Η αγάπη μας για τα βιβλία και τους συγγραφείς, σας είναι πλέον γνωστή. Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε μια συγγραφέα με τέσσερα βιβλία στο ενεργητικό της που γνωρίσαμε πρόσφατα και ακούει στο όνομα Κάκια Ξύδη. Κάποιοι από σας θα τη γνωρίζετε ήδη, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να σας την παρουσιάσουμε...


Η Κάκια γεννήθηκε ένα χειμωνιάτικο βράδυ στη Σελλασία Λακωνίας. Τελείωσε το Λύκειο στη Σπάρτη και το St. George College στην Αθήνα.

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης

Αφού ευχαριστήσουμε τον καλό μας φίλο Διονύση Κονταρίνη, για την τιμή που μας έκανε να μας δώσει το κείμενό του να το δημοσιεύσουμε, καλούμε όσους φίλους bloggers αγαπούν το βιβλίο, να το αναδημοσιεύσουν!

Μαρίνα - Όλγα

Την Τετάρτη 22 Απριλίου, στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη ενώνουν τις δυνάμεις τους με το enfo.gr, σε μια συναυλία για την υποστήριξη του περιοδικού δρόμου «σχεδία».

Η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη μας ταξιδεύουν με μια «σχεδία» στο πρώτο τους μουσικό ραντεβού επί σκηνής, παρουσιάζοντας η καθεμία το δικό της ιδιαίτερο πρόγραμμα. Την Τετάρτη 22 Απριλίου, στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου (ώρα έναρξης 21:00), η διαδικτυακή κοινότητα enfo.gr μας προσκαλεί σε μια βραδιά με ισχυρό καλλιτεχνικό αλλά και κοινωνικό πρόσημο, για την υποστήριξη του περιοδικού δρόμου «σχεδία».

«Με τους ανθρώπους που αγαπάμε, για τους ανθρώπους που αγαπάμε, ελπίζουμε να κάνουμε τον τόπο αυτό πιο ανθρώπινο», δήλωσαν η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη.

«Όπως ακριβώς συμβαίνει με το enfo.gr, η «σχεδία» είναι μια παρέα ανθρώπων που σκέφτεται, ανησυχεί και αγωνίζεται για μια πιο δίκαιη κοινωνία, μια κοινωνία όλων. Οι δε άνθρωποι που διανέμουν τη «σχεδία» (οι πωλητές της) δεν έχουν βγει από καμία «διπλανή πόρτα». Από την πόρτα μας έχουν βγει όλοι. Είναι εμείς. Είναι συνάνθρωποί μας που αγωνίζονται με περισσή αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα να ξανακερδίσουν, στην ουσία, τις ίδιες τους τις ζωές. Αλλά η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού μας αφορά όλους και είμαστε πολύ χαρούμενοι που σε αυτή την προσπάθεια δεν είμαστε μόνοι. Ευχαριστούμε θερμά τους φίλους μας από τη μεγάλη διαδικτυακή παρέα του enfo.gr για την αγάπη και υποστήριξη, όπως, από τα βάθη της καρδιάς μας, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τη Ματούλα Ζαμάνη και τη Μαρία Παπαγεωργίου που ανταποκρίθηκαν αφιλοκερδώς σε αυτό το κοινωνικό κάλεσμα. Ραντεβού την Τετάρτη 22 Απριλίου, λοιπόν, στον Σταυρό του Νότου», σημείωσε η «σχεδία».












«Το enfo.gr είναι μια διαδικτυακή κοινότητα ανοιχτή σε όλους εκείνους που δεν μένουν εκτός πραγματικότητας, αλλά επιλέγουν να σκέφτονται, να (αντι)δρουν και να εκφράζονται. Τα χιλιάδες ενεργά της μέλη λοιπόν δεν θα μπορούσαν να μείνουν απλά στην έκφραση και την επικοινωνία μέσω του δυνητικού κόσμου του διαδικτύου. Η υποστήριξη των αστέγων μέσα από την ενεργητική προσέγγιση του περιοδικού δρόμου «σχεδία» είναι για την κοινότητα του enfo.gr απλά μια φυσιολογική εξέλιξη. Η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ματούλα Ζαμάνη θα προσθέσουν το δικό τους “soundtrack” στα πρώτα βήματα αυτής της εξέλιξης και τις ευχαριστούμε για αυτό», υπογράμμισε το enfo.gr.


Σταυρός του Νότου (κεντρική σκηνή) - Τετάρτη 22 Απριλίου (ώρα προσέλευσης 21:00) Είσοδος: 12 ευρώ (με μπύρα/κρασί )

Δείτε εδώ περισσότερα για το περιοδικό δρόμου Σχεδία

Δείτε εδώ περισσότερα για τη διαδικτυακή κοινότητα enfo.gr

Περισσότερες πληροφορίες:
Ιάσονας Κάντας, ομάδα διαχείρισης enfo.gr, κιν: 697 29 38 640, kantas.iasonas@gmail.com
.
Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε εποχές τόσο δύσκολες για όλους μας.

Ένα εντυπωσιακό Κερκυραϊκό έθιμο

Το Μ. Σάββατο, στις 11 το πρωί στα καντούνια της Παλιάς Πόλης, στην Κέρκυρα γίνεται ένας από τους πιο διάσημους πολέμους, ο "Πόλεμος των Κανατιών". Το σύνθημα δίνεται με το χτύπημα της δεύτερης καμπάνας, που σημάνει την Πρώτη Ανάσταση.
Οι κάτοικοι της Κέρκυρας εκσφενδονίζουν από τα μπαλκόνια τους, πάνω από τα κατακόκκινα λάβαρα, τους "μπότηδες", δηλαδή τα μεγάλα κανάτια με το στενό στόμιο και τη διπλή λαβή.
Μάλιστα, πολλές φορές οι μπότηδες είναι γεμάτοι με νερό, για περισσότερο θόρυβο.


Έτσι δημιουργείται μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα, την οποία κάνουν εντονότερη οι κανονιοβολισμοί από το φρούριο την ώρα που σκάνε στα πλακόστρωτα καντούνια οι γεμάτες στάμνες. Παράλληλα, ηχεί μουσική από τα πνευστά των δεκαοχτώ Φιλαρμονικών της πόλης.


Με το σπάσιμο των σταμνών ξεκινούν οι καμπάνες της πόλης να μεταδίδουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Η μία μετά την άλλη οι καμπάνες φέρνουν το μήνυμα και στο μικρότερο χωριό του νησιού.

Πολλές είναι οι ερμηνείες για τους "μπότηδες" το Πάσχα στην Κέρκυρα.
Μία απ' αυτές θεωρεί τις στάμνες μεσαιωνικό έθιμο, κατάλοιπο της Ενετοκρατίας. Οι Βενετοί ως καθολικοί, έσπαγαν παλιές στάμνες την Πρωτοχρονιά, στη μεγαλύτερη γιορτή τους, για το καλό του νέου χρόνου και για να έχουν καινούργια αγαθά στο σπιτικό τους. Οι Ορθόδοξοι μετακίνησαν το έθιμο χρονικά, στη μεγαλύτερη γιορτή τους (της Ανάστασης του Κυρίου).


Μια άλλη εκδοχή θέλει το έθιμο αυτό ως μια προσπάθεια να εκδιωχθούν τα "μολύσματα", τα κακά πνεύματα που έβαζαν σε πειρασμό τους ανθρώπους.

Μια τρίτη εκδοχή μιλά για παγανιστική προέλευση που συνδέει την αναγέννηση της φύσης και τη συλλογή των φρέσκων καρπών σε νέα κανάτια και δοχεία (για την αποθήκευσή τους), που φέρνει σαν αποτέλεσμα το σπάσιμο των παλιών με ένα τελετουργικό τρόπο, έτσι ώστε να είναι ακόμα πιο αποδοτική η νέα συγκομιδή.

Σύμφωνα με μια τέταρτη εκδοχή το σπάσιμο των σταμνών, αναπαριστά με τους κρότους, την οργή για την προδοσία του Ιούδα.

Καλή Ανάσταση!!


Πηγή: corfubenitses.gr

Σίγουρα θα γνωρίζετε το συμβολισμό που κρύβεται πίσω από το κόκκινο χρώμα των αυγών στην ορθόδοξη παράδοση. (αν δεν θυμάστε, διαβάστε εδώ)

Γιατί όμως τσουγκρίζουμε τα αυγά;

Το αυγό, έχει ένα συμβολισμό ως προς την Ανάσταση. Με αυτό οι χριστιανοί συμβολίζουν τον τάφο από τον οποίο αναστήθηκε ο Χριστός. Αυτός είναι και ο λόγος που τσουγκρίζουμε και σπάμε τα κόκκινα αυγά την Ανάσταση!

Το έθιμο έχει τις ρίζες του στο Βυζάντιο. Το τσούγκρισμα των αυγών για πρώτη φορά καθιερώθηκε στην Βυζαντινή Αυλή από το Μ. Κωνστατνίνο και τη μητέρα του Αγία Ελένη. Μάλιστα γινόταν επίσημη τελετή το πρωί της Κυριακής του Πάσχα. Οι καλεσμένοι τσούγκριζαν με τον αυτοκράτορα και τη μητέρα του τα αυγά και ακολουθούσε το πασχαλινό γεύμα.

Ενδιαφέρον παρουσιάσει το "πρώτο τσούγκρισμα" των κόκκινων αυγών σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όπως στον Βαθύλακκο Κοζάνης, όπου γίνεται αμέσως μετά την Ανάσταση, η οποία θεωρείτε ιερή στιγμή. Στο Βελβενδό Κοζάνης τελευταία μέρα όπου μπορεί κάποιος να καταναλώσει κόκκινα αυγά τα οποία βάφτηκαν τη Μ. Πέμπτη θεωρείται η γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής. Αν γίνει διαφορετικά, τότε πρέπει να βαφτούν νέα αυγά την Πέμπτη της Διακαινησίμου.

Στη Χασιά μόλις χτύπαγε η καμπάνα το βράδυ της Ανάστασης, πήγαιναν στην εκκλησία με ένα κόκκινο αυγό στην τσέπη, το οποίο το έσπαγαν στην πόρτα της εκκλησίας με το "Χριστός Ανέστη".
Ανάλογο έθιμο υπάρχει και στο Χιλιόδεντρο Καστοριάς όπου την πρώτη μέρα του Πάσχα, όταν έβγαιναν από την πόρτα της εκκλησίας έσπαγαν ένα αυγό σταυρωτά στην πόρτα.

Σε άλλα μέρη της Μακεδονίας μετά τη λειτουργία της Ανάστασης και αφού ο παπάς διαβάσει όλα τα αυγά, βγαίνουν οι κάτοικοι και πάνε ένας ένας να σπάσει το αυγό του στο ξύλινο σήμαντρο, που είναι κρεμασμένο έξω από την εκκλησία. Ακολουθεί χορός κυρίως από γυναίκες που τραγουδούν.

Χθες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού και η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού βιβλίου. Είμαστε της άποψης πως επειδή οι "Παγκόσμιες Ημέρες" είναι συμβολικές, θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και ευαισθητοποιημένοι συνεχώς.

Έτσι συμβολικά κι εμείς, επιλέξαμε τη σημερινή ημέρα για να παρουσιάσουμε βιβλία για παιδιά και μεγάλους με θέμα τον αυτισμό.

"Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα" - Μάρκ Χάντον (εκδ. Ψυχογιός)

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Κρίστοφερ Μπουν είναι ένας παράξενος νέος και το μυαλό του δουλεύει με τρόπο ιδιαίτερο. Ξέρει πάρα πολλά για τα μαθηματικά και πολύ λίγα για τους ανθρώπους. Του αρέσει να φτιάχνει χάρτες και σχεδιαγράμματα, λατρεύει τα αστυνομικά μυθιστορήματα και το κόκκινο χρώμα. Δεν του αρέσει το κίτρινο και το καφέ, δεν αντέχει να τον αγγίζουν και δεν μπορεί να πει ψέματα. Ένα βράδυ βρίσκει νεκρό το σκύλο της γειτόνισσάς του κι αποφασίζει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Η αναζήτησή του όμως θα τον παρασύρει σε μονοπάτια δύσβατα, που οδηγούν στη χαμένη από καιρό μητέρα του. Καλείται τώρα να ξεδιαλύνει άλλα μυστήρια, αυτά του κόσμου των μεγάλων, πολύ πιο περίπλοκα από το απλό «Ποιος σκότωσε το σκύλο»…

Ένα εκπληκτικό σε σύλληψη μυθιστόρημα, που ρίχνει φως και στις πιο λεπτές εκφάνσεις του κόσμου γύρω μας.

"Το αγόρι που μιλούσε με τους πλανήτες"- Κριστίν Μπαρνέτ (εκδ. Ψυχογιός)

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Τζέικομπ έχει δείκτη ευφυΐας υψηλότερο του Αϊνστάιν. Διαθέτει φωτογραφική μνήμη. Έμαθε να λύνει μαθηματικές εξισώσεις μέσα σε δυο εβδομάδες, μόνος του. Σε ηλικία εννέα χρόνων άρχισε να αναπτύσσει μια πρωτότυπη θεωρία στον τομέα της αστροφυσικής η οποία λειτουργεί ως προέκταση της Θεωρίας της Σχετικότητας και η οποία, σύμφωνα με τους ειδικούς, θα του εξασφαλίσει πολύ σύντομα μια υποψηφιότητα για το βραβείο Νομπέλ. Σήμερα, σε ηλικία δεκατριών χρόνων εργάζεται κανονικά, ως ερευνητής, στον τομέα της κβαντικής φυσικής. Όλα αυτά είναι αξιοθαύμαστα από μόνα τους αλλά παίρνουν ακόμα πιο εκπληκτικές διαστάσεις όταν διαβάζει κανείς την απίστευτη ιστορία της Κριστίν Μπαρνέτ, της μητέρας αυτού του ξεχωριστού αγοριού. Διότι, όταν ο Τζέικομπ έγινε δύο χρόνων, οι γιατροί διέγνωσαν σοβαρής μορφής αυτισμό και ανακοίνωσαν στη μητέρα του ότι, πιθανότατα, ο μικρός δε θα μάθαινε ποτέ ούτε καν να δένει τα κορδόνια των παπουτσιών του. Η Κριστίν δεν έχασε το κουράγιο της αλλά αντιθέτως επέλεξε να εμπιστευτεί τις κρυφές δυνατότητες του παιδιού της. Σ’ αυτό το βιβλίο, η Κριστίν Μπαρνέτ καταθέτει τη συγκλονιστική μαρτυρία της. Μας διηγείται πώς επέτρεψε στο παιδί της, με την πίστη, την αφοσίωση και τη φροντίδα της, να καλλιεργήσει την ασύλληπτη ιδιοφυΐα του. Μια ιστορία-ύμνος στην ελπίδα και στην αγάπη.

"Ο παιδικός αυτισμός" - Κλαίρη Συνοδινού (εκδ. Καστανιώτης)

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Αυτή η έκδοση του "Παιδικού αυτισμού" (και στη γαλλική και στην ελληνική γλώσσα) επανατοποθετεί τις θεωρητικές και κλινικές συλλήψεις της Κλαίρης Συνοδινού στο πλαίσιο των μεταψυχολογικών εξελίξεων και των συγχρόνων κλινικών προσεγγίσεων του αυτισμού. Διευκρινίζει τον ειδικό ρόλο της φροϋδικής ψυχαναλυτικής θεωρίας στην κατανόηση και τη θεραπευτική του αυτιστικού παιδιού, λαμβάνοντας ταυτοχρόνως υπόψιν τη συνεισφορά της βιολογίας σε αυτόν το χώρο. Μια από τις θεμελιώδεις ιδέες αυτού του έργου είναι η διάκριση που εγκαθιδρύει ανάμεσα στο ψυχωσικό και το καθαρά αυτιστικό πεδίο. Στον ψυχωσικό ασθενή, παιδί ή ενήλικα, τα όρια του βιωμένου σώματος έχουν καταστραφεί και υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στο μέσα και το έξω. Στο αυτιστικό παιδί τα όρια του σώματος αντιπροσωπεύονται από ένα αδιαπέραστο "κέλυφος-άμυνα", που συνιστά ένα "ψευδο-όριο" του βιωμένου σώματος. Το παιδί αυτό κλείνεται στον εσωτερικό του κόσμο και δεν επικοινωνεί με τον άλλο. Με βάση αυτά τα συμπεράσματα, η συγγραφέας επεξεργάστηκε στο πλαίσιο της πρακτικής της μια ειδική ψυχαναλυτική προσέγγιση των αυτιστικών παιδιών, την οποία την αναπτύσσει με τη μορφή ενός πραγματικού ημερολογίου.

"Γιατί χοροπηδώ: ένα αγόρι σπάει τη σιωπή του αυτισμού" - Naoki Higashida (εκδ. Μεταίχμιο)

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε από τον γιαπωνέζο Naoki Higashida (Ναόκι Χιγκασίντα) όταν ήταν δεκατριών χρονών. Ο αυτισμός του Ναόκι είναι τόσο σοβαρός που καθιστά την προφορική επικοινωνία σχεδόν αδύνατη, ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει. Όμως, χάρη σε μια φιλόδοξη δασκάλα και στη δική του επιμονή, έμαθε να σχηματίζει λέξεις κατευθείαν σε έναν πίνακα με το αλφάβητο. Με τη μέθοδο αυτή κατάφερε να επικοινωνεί με τους άλλους, να συνθέτει ποιήματα και βιβλία με ιστορίες και να γράψει αυτό το βιβλίο, στο οποίο απαντά σε 58 ερωτήματα για το τι σημαίνει να είσαι αυτιστικός.

Η γραφή του Ναόκι Χιγκασίντα μού έδωσε την ώθηση που χρειαζόμουν για να σταματήσω να λυπάμαι τον εαυτό μου και να αρχίσω να σκέφτομαι πόσο πιο δύσκολη ήταν ως τώρα η ζωή για τον αυτιστικό γιο μου και τι θα μπορούσα να κάνω για να γίνει ευκολότερη.
David Mitchell, συγγραφέας
ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΝΑΟΚΙ
Γιατί όταν μιλάς σε κάποιον δεν τον κοιτάς στα μάτια;
Προτιμάς να είσαι μόνος σου;
Γιατί κινείς τα χέρια σου με τόσο αδέξιο τρόπο;
Γιατί επαναλαμβάνεις κάποιες πράξεις;
Γιατί χοροπηδάς;
Μπορείς να δώσεις ένα παράδειγμα κάποιου πράγματος που οι άνθρωποι με αυτισμό πραγματικά απολαμβάνουν;

"Δεν είμαι τέρας, σου λέω" - Παναγιώτα Πλησή (εκδ. Κέδρος)

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας της Κυπριακής Δημοκρατίας

«Μπορείς, σε παρακαλώ, να κρατήσεις τον Αγάπιο για είκοσι μέρες;» μου είπε ο γείτονάς μου ο Λάζαρος. «Να και οι οδηγίες». Πήρα τις οδηγίες και τις έβαλα στην τσέπη του τζιν μου. «Θέλω οδηγίες για να προσέξω ένα παιδί;» είπα από μέσα μου.

Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας ενός ιδιαίτερου παιδιού, του Αγάπιου. Στον Αγάπιο δεν αρέσουν οι εκπλήξεις, η φασαρία. Τον ενοχλούν ορισμένοι ήχοι και μπορεί το ρύζι που του μαγείρεψες να του μυρίζει ψάρι. Μπορεί να αλλάξει θέση γιατί μια αχτίνα του ήλιου πέφτει στα μάτια του. Δεν του αρέσει ο πολύς κόσμος, προτιμά να παίζει μόνος στο δωμάτιό του και θυμώνει συχνά όταν κάτι αλλάξει στο πρόγραμμά του. Δε σε καταλαβαίνει όταν μιλάς με μεταφορές. Ξέρει όλους τους φίλους του μπαμπά του, αλλά αυτός δεν έχει φίλους, μιλάει ασταμάτητα, του αρέσει η τακτοποίηση, γνωρίζει πολλά πράγματα, και κάτι που ίσως
οι περισσότεροι δε γνωρίζουν, πως «ο δενδρόβιος μυρμηγκοφάγος ονομάζεται και ταμάντουα η τετραδάχτυλος!».

Ένα βιβλίο που εισάγει τον αναγνώστη στον κόσμο των παιδιών με σύνδρομο Άσπεργκερ.

«Είναι εξαιρετικό βοήθημα για την ευαισθητοποίηση των παιδιών στις ατομικές διαφορές και στη σημασία τους στις διαπροσωπικές σχέσεις».
Βάγια Α. Παπαγεωργίου
Παιδοψυχίατρος
Ειδικός TEACCH-Σύμβουλος Αυτισμού

Τι είναι το σύνδρομο Άσπεργκερ;
Εντάσσεται στην κατηγορία των αναπτυξιακών διαταραχών.
Συχνά χαρακτηρίζεται ως αυτισμός υψηλής λειτουργικότητας και τα αίτιά του είναι νευροβιολογικά.
Ανάμεσα στους ενήλικες μ' αυτό το σύνδρομο, συναντάμε επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίων, κατόχους Νόμπελ. Σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα, ο Νεύτων,
ο Albert Einstein, ο Βill Gates και ο Steven Spielberg είναι κάποιοι από αυτούς.

Για παιδιά από 9 ετών αλλά και για γονείς και για εκπαιδευτικούς

Με τον όρο Δρίμες ή Δρίμνες, η παράδοση αναφέρει τις ημέρες που είναι κακότυχες, αυτές που ονομάζουμε και αποφράδες. Θεωρείται πως δαιμονικά όντα τριγυρνούν αυτές τις μέρες στον κόσμο, κάνοντας κακό σε όποιο συναντούσαν. Πίστευαν πως τα όντα αυτά ζουν μέσα στα νερά, που τους δίνουν δύναμη.

Πιο αναλυτικά σύμφωνα πάντα με την παράδοση είναι όλο το δωδεκαήμερο από τα Χριστούγεννα μέχρι και τον Αγιασμό των Φώτων. Πρόκειται για την περίοδο που αλωνίζουν οι Καλικάντζαροι όπως αναφέρει η λαογραφία.

Δρίμες είναι όλα τα Σάββατα του Μαρτίου, όλες οι Δευτέρες του Αυγούστου, οι έξι πρώτες μέρες του Αυγούστου επίσης, που είναι οι μέρες που κοιτούσαν οι παλιοί (και όσοι ακόμα και σήμερα γνωρίζουν) τα ημερομήνια. Τα ημερομήνια μαρτυρούν τον καιρό που θα κάνει κάθε μήνα για όλο το χρόνο, αν κανείς μπορεί να διαβάσει τα σημάδια στον ουρανό και στα καιρικά φαινόμενα των συγκεκριμένων ημερών.

Δρίμες είναι επίσης οι τρεις πρώτες και οι τρεις τελευταίες μέρες του Μαρτίου οι οποίες λέγονται και μέρες της γριάς. Να σημειώσουμε πως το μόνο που επιτρεπόταν να φυτέψει κανείς την πρώτη μέρα του Μάρτη ήταν ο βασιλικός.

Τις μέρες αυτές οι άνθρωποι προσπαθούσαν να προφυλαχθούν για να μην πάθουν κακό ούτε οι ίδιοι αλλά ούτε και η οικογένεια και η περιουσία τους. Για το λόγο αυτό έμεναν στο σπίτι, δεν πήγαιναν στα χωράφια, αλλά ούτε και έκαναν δουλειά η οποία μπορούσε να αναβληθεί για άλλες μέρες.

Μάλιστα πίστευαν πως όποιος πήγαινε για δουλειά, πάθαινε ατύχημα. Αν πήγαινε στα χωράφια, θα καταστρεφόταν η σοδειά του. Αν έπλεναν ρούχα, εκείνες τις μέρες, θα καταστρέφονταν γρήγορα, αν έκοβαν ξύλα θα σάπιζαν, ενώ αν έλουζαν τα μαλλιά τους, θα πάθαιναν κακό.

Έτσι απέφευγαν εντελώς να πλύνουν τις μέρες αυτές ρούχα και αν δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, έριχναν στο νερό ένα πέταλο το οποίο πίστευαν πως ήταν γιατρικό και απέτρεπε τα δαιμόνια.


πηγή: edu.klimaka.gr

Η Κατερίνα Κωνσταντοπούλου - Παξινού, γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1900 στον Πειραιά και ήταν κόρη του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου. Οι σπουδές της ξεκινούν από τη σχολή Χιλλ, για να ακολουθήσει η σχολή Καλογραιών της Τήνου.

Ζωηρός χαρακτήρας η νεαρή Κατίνα "πληρώνει" το τίμημα γι' αυτό το χαρακτηριστικό της φοιτώντας εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας. Σπουδάζει μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης και σε αντίστοιχες σχολές του Βερολίνου και της Βιέννης, ενώ 17 μόλις χρόνων, παντρεύτηκε το βιομήχανο Παξινό και απέκτησε μαζί του δυο κόρες, από τις οποίες η πρώτη έφυγε νωρίς από τη ζωή. Έξι χρόνια μετά το γάμο της θα ζητήσει διαζύγιο.

Η καλλιτεχνική της σταδιοδρομία ξεκινά σε ηλικία μόλις 20 χρόνων, με πρώτο σημαντικό ρόλο αυτόν της Βεατρίκης στην ομώνυμη όπερα "Αδελφή Βεατρίκη". Η όπερα γράφτηκε αποκλειστικά γι' αυτή, από τον Δημήτρη Μητρόπουλο και ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το 1920.

Εννιά χρόνια αργότερα (1929) θα έρθει ο πρώτος θεατρικός ρόλος στο θέατρο Κοτοπούλη στο έργο "Γυμνή Γυναίκα" του Μπατάιγ, ο οποίος θα την καθιερώσει ως πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων. Στο καμαρίνι του θεάτρου, θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί κεραυνοβόλα τον Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και θα παντρευτεί πολύ αργότερα το 1940. Η κοινή τους ζωή και η δυνατή τους σχέση, θα κρατήσει 40 ολόκληρα χρόνια.

Το 1931 έρχεται η συνεργασία με τον Αιμίλιο Βεάκη και τον Αλέξη Μινωτή σε συνεταιρικό θίασο με τον οποίο ανεβάζουν έργα του διεθνούς ρεπερτορίου. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα: "Θείος Βάνιας" του Τσέχωφ, "Πατέρας του Αυγούστου" του Στριντμπεργκ, "Πόθοι κάτω από τις λεύκες" του Ευγένιου Ο' Νιλ. Η αποδοτική αυτή συνεργασία κρατά από το 1932 ως το 1940, που γίνεται μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου.

Με το Εθνικό Θέατρο η Κατίνα Παξινού εμφανίζεται σε Λονδίνο, Φραγκφούρτη και Βερολίνο σε ρόλους που την καταξιώνουν σε κορυφαία ηθοποιό της ελληνικής σκηνής και όχι μόνο. Μεταξύ άλλων ερμήνευσε Ηλέκτρα (Σοφοκλής), Γερτρούδη στον "Άμλετ" (Σαίξπηρ), Κυρία Άλβινγκ στους "Βρικόλακες" (Ίψεν) κ.α.

Την περίοδο του πολέμου, πηγαίνει στις ΗΠΑ, για να εμφανιστεί στο θέατρο Μπροντγουέι ερμηνεύοντας σπουδαίους ρόλους, παίζει σε κινηματογραφικές ταινίες και κερδίζει διεθνή αναγνώριση.

Το 1944 κερδίζει το Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου με την ταινία "Για ποιον χτυπά η καμπάνα", όπου υποδύθηκε το ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας Πιλάρ. Όταν παρέλαβε το χρυσό αγαλματίδιο δήλωσε: "Το δέχομαι για λογαριασμό όλων των συναδέλφων μου του Εθνικού Θεάτρου, ζωντανών και νεκρών" γιατί κανείς δεν γνώριζε πόσοι έμειναν ζωντανοί, από το πόλεμο.

Μάλιστα όταν της πρότειναν το ρόλο και της έστειλαν το σενάριο το δέχτηκε, αλλά αρνήθηκε να κάνει δοκιμαστικό, εξηγώντας στους παραγωγούς της Paramaout πως για το ρόλο της Πιλάρ είναι η κατάλληλη γιατί: "Κατάγομαι από γενιές ανταρτών. Η γιαγιά μου, έμαθε αλφάβητο από έναν οπλαρχηγό των ανταρτών σε μια σπηλιά. Την ξέρω την Πιλάρ. Την ξέρω καλά!".
Πέντε χρόνια αργότερα το 1949 τιμήθηκε με το βραβείο Κοκτώ στο φεστιβάλ Μπιάριτς για την ερμηνεία της στην ταινία "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα".

Από το 1950 που επιστρέφει στην Ελλάδα, ξεκινά τις εμφανίσεις της στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή ανεβάζοντας έργα Ίψεν και Λόρκα και αρχαίων τραγικών. Μεταξύ άλλων να θυμίσουμε το "Σπίτι της Μπερνάντα Άλμα" του Λόρκα, με το οποίο περιόδευσε και σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, "Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας" του Ντύρενματ, "Η τρελή του Σαγιώ" του Ζιρωντού, το "Μακρύ ταξίδι" του Ο' Νήλ. Από το 1957 γίνεται μόνιμο μέλος στη σκηνή του Εθνικού δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να τη θαυμάσει σε έργα διεθνούς ρεπερτορίου, αλλά και του αρχαίου θεάτρου όπως "Εκάβη", "Μήδεια", "Φόνισσες" και "Βάκχες" του Ευρυπίδη, ενώ λαμβάνει μέρος σε πολλά φεστιβάλ της δεκαετίας του ΄50 σε παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο Ηρώδειο και την Επίδαυρο.

Στη διάρκεια της δικτατορίας Παξινού και Μινωτής συγκροτούν δικό τους θίασο και ανεβάζουν το "Ματωμένο γάμο" του Λόρκα, την "Ήρα και το παγώνι" του Ο' Κέισυ, τους "Παλαιστές" του Στρατή Καρρά κ.α.
Τελευταία της παράσταση στο θέατρο και τελευταία της μεγάλη επιτυχία στο "Μάνα Κουράγιο" του Μπέρτολ Μπρεχτ, όπου ερμήνευσε μοναδικά τον ομώνυμο ρόλο. Τελευταία της εμφάνιση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όχι όμως ως ηθοποιός ήταν το καλοκαίρι του 1972. Μερικούς μήνες αργότερα το Φεβρουάριο (22) του 1973 αφήνει την τελευταία της πνοή χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, σε ηλικία 72 χρόνων.

Παρά το μοναδικό ταλέντο της και τη μεγάλη ζήτηση από παραγωγές του εξωτερικού η Κατίνα Παξινού έκανε ελάχιστε ταινίες, τις οποίες αναφέρουμε παρακάτω:
1. "Για ποιον χτυπά η καμπάνα" Σαμ Γουντ (1943)
2. "Πυρ!" Φρανκ Τατλ (1943)
3. "Ο εμπρηστής" Χέρμαν Σάμλιν (1945)
4. "Η οργή του Θεού" Τσάρλς Φρανκ (1947)
5. "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" Ντάντλεϊ Νίκολς (1947)
6. "Καίσαρ Βοργίας" Χένρι Κινγκ (1949)
7. "Ο κύριος Αρκάντιν" Όρσον Γουέλς (1955)
8. "Το θαύμα" Έρβιν Ρέιπερ (1959)
9. "Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του" Λουκίνο Βισκόντι (1960)
10. "Πώς γνώρισα τον έρωτα" Ρομπέρ Ανρικό (1968)
11. "Un ete Fauvage" Μαρσέλ Καμί (1969)
12. "Το νησί της Αφροδίτης" Γιώργος Σκαλενάκης (1969)

Αξίζει να αναφέρουμε πως η Κατίνα Παξινού έκανε μεταφράσεις θεατρικών έργων του Ευγένιου Ο' Νιλ, ενώ έγραψε τη μουσική για την παράσταση "Οιδίπους Τύραννος" του Σοφοκλή. Παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Ανώτερο Ταξιάρχη του Γεωργίου Α΄και με τον Ανώτερο Ταξιάρχη της Δ. Γερμανίας. Βραβεύτηκε ακόμη με το βραβείο "Ιζαμπέλλα Ντ' Εστέ" και της δόθηκε το τίτλος της Αξιωματούχου Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας.

Η Κατίνα Παξινού ήταν γιαγιά του Αλέξανδρου Αντωνόπουλου. Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που πήρε όσκαρ στην πρώτη της εμφάνιση στην οθόνη,

Πληροφορίες: lifo.gr, wikipedia.org
Κείμενο: "to e - periodiko mas"

Ο Κάρολος Κοέν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1908 στην Προύσα από πατέρα (Ερρίκος Κοέν) κατά το ήμισυ έλληνα χριστιανό και κατά το άλλο ήμισυ γερμανοπωλονοεβραίο και μητέρα (Μελπομένη Παπαδοπούλου) ελληνίδα χριστιανή. 


Ο Κάρολος μεγάλωσε με πρωσογερμανίδα γκουβερνάντα και με κατ' οίκον δασκάλους και ήταν ένα μοναχικό παιδί που πολύ γρήγορα άρχισε να ξεδιπλώνει τα καλλιτεχνικά του χαρίσματα. Συχνά σχημάτιζε μελωδίες στην πιανόλα του σαλονιού και έκοβε τα μοντέλα από τα περιοδικά μόδας της μητέρας του, για να κάνει θέατρο. Τα έπιπλα του σαλονιού αποτελούσαν το σκηνικό, που με τη φαντασία του μετέτρεπε σε ό,τι χρειαζόταν το "έργο". 

Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης εσώκλειστος. Το 1928 με την αποφοίτησή του, εγκαταλείπει την Πόλη και σπουδάζει Αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Ένα χρόνο αργότερα, το 1929, θα εγκατασταθούν με τη μητέρα του στην Αθήνα και θα διοριστεί καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. 

Η πρώτη εμφάνισή του ως σκηνοθέτης είναι με μαθητές του Κολλεγίου με το έργο του Σέριφ "Το τέλος του ταξιδιού" ενώ παρουσιάζει έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Κύκλωπας, Πλούτος) αλλά και του Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός). 

Καθοριστική είναι η γνωριμία του με το Φώτη Κόντογλου, που τον βοηθά να γνωρίσει κάθε τι ελληνικό, κάτι που θέλει να μεταφέρει και στη σκηνή και για το λόγο αυτό, ιδρύει μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη και το δημοσιογράφο Διονύσιο Δεβάρη, το χειμώνα του 1933 τη Λαϊκή Σκηνή. Η πρώτη παράσταση ήταν με την "Ερωφίλη" του Χορτάτση τον Απρίλιο του 1934, στο θέατρο Ολύμπια και ο Κουν τοποθετεί τους ηθοποιούς σύμφωνα με τις αγιογραφίες του Κόντογλου, φωτίζοντάς τους σαν από φως καντηλιού. 
Δυο χρόνια λειτούργησε η Λαϊκή Σκηνή, παρουσιάζοντας έργα όπως: "Άλκηστις", "Πλούτος", "Ο κατά φαντασίαν ασθενής", και "Παντρολογήματα", συνεργαζόμενη με διάφορους θιάσους όπως της κ.Κατερίνας, της Μ. Κοτοπούλη κ.α.


Όνειρό του είναι να δημιουργήσει τη δική του μόνιμη ομάδα, να διδάξει ηθοποιούς που θα βλέπουν το θέατρο ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα και το καταφέρνει το 1942, ιδρύοντας το Θέατρο Τέχνης. Πρώτο έργο που ανέβασε η "Αγριόπαπια" του Ίψεν, ενώ ακολούθησαν έργα του Μπέρναρντ Σω, του Λ. Πιραντέλλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζει έργα του Λόρκα, του Τενεσί Ουίλιαμς, του Μίλερ και άλλων. Την ίδια χρονιά (1942) ιδρύει και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου του, στην οποία μαθητεύουν οι σημαντικότεροι ηθοποιοί και σκηνοθέτες της μεταπολεμικής γενιάς. 

Κοντά του μαθήτευσαν και θεωρούνται πνευματικά του παιδιά ο Β. Διαμαντόπουλος, η Ε. Χατζηαργύρη, ο Λ. Καλλέργης, ο Π. Ζερβός, η Δ. Ζαβιτσιάνου, η Μ. Λυμπεροπούλου, ο Γ. Φέρτης, ο Γ. Μιχαλακόπουλος, ο Θ. Καρακατσάνης, η Ρ. Πιττακή, η Ε. Κοταμανίδου, ο Μ. Χρυσομάλλης, ο Γ. Αρμένης, ο Κ. Μπάκας, ο Γ. Λαζάνης, ο Γ. Γκιωνάκης, ο Μ. Κουγιουμτζής, αν και παιδιά του μπορούν να θεωρηθούν και οι στενοί του συνεργάτες, όπως ο Μ. Πλωρίτης, ο Μ. Χατζηδάκης, ο Γ. Τσαρούχης, ο Κ. Σταματίου, ο Γ. Σεβαστικόγλου και οι περισσότεροι ηθοποιοί του Κυπριακού Θεάτρου.

Οι οικονομικές δυσκολίες αναστέλλουν τη λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης το 1949, το οποίο ανοίγει πάλι το 1954 σε μορφή κυκλικού θεάτρου. Την περίοδο αυτή (1950 - 53) ο Κάρολος Κουν συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο σκηνοθετώντας Τσέχοφ, Λ. Πιραντέλο, Σαίξπηρ (Ο θείος Βάνιας, Οι τρεις αδερφές, Άνθρωποι και ποντίκια, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας).

Το 1954 με μαθητές της Δραματικής σχολής του, συγκροτεί πάλι το Θέατρο Τέχνης και παρουσιάζει έργα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου (Μπρέχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.α), έργα νέων ελλήνων συγγραφέων (Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη, Ευθυμιάδη) καθώς και αρχαίων τραγικών και φυσικά Αριστοφάνη. Η στέγη πια μόνιμη δική του στο κυκλικό υπόγειο της Στοάς Ορφέως.

Το 1959 παρουσιάζει τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (Φεστιβάλ Αθηνών) σε μια παράσταση σκάνδαλο λόγω της πρωτοποριακής μορφής της. Μάλιστα διακόπηκε από τις διαμαρτυρίες των θεατών. Τρία όμως χρόνια αργότερα στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι θα μοιραστούν το πρώτο βραβείο με το Εθνικό Θέατρο!

Όπως συμβαίνει συνήθως, ενώ κέρδισε την εκτίμηση, το σεβασμό και την αναγνώριση από την Ευρώπη, στον τόπο του εισπράττει περιφρόνηση και χλευασμό, αλλά παρόλα αυτά μένει στην Ελλάδα και αρνείται να σκηνοθετήσει στα μεγαλύτερα θέατρα Ευρώπης και Αμερικής που του προτάθηκε. 
Μία φορά μόνο το 1967 σκηνοθέτησε στο Στράτφορντ "Ρωμαίο & Ιουλιέτα", αποδεχόμενος πρόσκληση από το Βασιλικό Σαιξπηρικό Θέατρο της Αγγλίας. Η αγγλική κριτική χαρακτήρισε την παράσταση αυτή ως την καλύτερη σαιξπηρική παράσταση της δεκαετίας.

Χάρη στον Κάρολο Κουν το ελληνικό κοινό γνωρίζει τα σύγχρονα ξένα θεατρικά ρεύματα αλλά και τους σπουδαιότερους έλληνες συγγραφείς. 
Τη δεκαετία 1974 - 1983 δημιουργεί και δεύτερη σκηνή τη "Λαϊκή", η οποία λειτούργησε στο Θέατρο Βεάκη. 

Το 1980 το θέατρο Τέχνης μπήκε στην Επίδαυρο με τη μεγαλειώδη παράσταση της τριλογίας «Ορέστεια» του Αισχύλου και οργώνει με παραστάσεις αρχαίου δράματος την Ευρώπη. 
Η ερευνά του πάνω στην αναβίωση του Αρχαίου Δράματος θεωρείται από τις εγκυρότερες. Οι παραστάσεις των «Ορνίθων» και των «Περσών» γίνονται πρότυπα για τους νεότερους σκηνοθέτες. Ο ίδιος, όμως, ο Κουν έλεγε πως δε φτάνουν δυο ζωές για να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ερμηνευτική προσέγγιση του Αρχαίου Δράματος.

Το 1984 με τη βοήθεια του ελληνικού κράτους αποκτά στην Πλάκα δεύτερη θεατρική στέγη, το Θέατρο Καρόλου Κουν, ενώ τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών. 

Τρία χρόνια αργότερα το 1987 στις 8 Φεβρουαρίου μπαίνει στο νοσοκομείο με έντονους πόνους στο στήθος και φεύγει από τη ζωή έξι μέρες αργότερα στις 14 Φεβρουαρίου και ενώ κάνει πρεμιέρα το έργο "Ο ήχος του όπλου" της Λούλας Αναγνωστάκη που είχε αρχίσει να σκηνοθετεί στο "Υπόγειο", στο Θέατρο Τέχνης. Ήταν 78 χρόνων.

Αμέτρητα τα έργα που σκηνοθέτησε και παρουσίαση στην πολύχρονη θεατρική διαδρομή του. Το ελληνικό θέατρο οφείλει πολλά σ' αυτή τη μεγάλη καλλιτεχνική μορφή, που το σημάδεψε με την ποιότητα και το όραμά του. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς παραστάσεις, ενώ ειναι δύσκολο να τις αναφέρει όλες. 

Ενδεικτικά αναφέρουμε: 
"Το παιχνίδι της σφαγής" του Ε. Ιονέσκο (1970-71), "Τρωίλος και Χρυσηίδα" του Σαίξπηρ (1972-73), "Ο τρόμος και η αθλιότητα του Γ΄ Ράιχ" του Μπ. Μπρεχτ (1974-75), "Τρεις αδερφές" του Α. Τσέχοφ (1975-76), "Η αληθινή απολογία του Σωκράτη" του Κ. Βάρναλη (1976-77), "Ο αυτόχειρ" του Ν. Έρντμαν (1977-78), "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού" του Ι. Καμπανέλλη (1978-79), "Δάφνες και Πικροδάφνες" των Δ. Κεχαΐδη - Ε. Χαβιαρά (1979-80), "Το σόι" του Γ. Αρμένη (1980-81), "Το Πιστοποιητικό" του Ν. Έρντμαν (1981-82), "Το Πανηγύρι" του Δ. Κεχαΐδη (1982-83), "Θαμμένο παιδί" του Σ. Σέπαρντ (1983-84), "Ούτε κρύο ούτε ζέστη" του Φ. Κρετς (1984-85), "Ριχάρδος Γ΄" του Σαίξπηρ (1985-86), "Εσωτερικές φωνές" του Ε. ντε Φιλίππο (1986-87), "Ο ήχος του Όπλου" της Λ. Αναγνωστάκη (1986-87). Το Θέατρο Τέχνης συμμετείχε σε πολλά ελληνικά (Αθηνών, Επιδαύρου, Φιλίππων κ.ά.) και ξένα (Λονδίνου, Παρισιού, Μονάχου, Βιέννης κ.ά.) φεστιβάλ.

Στη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν.

πηγές: wikipedia.org, sansimera.gr
κείμενο: to e-periodiko mas

Η Καθαρή Δευτέρα είναι η αρχή της Σαρακοστής για την Ορθοδοξία και παράλληλα το τέλος της Αποκριάς. Ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί "καθαρίζονταν" πνευματικά και σωματικά. Είναι μέρα νηστείας η οποία σηματοδοτεί και την αρχής της μεγάλης νηστείας της Σαρακοστής, συμβολίζοντας τις σαράντα ημέρες νηστείας του Ιησού στην έρημο.

Η λαγάνα που συνηθίζεται να τρώγεται αυτή τη μέρα είναι άζυμο ψωμί και τρώγεται γιατί, τέτοιο ψωμί έτρωγαν οι Ισραηλίτες κατά την έξοδό τους από την Αίγυπτο.
Τη λαγάνα συνοδεύουν νηστίσιμα φαγητά, ελιές, λαχανικά και φασολάδα χωρίς λάδι. 

Το πέταγμα του χαρταετού είναι μια συμβολική συνήθεια, αφού ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να πετά ψηλά στον ουρανό, πνευματικά. Μια δεύτερη εκδοχή θέλει το πέταγμά του να συμβολίζει την απομάκρυνση κάθε έγνοιας του χειμώνα, αφού η άνοιξη δεν είναι μακριά και λόγω της ανθοφορίας, ανανεώνει τη διάθεση των ανθρώπων.
Στην Ήπειρο οι νοικοκυρές καθάριζαν τις κατσαρόλες τους και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη, χρησιμοποιώντας ζεστό σταχτόνερο.

Όταν γιορτάζεται η Καθαρή Δευτέρα στην εξοχή λέγεται Κούλουμα. Δύο εκδοχές υπάρχουν για την ετυμολογία της λέξης κούλουμα. Κατά τον Ν. Πολίτη, πατέρα της ελληνικής λαογραφίας, η λέξη προέρχεται από το λατινικό Cumulus που σημαίνει σωρός, αφθονία αλλά και το τέλος. Εκφράζει με άλλα λόγια το τέλος της Αποκριάς. Μια δεύτερη εκδοχή θέλει τη λέξη να προέρχεται από μια άλλη λατινική λέξη, τη λέξη κόλουμνα, που σημαίνει κολώνα, επειδή το πρώτο γλέντι της Καθαρής Δευτέρας έγινε στους Στύλους του Ολυμπίου Διός.

Στην Αθήνα η Καθαρή Δευτέρα γιορτάζεται στο Λόφο του Φιλοππάπου με φασολάδα και νηστίσιμα, γεμίζοντας τον ουρανό από πολύχρωμους χαρταετούς.

Μη νομίζετε όμως πως τα έθιμα της Καθαρής Δευτέρας σταματούν εδώ. 
Στο Γαλαξίδι, γίνεται αλευροπόλεμος. Ένα έθιμο που διατηρείται από το 1801. Τότε το Γαλαξίδι ήταν υπό την τουρκική κατοχή και οι κάτοικοι περίμεναν τις αποκριές για να διασκεδάσουν και να χορέψουν. Μάλιστα χόρευαν σε κύκλους. Ένα κύκλο έκαναν οι γυναίκες και ένα δεύτερο οι άντρες, φορώντας μάσκες ή βάφοντας τα πρόσωπά τους με κάρβουνο. Με τα χρόνια αυτό άλλαξε ή καλύτερα προστέθηκε το αλεύρι, που δεν περιοριζόταν στα πρόσωπα, αλλά κατέληγε να πετάγεται από τον ένα στον άλλο.



Στη Θήβα γίνεται ο βλάχικος γάμος. Ένα έθιμο που υπάρχει μέχρι σήμερα από το 1830, μετά την απελευθέρωση των ορεινών περιοχών. Οι Βλάχοι (τσοπάνηδες από την Μακεδονία, τη Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη) εγκατέλειψαν την άγονη γη τους κατεβαίνοντας νοτιότερα. Πρόκειται για ένα ωραίο θέαμα με γαμήλια πομπή, μουσική που συνοδεύει το ζευγάρι και μεγάλο γλέντι.



Στη Μεθώνη της Μεσσηνίας γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος. Ένας καρναβαλίστικος γάμος από τον 14ο αιώνα. Σήμερα το έθιμο καλά κρατεί με το ζευγάρι των νεόνυμφων να αποτελείται από δύο άντρες, οι οποίοι μαζί με τους συγγενείς πηγαίνουν στην πλατεία για να γίνει ο γάμος με τον παπά και τον κουμπάρο. Εκεί διαβάζεται και το προικοσύμφωνο και ακολουθεί το μεγάλο ξεφάντωμα. 

Στη Μεσσήνη της Μεσσηνίας γίνεται η αναπαράσταση της εκτέλεσης μιας γερόντισσας της γριάς Συκούς, η οποία κατά την παράδοση, κρεμάστηκε στη θέση Κρεμάλα της πόλης με εντολή του Ιμπραήμ Πασά, επειδή είχε το θάρρος, εξηγώντας του ένα όνειρο που είχε δει, να του πει πως η εκστρατεία του και ο ίδιος θα είχαν κακό τέλος, από τους επαναστατημένους Έλληνες. 



Στον Τύρναβο γίνεται το μπουρανί, το οποίο είναι μια χορτόσουπα χωρίς λάδι. Γύρω από την προετοιμασία της στήνεται ολόκληρο σκηνικό του παιχνιδιού με τα φαλλικά σύμβολα και τολμηρά πειράγματα από τους μπουρανίδες.



Στην Κάρπαθο γίνεται Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων. Κάποιοι δηλαδή κάνουν άσεμνες χειρονομίες σε κάποιους άλλους και συλλαμβάνονται από τους Τζαφιέδες (χωροφύλακες) και οδηγούνται στο Δικαστήριο, το οποίο το αποτελούν οι σεβάσμιοι του νησιού. Τα γέλια και τα πειράγματα διαδέχεται τρικούβερτο γλέντι. 

Στη Νάξο, στις κοινότητες Ποταμιά, Καλόξιδο και Λιβάδια οι κάτοικοι ντύνονται Κορδελάτοι ή Λεβέντες. Οι Κορδελάτοι φορούν φουστανέλα και οι Λεβέντες είναι οι πειρατές. Τους ακολουθούν οι ληστές οι Σπαραρατόροι, που αρπάζουν τις κοπέλες για να τις βάλουν με το ζόρι στο χορό και το γλέντι, που κρατά ως το πρωί.

Στο Ρέθυμνο και συγκεκριμένα στα χωριά Μέρωνα και Μελιδόνια αναβιώνουν τα έθιμα "το κλέψιμο της νύφης", ο "Καντής" και το "μουτζούρωμα", με τη συνοδεία κρασιού και φυσικά της λύρας, ενώ στη Σκύρο οι περισσότεροι κάτοικοι κατεβαίνουν στην πλατεία του νησιού, όπου χορεύουν τοπικά τραγούδια.



Στη Χίο (στα Μεστά και στους Ολύμπους) αναβιώνει το έθιμο του Αγά, ο οποίος είναι αυστηρός δικαστής και δικάζει και καταδικάζει με χιούμορ και πειράγματα τους θεατές. 

Στην Αλεξανδρούπολη ένας κάτοικος αναλαμβάνει να ενσαρκώσει το Μπέη και περιδιαβαίνει στην πόλη μοιράζοντας ευχές για το καλό.



Στη Βόνιτσα υπάρχει το έθιμο του Αχυρένιου Γληγοράκη, ενός αχυρένιου ψαρά που δεμένος πάνω σε ένα γάιδαρο, γυρνάει σε όλο το χωριό για να καταλήξει σε μια φλεγόμενη βάρκα ανοιχτά της θάλασσας.



Στην Κέρκυρα και κυρίως σε πολλά χωριά της αναβιώνει ο παραδοσιακός χορός των Παπάδων. Το χορό σέρνουν πρώτοι οι παπάδες και ακολουθούν οι γέροντες του χωριού.



Στη Νέδουσα της Πελοποννήσου αναβιώνει το αγροτικό καρναβάλι, όπου οι επισκέπτες συμμετέχουν ενεργά σε ένα αρχαίο τελετουργικό για ευημερία και γονιμότητα, ενώ σε όλη σχεδόν την Ελλάδα (με διάφορες παραλλαγές) το γαϊτανάκι είναι ένα έθιμο που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας και είναι το πιο γνωστό και ίσως ένα από τα πιο διασκεδαστικά έθιμα της ημέρας!





Πηγή: iefimerida.gr, aftodioikisi.gr, sansimera.gr