Ο Κάρολος Κοέν, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1908 στην Προύσα από πατέρα (Ερρίκος Κοέν) κατά το ήμισυ έλληνα χριστιανό και κατά το άλλο ήμισυ γερμανοπωλονοεβραίο και μητέρα (Μελπομένη Παπαδοπούλου) ελληνίδα χριστιανή. 


Ο Κάρολος μεγάλωσε με πρωσογερμανίδα γκουβερνάντα και με κατ' οίκον δασκάλους και ήταν ένα μοναχικό παιδί που πολύ γρήγορα άρχισε να ξεδιπλώνει τα καλλιτεχνικά του χαρίσματα. Συχνά σχημάτιζε μελωδίες στην πιανόλα του σαλονιού και έκοβε τα μοντέλα από τα περιοδικά μόδας της μητέρας του, για να κάνει θέατρο. Τα έπιπλα του σαλονιού αποτελούσαν το σκηνικό, που με τη φαντασία του μετέτρεπε σε ό,τι χρειαζόταν το "έργο". 

Φοίτησε στη Ροβέρτειο Σχολή της Κωνσταντινούπολης εσώκλειστος. Το 1928 με την αποφοίτησή του, εγκαταλείπει την Πόλη και σπουδάζει Αισθητική στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης. Ένα χρόνο αργότερα, το 1929, θα εγκατασταθούν με τη μητέρα του στην Αθήνα και θα διοριστεί καθηγητής αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. 

Η πρώτη εμφάνισή του ως σκηνοθέτης είναι με μαθητές του Κολλεγίου με το έργο του Σέριφ "Το τέλος του ταξιδιού" ενώ παρουσιάζει έργα του Αριστοφάνη (Όρνιθες, Βάτραχοι, Κύκλωπας, Πλούτος) αλλά και του Σαίξπηρ (Όνειρο Θερινής Νυκτός). 

Καθοριστική είναι η γνωριμία του με το Φώτη Κόντογλου, που τον βοηθά να γνωρίσει κάθε τι ελληνικό, κάτι που θέλει να μεταφέρει και στη σκηνή και για το λόγο αυτό, ιδρύει μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη και το δημοσιογράφο Διονύσιο Δεβάρη, το χειμώνα του 1933 τη Λαϊκή Σκηνή. Η πρώτη παράσταση ήταν με την "Ερωφίλη" του Χορτάτση τον Απρίλιο του 1934, στο θέατρο Ολύμπια και ο Κουν τοποθετεί τους ηθοποιούς σύμφωνα με τις αγιογραφίες του Κόντογλου, φωτίζοντάς τους σαν από φως καντηλιού. 
Δυο χρόνια λειτούργησε η Λαϊκή Σκηνή, παρουσιάζοντας έργα όπως: "Άλκηστις", "Πλούτος", "Ο κατά φαντασίαν ασθενής", και "Παντρολογήματα", συνεργαζόμενη με διάφορους θιάσους όπως της κ.Κατερίνας, της Μ. Κοτοπούλη κ.α.


Όνειρό του είναι να δημιουργήσει τη δική του μόνιμη ομάδα, να διδάξει ηθοποιούς που θα βλέπουν το θέατρο ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα και το καταφέρνει το 1942, ιδρύοντας το Θέατρο Τέχνης. Πρώτο έργο που ανέβασε η "Αγριόπαπια" του Ίψεν, ενώ ακολούθησαν έργα του Μπέρναρντ Σω, του Λ. Πιραντέλλο και μετά την απελευθέρωση για πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρουσιάζει έργα του Λόρκα, του Τενεσί Ουίλιαμς, του Μίλερ και άλλων. Την ίδια χρονιά (1942) ιδρύει και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου του, στην οποία μαθητεύουν οι σημαντικότεροι ηθοποιοί και σκηνοθέτες της μεταπολεμικής γενιάς. 

Κοντά του μαθήτευσαν και θεωρούνται πνευματικά του παιδιά ο Β. Διαμαντόπουλος, η Ε. Χατζηαργύρη, ο Λ. Καλλέργης, ο Π. Ζερβός, η Δ. Ζαβιτσιάνου, η Μ. Λυμπεροπούλου, ο Γ. Φέρτης, ο Γ. Μιχαλακόπουλος, ο Θ. Καρακατσάνης, η Ρ. Πιττακή, η Ε. Κοταμανίδου, ο Μ. Χρυσομάλλης, ο Γ. Αρμένης, ο Κ. Μπάκας, ο Γ. Λαζάνης, ο Γ. Γκιωνάκης, ο Μ. Κουγιουμτζής, αν και παιδιά του μπορούν να θεωρηθούν και οι στενοί του συνεργάτες, όπως ο Μ. Πλωρίτης, ο Μ. Χατζηδάκης, ο Γ. Τσαρούχης, ο Κ. Σταματίου, ο Γ. Σεβαστικόγλου και οι περισσότεροι ηθοποιοί του Κυπριακού Θεάτρου.

Οι οικονομικές δυσκολίες αναστέλλουν τη λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης το 1949, το οποίο ανοίγει πάλι το 1954 σε μορφή κυκλικού θεάτρου. Την περίοδο αυτή (1950 - 53) ο Κάρολος Κουν συνεργάζεται με το Εθνικό Θέατρο σκηνοθετώντας Τσέχοφ, Λ. Πιραντέλο, Σαίξπηρ (Ο θείος Βάνιας, Οι τρεις αδερφές, Άνθρωποι και ποντίκια, Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας).

Το 1954 με μαθητές της Δραματικής σχολής του, συγκροτεί πάλι το Θέατρο Τέχνης και παρουσιάζει έργα του ξένου μεταπολεμικού θεάτρου (Μπρέχτ, Ιονέσκο, Μπέκετ, Πίντερ, Ντάριο Φο, Αραμπάλ κ.α), έργα νέων ελλήνων συγγραφέων (Σεβαστίκογλου, Καμπανέλλη, Κεχαΐδη, Σκούρτη, Αναγνωστάκη, Ευθυμιάδη) καθώς και αρχαίων τραγικών και φυσικά Αριστοφάνη. Η στέγη πια μόνιμη δική του στο κυκλικό υπόγειο της Στοάς Ορφέως.

Το 1959 παρουσιάζει τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (Φεστιβάλ Αθηνών) σε μια παράσταση σκάνδαλο λόγω της πρωτοποριακής μορφής της. Μάλιστα διακόπηκε από τις διαμαρτυρίες των θεατών. Τρία όμως χρόνια αργότερα στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι θα μοιραστούν το πρώτο βραβείο με το Εθνικό Θέατρο!

Όπως συμβαίνει συνήθως, ενώ κέρδισε την εκτίμηση, το σεβασμό και την αναγνώριση από την Ευρώπη, στον τόπο του εισπράττει περιφρόνηση και χλευασμό, αλλά παρόλα αυτά μένει στην Ελλάδα και αρνείται να σκηνοθετήσει στα μεγαλύτερα θέατρα Ευρώπης και Αμερικής που του προτάθηκε. 
Μία φορά μόνο το 1967 σκηνοθέτησε στο Στράτφορντ "Ρωμαίο & Ιουλιέτα", αποδεχόμενος πρόσκληση από το Βασιλικό Σαιξπηρικό Θέατρο της Αγγλίας. Η αγγλική κριτική χαρακτήρισε την παράσταση αυτή ως την καλύτερη σαιξπηρική παράσταση της δεκαετίας.

Χάρη στον Κάρολο Κουν το ελληνικό κοινό γνωρίζει τα σύγχρονα ξένα θεατρικά ρεύματα αλλά και τους σπουδαιότερους έλληνες συγγραφείς. 
Τη δεκαετία 1974 - 1983 δημιουργεί και δεύτερη σκηνή τη "Λαϊκή", η οποία λειτούργησε στο Θέατρο Βεάκη. 

Το 1980 το θέατρο Τέχνης μπήκε στην Επίδαυρο με τη μεγαλειώδη παράσταση της τριλογίας «Ορέστεια» του Αισχύλου και οργώνει με παραστάσεις αρχαίου δράματος την Ευρώπη. 
Η ερευνά του πάνω στην αναβίωση του Αρχαίου Δράματος θεωρείται από τις εγκυρότερες. Οι παραστάσεις των «Ορνίθων» και των «Περσών» γίνονται πρότυπα για τους νεότερους σκηνοθέτες. Ο ίδιος, όμως, ο Κουν έλεγε πως δε φτάνουν δυο ζωές για να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ερμηνευτική προσέγγιση του Αρχαίου Δράματος.

Το 1984 με τη βοήθεια του ελληνικού κράτους αποκτά στην Πλάκα δεύτερη θεατρική στέγη, το Θέατρο Καρόλου Κουν, ενώ τιμήθηκε με το παράσημο Φοίνικα, το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών και το βραβείο Θεάτρου των Εθνών. 

Τρία χρόνια αργότερα το 1987 στις 8 Φεβρουαρίου μπαίνει στο νοσοκομείο με έντονους πόνους στο στήθος και φεύγει από τη ζωή έξι μέρες αργότερα στις 14 Φεβρουαρίου και ενώ κάνει πρεμιέρα το έργο "Ο ήχος του όπλου" της Λούλας Αναγνωστάκη που είχε αρχίσει να σκηνοθετεί στο "Υπόγειο", στο Θέατρο Τέχνης. Ήταν 78 χρόνων.

Αμέτρητα τα έργα που σκηνοθέτησε και παρουσίαση στην πολύχρονη θεατρική διαδρομή του. Το ελληνικό θέατρο οφείλει πολλά σ' αυτή τη μεγάλη καλλιτεχνική μορφή, που το σημάδεψε με την ποιότητα και το όραμά του. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς παραστάσεις, ενώ ειναι δύσκολο να τις αναφέρει όλες. 

Ενδεικτικά αναφέρουμε: 
"Το παιχνίδι της σφαγής" του Ε. Ιονέσκο (1970-71), "Τρωίλος και Χρυσηίδα" του Σαίξπηρ (1972-73), "Ο τρόμος και η αθλιότητα του Γ΄ Ράιχ" του Μπ. Μπρεχτ (1974-75), "Τρεις αδερφές" του Α. Τσέχοφ (1975-76), "Η αληθινή απολογία του Σωκράτη" του Κ. Βάρναλη (1976-77), "Ο αυτόχειρ" του Ν. Έρντμαν (1977-78), "Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού" του Ι. Καμπανέλλη (1978-79), "Δάφνες και Πικροδάφνες" των Δ. Κεχαΐδη - Ε. Χαβιαρά (1979-80), "Το σόι" του Γ. Αρμένη (1980-81), "Το Πιστοποιητικό" του Ν. Έρντμαν (1981-82), "Το Πανηγύρι" του Δ. Κεχαΐδη (1982-83), "Θαμμένο παιδί" του Σ. Σέπαρντ (1983-84), "Ούτε κρύο ούτε ζέστη" του Φ. Κρετς (1984-85), "Ριχάρδος Γ΄" του Σαίξπηρ (1985-86), "Εσωτερικές φωνές" του Ε. ντε Φιλίππο (1986-87), "Ο ήχος του Όπλου" της Λ. Αναγνωστάκη (1986-87). Το Θέατρο Τέχνης συμμετείχε σε πολλά ελληνικά (Αθηνών, Επιδαύρου, Φιλίππων κ.ά.) και ξένα (Λονδίνου, Παρισιού, Μονάχου, Βιέννης κ.ά.) φεστιβάλ.

Στη διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά το θάνατό του, κληροδότησε τον τίτλο Θέατρο Τέχνης στους Γ. Λαζάνη, Μ. Κουγιουμτζή και Γ. Αρμένη με την προτροπή να συνεχίσουν τη συνεργασία τους στο Θέατρο Τέχνης Κ. Κουν.

πηγές: wikipedia.org, sansimera.gr
κείμενο: to e-periodiko mas

Σύμβολο θηλυκότητας και το πιο πολυσυζητημένο γυναικείο εσώρουχο, είναι ο στηθόδεσμος, το γνωστό μας σουτιέν. Μέχρι τώρα οι περισσότεροι από μας γνώριζαν πως είναι ένα εσώρουχο, που άρχισε να χρησιμοποιείται τα τελευταία 100 χρόνια. Μάλιστα κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ερευσιτεχνίας ο πρώτος σύγχρονος στηθόδεσμος στις αρχές του 19ου αιώνα.

Μια απροσδόκητη ανακάλυψη όμως έρχεται να ανατρέψει όλα τα προηγούμενα. Η αρχαιολόγος Beatrix Nutz του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Innsbruck, έφερε στη δημοσιότητα μία ιδιαίτερη ανακάλυψή της από ανασκαφές σε μεσαιωνικό κάστρο στην Αυστρία, που δεν ήταν άλλη από τέσσερα σουτιέν με εξαιρετική ομοιότητα με τα σημερινά.

Τα εσώρουχα, βρέθηκαν ανάμεσα σε περισσότερα από 2.700 κομμάτια υφασμάτων, όπως σεντόνια, κλινοσκεπάσματα και άλλα, ανακατεμένα με χώμα, ξύλο, άχυρο και κομμάτια από δέρμα και ήταν φτιαγμένα από λινό ύφασμα. Διέθεταν δύο μεγάλες τιράντες, ενώ, πιθανότατα, είχαν ειδικό "ιμάντα" στο πίσω μέρος τους, ο οποίος δεν έχει διατηρηθεί, αλλά υποδεικνύεται από τα μερικώς σχισμένα άκρα των θηκών τους.

Άλατα μπάνιου

Άλατα μπάνιου φτιάχνουμε σήμερα με πράσινο τσάι για πλήρη αναζωογόνηση σώματος και δέρματος. Το πράσινο τσάι θα βοηθήσει και στη σύσφιξη του δέρματος, δίνοντάς του ταυτόχρονα και μια απίστευτη λάμψη.


Χρειαζόμαστε:
Ένα πορτοκάλι
Χοντρό αλάτι
2 φακελάκια πράσινο τσάι

Πώς θα το φτιάξουμε
Στύβουμε το πορτοκάλι και προσθέτουμε στο χυμό του, ένα φλιτζάνι αλάτι. Το βάζουμε σε δοχείο με καπάκι και το ανακινούμε καλά. Αν βγει παραπάνω "ζουμερό" προσθέτουμε λίγο αλάτι ακόμα. Τώρα θα προσθέσουμε το περιεχόμενο από τα δύο φακελάκια τσαγιού και θα ανακατέψουμε πάλι καλά. Φυλάξτε το βάζο σε δροσερό μέρος. Το περιεχόμενο μετά από λίγη ώρα θα στεγνώσει ελαφρά. Όταν όμως χρειαστούμε ένα τονωτικό μπάνιο που θα μας γεμίσει ευεξία και καλή διάθεση, θα το χρησιμοποιήσουμε χωρίς πρόβλημα.



Συνεχίζεται...

πηγή: thewonderforest.com

Τα άνθη της αμυγδαλιάς ενέπνευσαν το σημερινό μας moodboard, συνδυασμένο με το γαλάζιο του ουρανού. Είναι η συμμετοχή της εβδομάδας στο moodboard-link party της caseperlatesta.

Τα άνθη της αμυγδαλιάς με την κομψότητα και την ομορφιά τους ενέπνευσαν αιώνες πριν το διάσημο Ολλανδό ζωγράφο Van Gogh για να δημιουργήσει το έργο “Almond Blossom” (Άνθη Αμυγδαλιάς) το οποίο βλέπουμε να αποτυπώνεται με τη βοήθεια των ειδικών της εταιρείας Vans σε υφάσματα και άλλα αντικείμενα.

Αξίζει να γνωρίζουμε πως το Μουσείου Van Gogh είχε την ιδέα να φέρει τα αριστουργηματικά έργα του ζωγράφου κοντά στο ευρύ κοινό μέσα από αυτή τη διαδικασία. Τα έσοδα που θα προκύψουν θα διατεθούν για διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και συλλογής των έργων του Vincent Van Gogh, κάνοντας έτσι το έργο του προσβάσιμο και για τις επόμενες γενιές.

Παραγγελιά κάνεις στον καφέ, όχι στη ζωή!

Παραγγελιά μπρε, κάνεις στον καφέ, όχι στη ζωή!

Η Καθαρή Δευτέρα είναι η αρχή της Σαρακοστής για την Ορθοδοξία και παράλληλα το τέλος της Αποκριάς. Ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί "καθαρίζονταν" πνευματικά και σωματικά. Είναι μέρα νηστείας η οποία σηματοδοτεί και την αρχής της μεγάλης νηστείας της Σαρακοστής, συμβολίζοντας τις σαράντα ημέρες νηστείας του Ιησού στην έρημο.

Η λαγάνα που συνηθίζεται να τρώγεται αυτή τη μέρα είναι άζυμο ψωμί και τρώγεται γιατί, τέτοιο ψωμί έτρωγαν οι Ισραηλίτες κατά την έξοδό τους από την Αίγυπτο.
Τη λαγάνα συνοδεύουν νηστίσιμα φαγητά, ελιές, λαχανικά και φασολάδα χωρίς λάδι. 

Το πέταγμα του χαρταετού είναι μια συμβολική συνήθεια, αφού ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να πετά ψηλά στον ουρανό, πνευματικά. Μια δεύτερη εκδοχή θέλει το πέταγμά του να συμβολίζει την απομάκρυνση κάθε έγνοιας του χειμώνα, αφού η άνοιξη δεν είναι μακριά και λόγω της ανθοφορίας, ανανεώνει τη διάθεση των ανθρώπων.
Στην Ήπειρο οι νοικοκυρές καθάριζαν τις κατσαρόλες τους και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη, χρησιμοποιώντας ζεστό σταχτόνερο.

Όταν γιορτάζεται η Καθαρή Δευτέρα στην εξοχή λέγεται Κούλουμα. Δύο εκδοχές υπάρχουν για την ετυμολογία της λέξης κούλουμα. Κατά τον Ν. Πολίτη, πατέρα της ελληνικής λαογραφίας, η λέξη προέρχεται από το λατινικό Cumulus που σημαίνει σωρός, αφθονία αλλά και το τέλος. Εκφράζει με άλλα λόγια το τέλος της Αποκριάς. Μια δεύτερη εκδοχή θέλει τη λέξη να προέρχεται από μια άλλη λατινική λέξη, τη λέξη κόλουμνα, που σημαίνει κολώνα, επειδή το πρώτο γλέντι της Καθαρής Δευτέρας έγινε στους Στύλους του Ολυμπίου Διός.

Στην Αθήνα η Καθαρή Δευτέρα γιορτάζεται στο Λόφο του Φιλοππάπου με φασολάδα και νηστίσιμα, γεμίζοντας τον ουρανό από πολύχρωμους χαρταετούς.

Μη νομίζετε όμως πως τα έθιμα της Καθαρής Δευτέρας σταματούν εδώ. 
Στο Γαλαξίδι, γίνεται αλευροπόλεμος. Ένα έθιμο που διατηρείται από το 1801. Τότε το Γαλαξίδι ήταν υπό την τουρκική κατοχή και οι κάτοικοι περίμεναν τις αποκριές για να διασκεδάσουν και να χορέψουν. Μάλιστα χόρευαν σε κύκλους. Ένα κύκλο έκαναν οι γυναίκες και ένα δεύτερο οι άντρες, φορώντας μάσκες ή βάφοντας τα πρόσωπά τους με κάρβουνο. Με τα χρόνια αυτό άλλαξε ή καλύτερα προστέθηκε το αλεύρι, που δεν περιοριζόταν στα πρόσωπα, αλλά κατέληγε να πετάγεται από τον ένα στον άλλο.



Στη Θήβα γίνεται ο βλάχικος γάμος. Ένα έθιμο που υπάρχει μέχρι σήμερα από το 1830, μετά την απελευθέρωση των ορεινών περιοχών. Οι Βλάχοι (τσοπάνηδες από την Μακεδονία, τη Ήπειρο, τη Θεσσαλία και τη Ρούμελη) εγκατέλειψαν την άγονη γη τους κατεβαίνοντας νοτιότερα. Πρόκειται για ένα ωραίο θέαμα με γαμήλια πομπή, μουσική που συνοδεύει το ζευγάρι και μεγάλο γλέντι.



Στη Μεθώνη της Μεσσηνίας γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος. Ένας καρναβαλίστικος γάμος από τον 14ο αιώνα. Σήμερα το έθιμο καλά κρατεί με το ζευγάρι των νεόνυμφων να αποτελείται από δύο άντρες, οι οποίοι μαζί με τους συγγενείς πηγαίνουν στην πλατεία για να γίνει ο γάμος με τον παπά και τον κουμπάρο. Εκεί διαβάζεται και το προικοσύμφωνο και ακολουθεί το μεγάλο ξεφάντωμα. 

Στη Μεσσήνη της Μεσσηνίας γίνεται η αναπαράσταση της εκτέλεσης μιας γερόντισσας της γριάς Συκούς, η οποία κατά την παράδοση, κρεμάστηκε στη θέση Κρεμάλα της πόλης με εντολή του Ιμπραήμ Πασά, επειδή είχε το θάρρος, εξηγώντας του ένα όνειρο που είχε δει, να του πει πως η εκστρατεία του και ο ίδιος θα είχαν κακό τέλος, από τους επαναστατημένους Έλληνες. 



Στον Τύρναβο γίνεται το μπουρανί, το οποίο είναι μια χορτόσουπα χωρίς λάδι. Γύρω από την προετοιμασία της στήνεται ολόκληρο σκηνικό του παιχνιδιού με τα φαλλικά σύμβολα και τολμηρά πειράγματα από τους μπουρανίδες.



Στην Κάρπαθο γίνεται Λαϊκό Δικαστήριο Ανήθικων Πράξεων. Κάποιοι δηλαδή κάνουν άσεμνες χειρονομίες σε κάποιους άλλους και συλλαμβάνονται από τους Τζαφιέδες (χωροφύλακες) και οδηγούνται στο Δικαστήριο, το οποίο το αποτελούν οι σεβάσμιοι του νησιού. Τα γέλια και τα πειράγματα διαδέχεται τρικούβερτο γλέντι. 

Στη Νάξο, στις κοινότητες Ποταμιά, Καλόξιδο και Λιβάδια οι κάτοικοι ντύνονται Κορδελάτοι ή Λεβέντες. Οι Κορδελάτοι φορούν φουστανέλα και οι Λεβέντες είναι οι πειρατές. Τους ακολουθούν οι ληστές οι Σπαραρατόροι, που αρπάζουν τις κοπέλες για να τις βάλουν με το ζόρι στο χορό και το γλέντι, που κρατά ως το πρωί.

Στο Ρέθυμνο και συγκεκριμένα στα χωριά Μέρωνα και Μελιδόνια αναβιώνουν τα έθιμα "το κλέψιμο της νύφης", ο "Καντής" και το "μουτζούρωμα", με τη συνοδεία κρασιού και φυσικά της λύρας, ενώ στη Σκύρο οι περισσότεροι κάτοικοι κατεβαίνουν στην πλατεία του νησιού, όπου χορεύουν τοπικά τραγούδια.



Στη Χίο (στα Μεστά και στους Ολύμπους) αναβιώνει το έθιμο του Αγά, ο οποίος είναι αυστηρός δικαστής και δικάζει και καταδικάζει με χιούμορ και πειράγματα τους θεατές. 

