Με την
Κική Κωνσταντίνου συναντηθήκαμε στα διαδικτυακά μονοπάτια το 2012, που δημιουργήθηκε το e-periodiko mas. Από τότε επικοινωνούμε μέσα από την κοινή μας
αγάπη για δημιουργία, παρακολουθώντας η μία την πορεία της άλλης. Για τη
συνέντευξη που θα διαβάσετε αφορμή στάθηκε το τρίτο βιβλίο της Κικής, μια
συλλογή από νουβέλες με το γενικό τίτλο "Η αγάπη δηλώνει Παρών", που
κυκλοφόρησε πρόσφατα. Δεν θα σας πω άλλα, θα αφήσω τη φιλική μας κουβέντα να
"μιλήσει" και να σας παρουσιάσει την Κική που γνωρίζω και αγαπώ
ιδιαίτερα....
Μίλησέ μου
λίγο για σένα έτσι ώστε για να σε γνωρίσουν καλύτερα και οι αναγνώστες του
περιοδικού
Θεωρώ
πως είμαι από τους λίγους ανθρώπους που
δεν χρειάζεται να πω κάτι για τον εαυτό μου, μιας και αν κάποιος με
παρακολουθήσει, ακόμη και για μικρό χρονικό διάστημα στο χώρο του διαδικτύου
που κινούμαι καθημερινά και με μεγάλη θα έλεγα κινητικότητα, μπορεί εύκολα να
σταθεί στην αυθεντικότητα του χαρακτήρα μου και χωρίς να πω λέξη για εμένα, να
καταλάβει τι είδους άνθρωπος είμαι, πως σκέφτομαι και πως δραστηριοποιούμαι
γενικότερα. Ωστόσο,
σαν ένα μικρό καλωσόρισμα για τους
αναγνώστες σας, που δεν έχει
τύχει να συναντηθούμε σε κάποια γωνιά ακόμη, θα ήθελα να τους συστηθώ ως η Κική
Κωνσταντίνου, που έρχεται από την όμορφη Στροφυλιά Ευβοίας, διατηρεί εδώ και
χρόνια το εκφραστικό της ιστολόγιο στην εξής ηλεκτρονική διεύθυνση: ekfrastite.blogspot.com
και τα τελευταία τρία χρόνια, έχει κάνει πράξη το δικό της όνειρο, καταφέρνοντας να εκδώσει
μέχρι στιγμής τρία βιβλία. Δύο ποιητικές συλλογές σε ελεύθερο στίχο και το νεογέννητο μου και πρώτο μέρος της Τριλογίας Αγάπης, που είναι μία συλλογή με
νουβέλες.
Πότε ξεκίνησες
να γράφεις και τι στάθηκε (αν στάθηκε κάτι) αφορμή;
Ξεκίνησα
να γράφω πολύ προτού καταλάβω πως μπορώ να γράφω. Είναι κάπως περίεργο έτσι;
Δεν διάβαζα, δεν μου άρεσαν τα γραπτά αλλά όταν έγραφα εκθέσεις στο σχολείο
έγραφα καλές εκθέσεις, τόσο καλές που ούτε εγώ η ίδια δεν καταλάβαινα το λόγο
του να είναι τόσο καλές και γιατί θα έπρεπε να τις διαβάζει ο καθηγητής μας
στην τάξη. Δεν είχα καταλάβει τότε πως μπορώ να γράφω, απλώς σαν μαθήτρια,
έκανα κάτι που έπρεπε να κάνω, χωρίς να το θέλω καν, ακόμη και στους καλούς
βαθμούς, οι οποίοι ήταν συνήθως μόνο στην
έκθεση καλοί, δεν έδινα σημασία, έκανα κάτι από καθήκον, που ποτέ δεν
κατάλαβα γιατί με τόση ευκολία, το έκανα τόσο καλά, τουλάχιστον από ότι μου
έλεγαν οι γύρω, μιας και εγώ το αντιμετώπιζα όλο αυτό, πρακτικά αλλά και σαν
παιχνίδι. Στην πορεία και αρκετά χρόνια μετά, κατέφυγα στην ψυχοθεραπευτική
μέθοδο της γραφής όπως οι περισσότεροι άνθρωποι και αυτή τη στιγμή που το
σκέφτομαι χαμογελάω μόνη μου. Δεν ήμουν καλά στα προσωπικά μου και ήθελα με κάποιον
τρόπο να διοχετεύσω την αρνητική ενέργεια από μέσα μου και όποιο άσχημο
συναίσθημα μπορεί να με κατείχε, να το εξωτερικεύσω. Έτσι πήρα ένα χαρτί, ένα
στυλό και έγραψα αλλά έγραψα με μορφή ιστορίας. Στη συνέχεια και διαβάζοντας
αυτά που έγραψα, μιας και τις περισσότερες φορές μετά κατανοώ και εγώ την
έκφρασή μου, μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα και το διάβασα σαν αναγνώστρια και
απευθείας μου ήρθε η φαεινή αυτή αναρώτηση «Βρε λες;». Και
μετά όλα ήταν μονόδρομος. Η εσωτερική μου ύπαρξη με πήρε από το χέρι και σιγά
σιγά με οδήγησε στο σήμερα και στο σήμερα όλα είναι ξεκάθαρα πια.
