Το 1951 πεθαίνει από καρκίνο της μήτρας η Ενριέτα Λακς, κάνοντας την οικογένειά της να ζήσει μια τραγωδία. Όμως για την ιατρική έρευνα και όλους εμάς, ήταν εκείνη που έσωσε και εξακολουθεί να σώζει εκατομμύρια ζωές, αφού τα κύτταρα από τον όγκο της εξακολουθούν να ζουν στο εργαστήριο και χάρη σ' αυτά έχουν γίνει μερικές απο τις πιο σημαντικές ανακαλύψεις αλλά και θεραπείες, όπως το εμβόλιο για την πολιομυελίτιδα, τη χημειοθεραπεία, την κλωνοποίηση και την χαρτογράφηση των κυττάρων.

Η Ενριέτα Λακς ήταν μια φτωχή καπνεργάτρια, γεννημένη το 1920, η οποία πέθανε από καρκίνο της μήτρας στην πτέρυγα για τους μαύρους του νοσοκομείου John Hopkins, μόλις στα 31 της χρόνια. Πίσω της άφησε πέντε παιδιά και τα κύτταρά της, που καταγράφηκαν ως τα πρώτα αθάνατα κύτταρα στην ιστορία της Ιατρικής.

Όσο διάστημα νοσηλευόταν οι γιατροί, χωρίς να το γνωρίζει ούτε η ίδια αλλά ούτε και η οικογένειά της, αφαίρεσαν δύο μεγάλα κομμάτια από τη μήτρα της. Επί πολλά χρόνια οι πανεπιστημιακοί γιατροί προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μια κυτταρική αλυσίδα συνεχούς αναπαραγωγής, αλλά τα κύτταρα δεν επιζούσαν. Τα κύτταρα όμως της Ενριέτας ήταν τα πρώτα που επιβίωσαν και δημιούργησαν έτσι μια αλυσίδα κυττάρων που είναι στην κυριολεξία, αθάνατη.

Με δεδομένη την ανθεκτικότητά τους, στάλθηκαν δείγματα σε όλα τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Αμερικής και στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο. Τα κύτταρα μπήκαν σε μαζική παραγωγή και έχουν φτάσει ακόμα και στο διάστημα, σε ειδικό δορυφόρο, έτσι ώστε να εξεταστεί η ανθεκτικότητά τους και σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας. Τα κύτταρα της Ενριέτας στα χρόνια που ακολούθησαν έχουν υποστεί ακτινοβολίες, έχουν έρθει σε επαφή με ποικίλους ιούς και τοξίνες και φυσικά, κάθε καινούργιο φάρμακο που ανακαλύπτεται ελέγχεται πάνω τους.

Κανείς μας δεν θα μάθει ποτέ πώς θα ένιωθε η ίδια ή η οικογένειά της για την κληρονομιά που άφησε πίσω της, αφού κανείς τους δεν είχε ενημερωθεί. Το χειρότερο όμως είναι ότι ενώ η Ενριέτα βοηθούσε την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, ούτε η ίδια, ούτε και κανένα μέλος της οικογένειάς της δεν είχαν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, εφόσον στις ΗΠΑ, το σύστημα υγείας είναι ιδιωτικό και έχουν πρόσβαση σ' αυτό, μόνο όσοι μπορούν να το πληρώσουν. Κατά συνέπεια, ότι τα κύτταρά της βοήθησαν να ανακαλυφθεί δεν μπορούσαν να φτάσουν ούτε ως απλό φάρμακο στα παιδιά της.

Παρόλο που τα κύτταρά της έκαναν πολλούς ανθρώπους πλούσιους (είναι πατενταρισμένα και πωλούνται 230 €, το φιαλίδιο), ούτε σεντ δεν πηγαίνει στους Λακς. Η Ενριέτα μάλιστα ενταφιάστηκε χωρίς ταφόπλακα, γιατί δεν είχε χρήματα η οικογένειά της.

Μόλις το 2010, μπήκε μια ταφόπλακα στο σημείο ταφής της. Είναι αφιερωμένη στη μνήμη μια γυναίκας, που "άγγιξε τη ζωή πολλών"...

