Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για το bullying ειδικά όσο εκτυλισσόταν η τραγωδία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Τώρα, που δυστυχώς ολοκληρώθηκε με την κηδεία του και πριν προλάβουμε να το ...ξεχάσουμε και να γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας, ας αφήσουμε λίγο την οργή και το θυμό στην άκρη και ας καταλάβουμε πως όπως αργά αλλά σταθερά δομήθηκε η βία έτσι αργά αλλά σταθερά, πρέπει να αποδομηθεί. 

Δεν αρκεί να συζητάμε, δεν αρκεί να προβληματιζόμαστε, δεν αρκεί να θυμόμαστε, πρέπει να δράσουμε! Να δράσουμε όλοι, σαν άνθρωποι, γονείς, πολιτεία, κοινωνία. Όχι με events και happening μόνο. Καλά είναι αυτά για να θυμούνται όλοι, αλλά η δράση βρίσκεται στη σκέψη και στην καθημερινότητα.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι, πως οι πράξεις και ο τρόπος που ζούμε και αντιδρούμε, παραδειγματίζουν πολύ περισσότερο τα παιδιά, από τα λόγια, που ίσως και να βαριούνται να ακούσουν. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές, που τα λόγια μας δεν συμφωνούν με τις πράξεις μας. 

Λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά κλωτσάμε το σκυλί για να κάνει στην άκρη... λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά κορνάρουμε ακατάπαυστα στον μπροστινό μας, που πηγαίνει αργά.... λέμε πως είμαστε κατά της βίας, αλλά μόλις νευριάσουμε με κάτι που διαφωνούμε, σηκώνουμε τα μανίκια έτοιμοι, να λύσουμε το θέμα με τα μπράτσα!...

Φαντάζεστε πως θα υπάρξει παιδί, που θα πάρει στα σοβαρά τα λεγόμενά μας, αν φερόμαστε έτσι; Κάθε μας πράξη συμβάλει στον παραδειγματισμό των παιδιών, που άλλοτε τα αντιμετωπίζουμε ως παιδιά, άλλοτε ως κούκλες (που θέλουμε να κάθονται όπου τα βάζουμε), άλλοτε σαν στρατιωτάκια (που πρέπει να εκτελούν χωρίς να σκέφτονται) και άλλοτε ως μαριονέτες (προέκταση του μεγάλου "εγώ" μας)... Τι μπορούμε να περιμένουμε με αυτή τη λογική, εκτός από παιδιά μπερδεμένα και χαμένα ανάμεσα στη σκέψη και το ένστικτο;...

Ας μάθουμε λοιπόν πρώτα εμείς, πως η βία δεν λύνει προβλήματα, αντιθέτως τα δημιουργεί! 
Ας καταλάβουμε πως βία δεν είναι μόνο το ξύλο. Βία είναι και ο εκφοβισμός, βία είναι και οι φωνές, βία είναι και η επιβολή του "θέλω" μας, επειδή είμαστε γονείς και μπορούμε...

Ας ξεκινήσουμε να συζητάμε και να κατανοούμε! Ας αρχίσουμε να αιτιολογούμε την άποψή μας, ακόμα και στο παιδί μας και να περιμένουμε να ακούσουμε τι σκέφτεται γι' αυτή. Ας ρωτήσουμε και τη δική του γνώμη και ας παραδεχθούμε, πως μπορεί να είμαστε γονείς, αλλά ούτε τα ξέρουμε όλα, ούτε είμαστε αλάθητοι!

Όσοι το έχουν ήδη εφαρμόσει χαίρονται ευτυχισμένα παιδιά, που δεν διστάζουν να μοιραστούν το κάθε τι με τους γονείς τους, που μπορούν να κάνουν διάλογο, που σέβονται τη διαφορετικότητα και δεν λειτουργούν φασιστικά. Γιατί μη νομίζετε η βία, η επιβολή και ο φόβος απέναντι στο διαφορετικό, είναι φασισμός. Κι ας λέμε πως είμαστε δημοκράτες!...
Μαρίνα

Ναι, είμαι!
Βέβαια, σε μια Ευρώπη που τα μετρά όλα με το χρήμα, πάντα κάποιος θα βγαίνει ...φτωχός! Όμως ο δικός μου πλούτος, δεν μετριέται με το χρήμα. Ποτέ δε μετρήθηκε έτσι. Απλά, τώρα μοιάζει να είναι η ώρα του απολογισμού...

Ο δικός μου πλούτος Ευρώπη, είναι στην ιστορία της χώρας μου. 
Όταν πηγαίνω βόλτα στο Θησείο, περπατώ μέσα σ' αυτή την ιστορία! 
Όλη η Ελλάδα απ΄άκρη σ' άκρη, είναι ένας αρχαιολογικός χώρος. Παντού η ιστορία μας είναι ζωντανή και μιλά μαζί μου...
Έχω μια Ακρόπολη εγώ, που με βλέπεις άλλοτε με οίκτο και άλλοτε με αποστροφή! 
Έχω ένα Ηρώδειο, μια Επίδαυρο... 
Οι πρόγονοί μου, δημιούργησαν το θέατρο. Οι αρχαίοι Έλληνες τραγικοί, που κι εσύ τους γνωρίζεις και τους μελετάς είναι δική μου κληρονομιά, δική μου ρίζα! 

