Βλέποντας τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και τον χάρτη της Ελλάδας με ένα μόνο χρώμα, θυμήθηκα το Μακρυγιάννη...

Γνωρίζαμε πολύ καλά, πως το χθεσινό δημοψήφισμα ανεξάρτητα από την απάντηση των πολιτών, δεν θα σταματούσε τις εκβιαστικές τάσεις των δανειστών.
Αυτό, όμως δεν ήταν το ζητούμενο όσων πήγαν στις κάλπες. Αυτό που οι πολίτες ήθελαν να δηλώσουν, ήταν τη γνώμη τους για την κατάσταση που ζουν τα τελευταία πέντε χρόνια. Να ακουστεί η φωνή τους δυνατά! Να πάψουν να μιλούν όλοι εξ ονόματός τους!

Προσπάθησαν μια βδομάδα τώρα να μας τρομοκρατήσουν και να μας διχάσουν. Βοηθήθηκαν από τη φυσική ανασφάλεια των ανθρώπων, αλλά δεν κατάφεραν τα αποτελέσματα που ήθελαν. Προσπάθησαν να επέμβουν στις δημοκρατικές διαδικασίες της χώρας μας, με δηλώσεις προκλητικές, εθελοτυφλώντας ακόμα και απέναντι στους πολίτες των δικών τους χωρών, που διαδήλωναν μαζί μας...

Στις Βρυξέλλες υπήρχαν αφίσες που έγραφαν: "Αν η Ελλάδα ήταν Τράπεζα, θα είχε σωθεί"... Έκλεισαν τ' αυτιά τους, προσπαθώντας να μας χωρίσουν σε δύο στρατόπεδα!...
Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, που διέθεταν και φυσικά θα τα χρησιμοποιήσουν και από δω και μπρος. Ακόμα και το διακύβευμα του δημοψηφίσματος το μετέτρεψαν σε ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεχνώντας ότι δύσκολα ένας λαός μπορεί να υπερασπιστεί ένα νόμισμα που δεν έχει, αφού τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες χάνουν όλο και περισσότερα ευρώ από το πορτοφόλι τους...

Τι κατάφεραν; Κατάφεραν να ενώσουν τους πολίτες και όλοι μαζί να πουν ουσιαστικά, ΟΧΙ άλλη σωτηρία, σαν αυτή που μας προσφέρετε! Όχι άλλα δάνεια θανάτου, όχι άλλο πόνο!
Κατάφεραν να μας φέρουν στο "εμείς" που έλεγε ο Μακρυγιάννης!!!

Μπορεί οι λύκοι να μην έγιναν αρνιά, αλλά οι Έλληνες έπαψαν να είναι πρόβατα και όλοι μαζί θα αγωνιστούν για όσα δικαιούνται!

Γι' αυτό κύριοι της Ευρώπης, μην προσπαθήσετε να μας διχάσετε ξανά. Αυτό που θα καταφέρετε, είναι να μας ενώσετε περισσότερο και δεν θα σας αρέσει!

Μαρίνα

Σκηνοθέτες, συνθέτες, τραγουδιστές, ηθοποιοί και άνθρωποι του πνεύματος συντάσσονται με τον αγώνα της Επιτροπής Πολιτισμού, λέγοντας "όχι στη λιτότητα" και ψηφίζοντας ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα.

Περίπου 500 καλλιτέχνες, που συνεχώς αυξάνονται, δίνουν το παρόν με την υπογραφή τους, στο κείμενο της επιτροπής, ενώνοντας τη φωνή τους για μια ζωή με αξιοπρέπεια και χωρίς φόβο.

Το κείμενο της Επιτροπής Πολιτισμού για την υπεράσπιση του ΟΧΙ, αναφέρει μεταξύ άλλων:
"Ζητάμε τη στήριξη όλων των Ευρωπαίων πολιτών που πιστεύουν στη Δημοκρατία, για μια Ευρώπη των λαών, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας, της Αλληλεγγύης.
Λέμε ΟΧΙ, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να πούμε ΝΑΙ στη ΖΩΗ.
ΝΑΙ στην Ευρώπη των λαών, της Αλληλεγγύης και της Ειρήνης.
Την ΚΥΡΙΑΚΗ ψηφίζουμε ΟΧΙ για την αξιοπρέπειά μας."

Για να διαβάσετε όλο το κείμενο, αλλά και τις δηλώσεις πολλών καλλιτεχνών, κάντε μια επίσκεψη στο altsantiri.gr

Γεννημένος το Φεβρουάριο του 1933, ο Κώστας Γαβράς ξεκινά από τα Λουτρά Ηραίας για να κατακτήσει τον κόσμο.

Η στράτευση του πατέρα του κι οι αγώνες που έδωσε με τη συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση, καθώς και η εκδίωξη ολόκληρης της οικογένειάς του με την απελευθέρωση, από τους νικητές του Εμφυλίου, επηρεάζουν βαθιά τον νεαρό Κώστα, ο οποίος αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα, θέλησε να φύγει στις ΗΠΑ, όμως δεν έγινε δεκτός.

Για το λόγο αυτό φεύγει για τη Γαλλία και γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης στο Παρίσι, για να σπουδάσει Συγκριτική Φιλολογία.

Τις σπουδές του δεν θα τις ολοκληρώσει όμως, αφού λίγο αργότερα στράφηκε στον κινηματογράφο παρακολουθώντας το Institut de Hauntes Etudes Cinematographiques.

Δούλεψε σαν βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στους Ρενέ Κλαιρ, Ιβ Αλεγκρέ, Ρενέ Κλεμάν, Χενρί Βερνέιγ, Μαρσέλ Οπιλς κ.α. Η πρώτη του ταινία ήταν το "Les Rates", το 1958.

Το 1965 θα κάνει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, η οποία ήταν ένα πολύ επιτυχημένο θρίλερ όπου πρωταγωνιστούσαν ο Υβ Μοντάν, η Σιμόν Σινιορέ, ο Ζακ Περέβ και ο Ζαν Λουϊ Τρεντινιάν. Τίτλος της "The Sleeping Car Murder" όπου εκτός από τη σκηνοθεσία, υπέγραφε και το σενάριο. Με αυτή κέρδισε το βραβείο Edgar Allen Poe, ενώ η ταινία θεωρείται σαν ένα από τα δέκα καλύτερα φιλμ της χρονιάς αυτής.

Τέσσερα χρόνια αργότερα το 1969 ο Κώστας Γαβράς θα σκηνοθετήσει την ταινία, που θα τον κάνει παγκοσμίως γνωστό, ακόμα και σε κείνους που δεν την έχουν δει. Ο λόγος για την ταινία "Ζ" με πρωταγωνιστές τον Υβ Μοντάν, τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Ειρήνη Παππά. Επρόκειτο για ένα πολιτικό και αντιφασιστικό φιλμ, στο οποίο ο Γαβράς χρησιμοποίησε τεχνικές θρίλερ για να αποδώσει το σκοτεινό πολιτικό σκηνικό που δημιούργησε και εξέτρεφε το δικτατορικό καθεστώς της Ελλάδας. Σ' αυτή την ταινία δεν ήταν μόνο σκηνοθέτης, αλλά και παραγωγός, ενώ συμμετείχε και στο σενάριο κερδίζοντας μια υποψηφιότητα για Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών.

Στα χρόνια που ακολούθησαν έφτιαξε μια σειρά ταινιών, που δεν ήταν τίποτα λιγότερο από διαμαρτυρία και επίκριση στα καταπιεστικά καθεστώτα όπου αυτά υπήρχαν στον πλανήτη, χωρίς να κρύβει και μια έντονη αμφισβήτηση για τον Αμερικανικό παράγοντα.

Πρόκειται για τις ταινίες: "Κατάσταση Πολιορκίας" το 1973 με αναφορά στην Ουρουγουάη, "Ειδικό Δικαστήριο" το 1975, που του χαρίζει ένα ακόμα βραβείο Κριτικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, ο "Αγνοούμενος" το 1982 με την οποία κερδίζει Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου, το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών και βραβείο BAFTA καλύτερης ταινίας. Πρωταγωνιστές της ταινίας ο Jack Lemmon και η Sissy Spacek. Το 1982 είναι η χρονιά που έγινε διευθυντής του Cinematheque Francais.

Το 1977 μια άλλη ταινία του χαρίζει ένα ακόμα Όσκαρ (ξένης ταινίας). Δεν είναι άλλη από το "Madame Rosa" όπου πρωταγωνιστούσε η Σιμόν Σινιορέ.

Το 1983 ταράζει πάλι τα νερά εξοργίζοντας πολλούς με την ταινία του "Χάνα Κ" η οποία εξέφραζε μια φιλο - παλαιστινιακή άποψη.

Ακολούθησαν οι ταινίες "Προδομένος" το 1988 και "Music Box" το 1990 με την οποία κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και η "Μικρή Αποκάλυψη" το 1993. Το 2003 κερδίζει το βραβείο Cesar καλύτερου σεναρίου, για την ταινία "Αμήν" η οποία όπως και το "Music Box" αναφέρεται στα εγκλήματα του ναζισμού.

Πιο αναλυτικά, η φιλμογραφία του Κώστα Γαβρά έχει ως εξής:

• 1958: Les Rates (ταινία μικρού μήκους) 
• 1965: Compartiment tueurs - Διαμέρισμα δολοφόνων 
• 1967: Un homme de trop - Μακί, τα λιοντάρια της κολάσεως 
• 1969: Z
• 1970: L'Aveu - Η Ομολογία 
• 1973: État de siège - Κατάσταση Πολιορκίας 
• 1975: Section spéciale - Ειδικό δικαστήριο 
• 1979: Clair de femme - Η λάμψη μιας γυναίκας 
• 1982: Missing - Ο Αγνοούμενος 
• 1983: Hanna K 
• 1986: Conseil de famille 
• 1988: La main droite du diable (Betrayed) - Το στίγμα της προδοσίας 
• 1989: Music box - Το μουσικό κουτί
• 1991: Pour Kim Song-Man 
• 1991: Contre l'oubli 
• 1992: La Petite Apocalypse 
• 1995: Lumière et Compagnie 
• 1995: À propos de Nice, la suite 
• 1997: Mad City 
• 2002: Amen - Αμήν
• 2005: Le Couperet - Το τσεκούρι 
• 2009: Eden à l'ouest - Παράδεισος στη Δύση
• 2012: Le Capital - Το Κεφάλαιο 

Πηγές πληροφοριών:wikipedia.org, arcadians.gr
Κείμενο: to e-periodiko mas

Πάλι τη βρήκε το χάραμα να σκέφτεται, όλα εκείνα που λαχταρούσε από παιδί…
Ονειρευόταν να κατακτήσει τον κόσμο, να γίνει μεγάλη και τρανή, να αποκτήσει χρήμα, δόξα, μεγάλο σπίτι, τραπεζικό λογαριασμό υπολογίσιμο. Είχε τις δυνατότητες, τα προσόντα, τις ευκαιρίες...

Κι όμως τα άφησε για ένα έρωτα, που της άλλαξε τη ζωή. Που την πήρε μαζί του σ’ ένα άλλο όνειρο, πιο μαγικό.
Εκείνος γλυκός, τρυφερός, ονειροπόλος με όψη αρχαίου Έλληνα θεού την παρέσυρε στα δικά του μονοπάτια, που ούτε φανταζόταν πως υπήρχαν. 

Μοναδική του έγνοια, το δικό της χαμόγελο, που τώρα άρχισε να γίνεται λιγάκι προσποιητό, αφού δεύτερες σκέψεις κυρίευαν το μυαλό της. Τα καλοκαίρια ζωγράφιζε τη φύση και το ηλιοβασίλεμα και τα πουλούσε στους τουρίστες και το χειμώνα, έκανε τον καφετζή στο μοναδικό παραδοσιακό καφενείο της πόλης. Ταξιδιάρικο πνεύμα, ανήσυχο, «αναρχικό»! Του αρκούσαν τα απαραίτητα με πρώτο και κύριο εκείνη!...

Ποτέ της δεν κατάλαβε πώς δεν αναζητά περισσότερα, αλλά οι σκέψεις της πάντα διακόπτονταν από μια του ματιά, από ένα του χάδι. Τώρα όμως η ξαφνική συνάντηση με τον παλιό συμφοιτητή με την υψηλή θέση, ήρθε να της θυμίσει όλα όσα είχε αφήσει πίσω....

Ξαφνικά, το παλιό σπίτι με τα ακροκέραμα που ζούσαν και τόσο θαύμασε από την πρώτη στιγμή, της φαινόταν μικρό. Τόσο μικρό, που κάποιες στιγμές ένιωθε να την πνίγει. Μοναδική της διέξοδος, στην προσπάθειά της να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη, η βόλτα με το ποδήλατο, στα πλακόστρωτα δρομάκια και στο μεγάλο δρόμο που ένωνε την πόλη με τον υπόλοιπο κόσμο.

Λένε, πως τίποτα δεν μπορεί να νικήσει ένα μεγάλο έρωτα, κάποιες φορές όμως, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, έρχονται να του δώσουν ένα δυνατό πλήγμα.
Δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι, άλλο. Η θέση που μια ζωή ονειρευόταν και την άφησε για χάρη του, ήταν διαθέσιμη κι εκείνη αποφάσισε να τη δεχθεί, αφήνοντας πίσω αυτή τη φορά, εκείνον…

Έτσι πέρασε ο καιρός και να, που τώρα πάλι βρισκόταν μπροστά από ένα τζάμι να κοιτά τα φώτα της πόλης να σβήνουν καθώς το χάραμα, την έβρισκε πάλι να παλεύει με τις σκέψεις.

Είχαν περάσει τρία χρόνια και ενώ είχε καταφέρει πολλά απ’ όσα ονειρευόταν, μέσα της το κενό όλο και μεγάλωνε. Τα μάτια, το χαμόγελό του και η ανεμελιά του, της έλειπαν κάθε μέρα και πιο πολύ, τόσο που ούτε που κατάλαβε πως τα βήματά της την οδήγησαν πίσω και βρισκόταν τώρα στην είσοδο της μικρής αυλής, που τα ξερά φύλλα, γέμιζαν με την παρουσία τους.

Συναντώντας ξανά το γελαστό του βλέμμα κατάλαβε, πως αυτό που ήθελε πάντα ήταν τελικά, η ασφάλεια που ένιωθε κοντά του!...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που οργάνωσε η Μαρία μέσα από το blog της mytripssonblog.blogspot.gr. Εκεί, θα δείτε και τη νικήτρια συμμετοχή, που είναι της Αριστέας μας, με την πολύ ενδιαφέρουσα "Νεφέλη" της που άγγιξε την ψυχή όλων!...

Μαρίνα

Από την ώρα που ο πρωθυπουργός ανήγγειλε δημοψήφισμα, έγινε ο κακός χαμός!
Βροχή τα σχόλια και οι αντιδράσεις. Όχι πως δεν το περίμενα δηλαδή, αλλά πίστευα πως θα είναι περισσότερο μετριοπαθή από αυτά που άκουσα, στο δρόμο, στη γειτονιά μιλώντας με ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Ανθρώπους όμως που ψηφίζουν, είτε σκεπτόμενοι, είτε και όχι, βέβαια...
Δεν ξέρω τι γίνεται στη δική σας γειτονιά, στη δική μου πάντως οι αντιδράσεις για το δημοψήφισμα ήταν πολλές και τα επιχειρήματα λίγο πολύ ίδια.
Δεν θέλουν να πάρουν θέση!!!
Δεν θέλουν να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις τύχες τους, θέλουν να πάρουν την απόφαση άλλοι. Αποποιούνται τις ευθύνες;...
Δεν ξέρω αν καν το συνειδητοποιούν!
Φοβούνται;...
Δεν ξέρω αν είναι φόβος ή η λογική του "μη χείρον βέλτιστον"!

Αυτό που ξέρω είναι η δική μου απορία. Όποια κι αν είναι η ερώτηση, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το δημοψήφισμα γιατί είναι κακό;
Δεν είναι έκφραση Δημοκρατίας; Δεν είναι δικαίωμα του πολίτη να αποφασίζει;
Μας αρέσει να είμαστε λαός άβουλος και έρμαιο όσων θέλουν το θάνατό μας;

Ο Τουσκ απευθύνθηκε στον Αλέξη Τσίπρα, λέγοντάς του: "game is over". Εμείς δηλαδή βαλθήκαμε να του αποδείξουμε πως είμαστε τα πιονάκια στο παιχνίδι τους; Βαλθήκαμε να τους αποδείξουμε πως είμαστε χάρτινα ανθρωπάκια, που σκίζονται και πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων κατά το δοκούν;

Τι είμαστε τελικά, πολίτες ή λαός; Άνθρωποι ή μαριονέτες;
Φοβόμαστε μη φύγουμε από την Ευρώπη, που μας ρουφά το αίμα και θέλει το θάνατό μας. Τι πάθαμε δηλαδή, το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου το θύμα στο τέλος αγαπά και ταυτίζεται με το θύτη;
Δεν χορτάσαμε από τη "σωτηρία" τους;

Από τη στιγμή που οι εντός και εκτός της χώρας "σωτήρες" κατέστησαν την Οικονομία μας ασταθή, μας εμπαίζουν λέγοντάς μας, πέντε χρόνια τώρα, πως για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να σταθεροποιηθεί πρώτα, αυτή η έρμη η Οικονομία.
Ξέρετε με τι μοιάζει αυτό;

Είναι σαν ένα τραπέζι τεσσάρων ποδιών, που λείπει το ένα. Ζητάς να βάλει κάποιος το πόδι που λείπει για να σταθεί σωστά κι εκείνος απαντά, όχι, γιατί είναι ασταθές, κόψε και τα υπόλοιπα!!!...
Δεν είναι σχιζοφρενικό, ξέροντας μάλιστα, πως το πόδι που λείπει, κάποιοι "σωτήρες" το πριόνισαν και τώρα αρνούνται να το αποκαταστήσουν;

Μας θέλουν λέει, στο αεροσκάφος της Ευρώπης, γιατί αν ανοίξουμε την πόρτα, αυτό θα πέσει!...
Μας θέλουν όμως, σαν αποσκευές, όχι σαν επιβάτες!!!
Δεν βαρεθήκαμε να κάνουμε τις αποσκευές;

Ένα εκατομμύριο άνεργοι, τρία εκατομμύρια νεόπτωχοι (θεόφτωχοι θα πω εγώ) και περισσότεροι από 10.000 νεκροί, δεν είναι αρκετοί για να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας;
Μας πέφτει, τόσο βαριά αυτή η τύχη, όσο και η Δημοκρατία;

Μαρίνα