Μπορεί να ήταν πολύ σύντομη αυτή η προεκλογική εκστρατεία, αλλά ήταν πλούσια σε "πληροφόρηση" και κονταροχτυπήματα... Σαν την τράπουλα και τα ζευγάρια στη μπιρίμπα. Όταν δεν έρχονται οι πόντοι, σου φταίει το φύλλο και το ζευγάρι σου, που δεν παίζει σωστά.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν πάντα ίδιες, αρνούνται να αλλάξουν ακόμα κι όταν πρεσβεύουν αλλαγή. Οι πολίτες ωθούνται σε κοντή μνήμη, αφού κοντύτερη είναι εκείνη των πολιτικών.
Ακούσαμε πολλά και από αυτά, τίποτα ή ελάχιστα αφορούσαν την ουσία των προβλημάτων που ταλανίζουν μια πενταετία τώρα, τη χώρα.

Θα μου πείτε, τι περίμενα... Μα το αυτονόητο περίμενα, έστω και από δημοσιογράφους (!) ή πολίτες που καλούνται εντελώς τυχαία σε πάνελ τηλεοπτικών εκπομπών. Κανείς; Τίποτα; Όλοι την ίδια αμνησία, όλοι στο σήμερα μόνο; Λήθη στο παρελθόν, πίστη στο μέλλον, που έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος στην ταινία;...

Ποιος κερδίζει απ' αυτό;
Ρητορικό το ερώτημα, θα σκεφτείτε αφού ούτε τον Άρειο Πάγο έλαβαν υπ' όψη τους, έστω και για λίγο. Όχι για να τον χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα στις μεταξύ τους προεκλογικές μάχες, αλλά ως την αρχή των μνημονιακών δεινών της χώρας.
Βέβαια, τα άσχημα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, όταν μπήκαμε στο ευρώ, με μαγειρεμένα στοιχεία!!!

Τι είπατε;... Λεπτομέρειες; Καθόλου!!! Έτσι ξεκινά πάντα ένα έγκλημα. Από μια "ασήμαντη" αφορμή, που όμως έχει στη βάση της το χρήμα.
Κάποιος τότε έπιασε την "κουτάλα" κι άρχισε το "μαγείρεμα", για το καλό της χώρας. Κάποιος με ονοματεπώνυμο! Κι εμείς του κλείναμε πονηρά το μάτι, νομίζοντας ότι τους τη φέραμε και μπήκαμε στο νόμισμα της γης της επαγγελίας, από την πίσω πόρτα και στρογγυλοκαθίσαμε στο σαλόνι, στο βαρύ δερμάτινο καναπέ κι ας είχαμε τρύπια παπούτσια. Ήταν τόση η λάσπη πάνω τους, που δεν φαίνονταν οι τρύπες...

Δεν τους τη φέραμε όμως εμείς, αλλά αυτοί! Γιατί και με τους πολιτικούς μας έκαναν κολεγιά και σιγούρεψαν πως το αλισβερίσι αυτό, θα τους απέφερε όχι απλά κέρδη, αλλά μια χώρα στο πιάτο!
Κι άρχισε μετά το παραμύθι για τους κακούς αλλοδαπούς που μας έπαιρναν τις δουλειές που δεν καταδεχόμασταν να κάνουμε εμείς...
Τότε θυμηθήκανε το Θεό και την Ορθοδοξία και τα βάλανε στον πολιτικό στίβο για να χειραγωγηθούν κι εκείνοι που πιστεύουν σε Θεό, από κείνους που δεν έχουν το Θεό τους.

Έτσι ανδρώθηκε η άκρα δεξιά, από το πολύ σπρώξε (στα δεξιά) και σταυροκοπήσου, αφού έπρεπε να υπάρχει για να μπορεί να "παίξει" στη συνέχεια η θεωρία των δύο άκρων. Άκρα δεξιά = Άκρα αριστερά = τσουβάλιασμα...
Στο μεταξύ, οι κρατούντες παρέα με τους κυβερνούντες έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και πετάγανε και καταναλωτικά δάνεια στο λαό (είδατε εδώ δεν λέω πολίτες), αφού από πολίτες μετατράπηκαν σε καταναλωτές! Και κατανάλωναν τα πάντα. Από αγαθά μέχρι ψέμματα, χωρίς διάκριση!