Πρόσφατα, κυκλοφόρησε και στα ελληνικά το βιβλίο της δημοσιογράφου Ρεμπέκα Σκλουτ, το οποίο έχει ως τίτλο: " Η αιώνια ζωή της Ενριέτα Λακς" και ανασυνθέτει στις 350 σελίδες του, την πορεία της Ενριέτα και της οικογένειάς της, ενώ παράλληλα παρακολουθεί την επιστημονική έρευνα και τις εξελίξεις στη γενετική, εμβαθύνοντας ακόμα και στην προσωπική διαδρομή του ερευνητή, στο εργαστήριο του οποίου, αναπτύχθηκαν τα κύτταρα της Ενριέτα με την κωδική ονομασία HELA. 

Το βιβλίο αυτό, μόλις τον περασμένο μήνα κατέκτησε το βραβείο της Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών, ενώ έχει κατακτήσει και άλλες διακρίσεις. Μέρος των εσόδων του, πηγαίνουν στο Ίδρυμα Ενριέτα Λακς, που η δημοσιογράφος Ρεμπέκα Σκλουτ έχει ιδρύσει και διευθύνει, για να τιμήσει την προσφορά της στην ανθρωπότητα.

πηγή: wikipedia.org

Όλες και όλοι γνωρίζουμε το τεστ ΠΑΠ ή τεστ Παπανικολάου (μέθοδος πρώιμης διάγνωσης του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας), λίγοι όμως γνωρίζουμε το γιατρό και ερευνητή Γιώργο Παπανικολάου και την πορεία του.
Ο Γιώργος Παπανικολάου, γεννήθηκε στις 13 Μαίου του 1883 στην Κύμη της Εύβοιας. Πατέρας του ήταν ο γιατρός και πολιτικός Νίκος Παπανικολάου, που διετέλεσε δήμαρχος Κύμης και βουλευτής Ευβοίας. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην πόλη που γεννήθηκε, όπου τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Στη συνέχεια οι γονείς του τον έστειλαν στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τις σπουδές του.
Σε ηλικία μόλις 15 χρόνων, γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε με άριστα το 1904.
Υπήρξε ανήσυχο πνεύμα. Μελέτησε φιλοσοφία, μυήθηκε στην μουσική και την ποίηση και έμαθε Γαλλικά και Γερμανικά, αποκτώντας πολύπλευρη μόρφωση και καλλιέργεια.