Γνωρίζεις τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους. Κι αυτοί, δική μου κληρονομιά είναι, όπως και οι νομπελίστες ποιητές μας. Εσύ Ευρώπη, τους έδωσες το νόμπελ, αλλά εγώ τραγουδούσα τα ποιήματά τους, εγώ μεγάλωσα μ' αυτά και αποτελώ μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες, τον μοναδικό λαό που είχε τόσο μεγάλη επαφή με νομπελίστες ποιητές στην καθημερινότητά του.

Τώρα που το σκέφτομαι και το όνομά σου στην δική μου κληρονομιά το οφείλεις! Ελληνικό είναι όπως και η παιδεία που δίνεις στα πανεπιστήμιά σου. Με κουβαλάς Ευρώπη στη μόρφωσή σου κι ας μοιάζει να θες να με εξαφανίσεις από το χάρτη σου...

Είμαι "πλούσια" ,γιατί έμαθα να κάνω τον πόνο μου τραγούδι και να μη λυγίζω! Έμαθα να τραγουδώ κάθε στιγμή της ζωής μου και να γλεντώ με κάθε ευκαιρία, έτσι απλά!...
Είμαι πλούσια γιατί έχω το δημοτικό τραγούδι εγώ, που με συνδέει με τις ρίζες μου, τις πολλές μου ρίζες, μιας και γεννήθηκα σε μια χώρα σταυροδρόμι. 
Έχω το νησιώτικο, που κάθε του στίχος είναι κι ένα αεράκι του Αιγαίου στ' αυτιά μου. 
Έχω το ρεμπέτικο, που μιλά κατευθείαν στην ψυχή μου και την ποτίζει με λεβεντιά, με φιλότιμο και υπομονή. 
Έχω το Ρίτσο, το Χατζηδάκι, το Θεοδωράκη... έχω το Ζορμπά μέσα μου, Ζορμπάς κι εγώ... Ανοίγω τα χέρια μου και χορεύω σαν αετός, πότε χαμηλώνω και πότε σηκώνομαι, αλλά Ζω!

Και ζω "πλούσια", μ' ένα πλούτο που γράφεται σε κάθε κύτταρό μου ανεξίτηλα, γιατί είναι ζωντανός, αληθινός! Και είναι αυτός που με κρατά όρθια να αντιμετωπίζω τα όποια χτυπήματα... 
Έχω μέσα μου κάτι από το Λεωνίδα και από τον Περικλή, κάτι από τον Τσιτσάνη και κάτι από τον Μπιθικώτση, όταν τραγουδούσε τη "Ρωμιοσύνη"...

Έχω κάτι από την επιβλητικότητα του Ολύμπου, την αντάρα του Αιγαίου όταν φυσά ο αγέρας, το ρομαντισμό από το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, τη λεβεντιά της Κρήτης, αλλά έχω και την επιμονή της φύσης που γέννησε το απολιθωμένο δάσος της Λέσβου. Κι επιμένω να "πλουτίζω" από τον ήλιο, τους ανθρώπους μου και τον πολιτισμό των Ελλήνων, που κοιτάς με μισό μάτι...

Όσο τα έχω όλα αυτά, θα είμαι πλούσια και μάντεψε, αυτά κανείς δεν μπορεί να μου τα πάρει!!!
Μαρίνα

Μπορεί ο καιρός να είναι βροχερός, μπορεί τίποτα ακόμα να μη θυμίζει την άνοιξη που όλοι περιμένουμε, όμως πάντα μετά τη βροχή, ένα ουράνιο τόξο αισιόδοξα διαγράφεται στον ορίζοντα, για να μας θυμίζει όλα τα όμορφα της φύσης και της ζωής...
Το σημερινό μας moodboard για το link - party του Caseperlatesta, εμπνέεται από το ουράνιο τόξο που ακολουθεί τη βροχή!
Όπως πάντα, περιμένουμε τη γνώμη σας...

Μια ανοιχτή επιστολή έκανε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, περισσότερο ουσιαστική από λόγους, λογίδρια, ευχές και happenings. Πρόκειται για την ανοιχτή επιστολή που απηύθυναν 36 διάσημες γυναίκες μεταξύ αυτών η Meryl Streep, η Beyonce και η Lady Gaga στην καγκελάριο της Γερμανίας Agela Merkel και την υπουργό Υγείας της Ν. Αφρικής και της Αφρικανικής Ένωσης, Nkosazana Dlamini - Zuma, οι οποίες θα είναι οικοδέσποινες της Συνόδου κορυφής των G7, που θα γίνει στην Ευρώπη αλλά και στη Νότιο Αφρική.

Στην επιστολή αυτή, ζητούν από τις δύο γυναίκες να μεριμνήσουν για την παγκόσμια φτώχεια και ειδικά για τη φτώχεια των γυναικών με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Μεταξύ άλλων στην επιστολή που δημοσιεύτηκε στο site κατά της φτώχειας της ΟΝΕ, αναφέρουν:

"Αν στις Συνόδους επιτυγχάνεται τις σωστές συμφωνίες, τότε μπορείτε να πάρετε θέση και σπουδαίες αποφάσεις για την χειραφέτηση των κοριτσιών και των γυναικών, ώστε αυτό το αίτημα να γίνει ο νέος παγκόσμιος στόχος. Αν καταφέρουμε οι ηγέτες και οι πολίτες του κόσμου αυτή την αλλαγή, θα συμβάλλουμε στην μείωση της φτώχειας των γυναικών, μέχρι το 2030. Έτσι θα προάγουμε όλο τον κόσμο. Αν το πάρουμε από την λανθασμένη κατεύθυνση όμως, η ακραία φτώχεια, η ανισότητα και η αστάθεια θα εξαπλωθούν σε όλες τις χώρες, επηρεάζοντας το μέλλον μας".

Συνεχίζουν ζητώντας να δώσουν φωνή και να σκεφτούν σοβαρά "το κορίτσι που δεν μπορεί να ακολουθήσει μια αξιοπρεπή εκπαίδευση ή που δεν έχει πρόσβαση στην περίθαλψη, τις μητέρες που απειλούνται με θάνατο όταν γεννούν το παιδί τους και που δεν έχουν το δικαίωμα να αποφασίζουν πότε θα κάνουν το επόμενο παιδί τους. Τις γυναίκες που δεν μπορούν να κατέχουν ή να κληρονομούν τη γη που καλλιεργούν, που δεν μπορούν να ανοίξουν τραπεζικό λογαριασμό, να αγοράσουν κινητό τηλέφωνο, που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα και πρόσβαση στο νομικό σύστημα. Το νεογέννητο που δεν υφίσταται νομικά , γιατί η γέννησή του δεν έχει καταχωρηθεί, αλλά και όλες τις γυναίκες που δεν μπορούν να βρουν τη δικαιοσύνη που τους αξίζει, όταν κάποιος τις κακοποιεί".

"Η φτώχεια είναι σεξιστική" αναφέρουν με σθένος κι εμείς προσυπογράφουμε θεωρώντας πως αν και το πιθανότερο είναι να αγνοηθεί και η επιστολή αλλά και οι συγγραφείς της, τα λόγια αυτά, έπρεπε να ειπωθούν και να λέγονται με κάθε ευκαιρία!

πηγή: followme.gr

Κατά την προσφιλή μας συνήθεια, μια φούχτα bloggers μαζευόμαστε κάθε τόσο και συζητάμε, πίνοντας καφέ, διαδικτυακά... Όλοι θα το έχετε προσέξει, φαντάζομαι.
Η τελευταία συνάντηση εκτός από γέλια μέχρι δακρύων μου έφερε όμως και νοσταλγία...
Πόση ομορφιά είχαν τα παιδικά μας χρόνια! Πόση ξενοιασιά, πόσο γέλιο, πόση ελευθερία!

Έβγαινες στη γειτονιά για παιχνίδι και ήταν όλα τα παιδιά μαζί, μικρά μεγάλα, εκεί! Δεν ξεχώριζαν ηλικίες, κοινωνικές τάξεις, τραπεζικοί λογαριασμοί...
Στη δική μου γειτονιά, έπαιζαν μαζί χέρι - χέρι χέρι, η κόρη ενός γιατρού, με την κόρη ενός γεωργού, το γιο ενός φούρναρη, την κόρη και το γιο ενός εμπόρου παπουτσιών, τα παιδιά του δάσκαλου...

Άλλοτε μαζευόμασταν στις αυλές των σπιτιών μας κι άλλοτε, όταν ζαλίζαμε από τις φωνές και τα γέλια μας τις μαμάδες μας ή δεν μπορούσαμε να βρούμε κρυψώνες για το κρυφτό, στο δρόμο που παρ' ότι ήταν φαρδύς (για τα δικά μας μάτια τουλάχιστον), δεν περνούσε εύκολα αυτοκίνητο!
Εκεί παίζαμε "τα μήλα" με μπάλα κοινή, γιατί πού να μας φτουρήσουν οι μπάλες!
Κάθε τόσο έσκαγαν και αγοράζαμε εκ περιτροπής για να έχουμε πάντα. Αυτός που την αγόραζε την έπαιρνε και σπίτι του να την προσέχει μέχρι να σκάσει και να αγοράσει άλλη, ο επόμενος.

Όταν ο καιρός δεν ήταν για παιχνίδι έξω, μαζευόμασταν σε σπίτια, σκεπασμένες αυλές, υπόστεγα και τότε παίζαμε "το σχολείο" με τη δασκάλα και τους μαθητές ή μαζευόμασταν τα κορίτσια και παίζαμε "τις κουμπάρες"!!! Ναι, παιχνίδι ήταν όχι έκφραση (μιλάω στους νεότερους...).