Συνάντησες
δυσκολίες και ποιοι σε βοήθησαν στη διαδρομή, που ως τώρα έχεις κάνει;
Θέλοντας
να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου, με εσένα, με όποιον τύχει να διαβάσει αυτή τη συνέντευξη, θεωρώ
πως στα πρώτα μου ουσιαστικά μα αβέβαια βήματα, ξέρεις εκείνα τα βήματα που
κάνει ένα μωρό και θέλει κάποιον να το στηρίξει, να του πιάσει το χέρι δηλαδή
για να μη πέσει και χτυπήσει, όπως επίσης και να το βοηθήσει να λυθεί και να
πάψει να φοβάται, δεν με βοήθησε κανείς
και ίσως αυτή να είναι και η πιο
μεγάλη μου νίκη. Ίσως αν με στήριζαν, αν μου έδειχναν έναν δρόμο που δε θα ήταν
δική μου επιλογή, τίποτα να μην ήταν ίδιο τώρα. Θα μπορούσε για παράδειγμα, αν
με είχαν στηρίξει άτομα και με έσπρωχναν στο χώρο να μου έδιναν πράγματα που
ανήκουν στα «εφέ» περισσότερο και που τώρα μπορεί να μου πάρει χρόνια να
κατακτήσω αλλά πρώτον δεν θα ήμουν εγώ, δεν θα ήμουν ευτυχισμένη, τα βιβλία μου
δεν θα ήταν αυτά που είναι και αυτά που θα γίνουν και πολύ περισσότερο, η
διαδρομή δεν θα ήταν διαδρομή, θα ήταν απλώς μία στάση και τίποτα περισσότερο.
Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα απολύτως μόνη με μόνους σύμμαχους, την οικογένειά
μου και τους καλούς μου φίλους. Ώρες, για ώρες και χρόνια να με ακούν να
ονειροπολώ και να τους λέω τα σχέδιά μου, τις ιστορίες μου, τα θέλω, τα όνειρά
μου. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να ακούς έναν άνθρωπο; Να ακούς έναν άνθρωπο που
ονειρεύεται τόσο πολύ και δυνατά με αποτέλεσμα να μιλάει περισσότερο για τα
όνειρα τα δικά του από ότι των άλλων και εκείνοι, ήταν εκεί και είναι ακόμη
εδώ, να με ακούν και να χαμογελάνε. Και ξαναλέω, ξέρετε πόσο δύσκολο είναι οι
άνθρωποι να ακούν; Και σε εμένα το έκαναν! Και αυτό ήταν ακόμη μία μου νίκη,
πρωτίστως για τους ανθρώπους που τα μοιράστηκα. Η πιο ουσιαστική μου βοήθεια
και η πρωταρχική ήταν αυτή και ήρθε από αυτούς. Στην πορεία εμφανίστηκαν
κάποιοι μάχιμοι θα έλεγα αναγνώστες μου που πλέον είναι και φίλοι μου. Κάποιοι
bloggers που επίσης είναι φίλοι μου και πολύ αργότερα, ενώ ήδη είχα κάνει
βήματα και είχα αρχίσει να χτίζω ας πούμε ένα όνομα, ήρθαν και άνθρωποι του
χώρου για να με βοηθήσουν πιο εμπεριστατωμένα θα έλεγα. Δεν τους κράτησα όλους
όσους με πλησίασαν το τελευταίο διάστημα, κράτησα μόνο τους τίμιους και τους
καθαρούς, αυτούς που σε παρουσιάσεις έχω κοντά μου και σε κάθε ευκαιρία με τo ονοματεπώνυμό τους, τους ευχαριστώ και τους εύχομαι κάθε είδους ευτυχία.