Ο πατέρας του ήθελε να ασκήσει την ιατρική μαζί του στην Ελλάδα, εκείνος όμως το 1907 πήγε στη Γερμανία για μετεκπαίδευση και τρία χρόνια αργότερα ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μονάχου με την εργασία του "Περί των συνθηκών της διαφοροποιήσεως του φύλου των δαφνιδών". Στην Ελλάδα θα επιστρέψει αμέσως μετά και παντρεύεται τη Μαρία - Ανδρομάχη Μαυρογένους απόγονο της ηρωίδας Μαντούς Μαυρογένους. Στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912 - 1913) ο Γιώργος Παπανικολάου συμμετέχει ως γιατρός. Αμέσως μετά μεταναστεύει στις ΗΠΑ και ασχολείται με δουλειές που δεν έχουν σχέση με την ιατρική για την επιβίωσή του. Θα τον ανακαλύψει όμως ο διάσημος γενετιστής Τ. Μόργκαν, ο οποίος είχε χρησιμοποιήσει στο έργο του τα πορίσματα της διδακτορικής διατριβής του νεαρού Παπανικολάου και έτσι μεσολαβεί για την πρόσληψή του στο παθολογοανατομικό εργαστήριο του Νοσοκομείου της Ν. Υόρκης. Θα βρεθεί στην πορεία στο ανατομικό εργαστήριο του Πανεπιστημίου Κορνέλ όπου θα επιδοθεί απερίσπαστος στο ερευνητικό του έργο.
Μελέτησε το κολπικό επίχρισμα των κατώτερων θηλαστικών και συσχέτισε τη μορφολογία του με τον ορμονικό κύκλο και τις ανάλογες μεταβολές στη μήτρα και τις ωοθήκες των ζώων, το 1917. Πραγματοποίησε κλινικές και εργαστηριακές μελέτες για τη διαγνωστική αξία της εξέτασης των κυττάρων του κολπικού επιχρίσματος στον άνθρωπο και σαν πρώτο "πειραματόζωο" χρησιμοποίησε τη γυναίκα του. Η έρευνά του επεκτάθηκε στη συνέχεια σε γυναίκες του "Women's Hospital" της Ν. Υόρκης, αποτελώντας τη βάση για τη θεμελίωση της μεθόδου του για την έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου.
Η πρώτη ανακοίνωση της έρευνας με τίτλο "Νέα διάγνωση του καρκίνου", θα γίνει το 1928 και αρχικά αντιμετωπίζεται με δυσπιστία από τον ιατρικό κόσμο των ΗΠΑ. Όντας όμως ο ίδιος απολύτως βέβαιος για την αξία της μεθόδου του, συνεχίζει με περισσότερο ζήλο τις έρευνες.
Ανήλθε σε όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, παίρνοντας ως αποκορύφωμα, τον τίτλο του καθηγητή της Κλινικής Ανατομικής (1947 - 1957).
Ένα χρόνο πριν πεθάνει (1961) εγκαθήσταται και αναλαμβάει την οργάνωση του Καρκινολογικού Ινστιτούτου του Μαϊάμι, το οποίο μετά το θάνατό του (19 Φεβρουαρίου 1962) μετανομάζεται σε Καρκινολογικό Ινστιτούτο "Γεώργιος Παπανικολάου".
Δεν τιμήθηκε ποτέ με Νόμπελ, αν και είχε προταθεί δύο φορές. Του απονεμήθηκαν όμως πολλά αμερικανικά ιατρικά βραβεία και μετά το θάνατό του το Βραβείο του ΟΗΕ. 
Έγινε το πρώτο επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1932 και η Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών τον ονόμασε επίτιμο διδάκτορα το 1949.
Εξέδωσε τον "Άτλαντα της Αποφολιδωτικής Κυτταρολογίας" που αποτελεί την ολοκλήρωση του έργου του.
Το "Τεστ Παπ" χρησιμοποιείται παγκοσμίως για τη διάγνωση του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας σώζοντας εκατομύρια ζωές γυναικών ανά τον κόσμο και κάνοντας περήφανους όλους εμάς, που υπήρξε συμπατριώτης μας.

πηγή: sansimera.gr

Σήμερα το πρωί, ο γνωστός και αγαπημένος τραγουδιστής Λάκης Παππάς, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 76 χρόνων.
Γεννήθηκε το 1938 στην Πρέβεζα και η πρώτη του καλλιτεχνική εμφάνιση ήταν το 1959. 
Με την μελαγχολική και μελωδική φωνή του, δίκαια χαρακτηρίστηκε από τους βασικούς εκπροσώπους του Νέου Κύματος και η "φωνή των μπουάτ".
Ο τραγουδιστής που άφησε εποχή στις μπουάτ της Πλάκας, ήταν ο πρώτος του είδους που συνόδευε τις ερμηνείες του παίζοντας κλασσική κιθάρα και αναδείχθηκε καλλιτεχνικά με την "Οδό Ονείρων" του Μάνου Χατζιδάκι το 1962, το "Ματωμένο Γάμο" του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, πάλι σε μουσική Μ. Χατζιδάκι και το "Παραμύθι χωρίς όνομα" σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Μάνου Χατζιδάκι. 

Ποιος δεν θυμάται και δεν αγάπησε τα τραγούδια του, όπως: "Μη κουραστείς να μ' αγαπάς", "Ήταν καμάρι της Αυγής", "Μανούλα μου", "Ο Έκτορας και η Ανδρομάχη", "Πάει κι αυτή η Κυριακή", "Έλα μαζί μου", "Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι" και τόσα άλλα...
Τη δυσάρεστη είδηση έδωσε στη δημοσιότητα μέσα από το προφίλ του στο Facebook, ο μουσικός παραγωγός Γιάννης Πετρίδης, γράφοντας: "Πέθανε σήμερα το πρωί σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας, σε ηλικία 76 ετών, ο Λάκης Παππάς, από τις καλύτερες φωνές στο Ελληνικό τραγούδι".
Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα με νοσταλγία, όπως αυτή που νιώθουμε ακούγοντας τα τραγούδια του...

Η Γαλλίδα τραγουδίστρια και ηθοποιός, που με την ερμηνεία της στη γαλλική μπαλάντα που αντικατόπτριζε τις τραγωδίες της προσωπικής της ζωής, απέκτησε παγκόσμια φήμη και έγινε συνώνυμο της Γαλλίας!
Το πραγματικό της όνομα, ήταν Εντίτ Ζιοβανά Γκασιόν και γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, από πατέρα ακροβάτη του δρόμου και μητέρα τραγουδίστρια σε καφέ. Εγκαταλελειμμένη και από τους δύο γονείς μεγαλώνει με τη γιαγιά της (ιδιοκτήτρια οίκου ανοχής) στη Νορμανδία.

Στα εφηβικά της χρόνια, την πήρε κοντά του ο πατέρας της, που τότε εργαζόταν ως ακροβάτης σε τσίρκο και την έβαλε να τραγουδάει συμπληρώνοντας το νούμερό του. Έτσι την ανακάλυψε ένας ιδιοκτήτης καμπαρέ και της έδωσε την πρώτη της δουλειά. Εκείνος την έπεισε να μετονομαστεί σε "Πιαφ" που στην παρισινή αργκό σημαίνει σπουργίτι.

Το 1932 γνώρισε τον Λουί Ντιπόν, τον ερωτεύτηκε και απέκτησε μαζί του μια κόρη τη Μαρσέλ. Μη μπορώντας να αφήσει το τραγούδι όπως απαιτούσε ο Ντιπόν, γρήγορα χώρισαν και η Εντίθ ανέλαβε το μεγάλωμα της κόρης της. Η μικρή Μαρσέλ, ίσως και λόγω συνθηκών, έφυγε γρήγορα από τη ζωή, σε ηλικία μόλις 2 χρόνων, την εποχή μάλιστα που η μητέρα της άρχισε να γνωρίζει τη δόξα, τραγουδώντας στα μεγαλύτερα μιούζικ - χολ του Παρισιού.



Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, βρίσκει την Εντίθ ήδη διάσημη, να παρηγορεί με τη φωνή της, τους συμπατριώτες της στα δύσκολα χρόνια. Με το τέλος του πολέμου η φήμη της φτάνει στα ύψη, δίνοντάς της την ευκαιρία να κάνει περιοδείες στην Ευρώπη, στη Νότια Αμερική και τις ΗΠΑ, για να γίνει με την τρυφερή και συνάμα βραχνή φωνή της παγκόσμια αγαπητή.



Στα πλαίσια της ευρωπαϊκής της περιοδείας, εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο θέατρο "Κοτοπούλη" και γνωρίζει τον ηθοποιό Δημήτρη Χορν, τον οποίο ερωτεύτηκε χωρίς όμως ανταπόκριση.

Το 1962 και μετά από ένα αποτυχημένο γάμο, γνωρίζει ένα άλλο Έλληνα κομμωτή και τραγουδιστή, τον Θεοφάνη Λαμπούκα, στον οποίο μάλιστα θα δώσε το παρατσούκλι Τεό Σαγαπό, με το οποίο θα γίνει γνωστός ως τραγουδιστής στο γαλλικό κοινό.

Το τραγούδι που αγάπησε σχεδόν όλη η υφήλιος "La Vie En Rose" και το είχε γράψει η ίδια, δεν αντιπροσώπευε και τη ζωή της η οποία μόνο ρόδινη δεν υπήρξε. Μετά από πολλές περιπέτειες υγείας, έφυγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει τα 48 της χρόνια, στις 11 Οκτωβρίου του 1963. 
Εκτός από δικά της, ερμήνευσε τραγούδια των Ρεμόν Ασό («Mon Legionnaire»), Μισέλ Εμέρ («L’ Accordeoniste»), Ανρί Κοντέ (Padam-padam), Ζορζ Μουστακί («Mylord»), Σαρλ Ντιμόν («Non, je ne regrette rien»), Μαργκερίτ Μονό («L’ Hymne a l’ amour», «Milord» σε στίχους Ζορζ Μουστακί), Λεό Φερέ («Les amants de Paris»).

πληροφορίες από: wikipedia.org, sansimera.gr
κείμενο: to e-periodiko mas

Ο έλληνας σεφ και δάσκαλος μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής, που συνέδεσε το όνομά του με τους οδηγούς μαγειρικής, από τη στιγμή που εξέδωσε τον "Οδηγό της Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής" το 1926. Ο Ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς, έγραψε ότι "έσπρωξε την ελληνική κατσαρόλα στον πολιτισμό".
Γεννημένος στη Σίφνο το 1878 και μεγαλωμένος στα γυμνασιακά χρόνια στην Αθήνα, αρχικά δουλεύει σε συμβολαιογραφείο, μέχρι τη στιγμή που ξεκινά να ασχολείται με τη μαγειρική στο εστιατόριο του θείου του. Θα σπουδάσει στη συνέχεια για ένα χρόνο μαγειρική στη Βιέννη και θα επιστρέψει για να δουλέψει ως σεφ σε διάφορες πρεσβείες.
Ο κόσμος τον μαθαίνει από το περιοδικό "Οδηγός Μαγειρικής" που ξεκινά την έκδοσή του το 1910 και περιείχε εκτός από συνταγές, διατροφικές συμβουλές, διεθνή κουζίνα και νέα για τη μαγειρική. 

Το 1919 γίνεται διευθυντής του ξενοδοχείου "Ερμής" και τον επόμενο χρόνο πηγαίνει στην Αμερική για να δουλέψει σε μερικά από τα ακριβότερα εστιατόρια του κόσμου, ενώ παράλληλα κάνει ανώτερες σπουδές μαγειρικής, ζαχαροπλαστικής και διαιτολογίας.
Ο "Οδηγός της Μαγειρικής και Ζαχαροπλαστικής" κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1926 και υπήρξε το πρώτο ολοκληρομένο βιβλίο μαγειρικής στη χώρα μας, γνωρίζοντας όπως είναι φυσικό, μεγάλη επιτυχία.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1932 ιδρύει στην Αθήνα μια μικρή σχολή μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής και το 1950 εκδίδει ένα βιβλίο για την ελληνική μαγειρική στα αγγλικά, το "Greek Cookery".
Αναμφισβήτητα υπήρξε ο εκσυχρονιστής της ελληνικής κουζίνας, αφού μέσα από το βιβλίο του οι ελληνίδες έμαθαν τη μπεσαμέλ, τη μπουγιαμπέσα, τα πυροσκί.
Έφυγε από τη ζωή το Μάρτιο του 1958, σε ηλικία 80 χρόνων, αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο έργο, όχι μόνο για όσους αγαπούν τη μαγειρική και θέλουν να τη μάθουν, αλλά και για την διάδωση της ελληνικής κουζίνας και της μεσογειακής διατροφής, κατ' επέκταση.

πηγή: wikipedia.org

Η Simone Lucie - Ernestine - Marie de Beauvoir όπως ήταν το πλήρες της όνομα (Σιμόν ντε Μποβουάρ) γεννήθηκε στις 9 Ιανουαρίου του 1908 στο Παρίσι και ήταν συγγραφέας, φιλόσοφος ενώ θεωρήθηκε η μητέρα του φεμινισμού (μετά το 1968) με ανεξάρτητα φιλοσοφικά γραπτά, που όμως συνδέθηκαν με τον υπαρξισμό του Σάρτρ. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ecole Normale Superieure στο οποίο και συνάντησε τον Jean - Paul Sartr (Ζαν - Πωλ - Σαρτρ), διάσημο υπαρξιστή φιλόσοφο, το 1921 του οποίου υπήρξε σύντροφος ως το θάνατό του. Το 1981 μάλιστα έγραψε το "Η τελετή του Αποχωρισμού" που ήταν η οδυνηρή εξιστόρηση των τελευταίων χρόνων της ζωής του. Όταν το 1986 (14 Απριλίου) πέθανε από πνευμονία, θάφτηκε στο Κοιμητήριο Μονπαρνάς του Παρισιού δίπλα στο σύντροφό της.