Οι κούκλες μας, όλες ξεμαλλιασμένες από την πολλή περιποίηση, ήταν πάντα καλά προφυλαγμένες είτε σε καρότσια, είτε στην αγκαλιά μας, ενώ τα αγόρια, που τύχαινε να μας δουν έβαζαν τα γέλια και άρχιζαν τα πειράγματα, όταν τις αφήναμε στην άκρη, για να παίξουμε κυνηγητό... ή όταν κάναμε τις πρώτες μας απόπειρες να μάθουμε ποδήλατο!...

Και το ποδήλατο, δεν ήταν πάντα, αγορασμένο για μας. Μπορεί να ήταν του μεγαλύτερου αδερφού/αδερφής ή και κάποιου στη γειτονιά, που μεγάλωσε και δεν τον χωρούσε πια. Αγορίστικα - κοριτσίστικα ποδήλατα, ποτέ δεν μας απασχόλησαν. Είχε δύο ρόδες; Για μας ήταν ποδήλατο και έπρεπε να μάθουμε να ισορροπούμε πάνω του, για να μη φάμε τα μούτρα μας, κάτι που κανείς μας δεν γλίτωσε!

Φέρνοντας στο μυαλό αυτές τις αναμνήσεις, συνειδητοποιεί κανείς, πως δεν χρειαζόμασταν τίποτα το τρομερό, για να είμαστε ευτυχισμένα παιδιά! Ούτε λαπ τοπ, ούτε κινητό, ούτε κονσόλα, ούτε σινιέ φόρμες, ούτε ακριβά παπούτσια...

Μόνο τους γονείς μας, τη ζεστασιά του σπιτιού μας και την παρέα της γειτονιάς με τα ατελείωτα παιχνίδια στους δρόμους. στις κοντινές αλάνες και τις αυλές με τα γιασεμιά και τους βασιλικούς, τις μολόχες και τα γαρύφαλλα μέσα στις πήλινες γλάστρες, που κάθε τόσο έσπαγαν όταν έπεφτε, πάντα κατά λάθος, το ποδήλατο πάνω τους.
Αυτές, που με τον καιρό αντικαταστάθηκαν από τενεκέδες του λαδιού, για να γλιτώσουν οι μανάδες μας το μπελά της συχνής αλλαγής και τα μαλώματα.

Δεν μας μάλωναν συχνά πάντως ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι... Εκείνο που θυμάμαι, είναι να μας φωνάζουν να γυρίσουμε στο σπίτι, όταν έπεφτε το βράδυ ή όταν παρά τη βροχή, εμείς επιμέναμε να συνεχίζουμε απτόητοι το παιχνίδι μας, έχοντας πολλές φορές μαζί μας και τα μικρά μας αδέλφια που φορούσαν πάνες! Συμμετείχαν όμως επί ίσοις όροις σε όποιο παιχνίδι επέλεγε η παρέα. Διαλέγαμε ένα ρόλο και γι' αυτά, αφού ήθελαν ντε και καλά να είναι μαζί μας.

Έτσι μεγάλωναν τα παιδιά τότε... ελεύθερα από άγχη, φοβίες. τέσσερις τοίχους, dvd και πλαστικά πλέγματα στα μπαλκόνια! Χωρίς δικό τους δωμάτιο τα περισσότερα, αλλά με δική τους παρέα και γειτονιά, που τη μάθαιναν μόλις μάθαιναν να περπατούν και να επικοινωνούν.

Και πάνω στην ώρα, θαρρείς και συνωμοτούσε ακόμα και ο ραδιοφωνικός σταθμός, ακούγεται το τραγούδι! "Θέλω να γυρίσω στα παλιά..."

Αφιερωμένο στις τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.
Μαρίνα

Σήμερα γιορτάζουν οι απανταχού ερωτευμένοι και αντί για πολλά λόγια επιλέξαμε ένα αγαπημένο τραγούδι που μιλά, για αγάπη, μια που αυτή μένει αναλλοίωτη μέσα στο χώρο και το χρόνο!

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστα Χατζής

Λένε πως ο λαός που δεν μαθαίνει από την ιστορία του, είναι αναγκασμένος να την ξαναζήσει...
Μέχρι πρόσφατα θεωρούσα πως αυτή η ρήση αφορά τους Έλληνες και την κοντή τους πολιτική μνήμη. Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη θέση τους, ισχύει για όλους και φυσικά και για τους Γερμανούς.

Νιώθουν κυρίαρχοι της Ευρώπης. Νιώθουν ισχυροί και φυσικά σαν όλους τους ισχυρούς αυτού του πλανήτη, που έγιναν ισχυροί πάνω στην αδυναμία των άλλων, είναι και αλαζόνες.
Γιατί τι άλλο από αλαζονεία είναι ο τρόπος που φέρονται σε χώρες ασθενέστερες όπως οι χώρες του νότου; Τι άλλο από αλαζονεία είναι να ξέρεις πως αυτά που ζήτησες να εφαρμοστούν σε μια χώρα σαν την Ελλάδα την καθιστούν νεκρή και παρόλα αυτά να θες να της δώσεις τη χαριστική βολή;

Και σα να μη φτάνουν τα παραπάνω, οι Γερμανοί αξιωματούχοι έχουν το θράσος να μιλούν για πολιτισμό και ήθος. 
Πολιτισμός δεν είναι το κρεββάτι του Προκρούστη, που έχουν βάλει τις χώρες του νότου και πρώτη και καλύτερη τη χώρα μας. Πολιτισμός δεν είναι ο θαυμασμός των ελληνικών γλυπτών που κοσμούν τα μουσεία τους. 
Πολιτισμός σημαίνει σεβασμός στη διαφορετικότητα, κάτι που δυστυχώς ακόμα δεν μπορούν να κατανοήσουν.

Μιλούν για δημοκρατία και εκβιάζουν για πολλοστή φορά με Grexit και άλλα ευγενή, τους Έλληνες πολίτες, γιατί δεν τους αρέσει αυτό που γέννησε η κάλπη.
Θέλουν να γίνουν ο ευρωπαϊκός Καιάδας και να πετούν όποια κυβέρνηση αρνείται να εκτελέσει τις διαταγές τους. Κι αυτό το ονομάζουν πολιτισμό και δημοκρατία και μας καλούν να το σεβαστούμε.

Έχουν καταδικάσει το πρόσφατο μαύρο παρελθόν τους ως ναζί, αλλά εξακολουθούν να φέρονται ως ναζί, γιατί ξεχνούν (προφανώς) την τότε κατάληξή τους.
Δεν υπολογίζουν πως όταν οδηγείς ένα λαό στη φτώχεια, τον καθιστάς ισχυρό απέναντι στο φόβο και τον εκβιασμό.
Δεν υπολογίζουν πως όταν ένας λαός πιέζεται, στην αρχή φοβάται, στη συνέχεια σκέφτεται και στο τέλος αντιδρά και "πολεμάει".

Το κάναμε μια φορά στο β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τι τους κάνει να πιστεύουν πως δεν θα το επαναλάβουμε;

Μαρίνα

Ένα blog ποικίλης ύλης, δεν είναι δυνατό να μην έχει αναρτήσεις από άλλα blog ή site, που ειδικεύονται καλύτερα σε ένα αντικείμενο. Τα blog ποικίλης ύλης στηρίζονται κυρίως στα άρθρα και στις ενδιαφέρουσες ειδήσεις για θέματα που αφορούν όλους, τα οποία γράφουν ειδικοί.

Με αυτό το γνώμονα κινηθήκαμε όσο καιρό ασχολούμαστε με "το e-περιοδικό μας". Πάντα με σεβασμό στις αναρτήσεις άλλων ανθρώπων, που γνωρίζουν περισσότερα για ένα θέμα, από μας. Και πάντα, προσθέτοντας την πηγή από την οποία πήραμε τις πληροφορίες με ενεργό σύνδεσμο. Τις πληροφορίες, όχι την ανάρτηση copy - paste!!!

Γιατί όλα έχουν τη σημασία τους! 
Δεν το κάνουν όμως όλοι αυτό δυστυχώς. Έχει συμβεί και σε μας (αναρωτιόμαστε σε ποιον δεν έχει συμβεί τελικά), να πάρουν αναρτήσεις μας, χωρίς να βάλουν ούτε εμάς ως πηγή, αλλά ούτε και την πηγή από την οποία πήραμε τις πληροφορίες μας. Γίνανε όλοι ειδικοί (!!!) και κλέφτες!

Το κυριότερο όμως είναι, πως δεν συνειδητοποιούν όσοι το κάνουν, πως εκτός από καταφανής κλοπή, είναι και τεράστια βλακεία, όταν αντιγράφουν ανάρτηση για θέματα, που δεν γνωρίζουν παίρνοντας και την ευθύνη για τα γραφόμενα, εφ' όσον δεν αναφέρουν πηγή!

Γιατί όταν αντιγράφεις χωρίς πηγή μια ανάρτηση, που αφορά, για παράδειγμα, ένα θέμα υγείας και δεν είσαι γιατρός, δεν είσαι σε θέση να κρίνεις αν αυτό που κλέβεις με τόση ευκολία είναι σωστό ή λάθος... Αντιγράφεις κάτι για να γεμίσεις τη σελίδα σου και να πουλήσεις εντυπώσεις, θέτοντας όμως σε κίνδυνο και κάποιους, που μπορεί να σε πάρουν στα σοβαρά.

Στη δική μας περίπτωση η πρώτη αντιγραφή - κλοπή, με τίτλο, φωτογραφία, κείμενο έγινε από μεγάλο site! Δεν το περιμέναμε, δεν το φανταζόμασταν με τίποτα! Μάλιστα τυχαία, το ανακαλύψαμε. Όταν το είδαμε δεν ξέραμε αν πρέπει να χαρούμε ή να ενοχληθούμε... Βλέπετε σκέφτηκαν πως κανείς δεν θα το πάρει είδηση... Ένα μικρό blog τώρα με μια ανάρτηση για τα έθιμα και σιγά μην δουν ότι εμείς την πήραμε... 
Μπορεί να σκέφτηκαν πως μας κάνουν και χάρη... Δεν ξέρουμε!... 

Σημασία έχει πως δεν κάναμε τίποτα. Ούτε διαμαρτυρηθήκαμε, ούτε ενημερώσαμε. Μείναμε με τα ανάμεικτα συναισθήματα για καιρό. Ώσπου ήρθε η δεύτερη αντιγραφή - κλοπή από blog αυτή τη φορά! Πάλι, τίτλος, κείμενο, φωτογραφίες! Τότε πια η αγανάκτηση έφερε την αυθόρμητη διαμαρτυρία. Μπήκαμε στο blog και κάτω από την ανάρτηση αφήσαμε μήνυμα ότι πρέπει να προσθέσουν πηγή στην ανάρτηση, ενώ παράλληλα στείλαμε e-mail στο μέσο εξηγώντας τους πως αυτό που κάνουν δεν είναι ούτε έντιμο, ούτε αποδεκτό.
Μέσα σε δέκα λεπτά, η ανάρτηση αποσύρθηκε αλλά ποτέ δεν διαβάσαμε μια συγγνώμη από μέρους τους. Ούτε απάντησαν ποτέ στο e-mail μας, φυσικά.

Πρόσφατα, διαβάσαμε την ανάρτηση της blogger της διπλανής πόρτας και αποφασίσαμε να λάβουμε μέρος στην πρόκλησή της να μιλήσουμε δημοσίως για αυτό το θέμα, θέλοντας έτσι να πούμε όχι στη λογοκλοπή!!!

Ναι, διαβάζουμε διάφορες ενδιαφέρουσες αναρτήσεις, αλλά τις φιλοξενούμε στο μέσο μας, με πηγή και ενεργό σύνδεσμο, σεβόμενες τον κόπο του άλλου. Άλλωστε όποιος έχει ξοδέψει μέρες ή και βδομάδες έρευνας για ένα θέμα, ξέρει πολύ καλά πως μια ανάρτηση χωρίς πηγή, είναι κατάφορη αδικία και κλοπή!!!

Εμείς λέμε #όχι στη λογοκλοπή!!!

Μαρίνα - Όλγα

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει! 

Χθες το πρωί, άνοιξα, όπως κάνω συνήθως, τον υπολογιστή και μπήκα κατευθείαν στο blog μας. Αγαπημένη συνήθεια, κόλλημα, όπως θέλετε πέστε το....
Καθώς προσπαθούσα να δω τις ειδοποιήσεις, έπεσε η ματιά μου σε μια ανάρτηση, που με έκανε να συγκινηθώ πολύ! Θα μου πείτε, πρώτη φορά συμβαίνει; Όχι, αλλά αυτή τη φορά ο λόγος ήταν τελείως διαφορετικός. Ήταν κάτι που δεν περίμενα να διαβάσω... 

Μιλάω για την ανάρτηση της Εύης Σαχινίδου από το mamasnpapasblog.blogspot.gr. Μια φίλη, στη διάρκεια των γιορτών έχασε ολοσχερώς το σπίτι της, από πυρκαγιά. Τα υπόλοιπα κορίτσια, μόλις το έμαθαν προσπάθησαν να βρουν τρόπους να βοηθήσουν και να σταθούν στο πλευρό της και να συμπαρασταθούν. Αυτό που αρχικά κατάφεραν ήταν να μην λείψουν από τα παιδιά της κοπέλας, τα δώρα τους για την Πρωτοχρονιά και συνεχίζουν...

Δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου και δεν ήταν δάκρυα οίκτου. Ήταν δάκρυα βαθιάς συγκίνησης για την αγάπη και την αλληλεγγύη, που δένει πολλές κοπέλες bloggers, που μέσα από αυτή την ασχολία, έτυχε να γνωρίσω κι εγώ και να ανταλλάξω μαζί τους, δυο τρεις κουβέντες.

Αυτή η ανάρτηση με έκανε να σκεφτώ για μια ακόμα φορά, πως το ατελείωτο, αχανές, απρόσωπο διαδίκτυο έχει και ανθρωπιά και αλληλοϋποστήριξη και αγάπη. Δεν έχει μόνο παγίδες, δεν είναι μόνο επικίνδυνο, είναι και η αφορμή να γνωρίσει κανείς ενδιαφέροντες και αξιόλογους ανθρώπους, που διαφορετικά δεν θα τους γνώριζε ποτέ. 

Είναι σαν το είδωλο της κοινωνίας στον καθρέφτη, μια κοινωνία κι αυτό, με τα κακά, τα επικίνδυνα, τα επώδυνα, αλλά και τα καλά της. Μπορεί για πολλούς να είναι ψυχρό, για κάποιους αφορμή να παραστήσουν κάτι που δεν είναι, για κάποιους άλλους ιδανικό να κρυφτούν πίσω από ένα ψευδώνυμο για να εκτονώσουν το θυμό τους για πολλά πράγματα, για κάποιους άλλους να βρουν θύματα για τις απατεωνιές τους, είναι όμως και ένα μέσο όπου άνθρωποι με ποιότητα και ουσία, δημιουργούν ένα διαφορετικό καινούργιο πολιτισμό, τον πολιτισμό της διαδικτυακής ανθρωπιάς!...

Μιας ανθρωπιάς που δεν διαφέρει από εκείνη της παλιάς γειτονιάς, που όταν ο ένας πονούσε, όλοι οι άλλοι στέκονταν δίπλα του, έτοιμοι να μοιραστούν το πρόβλημα και τη στεναχώρια του. Η γειτονιά γινόταν οικογένεια, όπως οικογένεια νιώθουν κι αυτές οι bloggers και τόσοι άλλοι...

Όταν γίνονται ανακοινώσεις για συνανθρώπους μας που υποφέρουν, οι οποίες περνούν από τον ένα χρήστη στον άλλο και δίνονται λύσεις σε άμεσα προβλήματα, το διαδίκτυο γίνεται η παλιά γειτονιά των παιδικών μας χρόνων και νιώθω πραγματικά πολύ χαρούμενη, που είμαι μέρος της με την ευρύτερη έννοια, γιατί όταν υπάρχει ποιότητα, ακόμα και τα πιο "ψυχρά" μέσα, αλλάζουν όψη!

Βλέπετε, η αγάπη δεν έχει σύνορα, δεν μπαίνει σε καλούπια, απλά υπάρχει και όταν υπάρχει, όλα τα μπορεί!!!

Μαρίνα

Μαρίνα

Η νέα χρονιά μετρά μόνο λίγες ώρες... εμείς όμως θα ευχηθούμε να μετρήσει άπειρες χαρές, υγεία, αγάπη και ευτυχία σε όλο τον κόσμο, να μετρήσει λιγότερη φτώχεια, προβλήματα, ανασφάλεια, απελπισία και πολέμους, λιγότερα παιδιά που πεινάνε... να μετρήσει περισσότερες λύσεις και λιγότερα προβλήματα!

Ευχόμαστε σε όλους αυτή η χρονιά να έχει 2015 χαρούμενους λόγους να σας μείνει αξέχαστη!...

Καλή Χρονιά!!!

Μαζί με τη γέννηση του Ιησού, γεννιέται η ελπίδα στον κόσμο. Ένα άστρο οδήγησε τους τρεις Μάγους στη φάτνη του νεογέννητου Χριστού!...

Ευχόμαστε στον καθένα από σας, αυτό το άστρο να οδηγήσει τα βήματά σας στην ευτυχία, την εσωτερική γαλήνη και στην αγάπη, που χωρίς αυτή, πάντα η ζωή είναι λειψή, όσες επιτυχίες κι αν την χαρακτηρίζουν!

Χρόνια πολλά και καλά, με υγεία και προκοπή!!!

Πάνε κάποια χρόνια, που δεν λαβαίνω πια καμιά χριστουγεννιάτικη κάρτα!... Σιγά σιγά βέβαια άρχισα να το συνειδητοποιώ, πως αυτή η άλλοτε ευχάριστη και επιβεβλημένη συνήθεια, δεν είναι πια "in" για πολλούς λόγους.

Τώρα, στέλνεις "κάρτα" με e-mail, είναι κινούμενη, εύχεται τραγουδιστά, αγγλιστί ή ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, στέλνεις ευχές στα social media και είναι και φθηνός (ή μάλλον ανέξοδος) τρόπος, αλλά και άμεσος.

Δε λέω κάθε εποχή έχει τις συνήθειες της και την ομορφιά της, αλλά εμένα, πώς μου ήρθε τώρα, μου έλειψαν!

Θυμάμαι παλιότερα πριν 15 χρόνια...
Το πρώτο μέλημα στις αρχές του Δεκέμβρη, ήταν να αγοράσω κάρτες και να τις στείλω νωρίς, για να φτάσουν εγκαίρως, αφού το Ταχυδρομείο χρονιάρες μέρες είχε παραπάνω κίνηση. Και τώρα έχει κίνηση βέβαια, αλλά για να στέλνονται οι λογαριασμοί, που κοντεύουν να ξεχειλίσουν το γραμματοκιβώτιο. Τις κάρτες τις άνοιγα πάντα με ευχαρίστηση. Για τους λογαριασμούς πάλι, δε χρειάζεται να σας πω, καταλαβαίνετε...

Στη δεκαετία του 80 που ήμουν μικρή, οι κάρτες αποτελούσαν για μένα, αφορμή για συλλογή. Τις μάζευα όλες σ' ένα κουτί, που είχα ντύσει με εμπριμέ αυτοκόλλητο και τις χάζευα κάθε φορά, που έρχονταν οι καινούργιες να προστεθούν σ' αυτό. Ήταν κανονική ιεροτελεστία.

Τις χώριζα ανά μέγεθος και ανά χρώμα και πάντα είχαν ξεχωριστή θέση εκείνες από το εξωτερικό, από τη θεία και τον συνομήλικό μου ξάδερφο. Για μένα, αυτές ήταν οι πιο όμορφες, όχι μόνο γιατί ήταν πιο μεγάλες και πιο εντυπωσιακές, αλλά γιατί όσες φορές τις διάβαζα, ήταν σαν να τους είχα κοντά μου, όπως εκείνα τα Χριστούγεννα της έκτης δημοτικού, που ήρθαν στην Ελλάδα και τα πέρασα μαζί τους.