Πάνω λοιπόν στον καταναλωτικό παροξυσμό, τα καγιέν, τις διακοπές στο Ντουπάι, τα σινιέ ρούχα και το "λεφτά υπάρχουν", σκάνε το παραμύθι: "λεφτά, τέλος" και να ΄σου ο Γιωργάκης από το Καστελόριζο (που το ανέδειξε - άκουσον άκουσον - σε must ταξιδιωτικό προορισμό) να μας καλοσορίζει στη νέα εποχή! Αυτή των σωτήρων!!!

Μάταια η κ. Γεωργαντά (μέλος της ΕΛΣΤΑΤ) φώναζε πως το έλλειμμα "μαγειρεύτηκε" και φούσκωσε σαν κέηκ στο φούρνο. Κανείς δεν την έλαβε υπ' όψη του. Κανείς δεν έλεγε ν' ακούσει. Λίγο πριν την ακούσουν οι δικαστές, κινδύνευε να γίνει γραφική... Μέχρι δε, να αποφασίσει το οφθαλμοφανές ο Άρειος Πάγος, μεσολάβησαν τρία μνημόνια, εκατομμύρια άνεργοι, χιλιάδες νεκροί και εκατομμύρια νεόπτωχοι!

Επειδή όλα και πάντα έχουν ονοματεπώνυμο, αυτή τη φορά καλό είναι να πάμε την κάλπη με τη σκέψη όχι μόνο στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν! Διαφορετικά, θα είναι μια ακόμα χαμένη ψήφος...

Ένα ακόμα βραβείο Libster έφτασε για μας! 
Όσες φορές κι αν το πάρουμε την ίδια χαρά αισθανόμαστε, αφού όπως τονίζει και η αγαπημένη μας φίλη Ίριδα από το Μama goes Vintage που μας το έδωσε, πρόκειται για ένα βραβείο αγάπης και στήριξης σε blog με λιγότερους από 200 followers. Μαζί του έχει και δέκα πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις για να απαντήσουμε.
Αφού την ευχαριστήσουμε πολύ για την αγάπη της και το βραβείο, προχωρούμε στις απαντήσεις χωρίς καθυστέρηση...





Μέσα στους όρους του βραβείου, είναι και η απονομή του σε άλλα δέκα αγαπημένα blog με λιγότερους από 200 followers. Από τα δικά μας αγαπημένα blog (που έχουν λιγότερους από 200 followers), ξεχωρίζουμε αυτή τη φορά, τα εξής:

1. marilenaspotofart
2. hellascafe
3. katoapotinakropoli
4. syllegw-stigmes
5. sundaysprojects
6. spoon-stories
7. le-voyage-du-gateaux
8. butterflysstories
9. followkoko
10. metaxia-art

Με την ελπίδα ότι οι φίλοι που παίρνουν το βραβειάκι μας, θα συνεχίσουν αυτή την αλυσίδα αγάπης, παραθέτουμε τους όρους - κανόνες.

1. Αφιέρωσε μια ανάρτηση στο βραβείο σου και ευχαρίστησε και εκείνον που σε βράβευσε.
2. Φρόντισε να συμπεριλάβεις στις φωτογραφίες σου και το πράσινο εικονίδιο του βραβείου.
3. Βράβευσε νέους bloggers που θαυμάζεις  και έχουν λιγότερο από 200 followers. Ενημέρωσε τους για το βραβείο. (Μπορείς να βραβεύσεις και το άτομο που σε πρότεινε.)
4. Απάντησε στις ερωτήσεις που σου έκαναν και αν θες φτιάξε νέες για τους δικούς σου υποψήφιους.
5. Δημοσίευσε τη λίστα αυτή με τους κανόνες και στη δική σου ανάρτηση.
Ευχαριστώ και πάλι γλυκιά Ίριδα, για το βραβείο αγάπης!

Την άνοιξη που μας πέρασε, γνώρισα ένα υπέροχο άνθρωπο. Αφορμή στάθηκε το blogging και η κοινή μας αγάπη στο γραπτό λόγο. Όταν θέλησα να μάθω περισσότερα για κείνον, ανακάλυψα ότι είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου, που για καιρό ήθελα να διαβάσω αλλά δυσκολευόμουν να βρω. Μου έκανε την τιμή να μου το στείλει από τις ΗΠΑ όπου ζει, με μια αφιέρωση που σηματοδότησε την αρχή της φιλίας μας.

Σας μιλώ για το Διονύση Κονταρίνη και το βιβλίο του "Οι Αντίθετοι". Ένα βιβλίο που μέσα από την ιστορία δύο ανθρώπων που η ατυχία ή η τύχη, τους έφερε κοντά και τους άνοιξε δρόμους του μυαλού και της ψυχής, για όλα αυτά που βασάνιζαν και δυστυχώς βασανίζουν ακόμα τους Έλληνες.

Η ιστορία εξελίσσεται την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, όπου η πατρίδα μας πλήρωσε με αίμα και διχασμό για πολλές δεκαετίες μετά και ακόμα πληρώνει...
Δύο νέοι άντρες βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα να πολεμούν ο ένας τον άλλο, για το "καλό" της πατρίδας.

Διαφορετικές οι αφετηρίες τους, διαφορετικές και οι ζωές τους μέχρι τη στιγμή που έπιασαν το όπλο για να πολεμήσουν μεταξύ τους. Κοινή όμως η μοίρα τους από τότε και μετά, αφού σε ένα εμφύλιο δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Υπάρχουν μόνο, αδέρφια που σκοτώνονται και συμφέροντα, που άλλοτε είναι εμφανή και άλλοτε όχι.

Αυτό δίνει ο συγγραφέας με τρόπο άμεσο, απλό, αληθινό και ειλικρινή. Χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, διηγείται την ιστορία των δύο ανδρών, που βρέθηκαν αποκομμένοι από τις ομάδες τους στα άγρια βουνά. Οι δικοί τους, τους θεώρησαν νεκρούς και τους άφησαν πίσω.
Από τη στιγμή εκείνη, η μοίρα τους έγινε πιο κοινή από ποτέ. Όσο όμως προχωρά η ιστορία και οι δύο άνθρωποι συζητούν, γνωρίζονται, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και αγωνίζονται μαζί για να σώσουν τη ζωή τους, συνειδητοποιούν πως η μοίρα τους ήταν πάντα κοινή! Κι ας ήταν διαφορετικοί κι ας προέρχονταν από διαφορετική κοινωνική τάξη ο καθένας. Η μοίρα τους ήταν κοινή, γιατί ήταν παιδιά της ίδιας πατρίδας, της ίδιας χώρας, της ίδιας Ελλάδας...

Καταλαβαίνουν πως δεν τους χώριζε τίποτα! Ή καλύτερα, αυτά που τους χώριζαν ήταν τα συμφέροντα εκείνων που τους έβαλαν να σκοτώνονται!
Έτσι προχωρούν χέρι - χέρι, ενωμένοι ως το τέλος και αποφασισμένοι να μην παίξουν άλλο αυτό το αιματηρό και βρώμικο παιχνίδι. Αποφασισμένοι να σταματήσουν να είναι τα πιόνια στη ματωμένη σκακιέρα των "μεγάλων", που τους τοποθέτησαν εκεί.

Το βιβλίο, αποτελεί ένα ύμνο αδελφοσύνης και ομόνοιας, φιλίας και συνεννόησης. Δίνει στον αναγνώστη όλες τις ιστορικές πληροφορίες των γεγονότων της εποχής και διδάσκει ήθος! Μέσα από τις συζητήσεις των δύο ηρώων ο συγγραφέας αναλύει τα γεγονότα και τοποθετεί τα πράγματα στην αλήθεια, που λίγοι τολμούν να πουν, ακόμα και σήμερα.

Μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε, πως είναι ίδιον της φυλής μας ο διχασμός, αλλά τολμώ να πω πως ίδιον της φυλής μας είναι, να μην στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προσβλέπουμε σε "προστάτες" και "σωτήρες", καταλήγοντας να υπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα και όχι της πατρίδας μας...


Υπήρξε σπουδαίο δώρο το βιβλίο αυτό, του οποίου το τέλος, αποτέλεσε για μένα ένα ακόμα συμβολισμό, της μοίρας που περιμένει όσους αφήνονται να υπηρετήσουν συμφέροντα άλλων!

Για να γνωρίσετε το Διονύση Κονταρίνη, επισκεφθείτε το blog του εδώ.

Καλέ μου φίλε, σ' ευχαριστώ!

Κάθε γενιά μεγαλώνει με τεχνολογικά επιτεύγματα που για την επόμενη, μοιάζουν παρωχημένα. Υπάρχουν όμως και αντικείμενα που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα σημερινά παιδιά και προέρχονται από το πρόσφατο δικό μας "παρελθόν".



Ως παιδιά, οι περισσότεροι από μας γνώρισαν το φορητό κασετόφωνο. Αρκετά μεγάλο σε μέγεθος, αν αναλογιστούμε τα mp3 και τα κινητά τηλέφωνα των ημερών μας...
Χρησιμοποιούσαν 60αρες (60 λεπτών) ή 45αρες (45 λεπτών) κασέτες, λειτουργούσαν με μπαταρίες και ρεύμα και συνόδευαν συχνά τις βόλτες μας στην εξοχή ή τη θάλασσα, αφού εξασφάλιζαν στην παρέα την αγαπημένη της μουσική. Λίγο αργότερα, κυκλοφόρησαν και οι 90αρες κασέτες που χωρούσαν ένα μεγάλο αριθμό τραγουδιών (για την εποχή).


Το σταθερό τηλέφωνο με καλώδιο, καντράν στρογγυλό στο οποίο γυρνούσε κανείς τα νούμερα που ήθελε να καλέσει. Ήταν μεγάλη πρωτοπορία όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα σταθερά με κουμπιά αντί για καντράν... Δεν ξεχνάμε πως σαν ενσύρματο μέσο, έπρεπε να έχει μεγάλο καλώδιο, για να μη μας καθηλώνει σε ένα σημείο την ώρα του τηλεφωνήματος, γι' αυτό και οι περισσότεροι το μεγάλωναν έτσι ώστε να φτάνει σε όλο σχεδόν το σπίτι. Το 1990 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησαν τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, τα οποία όπως θα θυμάστε ήταν μεγάλα, βαριά και με πολύ περιορισμένες δυνατότητες σε σχέση με τα σημερινά.


Οι δίσκοι βινυλίου, σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή και πολλές γενιές ανθρώπων, που μέχρι σήμερα παραμένουν λάτρεις του είδους. Ολόκληρη ιεροτελεστία η διαδικασία για να ακούσει κανείς ένα δίσκο 45 στροφών στα φορητά πικ - απ, με το ενσωματωμένο ηχείο. Αργότερα στη δεκαετία του 80, τα στερεοφωνικά συγκροτήματα ήχου δίνουν άλλη διάσταση στο άκουσμα της αγαπημένης μουσικής και η απόκτησή τους ήταν το must της εποχής. Όσοι όμως γνώρισαν και αγάπησαν το βινύλιο διατηρούν τις πολύτιμες συλλογές τους και ακόμα τις εμπλουτίζουν!...


Η γραφομηχανή, είναι ένα ακόμα αντικείμενο που μόνο σε φωτογραφία μπορούν να δουν τα σημερινά παιδιά. Μεγάλη, αρκετά βαριά στα πρώτα τουλάχιστον μοντέλα, ελαφρύτερη και πιο ευέλικτη στη συνέχεια. Με πλήκτρα που κολλούσαν συχνά (ειδικά αν είχε καθυστερήσει το καθάρισμά της) και με κορδέλα μελανιού που όταν τελείωνε έπρεπε να ξέρει κανείς να την αλλάζει αν ήθελε να συνεχίσει το γράψιμο. Όταν έκανες λάθος δεν υπήρχε φυσικά το πλήκτρο backspace του υπολογιστή που τόσο μας διευκολύνει σήμερα. Απλά, άλλαζες χαρτί και όλα πάλι από την αρχή.
Βέβαια δεν περάσαμε κατευθείαν από τη γραφομηχανή στον υπολογιστή, μεσολάβησε η ηλεκτρονική γραφομηχανή, αλλά για περιορισμένο σχετικά χρονικό διάστημα.


Οι φωτογραφικές μηχανές με φίλμ, που κάθε λάτρης της φωτογραφίας θα έλεγε πόσο υπερτερούσαν ακόμα και από τις ψηφιακές μηχανές, σήμερα αποτελούν είδος κειμήλιο για όλους μας. Πόσοι από μας δεν πήγαν εκδρομές με την αγωνία του φίλμ που τελειώνει και πού θα βρούμε άλλο ή την προτροπή, "ελάτε να βγάλουμε μία ακόμα φωτογραφία, για να δώσω το φιλμ, για εμφάνιση"...


Το αγαπημένο View - Master, των παιδικών μας χρόνων (μια αγαπημένη φίλη, μας το θύμισε) περιείχε φωτογραφίες υψηλής ποιότητας πάνω σε ένα μικρό χάρτινο δίσκο. Από το 1939 που πρωτοέκανε την εμφάνισή του, αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, αφού υπήρχε μεγάλη ποικιλία σε φωτογραφίες όπως αξιοθέατα μεγάλων πόλεων του κόσμου, φύση, ζώα αλλά και παραμύθια...
Σήμερα όπως μαθαίνουμε η Google ένωσε τις δυνάμεις της με τη Mattel (εταιρία κατασκευής παιχνιδιών) και κατασκεύασαν ένα νέο View - Master προσαρμοσμένο στην εικονική πραγματικότητα (virtual reality). Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι πως τα σημερινά παιδιά, θα πάρουν απλώς μια γεύση του παιχνιδιού αυτού που μέτρησε 75 χρόνια ζωής με αμέτρητους φίλους, σ' όλο τον κόσμο...


Τελευταίο αφήσαμε το βίντεο με τις βιντεοκασέτες του, όπου γράφαμε κάθε αγαπημένη εκπομπή της τηλεόρασης ή νοικιάζαμε κινηματογραφικές ταινίες από το βίντεοκλαμπ της γειτονιάς... Πολλά παιδιά του πρόσφατου παρελθόντος, μεγάλωσαν με παραμύθια κινουμένων σχεδίων σε βιντεοκασέτες ενώ για πολλούς όταν πρωτοεμφανίστηκε, αποτελούσε είδος "πολυτελείας".

Πριν δύο περίπου μήνες έλαβα μέρος στον πρώτο διαγωνισμό "Άλλαξέ το", της καλή μου φίλης Αριστέας που μας προέτρεπε μέσα από το "η ζωή είναι ωραία", να πάρουμε καθημερινά αντικείμενα και να τους αλλάξουμε μορφή και χρήση.

Είχα την τύχη, να κερδίσω την πρώτη θέση στην προτίμηση όσων ψήφισαν τις δημιουργίες των συμμετεχόντων και το βραβείο μου ήταν χειροποίητες δημιουργίες της Αριστέας, με την τεχνική του decoupage. Και λέω τύχη, γιατί μόνο τύχη είναι να λαβαίνει κανείς ένα δώρο από τα χεράκια της. Θα το μοιραζόμουν πολύ νωρίτερα μαζί σας, αλλά τα γεγονότα του καλοκαιριού στην πατρίδα μας, δεν άφησαν μυαλό και διάθεση...

Αν θελήσετε να δείτε την "αλλαγή" που κέρδισε την πρώτη θέση, πατήστε εδώ.

Αν πάλι τη έχετε ήδη δει, καιρός να σας δείξω το βραβείο μου, "βήμα - βήμα".


Αυτό το πακέτο έλαβα από την Αριστέα, που μέσα είχε τα πανέμορφα αντικείμενα της πρώτης φωτογραφίας. Δείτε τα από κοντά...

Αυτά τα υπέροχα μπουκάλια, ήρθαν μαζί με το ξύλινο καφασάκι τους, που κι αυτό είχε περάσει από τα χεράκια της...

Τα συνόδευε ένα μικρό κομψό κουτάκι με χειροποίητο μοτίφ στην επιφάνειά του και μέσα, ένα υπέροχο σαπουνάκι με decoupage.



Παρόλο που τα πράγματα στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο, δεν αποκαταστάθηκαν, εμείς σε πείσμα γεγονότων και καιρών, προσπαθούμε να διατηρήσουμε τους ρυθμούς μας στο "περιοδικό μας" και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να δείξω το βραβείο μου και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα, που το φιλοτέχνησε!

Να είσαι πάντα καλά, αγαπημένη φίλη!

Για όσους δεν πρόλαβαν το "Άλλαξέ το" #1, υπάρχει το "Άλλαξέ το" #2, που θα δέχεται συμμετοχές ως τις 24 Σεπτέμβρη. Λεπτομέρειες, εδώ.

Το ατέλειωτο δράμα των προσφύγων από τη Συρία, έχει αφήσει άφωνη την κοινή γνώμη σ' όλο το δυτικό κόσμο. Επειδή όμως, είναι ώρα για πράξεις και όχι για λόγια, για μια ακόμα φορά επιλέγουμε να μεταφέρουμε το μήνυμα των φίλων του Avaaz, που είναι όσο εύγλωττο χρειάζεται. Διαβάστε το με προσοχή και η επιλογή, όπως πάντα, δική σας...
"Αγαπητοί φίλοι και φίλες,