Στις αρχές της δεκαετίας του '30 δίδασκε στη Ρουέν και το 1943 η Μποβουάρ εξέδωσε το "L' Invitee" ένα μυθοπλαστικό χρονικό της σχέσης, που ανέπτυξε με μια από τις φοιτήτριές της, την Olga Kosakiewicz, όσο ήταν εκεί. Το μυθιστόρημα αυτό, διερευνεί και την πολύπλοκη σχέση της με τον Σαρτρ καθώς και πώς επηρεάστηκε η σχέση αυτή από την συμπερίληψη της Kosakiewicz.

Το 1947 με το "Pour Une Morale de L'ampigute" δίνει το καλύτερο και ίσως το μοναδικό σημείο εισαγωγής στο Γαλλικό υπαρξισμό με την αριστουργηματική απλότητά του.

Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συνεργάστηκε με τον Σαρτρ στην έκδοση μιας πολιτικής εφημερίδας της "Les Temps Modernes" χρησιμοποιώντας την εφημερίδα για να παρουσιάσει διάφορες δουλειές και παραμένοντας εκδότριά ως το τέλος της ζωής της.

Γνωστότερο έργο της είναι το "Δεύτερο Φύλο", μια φιλοσοφική και φεμινιστική ανάλυση της γυναικείας ύπαρξης και της καταπίεσης των γυναικών. Σ' αυτό, υποστηρίζει πως δια μέσου της ιστορίας, οι γυναίκες έχουν θεωρηθεί ως η παρέκκλιση, η ανωμαλία. Ακόμη και η πρώιμη φεμινίστρια Mary Wollstonecraft θεωρεί τους άντρες ως το ιδανικό στο οποίο θα έπρεπε να ανέλθουν οι γυναίκες. Η Μποβουάρ λέει πως αυτή η στάση κράτησε πίσω τις γυναίκες διατηρώντας την αντίληψη πως οι γυναίκες είναι η παρέκκλιση από το κανονικό, ότι είναι οι παρείσακτες που προσπαθούν να εξομοιωθούν με την "κανονικότητα". Αναφέρει μάλιστα πως αν ο φεμινισμός θέλει να προχωρήσει πρέπει να καταρρίψει αυτή την υπόθεση.

Θα πρέπει να θυμόμαστε πως η Μποβουάρ ήταν ευέλικτη ως συγγραφέας. Εξίσου ικανή ως φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, πολιτική θεωρητικός, δοκιμιογράφος όσο και ως βιογράφος. Έγινε μετά θάνατο αποδέκτης εξαιρετικού θαυμασμού και επαίνων όχι μόνο εξαιτίας της αυξανόμενης αποδοχής του φεμινισμού στον ακαδημαϊκό χώρο, αλλά και λόγω της αυξανόμενης αποδοχής του φεμινισμού αλλά και λόγω της αυξανόμενης κατανόησης της επιρροής που είχε στο αριστούργημα του Σαρτρ "Το Είναι και το Τίποτα". Αναμφισβήτητα είναι μία από τους μεγαλύτερους Γάλλους στοχαστές σε ολόκληρη την ιστορία.

Άλλες σημαντικές εργασίες της "Les Mandarins" (1954), "Memoires d'une jeune fille rangee" (1958).

Αποφθέγματά της που αξίζει να αναφέρουμε:

* Το να κερδίσεις έναν άντρα, είναι τέχνη. Το να τον κρατήσεις, είναι επάγγελμα.

* Τους αρέσει να σκοτώνουν το χρόνο τους, περιμένοντας το χρόνο να τους σκοτώσει. (αναφερόμενη στους άντρες)

* Δε γεννιέσαι γυναίκα. Γίνεσαι γυναίκα.

