Την άνοιξη που μας πέρασε, γνώρισα ένα υπέροχο άνθρωπο. Αφορμή στάθηκε το blogging και η κοινή μας αγάπη στο γραπτό λόγο. Όταν θέλησα να μάθω περισσότερα για κείνον, ανακάλυψα ότι είναι ο συγγραφέας ενός βιβλίου, που για καιρό ήθελα να διαβάσω αλλά δυσκολευόμουν να βρω. Μου έκανε την τιμή να μου το στείλει από τις ΗΠΑ όπου ζει, με μια αφιέρωση που σηματοδότησε την αρχή της φιλίας μας.

Σας μιλώ για το Διονύση Κονταρίνη και το βιβλίο του "Οι Αντίθετοι". Ένα βιβλίο που μέσα από την ιστορία δύο ανθρώπων που η ατυχία ή η τύχη, τους έφερε κοντά και τους άνοιξε δρόμους του μυαλού και της ψυχής, για όλα αυτά που βασάνιζαν και δυστυχώς βασανίζουν ακόμα τους Έλληνες.

Η ιστορία εξελίσσεται την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου στην Ελλάδα, όπου η πατρίδα μας πλήρωσε με αίμα και διχασμό για πολλές δεκαετίες μετά και ακόμα πληρώνει...
Δύο νέοι άντρες βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα να πολεμούν ο ένας τον άλλο, για το "καλό" της πατρίδας.

Διαφορετικές οι αφετηρίες τους, διαφορετικές και οι ζωές τους μέχρι τη στιγμή που έπιασαν το όπλο για να πολεμήσουν μεταξύ τους. Κοινή όμως η μοίρα τους από τότε και μετά, αφού σε ένα εμφύλιο δεν υπάρχουν νικητές και νικημένοι. Υπάρχουν μόνο, αδέρφια που σκοτώνονται και συμφέροντα, που άλλοτε είναι εμφανή και άλλοτε όχι.

Αυτό δίνει ο συγγραφέας με τρόπο άμεσο, απλό, αληθινό και ειλικρινή. Χωρίς να χαϊδεύει αυτιά, χωρίς να ωραιοποιεί τίποτα, διηγείται την ιστορία των δύο ανδρών, που βρέθηκαν αποκομμένοι από τις ομάδες τους στα άγρια βουνά. Οι δικοί τους, τους θεώρησαν νεκρούς και τους άφησαν πίσω.
Από τη στιγμή εκείνη, η μοίρα τους έγινε πιο κοινή από ποτέ. Όσο όμως προχωρά η ιστορία και οι δύο άνθρωποι συζητούν, γνωρίζονται, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και αγωνίζονται μαζί για να σώσουν τη ζωή τους, συνειδητοποιούν πως η μοίρα τους ήταν πάντα κοινή! Κι ας ήταν διαφορετικοί κι ας προέρχονταν από διαφορετική κοινωνική τάξη ο καθένας. Η μοίρα τους ήταν κοινή, γιατί ήταν παιδιά της ίδιας πατρίδας, της ίδιας χώρας, της ίδιας Ελλάδας...

Καταλαβαίνουν πως δεν τους χώριζε τίποτα! Ή καλύτερα, αυτά που τους χώριζαν ήταν τα συμφέροντα εκείνων που τους έβαλαν να σκοτώνονται!
Έτσι προχωρούν χέρι - χέρι, ενωμένοι ως το τέλος και αποφασισμένοι να μην παίξουν άλλο αυτό το αιματηρό και βρώμικο παιχνίδι. Αποφασισμένοι να σταματήσουν να είναι τα πιόνια στη ματωμένη σκακιέρα των "μεγάλων", που τους τοποθέτησαν εκεί.

Το βιβλίο, αποτελεί ένα ύμνο αδελφοσύνης και ομόνοιας, φιλίας και συνεννόησης. Δίνει στον αναγνώστη όλες τις ιστορικές πληροφορίες των γεγονότων της εποχής και διδάσκει ήθος! Μέσα από τις συζητήσεις των δύο ηρώων ο συγγραφέας αναλύει τα γεγονότα και τοποθετεί τα πράγματα στην αλήθεια, που λίγοι τολμούν να πουν, ακόμα και σήμερα.

Μπορεί να συνηθίζουμε να λέμε, πως είναι ίδιον της φυλής μας ο διχασμός, αλλά τολμώ να πω πως ίδιον της φυλής μας είναι, να μην στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και να προσβλέπουμε σε "προστάτες" και "σωτήρες", καταλήγοντας να υπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα και όχι της πατρίδας μας...


