Άνοιξε για λίγο τα μάτια του κι ευθύς τα έκλεισε ξανά.
- Πες μου ένα παραμύθι, είπε με κόπο...
- Παραμύθι, αγόρι μου, μεγάλωσες πια!
- Ναι, έτσι για να ξεχαστώ, σαν αντιπερισπασμός στον πόνο...

Ο ήχος της φωνής του κι αυτό που ζητούσε, έκαναν τη μάνα να αναριγήσει. Μέρες τώρα ήταν εκεί στο προσκεφάλι του, του χάιδευε το μέτωπο και το χέρι του με τους φυτεμένους ορούς και τα λευκοπλάστ και παρακαλούσε το Θεό να της τον κάνει καλά!

Το παλικάρι της, το μοναχοπαίδι της, το μωρό της κείτονταν στο κρεβάτι του νοσοκομείου ακίνητο και χλωμό κι εκείνη το κοίταζε χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα και μάτωνε η ψυχή της.

Δεν έπρεπε να είσαι εδώ, σκεφτόταν τις ατέλειωτες ώρες του μαρτυρίου της... είσαι δεκαοχτώ χρονών, έπρεπε να είσαι έξω να κυνηγάς τα όνειρά σου, να χαίρεσαι, να λυπάσαι, να ζεις... τι δουλειά έχεις εδώ ανάμεσα σε γέρους να παλεύεις να κρατηθείς κι εγώ να σε κοιτώ, να σε παρακολουθώ που χάνεσαι μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα!

Δεν ήλπιζε πολλά η μάνα, μετά το τελευταίο ανακοινωθέν των γιατρών. Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να σώσει το παιδί της, αφού δεν βρέθηκε συμβατός δότης, της είχαν πει κι εκείνη παρόλο που κατέρρευσε μέσα της γινόμενη χίλια κομμάτια, το δέχτηκε με περίσσια αξιοπρέπεια, απαντώντας: "Ό,τι θέλει ο Κύριος".

- Δε σ' ακούω... ψιθύρισε ξανά το παιδί κι εκείνη έκλεισε με μιας την πόρτα του πόνου κι άνοιξε την πόρτα των αναμνήσεων...
- Θα σου πω το αγαπημένο σου, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι; Μ' αυτό σ' έπαιρνε ο ύπνος...

Μια φορά κι ένα καιρό, σ' ένα μακρινό πανέμορφο δάσος, ζούσε ένας ξυλοκόπος με τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του, άρχισε... κι έλεγε, έλεγε, διηγόταν το παραμύθι κι εκείνος μίκραινε, μίκραινε ώσπου χώραγε στην αγκαλιά της και το κανάκευε, τον χάιδευε στοργικά και τον προστάτευε από κάθε τι κακό, οδυνηρό και άσχημο.

Γύριζε πίσω το μυαλό στα χρόνια της ξενοιασιάς, στα χρόνια των χαρούμενων γενεθλίων, στους επαίνους του στο σχολείο, στα ατέλειωτα καλοκαιρινά παιχνίδια στη διπλανή αλάνα, στα πρώτα του ερωτικά σκιρτήματα...

Η φωνή της ήρεμη, χρωμάτιζε την κάθε λέξη και την έκανε εικόνα, που σα βάρκα ταξίδευε το νεαρό, σε μέρη φανταστικά κι ονειρεμένα και κείνος ήρεμος άκουγε και πού και πού, χαμογελούσε.

Κάθε που πλησίαζε στο τέλος του παραμυθιού, πρόσθετε κάτι που το έκανε ν' αρχίσει από την αρχή, έτσι όπως συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή μας και περνάμε από την απόγνωση, στην ελπίδα...

2η συμμετοχή

Απόγευμα Σαββάτου, ξεκινά ένα επιβατηγό καράβι από τον Πειραιά για τη Μυτιλήνη με μπουνάτσα.Το ταξίδι μεγάλο, ξεπερνούσε τις δεκατέσσερις ώρες. Η νύχτα θα το έβρισκε στο πέλαγος και το λιμάνι δεν θα φαινόταν πριν από τις οχτώ το πρωί...