Το τόσο
αγαπημένο και πετυχημένο blog σου με το όνομα «Εκφράσου» τι ρόλο έχει παίξει σε όλη αυτή την
πορεία;
Πάλι
χαμογελάω σκεπτόμενη το μπλοκ μου και
την εκφραστική του πορεία. Πόσες εξελίξεις, πόσες σκέψεις, συλλογισμοί,
μοιράσματα, παιχνίδια. Μια αμφίδρομη
επικοινωνία και διαδρομή χρόνων με ανθρώπους, που στο σύνολό της, μου έχει
προσφέρει υπέροχες αναμνήσεις. Επίσης, και με τα χρόνια που πέρασαν, μου έφερε
και φιλικές σχέσεις με πολλούς ανθρώπους που υπήρξαμε «γείτονες» στην διάσταση
αυτή. Σε σχέση πάλι με τα γραφόμενά μου, αν δεν είχα ανακαλύψει το μπλοκ, δεν
ξέρω αν τώρα θα έγραφα. Θυμάμαι να ανεβάζω ιστορίες σε συνέχειες και τα σχόλια
να με κάνουν να θέλω να συνεχίζω να γράφω και να γίνομαι όλο και περισσότερο καλύτερη.
Θεωρώ πως το blogακι μου, είναι καταλύτης της τωρινής μου διαδρομής. Και όπως είπα κάπου πρόσφατα:
«Εκφράσου» είπα στον κόσμο και εκφράστηκα. Έκανα πράξη, την προστακτική του
τίτλου του ιστολογίου μου. Πλέον, όλα τα κομμάτια του πάζλ, έχουν λάβει την
θέση τους.
Λένε πως τα
βιβλία για τους συγγραφείς/ποιητές είναι τα παιδιά τους. Το συμμερίζεσαι αυτό; Μίλησέ μου για τα δικά σου βιβλία.
Το
συμμερίζομαι απόλυτα. Συνηθίζουμε να συμπεριφερόμαστε με στοργή σε ό,τι
αγαπάμε. Ανθρώπους, μωρά, λουλούδια, ζώα, βιβλία. Για εμένα., στον όρο πνευματικό
παιδί μα και παιδί σκέτο, εσωκλείεται στοργή. Ο μπαμπάς μου για παράδειγμα, ως
οικοδόμος, θεωρώ πως τα μαδέρια για αυτόν
είναι παιδιά του και πραγματικά δεν βρίσκω καμία διαφορά με όσα μπορεί
να αισθάνομαι εγώ για τα βιβλία μου από ότι μπαμπάς μου για τα μαδέρια του. Τα
πνευματικά μας παιδιά είναι αυτά που γεννάμε από την ψυχή μας και αυτά που τροφοδοτούν την ψυχή
μας για να μη σβήσει. Η ειδικότητα του κάθε ανθρώπου, δεν επιφέρει αξία σε ένα
υλικό αγαθό, η αγάπη του για αυτό, του επιφέρει!
Μετά από
δύο ποιητικές συλλογές, τώρα νουβέλες συγκεντρωμένες κάτω από τον τίτλο «Η
αγάπη δηλώνει Παρών». Τι σε ώθησε σ’ αυτή την αλλαγή;
Λες
και ξέρω (και εδώ γελάω). Για
εμένα πλέον, λες και όλα προαποφασισμένα από καιρό μέσα μου, που όμως τώρα,
συνειδητοποιώ. Είμαι υπηρέτης τους και
απλώς ακούω αυτό που έχω μέσα μου, αυτό μου δείχνει τι να κάνω, που να κινηθώ και
εγώ απλώς υπακούω. Δεν με υπηρετεί, το υπηρετώ και νιώθω τόσο υπερήφανη για
αυτό.
Περιέγραψέ
μου τα συναισθήματά σου όταν είδες τυπωμένη την πρώτη ποιητική συλλογή σου.
Συγκίνηση
και χαρά αλλά όχι όση πίστευα ή όσο θα υπέθετα κάποιος που ήξερε πόσο πολύ το
ήθελα. Είχα οραματιστεί και οπτικοποιήσει τόσες πολλές φορές το πρώτο μου
βιβλίο, που ήταν σα να ήξερα, σα να το είχα ζήσει. Ήταν κάτι που θα γινόταν
γιατί μέσα μου είχε ήδη γίνει και ήταν εύκολο πια.
Ένιωσες το
ίδιο και για τα επόμενα βιβλία;
Θα ήταν ψέμα αν έλεγα
πως νιώθω κάτι το ιδιαίτερο. Το μόνο που νιώθω είναι συγκινησιακή χαρά.. Αυτό
και πίστεψέ με, μου είναι αρκετό!
Αν
κοιτάξεις πίσω, ποιο ήταν το πιο εύκολο και ποιο το πιο δύσκολο βήμα;
Για
εμένα το πιο εύκολο είναι η έμπνευση, υπάρχει διάχυτη και οι σκέψεις πολλές. Το
πιο δύσκολο, η απαλλαγή φόβων και πάταξης του τέλειου. Γενικότερα εστιάζω στο
περιεχόμενο των βιβλίων μου και όχι στην
διαδρομή. Δηλαδή, αν με ρωτάς πιο είναι το πιο δύσκολο βήμα στην
διαδρομή μου, δεν ξέρω να σου πω, γιατί δεν το έχω σκεφτεί ποτέ και δεν θα το
σκεφτώ κιόλας, αν με ρωτάς το πιο δύσκολο στο περιεχόμενο των βιβλίων μου,
μπορώ να σου πω κάλλιστα, ο φόβος μήπως δεν επιλέξω το κατάλληλο εξώφυλλο. Για
την ιστορία είμαι τόσο σίγουρη, τα άλλα τα μικρά, τα επιφανειακά με μπερδεύουν,
σε κάθε «σκληρό» και «δύσκολο», είμαι έτοιμη από καιρό να το επιλύσω ή να
προσπεράσω.
Θα άλλαζες
κάτι από ό,τι έχεις κάνει μέχρι τώρα;
Όχι
και είμαι σίγουρη πως αυτό το «όχι» θα με
συνοδεύει για πάντα. Όσα δεν ξέρω απαντάω καθημερινά στην ζωή μου και όση
αβεβαιότητα με συνοδεύει εκεί έξω, τόσο σίγουρη για καθετί είμαι στα
λογοτεχνικά μου μονοπάτια.
Η
οικογένειά σου τι ρόλο έπαιξε στην μέχρι τώρα πορεία σου;
Η
οικογένειά μου ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί, να με ακούει και να με
στηρίζει. Είναι οι αφανείς μου ήρωες και είναι αυτοί που μου δίδαξαν την
ομορφιά του ασήμαντου, ώστε να την κουβαλώ μαζί μου και κάθε «ασήμαντο» που συναντώ,
να το κάνω πολύτιμο μέσω των οραματισμών μου για εκείνο και των λέξεων, που
ιστορία θέλω, να του πλάσω.
Τι
σκέφτεσαι για τους ανθρώπους και για τις δυσκολίες που όλοι βιώνουμε σαν
κοινωνία; Σε ποιο βαθμό επηρεάζουν το περιεχόμενο των βιβλίων σου;
Στην
πλειοψηφία, σκέφτομαι θετικά για τους ανθρώπους, όμως έρχονται και εκείνες οι
δυσάρεστες στιγμές, που οι άνθρωποι είναι ή μπορούν να γίνουν
ματαιόδοξοι, άπληστοι, κακοί και σκληροί και δεν θέλω να είναι έτσι γιατί εγώ
αλλιώς τους οραματίζομαι και με άλλες αξίες τους συμπεριλαμβάνω στα γραφόμενά
μου. Μετά όμως σκέφτομαι πως οι άνθρωποι είναι απλώς αδύναμοι κι αυτό αυτόματα,
μου τους γλυκαίνει και γλυκαίνει και εμένα και μετά μου βγαίνει μια κατανόηση,
μια καλοσύνη, μια αγάπη, μια στοργή και κυρίως μια συμπόνια. Και μετά οι
άνθρωποι γίνονται μαργαρίτες στα μάτια μου και δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο
ένα λιβάδι υπάρχει και εκεί υπάρχει πράσινο, έντονη βλάστηση και κυριαρχία του
πράσινου, της ελπίδας και πεταλούδες και γαλήνη και πολλά χρώματα και ωραία
μουσική και δεν με νοιάζει να σκεφτώ κάτι άλλο γιατί εγώ εκεί ανήκω και εκεί θα
μείνω. Και πλέον δεν έχω καταλήξει αν οι άνθρωποι και η κοινωνία επηρεάζει τα
βιβλία μου γιατί τα νιώθω περά από κάθε εφικτό άγγιγμα. Μόνο η ψυχή μου μπορεί
να αγγίξει κάτι δικό μου που δικαιωματικά της ανήκει. Εκείνη επηρεάζεται από
εξωτερικούς παράγοντες αλλα υπάρχει ένα φίλτρο που ξεκαθαρίζει και ίσως αυτή το
φίλτρο, αυτή η κάθαρση, να είναι τα βιβλία μου. Και κάνεις δεν μπορεί να
αγγίξει κάτι αληθινό, η αλήθεια από μόνη, φαίνεται και βασιλεύει.