Υπήρξε σπουδαίο δώρο το βιβλίο αυτό, του οποίου το τέλος, αποτέλεσε για μένα ένα ακόμα συμβολισμό, της μοίρας που περιμένει όσους αφήνονται να υπηρετήσουν συμφέροντα άλλων!

Για να γνωρίσετε το Διονύση Κονταρίνη, επισκεφθείτε το blog του εδώ.

Καλέ μου φίλε, σ' ευχαριστώ!

Κάθε γενιά μεγαλώνει με τεχνολογικά επιτεύγματα που για την επόμενη, μοιάζουν παρωχημένα. Υπάρχουν όμως και αντικείμενα που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τα σημερινά παιδιά και προέρχονται από το πρόσφατο δικό μας "παρελθόν".



Ως παιδιά, οι περισσότεροι από μας γνώρισαν το φορητό κασετόφωνο. Αρκετά μεγάλο σε μέγεθος, αν αναλογιστούμε τα mp3 και τα κινητά τηλέφωνα των ημερών μας...
Χρησιμοποιούσαν 60αρες (60 λεπτών) ή 45αρες (45 λεπτών) κασέτες, λειτουργούσαν με μπαταρίες και ρεύμα και συνόδευαν συχνά τις βόλτες μας στην εξοχή ή τη θάλασσα, αφού εξασφάλιζαν στην παρέα την αγαπημένη της μουσική. Λίγο αργότερα, κυκλοφόρησαν και οι 90αρες κασέτες που χωρούσαν ένα μεγάλο αριθμό τραγουδιών (για την εποχή).


Το σταθερό τηλέφωνο με καλώδιο, καντράν στρογγυλό στο οποίο γυρνούσε κανείς τα νούμερα που ήθελε να καλέσει. Ήταν μεγάλη πρωτοπορία όταν κυκλοφόρησαν τα πρώτα σταθερά με κουμπιά αντί για καντράν... Δεν ξεχνάμε πως σαν ενσύρματο μέσο, έπρεπε να έχει μεγάλο καλώδιο, για να μη μας καθηλώνει σε ένα σημείο την ώρα του τηλεφωνήματος, γι' αυτό και οι περισσότεροι το μεγάλωναν έτσι ώστε να φτάνει σε όλο σχεδόν το σπίτι. Το 1990 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησαν τα πρώτα κινητά τηλέφωνα, τα οποία όπως θα θυμάστε ήταν μεγάλα, βαριά και με πολύ περιορισμένες δυνατότητες σε σχέση με τα σημερινά.


Οι δίσκοι βινυλίου, σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή και πολλές γενιές ανθρώπων, που μέχρι σήμερα παραμένουν λάτρεις του είδους. Ολόκληρη ιεροτελεστία η διαδικασία για να ακούσει κανείς ένα δίσκο 45 στροφών στα φορητά πικ - απ, με το ενσωματωμένο ηχείο. Αργότερα στη δεκαετία του 80, τα στερεοφωνικά συγκροτήματα ήχου δίνουν άλλη διάσταση στο άκουσμα της αγαπημένης μουσικής και η απόκτησή τους ήταν το must της εποχής. Όσοι όμως γνώρισαν και αγάπησαν το βινύλιο διατηρούν τις πολύτιμες συλλογές τους και ακόμα τις εμπλουτίζουν!...


Η γραφομηχανή, είναι ένα ακόμα αντικείμενο που μόνο σε φωτογραφία μπορούν να δουν τα σημερινά παιδιά. Μεγάλη, αρκετά βαριά στα πρώτα τουλάχιστον μοντέλα, ελαφρύτερη και πιο ευέλικτη στη συνέχεια. Με πλήκτρα που κολλούσαν συχνά (ειδικά αν είχε καθυστερήσει το καθάρισμά της) και με κορδέλα μελανιού που όταν τελείωνε έπρεπε να ξέρει κανείς να την αλλάζει αν ήθελε να συνεχίσει το γράψιμο. Όταν έκανες λάθος δεν υπήρχε φυσικά το πλήκτρο backspace του υπολογιστή που τόσο μας διευκολύνει σήμερα. Απλά, άλλαζες χαρτί και όλα πάλι από την αρχή.
Βέβαια δεν περάσαμε κατευθείαν από τη γραφομηχανή στον υπολογιστή, μεσολάβησε η ηλεκτρονική γραφομηχανή, αλλά για περιορισμένο σχετικά χρονικό διάστημα.


