να τον σπουδάσει. Οι κόποι του, οι δικοί του κόποι, το διάβασμα, τα ξενύχτια του πάνω από τα βιβλία, ο αγώνας να επιβιώσει σε μια άλλη πόλη με τόσους πειρασμούς με τα πενιχρά μέσα, που του διέθετε ο πατέρας, η δουλειά παράλληλα με τη σχολή για να μπορεί να ζει πιο ανθρώπινα, όλα αυτά δεν τα υπολόγισε ποτέ. Στα μάτια του ήταν όλα πρόσθεση, αφαίρεση, κέρδος, ζημία. Όλα υπολογισμένα μπακαλίστικα, ψυχρά!

- Μπακάλης είναι, τι περιμένεις, του έλεγε η μάνα του, όταν προσπαθούσε να ηρεμήσει την ψυχή του, μετά από τις συχνές τους λεκτικές αναμετρήσεις. Δεν είναι κακός, το ξέρεις! Θέλει το καλύτερο για σένα, γι' αυτό σε πιέζει έτσι. Μην τον παρεξηγείς...
"Μη τον παρεξηγείς", του είχε πει κι εκείνο το βράδυ... όμως το ποτήρι είχε πια ξεχειλίσει και τίποτα δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Ούτε τα δάκρυα της μάνας, ούτε ο πόνος, που ήξερε πως της έφερε η ξαφνική του απόφαση.

Δεν ήξερε πού να πάει, ούτε και είχε αποφασίσει τι θα κάνει. Στο σταθμό του τρένου μπήκε περισσότερο για να προστατευθεί από το κρύο. Κοίταξε τα χρήματά του... του έφταναν για ένα εισιτήριο για τη Θεσσαλονίκη και για κάμποσες νύχτες σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο. Αυτά του ήταν αρκετά για αρχή...

- Κύριε Μάμαλη, έχετε ένα τηλεφώνημα από μακριά... ακούστηκε ξαφνικά η φωνή της γραμματέας του και τον επανέφερε στο παρόν.
- Ακόμα εδώ είσαι Τζόυς; της είπε απορημένος. Είναι περασμένες οχτώ, θα έπρεπε να έχεις φύγει εδώ και ώρες...
- Το τηλεφώνημα είναι από την Ελλάδα κύριε! συνέχισε η κοπέλα, αγνοώντας την ευγενική του παρατήρηση... φαίνεται επείγον!
Σήκωσε το ακουστικό με αγωνία.
- Παιδί μου, πρέπει να έρθεις σπίτι, γρήγορα! ακούστηκε η φωνή της μητέρας του, που ποτέ δεν έχασε επαφή μαζί της. Ο πατέρας σου δεν είναι καλά... εύχομαι να τον προλάβεις!

Πέντε χρόνια είχε να μιλήσει με τον πατέρα του. Πέντε χρόνια είχε να μιλήσει, για τον πατέρα του και τώρα μια ίδια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη, βρισκόταν σαν από θέλημα της μοίρας ή των συναισθημάτων του, να τον σκέφτεται λίγο πριν το θλιβερό τηλεφώνημα...

Δυο ώρες αργότερα, πετούσε από το Λονδίνο για την Ελλάδα. Ξημερώματα σχεδόν έφτασε στο πατρικό του σπίτι. Βγήκε βιαστικά από το ταξί μα κοντοστάθηκε στην αυλόπορτα. Πριν κάνει την τελευταία δρασκελιά για να βρεθεί μέσα, θυμήθηκε ξανά τον τρόπο που έφυγε... ο αέρας τώρα το ίδιο παγωμένος αλλά λιγότερο δυνατός και χιονόνερο δεν υπήρχε...
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά! Δεν ήξερε πώς θα αντικρίσει τον πατέρα του και κυρίως πώς θα τον αντίκριζε εκείνος.. ένας καυγάς, μια φυγή και πέντε χρόνια σιωπής, είχαν μπει ανάμεσά τους! Δεν ήταν λίγα...
Χτύπησε την πόρτα και περίμενε για μερικά δευτερόλεπτα. Η μάνα εμφανίστηκε μπροστά του, θλιμμένη, ωχρή, διαλυμένη.  Από το βλέμμα της, κατάλαβε πως όλα είχαν τελειώσει κι εκείνος, είχε χάσει κάθε ελπίδα να ακούσει αυτό για το οποίο πάσχιζε πάντα, αυτό, που ήταν η αιτία να φύγει, αλλά και να πετύχει!
Το χιονόνερο έκανε ξανά την εμφάνισή του... ψυχρό, διαπεραστικό. Έπεφτε στο πρόσωπό του και το μούσκευε, έτσι όπως ανακατευόταν με τα δάκρυά του. "Όχι πατέρα κι άντρες κλαίνε" σιγοψιθύρισε και αναλύθηκε σε λυγμούς έντονους, λυτρωτικούς...


Το κείμενο αυτό συμμετέχει στις "Ιστορίες της Νύχτας" #2 της αγαπημένης Αριστέας. Στο blog της "η ζωή είναι ωραία" μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές.