Πριν βιαστείτε να πείτε "αδύνατο", να σας πούμε πως υπάρχουν! Είναι πραγματικά αυτονόητο για μας η ύπαρξη βουνών όπως αυτονόητη είναι και η ύπαρξη της θάλασσας στην πατρίδα μας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και όλες τις χώρες του κόσμου.

Ας τις δούμε αναλυτικά.

Η Γκάμπια είναι η πρώτη όπου το μεγαλύτερο βουνό της είναι ο Κόκκινος βράχος με υψόμετρο μόλις 53 μέτρων, αφού το μεγαλύτερο μέρος της καλύπτεται από έλη και βάλτους.

Ακολουθεί το Κουβέιτ, μια ζεστή χώρα με απέραντες εκτάσεις ερήμου, χωρίς βουνά αλλά και λίμνες. Ο ομώνυμος κόλπος της, είναι στην κορυφή των προτιμήσεων των τουριστών μαζί με τα λιγοστά νησιά στην ακτή του Περσικού κόλπου. Το μοναδικό ψηλό σημείο της χώρας αυτής φτάνει βέβαια τα 306 μέτρα αλλά δεν αποτελεί αυτό που τυπικά θα ονομάζαμε βουνό. Αν το Κουβέιτ δεν ήταν διάσημο για τις πετρελαιοπηγές του, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι διάσημο για την έλλειψη βουνών...

Μολδαβία

Τρίτη στη λίστα μας η Μολδαβία μια χώρα χωρίς μεγάλες οροσειρές με το μέσο υψόμετρο της χώρα να φτάνει μόλις τα 147 μέτρα. Ίσως γι' αυτό οι κάτοικοί της αναζητούν τη χαρά των ορεινών σπορ εκτός των συνόρων της.

Η Γουινέα - Μπισάου με έκταση μόλις 36.125 τ. χιλιομέτρων είναι μια ακόμα χώρα χωρίς ίχνος βουνοκορφής. Το έδαφός της καλύπτεται από σαβάνες και ριζοφόρους βάλτους.

Αν δεν υπολογίσουμε τα νησιά Φερόε στο Β. Ατλαντικό και τη Γροιλανδία στη Β.Αμερική, η Δανία είναι επίσης μια χώρα που στα εδάφη της δεν έχει βουνά. Είναι επίπεδη με το ψηλότερο σημείο της να φτάνει τα 170,86 μέτρα.

Ολλανδία

Το ίδιο συμβαίνει και στο Βέλγιο και την Ολλανδία τις λεγόμενες Κάτω Χώρες. Νότια της επαρχίας του Λίμπουργκ βρίσκεται το ψηλότερο σημείο τους, που φτάνει τα 323 μέτρα.

Εσθονία

Ακολουθεί η Εσθονία, που το μέσο υψόμετρο στη χώρα δεν ξεπερνά τα 50 εκατοστά, ενώ το ψηλότερο σημείο της φτάνει τα 318 μέτρα, με τα δάση να καλύπτουν σχεδόν τη μισή έκταση της χώρας, αποτελώντας σημαντικούς βιότοπους σπάνιας άγριας πανίδας. Παράλληλα διαθέτει χιλιάδες υδρότοπους που η ηλικία τους ξεπερνά τις τρεις χιλιετίες.

Οι πεδιάδες που καλύπτουν πάνω από το 75% της Λετονίας, την κάνουν να βρίσκεται μέσα στη λίστα μας, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της χώρας δεν ξεπερνά σε υψόμετρο τα 200 μέτρα.

Λιθουανία

Ανάλογο υψόμετρο που δεν ξεπερνά τα 294 μέτρα έχει και η Λιθουανία με μια εντυπωσιακή εναλλαγή πεδινών και ημιορεινών όγκων ενώ οι πολυάριθμες λίμνες της αποτελούν σπουδαίους υγρότοπους και τα δάση καλύπτουν περισσότερο από το ένα τρίτο της έκτασης της χώρας.