Οι φωτογραφικές μηχανές με φίλμ, που κάθε λάτρης της φωτογραφίας θα έλεγε πόσο υπερτερούσαν ακόμα και από τις ψηφιακές μηχανές, σήμερα αποτελούν είδος κειμήλιο για όλους μας. Πόσοι από μας δεν πήγαν εκδρομές με την αγωνία του φίλμ που τελειώνει και πού θα βρούμε άλλο ή την προτροπή, "ελάτε να βγάλουμε μία ακόμα φωτογραφία, για να δώσω το φιλμ, για εμφάνιση"...


Το αγαπημένο View - Master, των παιδικών μας χρόνων (μια αγαπημένη φίλη, μας το θύμισε) περιείχε φωτογραφίες υψηλής ποιότητας πάνω σε ένα μικρό χάρτινο δίσκο. Από το 1939 που πρωτοέκανε την εμφάνισή του, αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, αφού υπήρχε μεγάλη ποικιλία σε φωτογραφίες όπως αξιοθέατα μεγάλων πόλεων του κόσμου, φύση, ζώα αλλά και παραμύθια...
Σήμερα όπως μαθαίνουμε η Google ένωσε τις δυνάμεις της με τη Mattel (εταιρία κατασκευής παιχνιδιών) και κατασκεύασαν ένα νέο View - Master προσαρμοσμένο στην εικονική πραγματικότητα (virtual reality). Αυτό που είναι βέβαιο πάντως είναι πως τα σημερινά παιδιά, θα πάρουν απλώς μια γεύση του παιχνιδιού αυτού που μέτρησε 75 χρόνια ζωής με αμέτρητους φίλους, σ' όλο τον κόσμο...


Τελευταίο αφήσαμε το βίντεο με τις βιντεοκασέτες του, όπου γράφαμε κάθε αγαπημένη εκπομπή της τηλεόρασης ή νοικιάζαμε κινηματογραφικές ταινίες από το βίντεοκλαμπ της γειτονιάς... Πολλά παιδιά του πρόσφατου παρελθόντος, μεγάλωσαν με παραμύθια κινουμένων σχεδίων σε βιντεοκασέτες ενώ για πολλούς όταν πρωτοεμφανίστηκε, αποτελούσε είδος "πολυτελείας".

Πριν δύο περίπου μήνες έλαβα μέρος στον πρώτο διαγωνισμό "Άλλαξέ το", της καλή μου φίλης Αριστέας που μας προέτρεπε μέσα από το "η ζωή είναι ωραία", να πάρουμε καθημερινά αντικείμενα και να τους αλλάξουμε μορφή και χρήση.

Είχα την τύχη, να κερδίσω την πρώτη θέση στην προτίμηση όσων ψήφισαν τις δημιουργίες των συμμετεχόντων και το βραβείο μου ήταν χειροποίητες δημιουργίες της Αριστέας, με την τεχνική του decoupage. Και λέω τύχη, γιατί μόνο τύχη είναι να λαβαίνει κανείς ένα δώρο από τα χεράκια της. Θα το μοιραζόμουν πολύ νωρίτερα μαζί σας, αλλά τα γεγονότα του καλοκαιριού στην πατρίδα μας, δεν άφησαν μυαλό και διάθεση...

Αν θελήσετε να δείτε την "αλλαγή" που κέρδισε την πρώτη θέση, πατήστε εδώ.

Αν πάλι τη έχετε ήδη δει, καιρός να σας δείξω το βραβείο μου, "βήμα - βήμα".


Αυτό το πακέτο έλαβα από την Αριστέα, που μέσα είχε τα πανέμορφα αντικείμενα της πρώτης φωτογραφίας. Δείτε τα από κοντά...

Αυτά τα υπέροχα μπουκάλια, ήρθαν μαζί με το ξύλινο καφασάκι τους, που κι αυτό είχε περάσει από τα χεράκια της...

Τα συνόδευε ένα μικρό κομψό κουτάκι με χειροποίητο μοτίφ στην επιφάνειά του και μέσα, ένα υπέροχο σαπουνάκι με decoupage.



Παρόλο που τα πράγματα στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο, δεν αποκαταστάθηκαν, εμείς σε πείσμα γεγονότων και καιρών, προσπαθούμε να διατηρήσουμε τους ρυθμούς μας στο "περιοδικό μας" και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να δείξω το βραβείο μου και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Αριστέα, που το φιλοτέχνησε!

Να είσαι πάντα καλά, αγαπημένη φίλη!

Για όσους δεν πρόλαβαν το "Άλλαξέ το" #1, υπάρχει το "Άλλαξέ το" #2, που θα δέχεται συμμετοχές ως τις 24 Σεπτέμβρη. Λεπτομέρειες, εδώ.

Το ατέλειωτο δράμα των προσφύγων από τη Συρία, έχει αφήσει άφωνη την κοινή γνώμη σ' όλο το δυτικό κόσμο. Επειδή όμως, είναι ώρα για πράξεις και όχι για λόγια, για μια ακόμα φορά επιλέγουμε να μεταφέρουμε το μήνυμα των φίλων του Avaaz, που είναι όσο εύγλωττο χρειάζεται. Διαβάστε το με προσοχή και η επιλογή, όπως πάντα, δική σας...
"Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

η ηθοποιός που έδωσε νέες διαστάσεις στην υποκριτική τέχνη.

Η Έλλη Λούκου, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής το 1926 (13 Απριλίου). Πατέρας της ο Κώστας Λούκος και μητέρα της η Αναστασία Σταμάτη. Ο παππούς της γνωστός ως "καπετάν Σταμάτης" πολέμησε στο πλευρό του Κολοκοτρώνη στην επανάσταση του 1821. 

Δύο χρόνια μετά τη γέννησή της (1928) η οικογένειά της μετακομίζει στην Αθήνα. 
Σε ηλικία 15 χρόνων (1941) η Έλλη δίνει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και απορρίπτεται. Παράλληλα έδωσε εξετάσεις και στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη,όπου αναγνωρίστηκε το ταλέντο της και γίνεται η αγαπημένη μαθήτρια της μεγάλης ηθοποιού. Την ίδια εποχή αλλάζει και το επώνυμό της σε Λαμπέτη,  επηρεασμένη από τον "Αστραπόγιανο" του Α. Βαλαωρίτη.

Ένα χρόνο μετά (1942) κάνει το ντεπούτο της στο θέατρο στην παράσταση "Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο" του Χάουπτμαν και μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα με τον "Γυάλινο Κόσμο" του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, καθιερώνεται ως ηθοποιός εξαιρετικής εσωτερικότητας. Ακολουθούν η "Αντιγόνη" και το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του "Ματωμένου Γάμου" με μουσική γραμμένη από το Μάνο Χατζηδάκι. Είναι η χρονιά, που κάνει και την πρώτη της ταινία με τίτλο "Αδούλωτοι σκλάβοι".


Από το 1948 συνεργάζεται με το σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη και γνωρίζεται με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, που υπήρξε ο πρώτος της μεγάλος έρωτας. Μεγαλύτερες επιτυχίες της το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος".

Δύο χρόνια αργότερα (1950) παντρεύεται το Μάριο Πλωρίτη για να χωρίσουν τρία χρόνια αργότερα όταν η Έλλη Λαμπέτη γνωρίζει και ερωτεύεται το Δημήτρη Χορν. Οι δυό τους μαζί με το Γιώργο Παππά συγκροτούν θίασο και ανεβάζουν έργα όπως ο "Βροχοποιός", το "Νυφικό κρεββάτι", το "Παιχνίδι της μοναξιάς" και άλλα γράφοντας τις λαμπρότερες σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και της υποκριτικής τέχνης. Παράλληλα συμπρωταγωνιστούν στον κινηματογράφο στις ταινίες, "Κυριακάτικο ξύπνημα" (1954), "Κάλπικη λίρα" του Γιώργου Τζαβέλα (1956), "Το κορίτσι με τα μαύρα" (1956) και το "Τελευταίο ψέμα" του Μιχάλη Κακογιάννη.


Με το Δημήτρη Χορν υπήρξαν ένα βαθιά ερωτευμένο ζευγάρι, όμως το 1959 λήγουν την επαγγελματική τους συνεργασία, παρά το γεγονός ότι δήλωσαν πως θα ξανασυνεργαστούν σύντομα. Αυτό, δεν έγινε ποτέ. Συνέχισε με δικό της θίασο με μεγαλύτερή της επιτυχία, το "Λεωφορείο ο πόθος", όπου έλαβε συγχαρητήρια επιστολή από το Γ. Σεφέρη.
Ήταν μια δύσκολη περίοδος στη ζωή της μεγάλης ηθοποιού, αφού μέχρι το 1959 έχει χάσει τη μητέρα της, το δίδυμο αδελφό της, δύο αδελφές και ένα μωρό...