Στην Αλεξανδρούπολη ένας κάτοικος αναλαμβάνει να ενσαρκώσει το Μπέη και περιδιαβαίνει στην πόλη μοιράζοντας ευχές για το καλό.



Στη Βόνιτσα υπάρχει το έθιμο του Αχυρένιου Γληγοράκη, ενός αχυρένιου ψαρά που δεμένος πάνω σε ένα γάιδαρο, γυρνάει σε όλο το χωριό για να καταλήξει σε μια φλεγόμενη βάρκα ανοιχτά της θάλασσας.



Στην Κέρκυρα και κυρίως σε πολλά χωριά της αναβιώνει ο παραδοσιακός χορός των Παπάδων. Το χορό σέρνουν πρώτοι οι παπάδες και ακολουθούν οι γέροντες του χωριού.



Στη Νέδουσα της Πελοποννήσου αναβιώνει το αγροτικό καρναβάλι, όπου οι επισκέπτες συμμετέχουν ενεργά σε ένα αρχαίο τελετουργικό για ευημερία και γονιμότητα, ενώ σε όλη σχεδόν την Ελλάδα (με διάφορες παραλλαγές) το γαϊτανάκι είναι ένα έθιμο που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες της Μ. Ασίας και είναι το πιο γνωστό και ίσως ένα από τα πιο διασκεδαστικά έθιμα της ημέρας!





Πηγή: iefimerida.gr, aftodioikisi.gr, sansimera.gr

Τροπικό δάσος μέσα σε σπήλαιο!

Το 2011 στο Βιετνάμ, ανακαλύφθηκε ένα σπήλαιο, μοναδικό. Μάλιστα οι ειδικοί κάνουν λόγο για το μεγαλύτερο σπήλαιο στον κόσμο, πράγμα που δεν είναι καθόλου περίεργο, αφού στο εσωτερικό του οι σπηλαιολόγοι ανακάλυψαν ένα τροπικό δάσος με φυτά που ήδη έχουν εξελιχθεί. 




Το εντυπωσιακό είναι πως μέσα στο δάσος του σπηλαίου ζουν πίθηκοι οι οποίοι έχουν ελάχιστες διαφορές από αυτούς που ζουν σε ένα κανονικό ή καλύτερα επιφανειακό δάσος. Ζουν επίσης και πουλιά και έντομα, που σαν είδη οι επιστήμονες, δεν τα γνώριζαν.



Πιο συγκεκριμένα, το σπήλαιο αυτό βρίσκεται στα σύνορα Λάος με Βιετνάμ. Το εσωτερικό του διασχίζει ένα ορμητικό ποτάμι και λέγεται ότι το βρήκε το 1991 ένας Βιετναμέζος όμως κανείς δεν το είχε εξερευνήσει, μέχρι τη στιγμή που μια ομάδα Βρετανών σπηλαιολόγων με τη βοήθεια και των ντόπιων (Βιετναμέζων) το ερεύνησαν και στη συνέχεια ανακοίνωσαν τα απίστευτα αποτελέσματα.



Ενδιαφέρον έχουν οι τοπικές δοξασίες που τις προκαλεί το βουητό του ποταμού, κάνοντας τους ντόπιους να πιστεύουν πως ανήκει σε υπόγειους του ανθρώπους και να έτσι να μην πλησιάζουν. Λένε μάλιστα πως έχει γίνει συμφωνία μεταξύ τους, (οι μεν να μην μπουν μέσα και οι δε να μη βγουν ποτέ στην επιφάνεια) η οποία αν παραβιαστεί θα τιμωρηθούν από το Βούδα.



Το σπήλαιο εκτείνεται σε περισσότερα από 5 χιλιόμετρα, ενώ έχει 200 μέτρα ύψος και 150 πλάτος. Ένα πραγματικό θαύμα της φύσης, μοναδικό!



πηγή: invisiblelycans.gr