Λευκορωσία

Τελευταία στη λίστα, η Λευκορωσία με μέσο υψόμετρο στα 160 μέτρα και το υψηλότερο σημείο της να αγγίζει τα 345 μέτρα, έχοντας τις πεδιάδες να δημιουργούν το κατάλληλο σημείο εγκατάστασης του πληθυσμού της και την ανάπτυξη της γεωργίας και της βιομηχανίας, παράλληλα με τον τουρισμό.


Πηγές πληροφοριών: perierga.gr, newsbomb.gr
Κείμενο: "to e-periodiko mas"

"Αν ήσουν βιβλίο, ποιο θα ήσουν;" ρωτούσε η Αριστέα σε μια ανάρτησή της.

Αν ήμουν βιβλίο! Δεν θα ήμουν κανένα από τα βιβλία που αγαπώ, τολμώ να πω... κι ο λόγος είναι απλός. Ποτέ μου δε χώρεσα σε μέτρα, ποτέ μου δεν ανήκα σε μια κατηγορία. Πάντα απέξω! Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο κι ας επιζητούσα (κυρίως ως έφηβη) το αντίθετο διακαώς!

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, μη φανταστείτε πως η "μεγαλειότης" μου δεν χωρά πουθενά για τη μοναδικότητά της, το αντίθετο θα έλεγα. Πάντα κάτι έλειπε από τα χαρακτηριστικά μιας κατηγορίας σε μένα. Λειψά μονίμως, όσο κι αν προσπαθούσα...

Ψάχνοντας λοιπόν να βρω ποιο βιβλίο θα ήμουν, συνειδητοποίησα πως δεν θα ήμουν καν βιβλίο (με την ακριβή έννοια). Θα ήμουν θεατρικό έργο, που υπάρχει και σε βιβλίο και μέσα από αυτό, θα μιλούσα για δικαιοσύνη, αγάπη, τρυφερότητα με τρόπο ανατρεπτικό, επαναστατικό.
Θα ήμουν, "Ο κύκλος με την κιμωλία" του Μπέρτολ Μπρεχτ. Σ' ένα κόσμο που υμνεί τον υλισμό και θριαμβεύει η αδικία και η αλαζονεία της εξουσίας και του πλούτου, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο, από μια έκφραση πίστης στον θρίαμβο της δικαιοσύνης και της ανθρωπότητας.


Θα ήμουν ένα παραμύθι, μια τρυφερή ιστορία μητρότητας η οποία σαρκάζει τη δικαιοσύνη και την εξουσία, την ίδια στιγμή, που υμνεί την αγάπη. Αυτή την αγάπη, που είναι έτοιμη να απαρνηθεί τα πάντα και ενσαρκώνεται στη Γρούσα, που προτιμά να απαρνηθεί το παιδί που έσωσε και μεγάλωσε, προκειμένου αυτό. να μην πονέσει. Αυτή την αγάπη, που γίνεται οδηγός του δικαστή Αντζάκ, που παρά την κουτοπονηριά και την ακαταλληλότητά του να γίνει δικαστής, καταφέρνει να φωτίσει την κρίση του.

Ο Αντζάκ που ήταν μέθυσος, κλεφτοκοτάς και κουτοπόνηρος γίνεται δικαστής γιατί στην επανάσταση έκρυψε το Μεγάλο Δούκα στο σπίτι του, σώζοντάς του τη ζωή και ο διορισμός του σε δικαστή ήταν η ανταμοιβή του.

Τη σολομώντεια λύση επιλέγει ο Αζντάκ και τοποθετεί το παιδί στο κέντρο του κύκλου με την κιμωλία, ζητώντας από τις δύο μάνες (θετή και βιολογική) να τραβήξουν από ένα χέρι η κάθε μια το παιδί κι όποια το πάρει με το μέρος της, να το κερδίσει. Και είναι η αγάπη προς το παιδί, που κάνει τη θετή μάνα να παραιτηθεί, για να μην το πονέσει. Να το στερηθεί, για να μην υποφέρει, κάνοντας ταυτόχρονα, το δικαστή να τη δικαιώσει δίνοντάς το της, γιατί όπως γράφει στο έργο ο Μπρέχτ: "Το κάθε τι πρέπει να ανήκει σ' εκείνον που είναι άξιος, τα παιδιά σε κείνους που με αγάπη και φροντίδα τα ανατρέφουν..."

Με τη σκληρή κριτική του στην εξουσία και τη δικαιοσύνη ο Μ. Μπρέχτ, σ' αυτό το έργο του που γράφτηκε το 1943-45 και αποτελεί μια αντιπολεμική φωνή, δίνει διέξοδο στην ελπίδα με δρόμο την αγάπη του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Το είδα στο θέατρο για πρώτη φορά πολύ μικρή και με γοήτευσε τόσο, που το αναζήτησα στη δανειστική βιβλιοθήκη της πόλης που έμενα τότε, για να το διαβάσω ξανά και ξανά...

Αλήθεια, εσείς αν ήσασταν βιβλίο, ποιο θα ήσασταν;





Υ.Γ. Μια που το μήνυμα του βιβλίου και της ανάρτησης είναι η αγάπη, μπορεί να αποτελέσει  παράλληλα και την πρώτη μου συμμετοχή, στο νέο δρώμενο της Αριστέας "Κοινωνία ώρα Αγάπης"....

Παραδοσιακά τα αυγά της Λαμπρής είναι πάντα κόκκινα. Αυτά που σας προτείνω, είναι μια κατασκευής της τελευταίας στιγμής, που γίνεται γρήγορα και δίνει μια άλλη νότα έξω από τα συνηθισμένα, τόσο στο σπίτι, όσο και στο γιορτινό τραπέζι αφού μπορείτε να τοποθετήσετε ένα αυγουλάκι στη θέση του κάθε καλεσμένου σας...



Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Φτιάξτε με πηλό που στεγνώνει στον αέρα μερικά αυγά, σε διάφορα μεγέθη. Έτσι κι αλλιώς τα χειροποίητα ποτέ δεν μπορεί να είναι ακριβώς ίδια, αυτή είναι και η ομορφιά τους, άλλωστε.


Στη συνέχεια βάψτε κάποια με χρυσή μπογιά και σε άλλα σχεδιάστε χαριτωμένες βούλες ή ακανόνιστε γραμμές.



Αν τα χρησιμοποιήσετε για το τραπέζι της Ανάστασης θα χρειαστείτε καρτελάκια (τα γνωστά cart visit), θερμοκόλλα και ένα χρυσό μαρκαδόρο. Κολλήστε το αυγό στην άκρη της καρτούλας, γράψτε το όνομα του καλεσμένου σας και είναι έτοιμα να τοποθετηθούν στο τραπέζι!


Αν πάλι τα θέλετε μόνο για διακόσμηση, τότε δεν έχετε παρά να αφήσετε τη φαντασία σας να σας οδηγήσει. Εγώ απλά τα έβαλα σε διάφανα μπωλ...

Περιμένω όπως πάντα τις εντυπώσεις σας

Πριν από κάμποσους μήνες έμαθα για το Ξεblogάρισμα και τη δράση του και αποφάσισα να στείλω μερικά χειροποίητα στολίδια για το χριστουγεννιάτικο bazaar του. Όταν έμαθα πως γίνεται και πασχαλινό, έφτιαξα λαμπάδες που χρειάζονταν και τις έστειλα, για να ενισχύσω την προσπάθειά του. Βλέπετε είναι τόσοι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από τη βοήθειά μας, που κάθε αντικείμενο μικρό ή μεγάλο είναι πάντα ευπρόσδεκτο.