Αργά το βράδυ, καταμεσής του πελάγους, βρέθηκε σε θαλασσοταραχή μεγάλη. Κανείς από τους επιβάτες δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ενώ ξεκίνησαν με τόσο καλό καιρό και πέρασαν το Κάβο Ντόρο χωρίς πολλά κουνήματα, τώρα το καράβι έμοιαζε παραδομένο στο έλεος της φουρτούνας.

Όλο το πλήρωμα επί ποδός και ο καπετάνιος στη γέφυρα, κρατούσε μόνος του το τιμόνι! Κάτω από άλλες συνθήκες, με τη νύστα να βαραίνει τα βλέφαρα, οι επιβάτες θα είχαν γύρει το κεφάλι παραδομένοι στο κάλεσμα του Μορφέα. Τώρα όμως αναστατωμένοι, αφήνοντας τη νύστα κατά μέρος, κοιτούσαν τις καρέκλες στο σαλόνι του πλοίου, να πηγαίνουν πότε από τη μια και πότε από την άλλη, ακολουθώντας τον άγριο ρυθμό των μανιασμένων κυμάτων, που έκαναν το πολυταξιδεμένο σκαρί να μοιάζει καρυδότσουφλο...

Η νύχτα πυκνή και η θύελλα στο αποκορύφωμά της! Βροχή και δυνατός αέρας έκαναν αμφίβολη την έκβαση του ταξιδιού αυτού. Ο καπετάνιος κρατούσε με τα δυο του χέρια το τιμόνι με την αγωνία να αυλακώνει το πρόσωπό του. Δεν έκανε ζέστη, το αντίθετο μάλιστα, όμως στο μέτωπό του κόμποι ιδρώτα κυλούσαν και άλλαζαν δρόμο στα φρύδια του, για να καταλήξουν χαμηλά στους κροτάφους...

Έχω τόσες ψυχές να πάω στον τόπο τους, σκεφτόταν. Θεέ μου, βοήθα με να τους γλιτώσω!

Πριν προλάβει να τελειώσει τη σκέψη του, νιώθει δυο χέρια να κρατούν μαζί του το τιμόνι κι ένα πρόσωπο άγνωστο μα οικείο να του χαμογελά, μέσα στη στολή του καπετάνιου του Εμπορικού Ναυτικού, που φορούσε κι ο ίδιος!

Μη φοβάσαι, του είπε, θα τα καταφέρουμε!...
Λίγη ώρα αργότερα, σαν από θαύμα, η θύελλα καταλάγιασε και το καράβι άρχισε να πλέει με σιγουριά στους υδάτινους δρόμους του Αιγαίου, που οδηγούσαν στο νησί.

Ο καπετάνιος γύρισε με ανακούφιση προς τον αξιωματικό, που κρατούσε μαζί του το τιμόνι, αλλά δεν τον είδε εκεί...
Πού πήγε, μονολογούσε... θα τον βρω, να τον ευχαριστήσω για τη βοήθεια και τη συμπαράστασή του, θεωρώντας πως ήταν κάποιος από τους επιβάτες, που έβαλε στην κυριολεξία το χέρι του, για να σωθεί το καράβι!
Τότε, ακούει μια φωνή λίγο απόμακρη, σαν από το διπλανό δωμάτιο, να του λέει: "Δεν θέλω να μ' ευχαριστήσεις, μόνο όταν περνάς από το σπίτι μου στο Καγιάνι, σφύρα μου τρεις φορές"...

Στο Καγιάνι... σπίτια δεν υπήρχαν στο Καγιάνι, το ήξερε καλά! Χρόνια έκανε αυτό το δρομολόγιο και ήξερε τα παράλια του νησιού απ' έξω κι ανακατωτά. Στο Καγιάνι, το μόνο που μπορούσε να δει κανείς, ήταν ένα μικρό εκκλησάκι του Ταξιάρχη (όπως το λένε οι ντόπιοι) να ξεπροβάλει από την πυκνή φυλλωσιά των δέντρων, που άγγιζαν στην πανέμορφη ακρογιαλιά....