Ποια είναι
τα μελλοντικά σου σχέδια; Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου μετά από 10 χρόνια;
Θα
ακουστεί κλισέ αν πω απλά ζωντανό; Να είμαι υγιής, δυνατή, πετυχημένη,
δημιουργική, με μια οικογένεια χαρούμενη και πλαισιωμένη με ανθρώπους που αγαπώ
και με αγαπούν. Να είναι καλά η οικογένειά μου και μακάρι να έχω δίπλα μου τότε
και την γιαγιά μου, θα το ήθελα τόσο πολύ αυτό.
Αν σου
πρότειναν να ζήσεις σε άλλη χώρα, να κάνεις αυτό που αγαπάς (να γράφεις) και να
αμείβεσαι αδρά, τι θα απαντούσες;
Αγαπώ
την χώρα μου και θέλω να δημιουργεί και να μεγαλουργήσω εδώ και θεωρώ πως μπορώ
και πως θα τα καταφέρω. Επίσης είμαι αρκετά δεμένη με παρά πολλά και πολλούς
στην Ελλάδα που δεν ξέρω αν θα έφευγα ποτέ. Το πιο μεγάλο μου όνειρο δεν είναι
η καλή πληρωμή, είναι η ευτυχία και αυτή έρχεται και με τα λίγα εδώ. Αν το έξω
μου έφερνε ευτυχία, θα το σκεφτόμουν αλλά για τα χρήματα όχι, ποτέ. Μόνο αν
έπρεπε να πάω να δουλέψω για λίγα χρόνια επειδή δεν είχα να ζήσω, αν εξαναγκαζόμουν
δηλαδή.
Με την ευκαιρία η Κική θέλοντας να ευχαριστήσει όλους τους ανθρώπους που βοήθησαν στην ανάδειξη του τελευταίου της βιβλίου "Η Αγάπη δηλώνει Παρών", γράφει: "Τις πιο θερμές μου ευχαριστίες θα ήθελα να
εκφράσω σε όλους τους συντελεστές, που βοήθησαν στην ανάδειξη της Αγάπης που
Δηλώνει Παρών, νιοτάξιδο βιβλίο μου και - πρώτο της Τριλογίας Αγάπης - που οραματίστηκα και
παρουσιάσαμε με ξεχωριστό τρόπο την Κυριακή 18 Μαρτίου 2018, στην αίθουσα εκδηλώσεων
του Συλλόγου Ελληνικής Πολιτιστικής Παράδοσης «Τ’ Αλωνάκι», με τον δικό του
μοναδικό ο καθένας τρόπο, και πιο συγκεκριμένα:
Στην Πρόεδρο του Συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι» κα Σκολίδη
Φωτεινή και στον Διευθυντή του Συλλόγου και συμπατριώτη μου κο Λιανοστάθη
Δημήτρη για τη φιλοξενία που μας προσφέρουν και πολλαπλά στηρίζουν το
συγγραφικό μου εγχείρημα.
Στους συνδαιτυμόνες μου στο τραπέζι: την κα
Γεωργιάδου Μαριέττα, τον κο Μπαϊρακτάρη Κώστα, την κα Παχού Αλεξάνδρα, την κα
Ραψομανίκη Ρένα και την κα Φωτιά Ελένη για την αναγνωστική αποκάλυψη των ηρώων
και τμημάτων των ιστοριών του βιβλίου μου.
Στον κο Ανδρέα Κοντό, που με τους ήχους της
φυσαρμόνικας μας ταξίδεψε και μας έφερε πιο κοντά στην ιστορία του Πέτρου και
της Οφηλίας και στο αίσθημα της αγάπης, που όμορφα τον διέχυσε σ’ αυτόν
τον χώρο.
Στον κο Κωνσταντίνου Γιώργο, Λογοτέχνη και μέλος
της Διεθνής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών για τον άκρως συγκινητικό χαιρετισμό
που μου απένειμε.
Στο μουσικό σχήμα «Μαντάρα»:
Μέλη συγκροτήματος
Κωνσταντίνος Μαδαρός: κιθάρα, λαούτο, λαουτομάντολα,
τραγούδι
Κατερίνα Σέγκου: τραγούδι
Χρήστος Περγάμαλης: κρουστά (μπεντίρ, djembe..)
Σταμάτης Χαϊνάς: κοντραμπάσο
Δημήτρης Λιάσκος: πνευστά
Γιάννης Οικονομίδης: κεμετζές, γυαλί ταμπούρ,
μπεντίρ
Μενέλαος Διέτης: παραγωγή
για το μελωδικό άνοιγμα και κλείσιμο της εκδήλωσης που μας
προσέφεραν με τα περί αγάπης επιλεγμένα άσματα.
Στον κο Νίκο Μουσαβερέ για την επιμέλεια του
τρειλερ book που μου χάρισε και σε αυτό το βιβλίο.
Στην φιλαναγνώστρια Λουΐζα Φρέρη που ήρθε
εκτάκτως από την Αθήνα για την εκδήλωση και μου απένειμε φιλικό χαιρετισμό και
μοίρασμα ψυχής.
Σε όλους τους παρευρισκομένους, μεταξύ αυτών
οικογένεια – φίλοι – περιβάλλον εργασίας – μέλη του συλλόγου «Τ’ Αλωνάκι», για την συνολική τους στήριξη κι αγάπη.
Ακόμη, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα μέσα
ενημέρωσης του τόπου μου και όχι μόνο, που φιλοξένησαν στις στήλες τους, την
εκδήλωση που ετοιμάσαμε με αστείρευτη αγάπη και χαρά.
Επιτρέψτε μου, να κλείσω τις ευχαριστίες μου,
εστιάζοντας στον εξαίρετο άνθρωπο, επιστήμονα και λογοτέχνη κο Κώστα
Μπαϊρακτάρη, Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου ¨Φίλων του Γιάννη Σκαρίμπα¨,
όπου και είμαι μέλος, θέλοντας να εκφράσω την τιμή και τη χαρά που νιώθω στο να
ξέρω πως με στηρίζει ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος του τόπου μας και όχι
μόνο.
Μεγάλη η
τιμή, η συγκίνηση, η χαρά, η ευγνωμοσύνη αν θέλετε, αλλά και το στοίχημα με τον
εαυτό μου του να βγάλω αυτόν τον άνθρωπο ασπροπρόσωπο και να καταφέρω με τα
χρόνια να δικαιώσω ηθικά την απόφασή του να με στηρίξει. Κατάλαβα από την πρώτη
στιγμή, που τον γνώρισα, πως είναι άνθρωπος με αξίες που θέλει να στηρίξει νέα
παιδιά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πίστευα πως θα αποκτούσα έναν τόσο σημαντικό
σύμμαχο και οδηγό μου.
Είναι σημαντικό άνθρωποι με φως, να σου δίνουν
λίγο από τα φώτα τους και εγώ ομολογώ πως από τον κο Μπαϊρακτάρη διδάσκομαι και
βρίσκω όλο και περισσότερο τον δρόμο μου.
Σας ευχαριστώ."
Αυτή είναι η Κική Κωνσταντίνου, ένα πλάσμα αυθεντικό, όμορφο, καθαρό και ειλικρινές, η φίλη μου, που εκφράζεται στο blog της και στα βιβλία της, καταθέτοντας την ψυχή της!
Κική μου σ' ευχαριστώ πολύ!