Η γνωριμία της με το συγγραφέα Φρέντερικ Γουέκιμαν, αποτελεί μια όαση για κείνη στα τραγικά γεγονότα που βίωνε. Παντρεύτηκε μαζί του και έμειναν παντρεμένοι ως το 1976.
Αλλά, και η δεκαετία του 70 ήταν εξίσου δύσκολη για κείνη. Λαχταρούσε να αποκτήσει παιδί και αυτό στάθηκε αφορμή να εμπλακεί σε μια δικαστική περιπέτεια (για την υιοθεσία ενός μωρού) η οποία κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Οι βιολογικοί γονείς της μικρής Ελίζας που είχε υιοθετήσει, διεκδίκησαν και τελικά κατάφεραν να πάρουν την κηδεμονία της μικρής, το 1974, κάτι που την άφησε απαρηγόρητη.


Ταυτόχρονα, (από το 1967) πάλευε με τον καρκίνο, χωρίς όμως να παρατήσει το θέατρο, που ήταν η μόνη πηγή ζωής για κείνη. Ανέβασε μιούζικαλ όπως την "Ίρμα", αλλά και Τσέχωφ ("Βυσσινόκηπος") με τεράστια επιτυχία, ενώ συνεργάζεται με το Μάνο Κατράκη στη "Φθινοπωρινή ιστορία". Εκπληκτικές υπήρξαν οι ερμηνίες της και στη "Δεσποινίς Μαργαρίτα", τη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και τα "Μονόπρακτα". 

 Έχοντας χάσει μητέρα και αδελφές από καρκίνο του μαστού, νοσεί κι εκείνη και προχωρεί σε ολική μαστεκτομή στις ΗΠΑ, χωρίς όμως να καταφέρει να τον νικήσει αφού 11 χρόνια μετά (1980), ο καρκίνος επιστρέφει με συνεχείς μεταστάσεις. Υποβάλλεται σε χημειοθεραπείες, που όμως πλήττουν τις φωνητικές της χορδές, χάνοντας σταδιακά τη φωνή της.  

Στην τελευταία της παράσταση το 1981, "Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", παίζει την κωφάλαλη Σάρα, με τρόπο όχι απλά θαυμαστό, αλλά υποδειγματικό.

Δύο χρόνια αργότερα στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983, αφήνει την τελευταία της πνοή σε νοσοκομείο των ΗΠΑ, αφού πρώτα συναίνεσε για να δωρηθούν τα μάτια της.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, πως  είχε βραβευθεί με το βραβείο Μ. Κοτοπούλη, καθώς και ότι ήταν υποψήφια για το βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογραφικών Τεχνών (BAFTA) πρώτο γυναικείου ρόλου στην ταινία το "Τελευταίο ψέμα".

Ο καλός της φίλος, Φρέντυ Γερμανός έγραψε βιβλίο για τη ζωή της, το οποίο έγινε best seller δεκατρία χρόνια από το θάνατό της.

"Ή Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο", λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946, μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον "΄Γυάλινο κόσμο" όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: "Μια ποιητική στιγμή!" Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά: "Τελικά, βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο - η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μια ανάσα".
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός - περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές: "Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό" λέει ο Σικελιανός. "Είναι το ποιητικό πράγμα που είδα ποτέ μου".

(Φρέντυ Γερμανός - "ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ", Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ)

Ο Λυκούργος Καλλέργης γράφει για την Έλλη Λαμπέτη:
"Ήταν μια ύπαρξη  απλή, αιθέρια, σαγηνευτική, με μια βαθύτατη όμως πνευματική και καλλιτεχνική καλλιέργεια, ειδικότερα σε ό,τι αφορούσε το θέατρο και την υποκριτική τέχνη..."

(Λυκούργος Καλλέργης - "ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΑΡΑΧΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ", Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ)
Ατελείωτη είναι η λίστα με τα θεατρικά έργα στα οποία χάρισε ψυχή, σάρκα και οστά με την ερμηνεία της. Αν θέλετε να τη διαβάσετε πατήστε εδώ.

Πηγές πληροφοριών: wikipedia.org, sansimera.gr, logomnimon.wordpress.com

Κείμενο: to e-periodiko mas