Η μέρα άρχισε σιγά - σιγά να κάνει την εμφάνισή της. Ένας λαμπερός ήλιος ξεπρόβαλε από το βάθος του γαλάζιου ορίζοντα και έριχνε χρυσαφένιες ματιές στα καταγάλανα νερά. Το βαπόρι σίγουρο και ατάραχο πλησίαζε το νησί. Εκείνος εκεί, στητός στη γέφυρα με τα κιάλια στο χέρι, έψαχνε να δει όσο πιο γρήγορα γινόταν τα πρώτα ίχνη γης.

Λίγο - λίγο και η στεριά με την καταπράσινη ομορφιά της έμοιαζε να πλησιάζει όλο και πιο κοντά. Άρχισε να κοιτά ξανά με τα κιάλια και να ψάχνει πόντο - πόντο για σπίτια...
Δάσος, ελιές και πεύκα μέχρι την αμμουδιά. Να, το Καγιάνι, δέντρα, φυλλωσιές, να και το εκκλησάκι, σπίτια όμως, δεν φαίνονταν!...

Έδωσε εντολή να σφυρίξει το πλοίο τρεις φορές! Ο ήχος έσκισε την ησυχία του πρωινού, κάνοντας όλους να απορούν, αφού το λιμάνι δεν είχε καν φανεί!

- Καπετάνιε, θέλουμε τουλάχιστον μισή ώρα για να πιάσουμε λιμάνι! του είπε ο δεύτερος με απορία...
- Από σήμερα εδώ θα σφυράμε, του απάντησε, με τρόπο που δεν σήκωνε ούτε άλλη ερώτηση, αλλά ούτε και την παραμικρή αμφισβήτηση...

Πατώντας το πόδι του στη στεριά, πρωί Κυριακής πια, το πρώτο που θέλησε να κάνει ήταν να πάει στο εκκλησάκι του Ταξιάρχη στο Καγιάνι. Ένα ταξί τον οδήγησε γρήγορα τόσο, που η λειτουργία δεν είχε ακόμα τελειώσει.

Μπήκε μέσα, έκανε το σταυρό του, άναψε ένα κεράκι και προσκύνησε την εικόνα του, που δέσποζε στο μικρό ναό και περίμενε. Με το τέλος της λειτουργίας, ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί με τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί, την εμπειρία του. Στόμα με στόμα διαδόθηκαν από άκρη σ' άκρη σ' όλο το νησί, αλλά και σ' όλους τους ναυτικούς που έκαναν αυτό το ταξίδι, από τότε και μέχρι τις μέρες μας, τα λόγια του.

Όλα τα καράβια, από εκείνη την Κυριακή σφυράνε πάντα τρεις φορές, όχι μπαίνοντας στο λιμάνι, αλλά μισή ώρα νωρίτερα, όταν αντικρίζουν τον Ταξιάρχη και το "σπίτι" του!
Όσοι έχετε ταξιδέψει δια θαλάσσης για τη Μυτιλήνη, σίγουρα θα το έχετε παρατηρήσει...

Αυτή η ιστορία, είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στις "Ιστορίες της Νύχτας" #2 της αγαπημένης φίλης Αριστέας, με αφορμή τη γιορτή των Ταξιαρχών. Για να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές, μην παραλείψετε να περάσετε από το blog της, "η ζωή είναι ωραία". Θα τις βρείτε συγκεντρωμένες όλες εκεί.

Ήταν μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη όταν βρόντηξε την πόρτα πίσω του κι έφυγε...
Το κρύο τσουχτερό και το χιονόνερο τρυπούσε ό,τι άγγιζε. Ο αέρας λυσσομανούσε και ξεκολλούσε βίαια τα λιγοστά φύλλα από τα δέντρα της αυλής. Έβαλε το σακίδιο στον ώμο και προχώρησε με την ορμή του θυμού, που τον είχε κυριεύσει.

Ένας ακόμα καυγάς με τον πατέρα του, τον έκανε να φύγει αυτή τη φορά, οριστικά. Κοίταξε γύρω του. Τα λιγοστά φώτα στην πλατεία της μικρής πόλης τρεμόπαιζαν λες κι ο αέρας προσπαθούσε να τα σβήσει. Ερημιά! Απόλυτη ερημιά! Στο δρόμο, στην ψυχή του, στο βλέμμα του...

Περπατούσε με γοργά βήματα, προσπαθώντας να αποφύγει όσα τον κυνηγούσαν. Θύελλα γύρω του, θύελλα και μέσα του. Τα συναισθήματα φουσκωμένο ποτάμι, έτοιμο να ξεχειλίσει, έφερναν δάκρυα στα μάτια του κι ας επέμενε να τα αγνοεί. Δεν ήθελε να κλάψει, δεν είχε μάθει να κλαίει! "Οι άντρες δεν κλαίνε" έλεγε συχνά ο πατέρας του. "Πονάνε, μα δεν κλαίνε!"...

Ο πατέρας του, το πρότυπό του κι ο μεγάλος του αντίπαλος! Έτσι τον ένιωθε...
Προσπαθούσε να είναι αντάξιος των προσδοκιών του και κάθε φορά, βρισκόταν υπόλογος. Το "μέτρημα" τον έβγαζε πάντα λιγότερο απ' όσο έπρεπε κι αυτό τον πίκραινε βαθιά και τον πείσμωνε. Και προσπαθούσε να γίνει καλύτερος, να πετύχει περισσότερα, να βγει νικητής, στην αναμέτρηση με τα "θέλω" του πατέρα του, τόσο που ποτέ του δεν αναρωτήθηκε ποια ήταν τα δικά του "θέλω". Τι ζητούσε εκείνος; Με τι θα ήταν ευτυχισμένος;

Ένας ήταν ο στόχος του και μόνο. Να ακούσει από τον πατέρα του τη φράση "είμαι υπερήφανος για σένα". Αυτό όμως ως τώρα παρέμενε όνειρο ανεκπλήρωτο...
Τόσα χρόνια ο πρώτος μαθητής στην τάξη, από τους πρώτους στο Πολυτεχνείο, με άριστα το πτυχίο του, αλλά ο πατέρας ποτέ δεν του είπε τη "μαγική" φράση. Αντίθετα όταν η κρίση τον έκανε ένα ακόμα άνεργο στη μεγάλη λίστα, εκείνος τον θεώρησε ένα αποτυχημένο, που ξόδεψε τσάμπα χρήματα για να τον σπουδάσει. Οι κόποι του, οι δικοί του κόποι, το διάβασμα, τα ξενύχτια του πάνω από τα βιβλία, ο αγώνας να επιβιώσει σε μια άλλη πόλη με τόσους πειρασμούς με τα πενιχρά μέσα, που του διέθετε ο πατέρας, η δουλειά παράλληλα με τη σχολή για να μπορεί να ζει πιο ανθρώπινα, όλα αυτά δεν τα υπολόγισε ποτέ. Στα μάτια του ήταν όλα πρόσθεση, αφαίρεση, κέρδος, ζημία. Όλα υπολογισμένα μπακαλίστικα, ψυχρά!

- Μπακάλης είναι, τι περιμένεις, του έλεγε η μάνα του, όταν προσπαθούσε να ηρεμήσει την ψυχή του, μετά από τις συχνές τους λεκτικές αναμετρήσεις. Δεν είναι κακός, το ξέρεις! Θέλει το καλύτερο για σένα, γι' αυτό σε πιέζει έτσι. Μην τον παρεξηγείς...
"Μη τον παρεξηγείς", του είχε πει κι εκείνο το βράδυ... όμως το ποτήρι είχε πια ξεχειλίσει και τίποτα δεν μπορούσε να τον κρατήσει. Ούτε τα δάκρυα της μάνας, ούτε ο πόνος, που ήξερε πως της έφερε η ξαφνική του απόφαση.

Δεν ήξερε πού να πάει, ούτε και είχε αποφασίσει τι θα κάνει. Στο σταθμό του τρένου μπήκε περισσότερο για να προστατευθεί από το κρύο. Κοίταξε τα χρήματά του... του έφταναν για ένα εισιτήριο για τη Θεσσαλονίκη και για κάμποσες νύχτες σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο. Αυτά του ήταν αρκετά για αρχή...

- Κύριε Μάμαλη, έχετε ένα τηλεφώνημα από μακριά... ακούστηκε ξαφνικά η φωνή της γραμματέας του και τον επανέφερε στο παρόν.
- Ακόμα εδώ είσαι Τζόυς; της είπε απορημένος. Είναι περασμένες οχτώ, θα έπρεπε να έχεις φύγει εδώ και ώρες...
- Το τηλεφώνημα είναι από την Ελλάδα κύριε! συνέχισε η κοπέλα, αγνοώντας την ευγενική του παρατήρηση... φαίνεται επείγον!
Σήκωσε το ακουστικό με αγωνία.
- Παιδί μου, πρέπει να έρθεις σπίτι, γρήγορα! ακούστηκε η φωνή της μητέρας του, που ποτέ δεν έχασε επαφή μαζί της. Ο πατέρας σου δεν είναι καλά... εύχομαι να τον προλάβεις!

Πέντε χρόνια είχε να μιλήσει με τον πατέρα του. Πέντε χρόνια είχε να μιλήσει, για τον πατέρα του και τώρα μια ίδια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη, βρισκόταν σαν από θέλημα της μοίρας ή των συναισθημάτων του, να τον σκέφτεται λίγο πριν το θλιβερό τηλεφώνημα...

Δυο ώρες αργότερα, πετούσε από το Λονδίνο για την Ελλάδα. Ξημερώματα σχεδόν έφτασε στο πατρικό του σπίτι. Βγήκε βιαστικά από το ταξί μα κοντοστάθηκε στην αυλόπορτα. Πριν κάνει την τελευταία δρασκελιά για να βρεθεί μέσα, θυμήθηκε ξανά τον τρόπο που έφυγε... ο αέρας τώρα το ίδιο παγωμένος αλλά λιγότερο δυνατός και χιονόνερο δεν υπήρχε...
Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά! Δεν ήξερε πώς θα αντικρίσει τον πατέρα του και κυρίως πώς θα τον αντίκριζε εκείνος.. ένας καυγάς, μια φυγή και πέντε χρόνια σιωπής, είχαν μπει ανάμεσά τους! Δεν ήταν λίγα...
Χτύπησε την πόρτα και περίμενε για μερικά δευτερόλεπτα. Η μάνα εμφανίστηκε μπροστά του, θλιμμένη, ωχρή, διαλυμένη.  Από το βλέμμα της, κατάλαβε πως όλα είχαν τελειώσει κι εκείνος, είχε χάσει κάθε ελπίδα να ακούσει αυτό για το οποίο πάσχιζε πάντα, αυτό, που ήταν η αιτία να φύγει, αλλά και να πετύχει!
Το χιονόνερο έκανε ξανά την εμφάνισή του... ψυχρό, διαπεραστικό. Έπεφτε στο πρόσωπό του και το μούσκευε, έτσι όπως ανακατευόταν με τα δάκρυά του. "Όχι πατέρα κι άντρες κλαίνε" σιγοψιθύρισε και αναλύθηκε σε λυγμούς έντονους, λυτρωτικούς...


Το κείμενο αυτό συμμετέχει στις "Ιστορίες της Νύχτας" #2 της αγαπημένης Αριστέας. Στο blog της "η ζωή είναι ωραία" μπορείτε να διαβάσετε όλες τις συμμετοχές.

Η ιστορία αυτή ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν...
Είναι μια ιστορία καθημερινή, ανθρώπινη, ίσως και συνηθισμένη. Με χαρές, λύπες, δάκρυα, πόνο αλλά και πολλή πολλή αγάπη... Όλα κατάφερε να τα απαλύνει ο χρόνος. Όλα, εκτός από την αγάπη...

Δυο αδελφές, που μεγάλωσαν σε μια γραφική γειτονιά της Ελλάδας, πλάι - πλάι. Έκαναν όνειρα, σχέδια...
Ήθελαν να κάνουν οικογένεια και να ζήσουν τις απλές καθημερινές χαρές μαζί, στηριζόμενες η μία στην άλλη.

Η ζωή όμως, είχε άλλα σχέδια για κείνες. Τις χώρισε πολλές φορές και τις ξανάσμιξε άλλες τόσες, με ένα πολύ περίεργο τρόπο. Πρώτη φορά, χώρισαν εκεί κοντά στην ενηλικίωση. Η μία ότι είχε συμπληρώσει τα είκοσι και η άλλη σχεδόν δεκαοκτώ.

Είναι η εποχή που ο έρωτας, καταλαμβάνει το νου και την καρδιά και δεν ζητά μονάχα μερτικό, αλλά την απόλυτη εξουσία. Αυτός στάθηκε αιτία για τον πρώτο χωρισμό τους. Αυτός που για χάρη του, κάνει κανείς τα πιο απίστευτα πράγματα. Αυτός, που σε κάνει να φτάσεις ως τα πέρατα της γης, γι' αυτόν που αγαπάς. Έτσι έγινε και με τη μια, τη Νεφέλη...

Όταν ο νεαρός, που αγάπησε της ανακοίνωσε πως θα φύγει στην Αμερική, εκείνη δε δίστασε λεπτό να τον ακολουθήσει. Μάταια η αδελφή της η Λήδα, της ζητούσε να το ξανασκεφτεί, μάταια η μάνα τους έκλαιγε κρυφά και φανερά, ολημερίς, μάταια ο πατέρας παρακαλούσε. Εκείνη, είχε πάρει την απόφασή της και κανείς δεν μπορούσε να την αλλάξει.

Έφυγε μαζί του, αφήνοντας τους τρεις τους με ένα τεράστιο κενό, που το συμπλήρωναν κατά καιρούς, τα γράμματα, τα τηλεφωνήματα και οι αραιές επισκέψεις...

Έτσι κάπως κυλούσαν τα χρόνια, από τη χαρά του ανταμώματος στη θλίψη του αποχαιρετισμού. Τους έφερε το γιο της, ένα όμορφο αγόρι που της έμοιαζε καταπληκτικά, για να γνωρίζει την οικογένειά του. Τον παππού, τη γιαγιά, τη θεία, τα ξαδέλφια... και τον έφερνε σε αραιά, αλλά τακτικά διαστήματα, για πολλά χρόνια.

Ώσπου, ήρθε η χρονιά που δεν επισκέφθηκε την Ελλάδα. Όλη η οικογένεια, παραξενεύτηκε. "Μα, γιατί δεν θα έρθει φέτος", αναρωτήθηκε η Λήδα, αλλά δεν μπορούσε και να φανταστεί το λόγο. "Ίσως να έχουν κάποιο οικονομικό πρόβλημα", σκέφτηκε. "Δεν είναι και μικρό ταξίδι, ούτε και κείνη πλούσια", καθησύχαζε τον εαυτό της και τους άλλους...

Όμως η σκέψη δεν καταλάγιαζε. Το μυαλό γυρνούσε συνεχώς στο "γιατί" και όσο η απάντηση δεν ερχόταν, τόσο η ανησυχία μεγάλωνε. Στο τηλέφωνο δεν απαντούσε κανείς και γρήγορα η ανησυχία μετατράπηκε σε αγωνία, για να τελειώσει με την ειδοποίηση της καλύτερής της φίλης εκεί στην ξενιτιά, όπως συνήθιζε να λέει η μάνα...

"Η Νεφέλη είναι άρρωστη βαριά, γι' αυτό και δεν θα έρθει. Δεν της το επιτρέπουν ακόμα οι γιατροί!"... Κεραυνός να έπεφτε, δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο κακό, από αυτό της είδησης που έλαβαν. Η προοπτική του μόνιμου αποχωρισμού, έκανε τις καρδιές όλων να ραγίζουν...

Παρόλα αυτά, η Νεφέλη ήρθε ξανά στην Ελλάδα. Ήταν η μοναδική φορά μάλιστα, που έμεινε τόσο πολύ, από τότε που ξενιτεύτηκε. Μαζί της είχε και το γιό της, παλικάρι δεκαοκτώ χρονών πια, που της στεκόταν βράχος και δεν την άφηνε λεπτό. Ήρθε, για να φύγει τρία χρόνια αργότερα, από τη ζωή αυτή τη φορά. Για πάντα...

Ο πόνος ανείπωτος για αυτούς που άφησε πίσω...
Για τη μάνα, τον πατέρα, τη αδελφή, το γιό της. Όμως ο χρόνος καταφέρνει πάντα, με ένα τρόπο θαρρείς μαγικό, να κάνει τις πληγές που αφήνει ένας θάνατος νέου ανθρώπου, να φαίνονται "επουλωμένες", να πονούν κάπως λιγότερο. Κάποιοι λένε, πως η ζωή είναι από μόνη της τόσο δυνατή, που σε τραβάει μπροστά. Δεν ξέρω τι απ' όλα είναι, όμως αυτοί οι άνθρωποι, κατάφεραν να επιζήσουν και να ζήσουν με την ανάμνησή της.

Ο γιος της, παντρεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα και έφερε στον κόσμο τρία πανέμορφα κορίτσια. Ζούσαν στην Αμερική και είχαν επαφή με την ελληνική οικογένειά τους. Τηλεφωνική τις πιο πολλές φορές. Έτσι περνούσε ο καιρός και θα έλεγε κανείς πως τα πράγματα, είχαν πάρει το δρόμο τους, όπως και οι άνθρωποι. Όσο κι αν το ήθελαν, δεν είχαν καταφέρει να ειδωθούν ξανά, μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που η μεσαία του κόρη, αυτή που κατά κοινή ομολογία έμοιαζε περισσότερο από τις αδελφές της στη χαμένη της γιαγιά, αποφάσισε να ταξιδέψει στην Ελλάδα.

"Να πας, στη θεία", της είπε ο πατέρας της, όταν του το ανακοίνωσε. "Ο παππούς και η γιαγιά μου, δεν ζουν πια, όμως θα γνωρίσεις τη θεία! Την αδελφή της μαμάς μου. Θα χαρεί να σε δει!".

Έτσι κι έγινε...
Όταν άνοιξε η πόρτα και αντίκρισε η Λήδα την Άμπερ, ένιωσε πως γύρισε ο χρόνος πίσω. Τα πόδια της δεν την βαστούσαν, όμως άντλησε κουράγιο από τη χαρά, που ένιωσε...
Το πρόσωπο της νεαρής κοπέλας ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο με της χαμένης της αδελφής. Προς στιγμή, νόμιζε πως έβλεπε τη Νεφέλη!... Τα μάτια της βούρκωσαν κι αν δεν προσπαθούσε να μη φέρει σε αμηχανία το νεαρό κορίτσι, θα έβαζε με μιας τα κλάματα!

Συγκρατήθηκε όμως και άνοιξε την αγκαλιά της για να κρατήσει την κοπέλα, που αν και δεν μιλούσε καν τη ίδια γλώσσα με τη θεία-Λήδα, ένιωθε τη συγκίνηση και την αγάπη με την οποία την υποδέχτηκε...

Ήταν συγκινητικό να βλέπει κανείς τις δυο γυναίκες να μιλούν, η μια στα ελληνικά και η άλλη στα αγγλικά και όμως να συνεννοούνται! Κοιτάζονταν στα μάτια και έλεγαν περισσότερα ακόμα με γλώσσα της ψυχής! Δεν τους χρειαζόταν διερμηνέας... μια χαρά τα έβγαζαν πέρα μόνες τους!

Η Λήδα  μίλησε στην Άμπερ για τη γιαγιά της, έτσι όπως μόνο η ίδια γνώριζε και μπορούσε, της έδειξε φωτογραφίες της Νεφέλης και της χάρισε ένα βραχιόλι για να τη θυμάται.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγει η κοπέλα, η Λήδα, εξομολογήθηκε στα παιδιά της, κλείνοντας την πόρτα πίσω της: "Ήταν σα να είδα εκείνη! Σα να μην πέρασε ούτε μέρα, από τότε που χωρίσαμε για πρώτη φορά!"...

Πάλι τη βρήκε το χάραμα να σκέφτεται, όλα εκείνα που λαχταρούσε από παιδί…
Ονειρευόταν να κατακτήσει τον κόσμο, να γίνει μεγάλη και τρανή, να αποκτήσει χρήμα, δόξα, μεγάλο σπίτι, τραπεζικό λογαριασμό υπολογίσιμο. Είχε τις δυνατότητες, τα προσόντα, τις ευκαιρίες...

Κι όμως τα άφησε για ένα έρωτα, που της άλλαξε τη ζωή. Που την πήρε μαζί του σ’ ένα άλλο όνειρο, πιο μαγικό.
Εκείνος γλυκός, τρυφερός, ονειροπόλος με όψη αρχαίου Έλληνα θεού την παρέσυρε στα δικά του μονοπάτια, που ούτε φανταζόταν πως υπήρχαν. 

Μοναδική του έγνοια, το δικό της χαμόγελο, που τώρα άρχισε να γίνεται λιγάκι προσποιητό, αφού δεύτερες σκέψεις κυρίευαν το μυαλό της. Τα καλοκαίρια ζωγράφιζε τη φύση και το ηλιοβασίλεμα και τα πουλούσε στους τουρίστες και το χειμώνα, έκανε τον καφετζή στο μοναδικό παραδοσιακό καφενείο της πόλης. Ταξιδιάρικο πνεύμα, ανήσυχο, «αναρχικό»! Του αρκούσαν τα απαραίτητα με πρώτο και κύριο εκείνη!...

Ποτέ της δεν κατάλαβε πώς δεν αναζητά περισσότερα, αλλά οι σκέψεις της πάντα διακόπτονταν από μια του ματιά, από ένα του χάδι. Τώρα όμως η ξαφνική συνάντηση με τον παλιό συμφοιτητή με την υψηλή θέση, ήρθε να της θυμίσει όλα όσα είχε αφήσει πίσω....

Ξαφνικά, το παλιό σπίτι με τα ακροκέραμα που ζούσαν και τόσο θαύμασε από την πρώτη στιγμή, της φαινόταν μικρό. Τόσο μικρό, που κάποιες στιγμές ένιωθε να την πνίγει. Μοναδική της διέξοδος, στην προσπάθειά της να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη, η βόλτα με το ποδήλατο, στα πλακόστρωτα δρομάκια και στο μεγάλο δρόμο που ένωνε την πόλη με τον υπόλοιπο κόσμο.

Λένε, πως τίποτα δεν μπορεί να νικήσει ένα μεγάλο έρωτα, κάποιες φορές όμως, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, έρχονται να του δώσουν ένα δυνατό πλήγμα.
Δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι, άλλο. Η θέση που μια ζωή ονειρευόταν και την άφησε για χάρη του, ήταν διαθέσιμη κι εκείνη αποφάσισε να τη δεχθεί, αφήνοντας πίσω αυτή τη φορά, εκείνον…

Έτσι πέρασε ο καιρός και να, που τώρα πάλι βρισκόταν μπροστά από ένα τζάμι να κοιτά τα φώτα της πόλης να σβήνουν καθώς το χάραμα, την έβρισκε πάλι να παλεύει με τις σκέψεις.

Είχαν περάσει τρία χρόνια και ενώ είχε καταφέρει πολλά απ’ όσα ονειρευόταν, μέσα της το κενό όλο και μεγάλωνε. Τα μάτια, το χαμόγελό του και η ανεμελιά του, της έλειπαν κάθε μέρα και πιο πολύ, τόσο που ούτε που κατάλαβε πως τα βήματά της την οδήγησαν πίσω και βρισκόταν τώρα στην είσοδο της μικρής αυλής, που τα ξερά φύλλα, γέμιζαν με την παρουσία τους.

Συναντώντας ξανά το γελαστό του βλέμμα κατάλαβε, πως αυτό που ήθελε πάντα ήταν τελικά, η ασφάλεια που ένιωθε κοντά του!...

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο "Παίζοντας με τις λέξεις" που οργάνωσε η Μαρία μέσα από το blog της mytripssonblog.blogspot.gr. Εκεί, θα δείτε και τη νικήτρια συμμετοχή, που είναι της Αριστέας μας, με την πολύ ενδιαφέρουσα "Νεφέλη" της που άγγιξε την ψυχή όλων!...

Μαρίνα

2η συμμετοχή

Νύχτα στο λιμάνι…

Παραγγελιά κάνεις στον καφέ, όχι στη ζωή!

Παραγγελιά μπρε, κάνεις στον καφέ, όχι στη ζωή!

Όταν γράφει η ζωή…

Μαρίνα