Μπορεί τώρα να μπαίνω στο skype και να τους μιλάω με τις ώρες, αλλά πάντα τέτοιες μέρες τους ζητάω να μου στείλουν μια κάρτα, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά κι εκείνοι γελούν, αφού ποτέ δεν πίστεψαν ότι μιλάω σοβαρά...

Έρχεται βλέπετε μια στιγμή, που σα να βρίσκεσαι στη μέση της διαδρομής και κοιτάς και πίσω και βαδίζεις και μπροστά κι αναλογίζεσαι, πόσο άλλαξαν κάποια πράγματα, που ποτέ δεν περίμενες ν' αλλάξουν έτσι.

Ένα πράγμα μόνο παρατηρώ με χαρά μου, πως δεν αλλάζει!

Η ανάγκη των ανθρώπων να μοιραστούν ζεστά συναισθήματα και ευχές με άλλους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία ο τρόπος που γίνεται, όσο έχει σημασία ο λόγος!

Όσα χρόνια κι αν περάσουν όσο κι αν η τεχνολογία τρέχει ιλιγγιωδώς οι άνθρωποι, ειδικά τις γιορτινές μέρες, μοιράζονται χαμόγελα, αγάπη και όμορφες ευχές, που είτε είναι γραμμένες σε ilustration χαρτί, είτε στην οθόνη του υπολογιστή, το ίδιο ζεσταίνουν τις καρδιές και με την ίδια ταχύτητα φέρνουν δάκρυα συγκίνησης στα μάτια.

Μην αφήσετε στιγμή να πάει χαμένη. Εκμεταλλευτείτε κάθε ευκαιρία για να πείτε στους γύρω σας ένα καλό λόγο και να μοιραστείτε μαζί τους ένα χαμόγελο. Αυτό έρχονται να μας υπενθυμίσουν οι γιορτές, πέρα απ' όλα τ' άλλα!

Photo by Andrew Seaman on Unsplash Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες έρχεται στο μυαλό μου η ίδια εικόνα...  Κατέβαινα την Ερμού από το Σύνταγμα, πάνε αρκετά χρόνια, ημέρες Χριστουγέννων. Κόσμος πολύς παντού!  Άνθρωποι που ψώνιζαν μανιωδώς και μπαινόβγαιναν στα μαγαζιά κρατώντας τσάντες μεγάλες και βαριές...  Στο πεζοδρόμιο σε μια άκρη, ένα μικρούλι όχι παραπάνω από 6 χρονών, έλεγε τα κάλαντα με ένα τρίγωνο. Το πλησιάζουν περαστικοί, όσοι κατάφεραν να το δουν εγκαίρως για να μην το πατήσουν και του λένε, πως είναι νωρίς για κάλαντα...  Τότε, εκείνο αρχίζει να τραγουδά όσα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ήξερε, ελπίζοντας σε μερικά ευρώ, όταν το πλησιάζουν δύο άνθρωποι της δημοτικής αστυνομίας, το βουτάνε, σχεδόν απ' το γιακά, για να το διώξουν από το σημείο!  Πλησιάζω και ρωτάω γιατί το παίρνουν από κει και πού θα το πάνε, για να πάρω την εξής απάντηση: "Δεν ξέρουμε πού θα πάει, εμείς έχουμε εντολή να το διώξουμε από 'δω".  Έμεινα αποσβολωμένη, ενώ κάποιοι γύρω μου είχαν ήδη αρχίσει να διαμαρτύρονται. Μια κυρία το πήρε από το χέρι (παρά τις αντιρρήσεις των δημοτικών αστυνομικών) για να του αγοράσει κάτι να φάει από το διπλανό καφέ. Κάποιος άλλος ζήτησε να ειδοποιήσουν το "Χαμόγελο του Παιδιού"... Επικράτησε πανδαιμόνιο!...  Ένας καταστηματάρχης διαπίστωσε: "Περισσότερο κακό κάνανε αυτοί που ήρθαν να το μαζέψουν, από το κακό που έκανε αυτό!".  Τι κακό έκανε δηλαδή; τον ρώτησα. Από ό,τι είδα δεν ενοχλούσε κανένα! "Ενοχλούσε τους περαστικούς!" ήρθε η απάντηση.  Τους περαστικούς ή την αισθητική σας; ρώτησα, αλλά απάντηση δεν πήρα ποτέ... Δεν έπαψα ποτέ να σκέφτομαι όμως, πως τα Χριστούγεννα δεν είναι η γιορτή της κατανάλωσης όσο κι αν αυτό συνηθίσαμε. Δεν είναι ατέλειωτες βόλτες στα μαγαζιά και στα super market. Δεν είναι αποδράσεις στα χιονοδρομικά κέντρα, δεν είναι ταξίδια στο εξωτερικό.  Τα Χριστούγεννα είναι Αγάπη και μόνο Αγάπη! Χαρίστε τη, απλόχερα!!