* Τα γηρατειά μάλλον παρά ο θάνατος, είναι το αντίθετο της ζωής. Τα γεράματα είναι η παρωδία της ζωής, ενώ ο θάνατος μετατρέπει τη ζωή, σε πεπρωμένο.

* Κάποιες μέρες ο Θεός είναι τόσο μακρινός, που μοιάζει Απών.

* Αν ζήσεις πολύ, θα διαπιστώσεις πως κάθε νίκη μετατρέπεται σε ήττα.

* Η ομορφιά έχει να πει ακόμα πιο λίγα κι από την ευτυχία.

* Η μοιρολατρία θριαμβεύει επάνω σ' αυτούς που πιστεύουν σ' αυτή.

* Μιας και είναι ο Άλλος μέσα μας, που είναι γέρος, είναι φυσικό η αποκάλυψη για την ηλικία μας να έρχεται απ' έξω, από τους άλλους. Δεν τη δεχόμαστε πρόθυμα.

* Το παρόν, δεν είναι ένα εν δυνάμει παρελθόν. Είναι η στιγμή της επιλογής και της δράσης.


πηγή: wikipedia.org , gnomikologikon.gr

Μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, η Αντιγόνη Βαλάκου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 χρόνων. Άφησε την τελευταία της πνοή στον Ευαγγελισμό όπου νοσηλευόταν την τελευταία εβδομάδα.
Η σπουδαία καλλιτέχνιδα υπηρέτησε το θέατρο με ήθος απαράμιλλο, χωρίς φαμφάρες και σταριλίκια κι όποιος δει την πορεία της, το μόνο που μπορεί να μετρήσει είναι επιτυχίες και τιμητικές διακρίσεις, που όμως ποτέ δεν τις χρησιμοποίησε για να απασχολήσει τα μέσα. 60 χρόνια πορείας στο σανίδι, ήταν πάντα με σεμνότητα και αξιοπρέπεια, ξεχωριστή.



Δεν θα μπορούσαμε να μην καταγράψουμε κάποιες από τις σπουδαιότερες ερμηνείες της, όπως αυτή της Οφηλίας στον 'Αμλετ το 1955, της 'Αννας Φρανκ που έγραψε ιστορία και της χάρισε το 1957 το θεατρικό έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη», της Ηλέκτρας σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου που ανέβηκε το 1972 και έκλεψε τις εντυπώσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, με πιο πρόσφατες την Ρόουζ στο ομώνυμο έργο του Μάρτιν Σέρμαν (2000) και την θρυλική Μαντάμ Φλο που υποδύθηκε στο Αγγέλων Βήμα (2011) υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γιώργου Καραμίχου κι αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της.
Η Αντιγόνη Βαλάκου γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930 και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα σε ηλικία 16 ετών. Η αγάπη της για την υποκριτική ήταν τόσο μεγάλη που κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων τάξεων του εξατάξιου Γυμνασίου, φοίτησε παράλληλα και στο "Θεατρικό Σπουδαστήριο" του Βασίλη Ρώτα. Ταυτόχρονα εμφανίζεται στη σκηνή με το θίασο του "Ρεαλιστικού Θεάτρου" του Αιμίλιου Βεάκη (1946) στο έργο «Νυφιάτικο τραγούδι» του Νότη Περγιάλη ως Τριανταφυλλιά. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με το θίασο της Κατερίνας και αργότερα με το θίασο Μανωλίδου - Αρώνη - Χατζίσκου (1951 - 1952) όπου και διακρίθηκε ως "ενζενί".


Τα επόμενα χρόνια υπηρετώντας το Εθνικό Θέατρο, υποδύθηκε πρωτεύοντες ρόλους στο "Χειμωνιάτικο παραμύθι" του Σαίξπηρ (ως Περντίτα), στο "Δρόμο του ποταμού" του Μόργκαν (ως Βαλερί Μπάρτον), στο "'Ανθρωπος του διαβόλου" του Μπέρναρντ Σο (ως Εσση) και στην "Κολόμπ" του Ανούιγ (ως Κολόμπ). Το 1955, συνεργαζόμενη με το Θέατρο Εθνικού Κήπου, υποδύθηκε την Οφηλία στον "'Αμλετ" του Σαίξπηρ.

Coco Chanel ήταν το ψευδώνυμο της Gabrielle Bonheur Chanel, μιας από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου του 1883 και μεγάλωσε σε γαλλικό ορφανοτροφείο.  Οι δυσκολίες της νεαρής ζωής της, την ενέπνευσαν να ακολουθήσει έναν ριζικά διαφορετικό τρόπο ζωής, πρώτα πάνω στο σανίδι, όπου απόκτησε το παρατσούκλι "Coco" και έπειτα ως κατασκευάστρια και πωλήτρια γυναικείων καπέλων.
κείμενο: to e-periodiko mas

Κείμενο: Ιουλία Τζίβα

H Δισκογραφία του Δ. Μητροπάνου
- 71 δίσκοι 45 στροφών
1970 Λαϊκή παρέλαση
1971 Δημήτρης Μητροπάνος Νο1
1972 Άγιος Φεβρουάριος
1973 Ο δρόμος για τα Κύθηρα
1974 Νεκρικοί Διάλογοι, Κυρά ζωή
1975 Σκόρπια φύλλα, Τσιμεντένια πρόσωπα
1976 Λαϊκά '76
1977 Τα παιδιά της πιάτσας, Ερωτικά λαϊκά
1978 Παράπονο
1979 14 Ζεϊμπέκικα
1980 Πορτραίτο, Λαϊκά του σήμερα
1981 Τα συναξάρια
1982 Τα λαϊκά της νύχτας
1982 Τα 14 χασάπικα
1983 Λαϊκές στιγμές
1984 Τα πικροσάββατα, Τα λαϊκά της νύχτας Νο 2, Όταν μιλούν τα τέλια, Ακόμα μια μέρα
1985 Τα νυχτέρια μας, Για τα παιδιά, 15 χρόνια Δημήτρης Μητροπάνος
1986 Τα ζημιάρικα, Αγάπη μου αγέννητη, Τ' ανάρπαχτα
1987 Ένας καινούριος άνθρωπος, 16 από τα ωραιότερα τραγούδια μου, Το δικό μας τραγούδι
1988 Καινούρια χρώματα
1989 Μια νύχτα στον παράδεισο, Εμείς οι δυο, Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του, Πριν τελειώσει η νύχτα
1990 20 μεγάλες επιτυχίες, Εσύ λέγε με έρωτα
1991 Στα ξενυχτάδικα της αγκαλιάς σου, Μια νύχτα στο Λυκαβηττό, Πάρε αποφάσεις
1992 Οι μεγάλες επιτυχίες
1993 Ο Μητροπάνος τραγουδάει Σπανό
1994 Η εθνική μας μοναξιά, 24 Ζεϊμπέκικα, Παρέα μ' έναν ήλιο
1995 Τα 45άρια του Δημήτρη Μητροπάνου
1996 30 χρόνια Δ. Μητροπάνος, τα λαϊκά μιας ζωής, ΖΟΟΜ '96, 16 χασάπικα, Τα ερωτικά, Τα πρώτα μου τραγούδια/1967-1975, Στου αιώνα την παράγκα
1997 Ψάξε στ' όνειρό μας
1998 Τα μεγάλα λαϊκά, Του έρωτα & της φυγής
1999 Εντελβάις
2001 Στης ψυχής το παρακάτω
2003 Θα είμαι εδώ
2004 Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο
2005 Πες μου τ' αληθινά σου
2007 Για την καρδιά ενός αγγέλου
2008 Στη Διαπασών
2009 Τα τραγούδια της ζωής μου

πηγή: gazzetta.gr

Το Ελληνικό Θέατρο αποχαιρετά, ένα ακόμα σημαντικό παιδί του, το Βασίλη Τσιβιλίκα...

Ο γνωστός και πολυαγαπημένος ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας απεβίωσε σήμερα Τετάρτη, στις 6:35 π.μ., σε ηλικία 70 ετών. Εμφάνισε πρόβλημα στην καρδιά και εξέπνευσε κατά τη διακομιδή του στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο.